Raganorck

[Galliminus]

Tijdens en nadat Galliminus zijn gedachten bij de Vrouwe geworpen had vroeg hij zich af of hij misschien een beetje te zelfverzekerd of misschien zelfs te zorgend had gereageerd ten opzichte van de situatie waarin de Vrouwe zichzelf nu voelde.
Hij was immers al ver in de dertig en Ophelia was eigenlijk nog maar een kind voor hem,.....deze gedachte overtuigde hem weer dat zijn reactie goed was geweest...... De Vrouwe leek soms een kat die hij eigenlijk enkel met pantser handschoenen aan kon pakken in plaats van fluwelen.

De Leer van Randragam had hem immers verplicht om altijd het juiste proberen te doen,...en bovenal het pad van rechtvaardigheid te volgen, wat eigenlijk puur het volgen van zijn hart is. De woorden van de Vrouwe vertelde hem tussen de regels door dat zijzelf als het ware een stervende plant was die met de juiste invloed ferm zou kunnen leven en schitterende bloemen voort zou kunnen brengen,...............en dit alles ondanks haar onverschilligheid......
Zijn medelijden was oprecht,...en pas nu begreep hij waarom de Vrouwe zo'n feeks kon zijn op sommige momenten....zij was immers nog maar een kind en nu meer dan ooit zag hij in dat hij voorzichtig moest zijn met de Vrouwe van het kasteel die zo 'sterk' leek.

Galliminus nam een slok van de thee,...en keek de Vrouwe Ophelia vragend maar vooral doordringend aan,......hij was zeer bezorgd om haar.
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Samara Jalaya]

Ophelia gaat abrupt zitten op Galliminus' verzoek en een moment lijkt het of haar zekere houding zal barsten en een snikkend klein kind haar plaats zal innemen. Een klein meisje dat zekerheid zoekt, bescherming, liefde, alle dingen die een opgroeiend kind niet onthouden horen te worden. Maar ze breekt niet, ze huilt niet, ze jammert niet; ze staart onbewogen naar Galliminus als een kunstwerk van ijs. Ophelia heeft geleerd onder alle omstandigheden een muur van graniet tussen haar werkelijke en vereiste gevoelens te trekken, een muur tussen het kind en de oude wijze vrouw in haar die maar weinig mensen kunnen slechten. Het maakt haar ondoorgrondelijk en voedt in vele harten het paradox tussen angst en begeren; tussen de vader die het kind wil beschermen en de man die de vrouw wil bezitten en beminnen.

"Ik ben hier niet om het werk van corrupte ambtenaren te ondersteunen," fluistert ze. "Dit is deel van iets groters. Er heeft meer op het spel gestaan dan het persoonlijk gewin of de persoonlijke wraak van een handvol Dienders, dit," haar ogen wijzen naar het blad in Galliminus' handen, "is het werk van de Nachtstorms zelf. Van mijn ouders. Het zijn niet zomaar onschuldige zielen die ik recht naar hun dood heb gezonden; het is een mysterieus bouwwerk dat ik had moeten voltooien. Het zijn geen willekeurige namen. Het bloed van de Nachtstorms kent geen willekeur."

Haar hoofd valt weer in haar handen, boven het boek dat opengeslagen ligt op de gravure van het meisje Nachtstorm. "Maar wat is het? Wat is er met mijn ouders gebeurd? Bekijk ik de wereld vanuit het perspectief van Isaiah of Mionee? Ben ik ondubbelzinnig goed of slecht? Waarom deze mensen, Galliminus? Is het een complot tegen mij, door van mij of voor mij? De Dienders kwamen in te grote anonieme getalen: ze zijn al lang opgegaan in de massa van de stad. Ik zou ze niet herkennen, want ik heb ze nooit gekend. Alles veranderd, alles neemt zijn eigen wending. Dit is Raganorck. Geen dag blijft het hier bij hetzelfde..."

