Raganorck

[Marin Favonius]

Marin glimlachte naar Terra and streek met een vinger voorzichtig over Zephyr's veren. "Maak je geen zorgen" zei Marin tegen Terra. "Zephyr is er absoluut niet van onder de indruk". De valk zat stil en ongestoord op haar vuist. Hij wist wat er zo meteen komen ging en het was alsof hij er zich op aan het voorbereiden was. Ze kon het bijna zien in zijn pikzwarte ogen. Het verlangen om de lucht in de gaan was hem aan het overweldigen.

Toen ze er aan waren gekomen liep Marin langs Terra heen de open plek op. Ze keek even kritisch rond. Het was een prachtige plek. Ondanks dat deze plek in het woud lag voelde Marin dat dit een plek van de lucht was en niet van de aarde. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op de wind die over de open plek rolde. Haar neus werd gevuld met de verrukkelijke geur van vers gras en verse bloesem terwijl in haar hoofd beelden van vrijheid en tederheid aangestroomde. De wind hield van deze plek, een plek was hij even kon heersen over de aarde. Marin hield ook van deze plek.

Ze deed een paar stappen naar voren en hief haar gezicht naar de lucht. "Wat denk je er van Zephyr" vroeg ze haar vriend. Als antwoord klauwde hij ongeduldig in haar hand. Ze glimlachte en met een elegant gebaar gooide ze met de lucht in. Terwijl ze hem na keek richtte ze zich tot Terra. "Zephyr zal hier niet jagen. Hij heeft enkel een plek nodig waar hij de lucht kan zien om op te stijgen. Waar hij jacht weet ik zelfs niet maar waar het ook is hij is daar gelukkig".

Ze glimlachte nogmaals en liet zich achterover in het gras vallen. Ze vouwde haar armen onder haar hoofd terwijl ze naar de lucht bleven kijken. "Het enige wat ik kan doen is afwachten of hij besluit naar mij terug te komen" zei Marin.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra glimlachtte om Wind's woorden. "Een zelfde soort relatie als ik heb met Argen", mompelde ze, een beetje tegen zichzelf en een beetje tegen de vrouw voor haar. Ze had er nooit echt bij nagedacht dat Argen wel eens zou kunnen besluiten niet meer naar haar terug te keren. Ze had hem gevonden als puppy, maar had hem zodanig vrij gelaten dat hij wel voor zichzelf zou kunnen zorgen als hij dat wilde. Ze schudde haar hoofd zachtjes en glimlachtte weemoedig. Als hij zou besluiten bij haar weg te gaan zou ze dat accepteren, natuurlijk, maar ze hoopte vanuit het diepst van haar hart dat hij die keuze nooit zou maken - ze was aan hem gehecht en gelukkig leek het erop dat hij dat ook aan haar was.

Ze keek even naar de rondrennende wolf. Argen leek zich wel te amuseren, nadat hij Zephyr eerst een heel stuk gevolgd had, tot de vogel uit het zicht verdwenen was. Als wolven beteuterd konden kijken was dat de juiste beschrijving geweest voor Argen's kop daarna, maar toen er een wesp kwam langszoemen was hij zijn teleurstelling alweer vergeten en rende hij er enthousiast achteraan en kort daarna was een vlinder het slachtoffer van zijn aandacht. "Raar beest", lachtte Terra zachtjes.

Ze ging in kleermakerszit naast Wind op het gras zitten en stak een grashalm tussen haar tanden waar ze met haar vingers mee begon te spelen. Het was lekker weer en Terra sloot eventjes haar ogen en liet de zon op haar gezicht schijnen en voelde de wind over haar gezicht. Dat deed haar eraan denken dat ze nog een vraag had.

"Hoe kom je eigenlijk aan die naam - Wind?", vroeg ze met een glimlach. Het kon natuurlijk haar echte naam zijn maar het kon ook dat het een bijnaam was die haar om een bepaalde reden gegeven was, en daar was Terra op zich wel nieuwsgierig naar.

