Raganorck

[Uriel]

Dasu fronstte. De vogel helpen? Het dier zou zijn handen stuk bijten als hij probeerde om er dicht bij in de buurt te komen om dan nog maar te zwijgen van de moeite die ze zouden hebben om de pijl uit de vleugel te halen. Het zou het dier pijn doen en de roofvogel zou niet eens begrijpen dat ze hem probeerden te helpen.

Toen kreeg hij een idee. Hij had wel gehoord dat vogels die geen licht zagen rustig werden, omdat ze dachten dat het dan nacht geworden was. De baron had daarover wel eens opgeschept tegen een van zijn weinige bezoekers en Dasu was toevallig in de kamer geweest om te voorkomen dat de heren de bodem van hun beker wijn zouden zijn. Hij stak een vinger op en gebaarde Aisthèsis om even te wachten.

Vlug liep hij zijn huisje binnen, wierp een blik op de overige katjes die vredig lagen te slapen, legde de lege kom en de hompen brood op tafel en nam een paar dikke leren tuinhandschoenen. Die zouden het ergste van de beet wel opvangen al maakte hij zich geen illusies dat de roofvogel ze uiteindelijk wel aan stukken zou kunnen scheuren.

Toen liep hij terug naar buiten, de tuinhandschoenen in zijn handen.

[Kefir]

De menswezens gaan zitten voor zijn struik en kijken naar hem. Een van hen spreekt op zachte toon wat woorden. De zachte klank van de vrouwenstem brengt opnieuw flarden van herinnering naar boven. Maar nee, het is niet Haar stem. Het zijn niet Haar handen.

Voor het eerst in zijn vliegende bestaan voelt Kefir zich kwetsbaar. Gevangen in de struik waarin hij niets ziet. In een instinct probeert hij zijn vleugels te spreiden, maar de scherpe pijn in zijn rechtervleugel stokt zijn beweging.

Een van de twee verdwijnt en laat hem achter met de zachte stem, de vrouw.
Kefir houdt zijn kop schuin en luistert, maar ze zegt niets meer.

De grote keert terug. Nog langzamer en behoedzamer dan eerst komt hij op Kefir's struik af. Kefir ziet zijn voeten, maar niet meer.
Steeds dichterbij komt de mens die hij niet kent, totdat een voor Kefir kritieke afstand is overschreden.

Hij is geen Heerser van de Hemelen meer. Er is voor hem nog maar een vluchtweg over. Met een korte sprong laat Kefir zich op de grond vallen en komt met niet bijster eerbiedwaardige hippende stappen onder de struik vandaan.

Waar nu heen? Zijn vleugel weegt zwaar als lood aan zijn vermoeide lijf. Knipperend in het felle zonlicht blijft hij zitten in het gras.
_________________
~~ Kefir Stormzanger - Heer van het eerste licht ~~

[Aisthèsis]

De elvenman had duidelijk het initiatief genomen om de roofvogel op te pakken, hij had twee leren tuinhandschoenen tevoorschijn gehaald.

Ze beet op haar lip, ze had zo het idee dat dit niet goed ging aflopen. Maar hij liep al naar het beestje toe, die opgejaagd de struiken uithipte en naar een andere vluchtweg zocht. Ze dacht harder na, ze had ooit met een valkenier over gewonde roofvogels gehad. Ze wist nog wel dat hij haar niets over het verzorgen wilde vertellen, omdat hij het verstandiger vond om gewonde vogels bij hem te brengen.

Ze pakte Dasu bij de schouder beet, 'wacht even, ik vind het zo niet verstandig. Ik weet toevallig van een valkenier dat duisternis hem tot rust brengt. Heb je ergens doek liggen?' Haar stem klonk vastberadener en dapperder dan ze zich in werkelijkheid voelde.
'Ik zou achterlangs een doek op hem kunnen leggen, zodat het zijn gezichtsveld weghaald. En dan zou jij hem misschien kunnen oppakken.'

Haar blik dwaalde naar het verwarde dier, zijn gele snavel en scherpe klauwen zouden heel wat schade kunnen aanrichten.
Een gevoel van angst en onrust beklom haar rug. Het zweet stond haar al in de handen, maar de kleine waarschuwing in haar hoofd verloor het van de wil om de vogel te helpen.
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

[Uriel]

Dasu schrok even toen hij de hand op zijn schouders voelde, maar het was geen straffende hand. Het was niet de hand van een kwade meester met een zweep in de andere. Hij ontspande zich.

