Raganorck

[Crimson Amadea]

Even keek Crimson op en vluchtig om zich heen, het was alsof haar iets toegefluisterd werd, iets bekends maar ze kon niets ontwaren. Vast een hersenspinsel, ze voelde zich al ongemakkelijk, de drukte waar ze simpelweg niet (meer) aan gewend was speelde haar vast parten dacht ze.

Ze knikte als antwoord en volgde Tintagel, hij begeleidde haar naar een leeg tafeltje in de buurt van het haardvuur. Misschien dat haar koude lichaam nog wat zou opwarmen erdoor, alhoewel ze het ergens betwijfelde.
Bij het tafeltje aangekomen ging ze zitten en glimlachde wat verlegen naar haar begeleider. Met zachte stem sprak ze: "Het is een tijdje geleden dat ik zo onder de mensen was." In haar gedachten voegde ze daar aan toe, denk ik.

[tintagel.]

Tintagel ging eveneens zitten.Zijn knieen raakten even de hare en met een verontschuldigend knikje zette hij zich iets achteruit.
"Wat bedoelt U?" vroeg hij vriendelijk.

Hij legde zijn hand op de tafel en keek haar even bemoedelijk aan.
"Vertelt u even uw verhaal, ik zal u niet onderbreken..."

[Crimson Amadea]

Uit beleefdheid glimlachde ze even een 'het geeft niet' glimlach, maar toch deinsde ze even terug, de glimlach was een automatisme.
Crimson schudde haar hoofd, de blonde lokken dansten even in het licht van de vlammen van het haardvuur en weerkaatsten deze. "Ik vrees dat even inderdaad de juiste bewoording is, zoals ik reeds eerder zei, ik kan me niet meer precies herinneren we ik ben.... of waar ik vandaan kom." voegde ze na een korte aarzeling er aan toe, in haar gedachten speelde echter de echte aarzeling, of wat ik ben, galmde het door haar hoofd. De avond dat ze bijgekomen was, de smaak van bloed in haar mond en de man die aan haar voeten lag, schijnbaar levenloos. Van voor die tijd had ze geen herinneringen leek.
"Het eerste dat ik me herinner is dat ik bijgekomen ben, hier in Raganorck, zonder te weten wie ik ben of waar ik was. Sindsdien heb ik gepoogd te overleven..."
Overleven ja, in het Duistere District, haar toevlucht in het Hof der Doden. De lousche types zoveel mogelijk ontwijkend, maar dat kon ze hem toch niet vertellen? Wat zou hij wel niet denken als ze de waarheid verhaalde aan hem, de man op de grond, geen beweging meer zichtbaar....

[tintagel.]

Hij volgde haar woorden en verbrak even snel zijn belofte.

"Maar u moet toch ergens familie hebben? Iemand die van u houd of voor u zorgt?""

[Malevijn van Heisterbach]

Malevijn bekeek het volk in de taveerne vanaf zijn plek op de onderste trede. Hij knikt vriendelijk naar de waardin en loopt dan trots naar de bar. Daar besteld hij een glas rode wijn. Met zijn rug naar de bar wacht hij even totdat het glas hem gebracht wordt. Ondertussen haalt hij zijn vingers door z`n lange blonde haar.

Dit zou een plaats kunnen zijn waar Wolfhart tijdens een van zijn campagnes onderdak vond of een plek waar Merantor zich schuilhield voor de mannen van de koning. Ooit zelf een van de ridders van het vurig zwaard, maar gedwongen te leven als een bedelaar vanwege zijn liefde voor de vorstin.

Daar die man in die donkere mantel. Zo zou Merantor ook uitgezien kunnen hebben.

"Uw wijn heer." Klinkt het achter hem. Malevijn schrikt op. Hij draait zich om en legt een koperstuk op de bar. Daarna neemt hij zijn glas en gaat aan een tafeltje zitten. Hij laat de wijn in het glas draaien en kijkt er doorheen. Hij ziet de taveerne door een rode waas en hij glimlacht. Wolfharts gezichtsvermogens in zijn befaamde bloedwoede moet hierop hebben geleken.
_________________
Voor eer en gerechtigheid

[Crimson Amadea]

De blonde dame schudde haar hoofd. "Niet zover ik weet en als ik wel familie heb, dan vrees ik dat ze met mijn herinneringen verdwenen zijn."
"Heeft u familie, minstreel?"
Crimson kijkt hem wat bestuderend aan. Ze voelde zich nog steeds niet op haar gemak in het geroezemoes van al die mensen en ze speelde wat met een ring om haar vinger uit nervositeit.

