Raganorck

[ckeetel]

Onder het door wormgaten beschadigde hout van de grote boekenkast, in de duisternis tussen het centimeter dikke stof en het spinrag, rust de steen. Het schuiven van stoelen, gillen, een grauw en rennende voetstappen zijn geluiden die langzaam wegsterven tegen het gewelf van de bibliotheek. Niets anders lijkt te resten dan een tastbare stilte en het omslaan van de bladzijden van een enkel boek door een dove klerk misschien. Als hij zijn werk zou laten voor wat het is, zijn blik oprichten omdat de atmosfeer in de bibliotheek ineens verandert nu de ruimte bijna verlaten lijkt, zou hij een eigenaardige duisternis onder de boekenkast opmerken. Dun en ijl nog, gebroken door de lagen stof, beginnen vormen zich af te tekenen op de matter wordende steen. Onhoorbaar voor menselijke oren, bij het verschijnen van ieder arcaan teken op de vuistgrote kei glijdt een duister mantra de zaal in over de gebonden lederen kaften van de boeken, door het glas- in-lood van de grote ramen heen zoeken de onaardse tonen zich een weg naar buiten...

[Lucer Vincero]

Bedienden waren druk bezig met poetsen en schrobben toen Lucer bij de bibliotheek kwam. Hij bekeek het tafreel en kwam tot zijn afschuw tot de ontdekking dat de bedienden bloedsporen aan het verwijderen waren. Toen hij de bibliotheek rondkeek zag hij dat ze ook een tafel opnieuw aan het verven waren. Er moet hier gevochten zijn, schoot het door zijn hoofd.

Hij liep om een paar bedienden heen en stootte toen een aan. "Zeg wat is hier eigenlijk gebeurd?" De bediende keek hem aan en antwoorde toen: "Er wordt gezegd dat er iemand is neergestoken en dat die daarna weer opstond en wegrende. Sommigen zeggen zelfs dat het een wolfman was. En dat hij grote gloeiende ogen had, en twee grote hoektanden had. De kapitein van de wacht heeft eerst alles bekeken en een met bloed besmeurde dolk meegenomen. Het zou een ridder geweest zijn die die andere man had neergestoken. Die had de kleren van een klerk aan, zeggen ze."

Tijdens het relaas van de bediende groeide Lucers verbazing met de seconde. Een wolfman, dat kan niet die komen alleen in sprookjes voor. Een ridder die zo maar een klerk neer steekt? Wat is dit voor een vreemd gebeuren?
Zijn plannen om nog een stuk van de geschiedenis van Raganorck op te nemen voor dat hij naar de Vrouwe zou gaan was hij helemaal vergeten. De Vrouwe heeft natuurlijk al bericht gehad dus ze zal hier niet snel komen.
"Waar is de Vrouwe nu?" De bediende dacht even na en reageerde toen met een vreemde grijns. "Ze zal waarschijnlijk nog op haar kamer zijn. Ze slaapt waarschijnlijk nog en als ze dat niet doet is ze waarschijnlijk wakker."
Lucer draaide zich om en beende in de richting van de Koninklijke Vertrekken.

Lucer>>Koninklijke vertrekken>>De kamer van Honderd ogen. ~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

[Eduward Eyckenbladt]

Eenmaal in de bibliotheek aangekomen was hij begonnnen met het zoeken naar boeken die ook maar enigsinds te maken konden hebben met de geschiedenis van Solitude. Van de commotie van die nacht en ochtend was niks meer te zien en zijn voetstappen echoden in de grote zaal.
Ondertussen was het al bijna weer avond en nogsteeds had hij niks gevonden. De nieuwe stapel zag er niet erg aanlokkelijk uit maar hij moest en zou iets over Solitude vinden.

