Raganorck

[Terra Lunivell]

Na nog een stukje lopen kwam Terra's kleine houten hut in zicht; oud, maar goed onderhouden. Argen stond buiten met een indrukwekkende pose de wacht te houden, en kwam op Terra afgerend zodra hij haar bespeurde, om haar met een enthousiaste sprong en een lik te begroetten. "Dag vriend", lachte Terra. "Wind, dit is Argen... mijn zeer gevaarlijke wolf". Wind was onbekend voor Argen, en dus een fijn object om te spelen. Argen ontblootte zijn tanden en maakte sprongetje en daarna een grommend geluidje. Ook de vogel was erg interessant. Argen werd stil en bekeek de valk met onverholen nieuwsgierigheid.

[Marin Favonius]

Marin haalde kon pas weer opgelucht adem halen toen ze de stadsmuren ver achter zich had gelaten. Haar hartslag verlaagde en langzaam maar zeker begon ze haar benauwde gevoel kwijt te raken. Maar dat gevoel maakte plaats voor een gevoel van schaamte en ontevredenheid. Ontevreden over zichzelf. Waarom was het voor haar zo onmogelijk om zich normaal te blijven gedragen in een drukte? Op deze manier zou ze er nooit achter komen hoe ze hier nou precies terechtgekomen was.

Ze zuchtte diep en keek om zich heen. De rust die dit woud bijna tastbaar was sloeg op Marin over. Het enige wat ze kon horen waren de vogels en, natuurlijk, de wind die door de boomtoppen suisde. Het geluid van ritselde bladeren en het gevoel van de koele wind op haar gezicht deed wonderen.

En terwijl Marin rustig werd kon ze merken dat Zephyr er juist onrustig en ongeduldig van werd. Natuurlijk dacht ze bij zichzelf, hij is een valk van de Open Velden. En hier kan hij de lucht niet zien. Ze stak haar vuist uit in zijn richting en toen hij was over gestapt wreef ze hem over zijn kop terwijl ze geruststellende woorden in zijn richting fluisterde.

Ze keek pas weer op toen ze een geluid hoorde en Terra die tegen haar praatte. Marin keek naar de wolf die als Argen was voorgesteld en trok één wenkbrauw vragend op. Zephyr draaide met zijn hoofd en flapperde rusteloos met zijn vleugels. Hij leek er geen erg in te hebben dat de wolf naar hem aan het kijken was.

Plotseling barste Marin uit in lachen. "Je valt in de smaak Zeph" zei ze naar grinnikend en keek naar Argen. Ze zakte door haar knieën en stak haar vuist met Zephyr er op uit in de richting van Argen. De valk bleef rustig zitten. "Argen, dit is Zephyr" stelde ze haar valk voor aan de wolf. Met twinkelde ogen keek ze naar Terra. "Mooi beest" zei ze en grinnikte weer.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra was blij dat Wind wat leek te ontspannen. Het woud leek de juiste uitwerking te hebben, al leek de valk minder in zijn element. Toen Argen eraan gesprongen kwam, had Terra aanvankelijk problemen verwacht; twee roofdieren samen, een vogel en een wolf... Het zou misschien verkeerd kunnen uitpakken.

Maar de dieren leken het vooralsnog zeer goed met elkaar te kunnen vinden. Terra glimlachtte toen Wind in lachen uitbarstte, en schudde lachend haar hoofd om Argen's nieuwsgierigheid aangaande de vogel, die Wind Zephyr noemde. Toen Wind haar vuist met de vogel uitstak hield Terra even haar hart vast; ze verwachtte niet dat Argen de vogel iets zou willen aandoen, maar wat onkwaadwillig geplaag was wel iets voor hem en zou Zephyr misschien afschrikken.

Dit bleek niet het geval. Zephyr bleef rustig zitten, en Argen leek in zijn element. Hij hield zijn kop schuin en bekeek de vogel met een nieuwsgierigheid die aan alle kanten van hem afstraalde. Hij had vaker vogels gezien, valken ook, maar op Zephyr reageerde hij anders dan normaal.

