Raganorck

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

Linwë was verstijfd van schrik. Ze kon zlfs geen excuses meer mompelen. Een zwaard... Plotseling besefte ze dat ze in een vreemde kamer stond met een vreemde vrouw en een vreemde elf en dat er net een vreemde man was binnengekomen. Ze sperde haar ogen open en balde haar vuisten. Haar blik gleed naar Creatuurtje, en een zucht ontsnapte. "Yes, they are Elves," zei Legolas; "and they say that you breathe so loud they could shoot you in de Duister."

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

yar anenya... zo heette ze dus. Ze keek weer naar de man die nog steeds met zijn zwaard in haar richting stond. "Zou... zou dat zwaard naar beneden kunnen?" stotterde ze. "Yes, they are Elves," zei Legolas; "and they say that you breathe so loud they could shoot you in de Duister."

Dorum Iasha · Nachtdwaler Joined: 20 Dec 2002 Posts: 143 Location: Emmen

"Vergeef mij heer want de één van de elfen heeft mij lastig gevallen. Ik weet niet wat zij van mij willen, maar ik ben zo snel mogelijk naar U terug gekeerd mijn heer." Dorum sprak deze woorden uit terwijl hij op een knie neer daalde. Met zijn hoofd gebogen wachte hij op een antwoord van zijn meester.

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

Linwë voelde een woede opborrelen toen yar aneya haar aanwees. Haar ogen kneep ze tot spleetjes en plotseling kwam er iets in haar op. Nooit zou ze het gedaan hebben, knielen voor een mens, maar als het nou eenmaal nodig was, kon het niet anders. Ze knielde en kwam gelijk verkeerd neer op haar knie. Ze beet op haar lip, maar liet verder niet merken dat ze zich had gestoten.
"Excuses voor ons wangedrag, heer," zei ze met gebogen hoofd. "Neem het Uw dienaar vooral niet kwalijk dat hij een hele dag zoek was. Het was mijn schuld dat ik hem ophield. Hij had niets misdaan, en zij ook niet," - Linwë wierp een blik op yar aneya en boog snel haar hoofd weer - "Ik hoop dat U mij dit vergeeft..."
Ze balde haar vuisten. Nooit had ze dat gedaan. Nooit was ze nederig geweest, en al helemaal niet tegenover een mens. Haar kaken klemde ze op elkaar, haar ogen werden weer spleetjes en er kwamen putjes in haar handen van haar nagels. Haar hart bonkte als een gek op en neer, ze had zichzelf voor gek verklaard en als dit voorbij was, zou ze zich terugtrekken in de Wilde Wouden, om nooit meer naar Raganorck te gaan. "Yes, they are Elves," zei Legolas; "and they say that you breathe so loud they could shoot you in de Duister."

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

Haar ademhaling werd onrustiger en haar handen begonnen te trillen. Waarom had ze dit gedaan? Om zichzelf te redden? Zo egoistisch was ze niet. Maar ze deed het ook niet voor yar anenya... en niet voor de man of voor de elf. Met een ruk stond ze op en keek de man recht in zijn ogen. "Yes, they are Elves," zei Legolas; "and they say that you breathe so loud they could shoot you in de Duister."

Lucer Vincero · Nachtdwaler Joined: 19 Dec 2002 Posts: 374 Location: Zeist

Een van Lucers wenkbrouwen ging iets omhoog toen de vrouwlijke elf hem vroeg of hij zijn zwaard wou weg doen. Hij zag geen reden om dit te doen en dus negeerde hij de vraag maar. Hij volgde de kleine scene tussen de beide vrouwen waar uit hij afleide dat ze elkaar niet echt mochten.

Toen de elfenvrouw naast Dorum neer knielde en daarna weer opsprong en hem strak aan keek vertrok Lucer geen spier, dit soort situaties waren niet nieuw voor hem.

