Raganorck

[Lucer Vincero]

De Blauwe Eetzaal was eigenlijk een klein zaaltje dat was omgebouwd tot eetzaal. Het was net groot genoeg om de tafel en de stoelen te kunnen herbergen en ook nog ruimte over te houden om de bedienden hun werk te kunnen laten doen. De tafel bood plek aan veertien mensen, twee aan elk uiteinde en vijf aan elke lange zijde.
De kamer was simpel ingericht, haar naam was te danken aan het feit dat de overheersende kleur blauw was, zij het dan een lichte kleur blauw. Boven de tafel hingen twee simpele kroonluchters van koper, de wanden waren bedekt met een zacht soort tapijt dat licht blauw van kleur was, hetzelfde tapijt liep door over de vloer. In een van de lange wanden van het vertrek bevonden zich vier grote hoge ramen die omlijst waren met crème-witte gordijnen. Aan de wanden van het vertrek hingen enkele schilderijen, elk beelde een zeezicht uit. Er waren maar twee deuren die naar het vertrek leiden, een aan de korte zijde van het vertrek waardoor de ramen zich aan de linkerkant van de deur bevonden, en de ander bevond zich aan de andere kant van het vertrek in de lange zijde tegenover een van de ramen.

Lucer was nog niet eerder in deze eetzaal geweest, maar hij had niet veel moeite hoeven te doen om het te vinden. Uit gewoonte hield hij de deur voor Heer Conigund open. Eenmaal binnen zag hij dat de tafel zo goed als gedekt was, de bedienden hadden er zelfs voor gezorgd dat er extra servies en bestek was klaar gezet voor Heer Dan Maros.
Het middagmaal bestond hoofdzakelijk uit een variëteit aan kazen en vruchten, vergezeld door een verscheidenheid aan broodjes. Daarnaast stond er nog een geroosterde fazant en een schaal met andersoortig vlees op de tafel. De dranken bestonden uit verse melk, vruchtensappen en natuurlijk de altijd aanwezige wijn en bier.
Enkele bedienden brachten nog een aantal schalen en kommen met nog meer broodbeleg erop. Maar toen was de tafel ook gereed.

"Gaat u zitten Heer Conigund," zei Lucer terwijl hij naar de stoel links van het hoofd van de tafel gebaarde. Zelf ging hij aan het hoofd van de tafel zitten. "Heer Dan Maros zal zich spoedig bij ons voegen en dan kunnen we aan de maaltijd beginnen. Mag ik u ondertussen vragen om u verder uit te wijden over uw land aangezien we daar in de danszaal niet aan toe gekomen zijn?"
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Dorum Iasha]

Dorum was in een vrolijke bui en liep enigsinds glimlachend door de hallen van de Dwalende Kamers. Hij dacht na waar hij Lucer kon vinden. Misschien moest hij gewoon rond vragen of iemand Lucer Vincero had gezien. Al denkend liep hij langs een open deur van een blauwe kamer . Hij wou doorlopen, maar nam vervolgens een paar stappen terug. Daar zat hij...

Hij was de Dwallende Kamers nog niet uit of hij had Lucer al gevonden. Lucer zat daar aan het hoofd van de tafel samen met een andere man midden in een blauwe zaal. De man droeg een uniform dat hem enigsinds bekend voor kwam. Verder schonk hij niet veel aandacht aan de man die naast Lucer zat.

Hij klopte zachtjes op de openstaande deur om Lucer's aandacht te krijgen. "Mijnheer Vincero, heeft U nog verdere orders voor mij? " Zijn stem klonk onderdanig maar toch enigsinds vrolijk. Hij wachte met gebogen hoofd op antwoord omdat hij bang was dat hij zijn meester en de andere heer hun gesprek verstoord had.

