Raganorck

[Terra Lunivell]

Terra leidde wederom de weg naar haar hut, en Argen hobbelde vrolijk naast haar mee. Hij wou duidelijk ook nog wat eten en had er zo te zien geen zin in dat zelf te zoeken. Hij sprong op en neer naast haar, haar met zijn amberkleurige ogen aankijkend met een blik die niks anders kon betekenden dan "Voer mij".

Terra lachte. "Ja ja, pluizebol. Het komt eraan, ik heb nog wel wat gedroogt vlees op voorraad". Argen leek het te verstaan op de een of andere manier en ging wat minder druk tekeer. "Dieren...", zuchtte Terra met een grote grijns. "Argen is volgens mij lang niet zo zelfstandig als hij zou moeten zijn, maar goed... Nog zelfstandig genoeg voor als hij ooit zijn eigen boontjes zou moeten doppen lijkt me".

Bij de hut aangekomen maakte Terra een neppe buiging zoals ze ooit enkele edelen in de stad had zien doen. "Entrez-vous, madame", zei ze met een grote grijns. Zelf ging ze ook naar binnen en begon diverse broden uit de kast te halen en een fles wijn, net als wat kaas en honing. Ze plaatste het op het kleine tafeltje en gebaarde dat Wind kon plaatsnemen. "Ga je gang, ik kan het me voorstellen als je honger hebt", zei ze met een glimlach. "Zelf heb ik dat namelijk wel". Ze pakte nog een stuk vlees uit een voorraadpot en gooide dat naar Argen die het behendig ving tussen zijn tanden. Daarna plofte ze neer op de grond en bediende zichzelf van een stukje kaas en schonk voor hen beiden wijn in vreemdgevormde glazen.

"Ik heb ook nog wel wat honingwijn en natuurlijk kan ik thee zetten, als je dat wilt moet je het maar zeggen". Terra gebaarde naar een hoek van de kamer waar een stapel dekens lag op een kleine verhoging. "Daar slaap ik, dekens heb ik nog voor je en je kunt hier in huis slapen als je wilt... Verder heb ik ook buiten een klein tuintje aan de achterkant met kruiden en dergelijke, daar is ook plaats. Maar je kunt natuurlijk zelf beslissen waar je wilt slapen".
_________________
Aardgebonden

[Marin Favonius]

((Deze post is gereserveerd voor een post van mij. Ahhhh, ik haat mijzelf. Het spijt me knuffel. Ik wilde echt echt gaan posten maar het is nu 11 uur en ik moet morgen werken. Maar ik b-e-l-o-o-f dat een post maken voor jou het eerste is wat ik ga doen als ik uit mijn werk kom. Als ik morgen weer niet post mag je me heel hard slaan))
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Marin Favonius]

Marin volgte Terra terug naar haar hut. Ze moest grinniken om Argen’s overdreven hobbelen. Ze kon het niet helpen. Het enthousiasme van het beest was aanstekelijk. Ze lachte op Terra’s opmerking. Ze keek even liefdevol naar Zephyr die statig op haar schouder zat en rustig zijn vleugels aan het glad strijken was. Ze kon zich niet voorstelen dat hij ooit zo tekeer zou gaan. Ze streek met een vinger over zijn borst en hij keek even naar op, zijn pikzwarte ogen doordringend. Ze glimlachte.

Ze wende haar aandacht weer naar voren en zag dat Terra’s hut al in zicht was gekomen. Bij de deur aan gekomen grijnsde ze naar Terra, die voor haar een buiging aan het maken was. “Asjeblieft” zei Marin terwijl ze een lelijk gezicht trok. “Ik krijg er de kriebels van”. Ze grijnsde weer en liep Terra’s haar hut binnen. Zephyr schudde met zijn kop in protest en vloog weer terug naar buiten. Marin haalde haar schouders op en ging op de plek zitten die ze eerder ook al in beslag had genomen.

