Raganorck

[Lunea]

Tussen twee grote huizen stond een klein wit gebouwtje geperst. alsof de reuzen het gebouwtje samenperste. Het huis was smal en hoog en als je door de kieren van de luiken naar binnen keek kon je zien dat het gebouw ver doorliep. De ramen waren vierkant en klein, afgesloten met luiken. De dubbele deuren waren afgesloten door een kruis van balkjes die ruwweg op het eikenhout waren getimmerd. Boven de deur hing een zielig uithangbord, vervaagd en piepend aan slechts één dunne ketting.

La Belle Dame was ooit gevuld met schaars geklede dames. Elke avond was er een wilde show op het kleine podium waarbij de dames hun ondergoed lieten zien en hun benen hoog de lucht in gooiden. Maar nu was de rijk aangeklede zaal ontdaan van zijn donkerrode gebloemde gordijnen en zacht vloekleden, vergulde lantaarns en zelfs had een plunderaar geprobeert het met de hand beschilderde behang van de muur te halen.

La Belle Dame was vergane glorie en zelfs omwonenden wisten niet of de stadwacht het Huis van Lichte zeden heeft gesloten of dat de ligging in het eeuwig veranderende duistere district de klanten deed verdwalen en dat daardoor de deuren moesten sluiten. Heel eerlijk gezegd wisten niet veel mensen dat het een bordeel was geweest en viel het gebouwtje niet eens op tussen de andere huizen in de straat.

Kreundend zwaaide het uithangsbord in de wind die de luiken met bladeren bombardeerde.La Belle Dame leek nog smaller te zijn geworden...

[Lunea]

De half ork baande zich een weg door de steegjes en straten die het duistere distrcit werden genoemd. Ze zocht naar onderdak, maakte niet uit wat, ergens waar ze kon schuilen en even haar ogen kon sluiten. Ze liet haar voeten het pad kiezen en keek goed om zich heen, de straten werden sjieker, de huizen groter, niet een buurt waar ze een schuilplaats voor een gehavende halfork zou kunnen vinden.

Ze had honger en bleef even staan om een stuk brood uit haar dekenzak te pakken. Een briesje deed haar haar in het gezicht waaien, boven haar hoofd klonk een zacht maar schel gepiep, een uithangbord bungelde aan een losse ketting en een fractie van tijd later kwam hij naar beneden zeilen. Lunea`s reactievermogen zorgde dat het bord haar arm raakte en niet haar hoofd een orkse vloek onstnapte haar mond. Ondanks haar gebrek aan emoties voelde ze nog wel pijn. Ze pakte het bord op en keek naar het gebouw, alsof het gebouw er iets aan kon doen dat het bord eindelijk had toegeven aan de zwaartekracht.

`La Belle Dame` mompelde ze. Ze rammelde aan de deur, het kruishout mopperde maag gaf al snel de strijd op en zo opende Lunea de deuren van het gebouw. Ze pakte haar dekentas weer op en met het bord onder haar arm betrad ze haar schuilplaats.

De eikenhouten deur kreunde lichtjes toen hij weer dichtviel, met haar elleboog duwde Lunea één van de luiken open om wat zonlicht toe te laten.
Het huis was behoorlijk leeg, hier en daar was kale muur te zien, waar het behang van de muur was geplunderd. De enige meubelen die er stonden waren kapotte tafels en stoelen. Er lag een spoor van kleding op de grond. oude onderrokken en jurken, eigenlijk geen herenkledingstukken.

Lunea liep door naar achter en vond een rommelige haard. Ze legde haar dekenzak neer en ook het uithangbord. Ze veegde met haar voet de zwarte resten avn een heel oud vuur bijeen en begon de kapotte meubels te verzamelen. Ze brak de grote stukken in tweeen over haar knie, maar toen die zeer begon te doen gebruikte ze de muur. Uiteindelijk sierde een flinke stapel brandhout haar kampement.

Bij een knapperend vuur deed de halfork zich tegoed aan haar etenswaar. tot twee keer toe had ze bijna het uithangbord als branhout gebruikt, maar iets weerhield haar daarvan. na haar maal begon ze ruimte te doorzoeken en de kledingstukken te verzamelen in een tweede stapel naast het brandhout.

[Lunea]

Een wenteltrap aan het einde van de langgerekte voorkamer bracht Lunea naar een gangenstelsel op de eerste verdieping. Ze deed elke deur naar elk klein kamertje open, maar vrijwel elke kamer was een leeg gapend gat.

Ze liep door tot het einde van de gang en opende de luiken van de ramen aan de voorkant. Ze keek op de straat, verlaten en grijs in de ondergaande zon.

