Raganorck

[Iris de Muralt]

"Hoe hoffelijk, heer Rasham, u weet hoe u een dame moet behandelen..." Met een schalkse glimlach staat Iris op, strijkt de plooien uit haar jurk en doet haar mantel om. Dan neemt Iris de uitgestoken arm aan. "Maakt u zich geen zorgen over problemen die er niet zijn, voor het oog van de mensen op straat bent u slechts een eerzame heer die een dame naar huis begeleidt." Haar blik blijft hangen in zijn donkere ogen die haar aankijken. Ze wordt zich opeens heel erg bewust van het feit dat ze zo dichtbij hem staat. Haar adem stokt even en ze wendt blozend haar ogen af naar beneden, waar ze blijven rusten op de getinte huid van zijn hand. Ze is zich alleen nog maar bewust van hem, de rest van de taverne en haar gasten lijken tot een decorstuk en achtergrondruis verworden.

Samen lopen ze statig naar de deur van de taverne, als Iris opeens een schreeuw en een klap hoort, die haar gedachten terug stuwen naar de realiteit. Was het een onhandige gast die een kroes bier omgestoten had? Iris besluit er geen aandacht aan te besteden en loopt verder naast Rasham, haar hand op zijn arm, haar pas in maat met de zijne. Totdat het geluid van zwiepend zilver zijn weg vindt door het geruis van stemmen, gevolgd door een harde doffe klap en het geluid van nazingend zilver. Iris schrikt op, klemt Rasham's arm met beide handen vast en trekt hem zo snel als haar voeten haar kunnen dragen voort door de taverne naar de uitgang... De geluiden van gekloven hout dat rumoerig de vloer van de taverne bereikt en het gorgelend geluid van een man wiens adem met geweld wordt afgesneden klinken achter haar. Dan bereiken ze de deur, Iris trekt hem open, duwt Rasham erdoor en volgt hem.

Buiten pakt ze zijn arm weer vast en trekt hem mee de drukke mensenmassa in die de hoofdstraat bevolkt. Als ze een steegje induiken stamelt ze hevig hijgend in zijn verbaasde gezicht terwijl ze voortrennen: "Verraad! Volg mij, als uw leven u lief is en u ooit nog de kans willen krijgen de stad te bevrijden van haar duister juk. De dienaren van het duister zijn reeds doorgedrongen in de taverne en hadden ons bijna kunnen vermoorden. We moeten naar mijn huis, daar zullen we veilig zijn..!" Haar stem klinkt opgewonden en gehaast, haar eerst zo kalme en vrome gelaat drukt nu paniek uit. Op de maat van haar tred dansen naast haar slapen losgeschoten lokken uit haar ravenzwarte, opgestoken haar...



((Iris en Rasham naar: "Gannon, de hoofstraat : Steegjes"))

Edited by: Iris de Muralt at: 9/8/03 11:57 pm

[Coldrin]

Het bloed stroomde vurig door zijn aderen net zoals het eerder brandend door de kleine vaten van zijn lichaam gevloeid had, maar nu was er geen lichaamsverandering.
Misschien was dat iets geweest dat enkel zijn koningin kon tewerkstellen, maar hij, de koning leefde nog en zij was dood.
Hij had er geen spijt van dat het pietluterige ding dat de mens was die hij bezat, de koningin gedood had.
Ze had hem onderdrukt, zijn macht afgetapt en voor zichzelf gebruikt, maar nu niet meer, nu niet meer.
Coldrin liep statig verder en hij zag zichzelf op iedereen neerkijken.
Hij zwaard liet hij met een misselijkmakend geluid achter zich aan over de stenen slepen.
Een hond die voor zijn voeten liep, kreeg een trap en schoot jankend onder een tafel terwijl de kleur van de steen helderder en helderder in zijn geest kwam en hem aantrok.

[Rasham]

Wanneer hij Iris naar de de deur vergezelt en de onrust achter hem hoort, wil hij zich omkeren, maar haar plotselinge angst, haar vingers die zich in zijn armen drukken en hem meetrekken verrassen hem, op het moment dat ze de taveerne verlaten en een vuistgrote zwarte steen achter hem de vloer raakt, lijkt hij even thuis te zijn...alsof de schaduwen waarin hij de wereld ziet even zijn verdwenen en de God van de Orde hem een moment van totale vrede schenkt.

