Raganorck

[Samara Jalaya]

(( daar is ze! ga je gang en post! ))

~ Samara

Edited by: Samara Jalaya at: 8/26/03 4:16 pm

[Samara Jalaya]

"Okee, voorzichtig aan een beetje, jongen, voorzichtig aan".

Een zwaarbeladen kruier, op de voet gevolgd door Mathilde Kraakwater en Danya, maakte zijn entree in de Taveerne. De jongen had iets weg van een wandelende berg, zo hoog torenden de tassen en koffers op zijn rug boven hem uit. Hij liet ze met een zucht op de vloer zakken en veegde met de mouw van een rafelig jasje zijn voorhoofd af.
"Voorzichtig zei ik," zei Mathilde.
"Excuses, excuses." De jongen maakte een hulpeloos gebaar met zijn armen. "Ik kón niet meer."
"Al goed, al goed. Hier is je geld. En een Norck extra, omdat je helemaal met ons mee bent gelopen."
Terwijl de jongen een vlug, dankbaar knikje maakte en de Taveerne verliet, keek Mathilde tevreden de Gelagkamer rond. Er was niets veranderd. Alles was bij het goede, oude gebleven. Precies wat ze gehoopt had. Mathilde draaide zich om naar Danya. Het meisje was gekleed in een warme, wollen, groene jurk die ze in Kandawel voor haar had gekocht. Ze leek een miniatuur dametje, met het hoedje dat ze over haar krullen had getrokken. Er sprongen lokken onder de rand vandaan.

Valiant had hen samen op reis gestuurd. Om Danya. Hij had zich zorgen over haar gemaakt en zijn twijfel was gegrond: na alles wat er in de afgelopen maanden was voorgevallen, was Danya veranderd. Ze was schrikachtiger geworden, had haar impulsiviteit en meisjesachtige naïeviteit verloren. Mathilde had haar op een dag huilend in haar kamer gevonden en de knoop doorgehakt. Ze waren samen per boot naar Kandawel gegaan en tijdens de lange waterreis en het dwalen in die andere stad, die zo anders was dan Raganorck, was Danya opgebloeid. Ze at, ze lachte, ze was weer het kind dat ze ooit geweest was. Mathilde was daar dankbaar voor; zij en Valiant hadden Danya altijd op alle mogelijke manieren willen beschermen. Ze was hun kind. Haar beschadigd en gebroken te zien, had hen pijn gedaan.

"Ga je koffer maar uitpakken," zei Mathilde tegen Danya, die daarop naar de achterkamer verdween. Mathilde zelf hing haar mantel op en keek de Gelagkamer rond om de aanwezige gezichten op te nemen.

~ Samara

[Iris de Muralt]

((OOC: De eerste post van Iris in deze draad is een herhaling van de laatste post uit de draad "Terugkomst van de strijd". De conversatie die Rasham en Iris de Muralt hadden in die draad wordt hier vervolgd...))


Iris leunt loom achterover in haar stoel en kijkt met een verveelde blik naar het tafereel dat zich voltrekt in de gelagkamer. De jonge, koppige Elfse, de hulpvaardige centaur, de lompe Walefrid en zijn kompanen, het zijn slechts een paar van de duizenden mieren die nu nog krioelen in de stad, totdat iemand een zee van kokend water over hun nest zou laten stromen waarin ze kronkelend zouden branden en verdrinken als straf voor hun gekrioel in het duister...

Haar aandacht verplaatst zich naar Rasham, die, zijn hand klauwend naar zijn borst, terug komt lopen naar hun tafeltje. Ze gaat weer rechtop zitten en hoort de woorden die hij stamelt als hij weer gaat zitten. Ze draait haar gezicht naar hem toe en kijkt hem met een milde glimlach aan. Haar stem klinkt zacht, maar zelfverzekerd en vol vuur:

"Mijn waarde Rasham, het duister heeft vele manieren om haar ware bedoelingen te versluieren. Het veinzen van onschuld is daar slechts één van. U zou dit voorval kunnen beschouwen als als een waarschuwing van de Ene dat het duister dieper reikt dan op het eerste gezicht lijkt en dat we ons niet moeten laten verwarren door haar masker, maar dat we daar doorheen moeten stoten met al onze beschikbare kracht om de poel van duisternis en verderf aan het wrakende ware licht bloot te stellen en het vernietigend te verdelgen."

