Raganorck

[Uriel]

Valentijn knikt de jongen bemoedigend toe. Ja, hij had wel gedacht dat hij akkoord zou gaan. Hun liefde was oprecht voor zover hij zien kon. De jongen brande van vuur om zijn liefde te bewijzen.

"Wat die laatste avond aan gaat, dat is niet aan mij om te beoordelen. Ik kan wel zeggen wat de queeste inhoudt. De tempel gebruikt nu een grote stenen schaal voor de eredienst, maar deze is hard aan vervanging toe. Nu weet ik dat er via Aankele-Haaie schepen varen op Kandawel. Kandawel`s glaswerk is beroemd om zijn kleur en helderheid. We hadden graag dat je uit naam van de tempel van de Ene en om je liefde voor Florinda te bewijzen een schaal haalt van Kandawel`s glaswerk."

Daarna keek Valentijn naar Richard. Hij zou moeten oordelen of de jongen nog een laatste avond vergunt was of niet.

[Richard Bruinsmit]

Richard knikte, en trok zijn schouders op. De reactie van Javier was hem goed bevallen. Hij had gezegd alles over te hebben voor Florinda. Dit was iets wat geen mens kon waar maken, maar de hulp van de liefde van de Ene wel.

Richard richtte zijn blik naar de grond en sprak meer naar de vloer dan naar iemand anders. “Javier mag vanavond nog blijven, wat jullie doen moeten jullie zelf weten. Het huis is groot genoeg voor ons vieren zonder elkaar ook maar tegen het lijf hoeven te lopen. Ik heb echter nog één vraag mijnheer Valentijn. Hoelang verwacht U dat Javier weg zal zijn vader?”

Als Javier lang genoeg weg zou zijn, betekende dat, dat Florinda en hij zelf nog eens goed tijd hadden om er nog een keer over te praten. Dit keer hopelijk zonder pijn en verdriet. De spanning werd Richard even te veel en het liefst wou hij even alleen zijn, weg uit alle pijn en andere emoties, weg bij de aandacht van zijn dochter, van Javier… van Valentijn, maar vooral van zijn vrouw. Hij hoestte een keer en keek toen naar Valentijn. Hij wou dat Valentijn snel zijn vraag zou beantwoorden zodat Richard zich terug kon trekken, want Richard begon zich steeds ongemakkelijker voelen.

[Florinda Bruinsmit]

Het idee dat Florinda een tijd niet bij Javier zou zijn deed haar pijn. De leegte die plotseling haar hart vulde was niet te omschrijven. Ze miste hem nu al terwijl hij helemaal nog niet bij haar weg was.

Maar de beslissing van haar vader en Valentijn klonk als hemels in haar oren. Als Javier terug van de opdracht zou zijn zouden ze dan eindelijk kunnen trouwen. Florinda sloot even haar ogen en zag zielsgelukkig ze zouden kunnen zijn. Samen hand in hand wandelend met naast hun vier of vijf kinderen. Ze zuchtte diep, van blijdschap maar toch ook van verdriet te gelijk liep er langzaam een traan over haar wang. Ze stond op en liep naar haar vader toe en omhelsde hem, zoals ze in een hele tijd niet had gedaan.

[Uriel]

Valentijn dacht even na. Kandawel was via de ondergrondse haven van Aankele Haaie niet zo bijster ver, maar dan zouden er wel schepen moeten gaan. Daarnaast had hij gehoord dat er een schip in Kandawel geweest was. Een van de matrozen aan boord van de Tormentil was nog in de dienst geweest vlak voor het schip uitvoer voor een zegen. Als Javier geluk had, hoefde hij helemaal niet ver te gaan.

"Het ligt in de handen van de Ene hoe lang deze queeste duren gaat. Het kan zijn dat ze in de haven zelf Kandawels glaswerk verkopen. Als dat zo is dan is hij snel terug. Als hij naar Kandawel afreizen moet dan kan het wel een tijdje duren."

Hij zag dat de jongelui het goed opnamen. Florinda omhelsde haar vader zelfs. Zijn taak zat er hier voorlopig op en hij begon zich langzaam naar de uitgang te begeven om het gezin verder met rust te laten.

Vlak voordat hij de deur uitging draaide hij zich nog eenmaal om.

"Javier, ik heb gehoord dat de Tormentil regelmatig naar Kandawel vaart, wellicht dat je naar dat schip informeren kunt bij de havenmeester... Goed, ik hoop jullie allen binnenkort in de dienst te mogen begroeten, vaarwel."

Valentijn knikte de mensen nog een keertje toe en liep toen de straat op, terug naar het huis van de Ene.