Argen vond het geweldig om achter gevleugelde beesten aan te rennen en er speels naar te happen, en te proberen ze bij te kunnen houden in hun vlucht (waardoor de vogel in kwestie vaak dacht het object te zijn van jacht, maar dat was een ander verhaal). Nu was hij echter de valk voor zich met een serieuze blik aan het bestuderen en hij leek er tevreden mee. Hij stak zijn kop voorzichtig uit en wreef zijn neus even tegen Zephyr aan ter begroeting. Terra lachtte.

"Ja, hij is zeker mooi... Nog mooier in gedrag dan in uiterlijk!" Ze schudde verwondert haar hoofd. "Hij lijkt Zephyr wel te mogen", merkte ze op met een brede glimlach.

[Marin Favonius]

Marin grijnste breed en schudde haar hand even. Op dit teken sprong Zephyr van haar vuist en landde op de grond. Hij fladderde weer even met zijn vleugels en draaide zich langzaam om in de richting van Argen. Marin ging weer overeind staan en rekte zich uit. "Natuurlijk mag hij Zephyr" grinnikte Marin en keek richting Terra. "Iedereen mag Zephyr. Behalve zijn slachtoffers natuurlijk" voegde ze er aan toe.

Ze keek weer naar de grond. Daar zat Zephyr Argen te bestuderen met een schuine kop. Hij leek zich eindelijk een beetje op zijn gemak te voelen. Net als Marin zelf. Het woud en zijn elementen hadden haar gerust gesteld en ze moest eerlijk aan zichzelf toegeven dat ze zich ook bij Terra op haar gemak gevoelde. Ze schudde hulpeloos haar hoofd. Misschien was ze door de jaren heen wel te achterdodig geworden.

Ze keek richting Terra en schrapte haar keel. "Dank je wel" zei ze. "Dat je me hier heen hebt meegenomen. Als ik iets kan doen om jou te helpen dan zeg je het maar. Ik sta bij je in het krijt". Ze keek weer naar de twee dieren en sloeg haar armen over elkaar heen.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra grinnikte. "Ja, dat heeft Argen natuurlijk ook. Hij eet af en toe met mij mee, maar als ik ga jagen dan jaagt hij meestal zijn eigen hapje... Al vindt lang niet iedereen hem aardig omdat hij iets te dol is op plagen".

Ze keek naar de wolf, die nog steeds nieuwsgierig naar de valk aan het staren was en af en toe een enthousiast klein sprongetje maakte als Zephyr een onverwachtte beweging maakte, wat Argen prachtig vond. Ze was nog steeds verbaasd over de mate van intrigatie die de valk over Argen leek af te roepen. Hij vond Zephyr zo te zien geweldig om naar te kijken, en betuigde de vogel ook een wonderlijke hoeveelheid respect. Argen respecteerde wel meer dieren, maar niet in zoverre dat hij vond dat hij er niet mee mocht spelen - op zijn eigen drukke manier.

Ze keek op toen ze Wind weer hoorde spreken. "Geen dank, en je staat niet bij me in het krijt. Je zag er gewoon niet al te goed uit daar in de stad en wat had ik anders kunnen doen? Bovendien heb ik niet zo vaak bezoek, dus ik vind het wel gezellig." Ze lachte richting de twee dieren. "En al helemaal niemand met zulk een interessant dier."

Ze gebaarde naar haar hut. "Wil je misschien thee of iets? Ik heb verschillende soorten kruidenthee die ik kan maken, en misschien wat te eten erbij..." Ze lachte een beetje en beet zachtjes op haar onderlip. "Het is niet veel wat ik daarbinnen heb, maar ik zou het wel op prijs stellen als jij en Zephyr voor even mijn gastvrijheid zouden willen accepteren".

