Raganorck

[Uriel]

((De Gepokte uit; het Duistere District; de levende schaduwen van het Duister))

Het huis had hoge smalle ramen versierd met tirelantijntjes. De ramen zelf waren uitzonderlijk voor een huis in deze contreien van de stad. Dik, gekleurd glas gezet in lood. De deur zelf zat verborgen in een portaaltje. De Gepokte moest eerst een klein trappetje op voordat hij bij de deur kwam. Met zijn dolk peuterde hij het slot open. Als hij binnen geen sleutel vinden kon zou hij morgen het slot moeten laten vervangen en een sleutel laten maken.

Na even morrelen hoorde hij een tevreden klik van het slot dat open sprong. Hij duwde de deur open. De muffige geur van jaren niet geluchte kamers kwam hem tegemoet. Hij haalde nog een keer diep adem in de relatief frisse lucht van het Duistere District zelf en stapte toen naar binnen.

De hal was ruim en aan de zijkant stonden een aantal houten stoelen, aangevreten door de houtworm, maar nog wel bruikbaar. Ook stond er een verdorde ondefinieerbare plant op een bijzettafeltje. Op de plavuizen vloer lag een dikke laag stof en aan het plafond hing een lantaarntje met gebarsten glaasjes waar zich een spinnenkolonie in gevestigd had.

De Gepokte liet de deur achter zich dicht vallen. Prachtig, dacht hij. Dit zou prima dienst doen. Op de hal kwamen twee deuren uit en een trap naar boven. Hij duwde de linkerdeur open en zag een klein kantoortje met een simpel bureautje waarop nog een paar vellen papier, een inktpotje en een veer lagen. Aan weerszijden van het bureautje stond een stoel. Verder kwam er een zwak schijnsel van buiten door een van de kenmerkende hoge glas in lood ramen. De Gepokte liet de deur open en liep naar de volgende.

Deze tweede deur klemde een beetje en kraakte in z`n scharnieren toen hij hem open duwde. Hij zag weer een bureau. Deze was groter en erachter stond een mooi bewerkte hoge houten zetel. Ervoor stond een simpelere stoel. De achterwand besloeg een kast met in hout gevatte glazen deurtjes. Daarachter op de houten plankjes lagen allerlei scalpels, tangetjes en glazen potten en flesjes. Onderin de kast was een la en toen hij deze opentrok zag hij netjes opgevouwen rolletjes verband. Een doktershuis midden in het Duistere District. Het was een onverwachte bonus en een meer dan perfecte dekmantel. Hij grijnsde tevreden.

Naast de deur waardoor hij was binnengekomen stond links en rechts een boekenkast. De werken waren stoffig en de kaften verkleurd, maar de titels verraadden een brede medische belangstelling. Rechts tegen de muur stond nog een operatietafel waaraan kluisters bevestigd waren om de patient op z`n plaats te houden tijdens de pijnlijke operaties. Licht viel naar binnen door een enkel gotisch raam midden tegen de achtermuur achter het bureau. Het raam keek uit op een kleine binnenplaats waar het vlak naast de achterkant van een ander pand vanaf buiten zichtbaar zou zijn.

Hij verliet de kamer en deed de deur achter zich dicht. Vervolgens liep hij de krakende trap op naar de bovenverdieping. De hal daar was donker en smal. Er kwam vier deuren op uit. Eentje besloeg een klein keukentje met een fornuis en enkele koperen potten aan de muur. De ander gaf toegang tot een woonkamertje waarin een brede zetel stond en enkele boekenkasten. De derde deur leidde naar het kleinste kamertje van het huis en stonk behoorlijk. De Gepokte realiseerde zich dat als hij hier wou wonen hij bedienden in zou moeten huren. Het zou een mooie uitvalsbasis en schuilplaats zijn, maar hij zou het onmogelijk zelf schoon kunnen houden. De laatste deur liet een vrij kleine kamer zien met een bed en een klerenkast die de hele zijwand besloeg. Toen hij de kast open deed zag hij enkele stoffige door de motten aangevreten mantels hangen, maar verder niets. In de hoek van de kamer stond een zwarte wandelstok. Hij pakte hem en zag dat de kop ervan te draaien was. Een zachte 'klik' was te horen en daarna kon hij er een roetige degenstok uittrekken. Hij zag dat het staal goed was, maar oud en roestig. Met een ge-oliede doek zou hij het moeten schoonpoetsen en vervolgens slijpen voordat het ding daadwerkelijk dienst kon doen. Hij stopte de degen terug in de houten wandelstok en klikte hem vast. De degenstok lag goed in de hand en dus besloot hij hem bij zich te houden.