Ze vouwt haar handen tegen haar lippen en kijkt naar Galliminus met die ondoorgrondelijk wijze, goede of kwade, kinderlijke of vrouwelijke blik. " Maar waarom, Galliminus?" zegt ze. "Waarom?" ~ Samara

[Lupijn]

((ooc: Lupijn vanuit "De binnenplaats en de grote hal: De galmende hal"))

Lupijn had het spoor dat de heer Dan Maros had achter gelaten met moeite gevolgd. Het was een lange dag geweest voor de klerk, die normaal zijn tijd zittend doorbracht met lezen en schrijven. Het ronsluipen, het volgen van talloze sporen en de truc die Antropiani met hem had uitgehaald haddden hem veel energie gekost.

Toch, ondanks de fysieke vermoeidheid, leek het alsof zijn geest geladen was met een energieke spanning, er broeide iets. Het jarenlang onderdrukken van zijn innerlijke dierlijke verlangen met saaie arbeid en een gematigd leven hadden ervoor gezorgd dat hij er een zekere controle over bezat. Vandaag echter had hij het beest in hem voor het eerst in jaren weer gevoed, het had van het verboden bloed geproefd en verlangde haast onweerstaanbaar naar meer.
Met een zekere angst in zijn hart besefte Lupijn dat het beest in hem, dat jarenlang zachtjes op de achtergrond leek te sluimeren, wakker geworden was en dat het verscheurende gevecht tussen ratio en instinct weer was opgelaaid, nu heftiger dan ooit tevoren.

Haast automatisch vonden zijn neus en zijn voeten de weg naar waar het spoor hem naartoe leidde; de bibliotheek, die hij echter van een andere kant leek te naderen dan de vorige keer. Aangekomen bij de deur wiste Lupijn het zweet van zijn voorhoofd en probeerde het innerlijke gevecht naar de achtergrond te drukken, om zich te kunnen concentreren op de ontmoeting met de heer Dan Maros.

Hij opende zachtjes de deur en schreed door de opening naar binnen...

[Galliminus]

Galliminus legt de documenten neer en neemt plaats aan de tafel, schuin tegenover de Vrouwe. Hij neemt een slok van zijn thee en kijkt haar misschien iets te lang aan voordat hij begint te spreken. "Het waarom kan ik u niet geven Vrouwe....De namen die ik hier lees zijn misschien niet allen even onschuldig en de reden van hun ter dood brenging kan zijn dat ze op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats aanwezig waren of dat ze openlijk hun ongenoegen hebben uitgesproken over uw familie. Daarbij kan het ook nog zo zijn dat de Dienders zondebokken zochten voor hals misdrijven die zij of bekenden van hun gepleegd hebben. Ik merk aan u dat dit alles erg aan u vreet, en om het van de kaart te schuiven als iets waar nu niets meer aan gedaan kan worden zal uw pijn niet verminderen. Op de eerste plaats moet u de schuld niet bij uzelf zoeken.", hij nam weer een slok van de thee en duwde met de toppen van zijn vingers de documenten weg naar het midden van de tafel, " Om te denken dat hier helemaal niets meer aan gedaan kan worden is als het ware van uw hart een beerput maken."

In zijn ooghoek zag hij de deur naar de bibliotheek openen. Lupijn kwam voorzichtig binnen gelopen en Galliminus stond direct op.
"Mijn waarde Lupijn, u bent misschien juist de persoon die ik nodig heb op dit moment.....gaat u zitten.".....even keek hij de Vrouw aan toen hij schrok van zijn eigen impulsieve gedrag. Hij nam de mooi versierde karaf in zijn hand en schonk ook voor de Klerk een beker thee in. "Lupijn,...naar ik vernomen heb bent u een verzamelaar van informatie...Stel dat ik u enkele namen geef,..ik vroeg me dan af of u daarbij informatie zou kunnen vinden. De namen die ik u wil geven zijn van zo'n 15 tot 8 jaar geleden. Ook vroeg ik me af of er ergens geschreven staat wie er allemaal gediend heeft aan het kasteel van de Vrouwe de afgelopen 15 jaar,..dus ook uit de tijd dat dat de vader van de Vrouwe de scepter zwaaide over de stad.... Ik mag verder niet op de details van dit onderzoek ingaan omdat het een veiligheids kwestie is....wat zegt u ervan?."

