Raganorck

Galliminus · Posted: Mon Mar 03, 2003 10:21 am Post subject: Ontwaken uit de razernij

Galliminus overdacht de gebeurtenissen waar hij getuige van was geweest sinds hij voet had gezet in de bibliotheek,..de confrontatie tussen Antropiani en de Vrouwe, zijn eigen gesprek met de Vrouwe en daarna het drama met de zwarte steen.
"Lupijn,..ben je in staat om te lopen? Als je wil kan ik je wel even ten rusten leggen in mijn persoonlijke vertrek, als je dat zou willen...Om je helemaal terug te brengen naar de Tien Torens zie ik niet echt zitten...dan verliezen we teveel tijd die we nu hard zat nodig hebben.
Maar belangrijker, wat doen we met die steen....als het inderdaad levensgevaarlijk is om het aan te raken zitten we met een groot probleem......Ik probeer te denken, maar het risico is even groot..Zou het kunnen dat de steen enkel zijn duistere klauwen in je ziel kan slaan als het direct contact maakt met de huid?", Galliminus gebaarde naar de pantser handschoenen die hij aan zijn riem had hangen. "Ik moet het risico nemen, om die steen hier te laten liggen kan een diender van het paleis fataal worden...En ik zou er niet aan willen denken als de Vrouwe terug de bibliotheek in zou komen."

Diep ademend en ietwat nerveus deed Galliminus een van zijn pantserhandschoenen aan en prevelde wat woorden in de taal van zijn geboortestreek....een stootgebed richting Randragam waarin hij zijn vader met naam en toenaam aanriep om hem kracht te verlenen....Hij stond op van zijn stoel en ging bij de steen staan...nabij de hoofd ingang van de bibliotheek.
"Wat doen we Lupijn,...moet ik je naar mijn vertrek helpen?...want dan breng ik jou en die steen daar nu naartoe."
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van RaganorckEdited by: Galliminus at: 3/3/03 8:07:17 pm

ranelle · Sporenzoeker Joined: 03 Mar 2003 Posts: 10

opeens klonk er een hels lawaai niet ver weg. en direct daarop klonk een hoge gil. lsnelle lichtte voetstappen volgde. een meisje kwam met een lijkbleek gezicht de kamer binnengestormd.
helemaal verward liep ze recht tegen galliminus aan en viel met een smak op de grond. snel ademend keek het meisje op.
s-s-sorry heer. snel sloeg ze haar ogen neer.

Galliminus · Posted: Mon Mar 03, 2003 7:01 pm Post subject: gil

Galliminus werd geheel uit zijn concentratie gebracht....Het meisje lag voor zijn voeten en in een ondoordacht reflex pakte hij de zwarte steen op... De steen ruste nu in zijn pantser handschoen maar hij voelde hoe het metaal warm werd. Flitsen van het verleden drongen zijn gedachtes binnen... De oorlogen waarin hij had gevochten tegen de Duister-Elfen....Hoe die verachtelijke wezens zijn vrienden doorboorden met hun kromme zwaarden.........."NEE!!!", schreeuwde hij uit,..Galliminus deed enkele stappen achteruit en wist de stroom aan donkere gedachtes te bedwingen, enkel en alleen door het geloof in zijn Vader,..de Oerdraak Randragam.... misschien had het stootgebed de attentie van zijn Vader gewekt....In dat korte moment van bezinning bedankte hij zijn Vader in zijn gedachte...maar de gloeiende pijn in zijn rechterhand hield niet op....

