Raganorck

[Coldrin]

'Heb ik jullie aandacht?' vroeg Coldrin terwijl hij naar de twee personen keek die bij hem aan de tafel zaten.

'Goed dan. Ik zal beginnen bij het begin. Het is een tijd geleden dat ik hier nog in Raganorck was, maar voor mijn vertrek was de stad al gevuld met haar geheimen en vreemde gebeurtenissen. Schaduwen zwierven door de straten. Spinelfen regeerden de wouden. Ik weet niet in hoeverre dit nog het geval is, maar ik heb lange tijd kunnen nadenken en al deze zaken staan met elkaar in verband.

Er zijn mij geruchten ter ore gekomen dat er een afscheiding is in de godsdienst van de Ene. Zij noemen zich de Grauwen? Ik ben op zoek naar een priester van de Ene. Zijn naam is Bardogon en zijn verdwijning ligt op het tijdstip van het verschijnen van de Grauwen. Misschien weten zij er iets meer over, misschien ook niet, maar ik word met aan de godsdienst van de Ene gelinkt, daarom kan ik niet bij de Grauwen gaan rondhoren.

Verder is er nog een man genaamd Galliminus. Deze man heeft vroeger met Bardogon samen een queeste opgelost. Misschien weet hij iets meer over de oude man.

Aan een tweede man zouden jullie moeten vragen of hij iets weet over de Hond zonder Naam. Deze hond is me dierbaar en heeft me enkele keren het leven gered. Misschien is hij al gestorven, maar ik geloof het niet. Het was een taaie rakker. De man die jullie misschien over de hond kan inlichten is Ckeetel. Zijn naam heb ik een keer opgevangen, maar ik weet niet waar ik hem zou kunnen vinden.

En ten derde. Als jullie iets over een zekere Echo horen, dan ben ik daar ook in geïnteresseerd.

Misschien voelen jullie wel iets voor die zoektocht.
Of heb ik me zo vergist en voelt de jeugd niets meer voor een beetje avontuur?

Coldrin wachtte het antwoord van de twee mannen af terwijl hij een slok van zijn bier nam.

[Samara Jalaya]

"Echo!" Toen ze de naam hoorde vallen keek Mathilde op. "Dat was de naam van dat aardige meisje. Bij de Ene, dat arme boskind... wat zou er van haar geworden zijn?" Mathilde zweeg toen de Gepokte begon te praten en verzonk weer in haar eigen gedachten. Danya... haar eigen kind... waar was ze toch? waar was ze toch?

[Uriel]

De Gepokte lachte, jeugd? Hij was waarschijnlijk ouder dan de man die tegenover hem zat, maar de haat had ervoor gezorgt dat hij nooit zijn training verontachtzaamd had.

"Ik heb betere dingen te doen dan als een speurhond aan uw leiband te lopen, heer. Noch de Ene, noch de Grauwen zullen mij iets vertellen en Galliminus, als dat de heer is die zich vaak in de omgeving van de verachtelijke Nachtstorm tiranne bevindt zal liever mijn hoofd op een staak over de stadswal doen paraderen dan dat hij een woord met mij wisselt."

"Ik dacht dat wij elkaar wederzijds van nut konden zijn, blijkbaar heb ik mij vergist en heeft u verder niets nuttigs in te brengen behalve dan het gewicht van uw beurs en laat ik daar nu allerminst gebrek aan te hebben."

[Jaap Stoel]

Nathan keek de oude grijsaard aan met een verbaasde blik. Het land waar hij eerder aangeland was had vreemde regels maar deze plaats was nog vreemder. Was het gewoon dat de lokale bevolking zomaar om dit soort gunsten ging vragen?

"Vermiste personen en huisdieren en personen zijn niet dingen waar een heer van mijn stand zich mee bezig hoort te houden." Dacht Nathan bij zichzelf.
"Hoe kunnen dit soort zaken mij helpen ooit weer naar huis te komen?"

Hij zweeg nog even terwijl zijn gedachten over het vertelde verhaal gingen. In zijn ogen waren het geen zaken van belang. Religie was niet iets waar hij in geloofde en een zwerfhond die iemands leven redt leek de man eerder overkomen als iemand die te diep in het glad had gekeken. Na een stevige slok van zijn mede waarvan de kwaliteit zijn eigen vragen opriep in Nathan besloot hij om maar eens door te vragen.