Er verschijnt een blos op haar wangen en haar ogen lijken vurig te blinken tijdens haar betoog. Dan realiseert Iris dat ze zich wel erg laat meevoeren met haar woorden en ze haalt diep adem voor ze kalmer vervolgt:

"U bid mij u naar een ware priester van de Ene te begeleiden en zoals ik reeds gezegd heb; dat kan ik. Maar niet meteen. De situatie in de stad is er niet naar dat zij open en bloot de ware woorden van de Ene kunnen verkondigen waar zij zouden willen. Zij moeten zich verborgen houden, zodat ze zonder gevaar de leer van de Ene kunnen verkondigen aan hen die het waardig zijn de woorden te horen en ernaar te leven. Er schuilen kwade ogen in het duister die hun wegen maar al te graag zouden willen nagaan om ze vervolgens voor een vals gericht te brengen en ze te laten veroordelen om te branden als ketters."

"Ik heb een ander voorstel. U kunt mij escorteren naar mijn huis. Daar zal ik uw verzoek op schrift stellen en op veilige wijze laten brengen naar de priesters die u zoekt. Terwijl we afwachten tot we ontboden worden, kunnen we daar rustig en ongestoord praten en wellicht samen dineren. Mocht u de behoefte hebben om te rusten dan zal ik een gastenvertrek voor u in orde laten maken. U hoeft zich geen zorgen te maken over uw veiligheid, de enige andere persoon in het huis is mijn kamermeid en zij wordt betaald om discreet te zijn."

"Zou u zich in dit voorstel kunnen vinden, heer Rasham?"

Edited by: Iris de Muralt at: 8/26/03 6:15 pm

[Hocus P Pas]

Het is een gezellige bedoeling in de gelachkamer van de taveerne, het warme haarvuur knappert terwijl buiten de wind loeit en de regen valt. De wijn en het bier vloeit terwijl gezellige praat en vriendenzang de atmosfeer vult. De kandelaars in de kamer verspreiden content hun licht.

Plots krast er luid een kraai en slaat de buitendeur met een klap open. Een ijzige wind dringt het vertrek binnen en verjaagt de warmte. grillige schaduwen springen over de muren als de kaarsevlammen in de wind flakkeren.
De deuropening wordt gevuld door een figuur gehuld in een zwarte mantel die door de wind alle kanten op geblazen wordt. Als de man zijn mantelkap omlaag trekt worden de scherpe hoeken van zijn gezicht zichtbaar en wie hem al eens eerder heeft gezien zal zonder twijfel Hocus Pas, magister in de zwarte kunsten herkennen.

De oude man sluit de deur langzaam achter zich en verplaatst zich geruisloos naar de tapkast waar de kastelein hem voorzichtig aankijkt.

"Kan een arme oude man zich hier vervrissen?" vraagt de magister met een krassende stem. Langzaam hersteld de kastelein zich van zijn verbazing en knikt.
"Jazeker, wat kan ik u brengen?"
"Een glas rode wijn. En een lege wijnfles."

[Gashyr]

Het bord soep, dat eerder die avond dampend geserveerd was, stond nog altijd onaangeroerd en inmiddels steenkoud op de tafel die het dichtst bij de uitgang stond. Aan de tafel zat maar één man, een breedgeschouderde kerel met een grijze cape die een beetje open was gevallen waardoor aan zijn gordel een lang mes en de kolf van een kruisboog zichtbaar waren. Alleen zijn welgevormde brede onderkaak met een baard van drie dagen, en soms in het flakkerende licht van de kaars op zijn tafel een stukje van zijn neus, waren zichtbaar, de rest was verholen in de schaduw van de kap die hij de hele avond nog niet had afgezegd. Zijn cape was besmeurd met modder en nog donkerdere vlekken, en vertoonde allerlei vormen van slijtage.
De hele avond had de man daar roerloos gezeten, alles wat er om hem heen gebeurde observerend. Toen die elfse heks en daarna de centaur magie bedreven, in zijn persoonlijke nabijheid notabene, huiverde hij even toen er een golf van onpersoonlijke haat door hem heen schoot, maar hij had zich beheerst. De domme pionnen van het anti-elven syndicaat zouden wel met hen afrekenen, als ze tenminste evenveel waard waren als ze van zichzelf dachten. Hoewel hij niets met het syndicaat te maken wilde hebben waren hun acties tegen magische wezens hem meer dan welkom, zo kon hij zich richten op het zuiveren van het menselijke ras van deze ziekte die magie genoemd werd.
Enige tijd later sloeg de deur open en stapte een zwart gemantelde man naar binnen, slechts een moment na het krassen van een kraai. Dit was zo'n hondenzoon, de rottende geur van magie hing om hem heen. Even bewoog de grijs gemantelde toen hij een andere houding aannam om de zojuist binnengekomen gast beter te kunnen volgen met zijn ogen. Dit was zonder twijfel zijn volgende prooi.

