Raganorck

[Lupijn]

((nee, hij is naar "De tien torens" > De school der magisters" gegaan. Niet lang daarna is hij naar "De tien torens > De bovenkamer" gegaan, maar die post is verwijderd...))

-=Lupijn=-

[Lucer Vincero]

>>De binnenplaats en de grote hal>>De poort.

((ooc: stukje uit de poort draad gekopieerd))
Meer door intuïtie dan kennis stopte hij voor twee grote deuren, van achter de deuren kwam de geur van oud perkament en een hele lading stof. Dit moest wel de bibliotheek zijn. Hij klopte voorzichtig op de deur, als de koningin hier was dan zou het onbeleefd zijn om als een wildeman binnen te stormen.
Hij draaide zich om naar Dorum en zei :"Kondig mij aan zoals het hoort op een kasteel, maar wacht wel totdat we binnen worden gelaten".

[Dorum Iasha]

Lucer gaf hem een bevel zoals een meester doet tegen een bediende. Het beviel Dorum absoluut niet hoe Lucer tegen hem sprak. Maar hij had geen keus hij moest geld verdienen. Wachtend tot de deur open ging om zij nieuwe heer voor te stellen. Zijn gadachten gingen naar wat lucer zei :"Kondig mij aan zoals het hoort op een kasteel, maar wacht wel totdat we binnen worden gelaten". Zoals het hoort in een kasteel..Dorum was nog nooit in een kasteel geweest en wist daarom ook niet wat hij moest doen. Langzaam kwam er een hele zachte vraag: "Wat bedoelt u mijn heer?"

[Lucer Vincero]

Lucer zuchte, wist deze elf dan helemaal niks? Ik zal een lang gesprek over de etiquete met hem moeten voeren voordat hij echt bekwaam wordt. Toen Lucer antwoorde zat een enigsinds vermoeide klank in zijn woorden :"Als je me aankondigt zeg je dit 'Heer Lucer Vincero uit Fabia, hier voor audiëntie bij de Vrouwe van Raganorck,' begrepen? Hij bekeek de elf nog eens en bedacht zich dat Dorum niet altijd zo rond zou kunnen lopen, een lange jas was wel geschik als je buiten rond liep, maar als je binnen bij een dinner of een bal bediende zou hij toch iets anders aanmoeten hebben.

[Dorum Iasha]

Dorum voelde een gevoel dat hij in geen jaren had gekend: verlegenheid. Zijn hoofd zakte omlaag en hij keek naar Lucers voeten. Hij voelde zich ineens net zo klein als hij deed toen hij nog bij zijn familie leefde. Hij wist niet waarom, maar toch gebeurde het. "Oke ik heb het begrepen." Een diepe zucht kwam uit de mond van Dorum na te hebben gereageerd op Lucers woorden. Dorum vond Lucer anders dan alle werkgevers waar hij ooit voor had gewerkt. Hij voelde alsof Lucer dwars door hem heen kon kijken. Een tweede zucht kwam uit Dorums mond en keek naar de grote deur, wachtend tot de deur open ging.

[Samara Jalaya]

Aan de andere kant van de deur is Vrouwe Ophelia weer in haar stoel neergezakt. Haar gedachten zijn afgewend en het duurt een lange tijd voor het zachte kloppen op de deur tot haar doordringt.

Ze draait zich om. "Wie is daar?" ~ Samara

[Dorum Iasha]

De stem van Vrouwe Ophelia was niet duidelijk te horen door de deur heen, maar Dorum kon de stem nog duidelijk genoeg horen om het te kunne verstaan. De heldere stem van Dorum galmde door de hal: "De heer Lucer Vincero uit Fabia voor audientie bij Vrouwe Ophelia." Dorum wist niet zeker of dat hij de deur nou moest open doen of wachten tot hij open ging. Daarom besloot Dorum om te wachten op een antwoord van Vrouwe Ophelia.

[Lucer Vincero]

Verbaasd keek Lucer naar Dorum, waarom kondigde hij hem aan terwijl hij helemaal geen reactie van de andere kant van de deur had gehoord? Dorums aankondiging was correct en nu wachte Dorum ook zoals het hoorde tot er of 'Binnen' werd gezegd of tot ze binnen gelaten zouden worden. Dus verder geen problemen. Hij tikte Dorum op z'n schouder en vroeg hem: "Waarom kondig je mij aan terwijl er nog geen reactie van de andere kant is gekomen?" ~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

[Dorum Iasha]

De tik op zijn schouders trok Dorums aandacht. Verbaast keek Dorum naar Lucer. Geen reactie van binnen? Dorum had toch echt Vrouwe Ophelia gehoord. Dorum was zijn elfen oren vergeten en dat waarschijnlijk hij Vrouwe Ophelia niet gehoord had. "Er is wel degelijk een reactie van binnen gekomen mijn heer..."

[Lucer Vincero]

"Hoe kan het dan dat ik deze niet gehoord heb?" vroeg Lucer met een vragende blik. Als deze elf werkelijk een reactie gehoord had kon hij nog zeer waardevol blijken. Een goede spion was nooit weg, en aangezien hij van deze stad nog niks wist was een persoon met goede oren zeer bruikbaar.