Hij liep weer naar het halletje. Nu pas viel hem het luik in het plafond met het touwtje eraan op. Dat zou moeten leiden naar de zolder. Hij trok de trap naar beneden en ging omhoog.

Boven trof hij een viertal bedden aan, elk met een kist aan het voeteneind voor de bedienden. Twee dakkapellen zorgden voor licht en een uitzicht op de beide straten beneden hem en het omringende Duistere District. De Gepokte keek vlug om zich heen, maar zich verder weinig dan de simpele bedden en stromatrassen die door de muizen dankbaar uitgehold waren om nesten van te bouwen. Hij liep weer omlaag en duwde de trap terug omhoog. Vervolgens liep hij helemaal naar beneden en ging naar buiten. Morgenvroeg zou hij een smid opzoeken om de sloten te laten vervangen. Vannacht zou hij hier slapen om eventuele insluipers te 'ontmoeidigen'. Hij deed de deur achter zich dicht en ging op weg naar de Taveerne. Onbevreesd liep hij midden door de steegjes en liet hij de degenstok af en toe een cirkel beschrijven in de lucht naast hem.

((De Gepokte naar: de Taveerne; de gelagkamer 1))

[Uriel]

((De Gepokte vanuit de Taveerne; de Gelagkamer 2))

Zo snel als hij mogelijk achtte, de kleinere stappen van het vrouwtje in gedachten nemend, liep de Gepokte over straat. Zijn stap was nauwelijks hoorbaar. Hij keek niet op of om. De wereld om hem heen had hem weinig te bieden. Hij ging terug naar het Hoekhuis dat al meer en meer een vaste omlijning begon te krijgen in de uitvoering van zijn plannen.

Handig ontweek hij de grote gore plassen water in het Duistere District totdat hij de huizen herkenden die aan de steeg stonden die leiden tot de voormalige dokterswoning.

Met zijn schouder duwde hij de deur open. "Gaat u binnen." Zei hij tegen het vrouwtje. De Gepokte zag nu pas werkelijk hoe klein ze was. Opmerkelijk, dacht hij en tegelijkertijd zag hij de mogelijkheden. Ze zou zich makkelijk toegang kunnen verschaffen tot plaatsen waar hij met moeite zou kunnen komen. Men zou haar niet wantrouwen. Het was alleen zaak om haar de juiste informatie op de juiste manier te doen toekomen. Dat was precies waarvoor hij nu zou gaan zorgen.

[meis]

((Xandra vanuit de Taveerne; de Gelagkamer 2))

Zo snel als ze kon liep ze de man achterna. In haar gedachte zich afvragend wit hij nou eigenlijk was en waar ze naartoe gingen.
Ze volgde hem door straten en steegjes waar ze nog nooit geweest was, bang om hem aan te spreken en te vragen wat ze gingen doen.

Bij het huis aangekomen duwde hij de deur open en zei haar naar binnen te gaan. Ze liep snel langs hem heen de hal heen en bleef halverwege stil staan, terwijl ze om haar heen keek door het huis en naar de Gepokte.
_________________
Atashi no naka wa anata dake.

[Uriel]

De Gepokte grijnsde. Hij liep de hal in en de trap op naar boven naar de woonkamer. Hij deed de deur open en wees naar een van de beide zetels tussen de boekenkasten. Het was koud in het huis, maar de Gepokte deerde het weinig. Hij realiseerde echter dat het voor anderen onaangenaam kon zijn en zijn plannen zou kunnen bemoeilijken. Daarom liep hij naar de grote haard tegen de zijmuur een stapelde er wat van de blokken hout in die er naast lagen. Met de hulp van wat proppen papier wist hij er vuur in te slaan en langzaam begonnen de vlammen aan de houtblokken te lekken en verspreidde zich er een aangename warmte door het vertrek.