[Sigbald Furmakin Conigund]

Sigbald liet zich door één van de bedienden een bokaal wijn inschenken en keek heer Lucer eens aan. Hij nam bedachtzaam een slok en stak van wal:

"Zoals u misschien weet ligt Gerondor hier honderden mijlen vandaan, aan de voet van het Kerdan-gebergte. De politieke situatie in het land is generaties lang al verre van stabiel geweest. De macht van de koning hield buiten de hoofdstad eigenlijk op. De leenheren, vooral de hoge edelen, hadden veel macht door hun grote vestingen en privélegers. Zij probeerden steeds weer hun invloed en grondgebied uit te breiden. Het land was al generaties lang in de ban van deze burgeroorlogjes, welke het land ruwweg in zes kampen verdeelde, aangezien de zes belangrijkste hertogen constant met elkaar overhoop lagen. En hoewel er altijd slachtoffers vielen te betreuren, hielden de oorlogjes de machtsbalans constant in evenwicht. Geen van de heren wist de overhand te krijgen. En zolang ze hun verplichtingen aan de koning nakwamen, zoals het jaarlijks afstaan van een regiment voor de paleiswacht voor twee maanden, de jaarlijkse belastingen en het verschijnen op een bal of een andere officiële gelegenheid, leek de koning zich afzijdig te houden van de twisten."

"Tot koning Edward IV zich vorig jaar actief ging bemoeien met de situatie in het land. Hij wilde waarschijnlijk zijn macht als heerser laten gelden. Alle landerijen in het land zouden onteigend en opnieuw verdeeld worden. Dit betekende dat de strijd die generaties lang was gevochten helemaal voor niets geweest zou zijn. U zult begrijpen dat dit plan bij lang niet iedereen in goede aarde viel. De hervormingsgezinde burgerij zou er tevreden mee zijn, want vrede betekende de mogelijkheid om vaders, zoons en broers die terugkeerden uit de diverse legers weer in te zetten op de akkers, en dus voorspoed. Veel edelen hadden echter veel te verliezen. Zij zouden zich verraden voelen door het koningshuis dat hen altijd hun gang had laten gaan."

"Op de dag dat het plan bekend gemaakt werd, ontbrandde er een hevige strijd in de troonzaal, waarbij de koning en twee van de belangrijkste hertogen omkwamen. Heel lafhartig werden ook de koningin en de broer van de koning vermoord. De prinses wist het kasteel te ontvluchten met een aantal aanhangers van de hervormingen."

"En zo kwam er een einde aan het bestuur van koning Edward IV, die met één simpele beslissing vrijwel de hele adel tegen zich in het harnas gejaagd had. Hij had beter kunnen proberen de macht geleidelijk naar zich toe te trekken, door afspraken te maken met zijn leenheren. In feite heeft hij zijn eigen doodvonnis getekend."

"Heer Radik, de hoogste raadsheer van de koning nam het bestuur van het land op zich, nu er niemand meer van het koningshuis over was. Hij liet onmiddellijk de hervormingsgezinden oppakken, om het gevaar van verdere revolutie onder de burgerij de kop in te drukken. Hij zag in dat het land stabiliteit nodig had, het zou niet nog een burgeroorlog door de burgerij naast de twisten van de adel overleven. Hij wist de overgebleven hertogen aan zijn zijde te krijgen, die onmiddellijk een wapenstilstand tekenden en hem volledige steun toezegden. Zo kwam het dat de oorlogszuchtige adel vrede sloot en de eerst zo vredelievende burgerij een gevaar voor het land werd."

"Heer Radik was bang dat de jonge prinses misbruikt zou worden voor de plannen van de hervormingsgezinden. Zij was voor hen een schitterend boegbeeld voor hun plannen. De burgerij had haar altijd op handen gedragen, waardoor de hervormingsgezinden een enorme invloed over hen zou kunnen krijgen voor hun revolutie. Uiteindelijk deden ze wat heer Radik reeds gevreesd had, ze riepen de revolutie uit in naam van de prinses. Door de strijd die volgde en het land in twee kampen uiteen scheurde lagen de akkers braak en vochten broers tegen broers en vaders tegen zoons. Niemand wist precies wie voor wat vocht. Er heerste verwarring, verbijstering. De oorlogjes die de adel onderling voeren waren kleinschalig geweest, het was duidelijk wie aan welke kant stond en de burgerij had er, op enkele uitzonderingen na, weinig mee te maken gehad, omdat het de privélegertjes waren die elkaar bestreden. Nu deed de burgerij mee en vielen er vele slachtoffers."