Hij laat zich door de Freule over het Gannon heenleiden, de steegjes naast de hoofdweg in, hij hoort haar gejaagde woorden: "Verraad! Volg mij, als uw leven u lief is en u ooit nog de kans willen krijgen de stad te bevrijden van haar duister juk. De dienaren van het duister zijn reeds doorgedrongen in de taverne en hadden ons bijna kunnen vermoorden. We moeten naar mijn huis, daar zullen we veilig zijn..!"

Dof is haar koortsachtige stem en ver weg klinkt ze, want binnen in hem roept iets zijn naam, iets waarvan hij nu losgescheurd lijkt te worden...met iedere pas die hen verder weg van de Taveerne brengt.
De stad moet bevrijdt worden. Iris kent de wegen van de Ene beter dan hij ze kent, het enige houvast wat hij op dit moment heeft...hij moet haar vertrouwen en hij moet haar beschermen.
De Tempelier klemt zijn hand om haar pols, ondersteunt met zijn andere haar middel en rent naast haar voort

((Iris en Rasham naar: "Gannon, de hoofstraat : Steegjes"))

[De hond met vele namen]

Vriend had zijn plaats bij de deur van de Taverne weer ingenomen, de oude strijder had rust en genezing gezocht op de versleten eikenhouten vloer, waar een barmhartig hart hem bij tijd en wijle een deel van een maaltijd had toegegooid. Of waar hij 's nachts, als de meeste gasten sliepen, ratten zocht op de binnenplaats en waar hij in de straatjes naast de Taverne scharrelde naar de resten van duiven die de gargouilles op de daken achterlieten. Het oude verband dat het kleine boselfje eens had aangelegd had hij van zijn schurftige vacht gescheurd.

Zo had hij overleefd en was geleidelijk weer op krachten gekomen. Overdags gleed de sores in de gelagzaal vrijwel onopgemerkt langs de grote grijze hond heen. Zijn dromen brachten hem naar Faranyell en de andere vrienden waarmee hij de Spinelvengangen in was getrokken. Hij was de kroeggevechten gewend en nu ook legde hij enkel zijn kop op zijn voorpoten toen Walefrid en zijn vrienden ruzie leken te zoeken met de rest van de stamgasten.

Maar dit rumoer leek anders dan anders, de gele ogen gleden open toen hij een bekende geur leek te ruiken. Een geur van een oude vriend dichtbij, maar tegelijkertijd kwam ook de essentie van een oude, gevreesde vijand. De Grote Grijze tilde zijn zware kop op en hief zich op zijn poten. Hij begon te grauwen bij het zien van de smid en diens getrokken zwaard. Heen en weer geworpen door gevoelens van weerzien en intense haat, staarde hij naar de man die hem eens in veiligheid had gebracht en verzorgd.

Hij wachtte niet langer...de nagels tikten op de houten planken en de hond zette af en sprong, de verscheurende kaken gericht op de schouder van de smid, aan de kant waar hij zijn wapen droeg...

[Coldrin]

Verwonderd voelde Coldrin hoe een gewicht tegen zijn lichaam sloeg.
Zijn zwaard viel uit zijn hand en viel zingend op de grond zonder schade aan te richten.
Glazen en kroezen vlogen aan diggelen toen de zilverharige man op een tafel belandde en deze doorbrak onder het gewicht van de man.
Zijn handen grepen naar het ding op zijn lichaam en kregen een harige bol te pakken.

[De hond met vele namen]

Met een klap komen man en wolfshond tussen de resten van de tafel op de vloer terecht. Strak liggen de handen van de smid om de keel van Voeter wiens ademhaling gorgelend door de luchtpijp trekt. Diep zinken de gelige tanden van het hees grauwende dier in de schouder van het lichaam onder hem. En de hond drukt met iedere beweging die de smid maakt de kaken verder samen.