[Marin Favonius]

Marin knikte even naar Terra en richtte haar blink toen weer naar de lucht. De helderblauwe hemel boven haar werd gedecoreerd door slechts een paar melkwitte wolkjes. Zephyr zou het ongetwijfeld naar zijn zin hebben daarboven. Ze wist niet hoe lang ze zou moeten wachten maar ze was voorlopig hier nog wel even tevreden. Het gras onder haar was zacht en ze lag comfortabel. De lucht was warm en de wind streek geruststellend langs haar gezicht en speelde zachtjes met de paar lokken haar uit haar staart ontsnapt waren.

Ook het gezelschap van Terra en Argen was plezierig. Het zwijgen was comfortabel en niet ongemakkelijk, zoals het meestal was. Marin sloot haar ogen en genoot van de omgeving. Ze opende haar ogen weer toen Terra wat aan haar vroeg. Ze keek Terra even serieus aan en overwoog haar antwoord. “Dat is een lang verhaal Terra” zei ze langzaam. “Ik hecht meer waarde aan deze naam dan welke naam mij ooit gegeven is. En ondanks dat het maar een simpele en bekende name is houdt hij meer in dan je je ooit voor mogelijk”. Ze sloot haar ogen weer.

“Sommige mensen denken dat ze mij deze naam hebben gegeven maar eigenlijk was deze naam al de mijne voor dat mensen er ooit aan gedacht hadden. Hij symboliseert voor mij een leven vol vrijheden, terwijl mijn andere naam mij een leven voor angsten en verplichtingen voorschotelt”. Ze glimlachte even. “De naam Wind is mij geschonken door het element zelf”.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra zat comfortabel op het gras en kneep haar ogen ietwat samen tegen het zonlicht. Ze plukte aan de grasspriet waarop ze eerst had zitten kauwen en plukte daarna weer aan het uiteinde van haar koperrode vlecht.

Argen rende nog steeds in het rond, achter allerhande insecten en andere kleine dieren aan, maar leek na een tijdje te besluiten dat hij de kleinere wezentjes wel genoeg geterroriseerd had. Hij kwam loompjes aanlopen, staart wel nog steeds enthousiast in de hoogte, en plofte naast Terra en Wind neer op het gras waarna hij zijn kop op Terra's schoot legde en knorrende geluidjes begon te maken terwijl ook hij genoot van de zon. Terra begon met een vage glimlach op haar gezicht zachtjes achter zijn oren te krabben, daarna weer een en al aandacht voor Wind, die haar vraag beantwoorde.

Ze verbaasde zich over het antwoord, dat zoveel meer bleek in te houden dan ze had verwacht. Haar eigen naam, die haar hoogst waarschijnlijk door haar ouders gegeven was, vond ze gewoon erg toepasselijk. Ze voelde zich altijd sterk in verbinding met de natuur en de aarde in het algemeen, en leefde hier ook naar. Ze zou nooit meer van de natuur om haar heen vragen dan ze nodig had.

Wind leek echter dus een heel ander geval. Ze moest zeggen dat er iets aan de naam was die ook gewoon klopte bij het uiterlijk van de vrouw zelf - ze kon er haar vinger niet helemaal opleggen maar het leek alsof de vrouw een zekere... vloeiendheid bezat qua bewegingen - niet zoals water, maar zoals de speelsheid van de lucht, met een onvoorstelbaar gevoel van vrijheid. En haar ogen, waren de kleur van de lucht. Zelfs haar bouw, tenger maar gespierd, deed denken aan de zachtheid en kracht die de wind beide kon hebben. Terra bemerkte toen pas dat ze een tijd stil was geweest en Wind had zitten bestuderen.

"De naam past bij je", merkte ze op, maar bedacht zich wel dat dit hoogst waarschijnlijk als overbodige boodschap kwam en dat Wind zich hier zelf al heel goed van bewust was.

Terra zelf werd zich opeens heel bewust van het gevoel van de lichte bries op haar gezicht, alsof de opmerking van Wind dat zij haar naam van het element zelf had gekregen het element meer identiteit en aanwezigheid gaf. Voor een kort moment had ze het idee het leven te voelen dat zich in alles om haar heen bevond, maar toen ze haar gevoelswereld erop focuste viel het weer weg. Ze schudde even haar hoofd en glimlachte.

"Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het begrijp, want zo wijs ben ik niet. Ik probeer altijd dingen te begrijpen, maar helaas zijn er nog zoveel dingen die me ver boven de pet gaan..."
_________________
Aardgebonden

[Marin Favonius]

Marin zuchtte licht en ging rechtovereind in het gras zitten. Ze traceerde het litteken dat over haar oog liep met een vinger en keek richting Terra. Ze was benieuwd hoe de vrouw haar antwoord zou opvatten. Vanuit Marin’s gezichtspunt leek het of Terra er over aan het nadenken was.

Marin hief haar hoofd en keek naar de lucht. De helder blauwe kleur was langzaam plaats aan het maken voor een zachte oranje kleur, een teken dat de avond niet lang meer op zich zou laten wachten. Het licht zou gauw gaan plaats maken voor het duister. Terwijl de zon onderging zouden de maan en de sterren hun opkomst maken. Marin verlangde naar de nacht. De nacht zou haar eventjes verlossing brengen van de problemen die haar deze dag hadden bezig gehouden. Morgen zou ze wel weer verder zien.

Ze grijnsde naar Terra toen ze een opmerking maakte over haar naam. “Dank je wel” zei Marin tegen haar. “Ik ben blij dat je dat vind Terra”. Ze glimlachtte even en keek toen weer naar de lucht.

“Ik zou me er ontzettend over verbazen als je het wel begreep Terra. Ik begrijp het allemaal niet eens” ging Marin verder. “Het enige wat ik weet is dat de wind mij heeft losgerukt uit een leven vol angsten en verdriet en daarvoor ben ik eeuwig dankbaar”. Ze schudde haar hoofd hulpeloos. “Hij bracht me mijn vrijheid en hij bracht me mijn beste vriend en enige familie. Meer heb ik nooit gewenst” vervolgde ze.

Maar ik heb wel meer gekregen
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra keek de vrouw voor haar aan met een gezicht dat een en al belangstelling was. Toen ze Wind was tegengekomen op straat had ze al het idee gehad dat dit geen doorsnee persoon was, en het leek erop dat haar intuitie klopte. Wind's uiterlijk en alles wat ze zei riepen bij Terra nieuwe vragen op, wekten haar grenzeloze nieuwsgierigheid.

In haar gedachtengang verzonken was Terra even opgehouden met aandacht geven aan Argen, die ter protest een poot naar boven stak en zachtjes aan haar tuniek krabde. Ze keek naar zijn kop en zag een blik die niks meer of minder kon betekenen dan "heel leuk en interessant allemaal, maar ik wil een aai". Ze glimlachte en kroelde de wolf even in zijn nek en drukte een kus op zijn snuit, waarna ze verder ging hem te aaien.

Terra dacht na over de woorden van haar gaste. Ze vond het een apart idee dat iets als de wind, waar merendeel van de mensen gewoon zonder erbij na te denken mee leefden, voor iemand zulk een betekenis kon hebben. Op zich kon ze wel begrijpen dat iets als een element als een vriend, als familie kon zijn als je je er maar genoeg mee verbonden voelde. Zelf had ze weinig contact met mensen, en hierdoor voelde ze dat ze meer had met de natuur en diens inwoners dan met de inwoners van de stad - mensen.

Een leven vol angsten en verdriet... Blijkbaar was er nog maar te ontdekken aan Wind maar Terra wist dat ze dat hoogst waarschijnlijk nooit allemaal te weten zou komen. Van sommige mensen kon je in zekere zin al van tevoren weten dat ze altijd een mysterie voor je zouden blijven.

Ze glimlachte even. "Het moet vast fijn zijn om zo dichtbij iets te staan, zulk een verbondenheid met iets te kunnen voelen dat de wereld zo eigen is". Ze schudde even haar hoofd en keek naar haar handen, die nog steeds Argen aan het aaien waren, als een soort automatisme.

