Raganorck

[Siobhan n'ha Marguerida]

(OOC: Oei, dat had ik niet door. Vergeet de laatste opmerking in mijn vorige melding )

"Jammer dat u ook de weg niet kent, maar het is hoe dan ook handiger om als groep onderweg te zijn dan alleen. Iets op tegen als ik u begeleid?"

*Siobhan klopt op het handvat van haar zwaard.* "In mijn wereld, Darkover, leen ik mijn zwaardkunst aan eenieder die zulks nodig heeft."

*Nu haalt ze de pijl tevoorschijn die op haar werd afgeschoten en vergelijkt die met de getekende pijl op de grond.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Ezra Frodikus]

Ezra kijkt de vrouw ernstig aan. Ergens in haar achterhoofd begint het idee dat het wel eens heel lang zou kunnen duren voor ze Chae'dor weerziet enorm te knagen. Als ze het ooit weerziet. Een heel nieuwe uitgestrekte wereld, gevuld met onbekenden zie ze voor de verandering enigszins verstaat.

"Drie weten meer dan twee. Wat mij betreft bent u welkom, ik weet natuurlijk niet of dat ook voor deze heer geldt. Misschien heeft u een idee hoe we het beste kunnen reageren op deze pijl? Omkeren?"

[Razzemedallion]

Razzemedallion denkt diep na over de argumenten van Ezra.

Hij snapt plots een heel belangrijk feit aan de zaak en wil het net gaan verkondigen als hij opgeschrikt word door het verschijnen van de vrouw.

Wie was dat nou weer.?.
Benieuwd luister hij naar de conversatie met Ezra..

Wanneer het gesprek voorbij is geeft hij een knik..
"Laten we die pijl volgen dames, aangezien het zowiezo ergens heen leid en dat kan alleen maar beter zijn dan deze plaats.
Trouwens als ik me goed herinner dan is de stad inderdaad in die richting..."

Plots leek hij weer even in gedachten verzonken en staarde naa rde lucht...

"Hmm; de zwaluwen vliegen de andere kant uit, zou dat een invloed hebben op de weersfactor of is het omdat de stad hen daarheen lokt...?"

[Ezra Frodikus]

Ezra kijkt de man verbaasd aan, hij wisselt sneller van mening dan de wind van richting.

"Goed. Dan gaan we dus terug de andere kant op? Net wist u nog zeker dat de stad deze kant op was. Maar u heeft gelijk, de pijl leidt ergens naartoe. Ik hoop alleen echt dat ergens de stad is of een andere veilige plek. Het kan even zo goed en val zijn van struikrovers of iets dergelijks. Gelukkig hebben we nu een zwaard bij ons."

Ezra kijkt gespannen om zich heen. Als het een poging is om hen in de val te lokken, ligt hun onzichtbare vijand dan nu al op de loer? Aan de andere kant, als het is bedoeld om hen te helpen, waarom komt hun helper het dan niet verduidelijken? Vreemd...

[Razzemedallion]

Razzemedallion lijkt alweer vergeten te zijn waar hij het over had en gaat een paar meters in de richting van de pijl..

"Komaan, waar blijven jullie, het lot wacht niet eeuwig" roept hij met dichterlijke stem hen toe, en kwiek als een jongeman huppelt ie verder het pad op..

[Ezra Frodikus]

Ezra zucht en loopt achter de man aan. Wat moet ze anders, ze heeft zelf geen enkel punt van oriëntatie. Op haar eentje in dit donkere bos gaan dwalen ziet ze in ieder geval niet zitten. Ze glimlacht even cynisch.

"Nee inderdaad, het lot wacht niet. Hij grijpt iedere kans die hij krijgt om me een streek te leveren, en deze keer zal wel geen uizondering zijn."

Ze vraagt zich af waar ze nu weer aan is begonnen. Ze loopt hier met een onbekende zwaarbewapende vrouw en een gek in een diep donker bos. Ze grijnst nogmaals. Ze begint het lot zo langzamerhand als een oude bekende te beschouwen. Één met een misselijk gevoel voor humor, zoveel is zeker, maar hij houdt het leven tenminste interessant.

