Raganorck

[Pax Thervos]

Nou, leute... hier Pax' verhaal vanuit zijn oogpunt ter verdere opheldering van zijn karakter Enjoy!! (of niet )
=====================================================

Ik schrijf dit nu op voor mezelf, want ik weet dat niemand het ooit zal lezen. Waarom ik de behoefte heb mijn verdriet neer te schrijven is voor mijzelf ook nog niet helemaal duidelijk, maar ik denk dat het voornamelijk is omdat ik het gebeurde onder ogen moet kunnen zien… De opgeschreven woorden zullen het een realiteitswaarde geven die ik tot nog toe nooit heb willen erkennen. Drie jaar lang heb ik mezelf voorgelogen… Hier moet een einde aan komen en daarom schrijf ik mijn verhaal.

Mijn herinnering aan die zomerdag is niet helder… Waarschijnlijk heeft mijn geheugen het willen uitwissen, maar hoogst waarschijnlijk komen de beelden vanzelf terug naarmate ik dieper terugduik in mijn onderbewuste gedachtegang. Nadya…

Ik herinner me haar gouden haren, dansend in de lange vlecht op haar rug, haar twinkelende donker blauwe ogen als ze naar me op keek en dan zong mijn hart van vreugde. Dit klinkt als slechte poëzie, maar dat is geenszins de bedoeling. Dit is hoe ik mij haar herinner en hoe zij altijd op mijn netvlies gebrand zal blijven. Waar ik donker was, was zij licht, en waar ik soms kon wegzinken in duistere buien was zij altijd de vrolijkheid zelve die mij weer optrok uit de put waar ik mij met mijn gedachten soms zelf in liet belanden.

Ik had nooit durven hopen dat zij iets in mij, de stilzwijgende kunstenaar, zou zien… Maar dit deed zij. Ik had nooit durven hopen dat haar vader toestemming zou geven tot ons uiteindelijke huwelijk… Toch zag de man in mijn werk een toekomst en stond hij het ons toe te trouwen, mits ik hem beloofde goed voor zijn kleine Nadya te zorgen. Natuurlijk beloofde ik hem dit. Ik was de gelukkigste man op aarde, ik voelde me alsof ik wegzonk in een droom, in zulke mate dat ik nu haast niet meer durf te dromen, bang dat ik wederom op wrede wijze uit die droom zal moeten ontwaken.

Het was de dag voor ons trouwen… Wij zouden elkaar ontmoeten in het woud, gewoon voor een gezellig samenzijn, en ik was bijna aangekomen bij de door ons afgesproken plek toen ik een gil hoorde, een stem die ik meteen herkende als de hare. Ik snelde voorwaarts maar voelde dat het aankomende noodlot sneller was dan ik zou kunnen rennen. De korte afstand leek opeens zoveel langer… Aangekomen bij de open plek hoorde ik ruwe stemmen en paardenhoeven zich snel verwijderen en wat ik zag benam mij de adem. Mijn lieve Nadya, gescheurde katoenen jurk, blauwe plekken op de armen en benen… Doorgesneden keel. Ik keek snel rond en zag aan de horizon drie silhouetten op paarden zich snel voorthaasten richting de stad Raganorck. Al zo ver…

Ik hurkte naast Nadya neer. Het bloed had haar voorheen witte kraagje roodgekleurd en haar witgekleurde gezicht omringt door de goudblonde lokken gaf haar een engelachtige maar tegelijk macabere uitstraling. Ik kon het niet geloven… Zelfs nu kan ik het nog niet geloven. Ik had gefaald. Ik had beloofd goed voor haar te zorgen en ik had gefaald. Nu nog word ik overvallen door een overweldigend schuldgevoel en verdriet… Mijn lieve Nadya… Ik kan haar niet vertellen dat het me spijt, ik kan haar niet voor een laatste maal vertellen hoeveel ik van haar houd.

Ook kon ik haar vader niet onder ogen komen. Ik heb Nadya’s lichaam naar huis gedragen en het daar in bed gelegd. Ik moest achter de mannen aan die dit hadden gedaan… Hoogst waarschijnlijk simpele rovers. Simpele rovers die zouden voelen.. Die zouden voelen wat het was om pijn te hebben! Ik moest Nadya wreken. Ik heb haar nog een laatste maal aangekeken en een zoen op haar voorhoofd gegeven, maar de essentie van wie zij was was verdwenen met haar verscheiden. Ik pakte mijn zwartste lompen ten teken van rouw, deed deze aan en ben zo snel mijn benen mij konden dragen naar Raganorck gerent, bijna verblindt door de tranen die uit mijn ogen bleven vloeien.

Ik denk dat ik het gebeurde vrijwel meteen onderdrukt heb. Ik wist van binnen dat de mannen onvindbaar zouden zijn en dat ik geen herkenningspunten had… Maar ik hield mezelf voor dat ik later de tijd zou kunnen nemen om te grieven. Ik bleef in Raganorck en de zwarte lompen die ik aanhad gaven mij het uiterlijk van een zwerver. Dit kwam mij goed uit – ik had er geen behoefte aan dat mensen mij aanspraken. Ik wilde met rust gelaten worden, om met mijn verdriet en met mezelf in het reine te komen. Schuldgevoelens knagen aan mijn hart…

Ik wilde mijn schuld tegenover Nadya minderen door anderen te helpen. Zie ik iemand die hulp behoeft, dan geef ik die. Nu al voor drie jaar. Ik denk dat ik stiekem hoop dat de goede daden die ik nu verricht de Ene gunstig zal stemmen en hij mij mijn Nadya zal teruggeven… Maar dit is ijdele hoop. Zij zal nooit meer bij me terugkomen. Nooit zal ik weer die zilveren lach horen, die vrolijke blik in haar ogen aanschouwen. Het doet pijn, maar het is de waarheid… En dat moet ik nu maar eens onder ogen kunnen zien. Ik zal de zwerver blijven, ik zal mijn anonieme plicht blijven doen voor de mensen die dit nodig hebben. Ik kan alleen hopen dat de Ene genadig is en ik haar na mijn uiteindelijke verscheiden zal terugzien.
_________________
~Slechts weinigen kennen mijn naam...