Zijn streven naar rechtvaardigheid had hem misschien op een pad gebracht wat hem in ongenoegen zou brengen van de Vrouwe,..maar wederom volgde hij zijn hart en had hij het vertrouwen dat zijn handelingen juist waren, ongeacht de eventuele reactie van de Vrouwe op zijn relaas van de afgelopen paar minuten.
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van RaganorckEdited by: Galliminus at: 2/17/03 3:56:41 pm

[Samara Jalaya]

Ophelia merkt dat Galliminus een angstige, vragende blik in haar richting werpt na zijn impulsieve relaas, maar ze knikt hem langzaam toe ter goedkeuring. Haar ogen branden en haar armen en benen trillen van moeheid. Ze realiseert zich plots dat ze van het hele etmaal geen minuut heeft geslapen, een tol dat zich nu eist in verwarrende, lome en zware gedachten.

"Het is het enige dat we kunnen proberen," zegt ze langzaam. "Ik wil meer over die namen en personen weten. Wie ze waren, waar ze woonden. Er moet een patroon zijn, een code, wat dan ook. Patronen in namen of woonplaatsen of data... En zoek uit wat er met de lichamen is gebeurd. Alles wat maar enigszins relevant is of lijkt, dient genoteerd te worden."

Na die woorden staat Ophelia abrupt op. "Excuseert u mij heren," zegt ze. "De kaarsen zijn driemaal opgebrand en ik heb in al die tijd geen oog gesloten. Mijn gedachten rafelen af in mijn hoofd. Ik moet slapen om weer helder te kunnen denken." Ze loopt naar de deur en draait zich om. "Als u mij dringend nodig heeft, weet u mij te vinden. Tot zonsopgang." En in minder dan een oogwenk is de Vrouwe verdwenen.

>>De Koninklijke Vertrekken>>De Kamer van de Honderd Ogen (Ophelia's Vertrekken) ~ Samara

[Lupijn]

Nieuwsgierig geworden door de manier waarop de heer dan Maros hem direct aanspreekt bij zijn binnenkomst, loopt Lupijn langzaam richting de heer en de Vrouwe. hij knikt naar de twee bij wijze van groet. "Weest gegroet, Vrouwe Nachtstorm en heer dan Maros. Ik ben bang dat ik de brenger ben van een slechte tijding. Ik ben Antropiani gevolgd vanaf het moment dat hij het kasteel binnenkwam tot in de bibliotheek, waar hij harde woorden liet vallen naar u, Vrouwe. Toen hij wegvluchtte ben ik hem achterna gegaan, maar raakte hem kwijt nadat hij de Grote Hal was doorgerend." Lupijns stem trilt licht, deels door het opbiechten van zijn falen, deels door de broeiende onrust in zijn geest.

"Ik zou mijn falen graag goed willen maken door u te helpen met uw zoektocht naar informatie, al denk ik dat de term "verzamelaar van informatie" mij niet past, daar ik slechts een eenvoudige klerk ben in de Toren de Geschiedenis. Als er geschriften zijn over de personen die de heersers van de stad dienden, dan vermoed ik dat ze zich hier in het kasteel bevinden, wat daarvoor de meest logische plaats is. De zoektocht naar de andere namen zal veel moeilijker zijn, als ze niets met het kasteel te maken hebben gehad, of een andere rol van betekenis hebben gehad in de stad. Er zal eventueel informatie te vinden zijn bij de stadswacht, de gilden en tempels als het om inwoners van de stad gaat. Als het om bezoekers gaat, dan wordt het nog moeilijker, maar wellicht net niet onmogelijk." Lupijn glimlacht flauwtjes. "Als u de namen wilt opnoemen, dan schrijf ik ze op in mijn zakboekje, zodat ik zo snel mogelijk aan het vergaren van de juiste informatie kan beginnen. Echter, ik zal ook moeten weten wat voor informatie u wenst, om gericht te kunnen zoeken."

