Raganorck

[Lyonell]

De nietwetende:

Ze wachtte lang, zo'n idee had ze. "kon het op schieten"
Ze wou krabben aan haar been die nogal jeukte maar haar handen veroerde zich niet. ze beet op haar lip om de juist komende jeuk te negeren.

Plosteling hoorde ze harde dreunen, de vloer begon ervan te trillen ze keek op en zag een groot schepsel aankomen...

[Dorum Iasha]

Een vrouw van rond de 25 stond voor de deur van de kamers waar Dorum en Lucer de nacht ervoor hadden overnacht.. In een snelle blik nam hij de vrouw op en hij zag meteen wat het dienstmeisje bedoelde met haar handen... De nagels waren abnormaal lang ... en dan haar ogen.. ze leken haast wel katachtig.

Haar verschijning intereseerd Dorum. Net als de de meermaagd en de Faun hem geintreseerd hadden. Toch pakte hij zijn speer nog steviger vast. Hij was het belachelijke gele shirt dat hij moest dragen van Lucer helemaal vergeten terwijl hij richting de vrouw liep. Haar blonde haar deed hem even denken aan zijn moeder.

Ook haar ogen, ondanks dat ze katachtig waren... ze kwamen hem zo bekend voor.... Ze leken op die van zijn moeder, maar toch ook weer niet. Ook haar lichaam's bouw.. ze leek niet op een elf, maar wel op zijn moeder. Vervolgens kijk hij naar haar oren... Dit kon gewoon niet.... haar oren waren spits maar niet spits genoeg voor een elf... ze leken sprekend op die van zijn moeder!

Dorum was nu compleet in de war.. zij kon zijn moeder niet zijn... zijn moeder was gedood ... door .... althans dat dacht hij... Twijfelend bleef hij daar een halve meter voor de jonge vrouw staan... Zijn speer lag nu losjes in zijn hand terwijl hij daar roerloos stond.. verloren in gedachten. Niet besefend dat deze vrouw wel eens gevaarlijk kon zijn.

[Lyonell]

De nietwetende:

Ik keek in de doordringende ogen van de halfuitziende elfische stevig gezette man. Was dit nou de heer. Ik bekeek de man en vond hem er niet echt uitzien als een echt geleerde heer, of waren ze dat hier niet. “Nee stomme idioot dit is hem niet” schreeuwde er een stem in mijn hoofd. Zonder elk besef zette mijn nagels zich uit en hield ik deze half voor mijn gezicht.
Ik probeerde de woorden die iets in mij wouden zeggen weg te stoppen maar de kracht waar mee ze vloeiden was sterker.
“…at de heer komen!” kwam er met een kille stem uit mijn mond.

Ik schrok licht door deze harde en kille toon. Wat nu, geen enkele beweging was meer mogelijk ik probeerde me been te verzetten maar er was een kracht die mijn benen en heel mijn lichaam vast bleef houden. Ik voelde me zwak en wou deze opgepropte gevoelens negeren, het bleek te lukken of lukte het mijn niet maar lukte het iemand anders ik wist het even niet meer…..

[Dorum Iasha]

"...at de heer komen!”

Haar stem was kil.. killer dan Dorum verwachte althans... Hij schrok, maar liet dat niet merken. Nog steeds stond Dorum daar roerloos... hij twijfelde wat hij moest doen... zijn goede humeur... zoals hij zich vandaag voelde en een hele tijd niet had gevoeld..... had dat met dit wezen te maken?

Hij zuchte en keek recht in de katachtige ogen van de op zijn lijkende moeder vrouw. Vervolgens pakte hij echter weer zijn speer steviger vast.

"Mijnheer Vincero is bezig, U zult het maar met mij moeten....Waar mee kan ik u van dienst zijn?" Dorum voelde gewoon dat de vrouw niet te vreden zou zijn met dit antwoord... en misschien wel eens kwaad zou kunnen worden.. Hij keek naar de klauwen van de vrouw, die konden best eens wat schade aan richten op zijn lichaam. Hij klemden zijn handen strakker om zijn speer, zodat hij snel kon uithalen naar de vrouw als het nodig was.

[Lyonell]

haar ogen flitsten naar de speer die verraderlijk naar voren werd gestoken. ze kreeg een schok in haar lichaam ze wou gillen het uitroepen maar de klank werd terug gedrongen en herhaaldelijk herhaald. ze wou naar haar oren gerijpen maar net voordat ze met haar handen haar oren wou afdekken begaven haar knieeen het. woorden de zie niet meer kon verstaan omdat ze haar eigen pijnkreten alleen nog hoorde klonken dreigend. haar hele lijf deed pijn en voordat ze het wist zakte ze ineen. ze gilde het uit de woorden van help schreeuwde ze de hal in
maar hielp het.....

