Raganorck

[Ophelia Nachtstorm]

De vragen van alle kanten prikkelden het humeur van de gevoelige Ophelia en even overwoog ze om de kamer uit te rennen. Voor de algemene orde besloot ze uiteindelijk toch te blijven staan en de problemen stuk voor stuk af te handelen... zolang haar geduld het nog trok.

"De Scheve Toren," zei ze, kortaf en met een vaag handgebaar naar het einde van de gang. "Vraag het Bernt, bij de paleispoort. Die staat toch maar de hele dag stupide mensen door de Poort te laten, dit kan er ook nog wel bij. Vlug, vlug een beetje, ik krijg wat van al die gewonde nietsnutten in mijn bibliotheek. MIJN bibliotheek."

Met een stuurse blik keek ze op naar Meester Witvloed. "Vrouwe dit, vrouwe dat," zei ze. "En wat verlangt u van Vrouwe Ophelia? Ja, ik weet wat IK verlang. Een mooie buiging. Met twee knieën op de grond. Waar is het respect van jullie binnendringers tegenwoordig? Voor straf blijf je een volle vijf minuten zo zitten."

Ophelia deed een stap de bibliotheek in en ging toen plompverloren op de grond zitten, zodat haar rokken rond haar opbolden als een enorme vloedgolf van fluweel. Er zaten pluisjes in haar haar. De inktstreep op haar voorhoofd was nog steeds niet helemaal vervaagd. Ophelia sloeg haar armen rond haar knieën en keek geïntrigeerd naar Meester Witvloed.
_________________
~ Ophelia van Raganorck

[Lialian]

Dat... dat was Opheilia? Lialian werd even rood van binnen van schaamte.
Ze had haar introductie met de koningin wel anders gedacht.
De kans om wijnhofleverancier te worden leek een beetje kleiner te worden, bedachtzaam liep ze Opheilia achterna de bibliotheek binnen.
Een kleine speelse glimlach als ze meester witvloed opmerkt, die arme man..

Wanneer ze de bibliotheek inloopt trekt een enorm oud boek haar aandacht en zorg ervoor dat ze niet teveel in het oog van Opheilia opvalt.
Voorzichtig haalde ze het boek van de plank en streek er zachtjes met haar hand over.. perfect, zo oud ook..
Wijn, dat was het, haar wijn zal Opheilia later wel overhalen voor haar functie als hofleverancier. opgewekt glimlachje en maakt haar weg terug naar de hal. zo onopvallend mogelijk drukt ze het boek stevig tegen zich aan..

En nu...

Tot haar grote schrik ziet ze dat het groepje waaronder Dorum wegloopt richting de erg vage aanwijzingen van Opheilia..
De eindeloze gangen lijken te willen voorkomen dat ze weer bij het groepje raakt. Links, rechtdoor of was het rechts?
Straks zou ze weer verdwalen...
Rechtdoor maar.. Ik smeek ik gangen, leid me naar Dorum..

[Dorum Iasha]

Dorum lette niet op wat er gebeurde, noch op hoe iedereen zich gedroeg. Het gefrustreerde gedrag van de vrouwe. Het enigste wat hij zag was de hand van de Koningen die naar de scheve toren zou moeten wijzen. Zonder na te denken liep Dorum al kreundend de richting uit welke de vrouwe hem had aangewezen.

Maar het kasteel had niet gewild, dat Dorum naar de scheve toren ging. Bij elke bocht die hij nam veranderde de gangen weer. Tot hij uiteindelijk weer uitkwam bij de paleispoort....

((Dorum en Lialian naar: De binnenplaats en de grote hal>> De paleispoort.))

[Galliminus]

((Galliminus uit 'De Binnenplaats en De Grote Hal - De Paleispoort' ))

Galliminus liep vastberaden naar boven.. Hij liep langs de de Grote Hal de gigantische trap op richting de Dwalende Kamers. Op de weg naar boven gierden talloze emoties door zijn lijf.. De gezichten op de vele schilderijen van de Nachtstorm familie leken hem met een schuine blik te achtervolgen,.. deze vervloekte familie van zijn koningin leek hem wel te veroordelen,.. zelfs na hun dood.