Hij knikte, duisternis, dat hij daar niet eerder aan gedacht had. Het klonk zo logisch, maar waar haalde hij zo snel een doek vandaan. Als hij weer terug naar binnen ging, was de vogel weggehipt tegen de tijd dat hij terug kwam. Hij keek van Aisthèsis naar het dier en terug. Het was werkelijk een geweldig dier. Zelfs met een gewonde vleugel kon het beest nog een zekere waardigheid overbrengen.

Dasu`s blik klaarde op. Hij stak een vinger in de lucht en trok toen onbeschaamd zijn wambuis uit. Zijn bruinverbrande naakte rug zat vol littekens van vroegere zweepslagen, maar het waren oude littekens en Dasu wist niet beter of ze hoorden op zijn rug. Met een grijns gaf hij Aisthèsis de wambuis van de koninklijke tuinlieden, blij dat hij een lastig dilemma zo makkelijk had opgelost.

[Kefir]

Kefir trekt zijn kop tussen zijn schouders en staart met een felle blik in de richting van de twee mensen. De een geeft een stuk tekstiel door aan de ander. Het plotselinge verschijnen van de lap laat hem even zijn kop weer optillen maar hij blijft rustig zitten.
_________________
~~ Kefir Stormzanger - Heer van het eerste licht ~~

[Aisthèsis]

Ze was geschrokken van Dasu's plotselinge actie. Ze was het niet gewend dat mannen zich zomaar ontkleedde voor haar neus.
Ze dacht terug aan die avond met de heer Witvloed, hij was bij haar in bed gekropen. Zijn lichaam tegen de hare voelde bijzonder fijn, ondanks al de ellende wat erna gebeurde, was dat ene moment haar nog heel goed bij gebleven. Ze kon hem nog horen ademen en de warmte van zijn huid voelen die hare streelde. Ze staarde opeens heel bewust in Dasu's ogen en ze verborg snel de brede grijns op haar gezicht die waarschijnlijk meer zei dan dat ze lief was.

Met een rood hoofd nam ze de wambuis aan en liep achterlangs Dasu, om via een wijde boog de vogel van achteren te kunnen benaderen. Maar ondanks ze niet gewend was aan bloot liet ze haar ogen op Dasu's rug vallen, dat een groot lijnenspel aan littekens weergaf.

Ze bleef niet staan en staarde er ook niet naar, maar liep stug door. Haar ogen naar het gras dwingend, maar het beeld liet haar niet los. Wat hadden ze met deze arme man gedaan? Die littekens waren overduidelijk van een zweep afkomstig.
Ze bukte en zette het katertje neer op het gras, ze zou er straks wel achteraan gaan.
Ze keek naar Dasu, misschien was hij wel een slaaf geweest? Ze kon het zich niet voorstellen, zo'n man als hij. In verhalen waren de Elven geen slaven, maar juist wonderlijke wezens. Sommige keken zelfs neer op de mensen, lachtte ze uit om hun sterfelijkheid en onnozelheid. Of speelde gemene spelletjes met ze.
...
Maar de Elven waren niet degene die lijden.

Ze was nu redelijk dichtbij, als dit alles maar goed ging. Ze haalde diep adem, ze hoefde nog maar een paar stappen.
Nu moest het snel gebeuren anders liep de vogel weg of probeerde misschien weg te fladderen. Haar hart bonsde in haar keel en haar handen voelde klammig aan. Met een snelle maar stille pas liep ze op de vogel af en legde de wambuis over de vogel heen en probeerde het in bedwang te houden.
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

[Uriel]

Dasu trok de grove leren tuinhandschoenen aan. Een rilling ging over zijn rug toen de wind even opstak en de kleine motregendruppels op zijn rug deed aanvoelen als naalden van ijs. Hij knikte Aisthèsis toe toen ze de doek over de vogel legde, maar wist niet of ze het gezien had.

Hij kwam dichterbij toen de doek eenmaal over de vogel lag en probeerde zich te herinneren hoe hij vroeger de kippen van de baron had opgepakt. Een dergelijke manier zou voorkomen dat hij door de klauwen gekrast of door de snavel gebeten zou worden.