Voeter jankt als hij bloed begint te ruiken. Herinneringen aan de smidse achtervolgen hem...en herinneringen aan de duistere gangen van het spinelvenrijk. Wie van de twee heeft hij onder zich...een vriend of een vijand...alles wat hij wil is een teken, iets waaruit blijkt dat hij de smid kan vertrouwen, een patstelling lijkt het... Als een bankschroef sluiten de vingers van Coldrin de luchtwegen van het dier af. Terwijl de ademnood bij de grijze veteraan heviger wordt, begint het vlees van een oude vriend tussen de sluitende kaken langzaam te scheuren...

[Uriel]

Toen het snerpende staal de stenen geselden had Kind van de Koude zijn klauwen tegen zijn oren geperst, maar het geluid kwam niet via zijn oren in zijn hersenen. Het klonk binnenin zijn schedel. De stenen die hier sliepen werden brullend een moment wakker door de duisternis die hen beroerden en Kind van de Koude hoorde hun angst. Kronkelend van pijn en huilend van machteloze woede lag hij op de houten bovengalerij bij de gastenverblijven. Niemand die hem zag, niemand die wist dat hij daar was en niemand die zich over hem ontfermde.

Het werd weer stil en nog steeds was hij alleen, alleen met zijn woede, zijn machteloosheid en zijn pijn. Snikkend trok hij zich terug, verder de gallerij af, zijn ene pijnlijk verschroeide knuist in zijn brede mond gepropt en met ogen die glommen van tranen. Aan het eind vond hij een deur, daarachter een kamer, daarin een kast op hoge leeuwepoten. Snikkend kroop hij eronder, krulde zich op en huilde tot hij in slaap viel...

[Coldrin]

Pure razernij vloeide door zijn aderen.
De wereld leek zich te beperken tot de hond en hemzelf. Tussen de Koning des Doods en de woeste bundel tanden, nagels en haar.
Ni'ldroc, fluisterde iets door zijn oor, Ni'ldroc.
Het woord kwam hem bekend voor, maar Coldrin wist niet wat het betekende.
Het leek alsof dat gedeelte van zijn geheugen afgesloten was en enkel blinde woede regeerde.
NI'LDROC
Het was alsof de sluisdeuren van het kanaal dat hij op zijn reis naar Raganorck tegengekomen was, plots opengezet werden en hiermee een gedeelte van zijn razernij wegspoelde.
Besef drong door in zijn geest. De geest die nog steeds door de machten van de Spinelfen bespeeld werd, ook al waren die machten verwoest.
Verbaasd liet Coldrin zijn greep op de keel van het dier los.
'Krijger? Hond?' vroeg hij verdwaasd, want de naam wilde niet te binnen schieten.
'Wat?'

Toen trok er iets aan zijn gedachten, iets zo kwaadaardig dat het hem eerder in zijn greep gekregen had toen Coldrin neerslachtig geweest was.
Nu kende hij het gevaar gedeeltelijk en kon hij er zich tegen verzetten.
'Los!' riep Coldrin indringend tegen de hond, want hij voelde dat haast geboden was. Het kwaadaardige ding bevond zich nog altijd in de taveerne.

[De hond met vele namen]

Zwarte vlekken spelen voor de ogen van de grijze hond die nog immer over het lichaam van de smid gebogen staat met de kaken om de schouder van de halfelf geslagen terwijl de handen van de smid zijn keel steeds verder afsluiten.
De grote zware poten beginnen te trillen met iedere seconde die wegtikt als kracht uit hem weg begint te glijden...nog weigert hij los te laten, hij zal doorgaan totdat het hondehart de laatste slagen zal maken. Vriend wacht...op een teken.

Ineens ontspant de verschrikkelijke greep om zijn keel en haalt de grijze veteraan raspend adem om het tekort aan lucht weer aan te vullen. De stem van Coldrin klinkt zo vertrouwd in zijn oren wanneer de smid hem aanspreekt. De hond jankt en grauwt tegelijkertijd als wanhopig antwoord, terwijl haat en vriendschapsgevoelens elkaar afwisselen raast nog steeds de twijfel in zijn ziel over wie of wat de smid nu werkelijk is.