[Uriel]

De Faun kijkt geschrokken op. Zijn aandacht voor het drietal op het woudpad had hem onachtzaam gemaakt voor de gestalten die achter hem tussen de bomen door flitsten. Als hij niet beter geweten had, had hij gedacht dat de bomen bewogen hadden. Vlug duikt hij weg in het kreupelhout en maakt zich uit de voeten. Spinelfen, knoestelfen, het oude woudvolk, hoe men ze ook noemen wou. ze hadden nooit iets goeds in de zin en hij was niet van plan om uit te vinden wat voor kwaadaardig iets ze nu weer van plan waren.

[Razzemedallion]

Razzemedallion stapt lustig door en blijft plots staan.

Hij lijkt even wat te bedenken en draait zich dan om.
"wat was uw naam ook alweer? vroeg hij aan Ezra.

"en u? Hoe heette u?"
hij leek even over wat te denken.. "hmm heette, das verleden tijd, dat bedoelde ik natuurlijk niet zo... heet is beter, u bent immers nog niet dood,niet waar..?"

Hij keek weer even vreemd en voegde dan heel snel toe: "En met 'niet waar' bedoel ik niet dat u een ondode bent ofzo, daar zou ik u helemaal niet van willen beschuldigen uiteraard,ondode, u , het idee alleen al ,maar ik wou eigenlijk gewoon uw naam weten..."

En zonder die af te wachten begon hij verder te stappen,traag en zwaar leunend op zijn stok...

[Ezra Frodikus]

Ezra kijkt op. Warrig, warrig die vent. Maar ergens mag ze dat wel, zijn gedachten gaan waarschijnlijk te snel.

"Ik had u mijn naam nog niet gegeven heer. Ik ben Ezra Frodikus, een wijsgeer van een wereld die wij Chae'dor noemen. Ik weet uw naam ook nog niet, en evenmin heeft u mijn vraag beantwoord over de naam van deze wereld..."

Ezra voelt plotseling de sfeer om haar heen veranderen. Donkerder, dikker, dreigender Misschien is het het woud zelf. Ze weet niet of er hier dieren in het bos zitten, of vijandige legers. Het bos zit er in ieder geval donker en griezelig genoeg voor uit. Ze staat verbaasd van zichzelf. Een paar uur geleden kon het haar niets schelen of ze zou leven, en nu vindt ze zichzelf terug met een vast besluit om haar huid duur te verkopen. Plotseling wil ze terug naar Chae'dor, een stervende wereld. Haar thuis. Om daar te sterven, en niet hier, omringd door vreemden in een donker bos.

[Razzemedallion]

"Ah,.. Ezra, wat een mooie naam.."

Razzemedallion glimlachte lief, en plots werd zijn gelaatsuitdrukking liefdevol en beminnend..
"En dat voor zo'n mooie dame,u bent waarlijk een genot voor het oog"

Hij nam haar hand en gaf haar een beleefde handkus.

Hij keek haar even liefdevol aan en herinnerde zich toen dat ze hem een vraag had gesteld en nu afwachtend een antwoord verlangde.

"Mijn naam, edele dame is Razzemedallion"

Hij knikte wederom heel beleefd alsof ze elkaar net ontmoet hadden.


Plots kraakte er iets in het bos,een eind bij hen vandaan..



Razzemedallion spitste zijn oren en keek heel oplettend in de richting van het geluid.hij tuurde het bos in alsof hij alles kon zien als hij maar hard genoeg keek en richtte toen zijn aandacht weer op Ezra en Siobhan.

"Hmmm; ik geloof dat die geiten daar zijn" sprak hij plots, zijn stem meer dat van een oud mannetje van zijn leeftijd..
"Kom Elza, we gaan even kijken, misschien kunnen ze ons naar de stad leiden,.."

Hij begon naar de rand van het kreupelbos te stappen, leunend op zijn staf..