Hij draaide zich om. "Goed, eigenlijk zijn er meerdere redenen waarom ik u hier naar toe heb laten komen." Begon hij. "De eerste is om te weten te komen wat u al van deze stad weet en om eventuele misverstanden recht te zetten. Veel van wat het volk ziet en denkt is niets meer dan wat de adel wil dat het ziet en denkt. In een stad als deze staat het volk continu bloot aan manipulatie en machtsmisbruik. Dat is waar ik me tegen verzet."

[meis]

Xandra ziet de grijns en voelt zich even niet op haar gemak. Toch volgt ze hem als ze naar de huiskamer lopen. Hij wijst naar de twee zetels en gaat dan met de open haard bezig. Ze neemt plaats in een van de zetels als het vuur eenmaal begint te branden en kijkt even om zich heen.
"Wat ik weet van deze stad? Nog niks eigenlijk. Ik kom hier net aan, ben vanaf het huis van mijn oma naar hier gekomen, dus veel heb ik niet gezien. Alleen de taverne.
Interessant.... U verzet zich tegen de manipulatie en het machtsmisbruik, wordt dat door de adel veroorzaakt? Hebben ze zoveel macht hier dat ze dat voor elkaar krijgen?" Ze kijkt even nadenkend en gaat verder "Dat had ik eigenlijk wel verwacht..." Haar hoofd draait ze weg, alsof ze er niet verder over wil praten. "Mag ik U vragen waarom U zich ertegen verzet?"
_________________
Atashi no naka wa anata dake.

[Uriel]

De Gepokte grijnst weer, maar in het tegenlicht van het nu brandende haardvuur is het nauwelijks te zien.

"Sinds ik zelf het slachtoffer ben geworden van de macht van de adel prefereer ik om in de schaduwen te staan. U heeft mijn gezicht gezien, nietwaar? De pokken zijn een van de machtsmiddelen waarvan de hoge heren zich bedienen als er zich een situatie voordoet waar ze het niet mee eens zijn. Daarnaast ben ik nog steeds op zoek naar de sterrenwichelaar Antropiani; mijn broer. Hij is verdwenen in een tijd dat willekeur hoogtij vierde binnen de paleismuren."

Hij liet de woorden even inwerken, maar zette zijn tirade voort met onverminderde vaart. Ondertussen beende hij de volledige lengte van de kamer door en weer terug naar de schoorsteenmantel. Hij balde zijn vuisten en strekte zijn vingers een paar keer. De kou had ze stijf gemaakt en daar had hij een hekel aan.

"Zoals u ziet heb ik een aantal persoonlijke motieven." Hij wist zowaar een glimlach te produceren. "Daarnaast ben ik van mening dat ieder mens op zich uniek is, een individu met eigen rechten dat zelf zijn keuzes moet kunnen maken. Daarbij hoort de keuze voor wie er de touwtjes in handen heeft. Helaas zien veel mensen niet aan wat voor vorm van bedrog ze bloot staan, maar zodra mensen inzien hoe ze voor de gek gehouden worden zal het onderdrukkende systeem van de Nachtstorm tirannie zijn langste tijd gehad hebben."

Branden zullen ze, branden voor Haar! De doodsengel die hem ihad laten voortleven toen al zijn broeders stierven met dat ene doel. De Nachtstorms vernietigen! Dat laatste dacht hij toen hij in de vlammen staarden. Dat vuur dat daar de houtblokken verteerde, dat woedde binnen hem en dreef hem voort. Nooit zou hij rusten voordat het lijk van Ophelia Nachtstorm, nazaat van Dearc Nachtstorm, de vernietiger van alles wat hem dierbaar was, bloedend op zijn altaar lag als het ultieme offer aan Haar die hij diende.

"... en U? Bent u bereidt te strijden voor uw rechten? Hoever wilt u gaan voor het recht uw eigen keuzes te maken en zelf te beslissen wie u volg? Of laat u zich als een mak schaap voortleiden aan de leiband van de adel en de geestelijken zoals die velen anderen die niet slim genoeg om te zien hoe ze bedrogen worden? U vastbinden aan hun juk en uw leven in dienst te stellen van bloedzuigers en parasieten in plaats van in dienst van uzelf en waar u daadwerkelijk in gelooft? Sterven doen we uiteindelijk allemaal, maar waar het werkelijk om draait is hoe we ons leven leiden totdat het zover is."