Na het uitspreken van deze woorden grijpt Lupijn naar zijn riem om zijn schrijfgerei uit het zakje aan zijn riem te halen. Als hij het zakje vastpakt, valt hem plotseling weer het gewicht op... De steen.... Hij kijkt naar het zakje en ziet de bobbel van de vuistgrote steen die hij vond in de Grote Hal. Lupijn haalt onbewust zijn schouders op het begint het zakje los te maken. Echter, door het gewicht van de steen glijdt het zakje van zijn riem en valt op de grond, waardoor de inhoud over de grond verspreid raakt. Een zakboekje, een kleine ganzeveer, een pennemesje, een afsluitbaar potje inkt, een zakje fijn zand, een zakboekje en een vuistgrote zwarte steen met een fluwelen glans. Lupijn bloost om zijn onhandigheid en bukt zich om zijn spullen snel weer bijeen te graaien. Als eerste sluit zijn hand zich om de vuistgrote steen, maar hij krijgt hem niet van de grond.

Dan verdwijnt voor zijn ogen opeens de fluwelen glans van de steen om te veranderen in het diepste en matste zwart dat zijn ogen ooit hebben aanschouwd. "Wwwat..?" Stamelt hij nog, voordat een steek van pijn via zijn arm omhoogschiet naar zijn hersens. Een zuigend gevoel begint zijn geest te martelen. Een blik van onbegrip trekt over zijn gelaat voor zijn gezicht vertrekt van de helse pijniging. Als een bezetene probeert hij zijn hand van de steen te trekken, maar hij lijkt vast te zitten aan de steen, die onbeweeglijk blijft liggen. In een reflex pakt hij met zijn andere hand de steen vast om zich los te trekken. Te laat beseft Lupijn zijn fout, als zijn andere hand ook vast lijkt te zitten aan de steen. De martelende zuiging in zijn geest lijkt te vertienvoudigen, als hij ook door zijn andere arm een pijnlijke steek omhoog voelt schieten. "Verdoemd... wat is di..AAAAAAAARGgghhh" Lupijns vraag verandert in een schreeuw als er beelden uit zijn verleden voor zijn ogen langs beginnen te flitsen... Panisch gegil van paarden in het duister... Geschreeuw van mannenstemmen... Donderend geraas van vluchtende paardenhoeven en het breken van takken... De verdovende klap... de van bloeddoortrokken adem van het wezen dat bovenop hem springt.... het geblikker van tanden... AAAAAARRgghhh!!! Lupijns stem gilt door de bibliotheek. Hij voelt de zuigende marteling trekken in zijn geest, scheuren aan... aan... aan... Lupijn... Langzaam maar zeker word er een deel van de kracht van zijn persoonlijkheid lossgescheurd. Lettertekens, runen en symbolen beginnen voor zijn ogen te dansen, samen met de verschrikkelijke herinneringen uit zijn verleden. En terwijl de kracht uit zijn geest wordt losgescheurd, verdwijnt ook de controle, de beheersing en voelt hij het Beest ontwaken uit zijn sluimer.
AAAAAARrrrggggggGGGGGGGRRRRAAAWWWWRRR... Zijn panische gegil verliest alle menselijke klank en verandert in een angstaanjagend diepe grom die uit de bodem van zijn keel komt. Onderwijl veranderen de pijnlijke trekken op zijn gezicht naar demonische grimassen terwijl grijze haren langzaam uit zijn huid groeien, zijn oren puntiger worden en zijn neus lijkt te veranderen in een snuit. Waar eens handen de steen vasthielden, zijn nu harige poten verschenen. GGRRRRRRAAAAWWWRRR. Nu Lupijn's kracht wordt weggezogen lijkt het beest volledig de overhand te nemen en ontwaken er dierlijke instincten en dierlijke krachten uit hun jarenlange sluimer. De half tot wolf getransformeerde gestalte richt zich met een enorme krachtsinspanning op, de dofzwarte steen hangend aan de onderkant van zijn poten.

Dan...