Hij wende zijn aandacht op het tere wezen wat met een ferme knal tegen hem op was gelopen zonet...."Vrouwe,..wat is er mis?,..kan ik u ergens mee van dienst zijn?"
Ondanks zijn rustige toon moest hij de brandende pijn van de steen in zijn rechterhand onderdrukken,..alsmede de duistere impulsen die de steen bij hem naarbinnen deed stromen....
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van RaganorckEdited by: Galliminus at: 3/3/03 9:46:33 pm

ranelle · Sporenzoeker Joined: 03 Mar 2003 Posts: 10

ze stond verward recht en klopte wat stof van haar gewaad, het hielp niet veel want het zag er al erg genoeg uit.

ze werd een beetje zenuwachtig van de steen. ze wist niet wat het was maar ze voelde dat het krachten had.
'' e-er is niets mis heer.'' ze keek in het rond.
'' heeft u soms een gouden halsketting gezien?'' '' ik ben ze kwijt.''
ze keek naar de hand van de man. die was er niet goed aantoe van de steen aan te raken. ze tilde de steen op met haar wil. hij zweefde nu een paar centimeter boven de hand van de man. ''zo beter?''

Galliminus · Posted: Mon Mar 03, 2003 8:29 pm Post subject: Ridderlijke onwennigheid...

Gallimus was verbaast om te zien wat het jonge ding deed met de Arcane steen die hij in zijn hand had..... Het voelde zeer fijn om het vervloekte artefact los te laten......maar hij was vastberaden. Op het moment dat zij hem aansprak over het vervloekte ding greep hij in een bliksemsnel gebaar naar de steen die een enkele pas boven zijn hand zweefde,....waarop het weer begon te smeulen in zijn hand. Deze keer hield hij de steen nog krachtiger vast......wederom stroomde zijn geest vol met beelden uit het verleden,...zinloos bloedvergieten en onmenselijke daden jegens de Duister-Elfen,..en andersom.
Met een stoot van pijn en deels verhulde agressiviteit sprak hij tot het jonge ding.....
"Meisje,..luister naar me....je weet niet waarin je jezelf mengt....Laat ons met rust," en hij wenkte naar Lupijn die nog steeds ineengedoken zat tegen de muur van de bibliotheek, "Als je wijs bent verlaat je ons,...en daarnaast heb ik geen gouden ketting gezien........Nu...Ik beveel je...LAAT ONS!!!"
Met zijn andere arm wees hij naar de deur waardoor zij binnen was gekomen... Het lag niet in zijn aard om mensen zo streng toe te spreken,..maar een pril ding als dit had niets te zoeken in het Kasteel naar zijn mening... Hij had enkel het beste voor met haar. Als de jonge Elf verstandig was zou ze Lupijn en hem inderdaad verlaten... Het was voor haar eigen bestwil.
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van RaganorckEdited by: Galliminus at: 3/3/03 9:36:25 pm

ranelle · Sporenzoeker Joined: 03 Mar 2003 Posts: 10

HTML Comments are not allowed

Lupijn · Posted: Tue Mar 04, 2003 9:53 pm Post subject: Re: Ridderlijke onwennigheid...

De ineengedoken gestalte op de stoel verderop beweegt. Met een grauw gezicht kijkt Lupijn op. Zijn diepvermoeide smeulende blik richt zich op de jonge elf, zijn stem klinkt moe en raspend.

“Jongedame... Vergeef de ridder... zijn harde... woorden... en zijn... ongeduld... Vreemde... en... gevaar... lijke... zaken... hebben zich... voorgedaan... Ik smeek ... u... voor uw... eigen bestwil... ren van deze plek... en... zoek... uw ketting... elders...”

Lupijn's woorden stokken, zijn ademhaling klinkt piepend en hijgend. Hij sluit zijn ogen en poogt zich te concentreren om zijn ademhaling tot rust te brengen. Dan richt hij zich tot de ridder.

“Ridder... uw moed... is ongeëvenaard... daar u... uit vrije... wil... de steen... dorst op te pakken... Op uw voorstel... om te... rusten... kan ik echter niet... ingaan... Ik vrees... voor het beest... in mijn... ziel... ... dat... zijn kans... ... zal grijpen... zodra... ... ... het zich... aan mijn aandacht... kan ontworstelen... ... ... En ik kan... en mag... niet... rusten... nu deze... ... steen... zijn vloek... verbonden... heeft... aan mijn lot... ... ... ... en het uwe... ... ... ... ... Deze... ... vloek... moet... gestopt... ... voor het... ... ... onschuldigen... ... ... ... treft...”