Hij greep de vogel van achteren beet met beide handen in de handschoenen met wambuis en alles. Hij wachtte op een reactie van het dier en in de korte stilte die volgde keek hij op naar Aisthèsis, recht in haar ogen. Er was iets, hij voelde iets, binnen in hem. Hij had geen idee wat de oorzaak was van de spanning die als een band om zijn maag en hart lag, maar hij was zich plotseling niet meer bewust van de tuin, de vogel in zijn handen en de kou. Het duurde niet langer dan een paar seconden die zich leken uit te strekken in oneindigheid voordat hij zich losrukte uit de ban en snel zijn blik weer op de vogel in zijn handen richtte.

[Kefir]

Het duister valt over hem heen en de wereld verdwijnt. Gevangen in de doek die zijn vleugels, kop en poten omsluit. Kefir sist en probeert zich los te worstelen. Zijn klauwen grijpen zich vast in de stof en trekken er een scheur in, maar hij komt niet los.

Door de worsteling vlamt de pijn in zijn vleugel op en instinctief houdt hij op met vechten en wordt stil en kalm.

Een tweede paar handen, sterker maar minder zeker, grijpt hem vast. De nieuwe druk op zijn gewonde vleugel doet hem nogmaals luid sissen, maar Kefir beweegt niet meer. Het donker houdt hem kalm.

Onder de doek draait zijn kop naar links en rechts, op zoek naar licht, maar hij vindt het niet. Dan verstijft hij helemaal in stille berusting.

((OOC: Vleugel is niet gebroken, maar op vijf centimeter van de vleugelbasis steekt een korte kruisboogbijl aan beide kanten door huid en spieren heen. Verder zijn er wat veertjes geknakt en heeft-ie een deuk in zijn ego))
_________________
~~ Kefir Stormzanger - Heer van het eerste licht ~~

[Aisthèsis]

De vogel worstelde uit alle macht om uit het doek te komen, maar Aisthèsis dwong zichzelf hem in bedwang te houden. Ze hoorde en voelde de wambuis scheuren en licht paniekerig gaf ze Dasu de ruimte om de vogel op te kunnen pakken. Ze was allang blij dat Dasu het overnam en zij opgelucht adem kon halen. Haar hart bonkte als een gek in haar keel en vol opluchting keek ze Dasu in de ogen. Ze glimlachte naar hem, 'ik zal de deur voor je open houden.'

Ze liep naar het kleine huisje wat zich achterin de tuin verstopt had. Ze vond het er leuk uitzien, ondanks dat het een beetje "versleten" aandeed. Ze hield van de klimroos die zich tegen de wanden van het huisje hadden genesteld. Die zouden, naar haar mening, prachtig opbloeien in de zomer.

Ze plaatste haar hand tegen de houten deur en duwde hem zachtjes open, waarna ze verwelkomd werd door de warmte. Ze besefte nu pas weer hoe koud ze het had. Rillend hield ze de deur voor Dasu open en keek ondertussen in het rond. Ze zag vanuit haar ooghoeken een tafel staan en een schommelstoel, de openhaard en tot haar verbazing een nest vol jonge katjes. Ze werd verwarmd door de volle tevredenheid die van ze afstraalden. Een glimlach kon ze niet bedwingen en richtte afwachtend haar blik weer op Dasu.
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

[Uriel]

Dasu knikte terug. Hij had nog niet nagedacht over wat hij met de vogel doen moest zodra ze het dier gevangen hadden. Hij had er op gerekend dat Aisthèsis wel raad wist. Hij hoorde de wambuis scheuren en trok even een zuur gezicht. Weer iets om op te lappen. Alsof hij nog niet genoeg te doen had.

Hij nam de vogel met doek en al voorzichtig op om de vleugel niet te raken en het dier geen pijn te doen. De leren tuinhandschoenen bleken een goed idee te zijn geweest, want vanonder de doek staken twee vogelklauwen uit met venijnig scherpe nagels.

Hij liep achter Aisthèsis aan naar zijn huisje. Binnen liet hij even zijn ogen wennen. Het was lichter dan voorheen nu hij de klimroos getemd had, maar het licht werd nog steeds gefilterd door de met groen alg uitgeslagen ramen. Hij keek om zich heen en zag Aisthèsis blik op de katjes gericht. Hij glimlachte, zijn huisje begon meer en meer een beestenboel te worden leek het wel. Het amulet om zijn nek glinsterde even in een straaltje zonlicht dat door de wolken en de groenige ramen heen prikte.

