Raganorck

[Samara Jalaya]

De Toren der Waanzin leent zijn naam aan een grillig, hoog bouwwerk van platte grijze stenen dat temidden van de andere torens de stad overziet. Wie opkijkt tegen deze Toren zal merken dat ze iets wegheeft van een kronkelende tak, omdat hier en daar de muren en slanke hoge ramen een gevaarlijk eind naar buiten hellen. Net zoals de andere gebouwen, is ook de Toren der Waanzin bezaait met siergewelven, de grimmige schaduwen van grijzende gargoyles, bogen en trappetjes die nergens naar leiden. Opvallend is dat de hoge rame voorzien zijn van spijlen, alsof de mensen van buiten moeten worden beschermd tegen wat zich binnen bevindt.

De Toren der Waanzin is het domein van Gustav Haldol, een kleine, magere man met grijze bakkebaarden en een miniscuul metalen brilletje. Hij studeerde geneeskunde en filosofie in andere torens, maar wendde zijn kennis aan om een geheel nieuwe wetenschap te ontwikkelen: de wetenschap van de geest. Gustavs rechterhand is zijn voormalige leerlinge Nore Pinefrine, een jonge vrouw met strenge, donkere ogen en een scherpe geest. Nores weg loopt op met die van Gustav en ze is zijn rechterhand en minnares, maar ze weet dat er een moment komt dat haar ambitie de zijne voorbij zal streven. Want daar waar de grijzende Gustav zijn dagen besteedt aan het opstellen van schriften over zijn nieuwe wetenschap, heeft Nore de leiding genomen over de experimenten, het rapporteren, concluderen en initiëren van nieuwe testen. Gustavs tijd is snel voorbij, Nore beseft dat en ook dat haar ambitie en honger naar kennis de zijne tientallen malen overstijgen. Maar ze heeft geduld.

Hoe licht en sierlijk de Toren er van buiten ook uit mag zien, van binnen is ze steriel en donker ingericht. De onderste verdiepingen en kelders zijn gereserveerd voor de experimenten en herbergen een aantal snijzalen en proefruimtes. Hoger in de toren liggen de kamers van de patiënten en proefpersonen. Hier drentelen bleke verpleegsters in duffe uniformen af en aan met verbanden, pillen, wasbakken en beddegoed. De hoogste kamers zijn gereserveerd voor het handjevol studenten dat de Toren der Waanzin kent en de persoonlijke vertrekken van Gustav en Nore. Dit is de enige plaats van het gebouw waar het kille, koude tegelwerk is vervangen voor tapijten en kersenhouten meubilair.

[Nore]

Nore rolde uit bed en haatte zichzelf. De koude van de kamer drong door tot haar botten en de geur die ze met zich meedroeg hing om haar heen als een giftig parfum. Ze keek naar de man in het bed, daar waar het geurspoor ontsprong, de kleine hoop dekens die zich in een hoek had genesteld en raspend ademhaalde. Ze haatte hem, maar had hem lief omdat hij haar weg was naar meer. Nore sloop de kamer uit, het halletje door en zette haar voet op de koude tegels van de badkamer.

Haar gezicht en lippen waren bleek en haar lange, donkere haar hing als geplozen touw langs haar wangen. Haar ogen waren dof en ze kon zichzelf er niet toe zetten om te glimlachen naar haar spiegelbeeld. Eerst moest die geur weg, ieder spoor, iedere molecuul van hem wilde ze wegwassen. Het koude water liet een spoor van ijs achter op haar naakte huid.

Ze verliet de kamer als een steriele naald: geurloos, kleurloos en met haar lange haar in een strakke knot achter op haar hoofd gespelt. Nore maakte zichzelf zelden mooier dan ze was of het moest op direct voordeel voor haar persoonlijke doelen uit kunnen lopen. Haar lichaam behandelde ze meer als een voertuig voor haar briljante geest dan als iets anders. Maar de koelte die ze uitstraalde had iets aantrekkelijks.

Over haar zwarte jurk knoopte Nore haar witte mantel en verliet de woning op de bovenste etage van de Toren der Waanzin. Ze had werk te doen, veel werk te doen, voor de studenten ontwaakten en nieuwe experimenten moesten worden voorbereid. Deze vroege uren waren voor haar, zonder verplichtingen naar anderen. Zij en haar kennis. Niemand stond haar in de weg. Nore daalde af naar de kelders, de lange, kille gangen van tegelwerk die als versteende darmen onder de Toren lagen. Een doolhof, maar Nore kende er de weg.