Waar kwamen deze waanbeelden en woede vandaan die hij had gevoeld sinds enkele dagen?
In een achterkamertje van zijn bewustzijn bekroop hem de angst dat de Duistere Heer ook hem in zijn macht begon te krijgen. Hij was zo kortaf geweest jegens verschillende personen,.. kwam dit door zijn verwondingen en pijn of had het een externe oorzaak? Een oorzaak buiten zijn eigen psyche kon hij aanpakken,.. dan zou het die duistere steen zijn..
Hij smeekte Randragam om verlichting en tegelijk hoopte hij dat de oorzaak van zijn geestesstorm dit vervloekte artefact was wat hij in zijn handen had genomen voor het gevecht met de wolfman.

Hoe kon hij zijn Koningin beschermen in deze situatie? Hij vocht nu meer met zichzelf dan met de gevaren die als giftige dampen op de adem van zijn surrogaat dochter leken te liggen.. Ophelia Nachtstorm was in gevaar,.. en in deze toestand betekende hij niets voor haar... Hij mocht haar niet falen.

Galliminus liep de Bibliotheek binnen en zag zijn Koningin staan samen met een kerel die hij niet kende..
Hij maakte een lichte buiging in haar aanwezigheid..

"Vrouwe Ophelia,.. is alles in orde met u? Als u wil zou ik graag het een en ander met u willen bespreken onder vier ogen... maar het kan wel even wachten.. Excuseer mij voor deze verstoring. "

Galliminus knikte naar de man in de aanwezigheid van zijn Koningin... Hij liep langs de grote boekenkast waar hij het vervloekte artefact onder had geschopt,.......... buiten het zicht van Ophelia en de man in haar gezelschap verkeerde bukte hij naast de torenhoge kast en tuurde eronder,.. maar hij vond niets.. Hij haalde zijn zwaard tevoorschijn en schaarde over de grond.. Het enige wat openbaar werd waren flarden stof en waarschijnlijk de uitwerpselen van Theemuts, de kasteel kater...

De steen was weg.......

Galliminus stond op en liep naar een van de studie tafels in de ruime bibliotheek.. Hij nam plaats en tuurde vanaf een afstand naar zijn Koningin en de man in haar aanwezigheid... Nu,.. op het moment dat hij weer rust nam voelde hij zijn beurze zijde weer priemen... Hij slaakte een zucht en vroeg zich af waar dit alles zou eindigen.... Zijn handen bracht hij naar zijn gelaat en hij verdronk zijn gezicht in stevige handen...
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Princes_of_Death]

Opnieuw komt de uil, diezelfde die de vorige keer het dreigbriefje had verstuurd, door de deur vliegen twee tellen na Galliminus.
Hij heeft een briefje aan z'n poot, en gaat voor Ophelia vliegen, en probeert duidelijk te maken dat het briefje voor háár is.
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Galliminus]

Galliminus keek op toen hij een vreemd geluid hoorde... Hij keek op en zag een uil in de bibliotheek vliegen.. Diezelfde uil als in de Scheve Toren.
In een reflex greep hij naar de dolk in zijn laars...

In een vloeiende beweging trok hij de dolk uit de schede en bewoog deze ver over zijn schouder.. In één enkele krachtige zwaai draaide de dolk door de lucht.. De olielampen in de grote Bibliotheek schitterden in het heft van de dolk toen deze met een uitzinnige snelheid richting het vervloekte wezen draaide. Als een fonkelende ster kruiste de dolk zijn pad met de uil die een eind boven de studietafel vloog.
Met een ongekend geluid, voor eenieder die niet bekend was met de zang van dodende wapens, boorde de dolk zich diep in de borstkas van het vliegende wezen. Veren raakte los en dwarrelden naar beneden terwijl het gesnavelde wezen met een doffe knal op de grote tafel storte waar Ophelia bijstond... Zijn poten maakte enkele spastische bewegingen terwijl zijn laatste levenskracht uit hem vloeide. Krampachtig klemde zijn pootje om een kokertje wat een brief bevatte....

Zweet liep over Galliminus' voorhoofd... Vanaf een afstand riep hij door de galmende bibliotheek.
"Ophelia,... ik heb hier genoeg van... Hier moet een eind aan komen..."
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Meester Witvloed]

Witvloed zuchtte hardop en vervloekte zichzelf voor de zoveelste keer in zichzelf. Wat had Witvloed zich dit keer weer weten aan te doen? Er gebeurde van het ene moment op de andere van alles en nog wat: De gewonde puntoor en de vrouwen vertrokken weer, even verder op werd spontaan een uil geslacht door een man die zonet nog om de aandacht van de vrouwe had gevraagd…