[Ezra Frodikus]

Ezra moet zich inhouden om geen gezicht te trekken. De stemmingswisselingen van deze man zijn werkelijk vreemd. Ze kent zelf ook zo iemand, en die kan soms ineens omslaan naar gevaarlijk. Ze kan maar beter op haar hoede zijn.
En nu doet hij wel erg vreemd, hij gedraagt zich alsof hij haar voor het eerst ziet en kijkt haar toch een beetje vreemd aan, vind ze. Mooie dame? Waar komt dat nou ineens vandaan? Ze is ergens blij dat Siobhan er nu bij is.
Ze glimlacht even naar Razzemedallion. Als hij echter richting de bomen begint te lopen twijfelt ze. Ze gebaart naar Sobhan om zich ervan te vergewissen dat zij hen volgt. Ze is niet van plan zomaar alleen af te dwalen met die rare vogel...
Plotseling bedenkt ze zich iets en blijft staan.

"Dit lijkt me erg onverstandig heer. Het kunnen ook wilde dieren zijn die dat geluid maken. Ik weet niet of u magiër bent of u op een andere manier kan verweren, maar ik ben ongewapend. En vrouwe Siobhan heeft weliswaar een zwaard, maar of dat genoeg is weet ik niet. Zelfs als het geiten zijn, lijkt het me sterk dat ze ons de weg kunnen wijzen. Misschien kunt u beter hier blijven."

[Razzemedallion]

De man stopt en draait zich om.
"Magier? natuurlijk ben ik een magier !!! Ziet u dat niet dan !!!"
Zijn stem klinkt erg boos en beledigt.

"En natuurlijk zijn het geen geiten, denkt u soms dat ik dom ben? Hemeltjelief.."
Hij schudde meewarig zijn hoofd... "In Karonders naam, waarom zijn stervelingen altijd zo neerbuigend tegen ons...als of we niets zijn..."

Zijn stem was fluisterend en eventjes leek er een traan te blinken, maar dan rechtte hij zich weer op.

"Laten we hier weggaan Elsa," sprak hij resoluut en liep met het postuur en tred van een volwassen man richting van de pijl het pad op...

[Ezra Frodikus]

Ezra bevriest midden in haar pas. Ze kent maar één Karonder, en dat is niet één van haar meest geliefde personen. Ze hoopt maar dat het een toeval is, en dat hij geen aanhanger is van die schoft van een Benedictus. Ze besluit ook dat de man duidelijk niet helemaal in orde is, en dat ze hem dus voorzichtig zal moeten benaderen. Ze loopt rustig verder.

"Het spijt me als ik u heb beledigd, dat was niet de bedoeling. U ziet er wel uit als een magiër, maar schijn kan zo bedriegen, dat weet u vast ook wel."

Ze werpt hem haar liefste glimlach toe en vervolgt:

"Ik denk zeker niet dat u dom bent, en ik kijk al helemaal niet op u neer. Maar bent u dan geen sterveling? En wie is Karonder?"

Er was zeker iets ongewoons aan de man, dacht Ezra, zoals hij van stemming, verstand, en ook van leeftijd leek te wisselen...

[Razzemedallion]

Razzemedallion keek haar even verbaasd aan...

"Daaronder? Waaronder? Onder die pijl van daarnet?, nee nee mijn kindje, daar ligt de hel, althans, dat beweert men, maar zeker is het niet, vandaar mijn bodemonderzoek. Niet dat ik op zoek ben naar de hel, helemaal niet,maar je weet maar nooit wat er zich onder onze voeten afspeelt nietwaar..."

Hij stapte vrolijk verder en begon een liedje te neurien...

[Ezra Frodikus]

Ezra haalt haar schouders op. Ze besluit dat het bitter weinig zin heeft te proberen veel uit de man te krijgen, als ze aandringt gaat hij misschien nog vreemder doen. Zijn rechterhand weet niet waar zijn linkerhand zit, maar dat geeft niet. Als ze dit bos maar uitkomen, zodat ze iemand kan vinden die haar wel kan vertellen hoe deze vreemde wereld heet. En misschien zelfs hoe ze weer thuiskomt, hoewel de kans daarop gering is.

Voor haar geestesoog valt op dat moment een leger Schaduwen het praktisch onbewaakte kamp Knowledge binnen, waar haar vrienden zijn. Zoals ze de Compendium Scientia het laatst heeft gezien, waren de inwoners aan het eind van hun krachten. Nog een aanval zou niemand overleven. Ze huivert. Zij zit hier. Niets dat ze kan doen nu...niets.