Raganorck

[Samara Jalaya]

Vrouwe Ophelia volgt iedere beweging van de binnentredende heer met enkel haar ogen. Ze zit onbeweeglijk en neemt zijn gestalte in zich op, zijn gang, de rijkdom van zijn kleding, de manier waarop hij eerbied afdwingt van zijn volgeling. Haar gezichtsuitdrukkingen gaan niet mee met de loop van haar gedachten; de flauwe glimlach die over haar lippen strijkt is een verandering met een oorsprong in het niets.

Ophelia staat niet op, maar wendt haar blik tot de man die in de voetstappen van het uitgedoste heerschap volgt. "Heer," zegt ze tot de volgeling. "Het lijkt me dat uw eed van trouw u een eind heeft gedwongen te reizen. Als u het op prijs stelt, kunt u zich in de Grote Keuken warmen aan het haardvuur en zullen mijn bediendes u voorzien van een maaltijd. Zeg ze dat ik je gestuurd heb."

Dan staat Ophelia op en loopt met langzame schreden op Lucer af. Ze benadert hem dichter dan een willekeurige etiquette van de adelstand zou goedkeuren en het gebaar heeft iets geruststellend intiems en akelig angstaanjagends tegelijk. Ophelia trekt zich er weinig van aan, kijkt op naar Lucer en trekt één wenkbrauw vragend op. "Heer?" ~ Samara

[Dorum Iasha]

Dorum had voor zijn doen mager ontbeten en bij de woorden: "Heer,het lijkt me dat uw eed van trouw u een eind heeft gedwongen te reizen. Als u het op prijs stelt, kunt u zich in de Grote Keuken warmen aan het haardvuur en zullen mijn bediendes u voorzien van een maaltijd. Zeg ze dat ik je gestuurd heb." twijfelt hij nog geen twee seconden voor dat hij aanstalten maakte om naar de keuken te gaan.

Hij boog nog een keer naar Vrouwe Ophelia en verliet de dwalende kamers.

>>De poort en de grote hal>>keuken Edited by: Dorum Iasha at: 1/30/03 7:17:54 pm

[Lucer Vincero]

Lucer kijkt enigsinds verbaasd als ze zijn lijfwacht wegstuurd naar de keukens, zou ze bang zijn voor het feit dat ze in de minderheid was en dat ze zou worden aangevallen, of iets dergelijks? Hij volgde Dorum met zijn blik terwijl deze met iets meer dan een gepaste haast door de deuren verdween.
Daarna kwam de Vrouwe dichter naar hem toe, en bleef vlak voor hem staan, ze stond nog geen voet van hem af en hij kon de warmte van haar lichaam bijna voelen. Wat wou deze vrouw, dat ze zo dicht op hem kwam staan? Deed ze dit bij iedereen die op audiëntie kwam of alleen bij hem. "Heer" zei ze op een vragende toon.
"Ik ben gekomen om mijn diensten aan u aan te bieden," antwoorde hij. "Ik ben opgeleid tot adviseur van een koning maar door de omstandigheden heb ik helaas deze positie nooit kunnen vervullen." Hij wachte even om te zien wat haar reactie op zijn relaas zou zijn en vervolgde daarna: "Ik ben na veel reizen hier terecht gekomen en hoopte eigenlijk op een aanstelling aan het hof. Mijn vraag aan u is of u gebruik wilt maken van mijn diensten." Hij stapte een pas achteruit om een gepaste afstand te bewaren tussen hem en de Vrouwe. Ze was zeker een charmant gezicht schoot het door zijn hoofd, en bij voelde een blos op zijn wangen verschijnen. ~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

[Galliminus]

