Raganorck

[Uriel]

De Gepokte zag Lorna de taveerne inlopen. Hij besloot nog niet te reageren. Ze zou hem vanzelf wel zien zitten. Ondertussen had hij mooi de gelegenheid om haar eens rustig te observeren. Hij wilde graag weten met wat voor iemand hij van doen had. Iedereen was te manipuleren, het was alleen een kwestie van de goede drukpunten te vinden.

De twee edelen bleken niet bepaald met elkaar in contact te komen. Jammer, hij had nog wel iets kunnen leren door alleen al naar het tweetal te luisteren. De jongste van het stel stond er een beetje beteuterd bij. Als de Gepokte hem goed inschatte zou de jongeman dit wel eens als een zaak van eer kunnen opvatten. Genegeerd worden ten faveure van een burger. de Gepokte grijnsde. Als de adel elkaar zo behandelde zou het hem weinig moeite kosten om het vuur zodanig op te stoken dat de hele Nachtstorm tyrannie in vlammen ten onder ging.

Hij kon het niet nalaten. Net hard genoeg zodat Malevijn het hoorde zei hij: "U wordt genegeerd heer, wat een schande...."

Het leek alsof hij het voor zich uit mompelde, maar hij wist dat de jongeman het wel gehoord moest hebben.

[Ralvin DelTramos]

Ralvin dacht even na over dit onverwachtte voorstel. Hij kende deze vrouw nauwelijks, maar meteen bood ze hem een slaapplaats aan. Dat kon gewoon een zeer vriendelijk voorstel zijn, of iets anders... Toch was hij niet van plan deze aardige dame te beledigen door bruut haar voorstel af te wijzen.

Subtiliteit was dan niet een van Ralvin's sterkste kanten, maar hij deed zijn best. "Mevrouw! Dat is wel een zeer vriendelijk voorstel!", riep hij dan ook uit, zijn gewoonlijke blije lach op zijn gezicht. Het was toch fijn om te merken dat er misschien ook nog gewoon aardige mensen waren die onbaatzuchtig hoop aan boden. Toch had hij het idee dat het niet zomaar een twee drie kon aannemen. "Voor vanavond had ik al iets in gedachten, maar indien uw voorstel blijft gelden zal ik er misschien in de toekomst dankbaar gebruik van maken." Hij gaf vrolijk een klopje op de schouder van de dame.

"Maar goed. Nou hebben we het wel gehad over mijn beroep, maar wat doet u eigenlijk voor het leven?"

Hij keek even rond de gelagkamer. "Misschien zo maar eens wat gaan doen voor de kost! Geen idee waar mijn collega's uithangen maar alleen kan ik ook wel een wijsje spelen en misschien wat muntstukjes verdienen". Hij zuchtte theatraal en lachtte daarna breed.

[daeri]

Nienna zuchtte, "Mijn werk doet er niet toe.. het is zelfs strikt geheim!" ze lachte. Ze keek Ralvin aan, "Ga maar aan het werk, ik heb ook nog veel te doen" ze gaf hem een knipoog en stond op, "Het was een prettig gesprek, ik zie je hier vast nog wel eens.." ze zei hem gedag en liep de Taverne uit.

((Naar: Gannon; de Hoofdstraat, Op de straat))

[Reynaardt La Coste]

Reynaardt trok even een wenkbrauw op.

"Ik geloof dat die heer u net aansprak, heer Ignatius..."

Hij gaf een kort hoofdknikje naar Malevijn. Hij kon hem niet zomaar een stoel aanbieden, hun bierpullen waren alweer bijna leeg en klaarblijkelijk stond Ignatius op het punt te vertrekken, maar deze jongeman kon hij toch ook niet zomaar negeren? Hij wachtte even af om te zien wat Ignatius ging doen en nam een slome teug uit z`n pul bier om tijd te rekken.
_________________
~ Voor een hand vol koperstukken ~

[Ignatius]

"Excuseert u mij, ik was even met mijn gedachten ergens anders. Gaat u gerust zitten." Ignatius wees Malevijn een lege stoel aan.
Hij keek even in zijn lege kroes. Toch maar beter even passen, dacht hij, want hij voelde hoe hij lichter werd in zijn hoofd. Het zou nu misschien ook niet zo'n goed idee zijn om te gaan gokken.
"Ik kom inderdaad van ver, en hoop het ook ver achter me te kunnen laten." antwoordde hij.