De Gepokte kijkt Xandra indringend aan. "De keuze die u hier maakt is van essentieel belang. De revolutie voor een betere wereld begint hier in deze ene kleine kamer met u en ik. Iedere vrijheidsstrijder is er een en uiteindelijk zijn we met zovelen dat de gehele macht van de adel ons niet meer stuiten kan. Dan zal iedereen eindelijk echt vrij zijn!"

[meis]

"Uw gezicht gezien? Nee... ik moet me verontschuldigen, dat heb ik niet..." Ze staat op en loopt naar de Gepokte. Als ze voor hem staat kijkt ze hem recht in zijn ogen aan. Ze schrikt eventjes, maar kijkt hem dan onderzoekend aan. "Ze zijn machtig, dat is me duidelijk" Eventjes tilt ze haar hand op, richting zijn gezicht, maar trekt hem dan snel weer terug. "Sorry... Ik ehh.. ben nogal nieuwschierig geloof ik. Het spijt me, het was niet de bedoeling..."

Ze loopt met een knalrood hoofd weer richting zetel en neemt weer plaats.
"De sterrenwichelaar Antropiania zei U? Daar heb ik nog niet over gehoord. Ik hoorde U al wel eerder zeggen dat U naar Uw broer op zoek was. Zou ik daarbij kunnen helpen?"

Xandra kijkt naar hem, terwijl hij zo door de kamer heenloopt. Als het mocht van hem had ze hem nu na willen tekenen. Zo furieus, zo gedreven, het zou een mooie tekening zijn geworden. Na de aanvaring in de Taverne durft ze hem niet eens te vragen of het wel mag.

"Ik merk dat U persoonlijke motieven heeft. Mijn motieven zijn ook deels persoonlijk. Ik vertel U hier later misschien nog wel over, op dit moment is dat echter niet van belang. De adel, de Nachtstorm, ik moet ze niet. Dat geef ik eerlijk toe. De dingen die ze mijn familie hebben gedaan... Sorry, ik wil er niet over praten."

Ze kijkt een tijdje naar het haardvuur terwijl de Gepokte verder praat. Als hij haar indringend aankijkt, kijkt ze terug naar hem. De dromerige blik die anders altijd in haar ogen is, deels verdwenen.
"Heeft U plannen? U kunt op mij rekenen."
_________________
Atashi no naka wa anata dake.

[Uriel]

De Gepokte laat dat ze haar hand naar zijn gezicht uitstrekt. Als ze weer is gaan zitten gaat hij naar haar toe. Hij knielt naast haar stoel en pakt haar hand.

"Hier, u moet weten hoe ik er uitzie zodat u geen angst meer voor mij koestert. Zovelen zijn bang voor mij dat ze niet meer luisteren naar mijn woorden."

Hij drukt haar hand tegen zijn pokdalige gezicht en geeft haar de gelegenheid zijn gezicht met haar vingers te verkennen.

Ik heb lang gezocht naar iemand die mijn doel begreep. Ik ben blij eindelijk iemand gevonden te hebben die het gevaar inziet van de Nachtstorm tyrannie, maar de eerlijkheid gebiedt het dat u waarschuw. Ieder woord dat ik zei in deze kamer is genoeg om ons tot de dood te veroordelen. U bent moedig, heel moedig dat u mij helpen wilt. U zullen mensen niet vrezen en wellicht kent u of leert u mensen kennen die het eens zullen zijn met onze idee-en, onze idealen. We moeten meer mensen vinden die het met ons eens zijn voordat we echt een vuist kunnen maken om de Nachtstorms van de troon te stoten, maar ik wil u ook niet in gevaar brengen."

Hij staat op en loopt naar het vuur om zijn handen weer te warmen.

"Ik bewonder uw moed, vrouwe Xandra en uw persoonlijke motieven gaan mij niet aan, tenzij u ze mij wil vertellen. Het zijn uw zaken, maar ik wil dat u weet dat u bij mij terecht kunt en dat ik u zal begrijpen."