"Gaan jullie twee maar eerst eens zitten," zei hij tegen de twee vrouwen en wees naar de twee stoelen bij de tafel. "Dorum hou ze in de gaten terwijl ik ze van hun wapenen ontdoe."
Hij hield de punt van zijn zwaard onder de kin van de duisterelf en haalde beide kromzwaarden uit hun schedes en legde deze aan de kant. Ook de zwepen moesten eraan geloven, je kon nooit voorzichtig genoeg zijn...
Bij de elfenvrouw kon hij geen wapens vinden, maar dat betekende niet dat ze er niet waren. Daarintegen zou een grondige inspectie onbeschoft over komen.

"Zo en leg nu maar eens uit waarom je achter mijn lijfwacht aanzit," zei hij met een hoofdknikje naar de elfenvrouw. Hij leunde op zijn zwaard nu Dorum de vrouwen 'bewaakte' met zijn speer. Toen zijn blik over zijn kleren gingen herinnerde hij zich weer waarom hij naar zijn kamers was gekomen. De bloedvlekken van heer Dan Maros zaten nog steeds op zijn pak en nu voelde hij ook de steen weer lichtjes branden onder zijn pak. Hij vroeg zich af waarom de steen juist nu brandde en niet toen hij op de gang was. ~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

Linwë bleef staan, ze liet zich leeg worden. Haar gezicht verried niets van wat ze dacht. Dat was dan ook niet erg moeilijk, want ze dacht niets. Ze kon zich leeg maken, alsof ze alles wat ze wist, dacht en voelde in een brandkast werd verborgen. Haar lippen klemden zich op elkaar. Ze kon geen woorden vinden, en besefte plotseling dat ze haar evacuatie te grondig had gedaan. Verwoed zocht ze in haar onderbewustzijn en vond een enkele emotie terug; angst. Met een wanhopige blik op de man zakte ze verslagen op haar stoel terug. ze wist niet hoe ze dit zou moeten oplossen, ze kon het aan niemand vertellen en dus ook niet uitleggen. Ze draaide om en leit haar hoofd op haar handen rusten. Ze sloot haar ogen en probeerde een weg te vinden naar haar innerlijke brandkast. Haar woorden vond ze niet terug. Ze wist dat ze alleen moest zijn, en dat kon nu niet. Ze kon niet zomaar de kamer uit lopen, dat zou de elf haar zeker grijpen. Het verdriet kwam terug, evenals haar gevoel. Ze wist niet meer wat te doen, en zakte weg in een diepe zwarte put zonder bodem... "Yes, they are Elves," zei Legolas; "and they say that you breathe so loud they could shoot you in de Duister."

Lucer Vincero · Nachtdwaler Joined: 19 Dec 2002 Posts: 374 Location: Zeist

Toen geen van de beide antwoorde raakte Lucers geduld op, hij zou net de punt van zijn zwaard op de keel van de duisterelf zetten toen er twee wachten langs de deur van de kamers liepen. Lucer was enigsinds verbaasd dat hij nu wel wachters vond en op de muur niet, maar hij twijfelde geen moment. "Jullie twee! Kom hier." Hij wees de wachten met de punt van zijn zwaard aan. Beide waren enigsinds verbaasd maar gehoorzaamden.
"Wat kunnen we voor u doen heer?" De oudste van de twee sprak. Hij had een kort baardje en een flink litteken op zijn keel. De ander was gezetter maar duidelijk jonger, beide droegen ze de kleuren van de Koningin en waren ze gewapend met een hellebaard en een kort steekzwaard als versterking.