((Valentijn naar: De Tien Torens; het Huis van de Ene God (heropgebouwd))

[Javier]

((ooc: Ik mocht van Mark (speler van Florinda) voor Florinda spelen))

Javier voelde zich blij dat hij nou toch eindelijk had wat hij graag wilde, maar aan de andere kant zou hij nooit meer iets 'anders' kunnen proberen, al gaf dat op dit moment niks. Hij hielt van Florinda, dat was zeker, en hij zou op dit moment alles doen om bij haar te blijven, al betekende dat dat hij helemaal naar Kandawel zou moeten. Javier en Florinda liepen stilletjes naar boven, zonder iets tegen elkaar te zeggen. Javier zou afscheid van haar moeten nemen, maar wilde dat eigelijk helemaal niet. Hij ging op haar bed zitten en staarde naar zijn voeten. Hij had eindelijk wat hij wou, hij wou trouwen met Florinda. Hij vond het alleen zo jammer dat het op deze manier moest. Toen Florinda naast hem was komen zitten legde hij zijn hand op haar been en keek haar aan. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen, ze wisten allebei wat hen te wachten stond. Hij zou het voor haar doen, niet voor zich zelf, niet voor haar vader, voor haar. Hij keek weer terug naar zijn schoenen, dit was niet een situatie waar hij zich normaal in verzeilt zou raken, hij had niet zo goed het idee wat er met hem gebeurde, en schoof het hele gedoe maar af op liefde. Hij keek Florinda weer aan en stond toen op. Hij liep weer terug naar haar toe en weer weg, niet goed wetend wat hij moest doen. Dit zou de laatste avond zijn, en deze moest hij goed benutten. Hij liep weer terug naar Floor en hurkte voor haar neer, twijfelend drukte hij zijn lippen op de hare in de vorm van een zoen.

De avond was snel verlopen, Florinda lag in zijn armen op het bed. Hij zoende haar nog een keer, wetend dat elke zoen de laatste zou kunnen zijn. De verhalen over Kandawel waren niet allemaal rozegeur en manenschijn, maar hij hoopte op het beste. Hij streelde door haar krullende haar en keek haar aan. Ze was zo mooi zoals ze zo lag, hij wou dat de avond nooit meer op hielt, dat ze altijd zo zouden kunnen blijven liggen. Helaas zou dit niet mogelijk zijn, maar zou Javier de volgende ochtend met zijn Queste moeten beginnen, hij zag er tegen op als een berg, maar het moest nou eenmaal. Hij zou met de havenmeester moeten gaan praten om te vragen waar de Tormentil zou liggen. Hij keek Florinda nog steeds aan besefte hij. Hij wou eigelijk gaan slapen, hij was al moe. "Zullen we maar gaan slapen?" zei hij met een zucht. "Dan kan ik morgen eerder weg, en ben ik eerder terug.". Hij zei het alsof dat alles makkelijker zou maken, maar dat was niet zo. Hij sloot zijn ogen en was vertrokken voordat Florinda kon antwoorden.

De volgende ochtend werd Javier wakker toen de eerste zonnen stralen door de gordijnen heen slopen. Florinda's hoofd lag tegen Javier's borst en hij aaide zachtjes over haar blote rug. Ze sliep nog, hij wou haar eigelijk niet wakker maken omdat haar tranen zijn hart zouden verscheuren. Hij vroeg zich af of er echt geen andere manier zou zijn om dit door te zetten. Het zou niemand goed doen toch dat hij weg moest. Valentijn wist zelf niet eens hoe lang de reis zou gaan duren, hoe kon Javier het dan weten, heel misschien verkochten ze het glaswerk in de haven zelf, maar om een of andere reden vertrouwde Javier daar niet op. Hij aaide nog steeds over haar zachte rug en de geur van haar haar wasemde zijn neus binnen, het rook zoet en overweldigend.

[Florinda Bruinsmit]

Florinda werd wakker met een barstende hoofdpijn. Ze lag nog met haar hoofd op de borst van Javier, maar toen ze voelde dat de plek waar haar mond gelegen had een natte plek was gevormd schoot ze snel overeind van schaamte. Ze bloosde en merkte toen pas dat Javier ook al wakker word. Ze had echt geen zin in afscheid van hem nemen, het zou te pijnlijk zijn. Ze zuchtte en zei:"Ik wil niet dat je weg gaat, maar het moet wel en des te eerder je gaat des te eerder je terug bent mijn liefste." Ze kuste hem op zijn voorhoofd en ging vna het bed af. "Ik zal een ontbijt voor je klaar maken, en een lunch om mee te nemen". Ze liep de kamer uit, de trap af de keuken in, het was nog vroeg en donker buiten. Er liepen wat tranen over haar wangen terwijl ze brood opsmeerde voor haar en Javier.

Als Javier weg zou zijn zou ze meteen haar boeken weer openslaan als afleiding, ze zag er erg tegen op en wist dat ze Javier vreselijk ging missen... maar het was niet anders.