Dan komt het bevel over de lippen van Coldrin...het is vanzelfsprekend om te gehoorzamen aan de stem van een vriend en de oude grijze hond laat onmiddelijk los, achteruitstappend om de smid de ruimte te geven, hijgend naar adem happend...met zijn gele ogen de halfelf opnemend...en het zwaard dat zijn oude vriend uit zijn handen had laten glippen. Het is een kort besluit...het ding wat daar op de grond ligt lijkt een deel van de smid te zijn...alsof zijn oude vriend zojuist in twee stukken is gebroken.
Voeter schiet naar voren, neemt het duistere staal aan de zijde van Coldrin tussen de kaken, draait zich om en vlucht met het zwaard van Ni'ldroc, Irichàn, Brenger van de Nacht, de Taverne uit...een onbekende kracht drijft de grijze veteraan...zonder te weten of het een goede of een slechte is waardoor hij gedreven wordt verdwijnt de hond het Gannon in...richting het Duistere District.

((De hond met vele namen > Gannon: de Hoofdstraat > Haast))

Edited by: De hond met vele namen at: 10/1/03 11:57 am

[Coldrin]

Nu het gewicht van de hond op zijn lichaam verdwenen was, liet Coldrin zich moedeloos op zijn knieën zakken.
Hij zag nog net hoe het dier zijn zwaard vastgreep en ermee de deur uitrende.
'Nu ben ik alles kwijt,' jammerde hij zacht. 'Echo, die mijn hart was en het zwaard dat mijn kracht was. Wat rest er dan nog van mij? Een oude, gebrekkige man!'

Coldrin liet zijn hoofd hangen en staarde naar de vuile vloer van de taveerne.
Nog steeds zeurde er iets aan zijn hoofd, een gevoel van haast leek het wel, maar het bevond zich niet meer in dit gebouw, het was buiten.
Was hij daarstraks dan verkeerd geweest?

Een oude man, galmde het nog door zijn hoofd. 'Nee!' zei hij vastberaden. 'Vele gevechten heb ik overleefd, ook nu zullen ze me niet klein krijgen. Waarom treur ik over een stuk metaal. Dat kan vervangen worden, maar mijn hart niet.'
Coldrin stond op, wankelend door de zwakte van het gevecht. Alle adrenaline was uit zijn bloed verdwenen en nu stond hij te bibberen op zijn benen.
De hond! De hond is een aanknopingspunt! Die weet wat er moet gebeuren!

Coldrin rende de deur uit, maar niet voordat hij het resterende geld dat hij had op de toog gooide.
Hopelijk is dat genoeg voor alle ravage die ik hier aangericht heb. In Enesnaam, ik zweer dat ik alles zal betalen.

Hij volgde de hond.

((=> Naar de Hoofdstraat => Haast))

Edited by: Coldrin at: 10/2/03 7:20 pm

[red]

(( <= vanaf de stadswal..de poort))

Een gemantelde gedaante kwam de taveerne binnen, zijn gezicht bedekt door de kap, hij ontdeed zich van het duister buiten als een zwarte kat die thuiskomt. De grote zak op zijn rug zette hij neer naast zich en bestelde een grote kroes mede.

' Een grote kroes mede.' zijn stem was zwaar en vulde de herberg, vermengde zich onopvallend met de stemmen van de andere aanwezigen.

Holm bemoeide zich niet met de mensen in de taveerne, maar dronk zijn kroes in één teug leeg, legde een muntstuk op de bar en zwaaide zijn zak weer op zijn rug.

Slechts de koude bries die door de taveerne ging was getuige dat hij de taveerne weer had verlaten, dat en een klein kistje dat midden op één van de tafeltjes stond, een eenvoudig houten kistje.

HOLM God der Orken

((naar de Gannon "Op de straat"=> ))

Edited by: red at: 11/7/03 11:02 pm

[Uriel]