~ met z'n blauwe badeendje

Edited by: Gashyr at: 8/31/03 1:57 pm

[Coldrin]

Terwijl Coldrin daar aan zijn tafeltje zat met vertroebelde ogen, verdween de taverne en maakte plaats voor een andere soortgelijke gelegenheid.
De mensen leken op elkaar, maar hun gezichten verschilden, ze gedroegen zich hetzelfde, maar toch ook niet.
Toen Coldrin naar zijn handen keek, zag hij dat ze jong waren, nog niet gegroefd door de ouderdom, littekens verdwenen die komen zouden.
Coldrin glimlachte en keek naast hem, maar de stoel was leeg en opnieuw sneed pijn door zijn hart, want het tafereel kwam hem bekend voor.
Eens, in een ander leven, had hij ook iemand lief gehad, maar net zoals nu, was zij uit zijn leven weggerukt, door de dingen die hij gedaan had.
Ze was lief voor hem geweest, had altijd een goed woord, maar toch had hij het verprutst door niet de juiste woorden te vinden, door telkens de verkeerde dingen te doen, ook al bedoelde hij het goed.
Het was toen misschien dat zijn lot pas echt vast stond.

Oorlogen volgden elkaar op, oorlogen waarin de zilverharige halfelf vocht als een bezetene, zoekend naar die liefdevolle dood.
Gevechten regen zich aaneen, maar telkens kwam Coldrin uit de strijd, levend, maar gehavend, verwond met wonden die zouden helen, maar die ene zou steeds blijven.
Waar ben je toch? vroeg hij zich steeds af.
Zijn strijdmakkers meden hem, want tijdens de gevechten had hij een woeste blik in zijn ogen die hen angst aanjoeg en hij was een eenling.

Sindarya was zijn enige vriend. Echte vriend, stalen vriend, ware vriend. Deze zes woorden werden een mantra voor hem, steeds opnieuw gemompeld totdat zijn pad hem naar Raganorck voerde, ondertussen zijn zwaard gebruikend waar het nodig was of andere oorlogstuigen makend met de eigenschappen als smid die hij bezat.

Het was in Raganorck dat hij Echo gevonden had, het meisje, de jonge vrouw die zo hard op zijn verloren gewaande geliefde trok.
Hij was direct aan haar verkocht geweest, maar ook nu was zij verdwenen uit zijn leven.
Er restte hem maar één ding meer.

Coldrin stond op van de tafel en trok zijn zwaard uit de schede.
Sindarya glansde en zong haar doodslied jubelend omdat het wist dat het opnieuw glorie zou kennen.
Toen liep Coldrin naar een nabijgelegen tafel.

[Samara Jalaya]

(( -> de Wilde Wouden -> Echo ))

Echo's stap was wankel en ze voelde zich misselijk en duizelig toen ze de Taveerne bereikt had. Ja, daar zat hij, Coldrin, haar liefste Coldrin. Zijn wereld had zich om hem heen gesloten. Slechts hij en zijn zwaard restte.

Doe het niet, in Enesnaam, Coldrin, doe het niet!

Echo's handen gingen naar haar Boog. Ze legde een nieuwe pijl aan. Ze moest wel. Ze moest wel gehoorzamen. Haar hart schreeuwde van pijn.

Coldrin, ik smeek je dit niet te doen. Er zijn een duizend dingen waard om voor te leven. Je hebt zoveel tijd voor je en pas zo weinig tijd gehad. Doe het niet, laat me dit niet hoeven doen.

Ze zou raak schieten en niemand zou haar kunnen tegenhouden. Echo was een dochter uit het Land van de Dood, een Jageres uit het land van de Eeuwige Slaap. Plots had ze de liederen begrepen die haar Boog altijd gezongen had.

~ Samara

[Martys Brendarion]

((Kind van de Koude van De Taverne - Gastverblijven; Het binnenplein achter de taveerne))

Een glinstering van het vuur weerkaatste in zijn grote ogen. Hij zag een grote hoeveelheid menswezens en andere wezens. Er was er geen bij die hij herkende totdat zijn oog viel op een man in het wit gekleed met een rood kruis op zijn gewaad. De grote Mooie zwarte zong toen hij hem ook ontdekte. De steen begon te gloeien. Kind van de Koude trok zich terug in de duisternis en spuugde de steen uit in zijn hand. Daar hield hij hem vastgeklemd. Hij zou hem niet ontsnappen. Deze grote Mooie zwarte was van hem, van hem. De steen werd warm en zijn lied klonk geirriteerd door het verzet van Kind van de Koude, maar Kind van de Koude hield hem vast en weigerde hem te laten gaan. Daar in de duisternis streed zijn wil tegen die van de steen. Hij wou niet loslaten. Zijn enige vriend, zijn laatste vriend, die grote mooie glanzende zingende zwarte was van hem. dat had de steen hemzelf toegezongen...