"Mijn plannen zijn nog maar net begonnen. Als u wil... zou u dan uw ogen en oren open willen houden? Praat met mensen, teken de mensen die gevoelig zijn voor onze idee-en. Op die manier loopt u het minste risico. Ik zal dan zelf ze opzoeken en ze proberen te winnen voor onze zaak." Gespannen wacht de Gepokte op haar antwoord. Ze gaf aan te willen meehelpen, maar het zou voor haar ook een risico inhouden. Als hij haar genoeg overtuigd had, dan zou ze dit risico nemen, maar de keuze was aan haar en hij wist uit ervaring dat mensen wispelturig waren. Hoe ver kon hij haar vertrouwen rekken? Hoe fel brandde het vuur in dit kleine vrouwtje?

[meis]

Als de Gepokte haar hand pakt bloost ze eventjes. Als hij haar hand op zijn gezicht legt sluit ze haar ogen en voelt met haar handen zijn gezicht. Als ze haar ogen weer opent blijft ze nog eventjes zijn gezicht strelen.
"Ik ben niet bang van U. Ik was eerst wel geschrokken van Uw uiterlijk, maar Uw uiterlijk zegt niks over het innerlijk."

Na zijn woorden over de Nachtstorms glimlacht ze even flauwtjes. "Ik weet dat het gevaarlijk is en ik dank U voor de waarschuwing, maar ik weet waar ik aan begin en ik heb er veel voor over. Zelfs mijn leven..." Met deze woorden kijkt ze hem aan. "Ik meen het."

Ze kijkt naar hem terwijl hij zijn handen warmt. "Heb je het zo koud? Geef me anders je handen, warm ik ze voor je."

"Ik zal mijn oren en ogen voor je open houden en tekenen. Ik ben alleen ook op zoek naar iemand. Voor mijn persoonlijke motieven zeg maar... Er valt trouwens niet veel over te vertellen. Mijn oma is een halfling, mijn "opa" was dat niet... " Bij de woorden opa kijkt ze spottend. "Na die nacht waarin mijn moeder verwekt is, is hij weer gegaan. Gelijk weg... Ik denk dat je zo wel genoeg weet over mijn motieven."
Ze draait haar hoofd weg na dit gezegt te hebben. Het lijkt erop of ze gaat huilen, maar ze houdt zich in. Bang om zich zo te laten gaan bij een vreemde.

"Als U het niet erg vindt zou ik eerst een dag of 2 willen rusten voordat ik U ga helpen. De reis is zwaar geweest en ik ben te moe om nu gelijk bezig te gaan."
_________________
Atashi no naka wa anata dake.

[[MARTIN]]

((OOC: Xijha, van het Duistere District , de straten van Raganorck))

Zijn blik was nog wazig en het duister van de steeg waarin hij was gevallen was bevorderde zijn zicht totaal niet. Hij tastte zijn lichaam af en merkte al snel de nattigheid van zijn tuniek, nat van het bloed dat uit zijn wond sijpelde. Op de tast vond hij de glasscherf die in zijn vlees stak. Met twee vingers omklemde hij de scherf en beet op zijn wang, zich schrap zettend voor de pijn die zou volgen. Een korte ruk, de scherf schoof uit het vlees. Kreunend van de pijn liet hij zijn hand met de scherf op de straatstenen vallen.
Hij kon hier niet blijven liggen, niemand zou hem hier vinden, laat staan helpen.
Met moeite draaide hij zich op zijn buik, zodat hij nu het einde van de steeg kon zien, die uitkwam op een ietwat grotere straat in het District. Aan het einde van de steeg lag een hoekhuis. Het kostte grote moeite om zijn hoofd op te richten, vooral nu de wond nog steeds bloed aan het uitstoten was. De glas-in-lood ramen waren verlicht door een flakkerend licht. Er waren mensen aanwezig, dacht hij, misschien konden ze hem helpen. In het Duistere District was alles te koop.