[Tintagel]

Tintagel sc hrok even dat ze nu de rolle omdraaide.
Dat zou het lied niet ten goede kome,n uiteraard.
Hij glimlachte even schuchter.

"Hoe kan een kind van de straat nu een familie hebben? Mijn werk is dat van een fluitist,waarvan men zijn liedjes na een paar maanden reeds kent en men verder reizen moet, op zoek naar nieuw publiek"

[Crimson Amadea]

Ze glimlachde even om zijn reactie, blijkbaar was hij niet gewend om over zichzelf te verhalen. Wel ironisch, ze kon de humor er wel van inzien. Meneer de straatmuzikant die verlegen word als het over hem gaat in plaats van een ander.

"Dat klinkt als een eenzaam bestaan." sprak ze.
"Maar ken jij dan je familie niet of zijn deze er niet meer?"
Haar ogen stonden wat droevig als ze dacht hoe zijn leven dan moest zijn, zonder vrienden waar hij op terug kon vallen, in iedere stad altijd weer een nieuw gezicht en zodra zijn liederen bekend zijn blijkbaar geen waarde meer hebben.
"Vrienden misschien, een thuis om naartoe terug te keren?"
Bij het spreken van deze woorden voelde ook zij zich wat verdrietig, ze verlangde naar iets bekends, personen, een plek om naar terug te keren. Zonder leek het bestaan zo leeg, zo zonder waarde. Hij zou een lied over zichzelf moeten shrijven.

[Tintagel.]

Hij dacht even aan zijn vriendenkring en gaf glimlachend toe.
"Natuurlijk heb ik wel vrienden, meestal kroegbazen die me verwelkomen wanneer ik in de buurt ben met nieuwe liedjes, of diensters enzo, maar als je geen vaste stek hebt dan heb je ook weinig vaste vrienden.
En mijn familie, ach ,daar heb ik het liever niet over..."

Hij zweeg even, een pijnlijke stilte veroorzakend..
"Maar euh, wat zijn jou verdienstes eigenlijk?" vroeg hij plost om het gesprek weer op gang te brengen.
"Hoe kom jij aan je boterham?"

[Crimson Amadea]

Crimson nam de plotselinge verschuiving van het onderwerp naar haar weer toe als zijnde dat Tintagel verder niet besproken wenste te worden.
De vraag die hij echter stelde was lastig te beantwoorden, tja, wat deed ze eigenlijk om te overleven.
"Toen ik bij bewustzijn kwam had ik nog een buideltje met genoeg muntstukken om me een tijdje vooruit te helpen, ik heb niet veel nodig om te overleven. Echter dat buideltje is inmiddels leeg en ik moet nu toch gaan kijken of ik aan verdiensten kan komen, ik bedel niet nog steel ik. Het gaat echter lastig worden vrees ik, af en toe heb ik het geluk om op straat wat te vinden en af en toe heb ik wat weten te verdienen door boodschappen over te brengen of pakketjes af te leveren. Op de markt, bij de kooplui wanneer ze zelf niet weg kunnen van hun kraam maar toch iets afgeleverd moeten hebben naar een andere koopman, je kent het wel."

Ze zuchtte even. "Tot nu toe was dat genoeg een aanvulling, tot ongeveer vorige week, ik zal nu echt op zoek moeten. Misschien dat ik iets nuttigs kan doen, hopelijk iets bij een atelier, naaiwerk. Dat is iets waar ik blijkbaar kundig in ben, of misschien teksten overschrijven. Dingen die ik thuis kan doen zonder al te veel onder de mensen hoeven te zijn. Zoals gezegd, ik heb niet veel nodig."
Ze glimlachte wat schuw in de hoop dat haar antwoord hem genoeg bevredigde. Veel viel er simpelweg niet te vertellen.

[Lunea]

Lunea was blijven staan waar ze stond en staarde voor zich uit, een enkeling keek naar de vreemd uitziende halfork maar verloren al snel intresse. Lunea zag hoe ooit haar goede vriendin in gesprek was met een vreemdeling. Had ze zich vergist? Eerder die avond had ze gedacht Davira te hebben gezien en nu Amadea. Kwamen de geesten van de Scharlaken vijf haar gek maken? Ach, dat kon er ook nog wel bij. Lunea's gedahcten reisden terug naar een gelukkiger tijd.. de scharlaken vijf een hechte groep vrinden die onder leiding van William wel eens een goed avontuur beleefden. Ze zag de lachende gezichten van haar kameraden en ergens daar tussenin ook die van Arnmack. Nu was alles anders, die Lunea van toen was dood voor de wereld, zonder emoties is het leven een eenvoudig ademhalen en toeschouwen, precies dat wat ze nu deed.. adem halen en toeschouwen.

