Raganorck

[Paleiswacht]

Het was niemand opgevallen dat Ophelia in de chaos van binnen- en overelkaarheenvallende lichamen naar een koord in een hoek van de bibliotheek had gegrepen. Een bel luidde en binnen een minuut zwaaiden de deuren van de bibliotheek open en kwamen vier mannen in uniform de kamer binnen stampen. Het waren vier paleiswachten, met hoekige schouders en hoekige gezichten, gekleed in de kleuren van het Koninkrijk. Ze waren lichtbewapend, maar breedgebouwd en de lege, stalen blik in hun ogen verraadde discipline, trouw en een harde hand.

De paleiswachters knikten kort naar de Koningin en handelden toen snel. Twee omsingelden de hysterische vrouw, één informeerde kort en formeel naar het welzijn van de Koningin en de laatste nam de knecht van Lucer bij de arm om hem het vertrek uit te voeren. "Wacht u buiten, alstublieft."

De twee wachters die Lyonell hadden omcirkeld, overlegden in korte hoofdknikjes en snelle woorden met elkaar. Tenslotte zeiden ze in koor: "Mevrouw, het is beter als u ons volgt." Ze namen haar, elk bij één arm, tussen zich in en voerden haar weg uit het vertrek.

Zo snel als de chaos was losgebarsten, zo snel was de rust hersteld, terwijl de deuren achter de wachters dichtsloegen. De klap echoëden door de gang en stierf uiteindelijk weg.

(( >> Paleiswacht met Lyonell naar De Binnenplaats en De Grote Hal - de Paleispoort ))

[Gashyr]

Met geweldige kracht duwde het lichaam dat hij met het zijne tegen de grond had geworpen hem weg. Florian rolde twee, drie keer, en verloor ergens halverwege zijn dolk, alvorens met zijn neus in het stoffige tapijt tot stilstand te komen. Hij richtte zich op, maar nog voor hij zijn dolk weer in zijn hand had stormden vier palieiswachters binnen. In zijn gedachten dankte hij de Ene dat ze hem hadden gehoord. Hij borg zijn dolk op, en glipte vlak achter de paleiswacht aan de deur door, en nieste. Hij hoopte maar dat niemand hem in het tumult had opgemerkt, en dat de klap van de deur zijn harde nies had overstemd.

Bij de deur blijven staan had nu geen zin. Hij moest sowieso weg, voor het geval men hem wel had opgemerkt, wat hem ook niet onwaarschijnlijk leek. Maar wat nu? Blijven en proberen de gesprekken binnen af te luisteren? Of de wezens, die geacht werden gevaarlijk te zijn volgen en onschadelijk te maken?

Opeens zag hij dat ze de gewonde Elf die naar buiten gewerkt was gewoon hadden laten staan. Was de paleiswacht zo onzorgvuldig als het ging om de veiligheid van de vrouwe? Florian ging voor de Elf staan.

"Mijnheer, zou u zo vriendelijk willen zijn met mij mee te komen? Ik wil u een paar vragen stellen, en wellicht iets doen aan die lelijke verwondingen."

Hij zou zo gauw mogenlijk iemand achter de zojuist gearresteerde vrouw aansturen, maar eerst dit afhandelen.

Florian, Intrigant van de Zilveren Schaduw

[Dorum Iasha]

Dorum snapte niet waarom hij zich zomakkelijk liet wegsturen door een paleiswacht... Hij was de persoonlijke bodygaurd van één van de raadsheren van de vrouwe, stond hij niet in rang boven hen? Hij zuchtte. Hij stond nu toch al buiten de bibliotheek.

Iemand sprak hem aan met mijnheer.. iets wat hij niet gewend was. Hij zei iets over vragen stellen waar Dorum niet veel voor voelde, maar toen hij begon over het verzorgen van zijn wonden knikte Dorum en zei: "Hoe sneller hoe beter."

[Gashyr]

Florian knikte.
"Als u mij zou willen volgen. Bent u in staat zelf te lopen?"

[Dorum Iasha]

"Ik heb mezelf ook hier heen gesleept nietwaar?" Met behulp van ondersteuning van zijn speer liep hij Florian achter na....

((OOC: Dorum en Florian naar >> De Dwalende kamers - De ziekenboeg in de oost-vleugel))

[Uriel]

Kind van de Koude had zich stilgehouden zodra de Paleiswacht binnenkwam.