In een stoffig boek met vergeelde en bijna pagina's die zowat verkruimelden als je ze aanraakte vondt hij uiteindelijk wat hij zocht. Het was een van de vele boeken in de reeks van 'De recente historie van Raganorck' waarvan elke tien jaar weer een vernieuwde versie van verscheen. Zelf had hij ook een aantal van deze serie, maar in geen enkele bevondt zich het volgende artikel:

Koning Anatexis Nachtstorm en zijn vrouw Saffiere zijn de trotse ouders van een tweeling geworden, de jongetjes Ahtamaer en Dagawulf Nachtstorm. Hun geboorte was waar de ellende begon: Ahtamaer en Dagawulf haatten elkaar. Wat begonnen als onschuldige krachtmetingspartijtjes ter paard, ter zwaard en ter wijde velden, eindigde op latere leeftijd in een ware oorlog om het geboorterecht. Want wie van de jongens had recht op de troon van Raganorck? Op de seconde precies waren Ahtamaer en Dagawulf even oud. Anatexis bedacht, voor hij zijn vrouw volgde in de dood, een systeem waarbij niet één van de broers maar afwisselend één de scepter zou zwaaien; uiteindelijk was Anatexis' doel zijn zonen samen, mét en niet tegen elkaar, te laten regeren. Maar hij was nog niet gestorven of de chaos begon.

Dagawulf was intussen getrouwd met een prinses van zijn eigen bloed, zijn nichtje Ahdaliunda (aah-daah-lie-oen-dah) Nachtstorm, terwijl Ahtamaer uit liefde het burgermeisje Fousafia Minnemoor (foe-sa-fie-aah) trouwde. Nog temidden van deze prille verbintenissen, greep Dagawulf zijn kans om met een leger edellieden die hij voor zijn plan gewonnen had, Ahtamaer te verrassen, te overmeesteren en met vrouw en al het land uit te zetten. Ahtamaer, ooit half Heerser over Raganorck, kreeg als teken van verachting, de heerschappij over de Wilde Wouden en de enkele dorpjes die in haar hart gelegen zijn. Wie de ontembare Wilde Wouden kent en de vrijgevochten onafhankelijkheid van de enkele Woudstammen die zich dorpen noemen, begrijpt dat de kroon over zo'n notendoppenrijk voor een man die eerst de stad bezat, een grote vernedering was. Ahtamaer zweerde wraak. Maar zo makkelijk ging dat niet.

Zowel Dagawulf als Ahtamaer kregen in die tijd een zoon; Ahdaliunda schonk het leven aan het jongetje Déarc, Fousafia aan Onyx Nachtstorm. Na jaren van wederzijdse treiteringen, gevechten en vernederingen, volgen de twee zonen na jaren van chaos hun vaders op. Maar hiermee is de tweestrijd rond Raganorck nog niet ten einde. Déarc trouwde Soraja Nachtstorm, een ver familielid, maar hun huwelijk was niet gelukkig. Déarc was alles behalve een hebbelijke man; de eeuwen van tweestrijd hadden zijn ziel gevormd en hij was een hardvochtig en machtsbelust man. In het kasteel van de Nachtstorms brandden voortdurend lichamen en buiten van rooftochten werden door de gang gesleept. Er was geen geur die Déarc zo behaagde als de geur van brandend vlees; volgens verhalen naaide hij de tanden van verslagen tegenstanders in zijn mantel. Hij sloeg zijn vrouw. Hij verwaarloosde haar. Wat niet naar zijn zin was, richtte hij tegen de arme Soraja Nachtstorm.

Tijdens het jaarlijks gemaskerd bal werd de treurige koningin van Raganorck opgemerkt door Onyx Nachtstorm, die ongetrouwd en onmachtig in het rijk dat hij van zijn vader had geërfd, nog altijd op zijn tijd van wraak wachtte. Op het Bal verleidde en ontvoerde Onyx Soraja en nam haar mee naar zijn kasteel in de Wouden. Het onverwachte gebeurde echter: Soraja en Onyx werden verliefd en twee kinderen werden uit het nieuwe verbond geboren, Parel en Vinsalt.

