Raganorck

[Uriel]

Dasu knikt bij de naam. Hij is opgelucht dat Aisthèsis weet waar ze mee bezig is. Althans zo lijkt het. Een kooi heeft hij niet. Hij zal de vogel vast moeten blijven houden lijkt het wel.

De nagels van Kefir scheuren door het leer. De klauwen zijn scherper dan hij dacht. Even wordt het hem koud als hij denkt aan wat die klauwen nu met zijn hand gaan doen, maar dan houdt de vogel zich in. Een bandje dat om de vogel zijn klauw zat verschuift en dan wordt een wapenschild zichtbaar. Het wapenschild van Raganorck en nog een symbool; twee streepjes die op hetzelfde punt beginnen met een dwarsbalkje ergens halverwege... De vogel hoorde hier in het kasteel!

Een romantische naam? Maan? Dasu trekt een denkrimpel op zijn voorhoofd. Zoveel indrukken. Hij zal hier even gaan zitten en over de dingen nadenken. Hij ziet hoe Aisthèsis zich iets lijkt te herinneren, naar buiten snelt en weer terugkomt met het katertje. Dan herinnert Dasu zich het voedsel dat hij voor de beestjes was gaan halen. Hoe moet hij dat nu gaan doen terwijl hij ook Kefir vast moet blijven houden? Hij knikte naar Aisthèsis toen ze er vandoor stoof en dacht na over hoe dit nieuwe probleem op te gaan lossen...

[Aisthèsis]

((Aisthèsis vanuit 'de binnenplaats en de grote hal - de paleispoort'))

Helemaal buiten adem stopte ze voor het huisje van Maan om tot adem te komen. Ze had het helemaal verkeerd aangepakt. Ze wist eigenlijk ook niet of Maan boos was geworden toen ze zomaar wegstoof. Ze voelde zich stom en durfde eigenlijk niet zo goed meer naar binnen.

Even haalde ze diep adem en duwde uiteindelijk het deurtje open. Voorzichtig keek ze de ruimte binnen. Maan was gaan zitten en hield nog steeds de roofvogel vast. Opgelucht haalde ze adem, alles was goed gegaan, hij zag er ongedeerd uit. Ze liep naar hem toe en raakte hem lichtjes bij zijn schouder aan.
'Ik ga de vogel zelf helpen.' Zei ze vastbesloten, 'ik ga zo de kruiden plukken en kijk dan even of ik wat hulp in de keuken kan vinden.'

Ze bleef even staan en staarde in het niets, ze moest uitkijken voor de veren, ze zou wel even goed voelen aan de vleugel hoe het precies in elkaar stak. En hoe zou ze de vogel moeten verdoven?
'Maan?' Begon ze voorzichtig, 'is het handiger om de vogel te verdoven doormiddel van een drankje dat het moet innemen of door de wond zelf te verdoven.' Ze zouden bij beiden handen te kort komen. Die eerste zou zeker een probleem worden met het innemen en die laatste leek haar niet echt praktisch. De vogel zou alsnog de pijn voelen en tijdens de behandeling tegengas kunnen geven.
Ze liet zijn schouder los en ging zo in kleermakerszit zitten op de grond, opdat ze hem goed in de ogen kon kijken.
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

[Uriel]

Hij had niet bewogen, die paar minuten dat Aisthèsis was weggeweest. Hij had het verstrijken van de tijd nauwelijks gemerkt. Dat was iets dat hij geleerd had in zijn tijd in de huishouding; wachten. Zijn meester had hem vroeger uren laten wachten en zitten was er toen al helemaal niet bij geweest. De denkrimpel was niet van zijn gezicht geweken, maar echt druk met zijn gedachten was hij ook niet geweest. Denken was geen vereiste voor een slaaf, het werd vaak zelfs actief ontmoedigd.

Hij schrok op toen hij een hand op zijn schouder voelde. Even kromp hij in elkaar alsof hij de klap van een zweep verwachtte. Toen realiseerde hij zich weer waar hij was en met wie. Een brede grijns brak door het dikke bezorgde wolkendek van zijn gezicht. Hij wist echter geen antwoord op Aisthèsis haar vraag. Hij liet beide opties de revue passeren. De vogel was nu vrij rustig. De vleugel met de pijl erin stak onder de wambuis uit. Dasu keek omlaag en zag daar nog net op tijd hoe een van de katjes een aanloop nam om zijn laars aan te vallen. Als hij het niet gezien had was hij vast geschrokken. Wie weet wat er dan gebeurd zou zijn met de doek die over de vogel lag. Nu grijnsde hij enkel naar het beestje dat vol vuur vanachter de stoelpoot een nieuwe sluipaanval op zijn laarzen inzette.

