Raganorck

[Uriel]

"Maar voor... waarheen ook weer?" Even trekt het mannetje zijn voorhoofd in nog meer rimpels dan een mens voor mogelijk zou houden. Dan knippert hij met zijn ogen en lijkt hij zich iets te herinneren.

"O, ja, de vrouwe, de vrouwe natuurlijk...."

Hij zet zich weer in beweging. Het tikken van zijn stok wordt gedempt door het rode vloertapijt dat op de grond ligt. Hier en daar zijn vreemde scheuren zichtbaar waardoor het graniet van de gang heen zichtbaar is.

"Ambertje toch, waar is dat lieve kind..." Hij draait zich even om naar de beide mannen die hem volgen. "Meestal zit ze op haar kamer, maar ik geloof dat ze vandaag naar de 'Lamme Arm' vertrokken is. De 'Lamme Arm' heet eigenlijk helemaal niet de 'Lamme Arm' moet je weten. Nee, we noemen die oude knar maar zo, omdat ie zo over helt... Maar wat staan we hier nou te treuzelen. Voorwaarts ten strijde!"

Heel even waant hij zich weer op een slagveld uit langvervlogen tijd. De wind wapperend in zijn weelderige haardos en een goed zwaard aan zijn zij. Hoog op zijn paard in de hofhouding van Dearc ten strijde trekkend tegen het Onyxgespuis, dat waren nog eens tijden.

Hij loopt de gang door en doet een deur open. Daarachter ligt een volgende. gang. "Eigenlijk maakt het niet zo heel veel uit hoe je loopt, als het kasteel het wil, dan kom je vanzelf wel waar je wezen moet."

[risharion]

malevus volgt het mannetje weer, maar hij heeft enigszins moeite te verbergen dat hij lichtelijk geirriteerd is, maar hij blijft beleefd
_________________
my loving heart lost in de Duister
for hope i give my alles

[Uriel]

Het mannetje strompelt weer verder, geheel niet op de hoogte van de irritaties die zijn gebabbel opwekken bij de mannen die hem volgen. Hij is blij dat eindelijk eens een paar van die jongelui het respect opbrengen om naar hem te luisteren.

"Vroeger, was dit kasteel anders. In de dagen van Dearc! Ha, iedere dag dreef de geur van gebraden vlees over de stad en vierden we feest op de buit van de vijanden die onder onze paardehoeven verpletterd waren. Dat waren nog eens tijden. Anders dan nu, nu de adel decadent achterover hangt en niet meer weet wat veroveren is. Neerslaan die vervloekte Onyx zeg ik je, voor je het weet staan ze weer voor de poorten met hun dreigementen en eisen, NEERSLAAN!"

Het mannetje port venijning met zijn wandelstok in het rode tapijt. Plots wordt hij zich bewust van waar hij is en zakt hij weer in elkaar. Met een zucht ontsnapt de lucht aan zijn longen. "Maar... hier is de deur naar de 'Lamme Arm'." Hij klinkt spijtig want het zal betekenen dat de jongelui er vandoor zullen gaan. Altijd ergens heen op weg, die jongelui, zo druk, zoooo druk.... meewarig schudt hij zijn hoofd als hij verder de gang door hobbelt, vlak voordat hij de hoek om gaat draait hij zich nog een keertje om. "Doe die lieve Amber de groeten van me, wil je. Zeg maar dat het de oude Priscus is die haar groeten laat..." Hij verdwijnt de hoek om en achter hem verspringen de gangen, zoals de gangen dat nu eenmaal gewoon zijn te doen.

[Dorum Iasha]

Totaal verward en erg geïriteerd door het onozele verhaal van het oude mannetje hoorde Dorum geen woord van wat hij eignelijk zei. Hij wreef een keer met zijn hand over zijn gezicht en liep zo snel mogelijk achter het mannetje aan de hoek om... Weg! Hij vloekte een keer hardop en draaide zich weer om.. Nu was de hoek ook weg....

Voor de zoveelste keer was hij verdwaald, verdwaald in de dwalende kamers. Wat moetst dit kasteel van hem? Waarom moest hij zolang doelloos ronddwalen in dit kasteel? Waarom kon hij niet gewoon verslag aan Lucer uitbrengen?

Dorum versnelde zijn pas even, maar voelde toen meteen weer de pijn in zijn rug schieten. Van pijn zakte hij inelkaar midden in één van de gangen van de Dwalende kamers...

[risharion]

flink geirriteerd liep malevus achter dorum aan...
wat moet een mens in vredesnaam doen om hier een simpel gesprek aan te kunnen knopen met iemand....hij hoopt maar dat niet iedereen hier zo is...
ineens valt het hem ook op dat het anders is hier... hij snapt er nu echt neits meer van,en besluit om indien mogelijk maar radeloos dorum te volgen...
_________________
my loving heart lost in de Duister
for hope i give my alles

[Ophelia Nachtstorm]

(( >> Ophelia van de Scheve Toren ))

In een vlucht van ruisend fluweel en fladderende haren stoof de Koningin van Raganorck van de Scheve Toren terug naar haar bibliotheek. Ze wist dat het geen verstandige zet was, er waren belangrijke zaken die besproken diende te worden, maar zaken... zaken interesseerde haar zo bar weinig. Heer Lucer en Heer Galliminus zouden zeker met een verstandige oplossing komen voor het Schwarzherz-ongemak en zo niet, dan zou ze dat later te horen krijgen. Voor nu had ze belangrijkere zaken aan haar hoofd.