Valt plots de steen op de grond, waar het een put slaat in de vloer en langzaam de doffe gitzwarte kleur weer plaatsmaakt voor de fluwelen glans... De onherkenbare gestalte van Lupijn tuimelt achterover en slaat met zijn kop hard tegen de muur... Waar het langzaam ineenzakt naar de grond. Na een aantal seconden bewegingsloos op de grond te hebben gelegen, beginnen de haren te verdwijnen en verandert het Beest weer terug naar Lupijn, liggend op de grond. Bloed, dat langzaam uit een wonde aan zijn hoofd sijpelt, verzamelt zich gestaag tot een plasje...

[Galliminus]

In de eerste instantie had Galliminus met een lach de Klerk bekeken, totdat hij inzag dat de beste man door helse pijnen werd geteisterd. Hij liep naar hem toe om hem overeind te kunnen helpen,....maar toen begon de Klerk te veranderen. Galliminus sprong achteruit en trok Dondertoorn uit de schede.....afwachtend bleef hij staan toen de demonische gestalte opstond.
Dit had hij nog nimmer meegemaakt, had het wezen het op hem voorzien? Waren dit de werken van de Duistere Heer?
Ja, hij had de sprookjes gehoord over zogenaamde wolfmannen,..maar dat waren sprookjes. Wat was hier aan de hand?
De wolfman sprong en viel achterwaarts en raakte de muur,...hij zakte in elkaar en veranderde weer terug in de man die hij zojuist nog was. Hij bleef roerloos liggen en een plasje bloed vormde zich rond zijn hoofd.

Voorzichtig benaderde hij Lupijn met zijn zwaard hoog gehouden om toe te kunnen slaan. Voorzichtig duwde hij zijn voet tegen het lichaam van de Klerk.
"Lupijn........LUPIJN!",...hij bleef op veilige afstand staan en wachte een reactie af...als die überhaubt zou komen. De zwarte steen die niet ver naast hem lag bekeek hij ook.....hij dacht erover om zijn zwaard naar beneden te laten vallen om de steen te breken, maar hij had nog even geduld daarvoor.......maar zijn geduld was bijna op.....
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Galliminus]

Galliminus kon de keuze niet maken,...moest hij zijn zwaard neerleggen en Lupijn helpen?...Als hij dit zou doen,..zou het dan geen valstrik kunnen zijn. Zijn zicht ging van Lupijn naar die vreemde steen en weer terug. Hij deed enkele stappen en hield Dondertoorn met beide handen boven zijn hoofd vast om haar vervolgens met alle geweld neer te laten vallen op de zwarte steen die de sleutel wel leek te zijn tot de ellende die Lupijn doormaakte. Metaal scheerde door de lucht, de luchtverplaatsing bracht een fluitend geluid met zich mee en Dondertoorn raakte het zwaard. Met een ferm schreeuwend geluid schaafde het zwaard langs de steen. Vonken spatte eraf die kleine gaatjes schroeide in het onbetaalbare tapijt. De steen lag er even roerloos en onbeschadigt bij als enkele tellen geleden. De slag op de steen gaf een trilling aan het metaal die pijn deed in Galliminus' armen en schouders. Hij keek langs het lemmet van Dondertoorn en merkte op dat er enkele zeer kleine splintertjes van zijn geliefde zwaard waren afgekomen,..het heilige zwaard van Randragam wat stond voor zijn rechtvaardigheid en zijn liefde voor zijn volk....Het zwaard zou onbreekbaar moeten zijn. "Onmogelijk", fluisterde Galliminus.

Hij zette zijn angst opzij en benaderde Lupijn, uit zijn heuptas haalde hij zijn medici-tas, een lederen tas met verband, een been-zaag, scheermes, kromme naalde en garen en enkele kruiden. Hij ondersteunde Lupijn's hoofd met een van de kussens die op de stoelen lagen van de grote studie tafel en maakte de wond schoon. De Klerk had een lelijke buil op zijn hoofd maar de verwonding zelf viel op zich mee. Nu de Klerk nog bewusteloos was kon hij daarvan gebruik maken. Met het scheermesje verwijderde hij een klein beetje haar rondom de wond. Hij hield een van de kromme naalden voor een moment in een van de olielampen die aan de muren van de bibliotheek waren bevestigd en liet die afkoelen. Vervolgens kon hij met maar drie hechtingen de wond dichten.
Hij zette de klerk rechtop tegen de muur en schonk hem wat thee in die inmiddels was afgekoeld.

