Raganorck

[Uriel]

((Dasu uit de binnenplaats en grote hal; de keuken het koninkrijk van Fritherik))

Hij struinde door de tuinen. Het waren er veel en het tapijt van verwilderd groen en bruin spreidde zich uit over talloze terrassen. Het zou een man jaren kosten om de tuin weer in orde te krijgen en hij wist niet eens waar hij het gereedschap vandaan moest halen.

Toen zag hij tussen de struiken door een klein huisje staan helemaal overgroeid met klimroos. Op de grond lagen grote ronde stenen. Hij volgde het pad tot hij bij een half uit de scharnieren hangend deurtje kwam. Voorzichtig klopte hij aan, bang dat de deur uit de scharnieren vallen zou. Er kwam geen antwoord. Hij duwde het deurtje open en ging naar binnen. Het licht werd gedemt door de klimroos die de ramen bedekte. Binnen zag hij een kamertje met een tafel waarop allerlei tuingereedschap lag. Daarnaast stond een kast. In de andere hoek stonden een hark, een bezem en een schep naast een stenen open haard met een schommelstoel ervoor. Alles was keurig schoongemaakt, maar door de tand des tijds enigszins roestig en verweerd. Afgezien van de deur leek het huisje in goede staat te verkeren. Mede dankzij de klimroos die de houten muren extra stevigheid gaf, maar als genoegdoening hier en daar naar binnen kroop. Dasu zag een deur aan de andere kant en duwde deze ook open. Een kleine bedompte slaapkamer met een bed, een nachtkastje met een kaars erop en een kamerscherm waar een badkuip achter bleek te staan was het huis geworden van muizen die van schrik wegvluchtte toen Dasu hun rust verstoorde. Een kat zou hier geen kwaad kunnen dacht hij.

Dasu keek om zich heen. Het huisje was al heel lang niet meer gebruikt, maar het zou ideaal zijn voor de kersverse nieuwe tuinman van Raganorck kasteel. Hij glimlachte tevreden. Hier was hij veilig en vrij en bevond hij zich midden in de stad, maar ook bijna midden in de wildheid van het woud.

Hij liep terug naar het woonkamertje, nam de heggeschaar van de tafel en begon met het temmen van de klimroos. Eerst zorgen dat het huisje helemaal in orde kwam. Van daaruit kon hij verder werken aan de tuin. Hier most hij beginnen en dan langzaamaan de rest van de tuin veroveren.

[Uriel]

De doornen van de klimroos hadden zijn armen opengehaald en hij had op het huisje moeten klimmen om de raampjes vrij te knippen. De ramen waren groen uitgeslagen en wellicht dat ze nooit meer helemaal schoon zouden worden. Dasu kwam overal verrotte planken tegen die hard aan vervanging toe waren, maar langzaam aan werd het huisje weer een beetje toonbaar.

Hij maakte zich een beetje zorgen dat er plotseling iemand achter hem zou staan en hem vragen wat hij met zijn huisje aan het uitspoken was. Zo`n groot kasteel als dit had vast al een tuinman, niet? Maar waarom stond dit huisje hier dan leeg en lagen de tuinen er zo woest en verlaten bij?

Dasu schudde de gedachte van zich af en haalde een met rood bloed, zwarte aarde en bruine roet besmeurde arm over zijn voorhoofd om het zweet weg te vegen en hij liet daarbij smerige vegen achter. De zon scheen op zijn schouders en de korte stoppels op z`n hoofd jeukten. Over een tijdje zou het jeuken verdwijnen en zou er haar op groeien. Dasu had echter geen idee hoe dat hem zou staan. Hij was al zo lang als hij kon herinneren slaaf en daarom kaalgeschoren.

Eindelijk was hij klaar met de lastige rozenstruik. Het huisje zag er al beter uit. de struik was getemd, maar beklom nog steeds tweederde van het gebouwtje. Het zag er nu alleen en stuk geordender uit. Dasu sleepte alle groenafval naar een grote hoop een twintigtal meter van het huisje vandaan. Hier een composthoop zou handig zijn. De heg die er groeide hield de hoop uit het oog van eventuele wandelaars en het huisje zelf.