"Uiteindelijk beval Heer Radik de jacht op de prinses. Er was geen bewijs dat ze ooit actief had meegedaan met de hervormingsgezinden, maar haar naam en daardoor haar invloed werden door hen misbruikt voor hun zaak en vormden de basis voor de revolutie. Veel burgers in het hervormingsgezinde kamp wisten niet voor welke idealen ze streden, alleen dat ze voor hun prinses vochten. Ze werden moedwillig misleid. Als heer Radik de prinses in zijn kamp kon krijgen, betekende dat de lucht uit de zeilen van de revolutie zou worden gehaald en dat de vrede terug zou kunnen keren."

"En zo werd de persoonlijke garde van heer Radik op pad gestuurd om de staatsgevaarlijke prinses te vinden. Aangezien ik kapitein ben in de garde, werd ook ik door mijn commandeur op pad gestuurd. We kwamen er al snel achter dat de prinses niet meer in Gerondor bleek te zijn, maar naar het buitenland was gevlucht. Haar sporen waren echter grondig gewist door de hervormigsgezinden, zodat de garde zich opsplitste in talloze kleine eenheden, die allemaal verschillende sporen volgden. Zo kwam ik uiteindelijk hier terecht. Uit mijn naspeuringen blijkt dat de prinses echt in Raganorck moet zijn. De stad staat bekend om het feit dat zij vluchtelingen met open armen ontvangt en door haar geïsoleerde ligging is het een ideaal toevluchtsoord."

Sigbald zweeg en nam, dorstig door zijn lange betoog, een flinke slok wijn. Hij had feiten verdraaid. Het eerste deel van zijn verhaal klopte. Tot en met de paleismoorden. Wat hij verzwegen had was het feit dat heer Radik zijn eigen plannen had gehad en vier van de zes hoogste hertogen aan zijn kant had gekregen toen hij hen de plannen van de koning voorlegde. Dat het heer Radik was die achter de moorden op het koningshuis zat. Dat hij meteen al bevolen had de jacht op de voortvluchtige prinses te openen, zodat hij goedschiks of kwaadschiks met haar kon trouwen om zo de legitieme koning door een huwelijk te worden. Ook had hij verzwegen dat de hervormingsgezinden in feite aanhangers waren van het koningshuis, die de prinses met gevaar voor eigen leven het paleis uitgesmokkeld hadden. En dat de strijd die waarschijnlijk nog steeds woedde een strijd was tussen de machtsbeluste adel en de koningsgezinde burgerij die het niet pikte dat hun heerser was vermoord. Ook had hij zijn eigen rol in het paleis ten tijde van de moord op de koning, diens broer en de koningin verzwegen. Het was waar dat hij hen niet had aangeraakt, maar hij was wel degene geweest die de strijd tegen de paleiswacht in de troonzaal had geleid. Ook had hij verzwegen dat hij een vertrouweling van heer Radik was tot het moment waarop de koningin en de broer van de koning vermoord waren, een moord die hij had moeten utvoeren, maar geweigerd had. Dit had hem zijn positie als vertrouweling gekost en verbanning uit het land, tot hij de prinses zou terugbrengen. Hij besefte echter dat al deze feiten alleen bekend waren bij de trouwste aanhang van heer Radik.

Hij zuchtte eens diep toen hij besefte hoe diep hij in de put van leugens en bedrog gezakt was. Het was een ridder onwaardig. En dit alles voor een heer die hij trouw bleef, ondanks het feit dat deze zijn eigen koning en koningin vermoord had, het land in een volslagen burgeroorlog had gedompeld en de jacht op de jonge en onschuldige prinses had bevolen, zodat hij haar goedschiks of kwaadschiks kon huwen om zijn machtsgreep legitiem te maken voor de bevolking van Gerondor, zodat hij de koningsgezinden verpletterend kon verslaan. Sigbald gruwde van zichzelf, maar hij kon er niet onder uit. Hij had een eed van trouw gezworen aan heer Radik, waardoor hij door zijn eer gebonden was aan deze opdracht. Alles wat hij gedaan had vanaf het uitbreken van de paleisrevolutie druisde regelrecht in tegen zijn gevoel van ridderlijkheid, maar waarom voelde hij zich dan zo gebonden door zijn eed? Waarom sloeg dan toch uitgerekend nu de twijfel toe, nu hij zo verschrikkelijk dichtbij zijn doel en de triomfantelijke terugkeer als vertrouweling van heer Radik was? Hij rilde even.

