Raganorck

[Leona]

Krislin-Jeia haalde haar schouders op “Opgevreten door een goedaardige zeer bezienswaardige draak?” Opperde ze. “Of door zo-iets.”
Ze wees achteloos over haar schouder waar, zo wist ze, nu al vijf minuten een enorme vis achter hen aan zwom.

[Otto Desiderius]

Otto keek haar verbaasd aan “Wat voor iets?”
Met enige moeite, maar met een vastberaden trek op zijn gezicht beklom hij de dunne ladder naar het dak van de kajuit. Het beeld dat hem in het vage lamplicht toegrijnsde deed zijn adem stokken.
“Gnormius destructor!” bracht hij stamelend uit, een welhaast vererende blik in zijn grote bruine ogen “Subspecies major…” prevelde hij er achteraan. Hij trok daarbij een gezicht alsof er niet een enorme vis, maar alle Zeven Pelgrims achter het schip aan zwommen, Heilige Geschiften in de hand.

[Leona]

Krislin-Jeia bekeek hem met bevreemding. “Gewoon een hele grote vis.” was ze van mening. “Een beetje kwaadaardige, als je het mij vraagt.” En toen “WAT zei je dat-et was?”

[Otto Desiderius]

“Gnormius destructor subp. major ” herhaalde Otto ijverig “Ook wel Groene Vinrat genoemd. Grootste vinrat-soort die er is. Kan zo’n acht meter lang worden, dus dat maakt deze…” hij tuurde in het water onder hen en boog zich voorover om het beter te kunnen zien.

[Leona]

Krislin-Jeia voelde meer dan ze zag hoe de reusachtige vis opsprong uit het water en zijn moorddadige kaken sloot om…



… de lucht, waar net nog Otto’s blije kop had gezeten. Hijgend lag ze naast hem, achter op het kajuitdak, waar ze hem net naartoe gesleurd had. De vinrat was verrassend snel, maar zij was sneller. Toch verbaasde het haar dat ze de enorme Otto zo makkelijk had weten te verplaatsen.

[Otto Desiderius]

Otto knipperde met zijn ogen. Een nare hoofdpijn begon van de achterkant van zijn schedel naar zijn voorhoofd te migreren. “…bijna volgroeid, denk ik.” mompelde hij zwakjes.

[Leona]

Met een ruk richtte Krislin-Jeia zich op. Uit haar ooghoek kon ze nog net de staartvin van het monster zien uitsteken boven het water. “DENK je..” siste ze tussen haar tanden “Weet je ’t zeker? Moet je echt niet nog even kijken?”

[Leona]

Kapitein Segura Grijs wierp een nadenkende blik op de enorme vinrat die achter haar schip aan zwom. Ze schudde haar hoofd "Zeer ongebruikelijk.." mompelde ze half tegen Talek en half tegen zichzelf. "Een GROENE vinrat, zo dicht bij de haven... Dat heb ik nog nooit meegemaakt."

Van alle vinratsoorten was de rode vinrat het algemeenst. Met een trotse drie-en-een-halve meter was een volwassen beest een indrukwekkende aanblik. Rode vinratten waren een vast onderdeel van de vele manieren waarop je, rondom havens en in de drukst bevaren riviertunnels, aan een bloederig einde kon komen.

Groene vinratten hielden zich daar zelden op. Om door hen verslonden te worden moest je echt je best doen. Dieper de tunnels in, naar waar de rivier breed en woest werd en door gewelven stroomde waar weinig mensen vanaf wisten. Niets voor een klein schip als de Glasaal. Grijs had maar een keer eerder een groene gezien, of in elk geval een groot stuk ervan.

Dat was tijdens een van haar "onderhandelingen" met nog onbekend piratenschip. De onderhandeling was naar ieders tevredenheid beindigd, waarna Segura's schip een stuk minder zwaar was geworden, zodat ze veel sneller in de thuishaven konden komen om hun gezonde lijf en leden te bevieren.

Al die tijd, als een soort troefkaart en mentale herinnering had de kop van de groene vinrat, gespietst op de boegspriet, haar aangestaard met holle ogen. Glibberig en monsterlijk dood.