Ze keek weer op naar Wind's gezicht en merkte op dat ze in ieder geval nog een ding wilde weten, dat er nog een mysterie rond deze vrouw was die misschien voor haar opgehelderd kon worden. Misschien zat er wel helemaal geen interessant verhaal aan vast en wat het gewoon iets opgelopen toen Wind nog klein was op iets dergelijks, maar Terra wilde graag weten waar het litteken vandaan kwam dat ze de hele tijd met haar vinger traceerde. En dus vroeg ze: "Nog een vraag, als je het niet erg vindt..." Ze glimlachte ietwat verlegen om haar nieuwsgierigheid. "Waar komt dat litteken eigenlijk vandaan?"
_________________
Aardgebonden

[Marin Favonius]

Marin grinnikte even om Terra haar opmerking. "Het is niet onprettig nee" gaf ze toe terwijl ze even grijnste. Ze traceerde het likteken over haar oog met een vinger en vouwde haar benen in een kleermakerzit.

Ze grinnikte wederom toen Terra haar naar haar litteken vroeg. "Als je het wil weten, zo interesant is het verhaal helemaal niet". Ze dacht even na. "Toen ik zestien was had ik een opdracht gekregen van een koopman in een stad ver hier vandaan. Hij had mij ingehuurd om zijn zakenpartner te vermoorden". Ze krabte even aan haar kin. "Hij betaalde me ontzettend goed, te goed. Misschien dat er toen al een belletje had moeten gaan rinkelen".

"Zijn zakenpartner woonde in een huis aan de rand van de stad. Beveiling was er haast niet dus ik was zo binnen. Met hulp van Zephyr natuurlijk. Hij is een uitstekende verkenner. Maar goed. Eenmaal het huis binnen moest ik die man nog vinden natuurlijk. Degene die mij had ingehuurt wist me goed te vertellen hoe het huis in elkaar zat en waar ik moest wezen".

"Het leek allemaal zo goed te gaan. Toen ik die man gevonden had bleek dat hij aan het slapen was. Of dat leek zo in ieder geval. Vol zelfvertrouwen trok ik mijn dolk en maakte de beweging om hem te gaan steken. Een dolk tussen de vijfde en de zesde rib en schuin omhoog is onmiddelijk dodelijk. Maar voor dat ik ook maar wat kom doen maakte hij een beweging. Ik kon wegtrekken maar niet ver genoeg. Hij had een dolk onder zijn kussen en hij haalde uit naar mijn oog. Als ik iets dichterbij had gestaan was ik mijn oog kwijt geraakt".

"Ik heb lang met hem moeten vechten. Geen wonder dat ik zo goed betaalt werd. Hij was denk ik een proffesioneel vechter, waarschijnlijk was niemand ooit goed om dichtbij genoeg te komen. Hij was goed. Bijna net zo goed als ik. Bijna. Maar ik heb veel geleerd in dat gevecht. Niet alleen over vechten maar ook over mijzelf. Ik was te haastig, was te zeker van mijzelf". Ze zuchtte. "Het is werkelijk zonde dat ik heb hem moeten vermoorden. Ik had veel van hem kunnen leren denk ik en we hadden ongetwijfeld vrienden kunnen worden".

Ze zuchtte nogmaals en grijnste toen. "Maar zoals ik al zei, ik werd er uitstekend voor betaald".
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra zat verbaasd te luisteren naar Wind's verhaal. Wind had een zekere... gevaarlijkheid over zich, maar toch had ze een dergelijk verhaal niet zozeer verwacht. Aan de andere kant, bedacht ze zich, ook de wind kan veel verwoesting aanrichting terwijl je daar bij het voelen van een lentebriesje niet bij nadenkt.