Toen het nieuws van het verraad van zijn vrouw Déarcs oren bereikte, was zijn woede niet meer te beteugelen. De gekwelde bevolking van Raganorck samen met het handje edellieden dat hem nog wel goed gezind was, trokken met Déarc als leger de Wilde Wouden in. Onyx werd uit zijn kasteel gesleept, Soraja geboeid afgevoerd. Vinsalt wist te ontkomen, maar zijn zuster Parel, naar de verhalen vertellen het puurste schepsel dat ooit door de Ene werd voortgebracht, ging achter het leger aan om haar vader en moeder te bevrijden. In een chaotisch gevecht dat ergens rond de Stadswallen plaatsvond tussen rebellen en edellieden, werd ze echter gedood. Onyx werd gehangen en gevierendeeld en zijn hoofd op een staak driemaal de stadswallen overgedragen. Sorajas leven werd gespaard, maar het verlies van zowel van haar man als dochter op één dag onder haar wakend oog, had haar hart gebroken. In haar lange eenzame opsluiting en herhaalde kwellingen van Déarc, werd ze krankzinnig. In de wandtapijten van de Nevelgangen is te zien hoe een eens sterke en mooie vrouw nu door het kasteel zwerft als een spook, haar haren van haar hoofd gesneden, haar tere huid verscheurd door wonden die ze zichzelf heeft aangebracht. Ze verzamelt bosdieren in haar vertrekken en houdt de kasteelbewoners wakker met haar gezang en haar gevaarlijke klimtochten over de daken en torens van de burcht. Voor ze zich tijdens één van haar klimtochten de diepte in stort, baart Soraja een kind. Het enige kind dat zij en Déarc ooit zullen hebben: Ophelia. Nu Déarcs troonopvolging veilig is gesteld, rest hem nog maar één enkele taak: de laatste rebellen die strijden tegen zijn tirannie een kopje kleiner maken en de enige Nachtstorm die een potentieel gevaar voor hem vormt, opsporen en doden: Vinsalt. Lukken zal dit hem echter niet. Tijdens een opstand rond Ophelia's elfde verjaardag breekt een menigte het Kasteel binnen en wordt Déarc gedood... De enkele edellieden die ooit Déarc hebben gesteund en zijn macht voor eens en altijd onomstotelijk willen vestigen, richten hun aandacht op Ophelia. Met haar hulp proberen ze nog een aantal wettelijke executies uit te voeren en ze trachten haar uit te huwelijken aan één in hun midden, maar het is te danken aan Ophelia's koppigheid en de onrust onder het volk dat dat nimmer gebeurt...

Eduward had enkele aantekeningen gemaakt waarin onder andere de namen van Onyx en Vinsalt voorkwamen. Ooit had zijn moeder hem vertelt van de machtige Ahtamaer en over de moedige strijd, maar hij had het nooit meer dan een sprookje gedacht. Ze had veel kwaad gesproken over de familie van de Vrouwe Ophelia en de familie van Vinsalt verheerlijkd. Het was overduidelijk dat de familie één van de weinige medestanders van Onyx Nachtstorm waren geweest.

Hij zocht nog verder tussen alle boeken maar vond enkel nog maar verwijzingen naar Onyx Nachtstorm als de Verrader van het Woud. Van Vinsalt Nachtstorm was nog minder te vinden, en dus besloot hij dat het tijd was om een plek om te rusten te vinden. Naar m'n oude huis dan maar dacht hij en hij pakte een grote pluk Bingelkruid en stopte het in zijn mond. Zoals altijd voelde hij zijn concentratie verbeteren, en zijn lichamelijke energie toenemen.
Langzaam stond hij op en borg de boeken weer weg, zijn aantekeningen zorgvuldig in zijn binnenzak wegbergend.

Eduward>>Tijdelijk nergens (hij duikt tegen de ochtend wel weer op).

[ckeetel]

Als de dove Klerk de laatste pagina uit het dikke gebonden werk op de katheder voor hem omslaat, is de intense duisternis onder de boekenkast verdwenen en heeft het plaats gemaakt voor de stoffige schaduwen tussen de brede houten poten.

De man kon zweren. ziijn brilletje schoonmakend met het linnen van zijn donkerbruine pij en wat speeksel, dat zojuist een hond had gezien vanuit de hoeken van zijn ogen die de bibliotheek verliet.
Maar hij wijt wat hij zag aan zijn oude versleten ogen. En hij plaatst het zware montuur weer op zijn neus, het ijzeren brilletje samenknijpend totdat het niet meer verschuift, zijn perkamenten handen slaan de leren kaft om en leggen een volgend boekwerk voor hem.

((Hart van Steen is niet meer in de Bibliotheek))

[Leana Terived]

((OOC: Leana uit 'kamer van Melante'))

Een meisje betreed de bibliotheek, op zoek naar een boek dat ergens zal moeten staan. Niet wetend waar ze moet beginnen dwaalt ze een beetje rond tussen de boeken. Ze strijkt langs de ruggen van de boeken, maar die geven haar geen antwoord. Het is alsof ze zich tegen haar hebben gekeerd, geen boek wil haar aankijken.
"Wat doe ik verkeerd?" fluistert ze. Een vlaag van misselijkheid waait door haar heen. Ze krimpt ineen en krijgt plotseling het gevoel dat ze buiten is. Een seconde later zit ze weer gewoon in de bibliotheek. Versuft laat ze zich op de grond zakken.