Nee. Hij moest nu niet toegeven aan dat soort gevoelens. Niet nu hij zo dichtbij zijn doel was. Niet nu hij na een jaar hard werken eindelijk uit ballingsschap terug zou kunnen naar zijn geboorteland. Niet nu hij bijna weer zijn oude positie aan de zijde van heer Radik zou kunnen innemen. Het was niet de schuld van heer Radik, die altijd vriendelijk en wijs geweest was, dat dit alles gebeurd was. Het was de schuld geweest van de koning, die zijn adel verraden had. Daardoor was heer Radik gedwongen geweest over te gaan tot de daden die hij gepleegd had...

Ergens in zijn achterhoofd schreeuwde de stem van zijn geweten dat het ook heer Radik was geweest die hem bevolen had de koningin en de broer van de koning te doden. En dat het heer Radik was geweest die hem verbannen had toen hij het niet deed. En dat hij zijn terugkeer moest kopen door de onschuldige prinses uit te leveren aan de man die het land in burgeroorlog gedompeld had en haar volledige familie uitgemoord had. En dat hierdoor het bloed van onschuldigen net zo hard aan zijn handen zou kleven als het aan de handen van heer Radik kleefde, tot hij zich zou kunnen bevrijden van zijn eed.

Sigbald greep naar zijn voorhoofd, waar inmiddels wat zweetdruppels langs liepen, om de stem van zijn geweten tot zwijgen te brengen. Hij overschreeuwde in zijn hoofd zijn geweten met de woorden 'plicht!' en 'eed!'. Hij zou niet toegeven. Hij zou niet opgeven. Hij had een eed gezworen. Hij had een plicht.

Hij keek weer op naar heer Lucer. "Het spijt me, heer Lucer. Ik geloof dat mijn verhaal me meer energie gekost heeft dan ik van te voren anticipeerde. Het is een lange reis geweest die me uiteindelijk naar deze stad gebracht heeft." Hij wuifde zich wat koelte toe met zijn hand. Toen pas werd hij zich ervan bewust dat de knokkels van de hand weermee hij zijn wijnbokaal vasthield wit weggetrokken waren van de kracht waarmee hij de bokaal omklemd had. "Ik geloof dat ik wel een versterkende maaltijd kan gebruiken..."
_________________
-=Sigbald Furmakin Conigund=-

[Lucer Vincero]

Vlak voordat heer Conigund begon te spreken kwam zijn lijfwacht Dorum de eetzaal binnen. Deze vroeg Lucer of hij nog andere orders voor hem had. Na even te hebben nagedacht zei hij: "Blijf voorlopig maar hier Dorum, het kan zijn dat ik je straks nog nodig heb. Daarna wende Lucer zich weer naar heer Conigund.
Lucer luisterde aandachtig naar het verhaal van de man in uniform, het verhaal was niet geheel wat hij had verwacht. Een brute moord op het koningshuis... het was niet de eerste keer dat hij met zo'n situatie te maken kreeg. Het relaas bracht de pijnlijke herinneringen van zijn eigen verbanning weer naar boven. Hij had het nieuws van de slachtpartij in het paleis gehoord toen hij net terug was van een lange zeereis. Niet alleen de koninklijke familie was vermoord, maar zo ongeveer iedereen van de paleisstaf was afgeslacht, onder hen waren zijn ouders.
Zijn vader had de positie van raadsheer gehad en Lucer werd op het moment van de aanslag opgeleid om zijn vader op te volgen. Met het koningshuis compleet weggevaagd en ook zijn ouders vermoord, was hij volgens de wetten van zijn land de rechtmatige troonopvolger, zij het niet dat de man die achter het hele drama zat de troon voor zichzelf had opgeëist. Lucers land was nu een militaire staat geworden desondanks het feit hij toch nog een redelijk aantal van de edelen aan zijn kant had.
De vlucht uit zijn thuisland was lang en vermoeiend geweest. Uiteindelijk was hij hier beland en had hij hier een plek als raadsheer van de koningin weten te bemachtigen.