Zijn gedachten dwaalden af van het doel waarvoor hij was gekomen, hij dacht aan alle keren dat hij een feit over het hoofd had gezien en hij ternauwernood een kasteel had kunnen uitvluchten, omdat hij over iets verkeerds een conversatie was begonnen. Hij had zich zelfs een tijdlang op een hooizolder moeten schuil houden, terwijl hij achtervolgt werd door het halve leger van een koning die net zijn vrouw was kwijt geraakt. Hij had een verkeerd woord over haar gesproken, achteraf was gebleken dat ze zeer populair was geweest onder de bevolking en de troepen van de koning, daardoor hadden ze zo fel gereageerd.
Hopelijk maak ik deze keer geen stomme fouten die ik als adviseur van een vorst niet hoor te maken, beter nog als koning van een land. Hij bekeek zijn kleren voor de zoveelste maal, alles zat nog recht en er waren geen vlekken te zien.
Hij richte zich nogmaals tot Dorum: "Als ik hier een positie aan het hof weet te krijgen zal je loon omhoog gaan, en als je nog meer talenten weet te tonen zal het mogenlijk ook stijgen."
~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

[Dorum Iasha]

"De oren op mijn hoofd zijn niet zo groot voor de sier weet u?" Hij vond het prettig dat Lucer hem voor een moment waardeerde. "Het loon omhoog?" Hij vond het een uiteraard een goed idee, maar hij had totaal geen flauw benul van de waarde van geld. 1 Koperstuk per week was voor hem voldoende, maar er was natuurlijk niets mis met 2 of meer. Hij vond het wel erg lang duren voordat er weer een reactie kwam. Toch besloot hij de deur niet open te duwen om te kijken wat er zo lang duurde.

[Samara Jalaya]

(( ik kom eraan, ik kom eraan. Blijf waar je bent, verroer je niet, geen stap van je plaats, ik post vandaag nog! Beloofd! )) ~ Samara

[Samara Jalaya]

Ophelia maakte geen haast in haar bewegingen. Ergens had ze iets van een kat: ze kon toeslaan en uithalen in minder dan een oogwenk, maar ook haar ogen sluiten en zich urenlang onbeweeglijk in de warmte van de zon koesteren. In de voorgaande uren was dat laatste wat ze gedaan had, verzonken in gedachten in het zware hout van haar stoel en het kostte haar moeite zich te concentreren op het gerucht buiten de deur.

"De heer Lucer Vincero uit Fabia voor audientie bij Vrouwe Ophelia."

Het leek of de geschalde woorden haar pas een eeuwigheid later bereikten; of ze zich met moeite en vertraging door de spaarzame kieren in de massief houten deur van de bibliotheek hadden moeten wringen. Lucer Vincero... Ophelia opende en sloot haar ogen. Een vijand? Een vrijer? Een nietsnut met grootheidswaanzin? Een onderdanige ijveraar? Ze herhaalde de klanken - Lucero Vincero - als om ze te proeven en niet voordat ze de smaak had thuisgebracht, had ze haar ogen geopend en geroepen: "Kom binnen, heer. De Vrouwe wacht op u."

Ze is gezeten in haar groteske troon, de Vrouwe van Raganorck. Omkranst door zonlicht, boeken en haar woeste, rode haar dat langs haar schouders en heupen valt als een bloedrode waterval. Bijna mooi, net niet lelijk, te oud voor een meisje, te jong voor een vrouw. ~ Samara

[Dorum Iasha]

De dromerige woorden dringenden Dorum's oor binnen.

"Kom binnen, heer. De Vrouwe wacht op u."

Dorum wist niet of Lucer Vincero het gehoord had en hij keek hem even aan. Zonder te wachten op een reactie van Lucer drukte hij zijn lange maar dunne lichaam tegen de deur aan. De deur kraakte open. Zonder nog maar een blik te hebben geworpen naar de vrouwe wachte hij tot Lucer Vincero de zaal binnen ging.

[Lucer Vincero]

Lucer stapte de bibliotheek binnen, hij moest even wennen aan het licht dat rijkelijk naar binnen vloeide door de ramen. Het contrast met de donkere hal was groot en het duurde ook even voordat hij duidelijk kon zien hoe de situatie was. De blauwe fluweelachtige stof waaruit zijn pak bestond schitterde in het licht. Het brokaat dat het pak versierde was goudkleurig en liep in sierlijke patronen langs de knopen naar beneden. Rechts op zijn borstkas is een valk met gespreide vleugels te zien, duidelijk het wapen van een adelijke familie. De knopen die iets links van het midden stonden schenen als sterren in de vroege ochtend waneer de nacht nog een laatste ademtocht uitblies. Zwart haar tooide zijn gebruinde hoofd en hij droeg een smaragd groene edelsteen aan een ketting om zijn nek.

Lucer maakte een buiging alvorens verder de bibliotheek in te lopen.
Voor zich zag hij een jonge vrouw met vlammend rood haar. Ze was niet echt knap, maar had voor Lucer wel een exotisch uiterlijk want rood haar was een zeldzaamheid in zijn land. Ze was een indrukwekkend gezicht en het straalde van haar af dat ze een heerseres was. Ze was gezeten in een in een troon en scheen te wachten tot hij sprak.
Hij maakte nogmaals een buiging en gebaarde met zijn hand dat Dorum hetzelfde moest doen.
"Gegroet Vrouwe Ophelia Nachtstorm, Koningin van Raganorck". ~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~