"Goed, goed volk" zeiden de stenen hem. Hij bleef zitten boven op de kast en keek wat de menswezens allemaal deden.

De man met de glimmende stok stond tussen hem en de vrouw in, een andere kwam binnen gekleed in het zwart en vocht met iemand anders, een wezen met puntoren werd naar buiten gestuurd en het wezen dat hem achtervolgd had werd door de paleiswachten meegenomen. Interessant dit, dacht het Kind van de Koude. Hij hield zijn hoofdje schuin en wachtte af vanaf zijn plekje boven op een van de boekenkasten.

[Gashyr]

Voorzichtig werd er op de deur geklopt. Een klerk stak zijn hoofd door de deur en schraapte zijn keel. "Heer Vincero? Excuseer mij voor de onderbreking, maar er is een Elf aangehouden die beweert dat hij uw lijfwacht, Dorum Iasha, is? Rode hanekam, grote speer.. kunt u dit bevestigen?"

[Ophelia Nachtstorm]

Ophelia was overvallen door de mensen die zo onbeschaamd haar bibliotheek in en uit waren gelopen, zelfs zonder te kloppen. Ze voelde zich ongemakkelijk, bijna overweldigd door de troep onbeschofte beesten en haar handen trilden, terwijl ze ze in vuisten kneep en weer ontspanden. Langzaam bracht ze haar vingertoppen naar haar slapen en draaide daar cirkels, terwijl ze haar ogen sloot. "Mijn bibliotheek," prevelde ze. "Mijn bibliotheek."

Pas minuten later keek ze weer op, haar ogen wazig. Ze vond Galliminus en fluisterde: "Wat was dat?"
_________________
~ Ophelia van Raganorck

[Lucer Vincero]

Aandachtig volgde Lucer het gesprek tussen de Vrouwe en Galliminus, hij had heer Schwarzherz slechts een keer gezien en nog nooit gesproken dus hij had geen nuttige dingen te zeggen in deze zaak. Het standpunt van Heer Dan Maros was bewonderenswaardig, maar Lucer wist maar al te goed dat het wegwerken van onbetrouwbare personages die te veel informatie weten over staatszaken een van de hoofdpunten in staatsveiligheid is. De oplossing die de Vrouwe aandroeg was niet eens zo'n slechte; een sanatorium is gesloten van de buitenwereld en mocht de betreffende persoon vrij komen of ontsnappen dan is hij makkelijk te bestempelen als een gek en wordt daardoor meteen ongeloofwaardig.

Dorum verstoorde het gesprek op het moment dat het interessant begon te worden, maar toen Lucer zich omdraaide en zag dat deze zwaargewond was hield hij zijn reprimande voor zich. In de korte tijd die hij nodig had om een antwoord op Dorums vraag te bedenken kwam er een raar wezen met hele dunne ledematen binnen met vlak achter hem aan een jonge vrouw die zeer verward overkwam en incoherente woorden uitte.

Vanuit zijn ooghoek zag Lucer dat Heer Dan Maros zijn grote tweehandige zwaard trok ter verdediging van de Vrouwe, maar tegelijkertijd betwijfelde Lucer of Heer Dan Maros met zijn recente verwondingen wel in staat zou zijn om de Vrouwe te verdedigen. Lucers zwaard was ondertussen ook ontbloot, maar werd niet dreigend richting een van de mogelijke aanvallers gericht, provocatie kon alleen maar leiden tot complicatie van de situatie. Lucer werd verteld om de Vrouwe weg te voeren van de plek des onheil maar op dat moment stond Lucers hoofd niet naar de plek ontvluchten. Ten eerste zou hij veel nuttiger zijn als hij de kapitein van de wacht ondersteunde in een gevecht en ten tweede wou hij het wezen dat ondertussen op een kast was geklomen niet uit het oog verliezen.

Toen het wezen "roeplucervinceroikhebhemnodig" wist voort te brengen was Lucers aandacht er volledig op gevestigd. De woorden die de verwarde jonge vrouw naar hem wierp gleden langs hem heen. Lucer was er ondertussen zeker van dat de Vrouwe deze woorden had gezegd, maar blijkbaar was hij niet de enige die ze 'gehoord' had op die onverklaarbare wijze.