Hopend dat hij even zijn eigen tragedie zou kunnen vergeten had hij zich op het werk hier gestort. En nu zorgde hetzelfde werk ervoor dat hij over eenzelfde situatie moest beoordelen als waarin hij zelf zat.
Alhoewel de details van Sigbalds verhaal verschilden had het toch een grote overeenkomst met zijn eigen verhaal. Alleen wist hij niet met welk persoon in Heer Conigund's verhaal overeen zou komen.
Terwijl de man een slok nam van de wijn dacht Lucer hierover na. Hij zou zelf raadsheer geworden zijn en nu zou hij koning geworden zijn na de moorden, dus in dat aspect zou hij overeen komen met heer Radik, ware het niet dat heer Radik nu op de troon zat in Gerondor en Lucer gedwongen was om te vluchten uit Fabia en een banneling was. Wat betreft de vlucht uit zijn thuisland kwam hij overeen met de prinses die naar zover Lucer kon zien de rechtmatige troonopvolgster zou worden, als de wetten van Gerondor een vrouwelijk staatshoofd toestonden. Het leek tegenstrijdig wat de heer Conigund had verteld over de hervormingsgezinden die de prinses als boegbeeld gebruikten en de acties die heer Radik tegen hen had gebruikt. Waarom zou de prinses gevlucht zijn als ze nog een grote steun in haar eigen land had en ze zou toch ook weinig te vrezen zou hebben van heer Radik? Het was een punt voor nader onderzoek.

De man links van hem aan de tafel leek vermoeid en onder grote druk te staan. Iets wat niet geheel onbegrijpelijk was aangezien hij wel de verantwoordelijkheid had om de prinses te vinden en hoogstwaarschijnlijk al enkele maanden onderweg geweest was om hier zijn zoektocht te kunnen beëindigen.
Sigbald verontschuldigde zich voor zijn vermoeidheid en Lucer knikte begrijpend. Hij zette zijn frons die zich op zijn voorhoofd had gevormd door het nadenken om in een glimlach. "U heeft gelijk heer Conigund, heef Dan Maros heeft al lang op zich laten wachten, laten we alvast beginnen, ik zou zelf ook wel iets kunnen gebruiken om mijn maag te vullen." Hij pakte een broodje van een van de schalen en sneed een stuk vlees van de fazant af. "Mag ik u verzoeken om iets meer over prinses Amaranth te vertellen? Het lijkt mij handig dat ik mijn wachten in iedergeval inlicht over hoe ze eruit ziet, en ik zou graag iets meer over haar persoonlijkheid willen weten. Voor ik kan beslissen of ik haar uitlever of niet zou ik graag eerst zoveel mogelijk informatie willen weten over de situatie en alle personen die daarin verwikkeld zijn."
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Dorum Iasha]

"Blijf voorlopig maar hier Dorum, het kan zijn dat ik je straks nog nodig heb."

Dorum had een hekel aan wachten, vooral waneer het hem niet uit kwam. Maar door zijn vrolijke bui zuchte hij niet eens een beetje en nam vervolgens (hoe onbeschoft het ook over zou komen als "lijfwacht") gewoon plaats aan de zelfde tafel als heer Conigund en heer Lucer. Hij probeerde het verhaal te volgen, maar door dat hij midden in het verhaal was binnen gekomen lukte het niet echt. Het enigste wat hij snapte was dat heer Conigund iemand zocht die waarschijnlijk hier in raganorck aanwezig zou zijn.

Maar wat had Lucer er mee te maken? En waarom moest hij wachten op Lucer? Had Dorum niet de pakken van Lucer moeten op halen? Hadden die niet inmiddels klaar moeten zijn voor het bal?

Een bediende liep naar Dorum toe en vroeg of hij ook wijn wou. Dorum knikte licht en na een klein slokje kijk hij zo onschuldig mogelijk naar Lucer. De wijn was lekker en de stoelen zaten perfect. Zo leven als Lucer moest heerlijk zijn. Dorum zuchte van genot, hopend dat Lucer niet naar hem zou uitvallen voor zijn "brutaalheid" om te gaan zitten en vervolgens ook nog wijn te nemen.