[Marin Favonius]

Marin knikte. "Heel graag Terra. Ik heb nog geen behoefte om terug naar de stad te gaan dus hoe lang ik het kan uitrekken hoe beter" zei ze. Ondanks dat ze er helemaal geen zin in had besefte Marin dat ze toch echt terug zou moeten naar de stad. Ze moest er achter zien te komen hoe ze hier terecht was gekomen. Ze traceerde het litteken dat over haar oog liep langzaam met een vinger. Bovendien, concludeerde ze, had ze dringend werk nodig. En het maakte niet zo veel uit of ze dat hier zocht of ergens anders. Misschien wist Terra waar ze het beste heen kon gaan om werk te zoeken.

Ze schudde haar hoofd. "Iets te eten klinkt geweldig" zei Marin tegen Terra. "En misschien kun je me vertellen of hier in de buurt ergens een open plek is?". Ze keek glimlachend naar Zephyr. Een open plek zou hem de mogelijkheid bieden om te gaan jagen.

((Ugh.. te kort ><)
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra knikte toen Wind haar zei dat ze haar terugkeer naar de stad nog even wilde uitstellen. "Kom eerst maar even tot rust, dan weet ik in ieder geval zeker dat het niet aan mij zal liggen als je je nog niet goed voelt."

"Een open plek? Voor Zephyr zeker. Jazeker, hier dicht bij. Het is ook een van Argen's favoriete plekjes; hij lijkt het prettig te vinden de lucht te kunnen zien... En vlinders het leven zuur te maken natuurlijk, en op die open plek zijn die in overvloed." Ze wees naar een donkere plek tussen de bomen die zich ongeveer tegenover de ingang van haar hut bevond. "Het is die kant op, als je wilt kan ik je er later even naartoe brengen?"

Terra maakte een uitnodigend gebaar richting haar hut. "Maar thee is misschien nu een goed idee, in ieder geval voor ons". Ze nam Wind mee naar de ingang, opende de deur en liet Wind voorgaan. "Maak het je gemakkelijk", zei ze terwijl ze naar een paar houten stoelen en wat harig lederen kussens wees. Zelf liep ze door naar het hoekje van haar hut dat dienst deed als keuken, maakte een vuurtje met een oude tondeldoos en zette water op voor thee. "Ik heb niet echt gevarieerd eten", zei ze met een zekere verontschuldiging in haar stem. "Ik krijg niet vaak bezoek..."

Ze pakte een stuk donkerbruin brood en een homp kaas, wat honing en boter, en plaatste het op de ruw houten tafel die tussenin de stoelen en kussens stond. "Tast toe".

Het water kookte, en Terra liet de theebladeren erin weken. Ze schonk de thee in een kan en plaatste deze samen met twee mokken naast de rest op de houten tafel. "Ga je gang", zei ze terwijl ze de kan richting Wind schoof.

Argen was even binnen komen wandelen en wreef zijn neus tegen Wind's been en snufte er even aan. Toen kronkelde hij neer aan haar voeten, poten omhoog, en rekte zich even lekker uit. Terra glimlachtte.

"Wat zijn eigenlijk je plannen voor als je wel teruggaat naar de stad, als ik het vragen mag?"

[Marin Favonius]

Marin knikte toen Terra voorstelde om haar later naar de open plek te brengen. Ze keek even aarzelend om voor dat ze de hut binnen ging. Zephyr leek tevreden met zijn huidige plek. Hij was bezig om met zijn snavel zijn veren glad te strijken. Marin haalde haar schouders op en liep voor Terra uit de hut in.

Toen ze binnen was keek ze even rond. Het zag er geordend uit en dat stelde Marin erg op prijs. Ze keek de richting op die Terra wees en terwijl Terra naar de keuken ging, liep Marin naar het zit gedeelte. Ze keek ongemakkelijk naar stoelen en besloot uiteindelijk om toch maar op de grond de gaan zitten. Ze ging in kleermakerzit tegen een van de stoelen aan zitten en leunde met naar rug tegen de stoel aan.