[Hocus P Pas]

De oude magister voelde de ogen van verscheidene ongure individuen in zijn rug branden en hij raadde hun duistere bedoelingen.
"Deze mannen hebben geen meelij met een arme oude man. Schaduw op hun pad!" Mompelde de magister terwijl hij langzaam van zijn wijn dronk. Buiten sloeg de wind en de regen tegen de ruiten en hoewel de ramen en de deuren gesloten waren leek de kou nog steeds binnen te dringen. Langzaam daalde het niveau in het wijnglas terwijl de storm buiten loeide. Met een kalme hand zette de magister het wijnglas uiteindelijk voor de laatste maal neer en stond hij op. Na te betalen nam de magister de lege fles mee en liep langzaam naar de uitgang.

"De maan is duister en de sterren verbergen zich. Spoken en schimmen zullen zich vannacht vertonen."

**Magister pas vertrekt naar "De dwalende kamers"

Edited by: Hocus P Pas at: 8/31/03 1:47 pm

[ckeetel]

Iets schiet door hem heen terwijl hij opstaat en in haar gezicht kijkt, het antwoord op haar vraag op zijn lippen...Zou hij haar kunnen vertrouwen, wordt hij nu niet weer verblind. Een jonge vrouw wier woorden over de Ene zo hartstochtelijk klonken en die een wijsheid leek te bezitten ouder dan de jaren die uit haar ogen spraken.

Zo warm en hartstochtelijk sprak ze over de God van de Orde, koel en zakelijk is ze nu terwijl ze zijn antwoord afwacht, gehuld in de schaduwen van de Taverne waar haar gelaatstrekken zacht omlijnd worden door het licht van de kandelaar op een naburige tafel...terwijl de donkere luchten buiten en de harde regen een grauwe gloed op zijn gezicht werpen.

"Freule, ik zou u erkentelijk zijn...ik hoop u hiermee niet in de problemen te brengen... ik zal u naar huis begeleiden". De Tempelier biedt haar zijn arm aan.
De pijn in zijn borst is verdwenen...maar vreemd genoeg hoort hij de mysterieuze roep niet meer vanuit het kasteel, leeg en doods voelt het...en het verontrust hem...

Rasham

Edited by: ckeetel at: 8/31/03 5:18 pm

[Gashyr]

Een koude windvlaag trok door de gelagkamer toen de zwartgemantelde weer naar buiten ging. Inderdaad, spoken en schimmen zullen zich vannacht vertonen. De spoken zullen lachen terwijl een dodelijke schim hen wreekt.
De man in het grijs stond op, zijn stoel kraakte toen hij hem naar achteren schoof. Onnopvallend verliet hij de taverne, zijn koude soep achterlatend. Buiten trok hij zijn cape goed dicht tegen de regen, die niet door de stof heen scheen te dringen, en ook zijn soepele bruine schoeisel werkte waterafstotend. Hij stak zijn rechterhand in zijn kap en trok een grijs masker over zijn gezicht. het gezicht had twee grote ogen en een mond waarvan de mondhoeken naar beneden wezen, de simpelheid van de figuur drukte puur verdriet uit. Achter de gaten die de ogen en mond vormden was fijn zwart gaas gespannen, discreet het gezicht dat zich daarachter bevond verbergend.
Geruisloos en praktisch onzichtbaar in de natte duisternis volgde hij de vermeende magiër in de zwarte mantel. Het geluid van een kraai bracht hem op het spoor, nadat hij het bijna kwijtgeraakt was.

((De Grijze Wreker -> De Dwalende Kamers; De schimmen van de nacht))

~ met z'n blauwe badeendje

[Coldrin]

Mensen kwamen en gingen, maar niemand scheen aandacht te schenken aan de zilverharige man die in het midden van de taveerne met ontbloot zwaard stond.
'Ooit waren de tijden anders,' fluisterde Coldrin voor zich uit, niet wetend of hij doelde op de onachtzaamheid van zijn medemens of om het verdriet dat hij voelde.
Hij bracht zijn zwaard, Sindarya omhoog.
Langzaam en met welbewuste bewegingen.
Toch kon het niet verhinderen dat de kling van zilverstaal fluisterde, siste en zong.
Sindarya, zaaier van dood, oogster van levens, was het lied dat het zong.

