Raganorck

[Uriel]

Borgas zag vanaf zijn plek bij de deur naar het binnenplein dat de drukte in de taveerne zelf steeds meer toenam. Hij voelde de aanwezigheid van al die blikken branden op z`n brede rug. Z`n haren gingen instinctmatig overeind staan. Waar bleef Syvinna? Er was toch niets ernstigs gebeurd boven? Had hij zich dan vergist? Als ze de trap af was gekomen zou hij haar ook gezien hebben.

Hij wist niet goed wat hij nu moest doen en hij merkte dat hij zich een beetje opgelaten voelde met de bijl in zijn handen geklemd. Hij zou hem niet kunnen gebruiken, niet met al die mensen hier in de taveerne.

Hij zuchtte en maakte toen zijn bijl weer aan z`n gordel vast. Niets aan te doen; hij zou moeten improviseren.

[Alena Mae Daynu]

Wat later liep Alena tevreden met een pint bier weg van de toog.
Ze bevroor even toen ze een nogal vervaarlijke man zag staan met een grote bijl. Gelukkig stopte hij hem weer weg, maar ze kon niet helpen dat haar hart de volgende minuten als een moker in haar keel klopte.

Haar oog viel op een leeg tafeltje in de hoek. Met wat gemanouvreer wist ze de tafel te bereiken zonder haar bier te morsen of andermans pinten met haar tas van de tafels te stoten.
Met een zucht viel ze neer op de stoel die met de rug naar de muur stond.
Hier was ze aan toe.
Alena had ook honger, maar de waard was druk. Ze zou zo wel wat te eten bestellen. Gedachteloos haalde ze haar gitan tevoorschijn en ze begon hem te stemmen. Zachtjes tokkelde ze wat op het vreemde instrument.
Ze zou zo eens moeten nadenken over een verhaal.
Waar zouden ze hier van houden?
_________________
Oh, really....

[Bratar Duskourio]

Bratar bereikt de toog, een zwartharige vrouw ontwijkend die blijkbaar op het laatste lege tafeltje afstormde en wachte even tot er iemand tijd had voor hem.

[Samara Jalaya]

Een oudere dame van in de vijftig dook op vanachter de toog en wierp een vrolijke blik op de man die haar aanstaarde. De vrouw had peper en zout kleurig haar en straalde een zeker overwicht uit, ookal viel ze wat lengte betreft in het niet bij het merendeel van haar gasten. Haar naam was Mathilde Kraakwater, vrouw van de waard en pleegmoeder van het dienstertje Danya, die ieder moment in de Taveerne werd terugverwacht.

"Wat mag het zijn?" zei Mathilde tegen Bratar. "Bier? Mede? Een warme maaltijd? Een bed voor de nacht? Voor goede gesprekken kunt u ook bij mij terecht". Terwijl ze sprak, gingen haar handen door met het werk dat ze blind verrichtte: het vullen van pullen, het schoondeppen van het nat dat ze morste. Ze wachtte geduldig op het antwoord van haar klant.

[Bratar Duskourio]

"Eigenlijk een beetje van dat alles vrouwe" knikte Bratar, blij met de snelle bediening.
"Ik wil graag een verblijfplaats huren, en uiteraard wat eten en drinken."

[Tasartir]

Tasartir loopt rustig door de gelagkamer op zoek naar een vrij tafeltje, en jawel, al snel kan hij gaan zitten.
Nadat Tasartir zijn omgeving in zich op heeft genomen samen met de personen om hem heen, loopt hij op zijn gebruikelijke rustige pas naar de toog en vraagt de vrouw die intussen aan de toog was verschenen om een glas water (zoals alle andere Doorns drinkt Tasartir alleen water.) en onderdak voor de vallende nacht, hij begint het al aardig koud te krijgen.

[Dyma]

Vannuit de donkere straten van Raganorck verschijnt in de deuropening een duistere figuur. Zijn blauwe ogen staren een ieder die hij langsloopt op merkwaardige wijze aan, alsof ze de diepte van je ziel proberen te peilen.

