Raganorck

[ckeetel]

Torgals opeengeklemde kaken smoren de grove woorden. Zijn gebalde vuist landt op de meerpaal waaraan De Ouwe Waker ligt, het water van de Ondergrondse Rivier klotst tegen de romp van de vlet.
Stoïcijns, maar bleek is het gezicht van de kapitein van de "Ouwe" naast de inwendig vloekende botenbouwer, onder de weerbarstige grijze snor kauwend op zijn pruimtabak, richt hij zijn blikken op de donkere spelonken waarin het water van de rivier ruisend verdwijnt. De talloze lichtjes uit de troebele glazen ruitjes van de taveernes, gokholen en gildehuizen achter haar latend.

De oude baas verschuift zijn pruim van zijn linker- naar de rechterwang. "De Tormentil zat een eind achter ons, het laatste wat we van haar zagen was haar boeglicht dat doofde in de verte, we hebben de "Ouwe" omgedraaid, we zijn De Tormentil tegemoet gevaren, maar er was niets Torgal...niets hebben we meer van haar vernomen...noch van De Tormentil, noch van haar kapitein Vareda, noch van haar bemanning, uren hebben we gezocht...de stromingen kunnen verraderlijk zijn daar."

Torgal knauwt wanhopig tussen zijn tanden door, "Vareda is een verdomd goede schipper, ze kent die wateren daar als de binnenkant van haar broekzak, ik kan me niet voorstellen dat ze zich daardoor heeft laten verrassen Jouwert."
De oude kapitein haalt een vochtig stuk doek tevoorschijn en zo voorzichtig als zijn brede stompe vingers hem toestaan licht hij de natte punten van de inhoud op.
Stukken papier en fragmenten van fijnbewerkt hout onthult hij. "Alleen deze vonden we langs de kant...een eind stroomopwaarts van de plaats waar we voor het laatst de lichten van de Tormentil hebben gezien..."

Torgal herkent onmiddelijk de papieren...vrachtbrieven, van de Tormentil...
De botenbouwer neemt het pakketje van Jouwert over. De inkt is deels weggewassen, maar nog leesbaar, zijn wijsvinger stopt bij een regel...
Torgal Kraakwater - Boegbeeld, eikenhout, bewerkt met bladgoud 40 grms - lengte 1.25 mtr - gewicht 40 kg

Het boegbeeld voor de Arethe II...verscheept voor hem, voor het schip wat hij aan het bouwen is, nadat het vorige -de Arethe- samen met die ondode verschrikking midden op de onderaardse rivier in vlammen krakend haar einde vond. Het schip dat de botenbouwer voor zijn geliefde vrouw Arethe had gemaakt.
Meestal zitten vrachtbrieven in een afgesloten kistje in de kajuit... wat deden ze daar op het water...? Waar was de Tormentil, kapitein Vareda en haar bemanning?
Alsof hij antwoordt op Torgals gedachten spreekt de schipper van De Oude Waker: "De Ene hebbe hun zielen...de rivier neemt en geeft...ik heb een kopstoot nodig...de Ene weet dat ik er een kan gebruiken...of twee...of drie...." mompelt de kapitein er verbitterd achteraan. Hij zet zijn schreden richting Taverne De Helleveeg, Torgal op de steigers achterlatend.

Torgal Kraakwater
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Guest]

Ontdaan vouwt de botenbouwer de punten van het doek weer naar elkaar toe, maakt rechtsomkeert naar de kade waar hij enkele handelaren om de kapitein zien staan, die net op weg was naar zijn borreltje Raganorckse en ze nu, achter z'n oude hoofd krabbend, vertwijfeld aan het woord staat. Want wat kan de schipper van "De Oude" hen nu zeggen... Dat hij de Tormentil heeft zien zinken met hun handel, omdat het de scherpe rotsen raakte? Dat er een overmacht aan piraten was, die de Tormentil gekaapt en weggevoerd hebben? Niets heeft hij gezien, niets weet hij over de handelsbark die voor zijn ogen plotseling verdween en waarvan hij alleen papierresten en splinters hout heeft teruggevonden. Berustend haalt de oude man zijn schouders op.