Daarna ging hij naar binnen. Het was al lichter binnen al kon zijn kleine woning een goede opknapbeurt gebruiken. Hij herinnerde zich het gereedschap in het huis van Shakti en twijfelde even... teruggaan om het te halen zou hem de moeite besparen hier aan nieuw materiaal te komen. Alles wat daar lag zou hij hier prima kunnen gebruiken. Hij haalde z`n schouders op, pakte een grote zak en sloeg zijn mantel om. Vanonder de zak kwam een stoffige wambuis tevoorschijn. Erop was het blazoen van de Stad en het Kasteel zichtbaar tegen een grote groen klaver. Dasu klopte d wambuis af en trok hem aan...

[Uriel]

Dasu naar de binnenplaats en grote hal; de Poort.

[Uriel]

Dasu van de binnenplaats en grote hal; de Poort.

Thuis, althans zo noemde hij het. Het was tenslotte pas sinds vandaag dat hij weer bij een meester was weggelopen. In de laatste paar dagen had hij zo veel meegemaakt dat hij zich afvroeg of hij ooit nog ergens thuis zou kunnen komen. Toch noemde hij het huisje zo. Hoopvol dat het benoemen van de plek zekerheid zou bieden.

Hij zette de zak neer en nam er voorzichtig de katjes uit. Ze kropen angstig bij elkaar en mauwden klagelijk. Dasu schudde de zak leeg in een hoek en het gereedschap kwam met een doffe roffel en metalig geklingklang op z`n mantel terecht. Daarna legde hij de zak in een hoek naast het haardje en zette de beestjes erop. Met een vuursteen en een stukje metaal sloeg hij vuur in de stenen haard. Hij hoopte dat de warmte van het vuur de katjes op hun plek zou houden. Daarna liep hij naar buiten en duwde de deur achter zich dicht. De beestjes zouden wel honger hebben... en hij ook nu hij er over nadacht. Misschien dat hij zelfs Maya nog even kon zien al was ze natuurlijk hard aan het werk. Ze was er de persoon niet naar om ledig toe te zien terwijl er werk gedaan moest worden.

Dasu naar de Binnenplaats en grote hal; de keuken het domein van Fritherik.

[Uriel]

((Dasu van de binnenplaats en grote hal; de keuken, het koninkrijk van Fritherik))

Hij liep voorzichtig om niets van de melk met week brood te morsen op het door gras en onkruid overwoekerde pad naar zijn huisje. Daar aangekomen duwde hij met z`n schouder de deur open. Een klaaglijk miauw kwam hem al tegenmoet en het oudste katje zat vlak achter de deur. Het haalde uit naar Dasu`s voeten toen hij naar binnen liep. Dasu zette de nap neer naast de kluwe kleine katjes en zette ze allemaal in een kleine halve cirkel om de nap heen. Al snel begonnen ze van de melk te likken en te snorren.

Zelf deed hij de deur dicht en ging op de ene houten stoel in het vertrekje tevreden zitten toekijken.

[Uriel]

Nadat de beestjes uitgegeten waren vielen ze een voor een in slaap. Als een grote wollige spinnende kluwen lagen ze dicht bij de haard. Voorzichtig sloop Dasu naar buiten en deed de deur achter zich dicht.

Even keek hij om zich heen en rilde in de koele buitenlucht. Als hij hier toch ging werken, dan werd het tijd dat hij de tuinen leerde kennen zodat hij wist wat er zoal gebeuren moest. Het verbaasde hem dat hij nog geen anderen tuinlieden gezien had. Was hij dan werkelijk de enige die zich om dit deel van het paleis bekommerde?

Hij liep het pad af en begon rond te dwalen ondertussen in zijn hoofd aantekeningen makend van wat er als eerste gedaan zou moeten worden.