Ze raapte de laatste verdwaalde en mufruikende kleding stukken op terwijl ze terug liep naar de wenteltrap aan de achterkant van het gebouw. De armvol stoffen dwarrelden naar beneden als kleurijke herfstbalderen terwijl Lunea verder naar boven ging.

[Lunea]

Aan het eind van de trap opende Lunea een deur die uitkwam op een kleine kamer waar ooit langs de muren lage bankjes hadden gestaan, hun sierlijke silhouet was door de zon op het behang gebleekt. Zelfs gestript van meubelen en wandkleden had deze kamer iets sjieks, de kleine vierkante vorm leek alleen maar te bestaan uit muren, maar een dunne grijze streep gaf de vorm van een deur aan.

De kamer die achter dei deur zat was de meest rijke kamer in het huis. Groot en ruim met een reusachtige tafel die op schuinhangend op één poot in het midden stond. De andere drie ornate tafel poten waren onvindbaar.

Een korte terugblik schoot over Lunea`s netvlies, alsof ze haar eigen leven bekeek door de ogen van een ander. Ze zag Arnmack haar vege lijf beschermen door een tafel boven hun hoofd te trekken. De smidse of wat daar vanover was stond in lichterlaaie, ze zag de schittering van de vlammen weerkaatst in haar bijlblad.

Ze schudde de herinnnering van zich af als overtollig water na een bad. De kamer kwam weer tot zichzelf... had de herinnering en het verradelijke eeuwige veranderende Raganorck haar teruggebracht naar de smidse of had ze de kamer in La Belle Dame nooit verlaten?

Ineens alsof het daarvoor er niet was geweest zag ze in de hoek van de kamer bij de gigantische haard een kistje staan. Het lag op zijn zij alsof het door de schoorsteen naar beneden was getuimeld en was onmiskenbaar identiek aan het kistje dat ze eerder op de Gannon had gevonden.

Verbaasd haastte ze zich ernaartoe en raapte het kleinood op. Ze bekeek het nauwkeurig en het scheen volkomen identiek. Het was het meest eenvoudige kistje dat je je voor kon stellen, zes plankjes en een slotje. Dit slotje had echter de vorm van een hart en ze kon zweren dat het kistje beneden de vorm had van een zwaluwstaartje.

Ze schoof de drang om naar beneden te hollen en onderzocht de kamer. Ook deze muren hadden geheimen. Deze deuren waren beter verstopt. Lunea klopte hier en daar op een muur en vond al gauw de ruimtes die daarachter versopt waren.

Het waren kasten, grote hoge kasten gevuld met kleding. Jurken van de meest exotische stoffen en veren, hoeden en schoenen en sierraden. Toen ze echter een kledingstuk van het hangertje wilde nemen viel het in stukken uitelkaar en fladderden kleine motten richting het schaarse licht.

Lunea sloot eerbiedig de kast en liet de wereld van de motten zoals hij was. Ze opende een volgende kastdeur, met een *klik* zwaaide die open en Lunea greep naar haar heup, waar eens haar bijl had gehangen, elke spier in haar lichaam alert en klaar voor de strijd. Maar al gauw gaf haar brein het signaal dat het niet nodig was om te vechten, het was een spiegel.

Het spiegelbeeld van de halfork staarde zichzelf mistig aan. ze zag er verwilderd uit...had zichzelf al in geen weken gezin in de reflectie van een meer of een raam. Ze haalde haar nutteloze vingers door haar haar en trok haar tuniek recht waardoor er nog meer paardenharen vulling onsnapte aan de naden. Ze zuchtte en beschouwde het als een verloren strijd toen haar oog viel op hangers die in deze kast hingen. Wat eenvoudiger kleding, niet zo uitgesproken als in de andere kast, maar zeker nog van luxe stoffen en goede kwaliteit. Voorzichtig pakte ze de kleding uit de kast en schudde het heen en weer.

Even later stond een hele ander halfork voor de spiegel, nog steeds ongwassen weliswaar, maar gestoken in een eenvoudig doch net ensemble. Ze zocht er een hoed bij en zette die op. De kleding leek voor haar gemaakt ( hoewel een ander zijn menig zou zijn dat het hier en daar wat krap zat).

