Raganorck

[Galliminus]

Uit de Kronieken van Galliminus dan Maros,
Rondrapriester aan de orde van Tempeliers te Wehrheim


De dag dat ik stierf geeft mij nog steeds de Bornlandse rillingen. Ik was op weg naar Gareth, ik wilde een vriend van mijn vader opzoeken om mijn degentalenten wat bij te scharen. Zijn naam is Harden van Ragathsquell, de “bastaardedelman”, zoals mijn vader hem noemde om hem te plagen. Vader haalde vaak de irritatie van de Wehrheimer Adel aan de oppervlakte door zijn vriendschap met deze degenmeester. Dit gebeurde veel vaker naarmate mijn vader de naam van zijn vriend verdedigde aan het hof. Ik weet Harden’s geschiedenis, en het is inderdaad een dubieus personage, maar zijn plichtsgevoel naar de Garde gaat voor alles, en dat is hetgene wat telt.

Het was die dag volgens mij de koudste dag van het jaar, het was 12 Firun, 21 Hal. Na de strenge Hesinde wintermaand, was het nog niet over. Firun liet de watervallen stoppen en het gras verdwijnen. Het land was bedekt met een laken van wit. Hoog in de lucht stond Praios, een koude zon in deze tijd van het jaar. De zon zelf was bijna net zo wit als de ijzige hemel er omheen.

Dit was de eerste wat verdere reis voor Ishin, mijn trouwe strijdros. Zij bleek minder last te hebben van de kristallen winden die langs onze lichamen en gezichten sneed. Wij waren een dag onderweg door het met sneeuw getekende landschap toen ik werd overmand door onbeschrijfbare helse pijnen. Voordat ik het wist zag ik de benen van Ishin de hemel in rijzen , haar hoofd daalde af naar mijn gelaat, ze duwde me. Ze probeerde me in beweging te dwingen, maar ik kon het niet. Ik wilde enkel en alleen slapen. Mijn oogleden werden zwaar, en alles werd zwart voor mijn ogen... De pijn stopte.

Toen ik mijn ogen weer kon openen was Ishin nergens in de buurt. Ik lag op mijn rug en staarde naar boven... Een gigantisch tempeldak? Ik stond op van de koude stenen vloer, nee, de vloer was niet koud. Ik ben degene die koud aanvoelt. Ik merkte dat mijn uitrusting ontbrak, ik was enkel gekleed in mijn Wehrheimer Rondra uniform, en het enige wapen wat ik bij had was mijn Rondrakam.
Ik keek rond mij heen en ik zag een gigantische hal gesierd met pilaren van wit marmer, maar belangrijker, verschillende rijen mensen die zo ver uitstrekken als de hal zelf waarvan ik het eind niet kon zien. Ik liep langs de rijen mensen, één rij boog zich af de duisternis in, weg van de middelruimte. In deze rij stonden krijgers, soldaten en andere mannen & vrouwen. Ik liep voorbij de gigantische pilaren, en ik volgde deze rij. Ik meende bekende gezichten te zien, of toch niet? Sommige mannen wezen mij na, en riepen haatdragende woorden. Ik kende deze mannen! Waarachtig, bij de Goden! Dit waren mannen die door mij gedood waren in de furie van de strijd. Ook waren er mannen die huilde, verdriet verscheurde hun harten omdat zij hun geliefden achter hadden moeten laten.
Ik kwam bij een grote tafel, waar de rij met mensen stopte, erachter zat een man gehuld in een wit gewaad. Langzaam maar zeker begon het echt door te dringen wat ik hier deed. Was dit het voorportaal van het rijk der Goden? Ik was dood! En deze man kon alleen Rethon de Alwetende zijn, die het laatste oordeel gaf over ieders eeuwigheid.
Een vriendelijk ogende man ontkende mij de toegang tot de poort waar het symbool van Rondra in stond gegraveerd, en niets minder dan een grote stenen Leeuwin die de boog boven de deur verfraaide.
De oude grijsaard stak zijn hand op en wees richting de oude man achter de stenen tafel, en lacht vriendelijk met een blik van begrip en mededogen. Voordat ik mijn gezicht afwende richting de alwetende Rethon, zag ik een teken van herkenning in het gelaat van de grijsaard,…ik herkende mijn eigen gezicht maar ouder, veel ouder. Toen ik met verwarring in mijn hart mijn blik liet vallen op de man achter de stenen tafel stuurde hij mij terug de duisternis in. Aan mijn voeten zag ik een marmeren pad, ingelegd in de gitzwarte vloer. Wanneer ik het pad afloop keek ik nog eenmaal in de gezichten van de mannen die voor de poort stonden te wachten.”Het spijt me”, waren de enige woorden die me mogelijk waren, en een brok schoot in mijn keel. Tranen, rijkelijk in aantal als de mannen die hier stonden, stroomde over mijn koude wangen. Ik vervolgde het marmeren pad, en aan het eind zag ik een rode bol van verblindend licht.

Pijn! Kramp omving mijn lichaam, de kou was terug als een deken van pijn. Na tijden van stuipachtige bewegingen was ik eindelijk in staat om mijn ogen te openen. Ik lag op een bed, ingepakt met wollen dekens. Aan het bed zat een jonge vrouw met een dampende schaal water op haar schoot. Zij legde een warme vochtige doek over mijn voorhoofd.
Later zou zij mij vertellen dat haar vader en haar zus mij hadden gevonden langs de weg, overmand door de extreme kou. Mijn paard was al die tijd bij mij gebleven, en was nu ondergebracht in een stal naast hun huis.
Nadat zij mij hadden gevonden had ik een koorts-slaap van één week gehad. Haar vader vertelde mij dat ik van geluk mocht spreken dat ik het overleefd had, de Goden moesten werkelijk over mij gewaakt hebben. Dat is juist, Boron, Rondra, ik heb mijn les geleerd. En ik wil U hiervoor danken. Om te doden is tegelijk zelfdoding, de doding van mijn ziel.

Galliminus dan Maros,
Rondrapriester aan de Orde der Tempeliers, te Wehrheim.
Luitenant in het Gardisch Regime,
Van de Wehrheimer Adel

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/11/03 6:36:40 pm