Bij de bar aangekomen gaat hij in een donker hoekje tegen de toog aan staan.

Wachten schijnt het enige te zijn dat hij doet.

[Bratar Duskourio]

Bratar kijkt eens naar de doorn elf die aan de bar is komen staan.
Hij is niet erg onder de indruk van zijn bebloede gezicht ,maar eerder wel van zijn verzoek.

"Een doorn elf die een kamer vraagt in een taveerne?" mompelt hij onhoorbaar voor anderen tot zichzelf.
Hier is iets mis mee.

Hij wacht tot de barvrouw weer tijd heeft voor hem en verduidelijkt dat hij als drank graag wijn wil.
En ondertussen houd hij de doorn elf in de gaten..

[Alena Mae Daynu]

Alena kijkt eens de gelagkamer rond terwijl haar vingers gedachteloos over de snaren glijden.
Een hoop vreemde figuren dwaalden hier rond.
Er stond een man bij de toog die de waardin duidelijk probeerde te maken wat hij wilde hebben. Hij straalde een massa aan kracht uit. Hoewel hij er vriendelijk uitzag besloot Alena dat ze hem een beetje eng vond.
Dan valt haar oog op de figuur die zich een weg baant naar de toog. Een lichte misselijkheid kwam opzetten en Alena moest haar ogen afwenden. Ze kon niet zo goed tegen bloed.
Dat was een doorn elf! Ze had er verhalen over gehoord, maar er nog nooit een gezien. Het was vreemd... doorn elven, kwamen die weleens in de stad?

De zachte muziek houdt op en ze neemt een slok van haar bier.
De schrik van afgelopen nacht was blijkbaar nog niet weggezakt. Alena viel weer terug in haar oude patroon van alle mensen om zich heen analyseren en beoordelen. Een vrij belachelijke gewoonte, vond ze.
Stil richtte ze zich weer op haar gitan.
Even er in komen. Dan kon ze zo kijken of ze een kostje bij elkaar kon spelen.
Wat kon ze eens zingen?...

Alena begint zachtjes te zingen in een vreemde taal, onderwijl spelend op de gitan. Het klonk vrolijk. Ze hield van dit lied.
_________________
Oh, really....

[caege]

Met een zwaai duwde Caege de deur open..
Hij keek glimlachend de gelagkamer in.

De warmte van het haardvuur kwam hem tegemoet en de lieflijke geluiden van een jonge vrouw die een instrument bespeelde streelden zijn oor.

Geweldig,het gevoel om terug thuis te komen..


Hij keek meteen richting toog om te zien odf danya er was, het meisje waar hij al geruime tijd een boon voor had,maar op het eerste zicht zag hij haar niet.
Nuja, ze kon overal zijn, de bedden makend of in de keuken, trouwens hij zou toch niet weten wat gezegt als ze voor hem stond..

Misschien zou ze hem wel gewoon vergeten zijn en hem als een standaard gast begroeten.. maar ja, voor haar was hij dan ook maar een standaard gast..
Achja, ..

Hij keek es of hij Faranyell of coldrin zag, maar dat was niet het geval.
Waren zij alweer op een avontuur vertrokken?
Wie weet..
In ieder geval was hij blij terug te zijn...

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aisthèsis:
De kamer leek vol te stromen en de tocht van de deur blies haar haren omhoog. Ze gluurde even naar de heer Witvloed die even een hand door zijn haar haalde terwijl hij nog steeds leek te wachten op een serveerder. Ze moest toe geven, het was geen lelijke man, jong van uiterlijk maar stokoud in ziel en toch kon ze dàt niet helemaal thuisbrengen. Eigenlijk snapte ze haar hele aanwezigheid hier niet meer, ze was hier opzoek naar een persoon, haar broer, maar waarom überhaupt hier? Wat had ze hier te zoeken, ze was op een vreemde man gestuit die alles behalve normaal was, ze dwaalde rond tussen Elven en andere vage wezens. De straten die continu veranderden, waardoor de weg onmogeljk terug was te vindne. In wat voor moeilijkheden had ze zich nu weer gestort? Onnadenkend was ze opgestaan en met lichte paniek werd de ruimte rondom haar drukkend, de gezelligheid en warmte sloeg om in een verstikkende en broeierige atmosfeer. De hoeveelheid mensen in één ruimte die allemaal door elkaar praatten.
Ga weg Aisthèsis, dacht ze, je hebt hier niets meer te zoeken...

