Raganorck

[Dorum Iasha]

(Dorum vanuit: De dwalende kamers >> De kamers van de heer Lucer Vincero)

Nog steeds half slaap dronken dwarrelde Dorum door de gangen van de Dwalende Kamers. Hij was eignelijk opzoek naar de grote poort om weer terug de stad in te gaan, niet besefend dat de poort inmiddels gesloten was, maar blijkbaar hadden de gangen andere ideeen met Dorum. Hij was inmiddels nu al 30 minuten in de dwalende kamers. En was al iets van vijf keer langs de kamers van de heer Vincero geweest.

Vermoeid door het spel dat het kasteel met hem speelde kwam Dorum weer terug bij de Bibliotheek. Daar was hij... Lucer lag daar, vermoedelijk bewusteloos, in de armen van een nog enigzins jonge vrouw. Totaal verbaast door wat hij zag bleef Dorum daar levenloos staan. Zijn ogen wijd open gesperd en zijn mond ook half open.

[Leonora_Nachtstorm]

((Aagje vanuit De Dwalende Kamers->De Gangen van het Paleis))
Zelfvoldaan dat ze de Bibliotheek had gevonden zonder te dwalen, liep Aagje rustig tussen de benen van Dorum naar binnen toe. Ze bleef even staan en hield haar kopje scheef, zich afvragend wat heer Lucer in de armen van die Vrouwe deed, maar bedacht zich toen dat heer Lucer nota bene in de armen van een Vrouwe lag! Ze snoof en liep liefjes op Lucer af, die nog altijd bewusteloos was, maar dat viel Aagje allerminst op. Ze vlijde zich tegen zijn steeds kouder wordende lichaam aan en streek haar kopje langs zijn borstkas om aandacht te zoeken. Toen Lucer hierop niet reageerde, duwde ze nieuwsgierig tegen zijn gezicht aan met haar snuitje. Hij lag vast te slapen. De luilak. Hij moest wakker worden om Haar Schoonheid te aanschouwen en haar te prijzen. Nogmaals gaf ze hem een paar korte, nukkige duwtjes met haar snuitje.
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'

[Lucer Vincero]

Met een schok werd Lucer weer wakker, het leek alsof zijn lichaam in brand stond. Zijn gedachten waren niet erg helder, maar nog wel helder genoeg om te beseffen wat er gebeurd was. Toen hij zijn ogen open deed schrok hij van de aanwezigheid van de kat, maar hij kon niet de kracht op brengen om het beest weg te duwen. Het ging geheel aan hem voorbij dat zijn hoofd op de schoot van een vrouwe lag. Hij had al zijn aandacht nodig voor belangrijkere zaken.

Het koste Lucer veel kracht maar hij wist een van de wachten die naast de grote bibliotheek deuren stonden te wenken. Deze kwam snel dichterbij en bukte om te horen wat Lucer hem te vertellen had. De eerste geluiden die hij produceerde waren echter geen woorden maar een gegorgel door het bloed dat zich nog in zijn mond bevond. Hij slikte een keer en trok een vies gezicht. Zijn tweede poging ging hem beter af al was het nog steeds niet erg duidelijk. "Doorzoek het kasteel, en laat Bernt weten dat ik vergiftigd ben. Rust niet totdat we alle onbekenden hier gevonden hebben. Heer Galliminus zal het begrijpen..." De laatste woorden waren niet meer dan een zwak gefluister en hij gleed weer af in de bewusteloosheid.

Maar de wacht had het begrepen. Hij pakte zijn hellebaard stevig vast en rende de bibliotheek uit. Op zoek naar Bernt, hij had het meeste ervaring dus hij zou het beste alles kunnen organiseren.
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Leonora_Nachtstorm]

Vrouwe Leonora schrok toen Heer Lucer met een schok wakker werd uit zijn bewusteloosheid. Hij had al een redelijke tijd slap in haar armen gelegen, maar toch was haar aandacht niet van hem afgedwaald, behalve om de kat een klein duwtje in een andere richting te geven, wat schijnbaar niet werkte.

Heer Lucer wenkte één van de wachten aan de deur en Leonora keek verbaasd toe. Het eerste geluid wat hij produceerde klonk akelig gorgelend en ze hield hem wat verder overeind, zodat hij het bloed wat nog in zijn mond zat, door kon slikken, en opnieuw kon pogen iets te zeggen.

Ze luisterde naar wat hij te zeggen had, maar het drong pas een paar seconden later tot haar door wat hij daadwerkelijk gezegd had, toen de woorden 'laat Bernt weten dat ik vergiftigd ben' in haar hoofd nagalmden. Ze was diep geschokt en met stomheid geslagen, en ze wist dan ook niet hoe ze hierop moest reageren.