Het zou nu niet lang meer duren.
De poorten voor het Kwaad stonden open.
De Spinelfenkoningin had daarvoor gezorgd en niemand zou ze nu nog kunnen stoppen.
Hij, Coldrin, haar Koning, voelde opnieuw haar macht in zich. Hij voelde opnieuw die alles vernietigende woede, maar deze keer kon hij hem niet onderdrukken.
Deze keer niet meer, niet zoals hij het eerder in samenzijn met Echo had kunnen doen.
Nu niet meer.
Kwaad zal heersen, Dood zal lachen.
Zijn zwaard glansde, maar op Coldrins gezicht was niets van pret te zien, enkel een gepeinigde frons.
'Vergeef me,' fluisterde hij terwijl zijn zwaard in een boog rondzwaaide.

[Samara Jalaya]

Echo schreeuwde in het luchtledige, tegen al die mensen die niet naar haar keken omdat ze haar niet hoorde te zien. Ze voelde hoe ze langzaam controle begon te verliezen over de pijl die gespannen trilde in de greep van haar hand.

Waarom? Waarom? Was alles wat hij was en was geweest dan niets meer waard? Zijn herinneringen, zijn liefde, haar liefde? Ze hield van hem! Er was niets in de wereld waar ze ooit zoveel van had gehouden.

Laat iemand hem tegenhouden, laat iemand hem in Enesnaam tegenhouden!

~ Samara

[Martys Brendarion]

De steen gloeide in zijn hand. De pijn werd ondraaglijk, maar Kind van de Koude hield vast. Zijn schat, zijn steen, zijn mooie glanzende zingende zwarte! Hij rolde over de grond van de pijn en zijn handpalm verschroeide. Hij rook zijn eigen vlees branden en nog liet hij niet los. De steen zong een ijselijk lied dat zijn hersenen geselden. Zijn gezicht vertrok tot een grimas van pijn.

Hij zag niets van de man midden in de taveerne, de man met het zilveren haar en het zingende zwaard, maar door het ijselijk gezang van de glimmende zwarte hoorde hij een andere stem, een vrouwenstem, als een echo uit een diepe put, hoorde hij een andere stem die het lied van de zwarte verdrong en die zijn greep deed verslappen. Nu voelde hij het verraad van de glimmende zwarte, de pijn in zijn had, de vlekken voor zijn ogen en de speer die zijn lied leek te drijven in zijn geest. Vol walging gooide hij de steen van zich af, naar beneden de gelagzaal in en richting de man met het Zilveren haar en het zingende zwaard. De zwarte had hem verraden en zocht nu een nieuw slachtoffer.

Kind van de Koude kromp ineen en stopte zijn klauw in zijn mond. Hij hoorde de echo van de vrouwenstem zachtjes in zijn hoofd, verder was het stil. De glimmende zwarte, zijn enige vriend, had hem verraden en hij was alleen. Tranen vormde zich in zijn ooghoeken en hij schommelde zachtjes heen en weer, zuigend op zijn pijnlijk verschroeide klauw...

[Coldrin]

Coldrins gedachten werden beneveld, zijn geest gekweld door het bloedrode waas dat er ook over gelegen had toen hij Koning was van de Spinelfen.
Toen had hij de magie kunnen doorbreken, maar steeds was er een deel van in zijn lichaam gebleven en nu kwam dit weer aan de oppervlakte.
Hij keek naar het zwaard dat hij in zijn hand hield.
De zilveren kling vervulde hem met afschuw en terwijl hij naar Sindarya, het zwaard van Coldrin keek, veranderde het voor zijn ogen.
Het leek alsof zwarte slangen over de kling kropen, het metaal verduisterend, maar het waren geen slangen, wist Coldrin.
Duizenden kleine spinnen, stevig als steen en zwart als de nacht kropen over de kling.
'En als de nacht valt zal duisternis heersen,' mompelde Coldrin zachtjes.
Hij was nog steeds dezelfde man, maar een andere geest.
Toen trok iets zijn aandacht.
Een schreeuw. Niet menselijk meer, of juist wel? Coldrin wist het niet meer.
Hij bekeek de wereld vanuit een rood waas, maar daar ergens was het nog in de taveerne of er juist buiten bevond zich een andere kleur en dat had zijn aandacht.

Met een woedende haal spleet hij de tafel voor hem in tweeën. Hij greep een man vast bij zijn kraag en slingerde hem weg. Toen was zijn weg vrij naar de kleur die, zo wist hij nu, toebehoorde aan een steen.