[Uriel]

(Kind van de Koude uit de Tuinen; het kistje)

De hele nacht had hij geklauterd. Binnen over balustraden en door nauwe gangen, langs trappenhuizen en grote granieten pilaren. Zijn verbrande klauw deed pijn en hij ging maar langzaam vooruit. Wat een wonderlijke wereld hier onder de grote koepel met de vuurbollen, dacht hij. Een wereld ver boven die van hemzelf. Een wereld waar de Grote Grijze brenger van Geschenken daadwerkelijk rondliep en kon verdwijnen met het gerommel als van een aardverschuiving en een verblindende lichtflits. Hij snapte het niet. Uiteindelijk was hij in een donkere hoek gekropen en in slaap gevallen. Zijn kale hoofd rustte op zijn goede klauw.

Plotseling hoorde hij geschreeuw uit de kamer onder hem. De stenen fluisterde een waarschuwing, maar Kind van de Koude was te nieuwsgierig. Door de opening keek hij naar buiten en zag een warme lichtvlek op de vloer die aangaf dat de grootste en heetste van de twee vuurballen de koepel beheerste. Hij keek naar de houten plaat in de deur. Deze za er uit alsof hij open kon met behulpo van een metalig uitsteeksel. Kind van de Koude deed de deur open en zocht zijn weg naar beneden, daar naar waar hij vermoedde dat de schreeuw vandaan gekomen was.

Aangekomen op de lagere verdieping zag hij weer zo`n houten plaat en stemmen, hij tweifelde. Uiteindelijk won zijn verstand het van zijn nieuwsgierigheid en klom hij slechts boven op de uitstekende dwarsbalk die de deur omlijstte. Daar legde hij zijn klauwen op de stenen en liet de stemmen zachtjes fluisterend tot zich komen...

[Dorum Iasha]

Dorum werd gek van het gekrijs van de "jonge" vrouw. Hij probeerde zijn elfen oren te bedekken want hij had het gevoel of zijn gevoelige oren op elk moment kapot zouden knallen. Hij wou iets doen om het schreeuwen te stoppen, niet om die vrouw te helpen, maar alleen zodat het schreeuwen op zou houden. Hij keek hou de vrouw op de grond lag te creperen.

Dorum opende zijn mond, hij wist echter helemaal niet wat hij moest zeggen. Tot hij plotseling voelde dat er iets niet klopte... Er was nog iemand of tenminste nog iets... Opnieuw spande hij zijn hand spieren aan en greep de speer stevig vast. Hij liet de vrouw daar liggen, omdat hij toch niet wist wat hij moest doen om haar te helpen.

Zo voorzichtig als hij kon sloop hij langs de vrouw. Richting de doorpost aan het einde van de gang. Voor een mens was hij niet hoorbaar geweest. Voor een elf misschien nauwelijs. Maar hij wist niet wie er achter de deur zat.. of wat....

Hij dacht een snelle ademhaling achter de deur te horen toen hij dichterbij kwam, maar dat had ook zijn verbeelding kunnen zijn. Langzaam begon zijn hard sneller te kloppen terwijl hij nog steeds zijn speer stevig in zijn handen had geklamt. Dorum gleed tegen de muur aan waar de deur aan grensde. Hij sloot zijn ogen en luisterde goed naar de zachtte geluiden van de andere kant van de deur. Wie stond er aan de andere kant van de deur? Hij of zij rook niet als een mens, zijn of haar ademhaling klonk niet als dat van een mens en zijn aanwezigheid voelde zeker niet als een mens. Zijn hand gleed zachtjes over het houd van de deur richting de klink. Hij greep hem vast om en stond toen stil. Hij twijlde wat hij moest doen. De kans was klein dat iemand hem had horen verplaatsen...Met de klink in zijn rechter hand en zijn speer in zijn linker wachtte hij tot er iets ging gebeuren.

[Uriel]

Kind van de Koude hoorde de zachte fluister stemmen van de stenen. Een man, een speer, een vrouw op de stenen vloer. Hij voelde de dreiging vanuit de kamer aan de andere kant van de muur. Hoorde hoe de stenen fluisterden van gevaar, maar hij kon nergens heen. Bovenop de deurpost had hij de bescherming van de schaduwen en zachtjes kroop hij nog ietsje verder tegen de stenen aan zodat zijn hele lijf verborgen zat in de schaduwen en hij bijna onderdeel leek uit te maken van de stenen muur zelf.