Lupijn’s laatste vastberaden woorden vergen duidelijk teveel van zijn energie. Jagend klinkt zijn adem. Hij legt een arm op tafel en laat zijn hoofd erop rusten, zijn aandacht ondertussen verleggend van het gesprek terug naar de machtsstrijd in zijn geest...

-=Lupijn=-

ranelle · Sporenzoeker Joined: 03 Mar 2003 Posts: 10

HTML Comments are not allowed

Uriel · Posted: Fri Mar 07, 2003 9:56 am Post subject: Hart van Steen

Glimmend lag hij daar. Een steen zwart als de nacht. Het licht dat over zijn gladde oppervlak streek had nog het meeste weg van een valse grijns. Het Hart van Steen was op weg. Het zou zijn doel bereiken, maar de drager was nog niet aanwezig. Even had hij gedacht dat de drager in de kamer was, dat hij hem opgepakt had, maar het was iemand anders. Iemand die veel op hem leek en een verbondenheid met de drager van het zegel. Het was hem niet, de steen moest blijven liggen en wachten. De Bibliotheek was een gunstige plaats... voorlopig. Hij kwam tot rust in de gepantserde handschoen en verzwaarde zijn gewicht. De steen wou hier blijven... Edited by: Uriel at: 3/8/03 1:57:59 pm

ckeetel · Posted: Sun Mar 23, 2003 3:14 am Post subject: Hart van Steen, zwarte tongen

De drager was er nog niet...maar de drager had kracht nodig en onder het staal van de handschoen proeft de steen een huid van een levend wezen.

Zwaarder begint de gewicht van de steen te rusten op het metaal en geleidelijk warmt de handschoen op totdat de hitte nu ook de vingers in het staal bereikt en zich langzaam in de hand begint te verspreiden.

Een vreemd gevoel overmand de Kapitein wanneer zijn ogen getrokken worden naar de steen en de verraderlijke krachten ervan zich uitstrekken naar zijn kwetsbare vlees door zijn pantser heen, dwars door het staal van zijn harnas heen aanschouwt hij zijn huid. Als korrels in een zandloper lijkt de oppervlakte van zijn vingers onder de steen uiteen te vallen en vervangen te worden door iets duisterders dat zich nu in de aderen uitstrekt en door zijn hand naar zijn polsen omhoog begint te klimmen, levend weefsel desintegrerend waar het gaat, om dezelfde ledemaat te worden, maar met een bouw donkerder dan de stenen in de muren, iedere vinger zwarter nog dan de schaduwen tussen de rijen oude manuscripten diep in hun eikenhouten kasten. Niet alleen de steen brengt pijn, maar ook de lichten van de ramen en de glazen stolpen rond de vlammen die de lezenden bij perkament en vergeeld papier houden, lijken heller te worden dan dat ze in werkelijkheid zouden moeten zijn, veranderen in stralen die geen ijl licht zijn, maar een vaste vorm lijken aan te nemen om ver in de kassen te priemen en als steken de ogen irriteren.

Het gewicht van de steen lijkt langzaam toe te nemen, maar het is niet zozeer de massa van de matter wordende kei, maar meer de aantrekkingskracht waarmee zijn vlees tegen de binnenkant van het staal van zijn handschoen aangedrukt wordt, alsof het door die beschermende laag heen moet. De waanbeelden keren in flitsen terug en op het slagveld branden tongen van duisternis die de Ridder het zicht op de werkelijkheid beginnen te ontnemen. Nog eist de steen zijn deel en kan hij niet loslaten, enkeldiep wegzinkend in de van bloed doordrenkte grond, tenmidden van zijn broeders die standhouden en sterven voor zijn ogen door de zwaarden van de naderende duisterelven, waarvan één de Ridder naast hem nadert en trekken van een grauwende wolvenkop heeft, het kromzwaard wat de elf draagt naar achter halend om een dodelijke slag toe te dienen en Galliminus voelt een verschrikkelijke sterke aandrang om in te grijpen...
Een Openbaring is in aantocht in de door zwarte walmen verduisterde hemel, een Aanwezigheid die alleen nog maar te voelen is, maar niet herkenbaar, een rimpeling in het peilloze meer van de tijd en het komt voor hem...
Edited by: ckeetel at: 3/23/03 10:09:28 am

