Raganorck

[Bratar Duskourio]

Tevreden met wat hij opving liet Bratar de man's hand los.

"Zolang u maar van mijn levensgezellin afblijft beste man, kan een gesprek altijd wel."
Hij legde de nadruk op zijn woorden zodat de man een heel duidelijk beeld had op hun relatie en niet in het minst bepaalde verwachtingen zou krijgen.

"Gaat u zitten, ons bed kan nog wel even wachten."

Bratar zelf ging ook weer zitten en hield de man scherp in de gaten, elke handbeweging werd gevolgt.

[Malevijn van Heisterbach]

Vlak voordat hij de trap af liep wierp hij nog een blik in zijn bijna tot spiegel opgepoetste zwaard. Soepel streek hij een lok van zijn blonde haar achter een oor en stak met een lichte klik zijn zwaard terug in de schede.

Het was nog niet lang dat hij zich 'ridder Malevijn' noemen mocht, maar hij was goed op de hoogte van wat een dergelijke titel met zich mee bracht. De verhalen die men hem verteld had in de burcht in het woud terwijl de wind langs de muren gierde zouden hem voor altijd bij blijven. De verhalen over Wolfhart Drakendoder en Merantor de Doler stonden in zijn geheugen gegrift. Nooit had een koninkrijk nobelere ridders gekend om de eer van de jonkvrouwen te verdedigen als deze grote namen uit de legenden. Nog nooit, tot nu toe dan. Malevijn glimlachte en streek met een luchtig gebaar van zijn in soepel leer gehandschoende hand een stofje van zijn bosgroene mantel die over zijn schouders lag. Vol zelfvertrouwen liep hij naar beneden de drukte van de taveerne in. .
_________________
Voor eer en gerechtigheid

[Sigbald Furmakin Conigund]

Rodan kwam langzaam bij in de kamer van Syvinna. Pijn! Een brandende pijn schoot langs zijn ogen. Hij wreef over zijn pijnlijke slaap en probeerde zich op te richten. De kamer tolde voor zijn ogen. Na een paar minuten werd het beter, de kamer bleef stilstaan voor zijn ogen, maar de hoofdpijn bleef. Hij stond op en liep de kamer door naar de openstaande deur. Prinses Syvinna was natuurlijk gevlogen. Het laatste wat hij zich kon herinneren was een klap tegen zijn lichaam die hem uit balans wierp en een glimp van de voorbijrennende prinses, vóór hij een klap kreeg tegen zijn slaap. Hij liep naar de gang. Geen prinses. Natuurlijk niet. Hij vervolgde zijn weg en liep een stukje de trap en overzag de gelagkamer. Het was druk, maar van de prinses geen spoor. Ze was er meteen vandoor gegaan natuurlijk en in deze enorme stad kon hij haar nooit terugvinden.

Het werd tijd om terug te gaan naar het woud, naar de hut die hij en de anderen hadden overgenomen. Hij was hier tenslotte tegen een directe order in. Het was hun taak geweest om de poort in de gaten te houden, zodat de prinses niet uit de stad kon ontsnappen, terwijl hun kapitein de hulp van het paleis in zou roepen om de prinses op te sporen. Misschien dat hij onopgemerkt terug kon komen naar de hut in het woud, voor ridder sigbald, hun kapitein, terugkeerde en doorkreeg dat hij zijn post verlaten had. Met hangende schouders en wrijvend over zijn slaap liep Rodan de gelagkamer door naar de deur. Hij verdween door de deur in de richting de stadspoort en de wouden.


((Rodan naar: De stadswal >> De stadspoort))


Rodan, Soldenier van Gerondor
_________________
-=Sigbald Furmakin Conigund=-

[Chrystal]

De drukte in de herberg werd haar een beetje te veel, ze had frisse lucht nodig. Voor ze de deur uitging reserveerde ze nog snel een kamer, want je weet maar nooit, straks is het hier volzet.
Ze voelde zich al stukken beter toen ze de buitenlucht op haar gezicht voelde. Ze haalde eens diep adem.'mmm, zalig, die wind'.
Even bleef ze nog in de deuropening met volle teugen staan genieten en stapte toen de straat op.

[Lunea]

Een koude windvlaag trok Lunea's aandacht naar de deru van de taveerne. Iemand stond in de opening te dralen en liet de frisse maar koude wind door de herbeg tochten.

Haar mond viel nog net niet open van verbazing, het was alleen maar een silhouet afgetekend als een shcilderij met de deurpost als een lijst. Maar zolas je ene familielid herkent aan zijn manier van bewegen zo herkende Lunea de figuur bij de deur.

Ze schudde haar hoofd, dit kon niet! Ze had haar ogen slechts een moment gesloten en zag nog hoe de deur dichtviel. Lunea sloeg de laatste teug achterover en liet de muntstukken achter op de tafel onder de kroes. Een oud Orcs gebruik. Ze haaste zich naar de deur en zag de figuur in de straten van de stad verdwijnen...

[Lialian Ravenne]

Rustig en op haar hoede kijkt ze diep in de ogen van de man die voor haar staat. Zijn diep pik zwarte ogen kijken op haar neer. Een donkere man, vol geheimen.. Wie was deze man.. hij straalt iets duisters uit op de een of andere manier.. hmm interressant.