"Lupijn,...wakker worden.., en drink wat.",..hij zette de mok koude thee naast Lupijn neer en liep terug naar de steen. Hij bekeek het ding en zag de Arcane tekens die het onding sieren. Ergens kwamen de tekens hem bekend voor al wist hij hun betekenis niet. Had hij deze tekens gezien in het Labyrinth?......hij schudde de gedachtes van zich af, maar voordat hij verder ging met het verzorgen van Lupijn sprong er een haarfijn beeld zijn gedachtes binnen. "De tekens!!", sprak hij verschrikt uit,..deze tekens had hij ook in een van de lege cellen zien staan in de Koude Kerkers,...ze stonden daar in een muur gekrast... Met een versnelde pas liep hij weer terug naar Lupijn. "Wakker worden Klerk,..ik heb een hartig woordje met je te spreken!"...Galliminus keek nog eens naar de steen maar kon tot nu toe geen verband leggen tussen Lupijn en de Kerkers...maar wat??? Zag hij dit goed? De steen was volkomen kaal en er was dus geen teken op te zien....een gladde steen. Speelde dit onding hem nu ook parten? Probeerde de Duistere Heer hem terug te lokken naar zijn rijk...een zekere wanhoop begon Galliminus' gemoedsinstelling te beïnvloeden......was dit de emotie die volbloed mensen Angst noemden?
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van RaganorckEdited by: Galliminus at: 2/25/03 4:13:39 pm

[Lupijn]

Met een spierwit gezicht zit Lupijn tegen de muur, weggezonken in wat lijkt op de tedere armen van de vergetelheid die bewusteloosheid brengt...

Lupijn's geest dwarrelt rond in de kolkende razernij van woedende instincten van het Beest die hem omvatten en hem proberen te smoren. Sterk is de verleiding om zich over te geven aan de dierlijke behoeften van het Beest, de woede, het scheuren en het bloed. Langzaam maar zeker verliest Lupijn zich in de macht van het Beest. Nee... mag niet toegeven... nee... Een beeld doemt op en krampachtig probeert Lupijn eraan vast te houden om hem uit deze waanzin te gidsen. Moet... volhouden... Het beeld van de Vrouwe zweeft voor hem, als hij zich langzaam maar zeker uit de dierlijke razernij worstelt...

Langzaam opent Lupijn zijn ogen. Terwijl hij dit doet beseft hij dat hij het Beest in hem heeft weggedrukt.... Voor deze keer... Maar dat het wezen in hem nu wakker is en elke kans zal grijpen om de overhand te nemen... Hij voelt zich zwak, misselijk en hij kan het gevoel niet van zich afschudden dat er iets van zijn geest weggenomen is...

Langzaam begint de wereld weer door te dringen... De stem van de heer dan Maros, het warme licht van de olielampen... Hij slaat zijn ogen op naar de heer, zijn pupillen, ooit pikzwart, nu doortrokken met een felrode vlam die kronkelt en kringelt... Het Beest waakt en wacht...

[Galliminus]

Galliminus lijkt maar niet tot Lupijn door te dringen...de man is werkelijk mijlen ver weg met zijn gedachten. Zoveel vragen razen door Galliminus' hoofd. Welk verband had de steen met de verandering van Lupijn? Of zou de steen enkel iets opgeroepen hebben wat al lang in Lupijn schuilde. Als dit zo zou zijn was Lupijn als een scherp zwaard wat boven ieders hoofd hing die in zijn buurt zou komen...