"Deze twee vrouwen zijn het kasteel binnengedrongen en vallen mij lastig. Ik verwacht dat jullie, ze naar het gevang escorteren en ze daar laten." In Lucers stem was duidelijk een geërgerde ondertoon te horen.
Daarna draaide hij zich om en liep hij door naar zijn eigen kamer. Hij sloot de deur en vergrendelde deze. In een paar bewegingen trok hij zijn kleren uit en had hij ook alweer andere kleren uit zijn kast gepakt. Het was geen geweldige set kleren maar hij moest er voor nu maar doen. Hij had nog niks beter kunnen kopen, dat was er vandaag ook al bij in geschoten.
De kleren zagen er enigsinds verschoten en als men goed keek kon men zien dat de versieringen die erop waren genaaid dicht gestopte scheuren moesten verbergen. Het waren zijn kleren die hij had aangehad toen hij was gevlucht uit Fabia, na die lange dagen had hij ze nog weinig aan gehad. Ze waren een van de weinige herinneringen die hij had aan zijn thuisland.
Het was een setje van donkerblauwe katoen, nu waren beide de broek en het shirt rijkelijk versierd met allerlei decoraties maar ooit waren het gewoon werkkleren geweest, bedoeld om lang mee te gaan en lekker te zitten.

Hij waste zijn handen met het beetje zeep en water dat zich in zijn kamer bevond en sprenkelde nog een beetje amandelolie op zijn polsen. In de spiegel zag hij dat zijn verhulling van zijn litteken geen zin meer had, het poeder was door het zweet half van zijn plek gelopen. In een vlugge beweging veegde hij de rest ook van zijn gezicht. Er was geen tijd om het opnieuw te verbergen, hij moest de koningin snel spreken.

Een beeld van Dorum met een ontbloot bovenlijf schoot door zijn hoofd, meteen liep terug naar zijn kast. Hij griste een knalgeel shirt van de plank en ontgrendelde de deur. Hij gooide Dorum het shirt toe. "Trek dit aan en volg me dan." Tegen de wachters zei hij:"Ik verwacht dat jullie dit hebben afgehandeld als ik terug kom en ik zou het zeer kunnen waarderen als jullie ook iemand langs sturen om die deur te repareren. ~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

Dorum Iasha · Nachtdwaler Joined: 20 Dec 2002 Posts: 143 Location: Emmen

Lucer gooide Dorum een shirt in zijn handen. Geel? Normaal zou Dorum het hebben vertikt om dit shirt aan te trekken maar... hij had het vandaag al genoeg verknald. Hij kon nu beter gewoon gehoorzamen. Het shirt was wat aan de kleine kant maar hij zat lekkerder dan Dorum had verwacht. Inmiddels had Dorum ook zijn speer laten zaken omdat de wachten de taak van hem hadden over genomen. Hij wachte op Lucer Vincero om hem een nieuw order te geven.

Lucer Vincero · Nachtdwaler Joined: 19 Dec 2002 Posts: 374 Location: Zeist

Lucer zag Dorum raar opkijken bij de kleur van het shirt, maar het kon hem niet schelen. Zijn hoofd stond er nu niet naar om erover te discuseren en Dorum hield ook wijselijk zijn mond.
Toen de duisterelf verbaal tegen begon te stribbelen botvierde Lucer zijn frustratie op haar. Hij pakte haar vast bij haar keel, de steen die nu verborgen onder zijn kleren was brandde maar hij besteedde er geen aandacht aan. "Luister eens goed, jij komt hier het kasteel binnen, je draagt wapens aan je zijde en verwacht dat je hartelijk ontvangen wordt? Het gevang is het dichtst bij de ondergrondse duisternis waar je thuis hoort, jij schepsel van duister." Hij smeet haar weer terug in de stoel en liep zijn kamers uit.

"Kom Dorum, we gaan eens zien of de Koningin ons kan ontvangen."