Langzaam kruipend, iets wat veel energie van hem eiste, bewoog hij zich voort over de straatstenen, die de wond in zijn lichaam deed vlammen van pijn wanneer zijn buik over de grond schuurde. Het leek eeuwen te duren voordat hij bij een portaal. Hij trok zichzelf de trap op, elke spierbeweging zorgde ervoor dat zijn spieren gloeide van de pijn. De tredes waren een waar obstakel voor hem, nochtans wist hij de deur te bereiken. Met een hand duwde hij tegen de deur. Geen beweging. Zijn tweede hand voegde zich bij de eeste en hij duwde met al zijn kracht, in hoeverre die nog aanwezig was. Gefrustreerd bonkte hij met zijn handen tegen de deur, niet leek te trillen in zijn scharnieren. In een laatste poging de deur te forceren zette hij zijn schouder tegen de deur, wat vrijwel onmogelijk was uit zijn positie. Doodmoe zakte hij tegen het ruwe oppervlak van de deur en ademde moeizaam. Hij was verloren.

[Uriel]

De aanraking van Xandra doet hem niets. Zijn hart is kil als de koude stenen waar Raganorck op gebouwd is en door zijn aderen vloeit een gif dat killer is dan de ijskoude rivier onder de stad. Vroeger zou het hem geraakt hebben; vroeg, voor Dearc en zijn bende...

Hij ziet dat ze het meent. Ze heeft een persoonlijke reden en is vastberaden. Twee kwaliteiten die hij hard gebruiken kon in een medestander. Een uitzonderlijk schepsel dit vrouwtje. Uit haar oogopslag in de taveerne had een bedeesde dromerigheid gebleken, nu zag hij een andere, hardere kant en die beviel hem zeer.

De Gepokte knikt als Xandra over haar verleden vertelt.

"De Nachtstorms hebben veel kwaad gedaan in al die lange jaren dat ze op de troon zitten, maar als het aan mij ligt zal daar aan spoedig een einde komen. Ik zal u helpen waar ik kan. Je kan dit huis gebruiken zolang je wil. Ik moet meerdere schuilplaatsen hebben in een stad als deze om uit handen van de Nachtstorms te kunnen blijven. Het kan zijn dat je me soms langere tijd niet ziet omdat het gevaar me op straat te begeven te groot wordt. Maar vrees niet, ze zullen me nooit lang vast kunnen houden."

Bij die laatste woorden grijnst hij en het vuur weerkaatst op een rij blinkende tanden en legt een schaduw van de vlammen in zijn ogen.

"Wat is dat?" zegt hij dan. Zijn oren hebben een geluid opgevangen. Gebonk op de voordeur.

[meis]

Ze raakt hem aan, ze voelt zijn gezicht, maar het doet hem niks. Ze ziet dat het hem niks doet, ze voelt het aan hem. Ergens bevalt het haar wel, maar aan de andere kant ook niet, omdat ze niet weet wat ze met hem kan. Normaal kan je alles merken aan de manier waarop mensen reageren, maar hij toont geen emotie.

"Ik wil best geloven dat ze veel kwaad hebben gedaan. Ik weet niet zeker of de man een Nachtstorm was. Hij zei dat hij van adel was, maar hij heeft verder niks verteld. Zelfs geen naam. Ik kan hem dus niet opzoeken. Mijn oma heeft een beschrijving gegeven over hoe hij eruit zag, dus ik ga hem opzoeken. Ik weet niet wat ik met hem ga doen, maar dat zie ik dan wel." Deze woorden komen erg krachtig uit haar mond. Ze is zeker van haar zaak.

"Hoe kan ik je bereiken als ik nieuws heb over mensen en je bent er niet? Ik zie je vanzelf wel weer verschijnen denk ik, maar is er nog een andere manier? Dank je dat ik dit huis mag gebruiken. Vind je het erg als ik het wel enigzins opruim en schoonmaak? Het is nogal stoffig hier..."