Ze staat met her rug tegen de stoel aan en haar knieën trok ze naar haar borst op. Ze glimlachte dankbaar. “Dank je wel Terra” zei ze en nam een stuk brood in haar handen waarvan ze gulzig begon te eten. “Het is goed zo Terra” ze Marin als antwoord op Terra’s andere aanboden. “Het is perfect zo”. Over de vraag waar ze wilde slapen hoefde ze niet lang na te denken. “Ik slaap buiten” zei ze direct. “Ik kan niet binnen slapen”.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra knikte. Het leek erop dat Wind nog nooit, of in ieder geval zelden in een huis had geslapen. Ze kon zich dan wel voorstellen dat dat een niet erg prettig aanbod was. Op eens wakker worden en denken dat de hemel weg is moet iets vreemds zijn, dacht ze bij zichzelf met een klein glimlachje.

"Prima, ik zal even dekens voor je opzoeken en buiten in mn tuintje is ook een stuk gras dat wel dienst zal doen." Ze wees even door het raampje naar buiten ter illustratie van haar woorden. Het kleine tuintje werd zacht verlicht door het licht van de opkomende maan. Diverse vreemde plantjes groeiden krioelend door elkaar en hier en daar waren kleurrijke knopjes van nog niet uitgekomen bloemen.

Argen had zich intussen al zacht knorrend met een plof op de dekens van het voeteneinde van Terra's slaapplaats geworpen en begon zich daar als een soort zilvergrijze bal op te rollen, aldoor knorrend van slaperig genoegen. Zijn ogen sloten zich tot kiertjes en hij bleef alles in de gaten houden terwijl hij opgerold begon te sluimeren.

Terra was intussen al bezig met het opzoeken van verschillende dikken wollen dekens, intussen nog een stukje brood in haar mond stoppend om erop te kauwen. Ze vond zelfs nog in een hoekje van de kamer een oud kussen en sleepte de hele boel naar buiten, even met haar hoofd knikkend naar Wind zodat die zou weten dat ze zo terug zou zijn. Buiten maakte ze een simpel bed op voor Wind, vier dikke wollen dekens en het kussen op een matras van dik zacht gras.

"Zo, het is klaar. Je kunt erin duiken zodra je klaar bent". Terra plofte weer op de grond en pakte haar glas wijn om een lange teug te nemen. Ze veegde haar mond af en grijnste, wijzend naar het nu zo goed als lege glas. "Slaap je goed van".
_________________
Aardgebonden

[Marin Favonius]

Marin knikte dankbaar en haar ogen volgde de richting van Terra’s vinger. Ze bekeek het tuintje met interesse. Het zag er goed uit en om de een of andere reden vond Marin dat het tuintje goed bij Terra paste. De maan verlichtte het tuintje op een plezierige manier en Marin wist zeker dat ze daar in het tuintje een goede nacht zou door kunnen brengen. “Het ziet er erg comfortabel uit Terra” zei ze.

Terwijl Terra ontstond en begon met het opzoeken van slaapspullen pakte Marin haar wijnglas op. Ze hief het glas omhoog en drukte het tegen haar lippen. Ze nam langzaam een slokje van de wijn die heerlijk zoet smaakte. Marin liet de vloeistof even over haar tong rollen voordat ze het doorslikte.

Ze glimlachte even naar Terra toen zij zich naar buiten bewoog en nam nog een slokje van haar wijn. Terwijl ze daar zo zat begon Marin terug te denken aan de evenementen van de dag. Ze kwam tot de conclusie dat ze nog nooit een dergelijke rare dag had meegemaakt. Morgen zou ze terug gaan naar de stad om te zien of ze er achter kon komen hoe ze in deze streek terecht was gekomen. De wind zou ongetwijfeld een goede reden hebben gehad op haar hier heen te leiden. Ze wilde allen dat ze het zich kon herinneren.