Tevreden sloot Lunea de spiegelkast , raapte het kistje op en wandelde weer naar beneden, voorzichtig de rokken optillend toen ze de wenteltrap af ging.
`Een nieuw begin, een ander mens...` mompelde ze, `La belle Dame... La belle Dame sans Merci`

[Lunea]

Ze was in slaap gevallen op de stapels oude kledingstukken. Het vuur niet meer dan gloeiende restjes. Ze gooide er een tafelpoot op en blies het voorzichtg aan. Terwijl ze op een stuk brood en wat fruit kauwde begon ze langzaam aan te verlangen naar een bad.

ze had de tijd genomen om de badkamer te verkennen en water te halen uit de pomp op het binnenplaatsje. Het bad had ze van boven naar beneden gesleept en de emmers had ze op het haarvuur gewarmd. De flesje met olien en dergelijke had ze in de badkamer achtergelaten, ze kon zich niet voorstellen dat iemand met opzet zo erg sterk zou willen ruiken. Ze had alleen de eenvoudige zeepsteen meegenomen waarmee ze het ergste vuil uit haar huid kon schrobben.

In stilte nam ze haar bad, normaliter zou de halfork al zingend half raganorck hebben wakkergeschud. Ook was de oude Lunea in het bad gebleven tot het water koud was, maar nu was schoon zijn voldoende en had ze zich al aangekleed in de fijne kledingstukken en stoomde het water toen ze het bad buiten leeggooide.

Ze brak de kam toen ze die door haar haar wilde halen, maar wist met haar vingers de meeste klitten eruit te halen. Ze borg haar enkele geldstukken op in haar onderrokken die daar speciale zakjes voor hadden. De kleding was van een vrouw geweest die de gevaren van het district maar al te goed kende. Ze nam een van de kistjes onder haar arm samen met het uithangbord. Voorzichtig manouveerde ze zich door het raam naar buiten en sloot het zo goed mogelijk weer af. Toen vertrok ze richting hoofdstraat, haar haar glimmend in de ochtend zon was vast niet de reden waarom de voorbijgangers haar nastaarden.

(( Lunea naar de Gannon))

[Lunea]

Lunea vanaf hier

Na wat omzwervingen vond ze haar huis terug. Ze had al een paar keer de veranderlijke straten vervloekt en deed dat nu nog eens een laatste keer terwijl ze de zware deur openduwde. Ze opende van binnenuit de luiken en daglicht stroomde binnen.

Even later hing een gloednieuw uithangbord te wiebelen in de wind. Het bord leek het enige stukje kleur in de grijze straat. De goudkleurige letters dansden in het zonnetje, maar de woorden waren van een grauwere betekenis. La Belle Dame Sans Merci.....

Op het open luik onder het uithangbord hing een groot stuk papier met woorden en een tekening van een kistje. Ernaast stonden er twee kistjes die aan de tekening identiek waren op het slot na.

' Inkoop van kistjes gelijkend op onderstaande afbeelding. La Belle Dame sans Merci betaald u een redelijke prijs voor elk kistje. Zegt het voort.'

[Lunea]

De dagen waren verstreken, de nachten ook. De dagelijkse beslommeringen waren een tweede natuur geworden. De stille ochtenden toegezongen door het kraken van het huis. De luiken die geopend werden in afwachting van de levering van kistjes. De koele avonden bij het vuur, starend in de vlammen of naar de stapel kistjesnetjes opgestapeld tegen de muur. Lunea kende elk slot, elke vorm, maar geen enkele kwam overeen met wat ze zocht. De kistjes kwamen minder vaak en sommige dagen verstreken zonder dat er iemand aan haar deur klopte om een kistje te verkopen.

Lunea zat op de grond bij het vuur en gooide haar laatste zilverling in de lucht waar hij rondraaide in het licht van de vlammen en weer landde in haar hand.

Plotseling stond ze op, sloot het luik en opende de deur. Stilletjes viel de deur achter haar in het slot en weerklonk haar voetval door de straat.

((Lunea=> de stadswal))

[Siobhan n'ha Marguerida]