Lucer verzonk weer in zijn bewusteloosheid en ze moest hem stevig vasthouden om hem niet uit haar armen te laten glijden.
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'

[Lucer Vincero]

Diep in zijn bewusteloosheid droomde Lucer. Hij zag de velden en de heuvels van wat eerst zijn thuis was geweest. Eindeloze velden lang groen gras hier en daar onderbroken door fel gekleurde bloemen en vlinders die zich te goed deden aan het nectar van de bloemen. Alles wuifde zacht op de wind. De wolken boven hem waren wit en klein, er zou geen regen komen vandaag. Lucer zette een paar passen vooruit en bevond zich ineens op de top van een van de heuvels aan de kust. Het gras was vervangen door goud geel koren. In het veld naast hem was een dorsmachine aan het werk, de mannen en vrouwen die het apparaat bedienden leken hem niet op te merken en gingen rustig door met het zware werk. Voor hem zag hij achter nog een rij heuvels de kust, op enkele plaatsen kon hij de heuvels scherp zien afbreken in een rechte muur naar het zoute water dat aan hun voet moest opspatten. De wind was in een stevige storm veranderd en de wolken waren nu een gesloten pak dat gestaag van zee over het land gleed. Op zee was een visserschip bezig met de laatste netten binnen te halen voordat de storm in al zijn hevigheid zou losbarsten.

Lucer herkende de plekken, het veld had niet ver van zijn ouders huis gelegen, hij had er veel tijd door gebracht toen hij nog een kind was geweest. Hij had er gespeeld met vrienden, gevochten met denkbeeldige vijanden en hij had er zijn eerste vriendinnetje ontmoet. Diep in hem brande een pijn en een verlangen om terug te gaan naar die plek en daar voor altijd te blijven. De overgang naar de heuvels was pijnlijk, maar dit werd alleen maar versterkt door het feit dat dit zijn laatste blik was geweest die hij had gehad voordat hij Fabia had moeten verlaten. Op het moment dat hij hier gestaan had was er een man op een paard naar hem toe gekomen en die hem vertelde over de gebeurtenissen in het paleis. Lucer had het nauwelijks kunnen geloven, maar een blik op de berichtgever en hij wist dat het de waarheid was. Het was een van zijn jeugd vrienden geweest die hem het onheil was komen brengen, tranen stonden in zijn ogen. Later had Lucer begrepen waarom, niet alleen de koningsfamilie was vermoord, praktisch het hele hofhouden was afgeslacht zijn vriends ouders waren een van de eersten die waren gevallen.

De droom ging verder en Lucer kon nu het vissersschip nu beter zien. Tot zijn verbazing was het niet een netvisser zoals het eerst geleken had, maar was het de smerige en stinkende walvisvaarder waarop hij zijn land had ontvlucht. Op het moment dat hij zich dit realiseerde bevond hij zich ook aan boord. Geen land was meer in zicht, om hem heen rende de rest van de bemanning als mieren in een mierennest. Er was een walvis gesignaleerd aan de stuurboordzijde en iedereen maakte zich nu klaar om toe te slaan met de harpoenen. Het weer was nu op zijn slechtst, de regen leek horizontaal te gaan en golven zo hoog als de torens van de stadsmuur van Zapke beukten op en over het kleine vaartuig. Lucer was er toen en nu van overtuigd dat het pure waanzin was om met dit weer en midden in de nacht een walvis proberen te vangen. Om zijn middel voelde Lucer de zekeringslijn die aan de mast van het schip vast zat, op zijn schouders drukte het gewicht van een dikke oliejas die hem beschermde tegen het water.

"Daar!!" Een van de matrozen hing bijna overboord en wees naar een donkergrijze vlek tussen de bijna net zo grijze golven. Met een fluitend geluid dat nog maar net boven het geloei van de storm uit kwam schoot een harpoen richting het gigantische beest. Halverwege de afstand tussen het schip en de walvis bleef de harpoen voor een seconde in de lucht hangen en viel daarna in de golven. De bootsman vloekte op de matroos die al had geworpen "Jij stommeling, haal die harpoen weer binnenboord, je weet toch dat je pas mag gooien als ik het zeg." Met moeite begon de matroos de harpoen binnen te halen met behulp van het touw aan einde van het wapen. De bootsman gaf de aanwijzingen voor de richting aan de stuurman en de kapitein, die aan het roer stonden, door met zijn armen.

Het schip kraakte vervaarlijk toen het niet meer op de wind lag maar er nu bijna dwars op lag. De matrozen die in de masten de zeilen bemanden hielden zich stevig vast toen een hoge golf hen bijna van de ra's afwierp. De golf wierp Lucer onderuit en hij was blij met het touw om zijn middel, hij was op het moment alleen aan dek omdat hij zou moeten helpen als ze daadwerkelijk het gigantische dier aanboord moesten halen.

"Nuuuu!!!" Klonk de bijna dierlijke stem van de bootsman over de storm heen. De werpers richten zorgvuldig en lieten hun dodelijke wapens door de lucht vliegen. De meesten raakten het water maar vier bleven steken in de dikke huid van de walvis. Lucer zag het allemaal met ongeloof toe totdat hij een tik kreeg van de bootsman. "Helpen trekken!" Snauwde deze. Lucer deed het enige wat hij kon doen en greep het dichtstbij zijnde touw en begon te sleuren. Al het zeewater op het toch al glibberige dek en het natte touw maakten zijn taak er niet makkelijker op.