Na een tijd naar het wezen te hebben gestaard drong het tot Lucer door dat de vrouw en ook Dorum werden weg gevoerd. Even was er een twee strijd in hem, hij kon Dorum moeilijk laten opsluiten, aan de andere kant kon hij ook het wezen niet laten gaan. Het wezen won in de tweestrijd en Lucer stapte in de richting van de boekenkast waarop het wezen zich verschanst had. "Ik ben Lucer Vincero, zocht je mij soms?" Het lot had gewild dat de groene steen die aan de ketting om Lucers nek hing niet meer verborgen ging onder zijn kleding en nu het zonlicht brak en daardoor een groene glans op Lucers huid en zijn kleding achter liet.

Een klerk deed hem even van het wezen afwenden en Lucer antwoorde: "Dat klopt inderdaad, zorg dat hij goed verzorgd wordt." Daarna richtte hij zijn aandacht weer volledig op het wezen op de boekenkast.
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Uriel]

Kind van de Koude keek omlaag van boven af zijn boekenkast. Het menswezen had ook al zo`n glimmende stok, wat moesten ze daar toch mee? Hij besloot het te negeren. Verder droeg de mens een soort steen om zijn nek. Deze gaf licht, een beetje als het geglim van nat grotmos in het donker; groenig. Kind van de Koude keek er gebiologeerd naar, maar kon de vreemde stem van de steen niet duiden. Het deed hem rillen; er was iets naars mee.

Het menswezen sprak tegen hem en de stenen maakten hem duidelijk dat dit een lucervincero was. Tevreden dat hij er blijkbaar in geslaagd was de opdracht van de stenen te vervullen, krulde hij zich op bovenop de kast en legde zijn kop op zijn klauwen.

"Klaar, dat was de opdracht, klaar, en nu?" zong hij zachtjes tegen de stenen, terwijl zijn blik bleef rusten op de vreemde groene steen aan een touwtje.

[Ophelia Nachtstorm]

"Schwarzherz," zei Ophelia, toen ze haar rust hervonden had. "Schwarzherz, Schwarzherz, Schwarzherz, wat moet ik met hem doen?" Ze lette niet op Lucer, die met zijn hoofd in zijn nek naar het plafond zat te staren. Haar gedachten waren weer gericht op haar voeten en de grote cirkels die haar spoor trok over de vloer.

"Ik zie het probleem. Ik zie dat ik niet de eerste de beste medewerker af kan laten voeren naar de isoleer, maar aan de andere kant... welk doel dient de Zilveren Schaduw? Zij zijn mij nooit van dienst geweest. Als ze al doelen najagen, dan zijn het hun eigen. Contact met mij heeft Schwarzherz nooit uit zichzelf gezocht. Sterker nog, hij handelt onrechtvaardig uit mijn naam. Dat is absurd. Ik wil goed zijn voor het volk. Ik wil veiligheid. Ik wil..." Ze stopte toen ze merkte dat ze met haar voeten op de grond aan het stampen was, schraapte haar keel en deed een hernieuwde poging tot Koninklijke Waardigheid.

"Er moet iets gebeuren. Ten eerste moet er een einde komen aan de Zilveren Schaduw. Ten tweede aan het gedrag van Schwarzherz. En dit is het dilemma: ze zullen het me niet in dank afnemen dat ik ze op straat zet. Begrijpelijk. Dus ik moet dit op nette wijze regelen. En het liefste voorkomen dat Schwarzherz zijn mond voorbij praat over de geheimen die hij kent van het Kasteel.... Dus heren, als u een voorstel hebt... Mijn hoofd is leeg."
_________________
~ Ophelia van Raganorck

[Dorum Iasha]

((Dorum uit: De dwalende kamers >> De ziekenboeg in de oost-vleugel))

Terwijl Dorum weer richting de Bibliotheek liep, kon je zijn speer horen tikken tegen de vloer bij elke stap die hij zette. Hij kwam zo langzaam vooruit... maar, hij kwam in elk geval vooruit.

Dorum kwam aan bij de grote deuren van de Bibliotheek. Hij wou ze open trekken en naar Lucer gaan... hij had kind van de koude nooit zien worden afgevoerd. Hij zuchtte, hij kon maar beter niet weer naar binnen gaan. Zijn hand gleed over één van de grote deuren en vervolgens ging hij zitten tegen de muur. Wachtend... op Lucer Vincero...

[Galliminus]

"Ik weet niet wat dat was Vrouwe,.. maar het spijt me ontzettend. Ik zal een stok achter de deur moeten zetten.. Dit kan niet langer.."