"En waarom is dit mijn zaak? Een vermist persoon lijkt mij iets voor de stadswacht en naar wilde dieren zoeken is al helemaal geen hobby van mij."

[Coldrin]

Coldrin begon te lachen om de reacties van de twee personen die naar hem geluisterd hadden.
'Is dat nu de persoon die juist nog over beleefdheid sprak. Ik heb nog een tijd geweten waarin iedereen elkaar hielp zonder er iets voor te vragen of zich er zelfs maar vragen bij te stellen.'

Hij wendde zich tot de gepokte en keek de man in zijn ogen. 'Ik ben u niet van nut? Misschien niet, misschien wel, wie zal dat zeggen. Ik niet, want ik weet zelfs niet welk nut gij voor mij in gedachten had.

Coldrin keek de jonge edelman aan. 'Een normale verdwijning zou een zaak voor de stadswacht zijn, maar zoals ik al uitgelegd heb, is hier niets normaal. Er zijn strijdende partijen, ze strijden natuurlijk niet openbaar, maar ze zijn er wel en waarschijnlijk heeft de stadswacht al een kant gekozen. Dan is er nog een klein probleempje waarom ik niet bij de stadswacht kan gaan aankloppen.
Ik heb geruchten gehoord over de haat jegens Elfen die begint op te laaien.'

'Vrouwe, nog twee kroezen,' riep Coldrin naar de waardin. Hij legde wat muntstukken op tafel, veel teveel voor de drank die hij besteld had, en stond op.
'Misschien had ik niets moeten vragen en zelf gaan zoeken.'
Hij wankelde van de tafel weg terwijl zijn hand het gevest van zijn zwaard vastgreep, een zilveren gloed kwam zachtjes uit de schede tevoorschijn.
Coldrin grinnikte.

[Lorna dane.]

Lorna kwam terug naar beneden, vanuit haar kamer.
Een kort slaapje hafd haar deugd gedaan.

Haar malien was op haar kamer gebleven, net als haar zwaard, een dolk zou genoeg moeten zijn in deze plaats waar geen gevaar te verwachten viel.


Ze wachtte aan de toog om even een pul bier te bestellen...

[Jaap Stoel]

Nathan wreef met zijn duim en wijsvinger over zijn ogen in een poging orde te sheppen in zijn verwarde geest. Hij was het nog steeds niet gewend om van wereld naar wereld te reizen waar de regels over omgang en beleefdheid elke keer weer verschilde. Zonder te antwoorden keek hij de oude man na terwijl deze vertrok.

Hij dronk de laaste paar slokken van zijn mede vlug weg en na de gepokte met een knik te groeten verliet hij de kroeg weer hoewel hij niet wist waar hij naartoe zou gaan.


Vertrekt naar : Doelloos dwalend - De hoofdstraat

[Uriel]

De Gepokte knikte terug, jammer, geen kans om de vreemdeling uit te horen, maar welicht dat zich ooit nog wel eens een kans voordeed. Hij had nog steeds geen antwoord op het onbestemde gevoel dat hem in de eerste plaats het kasteel had doen verlaten en dat stoorde hem.

Hij keek opnieuw de taveerne rond tot hij Lorna Dane weer zag staan aan de toog. Ditmaal zonder malien en zwaard, waarschijnlijk had ze hier dus een kamer. Geen enkele krijger zou anders haar wapenrusting thuis of onbeheerd achter laten. Haar had hij wel goed ingeschat, daarvan was hij overtuigd.

[Malevijn van Heisterbach]

Malevijn dacht even na. Ja, waar zou hij heen gaan? Hij kende maar weinig mensen in de stad. Hij kwam er alleen als het hoogst noodzakelijk was. De enclave in de Wilde Wouden was grotendeels zelf voorzienend, maar soms hadden ze toch behoefte aan meer gespecialiseerde arbeidskrachten en diensten; dat soort zaken waren alleen in de stad te vinden.

"Ik ken een ... sympathisant die hier in de stad woont, maar deze man is erg gesteld op zijn privacy. Als u ons zou willen excusren, mijnheer." Dit laatste zei hij misschien iets te nadrukkelijk tegen Reynaardt.