[Javier]

Javier keek hoe Florinda de kamer uit liep. Florinda wou ook niet dat hij weg ging. Dat had ze zojuist zelf gezegt vlak voor ze de kamer uit liep om broodjes te maken. Javier draaide zich nog een keer om, hij had echt geen zin om op te staan, opstaan betekende dat hij sneller weg zou moeten, en daar had hij echt geen zin in, dus bleef hij lekker liggen. Hij woelde een beetje terwijl de zon die door de gordijnen sloop steeds veller scheen te worden. Hij plaatste zijn arm over zijn ogen, het hielp niet. Hij moest eruit; hij ging in bed zitten, om het iets makkelijker te maken om op te staan, maar liet zich weer vallen in bed. Zuchtend en kreunend kwam hij uiteindelijk toch maar uit bed en liet zich in zijn broek glijden. Hij gaapte en wreef het slaap uit zn ogen. Hij trok zijn shirt aan, stapte in zijn schoenen en liep naar beneden. Hij kende de weg al een beetje en wist de weg te vinden naar de keuken.

[Javier]

Eenmaal in de keuken stond Florinda aan het aanrecht alsof ze dat altijd deed, hij wist wel beter, normaal zou Nina ontbijt maken maar blijkbaar wou ze het nu zelf doen voor Javier. Hij liep naar haar toe en legde zijn armen om haar heen, hij merkte dat ze huilde omdat haar tranen op zijn armen drupten, hij veegde voorzichtig de tranen weg. "Ik zal snel terug zijn.. zo spoedig mogelijk.." zei hij en gaf haar daarna een kus op haar wang. Hij knuffelde haar nog een laatste keer en pakte ondertussen het brood dat ze voor hem gesmeerd had. "Bedankt... ik zal nu maar gaan.." zijn gezicht keek niet echt vrolijk toen hij dat zei, maar het moest.. voor haar.. "Laat mijn moeder weten dat ik weg ben.." Hij liet haar los en liep naar de deur en vertrok met pijn in zijn hart.

((naar; Tien Torens; Zeven-Pelgrims-Plein - Handelstoegang tot de Aankele Haaie))

[Guest]

Florinda keek neergeslagen op de grond. Het eindeloos staren in haar boeken had haar nu wel lang genoeg geduurd. Een langze traan vloeide over het gezicht van Florinda. Hij was nu al zeker twee maand weg. Waarom deed hij er zo lang over? Was er iets gebeurt? Zou hij dood zijn? Zou hij Florinda hebben verlaten.

De tranen begonnen nu sneller te vloeien. Maar snel zette de gedachte van het verlies van haar geliefde uit haar hoofd. Nee, dat zou de Ene haar tenslotte niet aan doen. Niet nu... Zeker niet nu hij een queste deed voor de Ene zelf deed. Ze stond op vanaf een stoel in de keuken en streek haar rok glad. Boos van verwarring gooide ze het boek neer dat ze in haar hand had en liep naar de voordeur. Ze deed hem open en liep Gannon op...

(Florinda naar: Gannon de hoofdstraat >> Op de straat)

[Florinda Bruinsmit]

Florinda keek neergeslagen op de grond. Het eindeloos staren in haar boeken had haar nu wel lang genoeg geduurd. Een langze traan vloeide over het gezicht van Florinda. Hij was nu al zeker twee maand weg. Waarom deed hij er zo lang over? Was er iets gebeurt? Zou hij dood zijn? Zou hij Florinda hebben verlaten.

De tranen begonnen nu sneller te vloeien. Maar snel zette de gedachte van het verlies van haar geliefde uit haar hoofd. Nee, dat zou de Ene haar tenslotte niet aan doen. Niet nu... Zeker niet nu hij een queste deed voor de Ene zelf deed. Ze stond op vanaf een stoel in de keuken en streek haar rok glad. Boos van verwarring gooide ze het boek neer dat ze in haar hand had en liep naar de voordeur. Ze deed hem open en liep Gannon op...

[Florinda Bruinsmit]

Uren werden dagen, dagen werden weken en weken werden maanden. De tijd dat Javier niet bij Florinda was tikte langzaam voorbij. Florinda die inmiddels behoorlijk gevorderd was met haar opleiding was het wachten meer dan beu. Ze had het gevoel dat Javier niet meer aan haar dacht, dat de questte teveel voor hem was. Dat hij zich niet wou buigen onder het oog van de Ene.