Verwachte deze… vrouwe echt dat Witvloed voor haar zou gaan buigen? Wie dacht dit mens wel dat ze was? Witvloed boog voor niemand, man of vrouw, mens of beest. Maar zeker niet… niet voor een, een … kind! Als blikken konden moorden had vrouwe Ophelia nu een probleem gehad. Witvloed vloekte nogmaals, dit maal hard op. Hij bekeek Ophelia nogmaals minachtend van top tot teen. De uitstraling van Witvloed was totaal veranderd. Deze vrouwe verwachtte dus dat Witvloed voor haar zou buigen, zonder te weten wie hij was, dit betekende dat zij verwachtte dat iedereen voor haar boog. Wat dus betekende dat Witvloed de leiding van deze stad genaamd Raganorck had gevonden. Hij had echter gehoopt dat deze leiding iets anders was.

Witvloed snoof een keer en opende toen zijn mond: “Pardon? U verwacht toch niet, dat ik überhaupt ook maar overweeg, om te buigen… voor U? U bent niets meer dan mij, of elke andere persoon in uw stad. En als U mij nou niet kwalijk neemt, ik was op zoek naar de ECHTE leiding van deze stad. Want U wilt toch niet beweren dat het leiderschap van deze stad in de handen licht van één persoon? En dan nog wel in de handen van een, een … jongedame?” De vriendelijke lieve stem van Witvloed was in het niets opgegaan en had plaats gemaakt voor de stem van een geërgerde politicus.

“Ik zal uit beleefdheid net als U gaan zitten, maar niet omdat ik U zie als meerdere, maar als gelijke.” Niet wetend tegen wie hij precies sprak en wat haar reactie zijn sloeg Witvloed driftig zijn armen over elkaar. Waar door hij de witte stof van zijn mantel dus danig uitrekte dat er een kleine scheur in kwam. Van schrik haalde hij snel zijn armen weer van elkaar en zette daarbij ook de enigszins scherpe punt van zijn wandelstok weer op de grond.

[Lucer Vincero]

Een luide nies kondigde Lucer's binnenkomst in de bibliotheek aan. Hij had Heer Dan Maros maar een moment uit het oog verloren maar had het meteen moeten bekopen met een kleine omleiding door de gangen van het kasteel. "Mijn excuses, Vrouwe Ophelia, Heer Dan Maros en weledelgestelde Heer." Het was een standaard formulering die van zijn tong rolde, maar toen hij eenmaal de situatie overzag stopte hij in zijn pas.

De Vrouwe zat op de grond temidden van de torenhoge boekenkasten, ze staarde gebiologeerd naar een in een wit gewaad geklede man. De man kon niet ouder zijn dan een jaar of vijfentwintig, droeg een wandel stok en zag er geagiteerd uit. De Kapitein van de Wacht zag er al even gespannen uit, zweet parelde op zijn voorhoofd en hij keek naar een tafel die in de buurt van de Vrouwe.

Lucer volgde de blik van Galliminus en zag nog een laatste paar veertjes neer dwarrelen. Op de tafel zag hij een bloederig hoopje uil met daarin een werpmes, het was overduidelijk dat Heer Dan Maros het mes gegooid moest hebben.

De atmosfeer in de bibliotheek was beklemmend en de stilte om te luid om plezierig gevonden te worden. Wederom werd de stilte doorbroken door een nies van Lucer, welke verontschuldigend zijn schouders ophaalde en vlug naar de uil liep. Het beestje had een briefkokertje in zijn pootje; met moeite wist de raadsheer het te verwijderen uit de stevige doodsgrip.

Eenmaal weer omgedraaid keek hij de Vrouwe en de Kapitein van de Wacht vragend aan. Gezien de vorige correspondentie die door een uil werd gebracht leek het Lucer verstandig om voorlopig zijn mond te houden.
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Galliminus]

Hij knikte naar de Heer Vincero en liep met een rustige tred op de man af in het witte gewaad. Galliminus' gezicht was verwonderd, waar haalde deze onverlaat het lef vandaan om de Koningin met zulks onrespectvolle woorden te benaderen? De etiquette van de man liet duidelijk te wensen over. Was het niet meer dan normaal om een Koningin naar alle eer te begroeten? Of hij nu verwonderd was van het feit dat de Koningin van deze stad niet veel ouder dan twintig winters kon zijn of niet.. Hij was hier in háár kasteel,.. in háár stad..