“Dank je” zei ze, toen Terra het eten voor haar op de tafel zetten. De geur van het brood die haar neus vulde liet haar maag rommelen. Ze had niet in de gaten gehad dat ze zo’n honger had gekregen. Toen Terra ook de mokken en de kan op tafel zetten ging Marin wat rechter overeind zitten en schonk voor zichzelf een mok in. Ze pakte de mok tussen beide handen en zakte weer naar achter terwijl de warme thee haar handen verwarmde.

Toen Argen naast haar kwam liggen maakte ze een hand vrij om hem bij afwezig te aaien. Ze schrapte haar keel en keek richting Terra. “Mijn plannen? Het ziet er naar uit dat ik hier nog wel even moet blijven dus zal ik echt werk moeten vinden” antwoordde ze
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra keek tevreden naar de drinkende Wind. "Vergeet niet ook te eten", zei ze terwijl ze de plank brood met kaas ietsje dichter naar haar gast schoof. Ze was blij dat haar gastvrijheid niet tekort leek te schieten en was vast besloten dat Wind niet met een lege maag zou vertrekken. Ze had dan niet veel te biedn; wat ze had was meer dan genoeg en wilde ze graag delen.

"Je zoekt werk?" Terra schonk voor zichzelf ook een mok thee in en keek naar haar gast. "Als je me wilt vertellen in welke richting je een baan zoekt, kan ik je misschien helpen brainstormen". Ze glimlachte. "Ik ken Raganorck redelijk; banen zijn er meestal wel te vinden, meestal het meeste als je bereidt bent hard te werken voor weinig geld". Terra knipoogde en grijnsde. "Ik heb gelukkig geen last van al dat soort dingen... Ik voorzie in bijna alles wat ik nodig heb, en dat bevalt me best".

Ze keek even serieuzer op. "Maar weet wel dat je wat mij betreft geen haast hoeft te hebben om te vertrekken. Ik heb plaats genoeg hier, en eten is ook geen probleem. Je kan hier blijven zolang je wilt, ik heb er geen problemen mee".

Terra keek naar Argen die nog steeds met poten omhoog op de grond lag en zich aan alle kanten door Wind liet aaien. "En zo te zien heeft Argen er ook geen problemen mee, toch ragebol?" Argen maakte een zacht grommend geluidje om zijn instemming aan te geven en draaide een stukje om om ook zijn andere kant aan bod te laten komen.

[Marin Favonius]

Marin glimlachte dankbaar en brak een stuk van het brood en van het kaas af brak en het in haar schoot deponeerde. Ze zette haar kop thee naast haar op de rond neer en nam een flinke hap van het brood, kauwde er even op en nam toen een hap kaas. Ze slikte het door en onmiddellijk kalmeerde haar maag een beetje.

Marin knikte als antwoord op Terra’s vraag. “Ja. Als ik hier nog even wil blijven wil ik er wel voor zorgen dat ik mijzelf en, wat veel belangrijker is, Zephyr wel goed kan onderhouden”. Ze aarzelde even. Ondanks dat Marin’s beroep redelijk veel werd uitgeoefend had ze ervaren dat het beroep toch vaak met wantrouwen werd benaderd. “Ik ben een huurling” zei Marin uiteindelijk. Ze grijnsde even. “En weer gerust, ik ben een harde werker maar ik werk allemaal maar als ik er goed, en ik bedoel goed, voor betaald wordt”.

Marin liet haar vinger over haar litteken glijden en nam nog een hap brood en kaas. “Begrijp me niet verkeerd Terra, ik stel je gastvrijheid op prijs en jij en Argen lijken mij erg aardig, maar ik blijf hier geen minuut langer dan noodzakelijk is”. Ze nam nog een hap. Ze hield er helemaal niet van om over de rug van andere mensen te leven.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra nam nog een slok thee en warmde haar handen aan de redelijk hete beker. Toen Wind haar vertelde een huurling te zijn trok ze verrast een wenkbrauw op en produceerde een halve grijns na de verdere uitleg. Als ze alleen werkte als er goed voor betaalt werd, betekende dat hoogst waarschijnlijk dat ze ook een keuze had in welke klussen ze aannam en welke niet... Wat betekende dat er vast wel enige waarde in haar werk zou zitten. Terra had geen hoge pet op van huurlingen die alles deden voor geld en zodoende hun eigenwaarde uit het oog verloren, maar ze kon het wel respecteren als mensen bekwaam waren in hun vak - ook al was dit een beroep dat niet door iedereen evenredig gewaardeerd werd.