De hand van Florinda veegde een zoute traan van haar wang. Ze stond op van haar bed licht zuchtend. Ze keek naar haar slordige kamer. Vol gepropt met boeken over de raganorckse mythologie. Ze raapte een boek op van de grond en stopte dit in de stoffen tas die ze drie dagen geleden had gekocht op de markt. Ze trok haar pas gewassen rok recht en bond de niet al te grote tas met een riem om haar middel. Ze liep langzaam haar kamer uit de grote overloop in. Vervolgens hobbelde ze op haar gemak de trap af. In de keuken stond haar moeder met Nina te praten. Ze keken allebei om naar Florinda en glimlachten naar haar. Florinda glimlachte lichtjes terug. Iedereen leek zo vrolijk en aardig tegen haar de laatste dagen. Wat was er aan de hand. Hadden ze medelijden met haar? Was zij niet de enigste die het idee had dat Javier niet meer terug kwam.

Florinda plofte neer op één van de keukenstoelen met een zucht. Even streek ze met haar hand over de tafel, verzonken in gedachten, gedachten over Javier. Toen keek ze weer op en haar blik ging naar haar moeder. Ze stond nu alleen, Nina was namelijk bezig gegaan met het ontbijt maken van Florinda. Florinda’s moeder staarde Florinda met een ondoordringbare blik aan. Ze zuchtte even en nam toen plaats in de stoel tegenover Florinda. Het duurde even voor het ontbijt op tafel stond. Maar er werd verder de hele ochtend geen woord gewisseld. Florinda had geen behoefte om haar gedachten en emoties te delen met anderen, en haar ouders respecteerden dat. Na het ontbijt stond ze op. Het schuiven van de stoel over de vloer verbak de lange stilte. Ze glimlachte opnieuw naar haar moeder en Nina, en mompelde iets van “tot vanavond” en liep toen de kamer uit. In de woonkamer zag ze haar vader op een stoel zitten. Florinda nam echter niet eens de moeite om hem te begroeten en liep meteen de deur weer uit. Op naar Gannon.

(Florinda naar: Gannon de hoofstraat >> Taverne de Lekke Ketel)

[Javier]

((Van: Gannon; de Hoofdstraat --> Steegjes))

Na uren door steegjes gelopen te hebben komt Javier ineens langs een huis dat hem erg bekend voor komt.
Huize Bruinsteen.
Dit is het huis waar Florinda groot gebracht is.
Hij heeft veel herinneringen aan dit huis, zowel goede als slechte.
De beste herinnering is nogwel de herinnering aan Florinda zelf, hoe ze lachte, hoe ze rook.
Het is bijna alsof Javier haar nog kan ruiken.

Hij kijkt naar het huis. Alles is donker. Ze zullen toch wel thuis zijn, toch?
Hij trekt aan de bel.
Geen reactie, het is dan ook al midden in de nacht.
Javier heeft het koud, hij rilt.
Hij vindt het ook niet heel gek dat er niet open gedaan word, na alles wat hij Florinda aangedaan heeft.

Na bijna een uur lang op de deur gebonkt te hebben geeft hij het op en gaat op het opstapje bij de deur zitten.
Hij is al zijn bezittingen kwijt. Die liggen nog in Villa Constantijn.
Het enige wat hij nog heeft is de broek die hij aan heeft.
Het is koud, de winter nadert.
Javier probeert zo beschut mogelijk tegen de deur te zitten.
Tot hij uiteindelijk in slaap valt.

[Javier]

Na de hele nacht geslapen te hebben voor de gigantische deur van Florinda's ouderlijkhuis word Javier ineens wakker.
"Het is zo koud" denkt hij bij zichzelf.
Hij kijkt om zich heen.
Hij is nog steeds bij het huis van Florinda.

Rillingen overheersen Javiers hele lichaam, niet alleen van de kou, Javier heeft Zwarte Lotus nodig.
Zijn hele lichaam vertoont tekenen van zijn verslaving.
Maar zo maar weg gaan zonder te laten weten dat hij geweest is kan hij ook niet doen.
"Een brief, dat zal ze wel lezen."

Na een aantal mensen in de straat aangetikt te hebben opzoek naar een stuk perkament en een veer met inkt om een brief mee te schrijven heeft hij het eindelijk weten te krijgen.
Heel goed is Javier niet in schrijven maar hij doet in iedergeval zijn best. Hij heeft er nooit les in gehad.

Lieve Florinda,

Het spijt me dat ik ben weggegaan. Ik mis je. Je zal inmiddels wel gelukkig zijn met iemand anders. Ik hoop dat je me kan vergeven voor wat ik gedaan heb.
Ik ben gevlucht, omdat ik bang was dat het mis zou gaan tussen ons, uiteindelijk.
Na drie jaar dacht ik dat mijn gevoel voor jou weggeëbt was, maar dat blijkt niet zo te zijn.

Ik hoop dat je gelukkig bent, al zal ik altijd van je blijven houden.

Javier

Javier vouwt het briefje dicht, geeft er een kus op en gooit het door de bus van Florinda's ouderlijk huis.

((naar De Wilde wouden --> De weg naar Zwarte Lotus))