Uit zijn ooghoeken ziet de botenbouwer een agente van "Prosperus en Prudentius" op de kleine samenscholing aflopen, dan komt een magere in een donkere mantel gestoken man op de agent afrennen, om verhaal te halen, want hij springt voor de agent, drukt met zijn vinger, waaraan een zegelring goudkleurig glinstert, tegen de map die ze vasthoudt en sist tegen haar iets over post die hij verwacht, brieven vervoerd door de Tormentil. Ze schudt haar hoofd, post wordt niet verzekerd zegt ze tegen de opgewonden kerel waarvan het gezicht roder wordt, de ogen dooraderd en de trekken verbetener. Ze zucht gelaten terwijl ze de map openslaat, tussen de papieren zoekt, en hem vervolgens een kaart toont.

Brieven worden niet verzekerd, heer.

Hij snauwt haar toe, met verwilderde, grootse gebaren.
Het gaat me niet om die verotte verzekering, ik wil die brief!

Hij staakt zijn wilde gebaren, wanneer hij in de gaten krijgt dat hij aandacht aan het trekken is, balt een vuist die hij onder zijn mantel stopt en verwijdert zich met driftige passen.

Geef het schip nog enige dagen, heer...
De afgezante van P&P klapt de map dicht terwijl ze hem naroept, misschien is de Tormentil alleen verdwaald. Dan vervolgt ze haar weg naar de wachtende handelaren.

Torgal loopt naar zijn sloep, waarmee hij terug naar zijn werf in het district van de Tien Torens zal gaan. Het beeld is wel een zorg, op verzoek gemaakt door een goede vriend buiten Raganorck, maar minder nog dan het verdwijnen van het handelsschip. Hij gelooft de schipper van "De Ouwe" op zijn woorden en hij is er de man niet naar om zich in een hachelijke zoektocht te storten. Te veel geeft hij om zijn gezin en zijn werk.

Geplaagd door gedachten over het lot van de Tormentil schuift hij het bundeltje papier onder een bank, het enige wat hij nog moet hebben is lampenolie, enkele vaatjes om zijn werkplaats bij te lichten... hij moet nog een handelaar vinden die voldoende in voorraad heeft.

Torgal Kraakwater

[ckeetel]

De schipper van de 'Ouwe' is blijkbaar toegekomen aan zijn kleintje Raganorcker, want nu is er alleen nog de afgezante van P&P met enkele gedupeerden. Haar map opengeslagen, bijgelicht door een lampendrager legt ze de procedures uit.
Recht op restitutie van de waarde van de verloren handel gaat pas in na de voorgeschreven tijd, een week, na de verdwijning van de Tormentil, meldt ze de handelaren.

Wat voor tijding zou er deze dagen nog komen over het lot van de handelsbark? Welke levende ziel kent de duistere wateren en haar vele afsplitsingen nu echt? Misschien is ze inderdaad alleen verdwaald...Als de Ene het wil komt er goed nieuws... de botenbouwer wil voorlopig die gedachte vasthouden.
Achter hem in de verte gaan de lichten van de stenen torens bij de ingang van de ondergrondse haven feller branden, het sein voor een naderend schip, wellicht Vareda, misschien nieuws... hij zal het snel genoeg horen.
Het zou kunnen zijn dat hij zich zorgen maakt om niets, er is nog geen aanleiding voor sentimenten en zijn werf moet draaien.