"Goedemorgen, ratjes," zei ze terwijl ze een deur naar één van de onderaardse gewelven opende. "Eens even kijken hoe jullie het vannacht hebben gedaan..."

[Nore]

Het luiden van een bel trok Nore weg uit haar gedachten. Ze keek op, om zich heen, naar de aantekeningen die ze had gemaakt. Dit kon niet waar zijn... Ze keek haar observaties na, wierp nogmaals een blik op de testdieren om zich ervan te gewissen dat de aantekeningen die ze had gemaakt niet een reeks wanen waren die uit haar eigen ingenieuze brein ontsproten waren en kon toen nauwelijks haar enthousiasme bedwingen. Dit kon niet waar zijn. Dit was een geweldige ontdekking!

De bel!

Ze probeerde haar hartslag in te halen terwijl ze de trappen naar de snijzalen besteeg, maar Nores hart klopte als een razende tegen haar ribben. Beheersen. Ze moest zich beheersen. Ze had een experiment gedaan en iets ongelooflijks ontdekt, maar het was één experiment en één klein nietig experiment vormde nog geen bewijs. Maar toch...

In gedachten verzonken merkte Nore pas dat ze in de weg van een stroom studenten was beland toen het te laat was. Ze botste in volle vaart tegen één van de jongemannen van haar snijklas op en moest zijn mantel vastgrijpen om een ongelukkige val te voorkomen.
"Mevrouw!" zei het jongmens, verbaasd en verrast. Hij was van het type student dat zich nog niet mocht verheugen op beheersing van de vrouwelijke anatomie en hij had zich de intieme botsing laten welgevallen.
Nore daarentegen keek de groep studenten aan en was op slag herstelt. De aanblik van een rij gekrulde mondhoeken en hier en daar een schalkse knipoog doodde haar enthousiasme op slag en een ijzig masker gleed over haar gezicht.
"Jullie zijn laat," zei ze op scherpe toon.

Er werd zacht gegniffeld terwijl de studenten hun professor naar de snijzaal volgde, maar er werd geen woord meer gewisseld tot de jongemannen zeker wisten dat Nore buiten gehoorsafstand was verdwenen.

[Gashyr]

((Page uit de Binnenplaats en de Grote Hal; De Poort))

De machtige bouwwerken, het acme van architectuur in Raganorck, keken op het viertal neer, en wierpen minachtend schaduw en weerspiegeling van licht in hoge ramen op hen neer. Voor de Toren der Waanzin stond een kleine rij. Een tiental mensen stond te wachten voor een deur. Sommigen waren deftig gekleed, maar de meesten zagen er arm, oud, en vreemd uit. Een man met een bochel, een vrouw met een knoestig houten been en een tandloze lach, en een vieze jongeman met een kleine pluk dun haar op zijn kale hoofd. De kleur was moeilijk te omschrijven, maar het leek op een mengeling van groen en paars. De page sloot achteraan in de rij, en keek om naar de twee paleiswachten en de vrouw die zij escorteerden.

[Nore]

Nore, ijskoude Nore, met haar spitse, scherpe trekken en haar liefdeloze gezicht, was bezig de schoonmakers naar de snijzaal te dirigeren toen ze op de klok keek. Twaalf uur geweest, dan was het hoog tijd voor de dagelijke patiëntengesprekken. Nore wees naar de plaats waar de ontlede schedel lelijke vlekken op de tegels had gemaakt en gebood tot haast. Binnen twee uur moest ze weer college geven en een brein blootleggen in de resten van een vorig sloeg bij menig eerstejaarsstudent als een baksteen op de gevoelige maag. Je kon de occipitale cortex niet aanwijzen of een jongeman op de eerste rij zakte ineen alsof hij terstond zijn skeletstructuur was verloren.

Nore had nooit ergens last van gehad. Ze had door de jaren heen iedere baan van haar zenuwen zorgvuldig weten af te sluiten en dat had haar tot nu toe niets dan voordeel opgeleverd. Haar handen sneden zonder een trillende zwenking naar links of rechts langs de grenzen van de slaapbeenkwabben en door het soppige, weke vlees van de corpus callosum. Ze voerde haar experimenten en gesprekken uit zonder last te hebben van afleidende emoties. Wanneer ze 's avonds in bed lag en Gustavs handen gingen over haar jonge, koude lichaam, dan liet ze hem begaan, sloot haar ogen en voelde niets.