[Ral'Ysa Tharoïn]

((Gannon; de hoofdstraat - Op het plein --> De taverne - Gelagkamer))

Fin Rwynn:
Doorweekt kwam Fin de taverne binnen via een openstaande raam. De deur had hij nooit zonder hulp open kunnen doen, maar sinds de mens hem niet meer zag, werd dat erg moeilijk. Hij ging rillend op de vensterbank zitten, tevreden met de aangename warmte die hem tegemoet kwam. De ruimte was gevuld met opgewekte stemmen en wist de donder op de achtergrond te verbloemen.
Hij wringde zijn broekspijpen uit en trok zijn knieën tegen zich aan terwijl hij zijn armen erom heen sloeg.
Het was opmerkelijk hoezeer iedereen met zichzelf bezig was, om niet eens een kabouter te kunnen zien. Hij grinnikte, hoeveel miste de mens wel niet? Fin had opgemerkt dat de mens het moois wat de wereld hen schonk, wat zelfs in deze vervelende stad te zien was, niet zagen. Hij was opgestaan en keek even de ruimte rond en riep hard: 'Open toch eens je ogen mensen, LEEF!'

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Verbaasd ziet Siobhan Lunea vertrekken. Vreemd volk, het ene ogenblik word je als vriend behandeld, het volgende ziet men je niet meer staan. Op haar wereld is dat wel anders. Maar goed, andere werelden, andere gewoontes. Siobhan kijkt de resterende aanwezige van "De Scharlaken Vijf" aan (ooc: Amadea als ik het wel heb) en zegt:*

"Ik begrijp dat het moeilijk is, de hulp van een vreemde aan te nemen. Het was slechts een vriendelijk aanbod. Mocht mijn aanwezigheid niet gewenst zijn.. even goede vrienden. Dan ga ik verder."

*Siobhan wacht het antwoord af...*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Malevijn van Heisterbach]

Malevijn kookte bijna van woede toen hij achter zich iemand eerverlies hoorde suggereren, Hij draaide met een ruk zijn hoofd om, maar zag alleen een man met een van de pokken geteisterd gelaat die voor zich uit staarde richting de deuropening. De man scheen verder geen aandacht aan hem te besteden.

Geschrokken van het pokdalige gezicht draaide Malevijn zich weer om. Zijn woede zakte toen de heer hem een stoel aanboodt.

"Gaarne ga ik zitten heer." Hij nam plaats aan het tafeltje bij de twee andere mannen. De andere man was overduidelijk van hier, een burger en niet zo`n welvarende ook te oordelen naar zijn uiterlijk. Waarschijnlijk een gehuurde knecht van de heer die tegenover hem zat.

"O, maar laat ik mij eerst even voorstellen. Mijn naam is Malevijn van Heisterbach. Ik ben in de stad voor ... zaken." Bijna had hij zich versproken en alles bij voorbaat al verprutst. Gelukkig kon hij nog net op tijd zijn tong in bedwang houden.