Hij stapt van de steigers op de kade, zijn linkerhand om een beurs geslagen en in de rechter een stormlamp.
Er wordt binnen afzienbare tijd een nieuwe lading lampenolie verwacht en als hij een partij tegelijkertijd in weet te kopen bij de juiste mensen, zou hij enige korting kunnen bedingen, ook voor een vaatje voor de Taverne, waar zijn broer Valiant en diens vrouw Mathilde de scepter zwaaien.
De eerste man waar hij inlichtingen in zou kunnen winnen is Larrik Tuimelaar...

Torgal Kraakwater
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Izeboud Pekel]

Over de kade komt een jongen aangerend. De koude keien lijken zijn blote voeten niet te deren en zijn veel te wijde smoezelige kleren wapperen om zijn magere lijf. Zijn naam is Gneisbrand Steur, leerling-havenknecht en loopjongen van de havenmeester.

Net als de jongen voorbij stormt maakt een rood aangelopen kerel zich los van het kleine groepje rondom de Prosper en Prudentius afgezant. Gneis maakt een paar onhandige zijsprongen en weet ternauwernood een aanvaring te voorkomen. Een paar passen verder komt hij tot stilstand en kijkt achterom alsof hij een dreun verwacht. De man lijkt hem niet eens op te merken. Onder het mompelen van rauwe verwensingen stampt hij weg over de kade in de richting van Taveerne De Helleveeg.

Gneis ontspant zich iets. Met zijn hoofd schuin luistert hij een paar tellen naar de woorden van de P&P agente, maar lijkt er weinig van te begrijpen. Even later haalt hij zijn magere schouders op en rent op een sukkeldrafje verder naar Torgals boot.

“M’neer Torgal Kraakwater!”

Gneis’ waterig blauwe ogen staren omhoog naar de botenbouwer. Alsof hij zich plotseling iets herinnert grijpt hij z’n schipperspet van zijn vettige spriethaar en houdt hem beleefd in zijn handen voor zich.

“M’neer Kraakwater… De havenmeester, heer Pekel dus, die wil dat u… Vraagt of u naar zijn kantoor komt… Nu, zei hij.”

De pet draait een rondje tussen zijn vingers. De jongen gluurt tussen zijn haar door naar boven en voegt eraan toe “En of u de eh… vrachtbrieven mee wou nemen.”

Gneis ziet eruit alsof hij dolgraag ergens anders wil zijn, maar verplaatst zich niet. Zijn ogen schieten heen en weer tussen de botenbouwer en de lichten in de baai.

Een klein schip maakt zich los uit de zwarte muil van het fluistergat en zeilt de baai in. Het licht van de rechtertoren verdwijnt even uit beeld als de top van de hoofdmast er voorbij schuift, maar verder is het schip nauwelijks te zien. Zwarte zeilen en een donkere huid maken haar een met de eeuwige schaduwen van de ondergrondse haven.

“Da’s de Glasaal!” Verklaart Gneis. “Vanwege dazze zwarte zeilen heeft.” Even lijkt hij zijn opdracht vergeten en tuurt met wijd open ogen de verte in. Dat moment duur niet lang. Angstig vestigt hij zijn blik weer op Torgal en kijkt hem afwachtend aan.

~~ Gneisbrand Steur, leerling-havenknecht ~~

[ckeetel]

Een moment Gneis, de papieren liggen in mijn boot, ik pak ze even....

Was er hulp nodig bij een gestrand schip dat een route blokkeerde? Of heeft die oude ijzervreter nieuws over de Tormentil? Bij de Ene...hij hoopt het uit de grond van zijn hart. En die papieren, hij weet niet of de vondst wel of niet was aangegeven, maar blijkbaar zijn ze van enig belang...hij pakt het vochtige bundeltje van onder uit de boot, om dan terug te keren naar een wachtende Gneis. De jongen lijkt een uitdrukking op zijn gezicht te hebben alsof de verdronken zielen uit de Aankele Haaie hem op zijn hielen zitten.