"Huurling..." Ze staarde even naar het plafond van haar hut terwijl ze nadacht. "Mijn eerste idee zou zijn om eens rond te vragen in de taveerne's in de stad. Als huurlingen terugkomen van een reis drinken ze daar, en zij hebben misschien aanwijzigingen... Bovendien zijn er daar ook genoeg mensen op zoek naar huurlingen, omdat die plaatsen bekend staan om hun bezoekers." Ze glimlachte even en knikte ter bevestiging. "Ja, de taveerne. Dat lijkt me in ieder geval een goede start - mocht het daar niet lukken dan kun je altijd nog op andere plaatsen rondvragen".

Terra schonk voor zichzelf en Wind nog een kop thee in en wierp Argen ook een stukje brood toe, die in één hap weg was en een tevreden knorrend geluid aan de wolf ontlokte. Terra lachte.

Toen Wind vertelde niet langer te willen blijven dan noodzakelijk, knikte Terra begrijpend. Ze kon het zich goed voorstellen - zelf hechtte ze ook grote waarde aan haar zelfstandigheid. Ze vond het geen enkel probleem om met anderen te delen wat van haar was, maar zodra zijzelf iets van een ander moest aannemen voelde zich al snel een profiteur. "Ik begrijp je niet verkeerd. Als je maar weet dat je altijd welkom bent als je in de buurt bent".

[Marin Favonius]

Marin knikte. Terra's idee stond haar heel erg aan. "De taveernes dus. Dat lijkt mij inderdaad ook een logische eerste stap. Dank je wel Terra" zei Marin, die zich niet voor de eerste keer die dag oprecht dankbaar voelde. Ze deed ze te goed aan nog wat kaas en brood. Ze hoopte dat ze zo snel mogelijk een baan of een opdracht binnen zou slepen. Wat ze eerder had gezegd meende ze. Als het niet nodig was wilde ze niet over de rug van andere mensen heen leven. Niet alleen was het een last maar het betekende ook dan ze afhankelijk was van anderen. En daar had Marin in haar jeugd al meer dan genoeg problemen mee gehad.

Ze keek op toen ze Argen hoorde grommen en zag dat Terra haar mok had bijgevuld. Ze nam haar mok in haar handen en blies de stoom aan de kant. Ze glimlachte toen ze zag hoe tevreden Argen was met een stukje brood.

Ze knikte serieus toen Terra haar uitleg vervolgde. "Dank je wel Terra. Ik stel je aanbod zeer op prijs. Maar ga er niet van uit dat ik er ooit op in zal gaan". Ze dronk haar thee op en rees soepel van de grond af. "Zou je me nu asjeblieft die open plek laten zien?" vroeg ze aan Terra.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra knikte toen Wind haar vertelde dat ze misschien nooit op haar uitnodiging zou ingaan. Ze begrijpte het wel, en op zich kon je ook niet veel anders verwachten van iemand die je nauwelijks kent en bovendien het druk bezette leven leidt van een huurling. Ze kon zich voorstellen dat iemand als Wind lang en hard moest werken om een zekere naam hoog te houden en dat ze dan geen tijd zou hebben om vage kennissen te bezoeken. Ach, dacht ze bij zichzelf, misschien kwamen ze elkaar ooit nog wel eens tegen.

Ze dronk haar mok leeg en pakte een klein stukje kaas en deed dit in haar mond. Ze krabde Argen even in zijn hals en glimlachtte om het knorrende geluid dat dit de wolf ontlokte. Argen knorde altijd iets hem beviel.