Dasu realiseerde zich dat hij geen kooi had om de vogel in te doen en niets had om de vogel te verdoven. Vragend keek hij Aisthèsis aan en lichtte de vogel even lichtjes op. Hopend dat zijn verder raad wist met het dier, want hij had geen idee wat er nu gebeuren moest.

[Kefir]

Hij wordt voortgedragen, maar weet niet waarheen. Tien, vijftien stappen. Dan komt de man die hem in zijn handen heeft tot stilstand. Door het doek komen vreemde geluiden gedempt op hem af. De zachte geluiden van diertjes die hij eerder, vanuit de struik, ook al gehoord had.

Kefir probeert nog een keer om, met heen en weer draaiende kop, de doek van zich af te schudden. Zijn klauwen grijpen in de lucht, zoekend naar steun. Een tak, een rots... en ook, voor het eerst sinds vele jaren, de leren handschoen waarop hij landen kon. De plaats waar zijn eerste vlucht begon.

Zij wierp hem de hemel in, maar altijd kwam hij terug. Hij zal terugkeren, ooit op een dag zal hij haar hand weer vinden en weten dat zijn jacht ten einde is. De cirkel gesloten.
_________________
~~ Kefir Stormzanger - Heer van het eerste licht ~~

[Aisthèsis]

Ze zag Dasu's vragende blik en lachte zenuwachtig. Zij wist helemaal niets van roofvogels en deze leek nog groter te zijn dan de slechtvalken die ze in haar dorp had gezien. Hoewel zij de dochter van een genezeres is, was zij niet de gene die thuis was in de kruiden. Ze wist hoe ze in gevallen van een nood een persoon moest verzorgen, maar roofvogels waren toch behoorlijk anders dan mensen.
'Goed' reageerde ze. Ze haalde eens diep adem en bracht haar gedachten stil. Zij zou niet instaat zijn de vogel te kunnen verzorgen zonder angst en paniek. Het risico was te groot en haar kennis was te beperkt.

'Als we zo'n vogel willen helpen, kunnen we hem beter naar iemand brengen die er verstand van heeft.' Dacht ze hardop, om het duidelijk en helder voor zichzelf te houden, 'ik neem aan dat Raganorck een valkenier heeft.'
Ze haalde diep adem en hoorde het de valkenier nog zeggen, 'tot die tijd moeten we die doek om hem heen houden en hem in een doos met luchtgaten leggen. Een kooi volstaat overigs ook, maar is niet de beste uitkomst.'
Ze glimlachte, 'we moeten het in ieder geval rustig houden door de duisternis niet weg te nemen. En...'
Ze slikte, 'Als er geen valkenier te vinden is. Ik heb wel wat verstand van bepaalde verdovingsmiddelen of ontsmettingsmiddelen. Mijn moeder deed veel met kruiden maar heeft me alleen geleerd mensen te kunnen verzorgen'

Ze zag de vogel nog op het gras zitten met een pijl die genadeloos zijn vleugel had doorboort. De veren in zijn vleugel waren zeker van belang, één verkeerde handeling en de vogel zou nooit meer kunnen vliegen. Dat was iets wat ze maar beter konden voorkomen.

'Laten we een valkenier zoeken, die weet waar hij mee bezig is.' Ze was nog maar net in Raganorck, waar zouden ze in godsnaam een valkenier vinden? Ze kende heel deze stad niet.
Ze keek van Dasu, naar de vogel en terug. Het viel haar op dat hij nog geen woord tegen haar gezegd had, ze hield haar hoofd schuin en keek hem aan voor een paar seconden. Misschien was hij niet zo'n prater of misschien kon hij niet praten. Ze glimlachte toen naar hem, 'Laat ik mij maar even voorstellen, dat werkt denk ik prettiger. Mijn naam is Aisthèsis.'
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

[Uriel]

Dasu knikte. Hij was blij dat iemand anders het voortouw nam. Al die beslissingen die hij de laatste tijd had moeten nemen deden zijn hoofd tollen. Hij had nooit gedacht dat het leven van een vrij man zo lastig kon zijn.

Hij keek omlaag naar de roofvogel en zag zijn klauwen in de lucht graaien. Voorzichtig manouvreerde hij een van zijn handen onder de klauwen zodat de vogel iets had om op te rusten.

Hij had geen idee waar hij een valkenier vinden kon en wist ook niet of Raganorck-kasteel zijn eigen valkenier had. Het zou best wel eens kunnen, maar van de verhalen die hij over de Wilde Wouden gehoord had was het niet gebruikelijk voor de edellieden om uit jagen te gaan. De wouden rondom Raganorck zaten immers vol met nare spinelfen. Hij schrok zelf even van die gedachte. Hij was immers zelf half een elf... betekende dat hij dan ook half een van die woudduivels was?