Galliminus was verdwaald geraakt toen hij de Klerk met de naam Lupijn volgde in zijn speurtocht naar de gepokte manteldrager. Enkele malen was hij dezelfde trap opgelopen. Hij heeft meerdere malen langs dezelfde schilderijen van de Nachtstorms gelopen...Het kasteel speelde een vreemd spel met hem...alsof hij niet verder mocht komen.
Er ging wat tijd overheen maar uiteindelijk kwam hij bij een van de drie deuren aan die toegang gaven aan de grote bibliotheek. Langs de vele boekenkasten zag hij de Vrouwe in gesprek met een magister die beweerde dat hij de Schaduwen kon bedwingen. Waarom zou een magister slagen in een poging om de meester van het Labyrinth te bedwingen waar de gezamelijke krachten van de Ene en Randragam faalde?

Maar wat hierna gebeurde verbaasde hem nog meer. De gepokte en de Klerk kwamen de bibliotheek ingelopen door de hoofdingang. Galliminus had Dondertoorn al wat losser een stuk uit de schede getrokken, maar het bleek niet nodig te zijn. Het gesprek wat plaats vond tussen de Vrouwe en de Gepokte deed hem op zijn plaats bevriezen van verbazing en tegelijkertijd een zekere woede.
De Vrouwe had boeken nageslagen voordat Galliminus het Labyrinth in was gegaan met de andere priesters. Tar-Ap had zijn leven gelaten in het gevecht..........en de Vrouwe had hen deze informatie niet gegeven toen....terwijl ze het dondersgoed wist. Zijn hart wilde op de vrouwe afstormen om haar de les te lezen,...maar zijn belofte van trouw verhinderde dit. Het zou niet eervol zijn.
Wederom werd er geklopt op de deur,...Ophelia ontving nog iemand...maar Galliminus bleef staan aan de andere kant van de bibliotheek....Hij moest dingen overdenken....Hij was er niet met zijn hoofd bij tijdens het gesprek van Ophelia met deze nieuweling die zijn diensten aan kwam bieden.....Galliminus wachtte af totdat de Vrouwe weer alleen zou zijn.
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van RaganorckEdited by: Galliminus at: 2/5/03 6:44:46 pm

[Samara Jalaya]

Ophelia glimlacht als Lucer een stap terugneemt, maar maakt geen aanstalten zijn voorsprong in te halen. Ze heeft genoeg van hem gezien. Hij ruikt naar amandelen en er kleeft een onnatuurlijke huid over de trekken van zijn gezicht. Heeft hij zich opgemaakt? Of iets te verbergen? Ze kan nog net de neiging onderdrukken haar vingers te strekken en langs de zachte laag die als poedersneeuw over het gezicht van de edelman lijkt gewaaid, te glijden. In plaats daarvan trekt ze opnieuw haar wenkbrauw op. "Adviseur, heer?" zegt ze. "Ik voel me vereerd. Maar waarom mijn hof? Waarom zo'n barre lange tocht ondernomen voor een notendoprijk als Raganorck? Weet u iets van de zaken die hier gaande zijn?"

Haar ogen dwalen weer af naar het masker van de heer, hoewel het niet haar gewoonte is zo nadrukkelijk haar gedachten te laten merken. ~ Samara

[Samara Jalaya]

(( Galliminus, ik zet je even in de wachtrij tot dit gesprek ten einde is, okee? )) ~ Samara

[Lucer Vincero]