De levende vis de nu achter haar schip aan zwom gaf haar een ander soort rillingen. Verslonden worden door een vinrat, dat was een van de normale zaken des levens. Maar een groene vinrat zo ver van zijn normale jachtgebied... Dat zette Grijs' nekharen overeind

[Otto Desiderius]

Otto Klemde zijn boekentas tegen zich aan. De vinrat was er nog steeds, hij voelde het... Zijn hart was nog steeds niet tot rust gekomen en zijn maag was al niet veel beter.

Hoe anders... Hoe anders was de wereld als hij niet tussen de pagina's van een boek zat! Door het slappe leer van zijn tas heen herkenden zijn vingers de boeken aan hun omvang. De solide vorm van Abel Linhout's Beknopt Zoologisch Handboek bracht hem langzaam wat tot rust. Hier stond-ie in, de vinrat. Veilig gevangen in scherpzinnige omschrijvingen. Maar geen duizend geordende inktvlekjes hadden hem kunnen beschermen, als Jeia hem niet op tijd had weggesleurd.

Wat had hem bezield zijn veilige stad te verlaten? Niet alleen zijn geliefde bibliotheek - en ach, ze hadden hem vast zijn lenerspas niet afgenomen - maar de hele stad. Met uitzondering van de paar bootreizen waar zijn vader hem op meegenomen had, had hij Parrah nooit verlaten. En zelfs op die reizen was hij meestal lamgeslagen door zeeziekte, zelfs als het windstil was, dat hij maar weinig van zijn omgeving had opgenomen.

Waarom nu wel? Ondanks zijn tegenstribbelende organen en onvaste benen voelde hij zich sterker dan ooit. Misschien dat hij, de veel te opvallende rots in een genadeloze branding, inmiddels zo gewend was geraakt aan zich ellendig voelen dat dat hem niet meer af kon schrikken. Wanneer was het moment gekomen dat hij zich meer begon af te vragen dan zijn boeken konden beantwoorden? Lang voordat Krislin-Jeia zijn leven binnen gestormd was en alle puzzelstukjes op z'n plaats waren gevallen.

Maar zelfs nu, met het beeld van dichtklappende monsterlijke kaken, rakelings langs zijn gezicht, was hij niet echt van zijn stuk gebracht. Het was niet WAT er gebeurd was, begreep hij opeens, maar dat het HEM was overkomen. Hij, Otto, voor wie het categoriseren van een nieuw boek in het bibliotheek-register ooit het spannendste moment van de maand was.

En als hem gruwelijke dingen konden gebeuren - echte, zonder boekenlegger om het later nog eens na te lezen - dan misschien, misschien kon hem ook nog eens iets goeds overkomen.

Otto's grote hart ging wat langzamer en krachtiger slaan. Tenminste, zo voelde het. Hij ging een avontuur beleven... Nou ja, of zoiets. Hij grinnikte eens om zijn eigen kinderlijke gedachten. Met magiers en draken zeker, en wezentjes met grote klauwen die alle boeken verscheurden waarmee hij ooit zo angstvallig zijn kleine leventje had opgebouwd.
_________________
~ Non cognosco quo modo dicere linguam latinam bene ~

[Leona]

"Ha!” riep Sirishi en liet zijn korte scheepskijker zakken. Hij schonk Aza een blinkende grijns en wees in de verte. “Waar?” vroeg Aza. Zonder een woord te zeggen overhandigde Sirishi haar de kijker, er zorg voor dragend dat hij eerst de draagband om haar hals hing. Plechtig zette het meisje de kijker aan haar rechteroog en schoof de segmenten wat in en uit. Gewoon, voor de vorm. Ze keek, zag niks, zocht nog wat verder, totdat haar oog viel op een trosje groenig witte bollen aan het plafond.

“Die dingen?” vroeg ze? "Wat zijn dat?" Ze keek opzij naar waar Sirishi met geoefende nonchalance op de ra zat. Zijn kleine katachtige lichaam perfect in evenwicht op de traag heen en weer wiegende balk. “Dat..” zei hij “…is Schele Jeroen..” hij maakte gebaar alsof hij de appels in een boom telde “…en Japik Duigens en Guurt en Joris de onverstaanbare...” hij grinnikte “En zo nog wat lui. Piraten, allemaal, zo’n beetje met, eh, permanent verlof, snap je? Kan ze niet meer zo goed uit mekaar houden nu.”