Het was kwart over twaalf toen de schoonmakers aan hun werk begonnen en Nore haar mantel aantrok om buiten een kijkje te gaan nemen. Het plakaat dat door Raganorck was verspreid, had veel belangstelling getrokken en iedere dag werd de rij voor de Toren der Waanzin langer. Nore overzag de rij in een oogopslag: zag de ouderen, gekweld door eenzaamheid en herinneringen, de bedelaars, die tegen elkaar schurkten om zich warm te houden en die voor een goudstuk als de beste psychose konden imiteren, de ambtenaren, met hun koortsaanvallen door hun vele werk, de hoeren, trillend van de zwarte lotus en tenslotte, de echte gekken, zij die het minst opvallend in de rij aanwezig waren. Naar hen was Nore op zoek.

Haar oog viel op de twee heren in uniform die de rij sloten en tussen zich in een verwilderde jonge vrouw droegen. De vrouw had lang, blond haar dat in woeste slierten voor haar gezicht hing. Ze keek niemand aan en toch proefde Nore iets toen ze naar de vrouw keek... bezetenheid... Nores interesse was gewekt.

Ze liep op de twee paleiswachten af en overhandigde een kleine buidel met geld. "Excellent," zei ze. "Ik neem haar." Nore nam de vrouw bij de arm en leidde haar naar binnen, twee, drie, vier draaiende stenen trappen op. In een klein, witbetegeld kamertje met een spijlenbed en een smal raam hield ze halt. "Was je," zei Nore, terwijl ze wees op de tafel in de hoek waar een bak heet water, handdoeken en verschillende etenswaren waren neergelegd. "Slaap, eet en rust uit. We praten morgen, als je je beter voelt." Voor ze de kamer verliet draaide ze zich om. "Mijn naam is dokter Nore," zei ze. "Nore Pinefrine. Ik ga je beter maken."
.
.
.

[Lyonell]

( paleispoort>> toren der waanzin
de niet wetende

ze voelde een kleine duw, een duw die haar letterlijk en figuurlijk weg duwde, weg van wat ze bijna leek te bereiken heel even en ze was weer bij hem of haar. ze dacht hem te bereiken maar dat verveel meteen nadat ze opeens weer bewust werd van alles om haar heen en de kilte die de kamer uitstraalde maakte haar nog waanhopiger...
Ze hoorde een vrouw spreken maar haar woorden kwamen niet tot haar door alleen nore dat moest haar naam wel zijn het brengde haar rillingen over haar rug die vrouw ze had iets, iets maar ze wist niet wat.

Ze liep naarde plek waar dampkringen vandaan kwamen.
Hurkte op haar knieen, deed haar hoofd in de bak met water en voelde klein prikkjes tegen haar huid, na een tijdje verdween dat en was het een aangenaam gevoel.
na een tijdje trok ze haar hoofd weer uit de kom en greep naar de doek en droogde haar gezicht daarvan af en een deel van haar haren.
ze snoof de geur van gekruid vlees op en zag dat op het tafeltje ook een bord stond met wat vlees en een beetje aardappelen.
Ze pakte een geel ovaalig bolletje vast het brak in een aantal stukjes en geintereseerd ging ze hurkend naast het tafeltje zitten. en pakte een ander ovaalig bolletje op, het was een beetje warm toen ze het in haar mond stak maar het was aangenaam... zo ontdekte ze het vlees en de sla ook...

ze liep naar het bed en ging liggen.'ben ik nu dood?' fluisterde ze
'waarom ben je er niet meer, waarom laat je me niet weten dat we alles zouden overleven wij ik mis je' een kleine traan rolde over haar wangen.
'Als dit de dood is wil ik niet dood zijn...' en ze sloot haar ogen van vermoeidheid[/i]

[Ral'Ysa Tharoïn]

Fin Rwynn

((Fin Rwynn -- De binnenplaats en Grote hal - Paleispoort --> De tien torens - Toren der Waanzin ))

De gangen van de toren der waanzin joegen Fin de angst in, hij had nog nooit zo'n akelige plaats meegemaakt. Ziekte en pijn droop van de steriele muren, de koelte die er heerste was onpersoonlijk en bijna ondragelijk.

Nore Pinefrine, hij had haar al voorbij zien lopen, terwijl hij zijn vijftien centimeter lange gelaat ergens probeerde te verstoppen en hij mocht haar totaal niet. Vanaf het eerste blik niet, ze was zogezegd... kleurloos. Bijna onmenselijk, met een koelte waarmee ze zich voortbewoog en de emotieloze tonen die ze naliet deden Fin huiveren.
Het enge was, hij had zo het idee dat ze hem wel had opgemerkt maar er was geen spoor te zien bij haar. Haar gezicht was een masker, waar Fin al kon bedenken dat daar een hoop opgekropte emoties achter schuil gingen.