"Een tragisch verleden heer? Die maken uiteindelijk de mooiste legenden. Uw reis zal vol gevaren geweest zijn, nietwaar? Bent u door de Wilde Wouden getrokken?"
_________________
Voor eer en gerechtigheid

[Ral'Ysa Tharoïn]

Fin Rwynn:

Het onweer was onderwijl opgehouden en ook de taverne leek wat leger te worden. Hij sprong van de vensterbank en met een doffe plof kwam hij met twee voeten terecht op de houten planken, die zich over de vloer heen uitstrekten. Misschien kon hij wat te drinken wegsnaaien, of wat kruimeltjes rapen. Na die paar kruimels op straat had hij nog niets gegeten.
Om te voorkomen dat hij omver gelopen werd door mensen dook hij snel onder een stoel en keek toe. Het was misschien toch iets te druk.
Een waarschuwende achtertoon in zijn hoofd deed hem van zijn plaats opspringen. Golven van drang om de persoon in nood te helpen werd steeds groter... verdomde huiskabouterschap, wanhoop was de eerste die hem altijd wist te bereiken en hem tot handelen wist te zetten. Hij liet zijn honger gevoel varen en zette het op het rennen, trok een vrouw aan haar rokken, 'mijn lieve vrouwe, zou je misschien die deur voor me open willen doen?'
Ze leek hem op te merken en staarde hem met open mond aan, haar ogen vergrootte zich en ademloos hield ze haar glas wijn in haar hand, die ze zo scheef hield dat het er bijna uit viel.
'Alsjeblieft? Ik moet opschieten.' Het was werkelijk voor het eerst dat Fin zo op die manier had moeten smeken tegenover een mens.
'Natuurlijk wil ik dat' zei ze verward, niet helemaal wetend wat ze zag.
'Hartelijk dank' hij glimlachte, ze had mooie zwarte lokken en heldere donkere ogen. Hij wenste haar al het geluk toe en hij wist dat ze die ook zou vinden. Hij rende de deur door en rende door de straat op, roffelend over de natte straattegels.

((Taverne - Gelagkamer --> Binnenplaats en Grote hal - de paleispoort))

[Tintagel.]

Tintagel groette Lunea toen ze vertrok. Nu wachtte hij op een teken van amadea, crimson, of wat was haar naam nu...

Ook Siobhan bleef opvallend stil, op die manier ging er niet veel gedaan worden natuurlijk...

"Hoe gaan we dit aanpakken dames?" vroeg hij, hij wist zelf niet hoe die william eruit zag dus hij kon moeilijk zelf gaan zoeken..

[Ignatius]

Ignatius knikte beleefd naar Malevijn.
"Aangenaam, ik ben Ignatius d'Otre. Mijn verleden wil ik liever vergeten, de reden daarvoor is geheel mijn zaak... De Wilde Wouden, zeg je ? Neen, ik kan me niet herinneren daardoor gekomen te zijn, ik vermoed dat ik me zoiets wel zou herinneren. Ik ben hier vroeger nog wel eens geweest, heel kortstondig, weliswaar, maar hetgeen ik van de stad heb gezien was genoeg om mijn nieuwsgierigheid te prikkelen. Vandaar dat ik ben teruggekeerd. Wat voor zaken doet u precies als ik vragen mag ?"

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan wendt zich tot Tintagel.*
"Aangezien ik deze wereld net pas betreden heb, zou wat goede raad inderdaad niet slecht zijn. Daar komt nog bij dat de dames mij nog niet hebben gezegd, of zij mij en mijn zwaard kunnen gebruiken. Daar wacht ik nu op. Ook zou ik mij graag om een slaapplek willen bekommeren aangezien ik een lange, zware reis achter de rug heb."

*Zij kijkt nog eens richting Amadea en wacht daarna af.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Lunea]

(( Lunea van taveerne naar de stadwallen op de wallen..))

[Coldrin]