Hij legde een koperstuk op tafel voor zijn wijn. Voordat hij opstond keek hij nog even de taveerne rond. Hij wist niet wat het was, maar er hing een soort dreigende atmosfeer. Zijn nekharen gingen overeind staan toen hij een man met een door de pokken aangevreten gezicht zag zitten staren. Het was ongeveer hetzelfde dreigende gevoel dat je kreeg vlak voordat de eerste pijlen van de Spinelfen over de muren zoefden. Malevijn moest zich dwingen weer weg te kijken anders zou de man hem vast hebben opgemerkt. Hij stond op en begon langzaam zijn cape recht te trekken en zijn handschoenen aan zijn slanke vingers te schuiven.
_________________
Voor eer en gerechtigheid

[Reynaardt La Coste]

Reynaardt voelde zich beledigd. Die jonge snuiter dacht zeker dat hij geen geheimen bewaren kon. Dat kon hij prima, mits ze met genoeg financiele middelen bedekt werden.

"Nouja zeg! Ik doe hier mijn best voor jullie, biedt jullie kansen aan waar anderen alleen maar van kunnen dromen en dan wordt ik zo aan de kant gezet! Ik dacht het niet, he meneertjes."

Op dat moment wist hij dat hij te ver ging en dat zijn kansen verkeken waren om hier ook nog maar enigszins beter van te worden, maar de kansen die hij hier door zijn vingers voelden glippen en het gratis bier maakte hem roekelozer dan goed voor hem was. Al zijn jarenlange opgespaarde grieven tegen de rijkelui van de stad kwamen er in een keer uit. Alle beledigende opmerkingen die hij had moeten slikken, terwijl hij wist dat hij eigenlijk van veel betere komaf was dan de omhoog gevallen rijkelui`s zoons die de hoerekasten van Raganorck bezochten hadden zich opgehoopt achter een dam van charmante grijnzen en zelf aangeleerde etiquette; een dam die nu barstte.

"Jullie kunnen twee kanten met mij uit, weet je, maar als jullie mij niet vertrouwen, kijk dan ook niet raar op als ik ook werkelijk onbetrouwbaar wordt. Ik snap niet waarom ik hier behandeld wordt alsof ik naar rotte vis stink alleen maar omdat ik niet in zo`n net apepakje loop. Ik ben hier niet de vreemdeling van buiten de stad met teveel goud in zijn beurs dan goed voor hem is," spoog hij richting Ignatius "en ik ben hier niet de insluiper die denkt dat blauw bloed genoeg is om lomp te kunnen zijn!" slingerde hij Malevijn naar zijn hoofd.

Hij was opgestaan en stond met een rood aangelopen gezicht te stampvoeten.

"Als jullie het werkelijk zo willen hebben, denk dan maar niet dat ik ooit nog eens een poot zal uitsteken om jullie omhoog gevallen achtersten van een gloeiend hete plaat te redden! Ik mag in jullie ogen dan maar een gewone vent zijn, dat wil niet zeggen dat jullie zo neerbuigend moeten doen! Wie zorgt er voor jullie vreten, he? Wie zorgt ervoor dat jullie je rijke decadente leventje zorgeloos kunnen voortzetten tot je verzuipt in je eigen vettigheid, nou?! Wij toch zeker? De gewone zwoegende burgers die iedere dag maar weer moeten zien waar ze hun eten vandaan halen en van `s ochtends vroeg tot `s avonds laat aan het werk zijn om niet van de honger om te hoeven komen."

Hij richtte zich met een zwierig armgebaar tot de rest van de taveerne. "Zie ze daar toch zitten, de hoge rijke heren van Raganorck! Te goed om te praten met een gewoon burger. Is dat nou de elite die wij met hard werken in stand houden? Zie ze daar zitten de parasieten die leven van onze centen?! UITVRETERS! Dat zijn het!"
_________________
~ Voor een hand vol koperstukken ~

[Ignatius]