[Galliminus]

(( => De Binnenplaats en de Grote Hal, De Poort ))

Het was een moeizame reis naar boven geweest maar het lopen met de kruk ging hem steeds beter af. Dit kwam waarschijnlijk ook door het goede werk wat de chirurgijn had verricht. Geneesheren als deze kwam je maar weinig tegen,.. als ze al te vinden waren bevonden zij zich meestal op plaatsen waar ze juist het minst nodig waren. Plaatsten zoals dit vervloekte kasteel. Waar edelen in beraad gingen met hem voor wat maagkrampen en een zere schouder die ze waren opgelopen na een decadente nacht van vreten en zuipen. Geneesheren als deze waren nodig onder de normale bevolking,... maar daar kwam de adder; Ze kregen niet betaald naar hun 'talent' onder het normale gepeupel.

Galliminus liep door de lange gang met de wandkleden en imposante kroonluchters om de paar meter. Uiteindelijk hoorde hij stemmen achter de grote kersenhouten deur die naar de Blauwe Eetzaal leidde. Hij klopte tweemaal op de deur en opende deze. Met het openen van de deur kwam hem de geur van gebraden gevogelte en gestoomde groenten tegemoet. Hij voelde zijn maag naar hem roepen want hij had sinds vanochtend vroeg niet meer op dan een kom pap.
In de kamer zag hij dat de Heer Lucer al aan het maal was begonnen met zijn gast... Het oogde in Galliminus' ogen wat vreemd dat ook Dorum zich bij hen schaarde. Galliminus wist hoe vervelend nederig de heer Dorum kon zijn,.. en deze zou hier zeker niet uit eigen vrije wil zitten.

"Randragam ten groet mijn waarde heren. Het is mij een groot genoegen dat u om mijn aanwezigheid vroeg. Mijn excuses voor mijn huidige toestand”, Hij liet zijn hoofd zakken en wenkte naar de houten kruk onder zijn arm. Galliminus liep rond de tafel, steunend op de kruk, richting de voor hem onbekende man. Hij strekte zijn hand uit. “ Galliminus dan Maros vor Sontoran, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck,..aangenaam kennis te maken.”
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Lyonell]

(Bediende)
(ooc <<<< dwalende kamers: de gangen die me werkelijk naar mijn lot lijden)

Ik zeg dat ik hem even voor haar zal zoeken en kijk nog eens naar de vreemde ogen. De vrouw blijft bij de deur staan en knikt. dit beviel me dus minder en ik wou zo snel mogelijk dit zaakje af gehandeld krijgen.
Ik probeerde me voor het hoofd te halen waar hLucor zou zijn, hij was bij de blauwe eetzaal als mijn collega dat niet verzonnen had. Toen ik voor de deur van de blauwe eetzaal stond klopte ik een aantal keer op de deur.
"Heer Lucer Vincero bent u daar?"

[Sigbald Furmakin Conigund]

Sigbald nam nog een slok wijn en richtte zich weer tot Heer Lucer. "Iets meer over de prinses vertellen? Ik heb u in de Grote Hal reeds een summiere beschrijving gegeven. Maar goed. Ze is nog jong, slechts éénentwintig zomers, en heeft lang blond haar en opvallende lichtgroene ogen. Ze is vrij klein en slank, haast breekbaar. Ze heeft een fiere, struise houding. Het is bekend dat ze zich af en toe vermomd als zwerfster, maar haar fijne handen verraden haar. De laatste keer dat ik haar zag was ze vermomd als bedelares, met een groezelige, gescheurde jurk die duidelijk ooit zeer luxe en modieus was geweest..."

Sigbalds ogen dwaalden af van heer Lucer en rustten inmiddels op een figuur die naar binnen was komen strompelen, leunend op een kruk. De man groette de aanwezigen met "Randragam ten groet"... Een groet die hij kende, maar lang niet meer had gehoord. Het was een groet van de aanhangers van de oerdraak Randragam. De man moest uit Wehrheim komen, het buurland van Gerondor. Hij wist niet zoveel van het land, ondanks dat het landgoed van zijn vader, het Conigund Woud, grensde aan het land. Maar de naam Randragam en het geloof in de oerdraak waren bekende geruchten waar veel mensen in Gerondor van gehoord hadden.