...Leana... "Yes, they are Elves," zei Legolas; "and they say that you breathe so loud they could shoot you in de Duister."

[Via Linwell]

((Via Linwell<<Gannon<<Op het plein.))

Op goed geluk was Via door de gangen van het kasteel gelopen nadat het haar gelukt was het kasteel binnen te sluipen. Uiteindelijk was ze hier uitgekomen. Een gigantische bibliotheek met meer boeken dan ze ooit in haar leven gezien had.
Ook hier dwaalt ze een tijdje rond in ontzag totdat ze bijna struikelt over het bewegingsloze lichaam van haar vriendin. Geschokt kijkt ze om zich heen wat er gebeurd zou kunnen zijn met haar maar ze ziet geen aanwijzing. Daarna knielt ze naast Leana neer en tilt diens hoofd een klein eindje van de grond. "Leana... Leana kun je me horen?"

[Leana Terived]

"Leana... Leana, kun je me horen?"
Een zachte stem dringt door de witte mist. Ze herkent de stem, ze wil de persoon zien. Ze probeert haar ogen te openen en tast in de witte mist. Ze voelt een koele hand tegen haar voorhood en spert haar ogen wijd open.
"Wie - wie?" stotterde Leana. De vage gestalte voor haar begon scherpere lijnen te krijgen, maar niet genoeg om te zien wie het was. Ze probeerde op te staan, maar viel direct terug toen er een scherpe pijn door haar arm sneed. Malum est consilium, quod mutari non potest ...

[Via Linwell]

"Ik ben het Via. Probeer maar niet op te staan, wat is er gebeurd?" Via keek bezorgd naar Leana, ze zag er verward uit... Via zocht in haar zakken of ze iets bruikbaars bij zich had maar het enige dat ze vond waren wat draadjes en een losse knoop.

Ze keek nogmaals om zich heen om te zien wat hier de oorzaak van kon zijn, maar kon wederom niks vinden.

[Leana Terived]

"Via..." fluisterde Leana. "Ik weet het niet. Het is zo onduidelijk allemaal." Ze kon Via's gezicht nu duidelijk zien. "Hoe kom jij hier?" Malum est consilium, quod mutari non potest ...

[Via Linwell]

"Ik zou je komen opzoeken weet je nog? Denk je dat je met mijn hulp naar je kamer hier zou kunnen lopen?" Via probeerde Leana in een zittende positie te helpen met haar rug tegen een van de boekenkasten geleund.
Via begreep weinig van waarom Leana hier op de grond lag, maar ze moest hier in ieder geval weg. Op haar kamer zou ze op haar bed kunnen liggen in plaats van op de koude bibliotheekvloer.
"Het kasteel is trouwens nog verwarrender dan de stad. Ik dacht dat in de stad alles op elkaar leek maar hier is het nog erger, ik denk dat het toeval is dat ik je hier nu vind."

[Leana Terived]

"Verwarrend? Hoezo? Auw! Nee, sorry, het is niets. Maar zo verwarrend is het kasteel niet. Het is alleen... je moet weten hoe je ermee om moet gaan. Als je naar de bibliotheek moet, moet je gewoon met de bibliotheek in je hoofd de eerste de beste deur opentrekken. Dat zei mijn Meester immers. Ik denk dat er ook bepaalde gangen zijn die je kan herkennen als je hier al een eeuwigheid woont."
Zo goed mogelijk probeerde Leana overeind te komen en de pijnlijke steken in haar zij en arm te negeren. "Het gaat zo wel," hijgde ze, toen ze meer aan Via hing, maar toch redelijk rechtop stond. Malum est consilium, quod mutari non potest ...

[Via Linwell]

Via keek nog bezorgder toen een kreet van pijn uitte. "We praten later wel, eerst moeten we naar je kamer." Voorzichtig begon ze naar de uitgang van de Bibliotheek te lopen, ervoor zorgend dat Leana niet al te veel pijn zou hebben. Eenmaal bij de deur deur gekomen twijfelde ze. "Ik weet niet welke kamer we moeten hebben, jij zult de weg moeten wijzen."