Ignatius had geen idee waar deze explosie aan emotionele reacties vandaan kwam.
"Stel je niet zo aan, meneertje," zei hij op kalme maar erg dwingende toon.
"denk je nu echt dat ik met je zou zitten bier drinken als ik zou vinden dat je naar rotte vis ruikt ? Denk je dat ik je mijn goud zou toevertrouwen om een persoonlijk bericht over te maken als ik zou denken dat je een onderkruiper bent ?"
Hij stond nu ook recht en gebaarde naar Malevijn "Al wat deze heer vroeg was om ons even te excuseren. Als je dat niet kan aanvaarden, moet ik dan de conclusie trekken dat je inderdaad niet te vertrouwen bent en hier een kans laat liggen ?"
Ignatius deed heel hard zijn best om niet zelf kwaad te worden, maar hoewel zijn stem redelijk kalm bleef sloeg zijn gezicht toch lichtjes rood aan.
Hij hield er niet van voor rijke snuiter te worden uitgescholden. Het goud dat hij bij zich had was alles wat hij bezat, en eenmaal dat op was, was hij ook op andere inkomsten aangewezen, alleen wist hij nog niet wat dat zou worden. Dat waren zorgen voor later.
"Kom, laat ons gaan." zei hij zachtjes tegen Malevijn "Ik vrees dat je door de uitspattingen van onze jonge vriend hier al meer aandacht hebt getrokken dat goed voor je is"

[Crimson Amadea]

(oc: excuses, tentamenweken kwamen voorbij)

Amadea was wat in gedachten verzonken geweest. Toen Lunea vertrok keek ze even vreemd naar haar oude vriendin, dit was niet zoals ze haar gekend had, het zou wel erg belangrijk zijn dacht ze als ze zomaar opstapte.

Ze waren nu nog met z'n drieen aan tafel, over enkele uren als het goed is weer met z'n vieren in la belle dame. Ze richtte zich tot Siobhan.
"Uw hulp zou zeker welkom zijn, en de uwe ook." sprak ze het laatste tot Tintagel.

"Kunt u la belle dame vinden?" vroeg ze aan Tintagel. "Dan is het misschien een goed idee als u met uw connecties samen met Siobhan op zoek gaat naar informatie over Evelyn, als ze nog in de stad is. Dan zal ik pogen William weer te vinden, ik heb hem al vaker gevonden in de stad maar wist tot nu toe nog niet waarom. Vervolgens kunnen we elkaar dan ontmoeten in la belle dame, Lunea zal zich daar ook ongetwijfeld bij ons weer vervoegen."
Ze liet haar stem zeker klinken, echter zo zeker was ze helemaal niet. Deze Lunea was niet geheel de Lunea die ze kende, ze was verandert. Daarnaast was het een goed idee dat ze alleen de straten op ging, om William niet af te schrikken maar ook om zichzelf te voeden. De maaltijd had geholpen, maar kon niet de honger wegnemen, het was slechts een kort uitstel en onderhand vermoedde ze dat haar gelaat ook al aardig bleek aan het worden zou zijn.

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan glimlacht en wendt zich tot Amadea.*
"Dat is goed. Ik zal haar vinden."

*En tot Tintagel*
"Heer Tintagel, de naam is Siobhan n'ha Marguerida, Ontzeggende uit Thendara op Darkover. Komt het u uit, met mij samen op zoek te gaan naar informatie over Evelyn? Ik hoop dat u hier een beetje bekend bent, want ik ben zojuist hier gearriveerd en ken geen van de plaatsen die genoemd werden."

*Zij glimlacht weer en wacht af.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Coldrin]

De hint die Coldrin de twee mannen gaf, leken ze niet te begrijpen. Hij trok zijn schouders op en liep de taverne uit. Hij zou wel andere mannen of vrouwen vinden die hem konden helpen. Dat moest wel.
Misschien vond hij nog wel wat van zijn oude vrienden.

=> naar Gannon, de hoofdstraat

[Reynaardt La Coste]

Reynaardt stopte midden in zijn zin en liet verbaasd zijn handen zakken. In plaats van kwaad op hem te worden, probeerden ze hem te kalmeren? De verbazing was sterker dan de plotselinge woede.

Mopperend propte hij zijn handen in de zakken van zijn mantel.

"Nu, vooruit dan maar... Maar denk maar niet dat ik jullie vertrouw hoor en zeker hem daar niet." Zei hij met een hoofdbeweging naar Malevijn.

Hij stond een beetje te draaien en vroeg toen onzeker: "Dus ik ga mee?"
_________________
~ Voor een hand vol koperstukken ~