Aza keek wat beter. Nu de lichtcirkel van de boot dichterbij gleed herkende ze wat het waren: Een stuk of tien schedels, groen uitgeslagen van de vochtige lucht, hingen aan een roestige ketting van het plafond van de tunnel. In de straffe wind wiegden ze langzaam heen en weer. Als ze er straks onderdoor voeren zou ze hen bijna aan kunnen raken… Ze rilde maar eigenlijk vooral van opwinding. En om Sirishi een plezier te doen, natuurlijk.

Ze liet de kijker weer zakken en schoof ‘m in elkaar. “..De onverSLAANbare?” vroeg ze. Sirishi schonk haar een charmante grijns. “Neu. Onverstaanbaar was-ie. Had al jaren geen tong meer.” Aza dook wat dieper weg in het kraaiennest. Haar ogen groot en zwart. “Hoe is hij die kwijtgeraakt?” Sirishi haalde z’n schouders op. “Een meningsverschil met Kaptein Rafael Dionys. Ook een piraat, maar een man van EER, snap je? Kan er nooit zo goed tegen als iemand z’n woord niet houdt. Een man zonder woord kan beter helemaal niks meer zeggen.” Hij schonk haar weer een glimlach. “Ken ‘m niet persoonlijk, trouwes.” Hij schudde zijn hoofd en er gleed een ernst over zijn gezicht die ze niet van hem kende.

Ook Aza zweeg en staarde bedachtzaam naar de grijnzende schedels, die nu een paar meter boven haar hoofd bungelden. Een nieuwe vraag borrelde echter al snel weer op. “Wie heeft ze daar opgehangen?”

Sirishi kneep zijn ogen samen “In opdracht van de ouwe Pekel. Havenmeester van Aankele Haaie. Een ijzervreter van het zuiverste water. Duld geen piraten zo dicht bij de haven. Dus toen Jeroen besloot dat het Fluistergat een prima val was voor schepen…Ja, toen kreeg hij inderdaad gelijk.” Sirishi grinnikte en maakte een spottende saluut naar de bungelende tros schedels.

Aza begreep het niet. Dood was nooit leuk. Nooit grappig. Nou ja, misschien zou ze dat nog wel eens leren. Ze hoopte eigenlijk van niet.

De Glasaal zeilde verder in relatieve stilte. Sirishi tuurde in de verte met een glinstering in zijn ogen en ook over de bemanning beneden op het dek verviel in afwachtend zwijgen. Niets was te horen dan het kabbelende rivierwater, zacht ruisend en kolkend waar de Glasaal haar doorsneed als was ze een slank galeischip in plaats van een plompe vrachtvaarder. Ze gingen voor de wind, en snel ook. Masten en want kraakten zachtjes telkens als de tunnelwind wat in kracht toe of afnam.

De tunnel werd breder en leek verderop ook minder donker te worden. Verrassend plotseling verschenen er aan weerszijden van de rivier twee vuren, hoog tegen de tunnelwand op de top van twee torens. De torens waren opgetrokken uit grote stukken rots en leken meer een uitstulping van de gewelven zelf dan mensenwerk. Zwarte figuurtjes tekende zich scherp af tegen de heldere vlammen. Ze stonden bewegingloos en leken ergens op te wachten. Sirishi rechtte zijn rug en legde zacht een hand op de mast.

Beneden riep de heldere stem van Kapitein Grijs enkele bevelen. Alle hens verschenen aan dek en kozen hun posities. De zeilen werden half gehezen en de Glasaal minderde vaart.

Op een teken van Segura Grijs ontstak Talek het scheepsbaken. Een rijtje lantaarns met gekleurd glas, hangend aan een dwarsbalk, op het uiteinde van een paal. Trots stak Talek hem omhoog: rood-groen-groen, de lichtcode van de Glasaal.

Vanaf de torens snauwde een rauwe stem enkele bevelen. De zwarte figuurtjes wierpen een scheut olie op de vlammen en de vuren laaiden hoog op.

[Leona]

Het fluistergat had haar schip uitgebraakt als een uil de onverteerde resten van een prooi. Het wegvallen van de nauwe tunnelmuren om haar heen voelde tegelijkertijd als een bevrijding maar ook als het wegvallen van een vertrouwde bescherming. Het grotgewelf van Aankele Haaie, zo hoog dat het plafond haast niet te zien was, spreidde zich uit als een bel van lucht en ruimte.