((Lucer>>De Koninklijke Vertrekken>>De Kamer van de Honderd Ogen (Ophelia's Vertrekken) )) ~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

ckeetel · Posted: Sun Oct 12, 2003 12:23 pm Post subject: Paleiswachten

"Goed dames," zijn stem klinkt koel. De wachter met het litteken over de keel buigt zich over naar de duisterelf. "Ik verzoek u mee te gaan naar de poort alwaar we in het gastenboek kunnen zien of u hier hoort te zijn, de heer Vincero is een gast en u ..." Zijn ogen nemen beide vrouwen onderzoekend op, "uw status is mij onbekend en ik heb u hier nog nooit eerder gezien... Wat zijn uw namen en wat is uw doel in het kasteel?" Antheas steekt zijn hand uit om de elfin omhoog uit de stoel te helpen. De andere hand strak om de hellebaard heengeklemd, bedacht op een onverwachte beweging.
De andere wachter, Hemether neemt de kromzwaarden en de zwepen in beslag en ontfermt zich over Linwë, "mag ik u verzoeken vrouwe?" Zijn bepantserde hand wijst naar de deur, "Dan kunnen we u naar het poortwachtershuis begeleiden. Als u rustig mee wilt gaan..."

Antheas en Hemether, paleiswachten
Edited by: ckeetel at: 10/12/03 2:32 pm

Dorum Iasha · Nachtdwaler Joined: 20 Dec 2002 Posts: 143 Location: Emmen

Dorum gaf de duister elf een minachtende blik nadat deze voor Lucer's had gespuugd. Daarna liep hij zwijgzaam achter Lucer aan.

(( (Dorum>>De Koninklijke Vertrekken>>De Kamer van de Honderd Ogen (Ophelia's Vertrekken) ))

Uriel · Posted: Mon Oct 13, 2003 8:11 pm Post subject: Re: re: ja geel

Hemether snakte even naar adem toen de Duisterelf tegen hem op liep. Hij was verbaasd over haar botheid en bruuske manieren, maar had zich vlug hersteld. Met een ruk liet hij zijn hellebaard neerdalen en de lange schacht met de scherpe speerachtige punt was precies lang genoeg om tegen de rug van de Duisterelf tot stilstand te komen. De in beslag genomen wapens had hij aan zijn voeten laten vallen, die waren nu even niet belangrijk.

"Verkeerde zet mevrouw, nog een stap en ik ben gedwongen geweld te gebruiken. In naam van de koninging, HALT!"

De altijd rustigeHemether voelde hoe het hart hem in de keel klopte. Dit was de eerste keer dat hij als paleiswacht zijn wapen had moeten gebruiken. Natuurlijk had hij getraind, maar stropoppen waren iets heel anders dan deze vreemde elf. Ze zag er niet eens uit als een normale elf, en die vond Hemether al verdacht. Alles wat hij niet kende was in zijn ogen meteen verdacht.

Achter zich hoorde hij Antheas vloeken en weer overeind krabbelen.

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

Linwë bleef zwijgen. Ook toen yar anenya de wachten omver liep. Ze had het wel gedacht. Ze wist het wel. Maar nu was ze stom. Ze was gevangen in haar eigen magie. Glazig keek ze voor zich uit, ze voelde zich als een lappenpop die uit elkaar getrokken wordt door een dolle hond. Ze deed wat de wachters zeiden, maar was niet onder de indruk. Ze werd tegen de deurpost gekwakt toen yar anenya voorbij kwam stormde. Haar hoofd gonsde en trillerig maar vastberaden stapte ze op een van de bewakers af.
"Mijn excuses," zei ze strijfjes. "En niet die van haar." Ze wierp een blik op de deur. "Yes, they are Elves," zei Legolas; "and they say that you breathe so loud they could shoot you in de Duister."

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

Met haar blik op de deur gericht, zag zij een werpdolk tevoorschijn komen. Geen moment dacht ze na. Ze gaf de wacht een harde duw en sprong aan de kant. Linwë stond op en wilde de wacht ook overeind helpen, met in haar achterhoofd dat ze misschien nooit meer de Wilde Wouden zou kunnen zien. Ze troostte zich met de gedachte dat ze ongeveer een wacht had gered door hem - hoe oneerbiedig - om te gooien. "Yes, they are Elves," zei Legolas; "and they say that you breathe so loud they could shoot you in de Duister."