De beelden waren vuil en met mos en algen begroeid, wat ooit kleine glazen kasjes voor exotische groenten geweest waren, waren nu enkel nog stenen bakken met beschimmelde aarde, het gazon had meer weg van een akker en de struiken die ooit in nette hagen en geometrische figuren geknipt waren geweest, stonden er nu verwilderd bij. Dasu schudde zijn hoofd bij het zien van zoveel wanorde. Blijkbaar was er inderdaad al heel lang niets meer gebeurd aan deze tuin en het zou hem veel tijd en moeite kosten om iets van de vroegere glorie ervan te kunnen herstellen. Waarschijnlijk zou hij de rozeperken helemaal opnieuw moeten aanplanten...

[Uriel]

Hij liep door langs de overwoekerde paden en tussen vreemd verwrongen bomen die in plaats van netjes geordend een laan te vormen wedijverden om het zonlicht en hun takken wild van zich af slingerden om hun soortgenoten te verduisteren.

Dasu schudde zijn hoofd. Dit was werkelijk een grote puinhoop en het was ook iets waar hij waarschijnlijk veel geld voor nodig zou hebben. Hij zou binnenkort met iemand contact moeten opnemen, maar hij had geen idee met wie of hoe, laat staan van hoe ze zouden reageren als er plotseling een wildvreemde tuinman in dienst bleek te zijn.

Daar had hij nog niet eerder bij nagedacht. Hij was zo maar begonnen in de veronderstelling dat de rest dan ook wel in orde zou komen, maar niemand had hem aangenomen. Hij zou weer moeten gaan praten, wilde hij de situatie uitleggen en hier gewoon zijn werk kunnen doen.

Peinzend liep hij verder tot hij bij een groot grasveld kwam. Daar bleef hij staan en overzag het hoge groene gras dat zich golvend voor zich uit strekte. Hij zuchtte, zoveel te doen, waar moest hij in de Enesnaam beginnen. Hij had hulp nodig, hulp en geld...

[Uriel]

Dasu liep over het grasveld naar het kasteel toe. De overwoekerde torens rezen hoog boven hem uit. De ooit witte marmeren beeldjes stonden in een gruwelijke processie van verminkte lijven aan de rand van het terras. Zo snel mogelijk liep hij naar de twee openslaande serredeuren en rammelde eraan.

Gelukkig ze gaven mee. Voorzichtig deed hij een pas naar binnen en keek om zich heen. Niemand te zien.... Hij sloot de deuren weer achter zich en liep de zaal door. Het leek wel een balzaal. De houten vloer lag welliswaar duimendik onder het stof, maar de kroonluchter en de grootte van het vertrek lieten weinig te raden over.

Zijn voeten maakten bijna geen geluid, maar lieten een duidelijk spoor na in het stof. Hie niestte en het klonk als een donderslag in de grote lege ruimte. Geschrokken keek hij om zich heen, maar niemand leek het gehoord te hebben. Hij hoorde nog iets... een gong? Heel zachtjes, maar hard genoeg voor zijn gevoelige oren.

Hij wist niet wat het was en besloot het maar te negeren. Hij liep verder. Geen idee wie hij spreken moest en maar hopend dat hij iemand tegen zou komen die hem kon helpen.

[Kefir]

Met een fladderende cirkelvlucht komt een roofvogel uit de lucht gevallen. Zijn vleugels zoeken wanhopig steun aan de vertrouwde lucht, maar een daarvan is duidelijk geknakt en biedt geen houvast meer. In zijn neergang probeert het dier zich nog vast te grijpen aan de takken van een boom, maar mist. Zijn verdere glijvlucht is gericht op het dak van het kleine overgroeide huisje. Ook het dak redt hij niet meer en onder luid gekraak van takjes stort de roofvogel neer tussen de struiken naast het huisje.

OOC: Voor wie Kefir vindt, ik heb 'm nu netjes een karakterbeschrijving gegeven.
_________________
~~ Kefir Stormzanger - Heer van het eerste licht ~~

[Uriel]

Zijn toch door de Dwalende Kamers had niet veel opgeleverd. Het was er stil geweest en zodra hij ergens een hoek om was gegaan was de gang achterom onherkenbaar geworden.