Ophelia rende door de gangen, ongehinderd door het verraderlijke labyrint, terug naar haar boeken en haar comfortabele zetel. Toen ze echter de hoek van de laatste gang omsloeg, zag ze plots twee heren, waarvan er één stond en één in een ongemakkelijke houding op de grond was gaan liggen. Ophelia vertraagde haar pas en keek verbaasd van de één naar de ander. Het was de knecht van Lucer met... iemand. Iemand die ze niet eerder in deze gangen had gezien.

Ze vroeg niets, maar wachtte tot één van de heren de situatie zou verklaren.
_________________
~ Ophelia van Raganorck

[risharion]

malevus weet even niet meer wat hij moet doen...
malevus loopt beleefd af op de vrouw die hij niet kent en vraagt
gegroet edele vrouwe kunt u misschien helpen?
ik was met deze heer op zoek naar vouwe ophelia, doch nu zakte de heer ineens in elkaar, ik was mij er niet van bewust dat hij iets had, anders had ik het hem niet gevraagd...
na zijn verhaal gedaan te hebben en weer een beetje kalmer te zijn geworden komt zijn serieuze gezicht tevoorschijn : ach nu vergeet ik mijn manieren , laat ik mij in ieder geval even voorstellen: men noemt mij malevus de zwaardmeeester, maakt een beleefd buiginkje..
maar laten wij nu ons bezighouden met belangrijker zaken,namenlijk het verzorgen van het gewonde heerschap.
_________________
my loving heart lost in de Duister
for hope i give my alles

[Ophelia Nachtstorm]

"Vrouwe Ophelia?" zei Vrouwe Ophelia, terwijl ze de vreemde man van top tot teen opnam. "Nee, daar heb ik nou werkelijk nog nooit van gehoord." Ze grinnikte in zichzelf, terwijl ze naast Dorum knielde. Ze boog zich meer uit nieuwsgierigheid dan uit zorgen over de knecht van Lucer, want Ophelia was nog niet vergeten hoe hij plompverloren de bibliotheek in was gewandeld midden in een belangrijke bespreking die niet voor zijn oren bedoeld was.

Dorum ademde, maar zijn ogen waren weggedraaid van de pijn. Wat voor pijn, dat kon Ophelia niet zeggen. Huis-, tuin- en keukenwijsheid over allerhande minimale kwaaltjes was alles wat ze bezat... hoewel... Geraakt door een plotselinge ingeving sprong Ophelia overeind, tastte onder de vele lagen rokken die ze droeg en haalde een flesje tevoorschijn. Het was meringe, de scherpe, brandende kloosterwijn die in het Kasteel zelf gebrouwd werd. Het drankje schroeide je keel weg en liet een spoor van vuur en kruidige damp achter in je hele lichaam. Vreselijk smerig en oneindig verkwikkend. Ophelia goot tevreden de inhoud van het flesje over in Dorums half geopende mond.
_________________
~ Ophelia van Raganorck

[Lialian Ravenne]

(( >> Lialian van de keuken))

"Het was maar al te duidelijk.. dit kasteel? deze stad? er is iets gigantisch mis, de stad moet zijn verhalen hebben gehad..
Als ze nou maar achter het verhaal kon komen, het verhaal van de stad.
De stad zou zijn verhaal op zijn tijd toefluisteren..
Ik hou van deze stad. mysterieus, geheimzinnig.. intrigerend.. net als ..ik"
in zichzelf pratend slenterd Lialian door de gangen van het kasteel.
Verdwaald.. zoals altijd in deze gangen.. hij sprak de waarheid.

"Ha! ik wist het!" Lialian opende de deuren naar de bibliotheek en de heerlijke lucht van de oude geschriften kwam haar tegemoet.
Ze heeft de hele tijd de geur van oude boeken gevolgt en heeft haar weten te leiden naar de bibliotheek. Dat komt ervan als je vele jaren met boeken opschiet.

De vrouwe loopt de bibliotheek binnen en werpt een nieuwschierige blik op een man liggend op de grond die een drankje word binnengegoten door een adelijke vrouwe...en ... Lialian snuifd de lucht op... brandwijn..
Als geen ander weet ik het...ik ken de geur van echte goeie brandwijn.
Vast iets gebeurt..

Zonder er even bij na te denken loopt de vrouwe naar de 2 mannen en de vrouwe.
"Excuseer.. mag ik vragen waar u deze uitstekende brandwijn vandaan heeft? Als wijnexpert heb ik lang niet zo een goeie brandwijn geroken."
Geen oog voor de man raakt Lialian weer even geobsedeerd voor haar passie van wijnen.