Ze vond het een vreemd idee dat iemand dergelijke dingen kon doen voro geld - zonder dat zijn of haar geweten er last van zou hebben. Voor Terra betekende geld niet veel. In het woud had ze het niet nodig en als ze naar de stad ging kon ze het eventueel benodigde geld wel bijeen schrapen door verkoop van in het woud gevonden middelen. Nooit had ze de ambitie gehad rijk te worden - of rijker. Ze was tevreden zo, en kon zich niet voorstellen dat iemand zo makkelijk iemand anders van het leven kon beroven en hier geen schuldgevoel aan over te houden. Ze wilde het Wind vragen, maar was bang dat het verkeerd over zou komen. Ze keek even naar haar handen, die nog steeds door Argen's vacht kroelden. Ze fronste haar wenkbrauwen en besloot toch de vraag te stellen.

"Je hebt iemand vermoord... Heb je helemaal geen last van je geweten? Ik bedoel niet te zeggen dat ik je handelen afkeur, en ik neem aan dat dit je ook niets zou kunnen schelen". Ze grijnste even en voegde eraan toe: "ik vraag het me alleen af".

Terra wachtte op Wind's antwoord. Ze wist van zichzelf dat zij nooit iemand zou kunnen doden - simpelweg om het feit dat de dood haar zelf al teveel verdriet gebracht had. Haar ouders had ze niet gekent, maar Darsion's dood had ze bewust meegemaakt. De dood vond ze niet iets om zelf in de hand te nemen. Ze schudde haar hoofd lichtjes en bedacht zich dat de wereld van de stadsmensen hoogst waarschijnlijk een stuk ruwer was. Geld betekende meer, en Wind zal vast haar redenen gehad hebben om een dergelijke baan aan te nemen.

((ack, shortness.... o_O))
_________________
Aardgebonden

[Marin Favonius]

Marin haalde haar schouders op. “Om een geweten te hebben moet je zijn opgevoed met normen en waarden. Je moet goed van slecht kunnen onderscheiden. Ik heb mijzelf opgevoed, ik ken blijkbaar zekere grenzen niet”. Ze keek naar de lucht en vroeg zich plotseling af waar Zephyr bleef. Ondertussen had hij al lang terug kunnen zijn. Ze hees zichzelf overeind en strekte haar rug. Ze deed een paar passen en vouwde haar handen in elkaar. Ze werd er een beetje rusteloos van.

Ze draaide zich om naar Terra en het viel haar op dat Terra blijkbaar diep in haar eigen gedachten was verzonken. Marin vloekte even onder haar adem en zakte toen door haar hurken voor Terra. “Het spijt me als ik je heb laten schrikken met mijn verhaal Terra” zei Marin. “Soms vergeet ik dat ik een beetje nonchalant kan doen over deze dingen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een groot respect voor het leven en klussen zoals deze komen haast nooit voor. En ik ben niet degene die besluit wie sterft of niet, ik ben alleen de hand die de dood uitdeelt. Als het lot zou willen dat deze mensen doorleefden zouden ze niet mijn pad gekruist hebben”.

“Jij bent jager Terra, jij zou toch moeten begrepen dat je soms dingen moet doen die je niet leuk vind. Aan je relatie met Argen te zien ben je erg op dieren gesteld maar toch dood je dagelijks wild, simpelweg omdat het je baan is”. Marin schrapte haar keel. “Ook ik doe soms dingen die ik niet leuk vind maar het is nou eenmaal mijn baan. Maar toch heb ik lol in wat ik doe, en jij ook anders had je al een andere baan uitgekozen. We moeten het doen met de kaarten die we gedeeld hebben gekregen Terra”.

Marin krabde even aan haar kin. “Ook moet je begrijpen dat ik het niet voor het geld doe. Geen enkele klus draait bij mij om het geld. Het gaat om de uitdaging en om het plezier wat ik er in beleef”. Wederom haalde Marin haar schouders op. “We hebben beide een totaal andere achtergrond Terra. Misschien zal ik je op een dag die van mij vertellen en dan zul je wellicht begrijpen waarom ik dit doe. Maar tot –”.

