Raganorck

[Roberto Schwarzherz]

((Robert Schwarzherz uit De Dwalende Kamers; Roberto's verborgen vertrekken))

Aan het hoofd van vier mannen, gehuld in het zwart-met-zilver en bewapend met korte zwaarden en kleine schilden, marcheerde heer Schwarzherz met opgeheven hoofd door de gangen van het kasteel, zelf draagt hij geen zichtbare wapens. Voor de vertrekken van die nieuwe raadsheer hielden hij en zijn mannen halt. Één van hen drukt voorzichtig zijn oor tegen de deur. "Hier is het heer, gaan we naar binnen?"
Roberto gebaarde de mannen posities in te nemen rond de deur. "We wachten tot ze naar buiten komen."

Het gestommel van ruwe handelingen binnen baant zich een weg door de kieren van de deur, maar Schwarzherz en zijn mannen wachten met eindeloos geduld, of getrainde dicipline. Als standbeelden identieke standbeelden staan ze daar, ogen strak op de deur, een schild aan hun linkerarm en de rechterhand op het gevest van hun zwaard, alleen hun gezichten zijn anders.

[Uriel]

Hemether`s lucht wordt uit zijn longen geperst als de Elf tegen hem opspringt en hem omverwerpt. "Wat he..." Maar hij houdt direct zijn mond dicht als hij achter zich een werpdolk tegen de stenen muur hoort ketsen. De Elfse had hem zowaar het leven gered. Zo`n werpdolk zag eruit alsof hij met gemak zijn pantser zou hebben doorboord. Hij greep de achterkant van zijn lange hellebaard vast en liet zich overeind helpen.

Üh, bedankt..." Zei hij enigszins verward. Zijn gedachten dwaalden af terwijl hij wegzonk in haar ogen. De puntoren was hij helemaal vergeten evenals zijn aangeleerde wantrouwen tegen elfen en de Duisterelf bij de deur...

[Leana Terived]

"Geen dank," zei Linwë zacht. "Ik haat bloedvergieten..." Ze liep naar de plek waar de werpdolk was gevallen en pakte hem op. "Heeft u hier iets aan?" "Yes, they are Elves," zei Legolas; "and they say that you breathe so loud they could shoot you in de Duister."

[Uriel]

Hemethers adem stokte in zijn keel toen de deur openging en de in het zwart en zilver geklede figuren verschenen. Hij had wel gehoord van deze geheime dienst, want dat was het, maar had ze nog nooit zelf gezien en nu, nu stond heer Schwarzherz zelf voor zijn neus. Hij ging snel in de houding staan.

Vroeger had hij zelf Elfen beledigd, maar nu. Ze had tenslotte zijn leven gered en... nee dat was vast Elfenmagie geweest en doorgestoken kaart. Ze hadden hem in verwarring willen brengen, dat was het. Hij salueerde toen Schwarzherz zijn zegje gedaan had. Gedisciplineerd, het woord galmde in zijn hoofd. Dat kon niet veel goeds betekenen en nu hij de garde zelf gezien had... Hij wou er niet aan denken wat de gevolgen konden zijn... een dun straaltje koud zweet zocht zijn weg langs de achterkant van zijn nek en liep met oneindige tergende traagheid over zijn ruggegraat, maar Hemether durfde niet te bewegen... niet zolang Schwarzherz in de kamer was.

[Roberto Schwarzherz]

Een kille glimlach speelde over zijn gezicht. Roberto genoot er van de macht die hij had te gebruiken, en van het ontzag dat hij inboezemde. Deze soldaten zouden nu niet durven het wicht te laten ontsnappen.
"Escorteer haar naar de kerkers, onmiddelijk!"
Zonder op enige reactie te wachten draaide hij zich om en beende de gang door om zijn mannen in te halen.