Als ze die woorden uitspreekt hoort ze gebonk beneden. Ze rent de deur uit en de trap af. Als ze beneden is opent ze de deur en ziet daar een gewonde man liggen. Zonder erbij na te denken pakt ze hem beet en sleept hem mee naar boven. De trap op gaat erg zwaar, maar Xandra heeft meer kracht in haar zitten dan je op het eerste moment zou denken. Eenmaal boven sleept ze hem de kamer in waar ze net zat met de Gepokte en begint hem te verzorgen. Uit haar tas haalt ze verband en een doek. "Heb je ook water? Hij is zwaar gewond en kan ons toch niks doen. Ik kan hem moeilijk voor de deur laten liggen, dat zou te veel aandacht trekken." Ze kijkt naar de operatietafel met de kluisters. "En anders hebben we die nog."
Ze wacht op antwoord van de Gepokte en gaat ondetussen verder met het verzorgen van de vreemde man.
_________________
Atashi no naka wa anata dake.

[Uriel]

De Gepokte kijkt met verbazing toe als het kleine vrouwtje naar beneden sprint en even later terug komt met een gewonde man.

"Het kan een Nachtstorm val zijn... Ze deinzen nergens voor terug." Hij trekt ogenblikkelijk zijn kap over zijn hoofd.

"Vergeef me mijn achterdocht, maar voordat ik de intenties van deze man weet, wil ik niet dat hij mijn ziet."

Hij gaat naar het tweetal toe en tilt de man zonder veel moeite op. Hij legt hem op de operatietafel.

"In de keuken links op de gang is er vast water te vinden, laat mij maar even naar zijn wonden kijken. Ik heb enige ervaring met dit soort dingen."

Hij loopt naar de kast en haalt er een scalpel uit. Hij voelt even aan de snede. Nog steeds scherp, goed staal denkt hij tevreden. Hij haalt de sjaal van de man z`n gezicht en ziet een vrij bleek gelaat met een robuuste kin, de ogen zijn gesloten. Het zwarte haar kleeft, nat van het zweet op het hoofd van de gewonde. Daarna maakt hij de sluiting van de mantel los. Vervolgens snijdt hij met vaste hand de tuniek van boven naar beneden open en vouwt de zijpanden weg. Ook de mouwen haalt hij overdwars open zodat de man met ontbloot bovenlijf bovenop het rugpand en mantel van zijn tuniek op de operatietafel ligt. Voorzichtig plukt hij stof, glas en stukken vuil uit de wonden daarbij al gestolde korsten weer opendrukkend om ze te laten bloeden, zodat ze zichzelf schoon spoelen van het vuil van de straat.

lHij wacht even tot Xandra terug komt met water om de wonden schoon te wassen en maakt van de gelegenheid gebruik om de situatie in zich op te nemen. Het lichaam van de man is beurs en blauw en de glasscherven doen vermoeden dat hij een nare val uit een raam gemaakt heeft. Gezien de wonden is het verbijsterend dat de man zich heeft weten voort te slepen tot voor dit huis. Als hij beter kijkt naar het gelaat van de man vallen hem de dolken op die in de tuniek verborgen zaten. Hij neemt ze weg en legt ze op tafel. Daarnaast legt hij de kruisboog, pijlenkoker, kort zwaard en een buidel met kruiden. Als hij er even inkijkt, ruikt hij eerder dan dat hij het ziet dat deze kruiden bevat. Hij keert de buidel ondersteboven op de tafel en ziet enkele giftige er tussen. Dan valt zijn oog op de Notelarijn. Tevreden neemt hij het kruid op.

"Xandra? Als je water gevonden heb, verpulver deze dan in het water. Het zal de genezing van zijn wonden bespoedigen. Je kunt beginnen met de wonden op zijn armen en borst schoon te wassen. Hou je verre van de andere kruiden. Die zijn minder heelzaam."

Hij legt het plantje apart van de anderen en gaat in de kast op zoek naar naald, draad en verband. Deze man draagt een interessante verzameling spullen bij zich die doen vermoeden dat hij meer is dan een gewone burger. De wapens en de giffen maken hem dodelijk en aan zijn tanige bouw te zien is het iemand die gewend is aan het harde leven op straat... en op de daken, schiet het door hem heen. Was dit een vingerwijzing van haar? Is dit de tweede schakel in de ketting die hij vormen moet? De ketting die hij steeds strakker aan zal trekken om uiteindelijk de Nachtstorms te verstikken. Hij weet het niet, maar het zal geen toeval zijn en met Haar wil zal deze man genezen en hem volgen bij het ten uitvoer brengen van zijn plan. De Nachtstorms ver weg in hun kasteel hebben er nog geen weet van, maar hun dagen zijn geteld...