Galliminus liet zijn zwaard zakken toen het volk weg was,.. enkel dat rare wezen zat nog hoog op de boekenkast. En wat moest hij van Heer Vincero?
De woorden van de Vrouwe hierna gingen gedeeltelijk langs hem heen..
Na zijn iets te wilde bewegingen van daarnet voelde hij die zeurende pijn weer opzetten en zakte wat in elkaar.. Hij ging weer zitten met een diepe zucht.

"Vrouwe, misschien is het verstandiger om ons gesprek in een wat meer besloten ruimte verder te zetten," en hij wenkte naar het wezen waarmee Heer Vincero een gesprek mee probeerde te voeren, "Ik zou een wandeling over de kasteelmuren willen voorstellen, daar kan ik het beste nadenken,.. maar ik weet niet of ik daartoe in staat ben op het moment."

Galliminus' ogen gingen weer naar het wezen wat erbij lag alsof het een kater was die nabij een haardvuur lag...

"Vrouwe, Heer Vincero.. wat doen we met dat beest?"
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Lucer Vincero]

"Ik deel uw bezorgdheid over de veiligheid van staatsgeheimen en de manier waarop de Zilveren Schaduw en Schwarzherz hierin verwikkeld zijn Vrouwe," zei Lucer terwijl hij wegdraaide van het wezen op de boekenkast. Ondanks de interesse die Lucer had getoond voor het wezen had hij de woordenwisseling niet gemist. Voor zover Lucer had kunnen vast stellen vormde het wezen op het moment geen bedreiging voor hem, al scheen de steen die hij ondertussen alweer onder zijn kleding had gestopt het wezen scheen te interesseren.

"Wat betreft de hoorbaarheid van dit gesprek lijkt me het inderdaad verstandig dat we het ergens anders voorzetten. Het wezen op de kast is onze minste zorg lijkt mij zo. Als het ons had willen aanvallen had het dat waarschijnlijk al gedaan, en het is niet de wolfman of dat andere vreemde wezen wat we daarstraks zagen Heer Dan Maros. Dat herinnert me, iemand moet het wezen nog terug zien te vinden. Excuseert u mij een moment."
Lucer liep naar de grote deuren van de bibliotheek en opende er één. Op de gang zag hij Dorum zitten, verder was er niemand anders in de gang. Dorums wonden waren gezwachteld maar hij zag er nog steeds niet al te fit uit. "Dorum, ik heb nog een opdracht voor je en daarna mag je de rest van de dag rust nemen om je wonden te laten genezen. Vertel de paleiswacht dat de poorten van het Kasteel vanaf nu gesloten zijn, geen mens mag er meer in of uit en geef hun daarna de opdracht het Kasteel te doorzoeken naar elk wezen dat hier niet thuis hoort. Iedereen die er verdacht of ongewoon uitziet moet worden opgepakt en verhoord worden. Zeg hun dat de opdrachten van Heer Galliminus Dan Maros en mijzelf komen, dat zou hun toch aan het werk moeten kunnen krijgen."

Lucer sloot de deur weer en liep terug naar waar de Vrouwe en Heer Dan Maros waren. "Ik heb opdracht gegeven om de poorten van het Kasteel te sluiten en iedereen op te pakken die er verdacht of ongewoon uitziet. Ik weet dat de paleiswacht op het moment onderbemand is, maar dit is noodzakelijk gezien de recente ontwikkelingen in het Kasteel." "We zouden ook iemand kunnen laten komen om het wezen daar," Lucer wees naar het Kind van de Koude, "op te laten halen, maar ik vertrouw erop dat het wezen hoe onnatuurlijk het er ook mag uitzien geen kwaad in zin heeft. Maar dit soort beslissingen zijn natuurlijk uiteindelijk de uwe, Vrouwe. Misschien wilt u dat het wel wordt afgevoerd?"
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Dorum Iasha]

Voordat Dorum kon reageren was Lucer de blibiotheek al weer ingegaan. De grote deuren waren op nieuw gesloten. Dorum zuchtte hardop en stond toen met veel gekreun op. Dorum kon wel wat rust gebruiken, dus een vrijde dag zou hem goed doen. Hoe eerder hij dit gedaan had, hoe eerder hij kon gaan liggen. Ondersteund door zijn speer kroop Dorum langzaam richting de Paleis poort.

((Dorum naar: De binnenplaats en de grote hal >> De paleispoort ))