Raganorck

[Lucer Vincero]

((OOC: Sigbald & Lucer << De Poort en de Grote Hal << De Galmende Hal.))

De grote dubbele deuren naar de balzaal stonden open en bedienden liepen in en uit. De deuren waren gemaakt uit massief eikenhout, ze hadden een donkerbruine kleur en waren ingelegd met koperen decoraties. De vloer in de gang en aan de wanden van de zaal waren bekleed met een zacht bordeaux rood tapijt. De rest van de vloer diende als dansvloer en bestond daarom uit een lichte houtsoort waarin ingewikkelde patronen waren verwerkt met een net iets donkerdere houtsoort. De wanden van de zaal waren ongeveer tot op een meter hoogte bedekt met hetzelfde eikenhout waar de deuren ook uit bestonden, de rest bestond uit grote blokken wit graniet welke naadloos opelkaar aansloten. Grote wandkleden hingen aan koperen ogen aan de muren en vertoonden de meest uiteenlopende tafrelen, ze werden vergezeld door grote schilderijen die al eenzelfde variatie aan onderwerpen vertoonden.
Aan de linkerkant van de zaal, gezien vanuit de dubbele deuren, was een klein podium opgericht, dat bekleed was met vlammend rood kleed. Een drietredig trappetje leide naar het podium vanaf de dansvloer. Aan beide zijden van het podium leiden meerdere doorgangen naar kleinere zalen waar ook hard gewerkt werd door bedienden. De tweede verdieping boven het podium bestond uit een galerij met een fraai bewerkt hekwerk en bogen die het dak erboven steunden. Op de gallerij kwamen enkele deuren uit, allen van zalen die via trappen in verbinding stonden met de kleine bijzalen eronder.
Aan de rechterkant van de zaal zaten grote ramen waardoor het zonlicht weldadig naar binnen stroomde. Recht tegenover het podium waren twee glazen deuren naar buiten open. Door de ramen was een goed onderhouden tuin te zien waarin een groot aantal tuinmannen druk bezig was. De tuin was ingesloten aan twee zijden door vleugels van het kasteel maar men kon van af het podium de buitenmuren van het kasteel recht voor hen zien.
Aan de andere kant van de zaal, tegen over de dubbele deuren bevond zich nog een identieke set deuren die ook open stonden.
Het hoge plafond van de balzaal werd overeind gehouden door de grote bogen die vanaf de muren naar de gallerij liepen en daar verder gingen in pilaren die weer op de daaronder liggende muur steunden. De bogen waren
rijkelijk versierd en de tussenliggende ruimtes op het plafond vertoonden een groot scala aan wapenemblemen.

Toen Lucer en Sigbald naar binnen liepen gingen alle bedienden snel opzij, ze wisten allen dat ze ruimbaan moesten maken voor adel. Lucer bekeek de vooruitgang in het werk dat nog lang niet klaar was. Enkele bedienden waren bezig de dubbele deuren te poetsen, zowel het koperwerk als het hout zelf. Anderen waren bezig met de gigantische dansvloer te vegen en te schrobben, het stof dwarrelde daardoor vrolijk in het zonlicht. Nog weer een andere groep was bezig de ramen zowel binnen als buiten te poetsen. Ook waren er een aantal bedienden bezig met het verplaatsen en verwijderen van een aantal wandtapijten, anderen werden juist weer ergens anders uit het kasteel gehaald en opgehangen in de balzaal.
Lucer becommentariseerde enkele passerende bedienden op de kwaliteit van hun werk, ze hadden net een emmer omgestoten en waren nu opweg een nieuw water te halen.

Lucer kon tevreden zijn, het werk verliep volgens schema en de zalen zouden tijdens het bal perfect in orde zijn.
"Het werk vordert gestaag hier, alles zal klaar zijn als het bal moet beginnen. Ik heb trouwens geen idee hoelang u hier zult verblijven, maar u kunt zich bij deze uitgenodigd beschouwen voor het bal. Zoals u al zult begrijpen zal dat hier plaats vinden. Het zal een gemaskerd bal zijn, dus een masker zal verplicht zijn." Lucer liet een stilte vallen terwijl hij verder liep door de zaal. Af en toe gaf hij nog wat aanwijzingen aan de werkende bediendes, maar verder bleef hij stil. Heer Conigund had hem genoeg gegeven om over na te denken...
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Sigbald Furmakin Conigund]

Sigbald liep achter Lucer aan door de gangen en de zalen naar de balzaal, gevuld met de vergane glorie van koningen en koninginnen uitgedrukt in wandtapijten, schilderijen, stoffige meubels en decoratieve wapens aan de muren. Eenmaal in de balzaal veranderde dat. Er werdt druk gewerkt om de glorie te herstellen en het bal een pracht en praal van weleer te geven door de zaal op te knappen. De vloeren werden opgepoetst, wandtapijten verplaatst, kroonluchters werden naar beneden gehaald en kristal voor kristal opgepoetst en voorzien van nieuwe kaarsen.

Sigbald was onder de indruk. Van de grootte van het kasteel, maar ook van het gewicht van historie dat er op neer drukte. Het koninklijk paleis in Gerondor was, hoewel oud, lang niet zo groot als dit kasteel, en leek wel een bijenkorf door de bedienden, hovelingen en bezoekers die er rondzwermden. Hier was hij op de gangen vrijwel geen bedienden tegengekomen en hovelingen leken ook zeldzaam te zijn. Heer lucer sprak hem aan. Sigbald ontwaakte uit zijn gepeins en keek de man aan.

"Een invitatie voor het bal? Ik ben zeer vereerd, heer Lucer, zéér vereerd. Het is een tijd geleden sinds ik voor het laatst op een bal geweest ben, vanwege de speurtocht naar de dame Syvinna, die mij nu al een jaar wegvoert van huis..."

Hij staarde nadenkend in het stof dat speels opdwarrelde in het zonlicht dat door de hoge ramen viel. Hij moest denken aan het laatste bal waar hij aanwezig was geweest. Het was het bal ter ere van de verjaardag van prinses Syvinna, drie dagen voor heer Radik de macht greep. Op dit bal werd de alliantie tussen heer Radik en vier van de machtigste hertogen bezegeld in een achterkamer. Hij zelf was kapitein van de wacht geweest en was de hele avond in de balzaal geweest om toezicht te houden op de festiviteiten. Hij herinnerde zich de prinses. Stralend, genietend van de aandacht, in een schitterende baljurk, onwetend van het lot dat haar boven het hoofd hing. Het was de laatste keer dat hij haar gezien had... Tot het voorval bij de stadspoorten.
_________________
-=Sigbald Furmakin Conigund=-

[Lucer Vincero]

"Het doet me deugd te horen dat u ook aanwezig zult zijn op het bal Heer Conigund." Ze waren ondertussen aan de andere kant van de balzaal gearriveerd. Lucer draaide nog een keer om om het geheel van deze kant te bekijken en knikte tevreden. "Volgens mij heb ik wel genoeg gezien, om te kunnen stellen dat het werk hier naar behoren verloopt. We kunnen het best naar de eetzaal gaan, het zal niet lang duren voordat heer Dan Maros daar ook aanwezig zal zijn vermoed ik. Als u mij zou willen volgen." Lucer liep zoals gewoonlijk weer willekeurig een gang in, erop vertrouwend dat hij toch wel op zijn plaats van bestemming uit zou komen.

((OOC:Lucer & Sigbald>>De Dwalende Kamers>>De Blauwe Eetzaal.))
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aisthèsis

((Aisthèsis - Dwalende kamers -- Gangen van het paleis --> De balzaal van Anatexis))

Het was omdat er veel mensen waren, anders had ze hier wel 5 ongeziene, stiekeme minuutjes gedanst. Hoewel de bediendes een taxerende blik op haar lieten vallen deden ze geen moeite om haar weg te jagen.
Ze ging in het zonlicht, op de zonverwarmde vloer staan, om haar voeten een beetje bij te warmen. En ze sloot haar ogen en genoot van de zon die op haar rug scheen, ze bekeek een tijdje hoe het werk zich vorderde.

Ze stelde zich voor hoe deze zaal 's avonds romantisch getint verlicht zou zijn. Er zou een prachtig orkest spelen dat iedereen betoverde met hun muziek. Zij zou daar zitten in een prachtige baljurk en een knappe man zou naar haar toe komen, om haar te dans te vragen. Stiekem wilde ze dat dat de heer Witvloed was, maar hij was niet in haar geïnteresseerd. Ze kon het ook wel begrijpen. En ze betrapte zichzelf op een traan die ontsnapte. Ze veegde hem snel weg, je gaat toch niet huilen om een man Aisthèsis?
Ze liep door naar de glazen deuren die open stonden en de wind blies zacht de zaal in. Wat zou de heer Witvloed nu doen? Waar zou hij toch zijn? Hij dacht vast niet aan haar...
Ze liep meer naar buiten en liet haar hand rusten op één van de glazen deuren waarna een bediende begon te mopperen. Ze schrok van haar bijna woede aanval. Snel en beschaamd haalde ze haar hand weg, de bediende begon haar handafdruk op de deur weg te werken.
'Je hoort hier helemaal niet te zijn, kind.' Reageerde ze en ze bekeek haar van top tot teen, haar wenkbrauwen verzonken tot een nog diepere frons en ze wende zich weer tot haar werk. Maar Aisthèsis bleef staan waar ze stond, ze wilde niet weg of terug... ze wou nog even blijven en toe kijken. Ze ging op de vloer zitten naast de werkende bediende, tussen de glazen deuren in...