Dasu snapte niets van dit vreemde kasteel. Het Huis van de Baron had af en toe kleine veranderingen ondergaan, maar dat had hij altijd geweten aan de willekeur van zijn meester en de ijver van zijn slavenbroeders en zusters.

Hij slaakte een zucht van verlichting toen hij door een glazen tuindeur het groen weer zag. Hij probeerde de deurklink en was bijna bang dat de weg naar de tuinen alsnog gesloten was, maar de deur klemde alleen maar. Hij gaf de deur een zet met een van zijn brede schouders en viel bijna naar buiten toen de deur plotseling meegaf.

((Dasu naar de Tuinen; een kleine indringer in de tuinen))

[Uriel]

((Dasu; uit de tuinen; een kleine indringer in de tuinen))

Dasu liep in afgemeten passen naar zijn huisje. De passen waren gemeten naar een slavenketting van een meter van de ene enkel naar de andere. Het was een gewoonte die hij waarschijnlijk nooit meer kwijt zou raken, maar een andere pas had hij nooit leren kennen.

Het katje had uiteindelijk het gevecht opgegeven en lag spinnend op zijn arm. Plotseling bleef Dasu staan, zijn ogen had iets bruinachtigs zijn bewegen in de struiken. Het was te groot om een van de katjes te zijn, maar hij had geen idee wat het dan wel was. Hij draaide zich om, om te zien of de vrouw hem nog steeds volgde en reikte haar het katertje aan. Vervolgens gebaarde hij haar om stil te zijn door een vinger tegen zijn gesloten lippen te leggen. Er zat iets in de struiken en wellicht was het gevaarlijk. Hij kon het niet met zekerheid zeggen, maar hij wilde zijn gast, zoals hij haar al vrij snel was gaan beschouwen, niet in gevaar brengen.

[Aisthèsis.]

Aisthèsis

((Aisthèsis komt uit de tuinen - een kleine indringer in de tuinen))

Ze genoot van het buiten zijn, ondanks de kou die haar op de botten sloeg, ontging haar niet de aangename geur van de coniferen waar ze langs liepen.
Haar ogen dwaalde af naar de "Elvenman". Ze vond dat de hij maar vreemd liep, hij gebruikte zijn benen niet helemaal, maar liep juist met kleine passen vooruit. Ze vroeg zich af wat hij allemaal mee droeg aan verhalen die zwaar op zijn schouders drukten. Ze vond hem erg moeizaam overkomen, hoewel hij alert bleef. Alles wat er gebeurde hield hij in de gaten.

Hij had zich omgedraaid en gaf haar plots het kleine katertje. Het haakte met zijn kleine scherpe nageltjes in haar arm en ze aaide zijn vacht die nat was geworden door de regen. De man bracht zijn wijsvinger naar zijn lippen en even schrok ze van de blik die Dasu haar gaf, vol schrik en waakzaamheid. Alsof er iets gevaarlijks hun op de loer lag. Met ingehouden adem keek ze hem aan, hoezeer de vraag "wat is er?" ook op haar lippen brandde.
Ze vond de waakzaamheid van de man ergens vrij vervelend. Hoewel ze door de tocht in het bos ook waakzaam had moeten zijn, haatte ze het om zo te leven. En het enigste wat haar echt tegen had gezeten was het weer. Ze onderdrukte een vermoeide zucht, regen, regen, regen, regen en nog eens regen.
Misschien waren er ook beschermde personen, er liepen zoveel mensen rond met verschrikkelijke verhalen.
Ze keek in de grote ogen van het kleine katertje en kon het niet laten om even te glimlachen en hem te aaien.
Maar het enigste wat zij moest doen was weglopen? Misschien moest ze toch maar eens beter naar haar leven kijken, zo vervelend was het niet geweest...

[Kefir]

Kefir zit in de struik, nog net niet op de grond, zijn krachtige gele klauwen vastgeklemd aan de schuin omhoog lopende tak. De hoek die de tak maakt met de grond maakt het een zeer ongemakkelijke postie voor de grote valk, maar het gevoel iets in zijn poten te hebben biedt toch meer geruststelling dan plat op de grond zitten.