Dit was precies de reden waarom Galliminus de poorten had laten sluiten.. om zulks personen buiten te houden. Hij wist even niet wat te doen, was de situatie anders geweest had hij die vervloekte uil genomen en naar de stookruimte gebracht van het kasteel om zich van het dier te ontdoen..
Hij ging achter de Vrouwe staan en zijn blik ging van Lucer, die het kokertje vasthield, naar de man. Hij keek hem met opperste strengheid aan..

Verschillende gedachtes raasden door zijn hoofd,.. die vervloekte steen en de uil.. De man die hij had laten arresteren... En de volgelingen van Schwarzherz.. Het kasteel leek met het uur onveiliger te worden voor iedere trouwe volgeling van de Vrouwe Ophelia...
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Ophelia Nachtstorm]

Ophelia was in hoge mate geboeid door de man in het witte gewaad die zo koppig voor haar op de grond was geploft. De binnenkomst van de twee heren en de brute slachting van het gevleugelde dier, ja zelfs de cynische ondertoon waar de goede heer waarschijnlijk vlijtig op had geoefend, gingen volledig langs haar heen. Met haar hoofd naar één schouder gekanteld en een diepe, doordringende blik keek de Koningin van Raganorck naar de man in het wit. Hij zou zijn woorden vanzelf terugnemen: de ogen die hem aanstaarden waren die van een oude vrouw.

Maar de goedkeurende glimlach was die van een kind. "Prima," zei Ophelia, toen de heer kenbaar maakte geen gebruik te willen maken van de eeuwenoude begroetings-rituelen van het Kasteel. "Dan verwelkom ik u bij deze op mijn Koninklijke Tapijt. En uw naam is? Zonder uw buiging kan ik leven, maar converseren met een naamloze is in het algemeen onpraktisch."

Ophelia's blikken dwaalden een moment in totale desinteresse af toen de witte heer over haar jeugd en leiderschap begon te zemelen. Weer een onnozele ziel die schitterde in zijn onwetendheid over de vervloekte erfenis van de Nachtstorms. Dat zij als elfjarige over een stad in as had geregeerd, werd de laatste jaren graag vergeten. Wanneer een helse klus tot een goed einde was gebracht, veranderde alle dank in afgunst. Ophelia ontwaarde een gedesorganiseerd hoopje veren en bloed in haar ooghoek. De laatste stuiptrekking van een grijs pootje. Ze gaapte en trok haar wenkbrauwen op tegen de tierende man in het rustgevende wit.

"Heer," zei ze op uitermate meelevende toon. "Als u mij niet kwalijk neemt. Ik waardeer uw temperament en ik waardeer uw koppigheid. Maar als u alles gelooft wat de mensen u toefluisteren, dan treur ik bij voorbaat om uw naargeestige lot in deze ondankbare stad. Als u mij belachelijk wilt maken bent u hier niet aan het juiste adres. Ik kan u de namen geven van mensen die u met open armen zullen ontvangen vanwege oppervlakkige beledigingen in mijn richting, maar vergeeft u mij, met zulk geneuzel kan ik mijn burgers helaas niet voeden. Bent u hier om mijn tijd te verdoen, dan verzoek ik u per direct mijn Koninklijke Tapijt te verlaten."
_________________
~ Ophelia van Raganorck

[Meester Witvloed]

Van verbazing gleed Witvloed met zijn hand over zijn gezicht. Dit was niet de reactie die hij had verwacht, nog op gehoopt... Maar misschien was het wel beter zo. Deze reactie zorgde er in ieder geval wel voor dat Witvloed nu niet zijn hoofd zou verliezen. .. Letterlijk. De reactie was niet dat van een kind, maar van een koningin. Hij knikte even en stelde zich toen voor.

"Mijn excuses vrouwe, mijn naam is Witvloed. Een zoektoch heeft mij geleid naar deze stad, maar ik ben inmiddels zolang bezig met mijn zoektocht dat het mij beter lijkt om hier maar mee te stoppen. Waarom het lot mij naar deze stad heeft gebracht, weet ik niet, maar ik ben hier met een reden, dat weet ik zeker."

"Ziet U, mijn thuis land is half vernietigd door een valse ziener, ik ben hem gaan zoeken om wraak te nemen, maar tot nu toe tervergeefs." Witvloed stopte even, en haalde zijn hand door zijn haar, niet wetend dat dit een beledeging was in Raganorck. Witvloed zuchtte hardop en keek toen naar de vrouwe. "Ach waarom vertel ik dit ook in hemelsnaam? Waarom zou U zich in mijn verhaal intersseren. U hebt natuurlijk wel meer dingen aan uw hoofd, neem ik aan."

