Raganorck

[Uriel]

Het grote pakhuis dat was omgebouwd tot Dievengilde zag er verlaten uit, maar een welingelichte bron wist wel beter. Overal loerden de ogen van de wachters en iedereen die er niets te zoeken had, had eerder een pijl in zijn hart dan dat hij de kans had om te schrikken. Een schier dronken zwerver zwalkte over de pier en verdween vervolgens in de schaduwen van het pakhuis. Een snelle roffel op de deur en een luikje schoof open. Twee duistere ogen gluurden naar buiten en de grendel werd weggeschoven. De man ging naar binnen en liep verbazingwekkend recht voor een dronkelap. “Hoever is het?” Vroeg hij terwijl hij met haastige stappen het pakhuis doorbeende. De man die de deur had geopend antwoordde: “De arts is al vanaf deze middag bij haar heer. Het ziet er niet goed uit.” De man vloekte en stormde verder. Hij sloeg de helft van de traptreden over toen hij naar boven rende. Boven gooide hij een deur open. Binnen was het benauwd en er was maar weinig licht. De paar kaarsen die hier stonden waren enkel nog stompjes. De kamer werd gedomineerd door een groot bed. Daarop lag een jonge vrouw in barensnood. Haar blonde haar zat tegen haar gezicht geplakt van het zweet. Naast haar zat een chirurgijn en een vroedvrouw die af en toe het gezicht van de vrouw depte. De man deed zachtjes weer de deur achter zich dicht.
“Hoever?” vroeg hij weer. De Chirurgijn keek bezorgd op. “De weeën komen al snel. Mirna hier zegt dat de baby in een stuit ligt.” De man wist niet goed wat dat te betekenen had, maar hij zag dat zijn vrouw veel pijn had. “Verdomme, doe dan iets en zit daar niet zo te niksen. Ik betaal jullie toch niet voor niets?” “De chirurgijn haalde zijn schouders. “Ik kan niets meer doen heer, het is in handen van de Goden. Wellicht kunt u beter gaan…” De man hief machteloos en geïrriteerd zijn handen ten hemel, zuchtte en stampte woest de kamer uit. Heel even hield hij zijn stap in en trok hij zijn hoofd tussen zijn brede schouders toen hij Achter zich zijn vrouw hoorde schreeuwen van de pijn.

Hij liep de gang door en opende een deur een paar kamers verderop. Daar stond een altaar met daarop de beeltenis van zijn godin, de Vrouwe van de Nacht, de Slang van Wijsheid en de Stem van dubbelzinnige Raad. Binnen rook het naar wierook en er brandde een enkele kaars voor het standbeeld. De ogen van de slangen die Vrouwe Cyciclos omringden gloeiden als kooltjes wanneer de robijntjes het kaarslicht opvingen. De glinsteringen en de trage bewegingen van de slangen wekten het illusie dat het zwarte hout van het beeld zelf tot leven gekomen was en zachtjes in de schaduwen heen en weer wiegde. De man knielde voor het beeld neer en riep de Vrouwe van de Nacht, de Duisternis en de dieven aan. De wierook die de kamer een sacrale geur verleende prikte in zijn ogen en deed de buitenwereld wegzakken tot een vaag besef van tijd en ruimte. Langzaam verzonk hij in de trance die hij nodig had om tot de Vrouwe te kunnen spreken.

Het leek alsof ze zijn gebeden verhoorde. Hij leek een stem te horen. “Wat wens je mijn dienaar?” De stem klonk licht zangerig en de s sleepte zich net iets te lang voort. “Mijn vrouw is in barensnood, volgens de doktoren overleeft ze het niet.” “Je vrouw is van mij.” Antwoordde de stem. “Zij is verloren voor deze wereld en het kind zal ik ook meenemen.” “Nee! Laat me iets houden! Ik beloof het dat ik het goed zal maken. Ik zal er alles aan doen! Maar neem ze me niet allebei af!” Het bleef een poosje stil, de man bonkte met zijn vuisten op het altaar. Daarna hoorde hij weer de zangerig lichte stem van de Vrouwe der Duisternis: ”Goed dan, je vrouw zal een zoon baren, maar hij zal aan mij moeten worden opgedragen. Hij zal mij dienen als mijn priester. Zorg ervoor, of sterf een afgrijselijke dood.” De man knikte. “Ja, vrouwe, uw wil is mijn wet.” Daarna zonk hij ineen voor het altaar en bedankte de Vrouwe der Dieven langdurig, totdat hij geklop hoorde op de deur. Hij stond op en opende de deur. “Heer, u heeft een zoon…” zei de chirurgijn, maar de man zag dat dit niet alles was, er was iets mis en hij wist al wat. “Mijn vrouw?” Vroeg hij. “Overleden,” zei de Chirurgijn hoofdschuddend, “het spijt me heer, ik kon niets meer voor haar doen, alstublieft straf mij niet voor mijn onkunde…” De man schudde zijn hoofd. Breng me naar mijn zoon. Hij zal dienen in de tempel van Cyciclos en aan haar draag ik hem op… zoals afgesproken,” voegde hij er zachtjes aan toe.

[Gashyr]

mooi! een beetje in de sfeer van Feist. ga je hier iets mee doen of was het zomaar een kort verhaal?

[Uriel]

Nieuwe draad; Bastaard

Dank. Heb het gebruikt als aanzet tot m`n nieuwe vervolgverhaal. Zitten een aantal raga elementen in. Hoop niet dat iemand dat een probleem vind anders zal ik ze al schrijvend zo moeten aanpassen dat het niet meer opvalt. Heb raga namelijk wel als inspiratie gebruikt voor de sfeer en er een paar karakters die hier rondlopen met wat wijzigingen ingeschreven. De Hertog bijv. met Borgas in m`n achterhoofd en de man met de pokken, nuja dat spreekt voor zich...

Edited by: Uriel at: 1/3/04 3:34 pm