Kaptein Grijs stond op de voorplecht, haar linkerhand op de basis van de boegspriet, haar rechter op het gevest van haar degen. Om haar heen werkte de bemanning van de Glasaal als één wezen, één ziel met één doel. Zijzelf, de kapitein, hoefde geen bevelen te geven, maar ook de woorden van haar stuurman Talek waren meer een illustratie van het gebeuren dan een aansturing. Iedere hand wist zijn taak.

Zeilen werden gereven en met Taleks zekere hand aan het roer maakte het kleine zwarte schip een flauwe halve cirkel totdat ze met de kop in de wind kwam te liggen. Het laatste beetje vaart dat nog overbleef was precies voldoende om langzaam het vijfde dok in te glijden. Vaardig wierpen Luscinia en Jorn elk hun tros om een meerpaal, Luscinia voor op het schip en Jorn achter, en wikkelden de trossen rond de bolders op het schip. De Glasaal was aangemeerd.

Terwijl de laatste touwen werden vastgelegd begaf Segura Grijs zich naar haar kajuit en haalde daar haar geldbuidel uit en het kostbare kistje met vrachtpapieren. Dat klemde ze stevig onder haar arm. Inspecterend wandelde ze haar hele schip rond, en schonk elk van haar bemanningsleden een korte waarderende blik.

“Goed werk, mensen!” Ze knikte en rechtte haar rug. “Een behouden vaart en in minder tijd dan ooit tevoren. We zullen hier aanmeren voor zeker drie dagen, misschien meer. Neem het ervan, maar wie denkt dronken terug te komen mag zich eerst opnieuw dopen met het water van de Ene.” Ze zweeg even en liet haar donkere ogen over de gezichten gaan. Met opzet bleef haar blik niet langer hangen bij Jorn dan bij anderen. Hij wist de consequenties. Eenmaal eerder was hij, onvast op de benen en met een wazige blik, rechtstreeks van de Helleveeg naar de Glasaal gewankeld. Grijs had hem van top tot teen bekeken, zonder enige emotie in haar blik, en toen gevraagd om een emmer. Kalm had ze hem de emmer in handen gedrukt en voorgesteld dat hij deze twintig maal zou vullen met het ijzige havenwater en over zichzelf zou omkeren. Dat, of een ander schip zoeken. Jorn was er nog steeds.

“Mooi. Meld je bij Talek voor soldij. De helft nu, de helft nadat de vracht verhandeld is.” De lange donkere man knikte en nam de geldbuidel van haar aan, een ernstige blik in zijn diepgroene ogen. Talek had geen papieren nodig. Hij wist alle bedragen uit zijn hoofd en na de vele jaren nauwe samenwerking vertrouwde ze hem volkomen.

“Sirishi. Voor jou een laatste taak. Ik wil alle visrommel van de huid van mijn schip hebben en wel onmiddellijk. De rest, ingerukt!”

Terwijl de bemanning druk pratend benedendekst vertrok om hun plunjezakken te pakken stapte Segura Grijs als eerste op de kade. Onwennig nu haar zeebenen opeens weer een vaste grond onder zich hadden. Toch voelde de kade van Aankele Haaie’s anders aan dan andere steden. Alsof de onbewogenheid van de bodem slechts een adempauze was, een rustmoment in de onrustige stenen. De korte stilte tussen twee galmende hartslagen in.

Segura lachte en liet streelde haar ogen met de vertrouwde beelden van de haven. De gebouwen van het handelsgilde, de pakhuizen, visrokerijen, leer- en houtbewerkers, de uitnodigende gevel van de Helleveeg en ver rechts van haar de scheepswerf van Torgal Kraakwater. Op en rond dit alles lagen de woonhuisjes, klein en warm en schijnbaar zonder enig stratenplan rondgestrooid als een handvol dobbelstenen. Een kaart had hier geen zin. Net als de stad erboven kozen de straten van Aankele Haaie altijd weer hun eigen weg, donkerder dan het duisterdistrict en grimmiger in hun zwijgende klamheid. En altijd de allesoverheersende geur van oude vis.

Kaptein Grijs haalde diep adem. Ja, dit was Aankele Haaie! Havenmeester Pekel zou ongetwijfeld willen horen hoe haar reis verlopen was en haar papieren willen inzien. Segura verschoof het kistje onder haar arm in een gemakkelijker positie en met een rollende zeemansgang begaf ze zich naar zijn kantoor.

((Kaptein Grijs naar >> Aankele Haaie: Het Kantoor van de Havenmeester))

((De rest van het gespuis naar >> Aankele Haaie: De Kade))