De laatste keer dat hij in de Aankele Haaie was geweest en langs Izebout, was om te praten over het voorval met het brandende Onwezen dat Torgals schip tot zinken bracht. Een anomalie opgeroepen door de Zwarte Magister Medarion Kraakwater. Zowel Valiant als Torgal dragen hun kleine broertje een warm hart toe, door dik en dun... de laatste confrontatie heeft de gebroeders dicht bij elkaar gebracht.
Het kostte hem moeite Izebout ieder detail over die brandende verschrikking te beschrijven die de 'Arethe' kort en klein sloeg, hoe moest de botenbouwer iets vertellen over iets zo angstaanjagends en onnatuurlijks...zo akelig vers in zijn geheugen? Ondanks diens scherpe vragen, leek de havenmeester een bron van rust om zijn verhaal te doen, maar diens gedachten erover bleven ondoorgrondelijk.
Als Izebout hem voor gek verklaarde...het zij zo...

De Glasaal...

Een mooi gezicht, de trage gang van de boot door de wateren van de Aankele Haaie. Het schip van kapitein Grijs als hij zich niet vergist, haar naam heeft hij wel eens horen vallen, een betrouwbare vervoerspartner naar het schijnt, maar haar gesproken of gezien heeft hij nog nooit. En hij richt zich weer op het smoezelige jongen voor hem.

Al goed Gneis, leidt me naar je meester Pekel, ik ben gereed

Hij volgt de jongen in zijn fladderende kleding, een jongen met een opmerkzaam zintuig voor schepen die de haven binnenvoeren, De Glasaal had hij niet gezien als Gneis er niets van had gezegd...en bij de Ene...hoe wist de havenmeester zo snel van dat bundeltje papier?

Torgal Kraakwater, botenbouwer
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Izeboud Pekel]

Het liefste was de jongen gelijk terug gerend naar het kantoor van de havenmeester. Hij wist dat Pekel het liefste had dat dingen ongeblikkelijk gebeurde als hij het vroeg. Hij deed zo zijn best. Zijn droom was ooit om zelf havenmeester te zijn. In zijn hoofd oefende hij wel vaker hoe hij zich voor zou stellen. Havenmeester Gneisbrand Steur, of Gneis de havenmeester, of gewoon Steur, havenmeester. Met een krachtige handdruk, zo eentje waarvan je de dag erna nog weet dat je iemand een hand gedrukt hebt.

Hij hield zijn pas zo veel mogelijk in. Hij wou Torgal ook niet opjagen. Hij liep zo hard als hij dacht dat kon en wierp af en toe een blik achterom om te zien of Torgal hem bijhield. Hij wou niet te ver vooruit lopen.

Bij de Helleveeg kwam even het rumoer van dronken zeelui naar buiten toen de deur openging en een donker silhouet in de deuropening zichtbaar werd van een zeebonk die zwaar van zijn glaasjes "Raganorckse" naar buiten stommelde. Gneis schonk er niet zo heel veel aandacht aan, al zou het lekker warm zijn in de Helleveeg....

Hij stuntelde een paar meter voor Torgal uit en wachtte beleefd bij de planken vlonder voor het kantoortje van Izeboud Pekel, de havenmeester van Aankele-Haaie.

"Hier is`t m`neer" zei hij geheel overbodig. Torgal wist prima waar het kantoor van Izeboud was, maar toch... Gneis liet zijn blik weer over de haven dwalen. Het was nog niet zo lang geleden. Die vreselijke nacht dat er vuur over de donkere golven dreef, de tunnel uit. Hij wist dat Torgal er iets mee te maken had gehad. Hij was de dag erna een hele tijd bij de havenmeester binnen geweest, maar Izeboud was zijn gewoonlijke ondoorgrondelijke zelf en zweeg in alle talen. Even aarzelde Gneis, maar hij kon de moed niet opbrengen Torgal zelf er naar te vragen.

((Gneiss en Torgal; --> Aankele Haaie; het kantoor van Izeboud Pekel; havenmeester))
_________________
~ We zullen zien ~