[Lucer Vincero]

Lucer probeerde de woordenwisseling tussen de man in het wit en de Vrouwe te volgen, maar om de een of andere reden kon hij zijn aandacht er niet bij houden. Hij voelde zich al een tijdje licht in zijn hoofd, en de wereld begon nu ook te draaien. Even kwam een vraag door de ruis in zijn hoofd. Heel even vroeg hij zich af waarom hij hier last van had, maar meteen ging zijn aandacht weer naar zijn evenwicht behouden. Steun zoekend bij het bureau probeerde hij te gaan zitten op de bureaustoel, maar het was alsof hij direct in de zon keek. De wereld lichte fel wit op en werd daarna wazig. Het kleine kokertje viel met een zachte plof op de grond en werd kort daarna gevolgd door de bureaustoel en Lucer. Lucers maag protesteerde hevig, steken van pijn schoten er doorheen. Nog even hield de marteling aan om snel gevolgd te worden door een zwart niets en stilte.

Lucer lag bewusteloos op het tapijt, een dun straaltje bloed liep uit zijn mond.
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Leonora_Nachtstorm]

((Leonora vanuit De Dwalende Kamers->De Gangen van het Paleis))

Leonora liep de Bibliotheek binnen en merkte meteen de aanwezigheid van koningin Ophelia op. Ze zuchtte en met een gemaakte glimlach en een beetje tegenzin maakte ze een sierlijke buiging voor de koningin. Vanuit haar ooghoek zag ze iets merkwaardigs en ze neigde haar hoofd een beetje naar desbetreffende kant.

Ze schrok; het was heer Lucer die bewusteloos op de grond lag. Een dun straaltje bloed had zich een klein plasje gevormd op het tapijt onder en langs zijn hoofd en was opgedroogd in zijn mondhoek. Leonora verbrak haar poging tot beleefdheid jegens Ophelia en knielde neer bij Lucer.

Ze legde een hand onder zijn hoofd en legde haar andere hand op zijn halsslagader. Gelukkig, hij leefde nog. Lichtelijk in paniek keek ze om zich heen of er niet iemand was die haar kon helpen. Haar ogen gleden over de gestalten van Witvloed en Ophelia en vroeg zich af of zij zouden helpen. Ze kuchte en zei, in redelijk kalme toon, heel voorzichtig:
"Eh...excuseert u mij maar...zou iemand me misschien kunnen helpen?"

Ze deed haar uiterste best om niet haastig over te komen, maar maakte zich zorgen om Lucer, die er nu eng bleek uitzag en slapjes half in haar armen, half op haar schoot rustte.

"Iemand?"
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'

[Galliminus]

Galliminus had al iets vreemd gezien aan heer Vincero. Zijn ogen draaide weg zo nu en dan,.. en het zweet wat parelde op zijn voorhoofd was ook niet helemaal normaal.... en nu dit..
Hij liet de dode uil voor wat het was en knielde neer naast de heer die nu half op de schoot lag van een van de vrouwen van het kasteel...
Hij trok diens ogen open en keek erin.. Hierna legde hij zijn oor te luister op diens borstkas. Zijn hart klopte inderdaad,.. maar zeer traag.

Hij keek de vrouwe aan die naast hem zat,.. hij had ze al vaker gezien op het kasteel en was waarschijnlijk familie van Ophelia...

"Het gaat niet goed met hem... hij heeft met spoed een medicus nodig.. Laat zijn hoofd schuin hangen,.. ik zou niet willen dat hij zou stikken in zijn eigen tong."

Galliminus stond op en liep de richting de grote poort van de bibliotheek..
"Ik ga de Hof Medicus halen.,.. probeer hem niet te verplaatsen.."
Galliminus liep door de grote deur en verdween de grote hal in...
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Leonora_Nachtstorm]

Leonora deed wat haar gevraagd werd en kantelde Lucer's hoofd ietwat, zodat hij niet zou stikken. Ze hield nog steeds angstvallig haar vingers op zijn polsslagader om zijn hartslag bij te houden, die alsmaar vertraagde. Haar wenkbrauwen vertrokken zich in een frons van bezorgdheid en ze streek een paar plukjes haar uit zijn gezicht. Ze zuchtte eens diep en wenste dat ze op het moment meer voor hem kon doen, maar Galliminus had nadrukkelijk gevraagd om Lucer niet te verplaatsen. Dus bleef ze doodstil zitten in de hoop dat Galliminus spoedig terug zou komen met de Hof Medicus.
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'