Toen Wind haar vroeg de open plek te laten zien knikte Terra nogmaals en stond op. Argen's kop ging meteen omhoog bij de plotselinge bewegingen en zijn oren stonden op alert. Terra zag het en klopte hem op zijn kop. "Ga je mee, ouwe?" Argen maakte een zacht knorgeluidje ter instemming en stond enthousiast met zijn staart te kwispelen en met de tong uit de bek te hijgen.

Terra pakte haar cape weer, sloeg deze om en leidde Wind de hut uit. Buiten werd ze zoals gewoonlijk even verblindt door het zonlicht en ze kneep haar ogen even tot spleetjes. "Okee..", zei ze. "Die kant op". Ze wees naar een donkere plek tussen de bomen waar de begroeiing redelijk dicht was.

[Marin Favonius]

Marin knikte dankbaar en volgde Terra de hut uit. Buiten vond ze Zephyr op precies dezelfde plek als waar ze hem had achter gelaten. Met een schuine kop zat hij aandachtig de grond te bestuderen. Marin grinnikte. Hij had waarschijnlijk een schaduw gezien. Om de een of andere reden vond hij schaduwen fascinerend. Wellicht kwam het omdat hij niet genoeg tijd op de grond doorbracht om er aan te wennen.

"Kom op Zeph" zei ze en onmiddellijk trok hij zijn kop recht een keek haar aan. Ze grinnikte nogmaals en liep naar de plek waar hij om de grond zat. Ze zakte door haar knieën en stak haar vuist in zijn richting. Hij fladderde er op en toen hij goed zat rees Marin weer om hoor. "Je hebt al weer genoeg tijd in op de grond door gebracht" zei ze tegen hem. "Het wordt tijd dat je weer om hoog gaat". Toen fluisterde ze; "Ik wil weten hoe uitgestrekt deze wouden ongeveer zijn en ik wil weten of jij er iets van herkent Zeph. Laat je dus niet helemaal op gaan in je jacht instincten". Hij klikte even met zijn snavel om aan de geven dat hij haar had begrepen.

Marin glimlachte en draaide zich in de richting van Terra. "Klaar" zei ze vrolijk. Ze knikte en begon de lopen in de richting die Terra had aangeven en verdween tussen de bomen door.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

[Terra Lunivell]

Terra knikte toen Wind aangaf dat ze er klaar voor was. Argen was zijn hyperactieve zelf weer en stuiterde achter haar en haar gaste aan, voornamelijk nog geinteresseerd in Zephyr. Hij sprong steeds omhoog naast Wind om zo weer aan de vogel te kunnen snuffelen maar hij kreeg nooit veel mee. "Argen, laat Zephyr eens met rust", lachte Terra, waarna ze zich tot Wind keerde. "Ik hoop dat Zephyr er geen last van heeft, maar ik heb Argen ook nog nooit zo enthousiast om een vogel gezien", legde ze uit. Argen trok zich niks aan van de vermanende woorden en bleef met de tong uit de bek naast Wind in het rond springen.

Terra liep achter Wind het dichterbegroeide deel van het bos in en af en toe sprak ze om een richting aan te geven. Argen werd onderweg ook nog wel eens afgeleid door een langsvliegende bij of een ander insect, maar verder verliep de verdere weg zonder incidenten - het was dan ook niet erg ver.

Na een tijdje veegde Terra wat struiken aan de kant voor Wind zodat ze er makkelijk langskon; Argen was er al doorheen gesprongen. "Hier is het". Het was best een mooie open plek; door het zonnige weer leek het nog mooier. De zon scheen fel op het bijna perfecte groene gras, en hier en daar waren stukjes gras begroeid met kleine bloemetjes. Vlinders vlogen er overheen, net als diverse andere kleine insecten en zelfs een konijntje die het moest bezuren omdat Argen hem in het oog had gekregen en met vol enthousiasme begon te achtervolgen.

"Ik hoop dat hij wat vangt", zei Terra met een glimach. "Al twijfel ik daar niet echt aan; hier in de buurt zit genoeg klein wild voor een roofvogel.."