Zijn gewonde vleugel doet pijn en af en toe beweegt hij zijn kop ongemakkelijk op en neer.

Als hij de menselijke wezens hoort naderen duikt hij in elkaar, zodat de zwarte veren van de vliegenierskap-achtige tekening op zijn kop de zwarte vleugelveren raakt. Hij wacht..

Ze blijven staan. Een van hen komt met een vreemde pas op de struik toegelopen. Kefir is niet bang. Het is lang geleden dat hij mensen van dichtbij gezien heeft. Uit de wazige slecht geordende herinneringen in zijn vogelbrein komt een beeld naar boven. Zachte handen, zachte woorden, vers vlees en een arm om op te zitten. Een torenraam gloeiend in de avondzon.

Een plotse beweging van een van de mensen breekt de droom. Hij tilt zijn kop waakzaam op en maakt zich groot. Fel turen zijn ogen, donker met een gele ring, door de bladeren maar de struik onttrekt bijna de hele wereld aan zijn blikveld. Hij ziet niets. Hij, die uit de hoogste hemelen muizen hun snorharen kon zien poetsen op een zonverwarmde steen.



Kefir's gekromde gele snavel opent een stukje, alsof hij sist, maar hij maakt geen geluid.
_________________
~~ Kefir Stormzanger - Heer van het eerste licht ~~

[Uriel]

Dasu zoog de lucht tussen zijn tanden door naar binnen. Een prachtige roofvogel zat ongemakkelijk op een tak vlak boven de grond. Hij had de dieren wel vaker hoog boven de tuinen van zijn vroegere meester zien cirkelen, maar hij had ze nog nooit van zo dichtbij gezien. Het beest was prachtig, maar hij wist ook dat de snavel scherp genoeg zou zijn om hem vreselijk toe te takelen als hij niet voorzichtig was. Toen hij beter keek zag hij dat de vogel een vleugel in een ongemakkelijke positie uitgestrekt hield. Een pijl had zich door de veren geboord. Dat was waarschijnlijk de reden dat het dier nog niet was weggevlogen.

Hij draaide zich om naar het meisje en wenkte haar. Vanaf zijn hurken wees hij in de richting van de vogel. Met ogen groot van bewondering voor het dier keek hij beurtelings van haar naar het dier als om te zeggen: "Mooi, niet?" maar geen enkel woord kwam over zijn lippen. Zijn woorden waren verstomd op het moment dat de ketenen braken en zijn zwijgen waren zijn nieuwe kluisters.

[Aisthèsis]

Aisthèsis hield het katertje ietwat onwennig vast. Pijnlijk kraste het met zijn nageltjes in haar armen, om weg te komen uit haar beklemmende handen. Ze drukte het tegen haar borst en ze voelde het diertje langzaam ontspannen. Met lange halen aaide ze het en keek naar Dasu, die onderhand naar de struiken was geslopen om te ontdekken wat hij nou had opgemerkt. Zijn waakzaamheid had echter plaatsgemaakt voor een verassende verwondering, hij draaide zich om en wenkte haar. Zijn ogen schitterde en vol nieuwsgierigheid liep Aisthèsis op hem af. Ze volgde zijn ogen en zijn vinger die recht naar een prachtige roofvogel leidden.

Zijn gladde bruine veren, kleine bruine vlekjes op zijn witte borst. Twee gele ogen die een dramatisch contrast tegen het zwart van de pupillen veroorzaakte.
Zijn felle ogen hielden alles in de gaten, zijn kop schoot schichtig heen en weer. Opgejaagd had het zijn snavel geopend, klaar om toe te happen wanneer er iemand te dicht bij kwam. Een pijl had zijn vleugel doorboort en ze keek Dasu aan. Ze wilde het dier niet gewond achterlaten, 'kunnen we hem helpen?'
De roofvogel stond nog steeds vol onmacht en angst in de aanvalshouding, zij zou niet het lef hebben om ook maar dichterbij te komen.
Haar ogen gingen weer naar Dasu, ‘en hoe gaan we hem helpen?’
_________________
* Aisthèsis' beschrijving