Galliminus · Posted: Sun Mar 23, 2003 12:39 pm Post subject: Hart van Steen, zwarte tongen

De beelden die door Galliminus' gedachtes zwerfen verontrusten hem. De bibliotheek verdween voor zijn zicht en hij zag enkel de zwarte aderen van de steen waarin zijn perceptie leek te verdwijnen. De olie-lampen in de bibliotheek waren niets meer dan kleine vlammetjes van een kaars die ieder moment uit konden gaan...

Galliminus wist dat er geen ramen openstonden in de bibliotheek maar een ijskoude wind waaide langs zijn lichaam,..een wind waarin wel honderden stemmen aan het schreeuwen waren.

Het slagveld, de Duisterelf kwam op hem af met een vastberaden blik in zijn ogen,...hij dacht Galliminus te overmeesteren maar niets was minder waar. Op het laatste moment trok Galliminus zijn zware dolk uit zijn riem en pakte hij de Duisterelf bij de keel om hem over zich heen te werpen. De vaart waarmee de elf aan kwam gerend deed hem lanceren en toen de elf over Galliminus heenvloog boorde Galliminus het staal van de dolk diep in de borstkas van de Duisterelf. Deze viel enkele passen van hem af neer in de koude modder.. Een onreine emotie kwam over Galliminus heen. Hij genoot hiervan... Hij haalde zijn zwaard uit de schede en liep het slagveld op. Om zich heen haalde uit naar de Duisterelfen die zijn slagen niet aan zagen komen. Hersenloos bloedvergieten, en Galliminus genoot ervan.....

Zo was het nooit gebeurt jaren geleden! Galliminus had nooit genoten van het gevecht, maar het enkel als een noodzakelijk kwaad gezien.. De herinneringen die Galliminus had waren correct, maar niet de manier hoe hij zich erbij voelde destijds...nooit had hij ervan genoten om staal met vlees in aanraking te laten komen...

Even werd zijn eigen wil zo sterk door de schaamte die hij voelde bij de emoties. "Nee!!!!!!! Nooit!!!!!"

De bibliotheek leek weer terug te komen, en iets viel neer naast zijn rechterlaars..... Daar lag de steen..het vervloekte artefact. Galliminus keek naar zijn pantserhandschoen, maar er was niets bijzonders te zien.. geen roet geen tekenen van hitte...

Verslagen stond Galliminus voor zich uit te kijken,.radeloos... en een raar gevoel knaagde aan zijn ziel...diep van binnen zat er een woede in hem die hij nog nooit eerder gevoeld had.
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van RaganorckEdited by: Galliminus at: 3/23/03 1:40:56 pm

ckeetel · Posted: Sun Mar 23, 2003 1:07 pm Post subject: Hart van Steen, de dolk

Wanneer de Kapitein zijn blikken opheft, terwijl de laatste kreten van het slagveld met de ijskoude wind meegevoerd worden echoënd door de gangen achter de deur van de bibliotheek, vallen zijn ogen op de Klerk die aan de tafel zit, een onwaarschijnlijke pijn op diens wit-bleke gezicht gegrift de handen met de nagels in het hout geklemd en uit zijn zijde steekt het heft van een dolk...één die galliminus herkent als zijn eigen...