De man stak zijn hand uit en stelde zich voor. Sigbald haastte zich om op te staan en de uitgestoken hand te drukken. "Mijn naam is ridder Sigbald Furmakin Conigund, kapitein in het garderegiment van heer Radik, de heerser van Gerondor. En het genoegen is geheel aan mijn kant, heer dan Maros vor Sontoran."
Sigbald zag de gehavende man steunen op zijn kruk. Wie het ook was waarmee de man gevochten had, als hij gewonnen had, dan moest zijn tegenstander er nog slechter vanaf gekomen zijn.

Hij liet de hand van de man los. "Sta mij toe..." zei hij met een hoffelijke hoofdknik en hij schoof de stoel naast zich verder naar achteren, zodat de gewonde man makkelijker kon plaatsnemen. Dit was eigenlijk een taak voor de bedienden, maar de bediende die de wijn inschonk was bezig met het bijvullen van de bokaal van de bediende van Heer Lucer, die zowaar plaats had genomen aan de tafel als ware hij een gelijke aan de heren in de zaal. Sigbald keek de bediende van heer Lucer met gefronste wenkbrauwen aan, voor hij weer plaats nam op zijn stoel.
_________________
-=Sigbald Furmakin Conigund=-

[Lucer Vincero]

Lucer knikte als reactie op heer Conigunds beschrijving van de prinses. Nu wist hij zeker dat zij de prinses was die hij had gezien op zijn doortocht door Gerondor. Het gevoel dat er iets niet klopte aan het verhaal van heer Conigund bleef Lucer door zijn hoofd spoken.

Lucers denken werd onderbroken toen heer Dan Maros de eetzaal betrad. "Een goede middag heer Dan Maros," zei Lucer met een lichte hoofdknik ter groet, "U hoeft u niet te verontschuldigen voor uw verwondingen, ze zijn enkel het resultaat van uw heldhaftige verdediging van de bewoners van het kasteel. En gaat u toch zitten, u zou niet al te lang moeten blijven staan in uw huidige conditie, en neem ook iets te eten als het u belieft."

Toen Lucer zich na een tijdje realiseerde dat Dorum ook aan de tafel was gaan zitten en wijn zat te drinken vertrok zijn gezicht. "Dorum.... als je je baan wilt houden dan zou ik..." Midden in de zin werd hij onderbroken door een klop op de deur en een vragende stem Heer Lucer Vincero bent u daar?. "Dan zou ik nu naar de gang gaan en kijken wat er van mij of van de mensen hier wordt verlangd," vervolgde hij. "Als ze mij willen spreken hou ze maar een tijdje bezig, ik heb op dit moment genoeg dingen aan mijn hoofd. Regel maar een kamer voor ze ofzo."

Verder negeerde hij de schijnbaar niet al te snuggere elf. Als Dorum niet snel enig fatsoen of etiquette toonde kon hij naar zijn baan en zijn geld fluiten. Lichtelijk geërgerd richte hij zijn aandacht weer op zijn twee gasten. "Goed heer Dan Maros, naar ik vernomen heb wou u mij spreken. Hopelijk vindt u het niet erg als heer Conigund tijdens dit gesprek nog aanwezig is, hij heeft een lange en moeilijke reis achter de rug en verdient een goede maaltijd."
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Dorum Iasha]

Met een kleine zucht sprong Dorum overeind en sjokte vervolgens richting de deurpost van De Blauwe Eetzaal. Hij keek de zojuist aangekomen bediende vragend en toch minachtend aan...

"Mijn naam is Dorum Iasha... Mijnheer Lucer Vincero wenst momenteel niet gestoord te worden. Waarom heeft U de heer Lucer Vincero nodig? Misschien kan ik U helpen.."

Dorum deed zich op dat moment beleefder voor dan hij echt was... mischien kregen de andere twee heren dan nog enigsinds een goede indruk van Dorum.