Een stem bulderde beneden om mede. De stenen schrokken. Het was een aardwezen! Maar niet zomaar een aardwezen... ze waren verbaads, verbijsterd, het liep zomaar rond... hier en nu... Kind van de Koude werd wakker toen hij hun verbijstering voelde. De stenen hier probeerde wanhopig hem iets te vertellen, maar hun stemmen waren slechts fluisteringen en ze fluisterden allemaal door elkaar. Hij schudde zijn hoofd, begreep er niets van, kon de een niet van de ander scheiden en dat terwijl ze toch al zo goed als verstomd waren. Wat had hen wakker geschudt? Hij kroop vanonder zijn kast vandaan en kon nog net opmaken dat er iets de taveerne verliet... een aardwezen... ork noemde de mensen het, maar een bijzondere... Kind van de Koude sloop naar een raam en keek naar beneden. In de duisternis van de nacht kon hij beter zien dan toen het nog dag was. Hij knipperde met zijn ogen, fijn, nacht. Hij kroop het raam uit en liet zich aan een klauw langs de muur naar beneden glijden. Het knarste wat en hij liet vier lange verticale strepen achter op de stenen muur, maar het was de snelste manier naar beneden. Hij spaarde zijn verbrande klauw en hinkte het aardwezen dat een grote zak op de rug droeg achterna. Als het een weg naar boven wist, dan wist het ook een weg naar beneden... misschien wel eentje die de ouderen nog niet kenden...

((Kind van de Koude; Holm achterna naar het Gannon))

[Gizelle]

Gizelle liep moeizaam met haar spullen onder haar armen. dekens, wat kleren en wat oud, hard brood. tranen stonden op haar wangen. eindelijk had ze zich zover gekregen om van haar man weg te lopen, terwijl ze ergens nog geloofde dat de jongeheer van vroeger er nog inzat. ze wist niet waarnaartoe en haar ogen flitsten heen en weer. in de verte zag ze een taverne, dat was nog even stappen. ze had mischien net nog genoeg geld om iets te drinken te kopen. ze hield haar spullen niet meer en ging even zitten. nadat ze alles op de grond had laten vallen. ze ademde diep en keek in het rond. "waarnaartoe." fluisterde ze. haar man had altijd voor haar gezord, alhoewel, gezorgd kon je het niet noemen. hij had haar wel onderdak gegeven en brood. hij had haar afhankelijk van hem gemaakt. gizelle stond weer recht na het even uitrusten en pakte haar spullen een voor een onder haar arm. ze liep binnen in de taverne en zocht een tafeltje, zo dicht mogelijk waar ze weer al haar spullen neerlegde. een bloes viel op de grond en snel bukte Gizelle zich om het op te pakken.

[Gashyr]

((Horan Zilverboog en co. uit het Duistere District; op de vlucht

Het gaat allemaal al niet zo snel met mijn schrijven en dan is er ook nog eens geen waard of waardin actief, als ik te snel ga (ivm Mirko/Danya, hoewel Samara niet echt actief is) moet iemand maar een gil geven maar ik denk dat het zo het beste is))

Onder het gewicht van de stevige krijgster en haar uitrusting betrad de Centaur de Taverne, en hield de deur open voor de jongere magister en het Elfenmeisje die de bewusteloze edelman half dragend half slepend de warme gelagkamer binnen brachten. Zonder acht te slaan op andere aanwezigen sprak Horan een knecht aan om twee kamers te huren. De knecht keek wantrouwind naar het haveloze gezelschap, maar kon de goedgevulde beurs van de Centaur niet weigeren. Hij hielp het gezelschap de twee 'slachtoffers' naar boven te dragen over de smalle houten trap, die een hele opgave was voor de vierbenige magister.

((Horan en co. naar De Taverne - Gastenverblijven; kamers voor Lunea en Walefrid

het lijkt me het handigst om voor beide kamers maar één gezamelijke topic te maken?))

[Uriel]

Mirko zag de taveerne. Hij weifelde even, maar er was geen tijd om lang stil te staan bij de gevolgen. Lunea moest verzorgd worden en dat kon daarbinnen. Hij liet zijn halflange haar over zijn gezicht vallen en hoopte dat het zijn gelaat genoeg zou verhullen. Hij was dan wel een bekende in de taveerne, maar waarschijnlijk zou hij niet eens zichzelf meer herkennen... De man die hij samen met het elfmeisje, wat was haar naam ook alweer, voortsleepte weegde zwaar en kreunde af en toe. Binnen hield hij zijn mond en kromde hij zijn rug in een onbewuste poging zo onopvallend mogelijk te zijn. Samen met een knecht en het elfmeisje sleepte hij eerst Lunea en daarna Walefrid naar boven, naar een kamer.


((Gebeurd! Horan en co. naar De Taverne- Gastverblijven; de kamers voor Lunea en Walefrid))

Edited by: Uriel at: 12/5/03 7:44 pm