Hij merkt op dat de Vrouwe zijn gezicht bestudeert terwijl ze hem vraagt waarom hij naar Raganorck is gekomen in plaats van een of ander groot en machtig rijk. Hij besluit dat het, het beste is om de waarheid te vertellen, zij het een gedeelte ervan.
"Het lot heeft mij enkele streken toe gedeeld en mij twee keer doen denken om een land op te zoeken dat binnen de reikwijdte van mijn eigen land en haar bondgenoten ligt."
Onbewust was zijn hand richting zijn litteken gegaan, en hij kon nog net voorkomen dat hij zelf het poeder ervan af zou halen. Vlug trekt hij zijn hand terug, inwendig vloekt hij alle vloeken die hij ooit tegen is gekomen, hoe had hij zo stom kunnen zijn. Ze was duidelijk geïntrigeerd door zijn gezicht en het verborgen litteken, hij kon zich geen fouten meer permiteren.
"Wat betreft de zaken die op dit moment in en om Raganorck," begon hij vlug, "Ik weet alleen dat wat ik vernomen heb op mijn reizen hierheen en de geruchten die ik in de stad heb gehoord."
Hij dacht diep na maar besloot dat het onderwerp uiteindelijk toch tersprake zou komen en ging dus verder: "Ook heb ik vernomen over schaduwen die door de straten schieten en de mensen grote angst inboezemen. Wat betreft deze schaduwen weet ik dat ze niet alleen in uw stad huizen maar ze ook in de omliggende landen en zelf in mijn eigen land gesignaleerd zijn, maar tot het moment dat ik in Raganorck arriveerde hield ik ze voor legendes en mythen, gemaakt om kinderen bang te maken. Maar de angst is hier zo groot dat ik ze zelf begon te geloven."
Hij pauzeerde in zijn relaas om op adem te komen, het onderwerp van de schaduwen was waarschijnlijk een delicaat en ook onbesproken probleem maar alle hulp was welkom waarschijnlijk. ~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

[Samara Jalaya]

Ophelia knikte langzaam terwijl Lucer sprak. Hij was geen domme man; Ophelia bemerkte hoe hij zelfs onder haar benauwende, strenge aanwezigheid zijn woorden zorgvuldig koos. Toch deed het haar plezier te merken dat het hem moeite kostte zijn aandacht op zijn woorden gericht te houden toen ze haar ogen over het beschadigde deel van zijn gezicht had laten glijden. Niemand is onbreekbaar. En verborgen geheimen kunnen op ieder moment van pas komen.

Ophelia draaide zich om en liep terug naar haar troon. "Uw woorden getuigen van veel levenswijsheid, mijn waarde heer," zei ze, terwijl ze weer ging zitten en het zware fluweel van haar jurk fluisterend in de cirkelende beweging volgde. "U kunt uw intrek nemen in één van de Dwalende Kamers. Iedere lege kamer kunt u tot de uwe maken. Driemaal daags serveert de Keuken een maaltijd. Als u mij nodig hebt of ik u, dan zal ik u vinden." Ze keek Lucer aan en schonk hem voor het eerst sinds hij het vertrek betreden had een vriendelijke glimlach. "Zolang u voor de stad zorgt, zorgt de stad voor u." ~ SamaraEdited by: Samara Jalaya at: 2/9/03 12:57:54 pm

[Lucer Vincero]

Lucer boog diep, "Mijn dank is groot Vrouwe," sprak hij langzaam. Toen hij weer omhoog kwam zag hij de Vrouwe glimlachen, hij verwonderde zich over het feit dat ze niet de wispelturige vrouw was gebleken waarover hij in de straten had horen spreken, maar toen bedacht hij zich dat dit slechts een momentopname was en dat hij er in de loop van de tijd waarschijnlijk wel iets van zou merken. Hij glimlachte beleefd terug, "Als u het goed vind dan zal ik mij nu terugtrekken uit uw aanwezigheid. En als het u schikt kom ik morgenochtend mijn plichten en rechten bespreken." ~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

[Samara Jalaya]

"Het genoegen is geheel aan mijn zijde," zei Ophelia. "Geniet u van uw nachtrust, heer."