[Dorum Iasha]

Dorum had de vrouwe nooit zien aankomen, haar aanwezigheid viel Dorum pas op toen zij een drankje door de keel goot van Dorum. Het drankje brandde in de keel van Dorum en hij had het gevoel dat de wereld verging toen hij van schrik zijn rug samen trok.

De wijn brandde in de keel van Dorum net zo erg als de pijn in zijn rug. Een mannelijke traan liep over de wang van Dorum terwijl hij zijn mond opende tegen over de vrouwe: "Vrouwe.... waar, Lucer?" De zin klonk meer als een hoop gekreun dan woorden, maar toch moesten de woorden duidelijk genoeg zijn.

[Ophelia Nachtstorm]

Ophelia keek verbaasd op toen een vierde persoon zich bij het gezelschap voegde. Wat deden al die mensen hier? Ophelia hield helemaal niet van mensen en zeker niet van mensen die ze niet kende. Het meisje zou wel een vaag familielid van haar zijn, dat soort figuren vielen altijd binnen op momenten dat je er totaal geen behoefte aan had. Hoewel het vreemd was dat het meisje bepaald niet onaantrekkelijk van gezicht was, een eigenaardigheid die maar eens in de zoveel generaties het Nachtstorm-geslacht trof. En waarom vroeg ze naar meringe? In strenge winters werd de kloosterwijn zelfs door de babymelk gemengd om de arme schepsels warm te houden. En op medisch gebied werd het in de meest creatieve toepassingen gebruikt. Er was geen Raganorcker die de geur niet zou herkennen.

"Kind," zei Ophelia niet erg vriendelijk tegen het onnozele meisje. "Help de jongeman hier naar zijn meester." Ze wees op Dorum, die aan haar voeten lag en onverstaandbare woorden tegen haar kreunde. "Hij hoort bij Lucer Vincero. Als de goede man zich niet bewogen heeft, is hij ergens in de buurt van de Scheve Toren. De Toren is privé gebied," voegde ze er aan toe. "Onder geen beding mag je daar komen. Je wacht maar tot hij naar beneden komt. Sta op," zei ze, vriendelijker, tegen de knecht op de grond. "Alles komt in orde."
_________________
~ Ophelia van Raganorck

[Dorum Iasha]

Op één of andere manier spoorde de stem van de vrouwe Dorum aan om op te staan. Zij wist gelukkig waar Lucer was, in de scheve toren. Dorum hoorde dat hij niet in de scheve toren mocht komen, maar luisteren was voor Dorum iets totaal anders dan horen. Toch leek het Dorum om voor de verandering eens naar iemand te luisteren. De vrouwe was blijkbaar belangrijker in dit kasteel, misschien nog wel belangrijk dan Lucer zelf.

Met een pijnlijk gezicht kroop Dorum weer op zijn benen. Er gleden een paar bloed druppels van Dorum's rug die door het verband waren gelekt op de grond. "Welke kant, naar scheve toren?" Stamelde Dorum, nog half verlamt door de pijn.

[Meester Witvloed]

Witvloed was verward, de dwalende kamers hadden hem Lialian uit het oog doen verliezen. Hij vond haar echter weer terug. In een van de gangen niet ver van de Bibliotheek vandaan. Hier stonden meer mensen. Een elf met een zwaar gewonde rug, een zwaar meester en nog een vrouwe. De vrouwe leek belangrijk, misschien dat zij Witvloed kon helpen de leiding van Raganorck te vinden.

"Vrouwe, kunt U mij misschien helpen?" vroeg hij met zijn gezicht richting vrouwe Ophelia.

[Lialian Ravenne]

Lialian haar ogen glinsteren even op..
Sprak de vrouwe nou echt het juiste woord uit? de juiste naam?
Alsof toeval haar opnieuw had weten te treffen en streelde over haar wang.
Dat was de naam die ze nou werkelijk wou horen, Lucer Vincero..
Het is alsof haar zus haar bijstaat in haar zoektocht.
Wat een zalig gevoel eigenlijk, toeval.

"Natuurlijk vrouwe, ik zal deze heer bijstaan en vergezellen naar de heer Vincero"
Ze keek even met een vragende blik naar de vrouwe, wie was deze vrouwe om haar zo akelig aantespreken en dan niet over de wijn maar over dit... deze gewonde elf?? Het is dat hij naar Lucer Vincero begeleid moest worden, maar anders had ze hem het liefste op de grond laten liggen.

Lialian glimlachte even naar de heer Dorum en hielp hem weer op zijn benen. Nu nog wachten op het antwoord waar de scheve toren te vinden zou zijn.

[Bratar]

Bratar wachtte even buiten op de gang, vlak voor de kamer waar Liallan bezig was..

Zijn scherp gehoor vertelde hem dat er rare geluiden kwamen uit een nabije kamer,die met de blauwe deur.
Hij richtte zijn zinnen erop en hield zich klaar om in te grijpen.
Als hier wat gebeuren zou dan was hij tenminste voorbereid..