Marin kapte haar zin abrupt af toen ze boven zich een bekende krijs hoorde. Ze richtte zich op en floot scherp. Een paar momenten laten kwam Zephyr in haar gezichtsveld toen hij zich naar beneden liet storten. Ze hield haar arm uit en hij landde op haar onderarm. Ze trok haar arm naar haar borstkast en streek liefdevol met haar vingers over zijn borst. “Goede jaagt gehad?” vroeg Marin hem. Zephyr schudde even met zijn vleugels als antwoord. Marin grijnsde en keerde zich naar Terra. “Was er nog iets dat je wilde weten?” vroeg ze.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra beet zachtjes op haar onderlip. Ze was niet geschrokken van Wind's verhaal - dat niet. Ze wist dat de dood in andere milieu's sneller en gemakkelijker werd uitgedeeld en was ook niet zozeer geschokt door het feit dat ze nu een van die handen des doods tegenover haar had zitten. Het was meer... Ze begreep het niet. Ze wilde het graag begrijpen, maar kon dit simpelweg niet omdat het zo erg niet in haar denkpatroon lag.

Toch was ze het niet helemaal met Wind eens. "De hand die de dood uitdeelt heeft ook een wil... Maar als diens daden zijn geweten niet aanspreken heeft dat op zich weinig te zeggen". Ze schudde haar hoofd. Dit alles maakte haar een beetje in de war.

De vergelijking met het 'jagersvak' vond ze ook niet geheel terecht. "Er is een verschil in het doden van de jager en het doden van de huurling, Wind..." Ze keek even weg van haar gaste en kneep haar ogen ietwat samen terwijl ze nadacht over een goede formulering van wat ze bedoelde.

"Ik houd niet van doden, maar voor mij is het meer... noodzaak. Ik doe het om te eten, om in mijn eigen middelen te kunnen voorzien. Niet omdat iemand het me opdraagt. Niet omdat hetgeen of diegene ik dood iemand in de weg loopt en dus van het leven beroofd zou moeten worden..."

Ze wilde nog zoveel meer zeggen, maar vond het moeilijk om op de juiste bewoordingen te komen. Ze wilde Wind niet voor het hoofd stoten, maar wilde wel graag haar punt duidelijk maken. Ze krabde even aan haar hoofd. "Jagen is niet mijn baan, het is mijn leven..."

"Ik neem niet meer van de natuur dan ik nodig heb... Enkel hetgeen ik moet hebben om gezond en in leven te blijven. Hiet liefst dood ik dieren die in zowiezo al niet veel meer hebben in het leven... Het is aan ze te zien als ze oud en moe zijn, en die dieren zoek ik uit." Ze schudde weer even haar hoofd. Ze wilde niet proberen haar daden goed te praten, maar dit waren simpele feiten. Ze vond dat als je in de natuur leefde, je rekening moest houden met je omgeving en respect moest hebben voor natuur en dier. Ze was van mening dat de stadsmensen dit alles uit het oog waren verloren - en gewoon maar deden wat ze wilden, puur eigenbelang in alle daden.

Maar blijkbaar ging het Wind niet om het geld, zoals ze zei... Maar om de uitdaging die erin lag... Dat was voor Terra net iets minder moeilijk te bevatten. Ze kon het zich wel voorstellen dat als je zulk een druk leven leidde als Wind, de spanning ook wel aantrok... Het was alleen niks voor haarzelf.

Terra glimlachte toen Zephyr terug kwam van zijn jacht. Argen tilde loom zijn kop op toen hij het geluid van de vogel hoorde en toen hij zag dat het Zephyr was begon hij enthousiast te kwispelen en sprong hij op van Terra's schoot. Hij hobbelde al kwispelend naar de vogel die op Wind's onderarm zat en maakte een knorrend geluidje naar boven terwijl hij een beetje op en neer sprong en zodoende om aandacht vroeg. Blijkbaar was Zephyr nog altijd even interessant.

Terra glimlachtte weer naar Wind. "Nee, mijn ondervraging is denk ik wel klaar zo", zei ze terwijl haar lichte glimlach in een grijns veranderde.
_________________
Aardgebonden

[Marin Favonius]

Marin overdacht alles wat Terra haar had verteld en kwam tot de conclusie dat ze het waarschijnlijk nooit zou begrijpen. En als ze eerlijk was kon ze het Terra ook niet kwalijk nemen. Het leven van een huurling was nooit eenvoudig en Marin’s eigen verleden deed door ook nog eens een schepje bovenop.