Nadat hij de kamer van het vrouwwezen had gevonden, wurmde hij zich door een gat in de muur. Daar lag ze dan, op een gammel bed in een grauwe kamer. Haar zware adem vulde de ruimte en voorzichtig naderde hij haar. Aan haar klauwen waren nog kleine restjes opgedroogd bloed te zien. Hij reikte naar haar, met zijn gedachten maar hij werd terug geslagen met een hoop verwarde en opgesloten emoties.
Fin, waar ben je aan begonnen? Dacht hij bij zichzelf...

[Lyonell]

ze voelde een aanraaking een vlugge maar hij was er wel. ze schrok op.
Het bed piepte toen ze haastig overeind kwam.

'ben je daar?' vroeg ze met een zacht onzekerstemmetje
''zijn we weer samen ?! '

[Ral'Ysa Tharoïn]

Fin Rwynn

Fin schrok van haar reactie en wou snel wegduiken, maar deed dat niet. Hij wist niet wie hij zou moeten zijn, naar wie ze vroeg.
'Ik ben denk ik niet wie je denkt dat ik ben' reageerde Fin en hij rechtte zijn schouders, 'ik ben Fin Rwynn, ex-huiskabouter wel te verstaan.' Hij glimlachte naar haar, 'ik weet dat jij jou naam niet aan mij kan vertellen, maar ik ben waarschijnlijk degene die jou dat wel kan... op een dag...' dacht hij... waarom moest hij haar anders helpen? Wat was er dan voor drang? Fin ging in kleermakerszit zitten en keek haar hoopvol aan, hij wist niet zo zeer of ze hem wel gezien had. Ze maakte namelijk nogal een vage en warrige indruk...

[Lyonell]

ze keek op en zag toen een klein ventje voor haar staan. Ze was verrast dit had ze niet verwacht.
'ik ben Fin Rwynn, ex-huiskabouter wel te verstaan.' Hij glimlachte naar haar, 'ik weet dat jij jou naam niet aan mij kan vertellen, maar ik ben waarschijnlijk degene die jou dat wel kan... op een dag...'

'Fin' herhaalde ze zachtjes. dat was zijn naam zoals iedereen een naam had die vrouw Nore zelfs de bediendes hadden een naam, maar had zei er wel één niet dat ze wist. zou hij mijn naam wel weten ze vroeg het zich voor de eerste keer af en het leek wel alsof het al die tijd een grote missing was...

[Ral'Ysa Tharoïn]

Fin Rwynn

'Fin ja...' hij wiegde wat heen en weer en keek kritisch naar het wezen, ze was erg gespannen en de onrust straalde van haar af. Haar lang, krullend blond haar was dof van kleur en haar gelaat zelf kwam erg donker over.
'Hoe erhm ben je hier beland?'

[Lyonell]

'hoe ik hier beland ben?... iemand zei dat ik Lucer moest zoeken.. ik kon me neit verzetten hij wilde het te graag daarvoor, hij dwong me maar eigenlijk vind ik dat het minst erge.. ik mis hem wel nu is hij weg.. hij liet me los op het moment dat twee wachters me vast grijpten..'
ze zuchte probeerde een laatste wanhopige poging hem te vinden..

[Ral'Ysa Tharoïn]

Fin Rwynn

Hij? Fin dacht na, met wie bedoelde ze hij? De grote muren die ze voorzichzelf had opgebouwd kon hij niet doorbreken en vragend keek hij haar aan. Hij verwachtte echter geen antwoord en sprong van het bed, klom op de vensterbank van een klein raampje wat de ruimte maar matig verlichtte. Hij liet zijn vingers gaan over het glas, ze had een prima uitzicht over de stad in deze hoogte. Hij draaide zich weer om, hij was benieuwd wanneer de kleurloze Pinefrine zou opduiken en ging op zijn hurken zitten terwijl hij het wezen in het oog hield.
'Je zocht dus Lucer? Waarom?'

[Lyonell]

de niet wetende

'waarom ik lucer zoek?....' ze was een paar ogenblikken stil.
'ik weet het niet... hij zei dat dat mijn doel was'
'ons doel' herhaalde ze zachtjes...

[Ral'Ysa Tharoïn]

Fin Rwynn

Dit werkte verwarrend op Fin en hij ging gewoon zitten, met zijn benen in de lucht bungelend, 'je bedoeld met ons doel, die van jou en die ene Lucer? Of die van jou en hij?'
Fin zuchtte, 'maar wat heb je nou precies gedaan, dat je hier terecht bent gekomen. En met Lucer bedoel je Lucer Vincero?'