De Spinelfen hebben mijn geest gevangen gehouden, maar ik wist te ontstappen uit die donkere kerker die uiteindelijk enkel mijn eigen lichaam bleek te zijn.
Hun woede was groot en ze probeerden me opnieuw te vangen met hun kwaadaardige machten.
Hun invloed op me was sterk en ik werd gevangen genomen door één van hun gezanten toen ik door de donkere straten van Raganorck dwaalde.
Ik werd geblinddoekt en mijn handen werden op mijn rug gebonden met de stevige grijze touwen, gemaakt van hun rag.
Mijn leven was niet veel meer waard en ik was dan ook verbaasd dat ze de moeite namen om me mee te nemen naar hun holen. De liggen van deze holen is me tot op heden nog steeds niet duidelijk. Ze zullen niet op de oude plekken liggen in het Wilde Woud of misschien toch wel? Ik weet het niet meer. Mijn geest is niet meer wat hij ooit was en zo ook mijn lichaam.
De Spinelfen wisten van de oude wonde in mijn been en gebruikten deze om me te martelen. Dag na dag, uur na uur, folterden ze me. Minuut na minuut stelden ze me steeds opnieuw dezelfde vraag. ‘Waar is de koningin?’ En mijn antwoord was steeds hetzelfde: ‘Welke koningin?’
Uiteindelijk gooiden ze me in één van hun ijzige kerkers waar de dooi nooit kwam en de wachters nog minder en dat is de enige reden waarom ik ontsnapt ben. De koude had het ijzer al jarenlang aangetast en toen ik in de kerker terecht kwam, hoefde ik enkel tegen de deur te duwen zodat deze uit haar hengsels viel. Misschien bestond er dan toch een God, want die hoop had ik al lang opgegeven.

Ik liep door gangen waar nooit een mens gekomen was en plots bevond ik me niet meer in het doolhof van de Spinelfen, maar op een plek die niet te beschrijven was. Na een tijd hier rond gedwaald te hebben, bevond ik me plots terug in het woud dat ik kende uit mijn eerdere avonturen: het Wilde Woud met daarachter de stad die ik zo haatte. De stad die ik verachtte en verafschuwde, want deze stad had me zowel liefde gegeven als tot wanhoop gedreven. Ze had me pijn doen lijden op alle mogelijke manieren, maar toch is de roep van Raganorck sterk en mijn wil maar zwak. Daarom ben ik terug gekomen om het smachten naar de stad in te lossen en oude vrienden opnieuw te ontmoeten. Ik hoop alleen dat ze nog leven.

Coldrin sloot het kleine boekje dat voor hem op de tafel lag en bleef een tijd naar de gesloten omslag staren. Toen opende hij het opnieuw en scheurde de bladzijden eruit. ‘Verleden of droom, ik weet het niet meer,’ mompelde hij voor zich uit. ‘Het enige dat telt is het heden.’
Hij hield de papieren boven een kaarsvlam en keek hoe ze krulden in het vuur en een zwart rookpluimpje zich vermengde met de rook in de gelagzaal.
Toen stond hij op en liep mankend naar de toog. ‘Weet u waar ik Bardogon kan vinden?’ vroeg hij misschien wat luider dan de bedoeling was. ‘Bardogon de priester van de Ene God? Ach,’ vervolgde hij stiller. ‘Misschien is de oude rakker al wel dood.’[/size][/size][/size]

[Samara Jalaya]

(( ooc: een hele stomme vraag, maar was Coldrin niet blind geworden? ))

Mathilde keek op en even was er een adempauze, terwijl haar gedachten naar de herinnering zochten. Ze kende de man die haar net had aangesproken... zijn stem kwam haar bekend voor en vooral... vooral zijn haar. Opeens wist ze het weer. "Meneer de Smid!" zei ze opgetogen. "Dat is een poos geleden! Hoe maakt u het?" Ze schonk in één armbeweging een kroes schuimend bier vol en zette die met een vriendelijk (maar zelfverzekerde) klap voor de smid neer. "Alstublieft," zei ze. "Van het huis."

"De man die u noemt..." Mathilde groef in haar geheugen. "Ik geloof niet dat ik zijn naam ken... wellicht zou u navraag kunnen doen in het Huis van de Ene God of de Bibliotheek, dat zijn trekpleisters van verdwaasde oude zielen."

Ze draaide zich om, bedacht zich en wendde zich weer tot Coldrin. "Zeg, meneer de Smid," zei ze. "De laatste keer... er was zo'n aardig meisje bij u... beetje verwilderd... sandalen... grote boog..." Ze trok haar wenkbrauwen vragend op.