Terra was een heel ander persoon dan zij zelf was. Marin vond Terra’s kijk op de dingen verfrissend, maar tegelijkertijd ook ontzettend naïef. Blijkbaar kon Terra niet inzien dat er een verschil was tussen iemand dood willen hebben en iemand ook dat werkelijk doden. Marin haalde mentaal haar schouders op. Het was niet haar bedoeling om Terra’s kijk op de dingen te veranderen.

Marin had nooit de behoefte gevoeld om haar daden goed te praten. Ze wist dondersgoed dat sommige dingen die ze deed niet werden geaccepteerd door de maatschappij maar dat kan haar niets schelen. Het was diezelfde maatschappij die haar had gedwongen om een huurling te worden.

Maar ondanks alles had Marin plezier in wat ze deed. Hoewel het geld in het begin een rol had gespeelt was dat ondertussen al lang niet meer zo. Het ging haar om de uitdaging. Constant probeerde Marin zichzelf en haar vaardigheden te verbeteren. Het was een spel geworden, en Marin was één van de beste spelers.

Ze grijnsde naar Argen die naast haar op en neer sprong. Ze grinnikte en krabde hem op zijn kop. “Je hebt er een bewonderaar bij Zeph” zei ze tegen haar vriend. Zephyr klikte met zijn snavel en liep over haar arm heen naar haar schouder. Daar begon hij zijn vleugels glad te strijken met zijn snavel. Ze grijnsde nogmaals. “Sorry Argen” zei ze tegen de wolf terwijl ze hem nogmaals op zijn kop krabde. “Ik ben bang dat al jou aandacht Zephyr een beetje verwaand heeft gemaakt”.

Ze keek op naar Terra die haar vraag beantwoorde, en beantwoorde haar grijns. “Mooi” zei ze. “Dit soort discussies liggen zo zwaar op de maag en lossen over het algemeen niets op. Jij hebt jou kijk op de dingen, en ik heb mijn kijk op de dingen. En dat is alles”. Ze traceerde haar litteken met een vinger terwijl ze nog even nadacht.

Uiteindelijk schudde Marin haar hoofd. “Laten we het over iets anders hebben. Mijn dag wordt morgen al zwaar genoeg zonder dat ik ook nog een eens een theologische discussie in mijn hoofd loop af te spelen”. Ze grijnsde nogmaals.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra toverde een halve glimlach op haar gezicht en knikte. "Ja, een lichter onderwerp van gesprek kan denk ik geen kwaad".

Ze zouden het nooit eens worden, dat wist Terra zelf ook wel. Het hoefde ook eigenlijk niet. Misschien zouden hun paden elkaar na deze ontmoeting nooit meer kruizen. Terra zou dit wel jammer vinden, maar hoogst waarschijnlijk zou dit wel gebeuren. Ze zuchtte zachtjes tegen zichzelf. Vele mensen waren in haar nog niet zó lange leven al gekomen en gegaan. Ze vroeg zich af of ze ooit permanente vrienden of zelfs kennissen zou hebben. Het deed er eigenlijk niet toe - ze had Argen en zo was het leven ook goed.

Ze draaide zich om naar de wolf en glimlachtte. Argen had nog een paar pogingen gedaan een reactie van Zephyr uit te lokken, maar was hierin niet geslaagd. Nu strompelde hij met de staart tussen de poten terug naar Terra, terwijl hij zielige piepgeluidjes maakte. Terra spreidde haar armen naar hem uit en hij liet zich ertussen vallen. "Ach, pluizebol, heb je het zwaar?" Ze grinnikte.

