Raganorck

[Ral'Ysa Tharoïn]

Fin Rwynn

Met een zware hoofdpijn probeerde hij op te staan, de lucht was zwaar van spanning wat in de toren hing. Hij duizelde en moest steun zoeken bij de muur, met duim en wijsvinger drukte hij op zijn slapen.
Weg moest hij, weg! Onmiddelijk!
Waarom, wat gebeurde er met hem, wat bezielde hem om dat mens te volgen?
Hij kon niet tegen sterke veranderingen, dat was het vast. Hij moest weer huiskabouter zijn, vrij zijn was een... hel... Hij wilde weer een huisje hebben, met een gezinnetje om te beschermen en te helpen.
Hij ging hier weg, dat stond vast.

Hij rende de gang op en rende zolang zijn benen het konden dragen. Het kon hem even niet schelen of mensen hem zagen, hij was toch al gezien. Hij was stom geweest...

((Fin Rwynn --> Gannon, de hoofdstraat - Op de straat))

[Lyonell]

De nietwetende:

ze bleef naar de lcihtbron staren en het beeld vervormde totdat ze alleen een vage wazige gele stip bij het raam zag. Ze knipperde haar ogen en hoorde de vrouw spreken en kleine trippeltapjes. ze draaide zich om, weg van de vrouw met het deurgat in haarzicht, even zag ze het kleine mannetje dat zonder oponthoud door de gang heen rende...

De vrouw zat nog steeds op de stoel en ze hoorde de rustig op en naar gaande ademhaling van achter van de vrouw en haar hartkloppingen versnelden. Ze zou niet weg gaan ze wist het ze zou uren dagen of zelfs weken op die stoel blijven zitten wachtend op... ze moest iets van mij willen maar wat..

[Lyonell]

De nietwetende:

Ze lag een hele tijd stil, onbewogen wachtend op iets wat ze zelf niet wist. Het was stil verradelijk stil het enige wat ze kon horen was haar eigen versnelde hartkloppingen en het zwaar ademhalen van de vrouw voor de rest was het stil..
Zo stil dat ze eigenlijk wou dat de vrouw nog iets zei het maakte niet uit wat. Maar zei zei geen woord en leek zich ook niet te beweging.
heel voorzichtig draaide ze haar hoofd hopend dat deze er niet afgerukt zou worden als de vrouw haar éénmaal in het oog had. Maar de vrouw leek het niet te merken sterker nog de vrouw zat in precies de zelfde houding als voordat ze haar omdraaide, met haar papier in de hand.
Ze kreeg een koude rilling over haar rug ze wist dat deze vrouw de stilte zou gebruiken om haar aan de praat te krijgen. ze wist ook dat als er niets zou gebeuren dat ze zich daar ook aan over zou geven.

Nee, de enige uitweg was....
Ze schoof het dekbed van haar af, ze sprong uit bed en snelde zich zo snel mogelijk naar de deur.
Ze moest hier weg en zo snel mogelijk ook.
Zonder verder na te denken, voortgedreven door primitieve instincten rende ze de kamer uit.