Het bleke gezicht van de Klerk is niet de enige, eerst over de manuscripten en de boeken gebogen te hebben gezeten, nu verontrust door de grommende geluiden polhoogte nemend, rusten de ogen van de ontstelde studerenden op de Klerk en de Kapitein, net om de hoek van een boekenkast draagt een oude vrouw met knijpbrilletje en korte grijze lokken enkele losse katernen om over te schrijven, bij het zien van de rode vlek in de kleding van de Klerk en de bebloedde hand van de Ridder laat ze alles uit haar handen vallen en begint te gillen...

Edited by: ckeetel at: 3/23/03 3:32:56 pm

Galliminus · Posted: Sun Mar 23, 2003 2:29 pm Post subject: Re: Hart van Steen, de dolk

Galliminus keek naar de dolk die in het lichaam van de Klerk stak. Hij keek naar zijn linkerhand waar kleine druppels bloed vanaf stroomde...
In blinde woede schopte hij tegen de steen die wild over de vloer van de bibliotheek gleed. Het onding verdween in de stoffige duisternis onder een grote boekenkast.
Toen kwam er een kreet vanuit de bibliotheek,..Galliminus zag enkele personen waarvan een vrouw begon te gillen toen ze de wond van de Klerk zag.

Wat moest hij nu doen? Hij had een onschuldige neergestoken... Dit was nooit zijn bedoeling geweest... Hij was bekwaam in de geneeskunde maar een steekwond als deze kon hij niet alleen behandelen. De vragen die zouden komen omtrent de reden van deze steekpartij hielden hem niet bezig.......zijn eerste zorg was Lupijn..
"Haal verdomme een geneesheer,...... Ik beveel jullie! Schiet op,..deze man heeft hulp nodig!"

Hij liep op de klerk af en legde deze voorzichtig op de tafel. Het bloed stroomde geleidelijk uit de wond,..geen stoten van bloed die eruit kwamen. Iets wat er op zich al minder fataal uitzag dan dat hij op het eerste gezicht dacht.

"Lupijn,.........het spijt me.. Ik weet niet wat me overkwam... Ik haal een geneesheer.. Probeer rustig te blijven ademen,..en wat je ook doet..geef niet toe aan de slaap die je zou kunnen voelen... Ik blijf bij je."

Hij hield de hand van de Klerk vast en hoopte dat de mensen in de bibliotheek hulp zouden halen. Hulp in de vorm van een geneesheer en niet in de vorm van Kasteelwachters....

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van RaganorckEdited by: Galliminus at: 3/23/03 3:34:42 pm

Lupijn · Posted: Tue Mar 25, 2003 11:13 pm Post subject: Re: Hart van Steen, de dolk

Lupijn had vanuit een ooghoek het meisje nagekeken dat zo plotseling de bibliotheek was binnengestormd. Hij had geprobeerd haar gerust te stellen, maar door de barse woorden van de ridder was hij niet gerust op de staat waar ze in verkeerde toen ze de deur uit stormde...

Hij verlegde zijn aandacht weer naar binnen, naar de voortwervelende machtstrijd tussen hem en het Beest, diep in zijn ziel. Het beest dat door de mysterieuze krachten van de steen weer was wakker geschud en nu door zijn ziel sloop op zoek naar zwakke plekken... En die waren er genoeg, nu de zwarte steen zijn tol had geëist en gepoogd had zijn geest te bemachtigen... Koortsachtig bleef de klerk zich concentreren op zijn eigen geest, hoewel de vermoeidheid de overhand begon te krijgen...

Hij was door zijn enorme concentratie en de energie die er voor nodig was zijn omgeving vergeten, tot de realiteit tot hem doordrong omdat er een gedaante naar hem toe sprong. Voor hij door had wat er gebeurde, voelde hij een doffe klap in zijn zij, die de adem uit zijn longen drukte. Ademloos keek hij op en zag de ridder naast hem staan, een afwezige blik in de ogen, met de zwarte steen in zijn ene hand en het heft van een dolk in zijn andere... Het lemmet van de dolk verdween in zijn eigen zij... Een vlammende, scheurende pijn schoot door zijn lichaam, toen hij zich vol afgrijzen besefte dat de ridder hem zojuist had neergestoken. Zijn ogen, wijd opengesperd van verbazing en pijn, volgden de val van de steen die uit de hand van de ridder gleed. Hij voelde dat het bloed uit de wonde langs zijn zij naar beneden begon te stromen. Toen verdween het beeld van de ridder en de bibliotheek van zijn netvlies en trok er een rood waas voor zijn ogen. Hij was zich amper nog bewust van de stem van de ridder die hem op de tafel legde en toen was er niets meer...