Ophelia wendde zich weer tot het boek dat op de tafel voor haar opengeslagen lag. Haar hele lichaam voelde alsof ze het in dagen en nachten geen rust had gegund, wat in feite ook de waarheid was. Ze schoof het boek van zich vandaan, liet haar zware hoofd in de schelp van haar handen vallen en sloot haar ogen. De zorgen en vragen bleven rijzen en dreunden akelig pijnlijk in haar hoofd. Ze verlangde te slapen, dagen te slapen, maar er lagen eeuwen verborgen geschiedenis op de planken aan haar zijde, een puzzel uit een ver verleden die ze ontrafelen moest voor hij haar zou opbreken. ~ Samara

[Samara Jalaya]

(( Lucer, als je wilt mag je ergens in dit Dwalende Kamers forum een draad, "kamer" voor jezelf maken. Je bent volledig vrij om te bepalen hoe je kamer er uit ziet en waar hij precies ligt )) ~ Samara

[Galliminus]

Hij had de gesprekken gehoord en had alles in zich opgenomen. De vragen die hij had zouden misschien niet in goede aarde vallen bij de Vrouwe. Hij bleef maar denken hoe hij het aan zou pakken,...maar uiteindelijk besloot hij toch om zijn hart te volgen en wel te zien hoe zijn woorden vorm gegeven zouden worden. Aarzelend maakt hij aanstalte om op de Vrouwe af te stappen

Galliminus zette een stap binnen de bibliotheek en noemde haar naam..
"Vrouwe Ophelia?",...hij liep langs de torenhoge boekenkasten richting de stoel waarin de Vrouwe lichtelijk verslagen voor haarzelf uit zat te kijken.

"Het was geenszins de bedoeling om mijn oor hier te luisteren te leggen zonet, maar ik kon het niet behelpen. Ik heb al die tijd in die deuropening gestaan om eventueel toe te slaan als de Gepokte manteldrager snode plannen met u voor had........Maar ik had mij nooit kunnen behoeden voor hetgeen ik te horen kreeg vanuit uw mond en de zijne. Waarom heeft u dit alles niet verteld voordat wij het Labyrint in waren gegaan? Dit had alles veranderd,...en misschien had Tar-Ap Tinyan het leven niet hoeven te laten.....",..Galliminus twijfelde lang voordat hij de volgende zin uit zijn hart deed ontsnappen...maar hij moest het zeggen.
"Dus......U en uw familie is het nageslacht van Connacht Isaiah,..de Duistere Heer van het Labyrinth..."
Galliminus wachtte de reactie van Ophelia af.......roerloos als een standbeeld bleef hij staan enkele passen achter de stoel waarin ze zat. Hij durfde niet te voorzien wat hij los zou maken bij haar...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van RaganorckEdited by: Galliminus at: 2/10/03 1:08:13 am

[Lucer Vincero]

"Voor u hetzelfde Vrouwe" zei hij terwijl hij nogmaals boog als afscheid. Hij liep achteruit in de richting van de deur, toen hij deze had geopend en zich omdraaide hoorde hij nog een man spreken. Hij keek om en zag dat de Vrouwe diep in gedachten was en dat er een heer in ridderlijke kleding van de andere kant van de bibliotheek naar de Vrouwe toe liep. Nog niet mijn zaken dacht hij bij zichzelf. En sloot de deur achter zich.
Goed, hij had een onderkomen en een verzekering dat hij niet zou verhongeren, nu een kamer uitzoeken in dit doolhof. Waar is Dorum eigenlijk gebleven? In gedachten verzonken liep hij door de Dwalende Kamers en vondt uiteindelijk de keuken.

>>De binnenplaats en de grote hal>>De keukens. ~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

[Samara Jalaya]

"Verteld?" Ophelia spuwt de woorden over tafel en staat met een ruk op. Ze schuift haar stoel zo hard naar achteren dat de geklauwde poten over de vloer schrapen, draait zich om en ziet dan dat het Galliminus is die de woorden heeft gesproken. "Waarom ik het jullie niet verteld heb?" fluistert ze. "Waarom heeft niemand mij over deze boeken verteld? Waarom heeft men geprobeerd mij negentien jaar stom te houden? Kunt u mij dat vertellen, beste Galliminus? Denkt u dat ik met voorkennis gehandeld heb? Denkt u dat werkelijk? Dat ik onschuldige mensen recht de armen van hun dood in jaag?" Ze lacht bitter. "Het wrange is dat u niet eens ongelijk zou hebben als u dat zou geloven. Zal ik u eens wat laten zien?"