Voorzichtig liet Dasu de doek los, maar zorgde ervoor dat deze over het hoofd van Kefir bleef liggen. Heel langzaam ging zijn hand naar zijn broekzak, waar de hompen brood in zaten. Een voor een legde hij ze voorzichtig op tafel. Daarna haalde hij het kruikje met melk tevoorschijn. Hij opende het met een hand en zijn tanden en goot wat op een stukje brood. Daarna hield hij het laag bij de grond en voerde het aan een van de katjes die nu om zijn voeten krioelden. Het beestje kwam nieuwsgierig dichterbij, snuffelde aan het voedsel en likte eraan. In kleine stukjes verdween het stukje brood naar binnen.

Vervolgens ging Dasu weer rechtop zitten en haalde zijn schouders op in antwoord op Aisthèsis vraag hoe ze de vogel verdoven konden. Hij had geen idee.

[Aisthèsis]

Ze frunnikte wat aan haar handen, hij kon ook niet echt helpen zo... Ze zuchtte en dacht terug aan zijn reactie toen ze haar hand op zijn schouder had gelegd. Ze keek hem stiekem vanonder haar wimpers toe hoe hij het katje te eten gaf. Hij had iets hulpeloos overzich, iets kinderlijks. Ze wilde een arm om hem heen slaan en hem geruststellen. Ze sloot even haar ogen, het leek dat hij nooit kind had kunnen zijn vroeger. Waarom? Wat was er gebeurd? Waarom wilde hij niet praten?
Ze kon de afgrijselijke littekens op zijn rug en schouders nog steeds helder voor de geest halen. Ze opende haar ogen weer en hield haar hoofd schuin. Ze dreef haar gedachten uit haar hoofd en liet een stilte vallen om zichzelf te kalmeren.

Hoe gingen ze dat met de vogel oplossen. Ze drukte haar eigen gevoel van hulpeloosheid even weg en probeerde dingen helder op een rijtje te zetten. Ze haalde een hand door haar haren en keek Maan weer aan, ze voelde zich nog steeds schuldig over het feit dat ze zomaar weggeschoten was, zonder verder rekening te houden met hem.
'Het spijt me dat ik zo opeens weg was.' Zei ze en een zucht liet zich daarop volgen. Haar haar viel voor haar ogen, zodat hij haar gezicht niet kon zien en neuriede zachtjes een oud wiegeliedje tegen de gespannen stilte.
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

[Uriel]

Hij was verbaasd dat Aisthèsis zich verontschuldigde. Dat was weer wat nieuws. Zelfs Maya and Shakti hadden in hem waarschijnlijk niets meer gezien dan een werkkracht die betaald werd en waar je bot tegen mocht doen. Hij was het gewend, vond het niet erg. In reactie haalde hij slechts zijn schouders op.

Hij was nog niet helemaal zeker van zijn zaak, maar het leek erop alsof hier blijven zitten met een vogel op zijn hand niet echt een oplossing was voor hemzelf en voor de vogel. De enige manier om uit deze lastige positie te komen was om de vogel van zijn hand te krijgen en een doktor te gaan zoeken in het kasteel. Hij wist niet of er zo iemand aanwezig was, maar het leek hem sterk dat er geen was. Zelfs het huis van de baron had zijn eigen doktor gehad die ervoor zorgde dat er een bijtende zalf op de striemen kwam zodat de slaven niet al te lang niet konden werken na de zoveelste afranseling.

Langzaam kwam hij overeind en deed een paar passen in de richting van het fornuis waar de katjes lagen. Naast het fornuis stond een kastje. Hij hield de hand met de roofvogel erop dicht bij het kastje en gaf de vogel met zijn andere hand een licht duwtje om hem van zijn hand op het kastje te laten lopen. De tuniek die ze als doek gebruikten verschoof een klein beetje en hij tilde deze even op om hem weer beter over de kop van de vogel te leggen zonder er verder bij na te denken wat het korte ogenblik van licht voor de vogel zou kunnen betekenen.

[Kefir]

In het korte moment van licht aanschouwt Kefir zijn nieuwe omgeving. Schemerdonker en ingesloten door muren als de plaats waar hij ooit sliep. Zijn slaapplaats, zijn houten zetel hoog aan de muur van haar torenkamer.

Al de jaren dat hij heerste over de stenen daken had hij nooit naar een nieuwe meester verlangd. Die herinneringen waren vervlogen als de wind door zijn vleugeltoppen. Maar nu waren ze terug. Schoven opnieuw het netvlies van zijn ziel op zoals zo vaak zijn geboortegrond onder hem was verschenen na een zwerftocht van vele maanden over berg en bos en zee.