Ze keek weer naar Wind. "Je gaat dus naar de taveerne? Je moet dit natuurlijk niet verkeerd opvatten want ik wil je zeker niet weghebben, maar wanneer ben je van plan ongeveer te vertrekken? Je kan bij me blijven eten in korte tijd, ik heb geen plannen behalve dat ik vanavond misschien naar de toren hier dichtbij zou gaan..."
_________________
Aardgebonden

[Marin Favonius]

Marin knikte als antwoord op Terra's vraag of ze naar de Taveerne ging. "Ja. Het lijkt me een goede plek om te beginnen. Als ik er geen werk kan vinden weet iemand daar misschien wel waar ik werk kan vinden". Terwijl ze Terra's vraag overwoog ging ze weer naar haar in het gras zitten.

"Ik vertrek morgen rond zonsopgang. Als ik vanavond nog wat van je eten mag nuttigen ben ik je erg dankbaar. En als je vanavond nog weg gaat is dat geen probleem. Slapen doe ik sowieso buiten". Marin kon net geen rilling meer onderdrukken. De gedachte om binnen te moeten slapen was voor haar werkelijk weerzinwekend.

Ze krabde even nadenkend aan haar kin terwijl ze glimlachte naar Terra. "En ik heb het niet verkeerd opgevat. Ik ben niet zo zeikerig en mijn ziel is heus niet zo teer. Geloof me, je moet behoorlijk wat uit de kast trekken om mij te belediging". Ze grijnsde even. "Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het niemand ooit gelukt is".

Met haar vingertoppen borstelde ze even over Zephyr's borstkast heen. "Zeg het maar Terra. Als het je beter uitkomt dat ik eerder vertrek moet je het eerlijk zeg. Zoals ik al eerder heb gezegd kan ik er helemaal niet zo goed tegen om te leven over anderen heen, en helemaal als die anderen liever hebben dat ik weg ga".

((Inspiratie raakt op ><))
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra grijnste terug naar Wind. "Het is niet echt mijn bedoeling je te beledigen dus ik zal geen verdere pogingen daartoe wagen", lachtte ze. "Bovendien, ook al zou dat wel mijn bedoeling zijn... Ik betwijfel of ik er zonder kleerscheuren vanaf zou komen". Ze schudde even lachend haar hoofd.

"En natuurlijk is het geen probleem als je blijft; ik vind het wel gezellig. Ik kook zelden warm eten dus als je wilt kan je binnen wat brood en kaas en dergelijke gebruiken... En mocht je het willen dan mag je ook binnen slapen, ik heb plaats genoeg".

Terra stond met gemak op en krabde de sluimerende Argen achter zijn oor. "Kom je ook mee, pluizebol?" Argen keek even met half gesloten ogen op en maakte een knorrend geluidje waarna hij opstond en naast Terra ging staan, afwachtend waar ze naartoe zou gaan.

"Het lijkt erop dat het al donker wordt", merkte Terra op. "Misschien is het geen slecht idee om terug te gaan naar mijn hut... Daar even wat eten, misschien een kop thee en dan slapen... Goed idee?" Ze hiled haar hoofd een beetje schuin tijdens haar vraag en glimlachtte.
_________________
Aardgebonden

[Marin Favonius]

Marin lachte en schudde haar hoofd licht. "Geen zorgen Terra. Als je me beledigt dan zul het wel merken, dat kan ik je verzekeren" zei ze grinnikend. "En of je er zonder kleerscheuren vanaf zou komen..". Ze knipoogde plagend. "Daar mag je voorlopig nog even naar raden".

“Ik dank je nogmaals voor je gastvrijheid Terra. Ik stel het er op prijs dat je me zonder reden onderdak en eten aanbied. Ik kan je vertellen dat ik niet vaak zo’n aanbod krijg en ik zal er voor deze ene keer ook gretig gebruikt van maken”. Ze streek met een vinger over Zephyr’s hoofd.

Na Terra’s opmerking dwaalde Marin’s eigen blik ook af naar de lucht boven hen. Ze knikte even. “Dat klinkt als een goed plan”. Bedachtzaam traceerde ze het litteken over haar oog met een vinger. “Ik zal eens even kijken of ik nog wat in mijn tas heb zitten”. Zephyr schudde even met zijn vleugels. Marin glimlachte. “Zullen we dan maar?”.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind