Raganorck

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

"We kunnen ook het kasteel bekijken, als je dat leuk vind. Maar vergeet niet dat ik ook een keer jou huis wil zien!" Leana grijnsde naar Via en zei: "Ik ben niet zo'n slappeling hoor, anders had ik het nooit gered, vanwege mijn geschiedenis. Maar dat hele verhaal zal ik je niet aandoen, dat is namelijk ellelang en doodsaai. Ik vrees dat je na korte tijd in slaap bent gevallen, hoe fit je ook bent. Hoe vond je de bibliotheek er trouwens uitzien?"

Ze liet haar blik door de kamer gaan, die bleef hangen bij Via. Ze grijnsde nog een keer naar haar, om te laten zien dat er echt niets aan de hand was. "En over Lupijn, we kunnen toch gewoon naar hem vragen? Zo moeilijk is dat niet. Je vraagt gewoon aan de eerste de beste persoon 'Weet u misschien waar Lupijn is?' en als hij zegt dat hij Lupijn zelf is, heb je geluk, want dan hoef je niet zo lang te zoeken."

Via Linwell · Posted: Fri Mar 26, 2004 9:01 am Post subject:

Via haalde haar schouders op. "Als je echt zo graag uit je kamer weg wilt vind ik het best. Laten we dan maar eerst de stad gaan bekijken, misschien kunnen we dan nog wat eten bij mij thuis. De bibliotheek zag er trouwens behoorlijk indrukwekkend uit. Ik heb nog nooit zoveel boeken bij elkaar gezien. Ik denk dat je er wel een paar dagen in zou kunnen rondzwerven, zo groot leek het me..."
Via was ook langzaam opgestaan en glimlachte terug naar Leana. "Zullen we dan maar?"

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

"Goed." Leana opende de deur en liep de kamer uit. "Als je hieruit wil, moet je geloof ik gewoon aan de uitgang denken."

((Via en Leana ->> ?))

((OOC: Waar gaan we eigenlijk naartoe? De Tien Torens ofzo?))

Via Linwell · Posted: Wed Mar 31, 2004 9:52 am Post subject:

((OOC: Via en Leana inderdaad naar de Tien Torens, Huize Linwell))

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

((OOC: Leana uit de Tien Torens <- Huize Linwell))

Via wat omwegen was Leana na lang zoeken toch bij haar kamer gekomen. Ze was ongeveer bekaf van de hele dag en wilde het liefst heel lang gaan slapen. Met een zucht liet ze zich op het bed zakken en deed resoluut haar ogen dicht. Ze hoefde niet te wachten tot ze in slaap viel, want voor ze het wist deed ze dat al.

Uriel · Posted: Tue Mar 08, 2005 11:36 am Post subject:

((De Gepokte vanuit de LARP))

Hij was tevreden. De onthoofding was de perfecte aangelegenheid geweest voor een korte toespraak. De bevolking van Raganorck had de nemesis van het koningshuis gezien en het zou niet lang duren voordat de roddel zich zou verspreiden. De roddel dat er een held van het volk was die het opnam tegen de adel die zich als een stel parasieten op de grote stenen puist boven Raganorck vastgezogen hadden. Toen hij bij de poort kwam vond hij het valhek echter naar beneden. Zijn woorden waren hem blijkbaar vooruit gesneld en de paleiswacht had haar maatregelen genomen. Dat betekende dat hij de lange weg via het Duistere District en de Tuinen had moeten nemen. Zolang ze die nog niet gevonden hadden was hij relatief veilig en kon hij gaan en staan waar hij wilde.

Hij was maar wat blij dat hij die weg gevonden had. Het zou hem veel moeite besparen en het gaf hem de gelegenheid om te komen en te gaan waar hij wou. Bewegingsvrijheid was erg belangrijk voor iemand in zijn positie. Hij dankte zijn duistere godin voor de gave van een scherp intellect.
Hij had in de straten van het Duistere District gewacht tot de zon onder was en was toen naar binnen geslopen. Even gingen zijn gedachten naar de grote Bibliotheek onder stadsbibliotheek. Niet arrogant worden was de duidelijke waarschuwing die de oude goden daar hadden achtergelaten. Zelfs toen hij hen het antwoord op hun vragen gegeven had, hadden ze het niet geaccepteerd, alleen maar omdat ze het niet wilden horen. Dat was een veel voorkomende fout in mensen. Zolang je ze vertelde wat ze wilden horen, keken ze niet verder dan hun neus lang was.

Owja, natuurlijk was hij van plan om het koningshuis ten val te brengen, dat deel van zijn kleine toespraak was maar al te waar. Het kon hem alleen voor geen donder schelen dat er daarna alleen maar dood, verderf en chaos volgen zou. Dat zou zijn godin tevreden stellen en de stad doen bloeden voor de misdaad die haar rijders was aangedaan al die lange jaren geleden.

Hij sloop door de duistere gangen van het paleis zonder ook maar iemand tegen te komen. Klevend aan de duisternis van de gangen zelf zocht hij zijn weg langs balustraden en lege stoffige kamers, over krakende trappen en door schuin afhellende gangen. Het kasteel was oud en leek een onuitstaanbare vijandigheid uit te stralen. Het voelde alsof de stenen zelf hem beschuldigden van de misdaad die komen ging, maar het was geen misdaad, het was echter gerechtvaardigde wraak. Zijn hand omklemde haar slangendolk in een onbewust gebaar.

Voor een van de houten deuren bleef hij staan. Hier was het. De kamer van een van zijn discipelen. Een meisje nog maar, maar iemand die had bezworen hem te dienen die haar diende. Hij liet een droge roffel met zijn hand neerkomen op het hout van de deur. Zijn ogen schoten even vlug heen en weer door de gang, terwijl hij wachtte.

Geen antwoord. Hij zuchtte. Wellicht was het te wijten aan haar verwonding. Hoe dan ook, hij zou haar de volgende keer dat hij haar zag wel op aanspreken. Hij kon het zicht niet veroorloven zijn tijd lang te verdoen met het wachten voor een gesloten deur. Hij liep verder in de hoop zijn kamer te vinden. Uiteindelijk zag hij een deur die hij herkende en glipte naar binnen. Achter zich draaide hij de deur weer op slot.

((De Gepokte naar de Dwalende Kamers; in Duister gehuld 2))