Ophelia loopt op de tafel toe en bladert door het dikke boek heen, tot er een aantal losse vellen tussen de pagina's vandaan glijden. "Als kind kon ik altijd erg goed tekenen," zegt ze. "Toen ik elf was, complimenteerde men mij om de sierlijke manier waarop ik mijn naam neerschreef. Ze lieten me oefenen, dag in dag uit oefenen. Op hun documenten en notulen. Weet u wat ik in mijn naïeve onschuldige ijver heb getekend? Lees en haat uw koningin, trouwe Galliminus."

Ze overhandigt hem de papieren. Haar handen trillen licht en het lijkt of haar strakke blik ieder moment gebroken zal worden, maar ze houdt zich staande. Het stapeltje papieren ritselt broos in de handen die haar omklemmen, maar de zwarte kapitalen boren zich als dodelijke pijlen in het oog van de aanschouwer.

"Doodvonnisen." ~ Samara

[Galliminus]

Galliminus zuchte heel diep toen hij de documenten bekeek...Hij nam rustig de tijd om ze te bekijken en medelijden vervulde zijn hart. Medelijden voor de vele namen die hem niets zegden, maar voornamelijk medelijden voor de Vrouwe zelf.
"Vrouwe,..het spijt me als ik u beledigt heb,..maar u moet weten dat ik enkel het beste met u voor heb. U heeft mij al vaker in vertrouwen genomen en dat waardeer ik ten zeerste....we hebben vaker woorden gehad en u heeft mij toch ook nimmer een cel ingegooid of mij dreigementen toegeworpen inzake een doodsvonnis? Gaat u alstubliefd zitten."
Galliminus nam de grote dampende karaf thee in zijn hand, die mooi was afgewerkt met een grifioen die als handvat diende, en schonk twee bekers in met het kruidige goedje. Hierna schoof hij haar stoel weer aan.

Hij ging enkele passen van de Vrouwe afzitten op de grote tafel die lag bezaaid met oude boeken, waarvan sommige in talen waren geschreven die hij niet eigen was.

Wederom nam hij de documenten weer in zijn hand. De namen die hij las en de zogenaamde vergrijpen die hen de dood in hadden gestuurd waren interessant... Zelfs een leek kon inzien dat sommige vergrijpen nimmer uit de handen konden komen van diegenen die het betaald hadden met hun leven. Vrouwen, kinderen, simpele boeren...het was zo vreemd allemaal. De Vrouwe was op jonge leeftijd het gereedschap geweest van corrupte Kasteel Dienders.......zeer tragisch om een kind zo te misbruiken.

"Vrouwe,..luister... U bent dusdanig misbruikt in uw jeugd..dat is het enige wat ik hieruit kan opmaken. het bloed kleeft niet aan uw handen, maar aan de handen van de serpenten die u deze documenten voor hebben gehouden. Het punt is....tot mijn grote spijt...de levens die genomen zijn binnen deze illustere handelingen kunnen wij niet teruggeven, maar de mensen die u al die tijd hebben misbruikt kunnen we misschien wel doen boeten voor hun wandaden....maar dan heb ik het hier over een eerlijk proces. Zijn de mensen die u lieten tekenen nog op het Hof actief als adviseurs en begeleiders?.......Besef wel dat er veel opgerakeld en behandeld zal worden uit uw jeugd als er hier werk van gemaakt word..... bent u bereid om zo'n offer te maken?....... En ik haat u niet..Ik zou mijn leven voor u geven..dat zou u moeten weten onderhand. "
Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van RaganorckEdited by: Galliminus at: 2/15/03 9:25:31 pm