[Lyonell*]

de pijn sneed door me heen ik voelde hoe koud de ondergrond was maar kon niet opstaan. het leek wel of ik geen elke inspraak had op mijn eigen lichaam ik probeerde tegen de kracht in te gaan maar dat bezorgde me nog meer pijnscheuten en een galmende stem
'STOP TOCH STOP LUISTER LUISTER DOE NIET ZO DEBIEL LUISTER' ik trok de spanning weer weg en probeerde te luisteren
'LUISTER NAAR JE ZELF LUISTER NAAR JEZELF JIJ WEET WAT JE WILT!'
'dat weet ik niet'
"JAWEL JAWEL JE WEET HET JE WILT NAAR DIE HEER DAT WIL JE'
'ik weet niet of ik dat echt wil''
" DAT WIL JE !!!"
'oja wil ik dat' zo voelde ik de kracht van me andere ik overvloeien naar heel mij.
'ja dat wil ik!'
'JE WILT ER ALLES AAN DOEN OM MET DIE HEER TE GAAN SPREKEN DWING DIE KNUL LAAT HEM VOELEN WATJ JIJ WIL WAT WIJ WILLEN"
"ja! ja JA!!!

'JA DAT WIL IK!!!!' ik voelde de kracht in me stromen en ik sprong op trok me klauw uit en sprong naar de elf man die met zijn rug naar me stond en
groef mijn hele klauw in zijn rug ruw trok ik me dichter bij hem en schreeuwde naar hem "IK WIL NAAR DIE HEER!!!! NU!!!!!!" ik zag dat hij bloede op de plek waar mijn klauw in stak.
'dit is niet goed dit is niet goed'
"JAWEL'dezelfde stem kwam terug in mijn hoofd 'ja dat willen wij wij willen dat je wilt toch wel wat jezelf wilt'
'ik weet het niet'
'je weet wat goed is ja toch je vertrouwd jezelf toch wel'
ík denk het'
'juist VERSLAP NOU NIET JOU SLAG GRAAF DIEPER MET ONZE KLAUWEN GRAAF VOEL ZIJN PIJN KOM OP"
ik luisterde naar mezelf mijn deel waar ik nog noooit naar geluisterd had en waar ik nog nooit van had geweten en drukte steviger in mans vlees...

[Dorum Iasha]

Dorum had haar nooit horen of voelen opstaan. Zijn hart sloeg een slag over toen er een stekende pijn in zijn rug schoot. Even stond hij daar stil, eigenlijk net alsof dat de pijn minder zou maken.

Van schrik had hij de deur geopend, omdat hij de klink al in zijn hand had. Snel daarna draaide hij zich echter snel om. De achterkant van zijn speer vloog zo snel richting de vrouw dat als deze zou raken de vrouwe had moeten inzien dat niemand hem iets kon dwingen te doen door geweld.

[Uriel]

GEVECHT bulderden de stenen in een fluistering van verontwaardiging. Er wordt gevochten binnen de muren van onze wirwar! Kind van de Koude rilde. Hij had het gevoel dat hij iets moest doen, maar hij wist niet wat. Doe iets, dreinde het in zijn hoofd en de deur die openzwaaide was als een uitnodiging voor een maal van grotmos.

Vlug als water slingerde hij zijn klauw om de bovenrand van de deurpost en slingerde zich de kamer in. Hij voelde hoe hij hard ergens tegenop botste toen hij losliet en zichzelf de kamer in lanceerde. Hij rolde zich op en kwam als een mini-lawine pas weer tot stilstand tegen de deur aan de andere kant van de kamer....

[Lyonell]

( ooc..die umm gast denk dat jullie daar al achter waren was van mijn personage 'de niet wetende' )

[Uriel]

Kind van de Koude lag in een hoopje tegen de stenen muur en krabbelde overeind.

[Lyonell]

vol agressie hield ze haar kracht op haar klauw gericht, hij zou moeten voelen wat wij voelen ja wat wij voelen...
omdat ze alle aandacht bij haar andere ik had gelegd zag ze niet dat de speer naar achtere werd geduwd. deze raakte echter in haar maag en ze liet los viel achterover en krabbelde daarna heel snel weer overeind.

[Dorum Iasha]

Totaal verbluft doordat een vaag wezen tegen zijn schouder op knalde merkte Dorum niet eens of de speer de vrouw had geraakt. Hij zag aan de andere kant van de kamer het wezen wat zojuist tegen zijn schouder was aan geknalt. Vol intresse keek Dorum wie of wat het was, de pijn in zijn rug totaal vergetend. Plotseling dook de vrouw weer voor hem op.

Dorum was totaal niet meer geintreseerd. De vrouw mocht dan kracht uitstralen, maar Dorum kon zo zien, dat als het er op aan kwam zij in snelheid hem nooit bij zou kunnen houden. Het andere wezen in de kamer waar hij nog niet zeker van wist wat het was intereseerde hem echt veel meer.

Met zijn speer stevig in zijn handen, zijn rug tegen de muur en zijn gezicht richting de twee gedaantes wachtte hij tot 1 van deze 2 een verkeerde beweging zou maken...