[Dyma]

Dyma's aandacht werd afgeleid door de zachte klanken van een gitan. Een jonge vrouw zat aan de andere kant van de gelagkamer te spelen. Haar stem mengde zachtjes met de vrolijke klanken.
Op de een of andere manier werd hij aangetrokken door de mooie stem van het meisje.

Hij loopt op haar af, en gaat zo dicht bij haar zitten als mogelijk is in de drukke herberg. Zijn ogen sluitend geniet hij van haar muziek.
_________________
Alles dat je ziet is niet wat het lijkt te zijn...

[Samara Jalaya]

Mathilde schonk een groot glas wijn vol en overhandigde dat aan haar klant. "Een bed voor de nacht, geen probleem," zei ze. "We hebben kamers genoeg." Ze maakte een gebaar in de richting van een groot, houten bord dat naast de toog aan de muur was gespijkerd. Er hingen een aantal opzichtige, gietijzeren sleutels aan, gerangschikt naar kamer. "Zoekt u maar een mooie kamer uit," zei Mathilde. "Dat kost u twee zilverlingen per nacht, mijn dochter zal u schone lakens brengen. Oh, en de keuken serveert stoofvlees vandaag, als u ergens plaats neemt, dan breng ik u een bord."

Mathildes ogen gleden van de deur naar de vreemde figuur dat zich bij Bratar aan de toog had gevoegd. "Och, och, och, arme ziel," prevelde ze toen ze zijn gehavende gezicht zag. "U bent toch niet aangevallen door de Spinelfen of wel? Zal ik een warm compres voor u halen? Brandewijn tegen de pijn? Valiant! Valiant! Och, die luie man van mij is natuurlijk weer nergens te bekennen..."

[Uriel]

Borgas twijfelde. Syvinna, de stadswacht en de soldaat die haar achtervolgde bleven lang weg. Wat gebeurde er boven? Moest hij wel wachten of naar boven gaan?

Ondertussen werd de taveerne steeds voller. Vreemde figuren liepen de taveerne binnen, onverstoorbaar alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Een man met blauwe ogen die door je heen keken deed Borgas rillen. Hij moest diep ademhalen om de controle te herkrijgen. Een moment van zwakte in een overvolle taveerne zou fataal zijn. Hij mocht niet laten merken wat hij was. Hij wilde geen onschuldige slachtoffers maken, maar de spanning was om te snijden en de roep om bloed van het beest in zijn binnenste bulderde zwijgend in zijn oren. Hij kon bijna aan niets anders meer denken. Spanning, bloed, elfen in de stad, bloed, magisters, vreemden en dan plotseling hoorde hij de zachte tonen van een gitan. Hij leunde zwaar tegen de deurpost en ademde diep in en uit. Zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd. Hij concentreerde zich op de tonen van de gitan, niet stoppen, dacht hij, niet stoppen. Hij volgde de patronen van de muziek totdat ze zijn hart kalmeerden en hij weer durfde opkijken. Zijn ogen hadden z`n normale zachtgrijze kleur hervonden, maar hij wist dat hij niet veel langer wachten kon.

[caege]

Caege plofte neer op een stoel bij het haardvuur en besloot te wachten tot hij wat hoorde van zijn oude kompanen.
Hij nam zijn zijflesje en nam er een teug uit, de zware alcohol verwarmde hem evengoed van binnen als het haardvuur deed van buiten.

Hij bekeek ongeinteresseerd naar de meeste bezoekers, moe van de tocht..