[meis]

Als Xandra weer boven komt met de vreemde man in haar armen ziet ze de Gepokte daar staan. "Waarom kijk je zo verbaasd. Is dat omdat je niet verwacht had dat zo'n klein vrouwtje zo'n man omhoog kan slepen, of omdat je verbaasd bent dat ik hem naar binnen haal?"

Ze ziet hoe hij de kap over zijn hoofd trekt. "Ik vergeef je jouw achterdocht. Ik kan het begrijpen en zou waarschijnlijk hetzelfde doen in jouw geval." Ze krijgt een vage glimlach op haar gezicht als ze hem zo ziet met de kap op. Ze hoopt zelf nooit zo bang te zijn dat ze met een masker over straat moet, dat ze zich niet eens veilig kan voelen in haar eigen huis. "Sorry dat ik hem in huis heb gehaald. Ik had het eerst aan je moeten vragen."

Na zijn antwoord op waar water was te vinden rent ze naar de keuken met de doek in haar handen. Als ze de kraan opent komt er heel smerig water uit. Ze laat het eventjes doorlopen en het water wordt steeds schoner. Ze houdt de doek eronder en wringt hem uit. Nadat ze de kraan heeft dichtgedraaid rent ze terug naar de kamer, waar ze de man inmiddels op de operatietafel ziet liggen.
Als ze net binnenkomt hoort ze hem vragen of ze een kruid door het water wil verpulveren. Ze geeft hem de doek die ze vochtig heeft gemaakt. "Ik zal even een grote bak water halen. Om het kruid er doorheen te doen en zodat je de handdoek af en toe kan verversen."
Ze loopt weer naar de keuken op zoek naar een kommetje of een bak. Na even in kastjes gezocht te hebben vindt ze eindelijk een grote kom. Hier doet ze water in en loopt terug naar de kamer.
"Dit wou je door het water hebben?" Ze wijst naar het kruid op tafel en begint het te verpulveren. Ondertussen kijkt ze naar de man en naar de wapens die hij bij zich heeft.
Als het kruid goed verpulverd door het water zit pakt ze de handdoek weer terug en verschoont het water met het water uit de bak. Ze duwt de Gepokte zachtjes aan de kant zodat ze erbij kan en ze begint de wonden op zijn armen en borst schoon te maken. Steeds het water verschonend.
Op het moment dat de wonden op zijn armen en borst schoon zijn kijkt ze de Gepokte vragend aan. "Hoe zit het met zijn benen? Moet het trouwens ook verbonden worden?"
_________________
Atashi no naka wa anata dake.

[Uriel]

De Gepokte knikt en kijkt toe hoe Xandra de wonden wast. Vaardige vingers merkt hij tevreden op.

"Ik zal eerst die grote wond op zijn borst hechten. Daarna kunnen we zijn benen inspecteren, maar ik geloof niet dat daar ernstige wonden te zien zijn. Vervolgens moet je me even helpen hem om te draaien zonder dat hij van de tafel valt."

De Gepokte bekijkt de naald even die hij uit de kast haalt en voelt de punt. Secuur steekt hij de hechtdraad door het oog van de naald en gaat op de man toe. Met de ene hand houdt hij de randen van de wond bijeen terwijl hij met nette vlugge steken de wond dichtnaait.

"De andere wonden hebben enkel verband nodig en kunnen dan verder uit zichzelf genezen."

Hij knoopt de broek van de man los en trekt hem deze uit. Hij legt het kledingstuk naast de wapens en inspecteerde de benen van de man op snijwonden. Er waren er geen te zien.

"Ondersteun hem even, dan draaien we hem om."

Samen met Xandra draaide hij de man op z`n rug. Die was er wonderbaarlijk goed vanaf gekomen. Enkele ondiepe snijwonden waren zowat het enige dat er te zien was. Er zouden verder geen hechtingen nodig zijn. Hij deed een paar stappen naar achteren zodat Xandra de wonden schoon kon wassen en ze kon verbinden.