[Lyonell]

de dienstmeid maakte een korte buiging.

"O heer er staat iets voor Lucers kamer"
ze sprak wat zachter.
"dat ding lijkt mij niet een normaal persoon, ik heb haar handen gezien zulke heb ik nog nooit gezien..."
ze herstelde haar stem en vervolgde veder
"ze wil Lucer spreken ze wacht bij hem bij zijn kamer, als de heer tijd over heeft."
ze boog licht door haar benen.

[Dorum Iasha]

Dorum luisterde naar de woorden van het dienstmeisje en keek vervolgesn over zijn schouder richting Lucer Vincero. Hij dacht even na en knikte vervolgens nog even beleefd als voorheen naar het dienstmeisje en liep de kamer uit, om zo Lucer niet te storen.

Toen hij eenmaal ook maar één voet uit de kamer had gezet, was zijn beleefd heid ineens stukken minder. Hij klemde zijn handen stevig om zijn speer. Hij snauwde naar het dienstmeisje: "Ik regel het verder wel." Maar hij zei dit wel zo zacht mogelijk zodat Lucer of één van de andere twee heren zijn onbeleefdheid niet zou horen. Vervolgens liep hij met grote stappen terug naar de kamers van heer Lucer Vincero...

(OOC: Dorum Iasha>> De Dwalende Kamers >> De Kamers van heer Vincero)

[Lucer Vincero]

De reactie van Heer Sigbald kwam voor Lucer niet onverwacht; ondanks het feit dat hij, als raadsheer van de Koningin, over de voorbereiding van het komende bal ging had hij toch verwacht niet gestoord te worden tijdens zijn middagmaal. "Ik moet zeggen, Heer Conigund, dat ik uw mening deel," zei Lucer terwijl hij zijn blik richte naar waar het geluid vandaan kwam. "Je moet een heel goe..." Lucer maakte zijn zin niet verder af naar de vermeende bediende.

Wat zowel Sigbald als Lucer een bediende hadden vermeend leek in Lucer's ogen meer op een monster uit een sprookje. Instinctief ging zijn hand naar zijn zwaard. Het gezicht van de raadsheer van de Koningin stond gespannen. Zou dit het monster zijn dat Heer Dan Maros had aangevallen? Zouden ze het ding kunnen bedwingen? Het waren vragen die door Lucer's hoofd spookten terwijl hij langzaam van zijn stoel omhoog kwam. Even wende hij zijn blik naar Sigbald om te zien wat deze van plan was maar keek daarna meteen weer naar het schepsel.
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Ophelia Nachtstorm]

[Sigbald Furmakin Conigund]

Heer Sigbald hoorde hoe heer Lucers zin stokte in diens keel en keek naar de man die tegenover hem zat. Hij zag dat gezicht langzaam wit wegtrok, en ogen met een verwilderde blik van schrik naar de deur gericht. Hij ging verzitten en draaide zich om. Zijn mond viel open. Bij de deur stond een wezen dat eruit zag alsof het zo uit een nachtmerrie gestapt was. Hij stond razendsnel op, waarbij zijn stoel met een klap omviel, en greep naar de plek waar zijn zwaard had moeten zitten. Niets! Toen realiseerde hij dat hij zijn zwaard en dolk had achtergelaten bij de poortwachters van het paleis...

Hij keek naar de tafel en greep snel het vleesmes van de schaal waarop een grote ham lag. Improviseren was altijd al een van zijn sterkere kanten geweest. Hij hield het wezen in de gaten, terwijl hij naar Lucer riep: "Wat voor smerige demonen huizen hier?! Wat is dit voor wezen? En hoe is het langs de paleiswacht gekomen?" Hij zag hoe het wezen zijn handen naar voren uitstak en hield zijn mes klaar om toe te slaan, mocht het wezen een onverwachte beweging maken.

In de dreigende stilte die er viel hoorde hij een zacht geruis door de kamer gaan, alsof honderden stemmen in de muren zachtjes fluisterden. In wat voor plaats ben ik in Enesnaam terecht gekomen, vroeg Sigbald zich vol afgrijzen af.
_________________
-=Sigbald Furmakin Conigund=-