Ook voelt ze onraad, maar de blik en de warm houding van haar geliefde steld haar gerust.
Lialian kijkt voor een moment om haar heen en weet nu zeker dat het het slimste is niet dit gesprek te vervolgen binnen in deze taverne vol drukte en nieuwschierige ogen.

"Ik heb geen idee wat u van mij wil heer.. Lumorfus was het? maar ik vergeef uw manier van voorstellen en zal horen wat u te vertellen heeft"

[Lucifer Lumorfus]

Lucifer keek om zich heen, naar de drukte van de Taveerne, het verweven van woorden in betekenisloze chaos, de lichamen die zich langs elkaar worstelden en zweet en alcohol uitdampten. Het was hier niet veilig het gesprek voort te zetten. Je kon nooit weten wie de bedrijvigheid in de Taverne gebruikte als dekmantel.

Lucifer grijnste even toen de adelijke man voor hem een pathetische uitval van jagersinstinct naar hem deed. "Uw levensgezellin," zei hij met een spottend lachje. "Uw liefde, uw ware, uw ene, leer me de valstrikken van de liefde kennen. Ik verdien er mijn geld mee." Hij gebaarde naar de lier die hij in één arm hield geklemd. "Het is niet liefde waar ik in ben geïnteresseerd," zei hij. "Het is gerechtigheid. Maar dit is niet de plek om dat te bespreken. Volgt u mij alstublieft."

De man met de lier maakte een gebaar met zijn hand en stapte toen door de menigte heen naar de deur van de Taverne. Hij sloeg zijn zwarte mantel dicht om zijn magere lichaam en stapte de mist in.

(( >> Lucifer naar de Tien Torens, Herberg den Groene Acker ))
_________________
= Lucifer Lumorfus =

[Lialian Ravenne]

Lialian kijkt Lucifer na die zijn weg maakt naar buiten.
Ze wist zeker dat ze er goed aan deed hem te volgen, de blik in zijn ogen voorspelde gevaar, maar ook spanning..
hmm gerechtigheid?

Ze kijkt om naar bratar, die de man nauwkeurig in de gaten houd.
lialian legt haar hand op zijn wang en fluisterd
"Ik geef er wel om" zegt ze met een knipoog.

De man sloeg zijn donkere mantel om zich heen en verdween door de deur.
Volgde hem.

(( Lialian Ravenne naar de Tien Torens, Herberg den Groene Acker ))

[Bratar]

Bratar stond op en volgde zijn geliefde...

>> tien torens

[Lunea]

Lunea stapte opzij voor de man die met zijn mantel dicht om zich heengetrokken de taveerne uitliep en in de mist verdween. Dezelfde mist die het vrouwfiguur van eerder ook had opgeslokt. De ahlfork haalde een schouder op, een ludiek beweging die meer pastte bij een strijder die even zijn spieren losrolt na een dag lang malien dragen dan een persoon gekleed in rokken en een luxe hoed op haar hoofd.

Ze vond haar plek terug en gebaarde naar de man achter de bar dat ze een bord met eten wilde.

[Tintagel]

Tintagel leidde haar de gelagkemer in.

[Crimson Amadea]

Samen wandelden ze naar binnen. Crimson had haar arm in de zijne gehaakt en ze keek wat schuchter rond toen ze de taveerne binnen gestapt waren. Misschien was dit toch niet zo'n goed idee dacht ze bij zichzelf. Een walm van zweet, tabaksrook en alcohol kwam haar tegemoet samen met de geluiden zo typisch voor taveernes, gelach, gepraat, het was druk, maar dat was het altijd rond deze tijd. Even duizelde het haar, haar zintuigen verscherpt door de honger. Ze drukte het echter weg voor het moment. Dit was een kans, voelde ze, want om nu voor de rest van haar leven een mausoleum als thuis zien en altijd maar afwachten of ze nog genoeg voedsel zou hebben zag ze ook niet zitten. Wilde ze er echter uit komen dan moest ze weer onder de mensen komen, gewennig raken dat ze om haar heen waren en.... normaal kunnen reageren. Tintagel leek een vriendelijk man, hij leek een goede eerste stap en de bedelaar zou ze wel weervinden. Op de een of andere manier kruisden hun wegen elkaar altijd wel weer.
Dicht bij haar begeleider blijvend vinden ze hun weg door de taveerne naar een leeg tafeltje, de vorige persoon was net opgestaan en begaf zich naar de uitgang van de taveerne.

[Lunea]

De halfork zat nog geen moment voor ze alweer opstond.

`Amadea`

Haar iets zware stem droeg laag door de gelagkamer heen. het was geen schreeuw of roep van verbazing, het klonk meer als een loze opmerking die opging in het geroezemoes van de gelagkamer.

[Ignatius]

Vasteberaden stapte Ignatius de taverne binnen.
De sfeer die er hing was erg herkenbaar.
Hij liep recht op de toog af.
"Dag vrouwe, hebt u toevallig nog een kamer vrij voor de nacht ? Mogelijk blijf ik zelfs meerdere keren overnachten."

[Tintagel.]

Tintagel stoorde zich niet aan de kreet en zag ergens een leeg tafeltje een meter of drie van het haardvuur.
Hij wees het Crimson even aan, "Zullen we daar gaan zitten?"

Hij leidde haar verder de zaal in, richting het tafeltje.