Toen Terra weer binnen kwam knikte Marin nogmaals in dankbaarheid. Ze grinnikte even om Terra’s opmerking en leegde haar eigen glas met één teug. Lachende kwam ze overeind. “Nogmaals bedankt voor alles Terra. Ik ga maar eens slapen. Iets vertelt me dat ik morgen een lange dag ga krijgen”. Ze aarzelde even. “Wees alsjeblieft niet beledigt als ik al weg ben voordat je zelf wakker wordt. Ik ben meestal al lang voor zonsopgang wakker en ik heb morgen een hoop te doen. Ik dank je nogmaals voor je goede zorgen en ik beloof je dat ik nogmaals langs zal komen”.

Ze glimlachte naar Terra, liep even naar Argen om hem over zijn kop te aaien en begaf zich toen naar buiten.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra keek naar Wind die haar al zo goed als vaarwel zei. "Ja, het was fijn je te leren kennen, Wind.... Ik hoop je nog eens te zien". Een vage glimlach speelde om haar lippen. "En geen dank". Terra's woorden waren niet leeg - ze was oprecht blij Wind te hebben leren kennen. Het was een opmerkbare persoonlijkheid met veel interessante kanten en Terra voelde zich bevoorrecht dat ze hier een fractie van had kunnen meemaken.

Ze zuchtte even en keek naar beneden toen Argen een piepend geluidje maakte. "Ja", fluisterde Terra, gedeeltelijk tegen de wolf en gedeeltelijk tegen zichzelf. "Ik denk ook dat we haar morgen niet weer zullen zien". Ze keerde zich van het raam en gooide zichzelf op haar bed. Argen kwam naast haar liggen en Terra sloeg een arm om zijn zilvergrijze rug. Ze viel vrij snel in slaap.

De volgende morgen was het weer een mooie dag. De zon scheen helder in een lichtblauwe, praktisch wolkeloze hemel en Terra werd vroeg wakker. Argen was al buiten aan het rondrennen. Terra gaapte, rekte zich uit, en liep haar tuintje in op te kijken of haar intuitie haar toch misschien bedrogen zou hebben. Maar ze had gelijk gehad. Wind was weg, de dekens opgevouwen naast het kussen. Ze glimlachtte even en stond met haar handen op haar heupen even in het rond te kijken, een klein glimlachje op haar gezicht. Een zacht briesje blies door haar haren, die nog niet gevlochten waren en dus in een waas van koperrood om haar heen waaiden. Een paar blaadjes dwarrelden aan haar voeten en ze moest aan Wind denken.

Een naam aan haar gegeven door haar verbondenheid met het element zelf.. Terra grijnste voor zich uit. Om de een of andere reden klonk het allemaal zo logisch.
_________________
Aardgebonden

[Marin Favonius]

(Marin naar de taverne >> gelagkamer)

(Sorry Luup )
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Nu Wind vertrokken was achtte Terra het tijd om maar weer terug te gaan naar de orde van de dag. Het kwam zelden voor dat ze een bezoeker had in haar kleine hut, dus het was wel een welkome afwisseling geweest. Niettemin ging het leven nu weer gewoon verder en moesten er dingen gebeuren.

Argen rende naar haar toe en snuffelde aan de zoom van haar broek. Ze krabde hem even achter zijn oren en glimlachtte. "Honger, of niet dan?", zei ze zachtjes. Ze liep naar binnen om te kijken wat ze nog aan gedroogd vlees had opgeslagen. Veel was het niet - het was tijd om weereens wat konijnenstrikken te zetten.

Ze ging op zoek naar het speciale draad dat ze hiervoor had, en zag in een hoek van de kamer haar pijl en boog staan. Ze twijfelde even, en pakte het toen op. Ze keek even of haar dolken waren waar ze moesten zijn - aan haar riem en twee in haar beide laarzen - en vertrok toen.

Buiten stond Argen kwispelend op haar te wachten, ogen groot van verwachting. Ze gooide hem een stukje gedroogd vlees toe dat hij met zijn mond opving. "Kom mee, we gaan nog wat vlees halen".
_________________
Aardgebonden