"Lupijn,....hoor je me?..Gaat het en kan je opstaan?,..antwoord me,..of ik haal de paleiswachters erbij en laat ik hen dit voorval oplossen...ik heb wel wat beters te doen dan oppas spelen van een Wolfman",...de bedreiging was pure bluf, maar hij moest iets proberen om Lupijn uit zijn roes te halen.
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Lupijn]

"Wwwat? Nee, ik... " Lupijn kreunt als hij overeind probeert te komen. Alle energie lijkt uit zijn lichaam verdwenen en hij zakt weer terug tegen de muur. "Niet de wacht... Au, mijn hoofd" Lupijn grijpt naar de gehechte wonde op zijn hoofd. "Wat is er gebeurd? De steen viel uit mijn zak en ik raakte hem aan en toen...." Lupijn kijkt panisch op naar de heer dan Maros als hij zich zijn verandering herinnert. "Ik heb toch niemand pijn gedaan? Ik wist niet wat me overkwam, die steen.... " Hij laat zijn blik over de steen glijden die zijn zwartfluwelen glans weer heeft aangenomen. Hij beseft dat hij heel wat uit te leggen heeft. Het meebrengen van de steen, zijn vormverandering, in een ruimte waar de Vrouwe even tevoren nog aanwezig was... Dit kon hem zijn kop kosten...

[Galliminus]

Galliminus ging op een van de stoelen zitten aan de studie tafel en keek Lupijn aan. Hij wist niet wat hij moest doen. Zou hij dit moeten melden als Kapitein zijnde of kon dit intern opgelost worden? Kon dit überhaubt wel opgelost worden?

"Lupijn,..je hebt niemand verwond...maar als de Vrouwe in hetzelfde vertrek was geweest op het moment van je verandering was er geen aarzeling mijnerzijds om mijn zwaard diep in je lichaam te stoten,....ik ben hier voor haar bescherming...ze is een fragiel en breekbaar meisje ondanks haar ijskoude vertoon....maar weinigen schijnen dit in te zien. Maar hetgeen wat mij nu zwaar op mijn adem ligt als een giftige damp,... is hetgeen ik zojuist gezien heb. Je bent een Wolfman,..iets wat ik voor oude wijven verhalen heb gehouden tot zonet.....en die steen.. Randragam's zegen heeft mij laten zien dat dit vervloekte artifact uit de Kerkers onder het kasteel afkomstig is,....of het heeft iets met de kerkers te maken...
Hoe kom jij eraan?..........en wat bezielde je, bij Randragam, om dit onding het kasteel binnen te dragen?"

Galliminus gebaarde naar Lupijn om wat te drinken, de mok koude thee had hij immers naast de Klerk neergezet.
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Lupijn]

“Ridder, u moet geloven, dat ik de Vrouwe nooit opzettelijk kwaad zou willen doen. ‘t Is niet voor niets dat ik mijn hulp aanbood om op onopvallende wijze een bijdrage te kunnen leveren aan haar bescherming. Ik besef terdege dat ze haar majesteitelijke positie opgedrongen heeft gekregen en dat het een kil masker vergt om te beslissen over wel en wee en over leven en dood. En dat onder het masker een jonge vrouw van vlees en bloed schuilt...” De toon in Lupijn’s stem is uiterst doordringend.

“U had het recht aan uw zijde gehad, als u besloten had mij te doorstoten met uw zwaard. Als het beest mij overneemt, ben ik niet meer dan een monster dat leeft op instincten en de jacht naar bloed. Normaal gebeurt het me slechts drie nachten per maand, van de nacht voor volle maan tot de nacht na de volle maan. En ik heb heus mijn voorzorgsmaatregelen genomen om te zorgen dat ik dan niemand kan verwonden... Ik leef al jaren met het beest in mijn geest en tot vandaag had ik deze vloek redelijk onder controle”

“De steen heb ik niet het kasteel ingenomen... Hij was er al. Tijdens de jacht op Antropiani stootte ik mijn voet tegen deze steen in de Galmende Hal.” Lupijn’s gedachten dwalen terug naar de situatie in de Galmende Hal. “Ik besloot hem aan de kant te leggen... maar iets in mij besloot dat ik die mooie steen niet zomaar kon laten liggen... Ik weet nu niet meer wat mij bezielde, maar als ik geweten had waar de steen toe in staat was, dan had ik het vervloekte ding onmiddellijk naar buiten gedragen!”