De ogen van de halfork vestigden zich weer op de daadwerkeloijke omgeving en lieten de beelden van het verleden vervagen in de rokerige ruimte van de gelagkamer. Hoe erg ze ook probeerde om het gezicht van de blonde vrouw aan de tafel aan het einde van de zaal te vervormen in dat van een vreemde, het lukte haar niet. Amadea, het was haar.

Lunea begon te lopen, wurmde zich langs mensen en tafeltjes (een goede avond voor zaken fluisterden haar gedachten) tot ze bij de tafel stond waar zij met de vreemdeling zat te praten.

' Amadea.' zei de halfork toonloos.

[Crimson Amadea]

Crimson en Tintagel hadden zitten praten aan het tafeltje in de buurt van het haardvuur, de half ork had zij niet aan zien of horen komen. Wanneer Lunea echter sprak, verstijfde ze. Ze herkende deze stem en wist dat wat ze zei, haar naam was. Even werd het stil. De blonde verroerde zich niet.

"Dat," sprak ze na enige momenten in een zachte maar gespannen stem, "is mijn naam. En jij," ging ze verder na een korte adempauze, "bent...... Lunea."

Tot die tijd had Amadea zich nog niet omgedraait, nu deed ze dat wel, langzaam. Ze voelde zich gespannen, duizelig, het raasde door haar hoofd. Die stem, haar naam. Ze stond op en toen ze zich had omgedraait richting Lunea keek ze de half ork even verward aan. Maar slechts voor een kort moment, ze nam diens hoed af en met haar andere hand reikte ze uit naar de figuur die haar nu bekender voor kwam. Het leek haar te dagen, de herinneringen, een stortvloed die dreigde ieder moment naar voren te barsten en haar te overspoelen. Het kwam allemaal terug, wie de persoon hier voor haar was, wie zij was.

"Lunea!" Een zucht van opluchting en blijdschap. Ze kon niks anders doen dan haar goede vriendin te omhelsen terwijl tranen zich van haar ogen meester maakten en langs haar wangen naar beneden gleden.
"Lunea, de Godin zij geprezen, ik heb je zo gemist."

[tintagel.]

Tintagel keek raar op.
Kende ze deze orkse bruut? Of was het een orkvrouw?
Had hij niet van haar verwacht.
Hij zweeg en hoorde hen aan.

[Lunea]

Lunea voelde de zachte hand van Amadea over haar haar en gezicht gaan en vervolgens hoe haar armen om haar nek werden geworpen. Ze had de tranen gezien en wist dat dat betekende dat haar oude vriendin ontroerd was, maar zelf voelde ze niets.

Ze keek de man die nog aan de tafel zat recht aan en sloeg haar armen even om de taille van Amadea, het was iets dat hoorde, een gebruik waar ze aan mee deed omdat het haar geleerd was, maar de ontmoeting maakte weinig verschil in haar dag en zelf daarom kon Lunea niet treuren.

Rationeel bedacht ze dat de oude Lunea voorzichtig Amamdea had fijn geknepen en al schreeuwend een rondje om haar as had gemaakt. Er zou een tafel omgeooid zijn en misschien een omstander een blauwe plek zijn bezorgd, maar iedereen in de taveerne had geweten dat twee oude goede vrienden elkaar hadden weergezien.

[Crimson Amadea]

Amadea was nog steeds dolgelukkig, alsof een grote leegte in haar werd opgevoeld. Ze was niet langer alleen op de wereld. Het duurde even voordat het doordrong dat iets mis leek te zijn.
Ze voelde de sterke armen om haar taille sluiten, maar verder was er niks, geen wedergevoel van warmte. Eén gevoel dat je zou verwachtten bij een weerzien na een lange tijd van 2 zulke hechte vriendin. Langzaam maakte ze zich lost uit de omhelsing en keek Lunea aan, één hand op haar vriendin's wang. De blijdschap in haar ogen werd wat wijfelend, alsof langzaam de hoop en vreugde eruit verdween. Ze wist dat er iets mis was, heel erg mis want dit was niet de Lunea die nu door haar herinneringen spookte. Alles was nog wat wazig in haar gedachten maar dit klopte in ieder geval niet.

"Lunea?" vroeg ze, "Wat is er mis?"

Ze keek haar goede vriendin aan met een doordringende blik. Waar was Lunea's harnas eigenlijk? Haar bijl? Waarom droeg ze een hoed, een rok? Iets was er grondig mis leek. En waar was de rest? De rest... ja, waar waren die eigenlijk? Nu pas daagde het haar, William, de bedelaar. En Davira? Evelyn?