Raganorck

[Gashyr]

Het gedreun van zware laarzen doorsneed de steeds dikker wordende lucht. Het begon warm en vochtig te worden in het geheime stelsel. Toch was iedere fakkel ontstoken, opdat de duisternis geen mantel zou zijn voor de indringer. Met nog geen dozijn mannen en vrouwen werd het hele domein systematisch doorzocht, van boven naar beneden, iedere plek die voor een mensenhand berijkbaar was werd betast.

Met een koortsachtig drafje rende Roberto van hot naar her, zwaar ademend en met zweet en neerslaand vocht op zijn gezicht. Hij had inmiddels een rapier aan zijn riem gehangen en zich van zijn mantel ontdaan, zodat hij slechts een simpele zwarte tuniek droeg, met alleen het oude familiewapen links op zijn borst als onderbreking. Met een fakkel in zijn linkerhand betreed hij een nauwe gang. Het duisterste en oudste gedeelte van de alleen voor zijn mensen berijkbare plaatsen betrad hij. Geen fakkels hingen hier aan de muren, want niemand kwam er ooit. Nog nooit in zijn tijd waren de vertrekken daar gebruikt. Zijn vader voor hem had er in de laatste tien jaar van zijn dienst helemaal geen gebruik meer van gemaakt, en daarvoor ook al zelden. Het was slechts een formaliteit geweest om Roberto hier de weg te leren. Roberto kwam er alleen om de drukte van de dagen te ontvluchten, maar steeds minder vaak. Tegenwoordig liet hij zijn omgeving zich aan hem aanpassen. Als hij niet gestoord wilde worden hoefde hij niet te vluchten, enkel te bevelen. Het was meer dan twee jaar geleden dat hij voor het laatst deze gang betrad.

Zijn zoektocht leidde hem naar een oude cel. Dit was altijd zijn favoriete plaats geweest. Er hing een brits aan de muur, waar hij vroeger op ging zitten, genietend van de duisternis. Soms praatte hij tegen zichzelf, of tegen het skelet van de Vergeten Gevangene, wiens polsen en enkels waren geketend aan de muur. Hij zat half verzakt tegen de muur in een hoek, met zijn holle oogkassen naar zijn benen starend.
Maar dit keer bleef Roberto in de deuropening staan. Er klopte iets niet. De indringer moest hier zijn geweest, dat voelde hij.

[Uriel]

Geintrigeerd door het bewegende licht van de fakkel keek Kind van de Koude naar beneden. Er zat een manwezen aan het licht vast. Hij zag er haastig uit, bewoog een beetje schokkerig, zenuwachtig. Hij bestudeerde de prooi die dacht hem te kunnen vangen een ogenblik langer. Hij voelde hij zijn maag rommelde als een tonnetje stenen.

Te groot, dacht hij. Een van de Ouden zou het menswezen opgepeuzeld hebben, maar voor hem was hij te groot.

Hij kroop verder tussen de twee balken door en schoof op zijn buik tussen het plafond van de kerkers en de vloer van de keukens. Ergens halverwege duwde hij zijn rug tegen een grote vloertegel. Met een enorme krachtsinspanning wist hij de mortel los te breken van de tegel en kwam de steen een klein stukje omhoog. Een lichtstraal viel tussen de balken en door het gat door tot diep benenden hem in de kerkers.

Kind van de Koude duwde harder en maakte een opening groot genoeg om doorheen te kruipen.

((Kind van de Koude naar de binnenplaats en grote Hal; de keuken het koninkrijk van Fritherik))

[Gashyr]

Seconden, minuten, ze kropen voorbij, alsof de waterklok des werelds niet gevuld was met water, maar met dikke olie. Tergend langzaam kroop een zweetdruppel over Roberto's gezicht naar beneden. Even dacht hij glimmende ogen te zien, en hij hoorde vaag het geschuif van stenen. Het duurde even voor hij zich de plattegronden van zijn gangen voor de geest kon halen, en zich realiseerde dat wat het ook was wat daar voor hem vluchtte, en hoe de rotsformaties boven hem ook liepen, de enige uitweg naar boven was, buiten zijn domein.

Terwijl hij een laatste blik op de hoop botten wierp, de schedel was weggerold naar een andere hoek van de kamer, gierde de spanning nog door zijn lijf. Toen sloot hij de cel af, en wierp de sleutel in de waterput van het naburige wachtlokaal.

-------------------------------------------------------------------------------

"Hoe bedoel je, naar huis?!" Roberto's stem bulderde door zijn vertrek en de aangrenzende gang, de deur stond nog open. "We zijn allemaal moe heer, die klopjacht heeft ons uitgeput, en we weten nog steeds niet wie of wat u gevonden heeft," stamelde de klerk met gebogen hoofd. "Kan me niet schelen!" Bulderde Schwarzherz weer. "Raporten uit de hele stad stromen binnen, we hebben al uren niet meer in de gaten wie er het kasteel in en uit lopen, waar al die verdomde hoge dames en heren rondlopen en wat ze uitspoken. Ik weiger mijn grip op de stad te verliezen omdat een luie donder als jij niet op de nachtdienst wil wachten." Roberto pauzeerde even om een grote slok koffie te nemen. Ook hij was uitgeput. "Jij gaat nu terug naar je kantoor" vervolgde hij, "en je werkt als een paard tot je wordt afgelost, of je wordt overgeplaatst naar het kennel. De keus is aan jou."
Het kennel van de Zilveren Schaduw was voor de meeste stedelingen een nog grotere mythe dan de Zilveren Schaduw zelf. Vreselijke honden, zo groot als beren, met neuzen die zelfs de kleinste leugen roken en kaken die de arm van een volwassen man in één keer af konden bijten. Het was een verhaal dat aan kinderen werd verteld, zodat ze zich netjes zouden gedragen. De werkelijkheid was uiteraard veel minder spectaculair. Roberto bezat geen bovennatuurlijk grote monsters. Zeker, er waren valse vechtbeesten bij, zo groot als een kalf, die enkel luisterden naar de mensen met de geuren waarmee ze getraind waren. Maar ook kleinere speurhonden, met scherpe oren en neuzen, en hele kleine, meestal witte, krullerige hondjes, die vrijwel feilloos konden ruiken of aanvoelen of iemand oprecht was of een leugenaar, tenzij het een zeer bedreven leugenaar was. De intriganten vreesden het kennel, want alle honden waren er vals, en niemand dacht dat die beesten erg vies waren van een stukje mensenvlees.
De klerk boog zijn hoofd zo mogelijk nog dieper, en vertrok naar zijn werkruimte. Roberto zuchtte en wreef op zijn ellebogen steunend over zijn gezicht. Goden, wat was hij moe. En er was nog zoveel werk. En waar zat die vervloekte Florian toch altijd als hij nodig was?