Hij werd uit zijn gedachten losgerukt door Aisthèsis.

[Aisthèsis]

Ze was verast over het feit dat hij zichzelf had gedwongen om niet te spreken. Althans zo leek het wel, net toen hij zijn mond opende om wat te zeggen klapte hij weer dicht. Het stoorde haar niet, alleen ze vroeg zich af waarom hij niet wilde spreken.

Ze keek nauwkeurig naar zijn bewegingen in het gezicht, een moment van twijfel en paniek vloog voorbij en vloeide toen over in opluchting. Hij wees met zijn vinger naar een amulet in de vorm van een maan wat hij om zijn nek had hangen. Waarom praatte hij dan niet? Schoot het weer door haar heen.
‘Maan?’ Vroeg ze onzeker, om te kunnen peilen of ze de aanwijzing juist had begrepen. Een glimlach brak door op haar gezicht, ‘maan’ herhaalde ze.
‘Dat klinkt heel romantisch weet je.’ Ze keek naar hem, ze besefte dat nu hij een naam had, in heel ander licht was komen te staan. Hij was niet meer de vreemde elvenman, afkomstig van een onbereikbaar en legendarisch volk. Hij was maan en een man met gevoelens net als een mens. Hij droeg een verhaal met zich, had karakter, hij was tastbaar en had een ziel net als een mens.

‘We zouden samen naar het kasteel kunnen gaan, maar het is misschien beter om hier te blijven met de vogel. Heb je geen kooi?’ Ze voelde de angst naar boven kruipen en koud zweet stond haar op het voorhoofd. Ze moesten een persoon vinden die wist wat hij deed. Anders zou zij het moeten doen en zij kon het niet. Ze zuchtte eens heel diep en sloot even haar ogen, ze moest gewoon rustig blijven. Ze dwong zichzelf om te stoppen met trillen en keek naar haar handen. Ze waren rood en gloeide door de warmte in het tuinhuisje, toen schoot haar het katertje binnen.

Ze draaide zich om en rende naar het diertje toe, wat daar nog steeds in het gras zat en een beetje verwilderd om zich heen keek. Ze bracht het weer mee naar binnen en zette het bij zijn broertjes en zusjes.
Ze richtte zich weer op en keek Maan aan, ‘ik ga het kasteel in, vragen of iemand een valkenier kent of misschien een persoon weet die dieren kan behandelen.’ Ze keek naar de vogel, ‘je zou meekunnen gaan, maar zolang de vogel niet ergens rustig en veilig neergelegd kan worden, is het niet echt praktisch om het dier mee te nemen het kasteel in.’
Ze grinnikte, ‘net als ik, hebben veel mensen niet zoveel op met roofvogels.’
Ze wou nog vragen of hij het niet erg vond, maar de hulpeloosheid die van hem afstraalde deed haar een directe beslissing nemen. Ze knikte even, ‘tot strakjes.’ Het was even stil. Ze bleef staan, maar liep toen het huisje uit.

((Aisthèsis naar ‘de dwalende kamers - gangen van het paleis’))
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

[Kefir]

Als Kefir de handschoen onder zijn klauwen voelt grijpt hij zich krachtig vast. Zijn messcherpe klauwen scheuren met gemak door de dichtgeweven ruwe stof heen maar net op Dasu's huid houdt hij zich in. De puntjes van zijn nagels prikken als zachte maar heel scherpe naaldjes.

Hij slaakt een kreet. Het klinkt gedempt onder de doek. Het is de roep die hij al dagen vanaf zijn toren riep, een zoekende roep naar contact en antwoord. Hij wacht maar nog steeds blijft het antwoord uit.

Als Dasu zijn vinger opheft om naar zijn amulet te wijzen verschuift Kefir zijn rechterklauw in een comfortabeler positie. In die beweging verschuift het leren bandje om zijn poot en is opeens goed te zien; Een verweerd leren lint met een gerafeld einde, niet langer dan een centimert of tien. Bovenaan het bandje staat een wapenschild en de letter A. Het lijkt op het begin van een woord of een naam, maar met de rest van het bandje is ook de tekst weggescheurd.
_________________
~~ Kefir Stormzanger - Heer van het eerste licht ~~