Iets zegt hem dat hij thuis moet zijn. Het schemerdonker en de handschoen onder zijn klauwen waaraan hij zich stevig vastgegrepen houdt. Toen hij klein en kaal en hulpeloos was, was zijn meesteres er geweest. En nu, opnieuw hulpeloos en vol verwarring en pijn, zoekt zijn geest een nieuwe meester. Een veilige hand waarop de dag begint en eindigt.

De korte glimp die opvangt van de drager van de hand, leert hem dat het niet zijn oude meesteres is. In plaats van weelderige lokken draagt dit hoofd slechts een waas van stoppels en de hoge jukbeenderen en amandelvormige ogen brengen andere herinneringen op, van voor het ei. Maar de ogen zijn helder en op hem gericht in kalme verbazing. Geen dreiging maar een stille zorgzaamheid en zelfs een gloeiend vonkje nieuwsgierigheid. Als een klein gehouden vlammetje in de hoek van een verborgen kamer.

Hij draagt de handschoen. Hij zal de pijn verdrijven en hem opnieuw de hemel in werpen. Het is hier dat Kefir Stormzanger zijn nieuwe meester kiest...voorlopig.

In een vlugge beweging schudt hij zijn kop helemaal vrij van de doek en slaakt zijn luide jachtroep. Een serie langerekte hoge kreten, als snijdend metaal, dat het vertrek vult en de muren lijken te doen schudden.

((ooc: Uriel: CD 2, track 38 heel hard in je oor ))
of klik de volgende link: zang van Kefir
_________________
~~ Kefir Stormzanger - Heer van het eerste licht ~~

[Aisthèsis]

Ze hoorde Maan opstaan maar ze nam niet de moeite om op te kijken. Waarom was ze niet gewoon thuis gebleven?
Ze trok haar knieën tegen zich aan en sloeg haar armen erom heen, terwijl ze zachtjes heen en weer wiegde. Thuis was het beter geweest. De onzekerheid die nu in haar leven leidde, sloeg langzaam om in angst, dat gespannen in haar maag bleef liggen.

Een moment van verandering drentelde de kamer binnen. De zon scheen op, de wambuis viel op de grond en razendsnel kijkt Aisthèsis op. Een ijzingwekkend geluid schalt door het klein huisje en brengt haar van haar stuk. De ruimte lijkt zoveel te klein en te bedompt.
Ze staat ietwat stuntelig op en loopt richting Maan, maar de felle ogen van Kefir houden haar op afstand. De herboren kracht van de vogel beweegt haar hart. Wat een prachtig beest was het toch.

Toen realiseerde ze dat deze vogel zijn keuze had gemaakt, hoewel ze instinctief toch nog naar uitwegen zocht. Maan had het vertrouwen gewonnen van deze vogel. Ze kon niet peilen wat er door Maan ging, ze was teveel vervuld van de vogel, met zijn aanwezige uitstraling.
Het leek dat deze nieuwe kracht op hoop gebouwd was. En ze liet zich maar al te graag meevoeren op deze golven van opluchting en verlichting.

Het stak haar aan, nieuwe wegen gingen open, alles leek zoveel helderder, zoveel lichter. Ze wilde naar buiten, de eerste zonnestralen in tijden weer voelen en zien. Verwonderd keek ze om zich heen, ze keek naar Maan, naar de vogel. Ze zag de opmerkelijk zachte gelaatstrekken van de heer Witvloed voor zich. Dit was haar nieuwe thuis, ze was niet alleen.
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

[Uriel]

Dasu trilt lichtjes als de vogel zijn kreet slaakt. Hij weet niet wat hij moet doen en staart het beest met grote ogen van verbazing aan. De wambuis ligt aan zijn voeten. Verstoord kijkt hij even omlaag, maar richt dan zijn blik weer op de vogel. Deze wildheid doet zijn elfenbloed sneller stromen. Hier is een dier dat zich niet laat beheersen, dat geen slaaf is, maar zijn meester zelf kiest; dat hem als zijn meester kiest, zoals hij het kasteel gekozen heeft. Een mengeling van hoop, verbazing en een vreemd gevoel van vrijheid vechten om voorrang in zijn hart. Dit is dus wat het is om vrij te zijn, om je eigen lot te kiezen.