Het beest in zijn ziel was op zoek naar een zwakke plek, een opening. Een plek die lupijn had kunnen dichten door er zijn volle concentratie in te stoppen. Die concentratie viel nu weg...

Liggend op de tafel deed Lupijn opeens zijn ogen open en keek de ridder aan met een venijnige blik. Toen ontblootte hij zijn tanden en een diep gegrom klonk op uit zijn keel... GRRRRRRRRrrrrrrrrrrr...
Hij sprong op van de tafel, en stormde met een verbazingwekkende snelheid voor een man die zojuist was neergestoken op handen en voeten naar de dichtstbijzijnde deur van de bibliotheek. Hij sprong op, landde met zijn handen op de deurklink, de deur openduwend door zijn gewicht. Door de snelheid waarmee hij aan kwam stormen, rolde hij door het deurgat de gang in, waarbij de dolk van de ridder uit de wonde viel. Met een woeste grom sprong hij overeind en stormde het schemerige doolhof van de dwalende kamers in...

De bloeddruppeltjes op de vloer en de dolk op de gang waren de stille getuigen van Lupijn’s plotselinge verdwijning...

((Lupijn naar: “De dwalende kamers, In duister gehuld”))

-=Lupijn=-Edited by: Lupijn at: 4/28/03 11:01:41 am

Galliminus · Posted: Wed Mar 26, 2003 9:11 am Post subject: Hart van Steen, de dolk

Galliminus sprong achteruit toen hij de blik van Lupijn zag veranderen in dat van een wildeman. De klerk sprong op en rende beestachtig de ruimte uit... "Blijf hier! En waag je niet buiten de bibliotheek!", riep hij snauwend naar de mensen die getuige waren geweest van dit alles,..hij schrok van zijn eigen onbeleefdheid..wat was er met hem aan de hand? In een versnelde pas liep hij naar de grote deur waardoor de Klerk verdwenen was. De klerk was snel geweest,..maar de bloeddruppels op de vloer zouden Galliminus wel naar de plaats brengen waar de Klerk nu heenging.
Galliminus knielde buiten de deur en bekeek de bloeddruppels. Hij liet zijn zwaard in de schede, dit om de mensen in het kasteel niet teveel angst aan te jagen. Het was zijn plicht om Raganorck te beschermen van het kwaad,.en een losgeslagen wolfman in het kasteel was nu net iets wat hij niet kon gebruiken op het moment... Dit alles was deels zijn eigen schuld....

Waar was hij nu in verzeild geraakt,......dit was slecht..heel slecht...
"Randragam sta mij bij,..alsook de Klerk.....", fluisterde hij en hij volgde het bloedspoor wat de Klerk had achtergelaten. Even kreeg hij een heel naar gevoel over zich heen,....koude rillingen liepen over zijn rug en zijn nekharen stonden overeind... Hij voelde een enorm kwaad,.....iets wat los stond van de steen en de Klerk...... Wat was hier ,bij Randragam , gaande? Wat hij nu voelde had hij enkel in de Schaduw Wouden gevoeld,..toen hij vanuit zijn geboorte Rijk Wehrheim,..ver westelijk van hier, op weg was naar Raganorck...

Hij schudde de gedachtes van zich af en volgde het bloedspoor weer.

((ooc: Galliminus naar ? , locatie wordt nader bepaald...)
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van RaganorckEdited by: Galliminus at: 3/26/03 12:23:53 pm