<<komend van Harry, de smidse>>
*Na veel omzwervingen die zij als vreemdelinge in de stad maakte, kwam Siobhan in een vreemde buurt terecht. Ze vertrouwde het niet helemaal en had haar hand constant op het handvat van haar zwaard liggen. Plotseling zag ze een nogal vervallen huisje staan met op het uithangbord de naam "La Belle Dame Sans Merci". Ze herinnerde zich die naam uit haar gesprek met Lunea en Amadea en ook dat de Scharlaken Vijf elkaar daar zou ontmoeten. Siobhan was na haar lange reis en omzwervingen door Raganorck, die haar eerst naar de Taverne, toen naar de smidse en toen hierheen brachten, moe en hongerig. En met water is ze al heel lang niet meer in aanraking geweest. Ze besluit bij "La Belle Dame" aan te kloppen, maar krijgt geen antwoord. Dan probeert ze de deur en merkt dat die gewoon opengaat. Ze gaat naar binnen en besluit op onderzoek uit te gaan. Siobhan doorzoekt elke kamer. Hmm, het lijkt wel of dit vroeger en hoerenkast was. Dat kende ze nog van Thendara, alwaar Darkovaanse vrouwen zich aan terraanse bezoekers gaven voor geld. Een glimlach vol minachting trekt even over haar gezicht. Haar zou dat niet overkomen. Dan nog liever dood! In een van de kamers staat een grote tobbe met handdoek en zelfs zeep! Na zich te hebben verzekerd dat er een slot op de deur van die kamer zit, gaat Siobhan aan het werk, haalt emmers heet water (dat zij eerst op de haard warm maakt), sluit de deur, zet haar zwaard tegen de tobbe, kleedt zich uit en wast zich grondig. Als het water alweer bijna koud is, stapt ze uit de tobbe, droogt zich af, kleedt zich weer aan, gespt haar zwaard om en voelt zich een stuk beter. Nu de uitwendige mens verzorgd was, wilde ze iets aan de inwendige mens doen. Dus ging ze weer rondkijken in "La Belle Dame". Je kon tenslotte maar nooit weten en ze moest toch op Lunea en Amadea wachten.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Lunea]

(( ter info: er is geen eten in huis, Lu heeft haar laatste muntstuk in de taveerne uitgegeven. Misschien vind je nog een korst die zelfs de muizen hebben laten liggen. Wat er wel is zijn theekruiden en plenty haarhout (had je al gevonden) O en de kistjes..))

[red]

Een harde klop klonk op de deur van La belle Dame. Het uithangbord zwaaide alsof het boos was dat er zo hard geklopt werd. Dat de leuiken en de duer gesloten waren deerde de man niet. hij was hier al twee keer eerder geweest en er had niemand gehoor gegeven.

' Dit is verdorie de laatste keer.' mompelde de man in zijn baard.

Hij was gekleed in schurftige kleding en rook ook niet al te fris. Zijn handen waren vies, aarde, alsof hij boer was, maar waar boerde een boer in raganorck?
Hij droeg drie kistjes onder zijn arm terwijl hij met de andere nogmaals op de deur bonsde!

' Doe open ik heb weer kistjes te koop!'

een vreemdeling

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Nog wat suf na haar bad schrikt Siobhan op. Haar eerste reactie is de greep naar haar zwaard. Ze trekt het, maar houdt het onder haar mantel verborgen. Dan loopt ze naar de deur en opent die. Ze stapt achteruit en wacht af...*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[red]

De man deed een stapje achteruit toen de deru openging. enigszins verbaas d dat er open werd gedaan en ook omdat de vrouw voor hem niet was wie hij had verwacht.

' La Bell Dame zelf er niet?'

Vroeg hij kort en krachtig terwijl hij langs Siobhan naar binnen probeerde te kijken of er nog iemand was.

[Siobhan n'ha Marguerida]

"Als u vrouwe Lunea bedoelt.. nee, die is er niet. Daar wacht ik op. We zouden elkaar hier ontmoeten."
*Siobhan doet de deur wijder open en laat de man binnen. Haar hand blijft daarbij echter wel in de buurt van haar zwaard.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[red]

Verbazing was duidelijk te zien op het gezicht van de man, maar hij ging aarzelend binnen.

`Mag ik ervanuitgaan dat u de zaken waarneemt voor la belle Dame, ik wil ze namelijk kwijt deze ksitjes en ik heb nog meer te doen vandaag..`

de formele toon waar de man mee begin sloeg om in zenuwen.

`ik heb drie kistjes dat is dan dus drie stuvers en een beetje.`

Hij stak zijn hand uit en keek even de vrouw recht aan met een hoopvolle blik.

`Ze heeft er al best wel veel.` mompelde hij snel achteraan met een knik van zijn hoofd richting de muur achter hem waar de kistjes opgestapeld stonden.

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan hoort de zenuwen in de stem van de man en antwoordt:*
"Het spijt mij, heer. Ik heb vrouwe Lunea pas leren kennen en ben voor het eerst hier in La Belle Dame en in Raganorck. Ik hoop voor u dat zij gauw komt opdagen. Zelf heb ik echter nog andere opdrachten uit te voeren. Ik ga dat denk ik eerst maar doen en kom dan terug hiernaartoe."

*Siobhan loopt terug naar binnen en laat daarbij de deur open zodat de man met de kistjes kan volgen. Zij keert hem echter nooit helemaal de rug toe en begint, haar spullen bijeen te pakken.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.