((Via & Leana>>De Dwalende Kamers>>Kamer van Melante (als dat goed is). ))

[Ophelia Nachtstorm]

Ophelia opende de zware, houten deur van de Bibliotheek en stapte het domein binnen van het dwarrelende stof, de ritselende bladeren en de planken kennis, meer dan zij ooit zou kunnen bevatten. Ze moest bijkomen en nadenken en wie weet eens overwegen zichzelf te leren beheersen. De uitbarsting tegen Roberto en de tussenkomst van het vreemde wezen hadden haar zenuwen geen goed gedaan.

Roberto... Ophelia zakte neer op haar pompeuze zetel en klauwde haar nagels in het hout van de tafel. Die arrogante kwal. Dat was het eerste punt waar ze orde op zaken moest stellen. Papier. Ze had papier nodig. En een pen. En nadenken. Ze moest nadenken. Koortsachtig masseerde Ophelia haar slapen met de toppen van haar wijsvingers.

Zeer geëerde heer Schwarzherz, schreef ze en streepte het gelijk weer door. Aan Roberto Schwarzherz, trouw aan en onderdaan van Vrouwe Ophelia van Raganorck. Ze kietelde met de veer van haar schrijfpen in haar neusgaten, beet op haar lip en voegde toe: de buitengewoon schone en weledelgeleerde Vrouwe Ophelia van Raganorck. Prima. Dat begon ergens op te lijken.

Gezien de gebeurtenissen welke de afgelopen dagen in en rond het Kasteel hebben plaatsgevonden, lijkt het Mij (hoofdletter? Ophelia kraste ijverig de woorden door) is de Kroon de mening toegedaan dat de algemene welvaart en veiligheid (en mijn persoonlijke gemoedsrust, dacht ze erbij) gebaat zouden zijn bij een daad van uw zijde, te weten, uw spoedige vertrek. Bij deze wordt u dan ook, in naam van de Kroon en haar Raadgevers, per direct uit uw functie ontslagen. Er zal op worden toegezien dat niets van de inlichtingen en staatsgeheimen, welke vergaard tijdens uw werkzaamheden, op welke wijze dan ook zullen worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van... Ophelia fronste haar wenkbrauwen, dacht even na en schreef door: ... wat dan ook zonder uitdrukkelijke toestemming van de Kroon. Tastbaar bewijs van uw functie binnen het Kasteel zal worden vernietigd.

Hoogachtend
Ophelia van Raganorck

Ophelia knikte tevreden en wreef met haar inktbesmeurde handen haar haar uit haar gezicht. Ze had prima werk geleverd. Alles wat ze nu nog nodig had was een betrouwbare postbode.

Roep Lucer Vincero, zei ze tegen de Stenen. Ik heb hem nodig, direct.
_________________
~ Ophelia van Raganorck

[Ophelia Nachtstorm]

Ophelia roffelde ongeduldig met haar nagels op het zware hout van haar schrijftafel. Waar bleef Lucer toch? De tijd drong.
_________________
~ Ophelia van Raganorck

[Lucer Vincero]

((Galliminus, Sigbald & Lucer vanuit:" De dwalende kamers >> de blauwe eetzaal"))


Lucer duwde de grote deuren van de bibliotheek met iets te veel kracht open waardoor deze met een klap tegen de muur kwamen. Hij hield een van de deuren weer open zodat Sigbald en Galliminus ook naarbinnen konden. Daarna liep hij door naar de schrijftafel waarachter hij bij het binnenkomen de Vrouwe al had zien zitten.
Een korte doch gracieuze buiging werd gevolgd door: "Vrouwe, U wenste mijn assistentie?" Lucer wist niet waarom hij het op deze manier zei, maar hij had het gevoel dat het beter paste op het moment dan welke andere groet dan ook.

De Vrouwe zag er ongeduldig uit; haar handen zaten onder de inkt en voor haar op de tafel lag de waarschijnlijke reden, een brief. Hij realiseerde dat hij naar haar stond te staren en wende zijn blik af. Vanuit zijn ooghoek zag hij Heer Dan Maros die nog steeds ondersteund werd door Heer Conigund. Misschien moest hij hem voorstellen, maar het was beter om af te wachten wat ze te zeggen had.
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~