De duisterelf kreeg geen antwoord, de man hield haar vannuit zijn ooghoek in de gaten maar was blijkbaar bereid haar zelfs maar aan te kijken, hij kende de verhalen over elfenmagie en de ogen van deze donkere elf bevielen hem allerminst. Ze marcheerden door in een stevig tempo, en de gangen om hen heen veranderden. Stoffen lopers werden vervangen door koud steen en fakkels namen de plaatsen van mooie wandlichten in. De gang helde een beetje naar beneden en zo nu en dan kwam een koude windvlaag hen tegemoet. Toen ze een stijle trap moesten voegde Roberto zich weer bij hen. De trap was erg lang en smal, ze zouden één voor één moeten afdalen. Twee van de mannen daalden de trap af terwijl de andere twee de elf vasthielden, zo kon. Toen ze beneden stonden kreeg ze een duw in haar rug.
"Lopen." Edited by: Roberto Schwarzherz  at: 11/6/03 9:34 pm

[Leana Terived]

((OOC: Sorry...? Gaat dit nu over yar anenya of over Linwë??)) Weten dat je onwetend bent, is het begin van alle wijsheid...

[Roberto Schwarzherz]

Eerste allinea speelt zich af in de kamer van heer Vincero waar linwë zich bevind, daarna ergens in de gangen van het kasteel waar yar anyena is, ik dacht dat het wel duidelijk werd uit de tekst? Roberto Schwarzherz, Meester Intrigant van de Zilveren Schaduw

[Leana Terived]

((OOC: Blijkbaar niet voor mij dus... Uh, misschien licht het aan mij, mar nu gaat Linwë naar de kerkers en uiteindelijk blijkt dat yar anenya te zijn?? Ik weet het, ik ben ongelooflijk irritant, maar het is wel handig als ik het ook begrijp. Het ligt dus aan mij, want jij begrijpte het helemaal en ik niet, of zijn er meer mensen die het nogal vaag vinden? Eenmaal, andermaal?))
Weten dat je onwetend bent, is het begin van alle wijsheid...Edited by: Leana Terived at: 11/7/03 3:16 pm

[Roberto Schwarzherz]

Yar Anyena wordt door Roberto's mannen naar de kerker gebracht en hij heeft de twee soldaten in de kamer van Vincero de opdracht gegeven Linwë daar ook heen te brengen, of dat ook gebeurt is aan jou en uriël, Roberto is zoals in de post staat weggelopen achter zijn mannen (en Yar Anyena dus) aan Roberto Schwarzherz, Meester Intrigant van de Zilveren Schaduw

[Leana Terived]

((OOC: Bedankt !))

Linwë probeerde zo neutraal mogelijk te kijken, maar de angst kneep haar echter de keel dicht. Wat als ze nooit meer terug kon naar de Wilde Wouden? Wat als ze nooit meer uit die kerkers kwam? Ze voelde hoe de angst en paniek haar begonnen te overheersen. Ze trilde over haar hele lichaam en wenste dat ze nooit hier naartoe was gegaan. Waarom moet ik me toch overal mee bemoeien? dacht ze. Weten dat je onwetend bent, is het begin van alle wijsheid...

[Uriel]

"Ga maar alvast naar de keuken, ik zie je daar wel." Zei Hemether tegen zijn maat. "Zij lijkt me geen probleem verder, wel dan?" Zei hij terwijl hij zijn hellebaard opraapte van de vloer. "Je elfenmagie werkt niet op mij. Ik had je wel door. Mij betoveren met je schoonheid, zodat ik gewillig zou doen wat jij zegt. Me meevoeren naar die Wilde Wouden en me tot slaaf maken van het elfenvolk. Nee, daar trap ik niet in. Lopen mevrouwtje. Je elfenzusje achterna." Hemether sprak beslist, maar twijfelde in zijn hart. Deze elf had zijn leven gered uiteindelijk, maar toch het bleef een elf, en dan was er ook nog de garde van Schwarzherz. Zijn angst en twijfel klonken onbarmhartig door in zijn overdreven poging tot zelfverzekerd optreden, zijn rug was te recht en zijn ken net iets te ver vooruit gestoken...