[ckeetel]

Theemuts banjerde op zijn Dooie Gedistingeerde Akkertje, de balzaal binnen, de staart in alle mogelijke kronkels van genot na een genuttigde maaltijd Hapklare Brokken. De bedienden hadden gejammerd, oeverloos gesmeekt en geduwd. Maar pas nadat het schaaltje op de salontafel leeg was, verzette de lapjeskater zich, met meedeneming van zijn Weelderige Volumpteuze Voorkomen.
Ditmaal waren het geen Plekken met Stip, maar een Groot Technisch Onderhoud dat hem hier had gebracht, hij groette de aanwezigen met een krul in zijn geblakerde staart (een gevolg van de brand die hij ternauwernood overleefd had) en leek gebiologeerd door de warme tinten van het eikenhout tegen de marmeren wanden, waar hij prompt zijn nagels inzette en met snerpende halen aanscherpte. Een door merg en been gaand geluid.

De kater spon na zijn daad, plofte voldaan tussen de houtsplinters op de grond, waardoor zijn indrukwekkende vetlagen uitdijden als een plas vette olie. Met vier dikke poten de lucht in en een brede glimlach op zijn kater-aangezicht, onbeschaamd zijn buik tonend filosofeerde de kater ronkend over de Enorme en Vermoeiende afstand tussen hem en het plafond met wapenemblemen.

Theemuts, de gelapte kasteelkater
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aisthèsis

Een afgrijselijk geluid deed haar opkijken. Een grote, ietwat zwaar aangekomen kat lag tevreden op de grond met vier poten in de lucht. Ze had het niet zien binnenkomen. Aisthèsis stond op en liep er naartoe. Ze knielde neer en aaide zijn kop en terwijl ze de poes aaide staarde ze naar wat het had aangericht.

[Lucer Vincero]

De schoonmaak en versiering van de balzaal was ondertussen al behoorlijk gevorderd. Een paar bediendes waren bezig met het ophangen van grote banieren over het hek van de gallerij. De banieren hadden een scharlaken rode kleur, midden op stond in een gouden kleur het wapen van Raganorck. Alle kroonluchters hingen weer op hun plek, op het moment waren de bedienden bezig om de kandelaren aan de muur op te poetsen, de stadaard witte kaarsen werden nu vervangen door duurdere rode geurkaarsen. Deze zouden een aangename rozengeur verspreiden tijdens het bal en ze konden het hele bal blijven branden zonder vervangen te hoeven worden. De vloer werd in de was gezet, maar dit werd onderbroken toen Theemuts zijn nagels door een net in de was gezet stuk haalde. Alle bedienden keken in de richting van de kat. Toen deze ook nog op zijn rug ging liggen liep een van de bedienden in de richting van de zwaarlijvige kat. Halverwege stopte hij in zijn pas, een tenger gebouwde jonge vrouw was naast de kat neer geknield en aaide hem nu over zijn kop.

"Zeg, zeg, dit kan natuurlijk niet! Het is al erg genoeg dat die dikzak van een kasteelkater de net in de was gezette vloer aan stukken krabt en daarna besluit om zijn kattenharen met de was te vermengen, maar nu moet je hem niet gaan belonen door hem te aaien. Neem die wandelende taarten dief maar mee naar buiten en ga hem daar maar vermaken." Hij pakte de dweil nog iets steviger vast en duwde toen Theemuts een klein eindje vooruit.
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[ckeetel]

De kater spon intens onder de liefkozingen en zijn voldane glimlach verschool zich vrijwel volledig onder de vacht van zijn onderkin toen hij zijn dikke kop genietend tegen de hand van de jonge vrouw aandrukte.
Een korte doch ferme druk echter, van de dweil aan zijn linkerzijde, schoof Theemuts de Taartendief van zijn plaats, de goedverzorgde vacht, in combinatie met de gladde vloer, in combinatie met zijn ideale uitgedijde schijfvormige zelf, gaf de kater een perfect Glijvermogen.

Hij vergat schielijk zijn overpeinzingen over Afstand en Plafond terwijl hij verder weggeschoven werd, hief zijn kop op en keek de jonge vrouw met grote ogen teleurgesteld en verwachtingsvol na...niet begrijpend waarom ze nu al vertrok.

Theemuts, gelapte Kasteelkater & Taartendief
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aisthèsis

Ze keek op naar de bediende en sloeg haar ogen neer, 'natuurlijk, mijn excuses.' Ze stond op en staarde beschaamd naar haar blote voeten. Ze lachte wat onzeker naar hem. Ze pakte voorzichtig de kat op en bracht hem mee de balzaal uit. Ze zette hem in de gang weer neer en aaide zijn zachte vacht.

((Aisthèsis en Theemuts, (de gelapte kasteelkater en taartendief ), naar de gangen van het paleis))

[Leonora_Nachtstorm]

Nieuwsgierig stak Aagje haar kopje om de hoek van de grote deuren van de Balzaal. Verwonderd keek ze naar binnen; dit was een plekje waar zij zich nou helemaal thuis kon voelen. De glanzende vloeren, de prachtige wandkleden aan de muur. Ja, echt iets voor haar. Ze hield haar kopje een beetje schuin, liep met lichte en sierlijke pasjes naar binnen op haar witte sokjes en ging gefascineerd zitten om één van de wandkleden eens van naderbij te bekijken. Ze tilde haar rechterpootje op en klauwde eens naar het wandkleed om een stukje van de stof te bemachtigen. Maar tevergeefs; alles wat ze had waren een paar pluisjes aan haar nageltjes.

Ze snoof eens. Was er niemand in de buurt om haar Gracieuze Zelf te aanschouwen? Ze spitste haar zwarte oortjes om te luisteren of ze iets kon horen en werd toen pardoes omver gelopen door één van de bedienden, die zich langs haar heen haastte, zonder naar haar om te kijken. Ze zette een hoge rug op en blies de bediende na.
Met jammerend kattengejank keek ze naar Haar Staart, waarvan de haren nu dof en vuil waren. Ze stak haar roze poezentongetje uit en begon zichzelf voor de zoveelste keer die dag schoon te likken.

Ze keek eens om zich heen. Hier viel niks te beleven, ze zou alleen maar omver worden gelopen of Vies worden gemaakt. Ze tilde haar kopje op, stak haar Sierlijke Staart prompt in de lucht en liep ontdaan de Balzaal uit.

((Aagje naar De Gangen Van Het Paleis))
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'

[Helena]

Een steeds luider wordend geklik van hakschoenen klonk door de gangen van het hasteel. Plotseling verscheen een jonge dame in de opening van de grote dubbele deuren, op de voet gevolgd door 2 bedienden. Haar blik gleed over de zaal en de bedienden. Geinteresseerd doet ze enkele gedecideerde stappen de zaal in, kijkt nogmaals rond en zegt tegen niemand in het bijzonder: 'Hmm, de balzaal, juist. Ik had wel wat meer verwacht, maar het formaat is redelijk. Koperen versieringen, hmpf. Maar de wandtapijten en kroonluchters zijn adequaat. Misschien wat klein voor de ruimte, maar van voldoende kwaliteit. Dat rood vindt ik veel te ordinair, maar ja, het zijn nu eenmaal de kleuren van Raganorck.
Ze laat haar blik rusten op de bedienden die bezig zijn het water van de omgevallen emmer op te dweilen. 'Erg moeilijk om goed personeel te vinden tegenwoordig'
'Maarten, laat mijn purperen avondgewaad wegbergen en mijn goud geborduurde zijden japon klaarleggen. Ik kan niet verschijnen in een kleur die vloekt met de wandversieringen!'

[Uriel]

Insignificantus hijgt een doffe waas op een van de kandelaars en begint dan weer verwoedt te wrijven totdat hij langzaam een glans ziet verschijnen. In zijn hoekje van de balzaal staan tientallen zilveren en gouden voorwerpen uitgestald. Het kleine hoopje links van hem ziet er glimmend uit, de andere hoop die veel groter is kenmerkt zich door een stoffige dofheid die metalen voorwerpen verkrijgen door jaren van ongebruik.