Het schip was ondertussen al weer op de wind gedraait zodat ze de storm beter kon weerstaan. De touwen spanden en voor hem spanden de spieren van zijn lotgenoten. De walvis zwoegde om vrij te komen, het was nog niet in het dier opgekomen om te duiken. Als het onder zou gaan kon het het schip meesleuren de diepte in. Het was nu een uithoudings test tussen de mannen op het schip en het zoogdier uit de diepte.

Het was vroeg in de ochtend toen het gevecht over was. De storm was gaan liggen alsof het besefte dat de strijd geleverd was. De lucht was nog steeds grijs en de golven nog steeds hoog, maar de regen was gestopt en de wind rukte ook niet meer in haar volle kracht aan de zeilen. Lucer zat gehurkt naast een homp vlees met een groot hakmes in zijn hand. Overal om hem heen waren de matrozen aan het werk met het verwerken van het walvisvlees. Het moest zo snel mogelijk in stukken gesneden worden en in het ruim geladen worden. Van binnen wou Lucer dat de regen niet gestopt was, het dek zou niet zo rood geweest zijn als het hemelwater het schoongewassen had.

Laat in de middag kreeg Lucer eindelijk te horen dat hij benedendeks mocht gaan om te gaan slapen. Vlak voordat hij zijn ogen sloot hoorde hij dat ze op weg waren naar de dichtstbij zijnde haven, Kandawel.
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Leonora_Nachtstorm]

Heer Vincero lag nog steeds bewusteloos in Vrouwe Leonora's armen, maar af en toe vertoonde hij een klein trekje bij zijn oog en ze kon ook voelen dat hij heel soms licht schokte. Terwijl ze wat haar uit zijn gezicht streek, vroeg ze zich af wat er in zijn gedachten om ging. Haar bezorgde blik verzachtte een beetje en ze zuchtte; hij zou vast aan het dromen zijn. Zelf was ze nog nooit bewusteloos geweest, maar ze gokte dat het zoiets was als een slaaptoestand, ze kon zich immers niet voorstellen dat iemand die bewusteloos was, volledig blanco gedachten had. Ze keek om zich heen en vroeg zich af hoe lang het nog zou duren voordat Heer Lucer bij zou komen, als hij überhaupt nog bij zou komen. Die laatste gedachte liet een rilling over haar rug lopen en ze legde een hand op zijn voorhoofd. Hij zag er nog steeds even beangstigend bleek uit. Ze hoopte dat hij snel weer bij zou komen...
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'

[Leonora_Nachtstorm]

Aagje, die al een tijdje bij Lucer had zitten waken, had er genoeg van dat ze genegeerd werd. Ze stak haar neus prompt in de lucht en met opgeheven staart liep ze nonchalant de Bibliotheek uit. Ze vonden zichzelf zeker te belangrijk voor Hare Pluizigheid. Haar staart maakte een paar sierlijke zwiepen voordat ze door de deuropening liep, de gangen van het Paleis in.
(Aagje naar De Dwalende Kamers -> De Gangen van het Paleis)
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'

[Leonora_Nachtstorm]

Na wat een eeuwigheid leek verscheen er eindelijk weer een persoon in de deuropening; de dokter die Lucer had ontboden. Met een opgelucht hart kon de Vrouwe de zorg voor Heer Vincero overdragen aan de dokter, zodat zij weer vrij van zorg was. Bovendien was het eigenlijk niet gepast voor een Dame om zo lang geknield te zitten. Maar ditmaal zag haar geweten het door de vingers; er stond immers niets in de regels van de etiquette over noodsituaties als deze. Ze richtte zich op en na een laatste medelijdende blik over haar schouder geworpen te hebben, liep ze de Bibliotheek uit.

((Leonora naar De Dwalende Kamers -> Gangen van het Paleis))
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'

[Lucer Vincero]

Terwijl Lucer nog steeds bewusteloos op de grond lag had de Hof Medicus ondertussen al een aantal testen op Lucer verricht, en zijn eerste vermoeden op het moment was dat Heer Vincero gelijk had gehad. Er moest vergiftiging in het spel zijn, zeker was hij nog niet, maar dat zou snel genoeg duidelijk worden als hij de bloedproeven kon doen.

Met korte zinnen instrueerde hij de broeders Heer Vincero op de draagbaar te leggen en hem naar de ziekenboeg te brengen. Zelf was hij bezig zijn instrumenten weer in zijn koffer te bergen. Hij deed zijn best om niet te denken aan welke gevolgen dit zou hebben voor het leven in het kasteel, maar het helemaal wegstoppen kon hij niet. Hij grimmaste bij de gedachte dat er nog meer controles zouden volgen en volgde toen de broeders en Heer Vincero in de richting van de ziekenboeg.

((Lucer Vincero >> De Dwalende Kamers >> De ziekenboeg in de oostvleugel. ))
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~