[Uriel]

"Ga maar alvast naar de keuken, ik zie je daar wel." Zei Hemether tegen zijn maat. "Zij lijkt me geen probleem verder, wel dan?" Zei hij terwijl hij zijn hellebaard opraapte van de vloer. "Je elfenmagie werkt niet op mij. Ik had je wel door. Mij betoveren met je schoonheid, zodat ik gewillig zou doen wat jij zegt. Me meevoeren naar die Wilde Wouden en me tot slaaf maken van het elfenvolk. Nee, daar trap ik niet in. Lopen mevrouwtje. Je elfenzusje achterna." Hemether sprak beslist, maar twijfelde in zijn hart. Deze elf had zijn leven gered uiteindelijk, maar toch het bleef een elf, en dan was er ook nog de garde van Schwarzherz. Zijn angst en twijfel klonken onbarmhartig door in zijn overdreven poging tot zelfverzekerd optreden, zijn rug was te recht en zijn kin net iets te ver vooruit gestoken...

[Leana Terived]

))Wat? Een sissend geluid ontsnapte van Linwë's lippen. Hem betoveren en tot slaaf maken? Ze deed enkel wat haar plicht was, al was dat dan op een erg onbeleefde manier. Nooit zou ze stervelingen de slavernij in sturen, dat was iets voor haar "elvenzusje". Met emotieloos gezicht liep ze voor de wacht uit, niet lettend op het feit dat hij zijn eigen emoties verraadde...

((OOC: Elvenzusje... )) Malum est consilium, quod mutari non potest ...

[Uriel]

(OOC; Voor een mens lijken ze allemaal zo vreselijk veel op elkaar... )

Hemether liet haar voorop lopen en gaf af en toe aanwijzingen. Ze gingen gang in, gang uit, kamer in, kamer uit. Langs gangen waar nog nooit iemand geweest was en waar de spinnenwebben in stoffige hoeken plakten of vochtvlekken zich uitspreiden over de muur en ze deed lijken op landkaarten van een veraf gelegen continent. Hemether wou het niet toegeven. Hij bleef bevelen geven, "links" of "rechts" maar naarmate ze verder kwamen begon hij steeds meer te twijfelen. Hij had nooit moeite gehad met de gangen van het kasteel, maar nu... Hij snapte er niets meer van. "Wacht even." Zei hij uiteindelijk. Hij stopte en keek om zich heen. Probeerde zich de gangen voor de geest te halen, maar het was een onmogelijke opgave. Ze stonden op een kruising van vier gangen. Er waren ontelbare van dit soort kruisingen en hij wist niet eens meer zeker op welke verdieping ze zich bevonden... een grote staande klok tikte langzaam de seconden weg en met iedere droge tik tak zonk Hemether de moed verder in de schoenen.

[Leana Terived]

((OOC: Weet ik, VROLIJK SINTERKLAAS!!! ))

Nukkig liep Linwë met de wacht mee. Ze wist zeker dat ze hopeloos zouden verdwalen, want het kasteel zag er steeds vreemder uit. Het werd haar steeds moeilijker haar voeten te verzetten. Toen ze tenslotten stilhielden bij de viersplitsing, keek ze tweifelend over haar schouder.
"Weet je zeker dat we wel goed gaan? Ik had het idee dat we naar boven liepen, in plaats van rechtdoor..."
Meteen had ze spijt dat ze tegen de man had gesproken. Niets zeggen, dat was het beste. Althans, dat dacht zij. Ze zou dan geen valse beschuldigingen van verleiding en misleiding op zich krijgen. Maar toch... haar gevoel voor richting zei haar dat ze rechts moesten aanhouden. Ze verzette zich uit alle macht tegen de verleiding de man te helpen. Stel dat ze alsnog verkeerd liepen?
Zwijgend besloot Linwë dat ze niets tegen de wacht zou zeggen, bij hem uit de buurt zou blijven en vooral hem niet aan te raken. Malum est consilium, quod mutari non potest ...