Langzaam draait Dasu zich om en doet een paar passen door het vertrek, heen naar de deur vier stappen en weer vier stappen terug. Nieuwsgierig kijkt hij de vogel aan om te zien of deze blijft zitten. Terug waar hij begon zakt hij langzaam door zijn knie-en om de wambuis op te pakken en komt hij weer overeind. Even moet hij wat harder aan de wambuis trekken omdat een kattenklauwtje erin verstrikt is geraakt, maar het katje laat los. Dasu zuigt de lucht tussen zijn tanden door naar binnen en kijkt vragen naar Aisthèsis. Ze lijkt niet langer meer teneergeslagen. Het is alsof de zonnestralen die zich door de groen uitgeslagen ramen worstelen haar haren veranderd hebben in een rode vlammenzee. Dasu`s hart slaat een slag over, maar hij heeft geen idee waarom. Hij wendt zijn hoofd af en merkt dat hij het warm krijgt, warmer dan mogelijk zou moeten zijn zonder wambuis in de schaduw van het tuinmanshuisje.

Vlug brengt hij zijn gedachten terug naar de vogel en de pijl die door diens vleugel steekt. Dat moet nog steeds verholpen worden. Met zijn vrije hand streelt hij het verenkleed van de vogel en dat brengt hem weer tot rust. Hij voelt hoe de vogel verlangt naar het weidse luchtruim en de krachtige luchtstromen die hem omhoog voeren, ver boven de stad naar het rijk waar hij de heerser der stormen is. Het amulet om zijn hals lijkt zachtjes te gloeien in het groenige licht dat door de ramen valt. Hallo daar, ik ben Dasu... je bent gewond, maar ik zorg ervoor dat je weer beter wordt... onbewust spreekt hij met de stem van zijn gedachten tot de vogel zoals hij ook wel eens deed tegen de planten als hij hun bladeren streelde en hun schoonheid bewonderde.

[Aisthèsis]

Ze wist niet wat ze tegen Maan moest zeggen en keek recht in zijn blozende gezicht. Ze trok haar wenkbrauwen op, was dat van de opwinding? Het was even stil binnen in haar, maar toen lachtte ze van binnen zichzelf hard uit. Onnozele Aisthèsis toch... ze perstte haar lippen op elkaar en staarde naar de vogel. Ook al had zij niets met roofvogels op, ook al was ze er bang voor, voelde ze toch een steek van jaloezie.

Haar gevoelens lagen overhoop, ze drukte de jaloezie weg. Het sloeg werkelijk nergens op. Ze keek naar Maan, nog altijd was ze verbaast van de zachtaardige naam. Zijn sterke lijnen in het gezicht gaven hem zoveel karakter en dwongen zelfs enige vorm van eerbied af. Het was anders dan de heer Witvloed, waar zijn kennis doorschemerde en daarmee zijn respect afdwong. En ze moest toegeven, ze keek heel erg tegen de heer Witvloed op. Ooit zou zij ook zoveel willen weten, maar het besef dat ze nog niets wist maakte haar eerder mistroostig.

'Kom' ze was het zonlicht nog niet vergeten en het gevoel van tevredenheid was niet helemaal weggeëbt. 'We moeten snel de vogel helpen.'
Ze glimlachte naar hem, maar na wat ze ontdekt had, kreeg ze het er zelf ook warm van. Ze liep naar de deur en opende deze. De wind streelde haar gezicht en het voelde als een bevrijding om weer in de uitgestrekte wereld te zijn. Nog altijd vond ze het huisje iets te klein met de roofvogel er in. Hoewel deze nu gekalmeerd was, zijn vertrouwen in Maan had gelegd, bleef ze op haar hoede en bij het dier vandaan. Ze deed alvast een paar stappen naar buiten en wachtte op Maan.
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

[Uriel]

Dasu keek op van Kefir en knikte. Hij liep achter haar aan de tuinen in. Met zijn voet sloot hij de deur achter zich om te voorkomen dat de katjes ontsnapten en in de problemen zouden komen. Ze waren nog zo klein en hij had geen zin om ze bij terugkomst uit de bomen te moeten plukken.

Weer ging zijn vrije hand over het verenpak van de vogel en hij keek het beest aan. Hij zag eruit als een heerser en het verbaasde hem dat een dier zoals hij zijn vertrouwde stelde in een eenvoudige slaaf... voormalige slaaf. Zonder verder na te denken liep hij het pad af naar het kasteel totdat hij bij de grote dubbele deuren kwam waar hij eerder ook al even naar binnen gegaan was. Hij keek even om zich heen en door de glazen ruitjes in de deuren door naar binnen voordat hij met zijn vrije hand de klink probeerde.

((Dasu en Kefir naar de Dwalende Kamers; de balzaal van Anatexis))

[Aisthèsis]

Ze bleef nog eventjes staan en keek Dasu en de roofvogel na, ze slaakte een diepe zucht en loopt achter hen aan. Het zal nog een lange dag worden, ze vroeg zich af waar de heer Witvloed zich zou bevinden.

((Aisthèsis naar de dwalende kamers - balzaal van Anatexis))
_________________
* Aisthèsis' beschrijving