Hij kijkt even verbaasd op als hij een edelvrouwe ziet verschijnen op de voet gevolgd door twee bedienden. Vreemd, hij dacht ondertussen ieder lid van Ophelia`s uitgebreide familie wel te kennen. Deze vrouwe komt hem echter niet helemaal bekend voor, of wel? Hij graaft in zijn geheugen... wat was haar naam ook weer? Dan schiet het hem te binnen. Het is een lid van de van Rigenstein tot La Roche`s.... was ze niet getrouwd met een Natzenburger?

Hij legt de kandelaar die hij aan het oppoetsen was aan de kant en sleurt zijn slungelige ledematen omhoog totdat hij recht staat. Niemand van de andere bedienden lijkt zich erg druk te maken om het bezoek. Hij belsuit zijn kans te wagen. Alles beter dan zilverpoetsen. Hij begint de balzaal over te steken, ondertussen een elegante buiging inzettend. Als hij bijna de overkant en de vrouwe bereikt heeft schraapt hij even de baard uit zijn keel. Met een licht overslaande stem vraagt hij: "Goedendag vrouwe, kan ik u ergens mee van dienst zijn?"

--------------------------------------------------------------
~ Insignificantus uw meest onbeduidende bediende ~

[Uriel]

((Dasu en Kefir vanuit de Tuinen; het huis van de tuinman))

Hij opende de deur van de balzaal en ging naar binnen. De warmte voelde aangenaam aan op zijn ontblote bovenlijf; veel aangenamer dan de kille regendruppels van buiten. Sinds hij hier de vorige keer geweest was had een leger bedienden de zaal overgenomen en waren driftig aan het poetsen en boenen geslagen. Bij een van de deuren die verder het paleis in liepen stonden een drietal bedienden en een jonge adelijke vrouw die Dasu onbekend voorkwam.

Een aantal bedienden stopten met werken en keken met ogen groot van verbazing en wijzende vingers naar de half naakte halfelf met de grote roofvogel op zijn in tuinhandschoen gestoken linkerhand. Dasu wist even niet wat te beginnen nu hij zich door zoveel mensen tegelijk bekeken voelde. Hij was niet gewend om in de belangstelling te staan en zette vlug een stap opzij naar een plekje in de schaduw van een van de grote afhangende gordijnen. Hij boog onderdanig het hoofd in de hoop dat als hij niet naar de mensen zou kijken, de mensen ook spoedig niet meer naar hem zouden kijken.

[Aisthèsis]

((Aisthèsis uit de tuinen - het huis van de tuinman))

Onopvallend loopt ze achter Maan aan, maar nog altijd met haar gedachten bij de heer Witvloed. Ze vroeg zich af hoe hij van voren zou heten, misschien net zo romantisch als Maan. Of misschien zou hij een krachtige en standvastige naam hebben, maar dat betwijfelde ze.

De vloer onder haar blote voeten ging over op warm hout, ze bleef staan bij de glazen deuren, die zij ooit eens een keer vies had gemaakt. De balzaal was prachtig, ook al zag ze hem voor de tweede keer vandaag, ze bleef maar onder de indruk van de ruimte, van de inrichting, de decoratie. Lijnen en lijnen en lijnen, het oogde rijk maar enigszins chaotisch en onoverzichtelijk. Ze scheurde haar blik van het plafon en staarde naar de mensen die maar naar Maan wezen en staarden. Midden in de balzaal stond een dame, duidelijk van adelijke afkomst. Nogmaals kijkt Aisthèsis naar haar bovenal vuile, blote voeten en een beetje beschaamd blijft ze daar staan. Waarom had ze niet gewoon haar schoenen aangedaan?
_________________
* Aisthèsis' beschrijving

[Uriel]

Het werd stil in de balzaal, traag dwarrelden wat stofdeeltjes door de grote open ruimte. Voorzichtig gluurde Dasu door zijn wimpers om zich heen. Niemand scheen zich te verroeren. Zo zacht mogelijk begon hij de grote open ruimte van de balzaal over te steken. Hij voelde hoe de velen paren ogen in zijn rug branden en zich afvroegen wat hij, een slaaf, een halfbloed met een roofvogel nog wel, deed in het kasteel.

Hij keek vlug om zich heen om te zien waar Aisthèsis was, maar richtte bijna ogenblikkelijk zijn ogen weer op de grond voor hem. Nog een vlugge blik schoot naar de overkant om te zien waar de deur was. Hij was zich bewust van de drukkende stilte en zijn vrije hand zocht naar iets om zich aan vast te houden; iets dat hem houvast kon bieden terwijl hij de grote open ruimte overstak en zich blootgaf aan de priemende blikken van de kasteelbewoners.