“Vreemd genoeg denk ik dat... ...wat u altijd voor oude wijvenpraat had gehouden... het feit... dat ik een wolfman ben, mij... zonet heeft gered... van een wisse dood. De steen vrat aan mijn... geest en probeerde mij ehh...” Lupijn zoekt naar de woorden om te beschrijven welke marteling zijn ziel tartte. “... eh mijn geest op te slokken... mijn levensenergie te stelen, als het ware... Maar... omdat ik ook... het beest in mij meedraag... en mijn geest dus niet... alleen is, werd het beest actiever... naarmate mijn geest... de controle verloor... En toen... Tsja... dat is duidelijk, het beest nam mij over... De steen... ...liet mij... los uit zijn... verlammende greep... Vanaf het moment daarna... ...was ik alle controle kwijt... en weet ik niets meer... ...tot ik zonet ontwaakte... uit de poel van instincten waar het beest... me in probeerde te lokken...”

Het gesprek is zichtbaar vermoeiend voor Lupijn, hij moet steeds even stoppen om adem te halen en het verhaal komt er moeizaam, met horten en stoten uit. Zijn gezicht ziet doodsbleek en het zweet parelt op zijn voorhoofd...



-=Lupijn=-

[Galliminus]

Galliminus zag hoe moeilijk de Klerk het had met praten....of het aan zijn toestand lag of aan het gespreksonderwerp was hem onduidelijk, maar deed er ook eigenlijk niet toe. Voorzichtig had hij zitten luisteren en de informatie verwerkt, al werd hij er niet echt veel wijzer van..Er ontstonden enkel meer vragen.

"Ik vraag mezelf ook af wie aan het kortste einde had getrokken mocht ik toegeslagen hebben.......Een wolfman is een vijand waar ik nimmer tegenover heb gestaan....Ik ben bang dat mijn,...",een aarzeling in zijn stem,"...mijn angst me zwak of op zijn minst traag had gemaakt. Het vreemde aan dit alles is dat de steen zomaar in de Galmende Hal lag,..voor het oprapen.. Welk duivelsgebroed zou zoiets daar neerleggen?....Misschien is diegene ook wel gevallen voor de steen en is er niets meer over van hem of haar.... Maar nu ben ik aan het gissen.
Die steen kan hier niet blijven liggen, maar ik raak dat onding niet aan dat is iets wat zeker is...........wat doen we nu met de steen?"

Galliminus liep naar Lupijn en hielp hem overeind. Hij bracht hem naar de tafel en hielp hem op een van de stoelen. De Klerk had er zelf het meeste moeite mee dat hij een Wolfman was,.....Galliminus wilde verder vragen maar hield het maar bij de steen om Lupijn verdere ergernissen te besparen. Dit nam niet weg dat Galliminus zeer achterdochtig was geworden jegens de Klerk,..nee..niet zozeer de Klerk zelf maar het beest wat in hem schuilde.
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Lupijn]

Een naam hamerde onophoudelijk door het hoofd van de klerk... ‘Antropiani’... Ik ben tenslotte Antropiani’s spoor kwijtgeraakt in de ‘Galmende Hal’, Antropiani had de mooie zwarte steen met zijn fluwelen glans daar kunnen laten vallen, om opgeraapt te worden door een nietsvermoedende voorbijganger en aan de Vrouwe aangeboden te worden... En dan... Aan de andere kant... Dit kasteel trok vele bezoekers per dag, iedereen kon de steen achtergelaten hebben...

“Wat er ook... gebeurd was... U had mij... niet... met een gewoon wapen... kunnen verwonden, heer... De vloek... het beest dat mijn geest... teistert... en door mijn aderen stroomt... is sterker dan dat... Ik ben blij... dat de Vrouwe... de voorzienigheid... van geest had... om voortijdig het vertrek... te verlaten... Zodat... mijn... schaamte over mijn verandering... zich... alleen beperkt... tot u, heer dan Maros...”



-=Lupijn=-Edited by: Lupijn at: 3/3/03 7:46:31 am