Raganorck

[Syvinna Amaranth]

Syvinna keek voorzichtig naar Borgas die weer bij het vuur was komen zitten. Hij zag er gehavend uit. Wat had hij gedaan? Syvinna was niet verbaasd dat ze zich veiliger voelde als Borgas bij har in de buurt was. Dit was eenm raar woud. Toch, het had minder gevaarlijk geleken dan ze had gedacht. Zou ze morgen al in de stad aankomen? Syvinna bedacht zich met een steek van paniek dat ze nog helemaal niet had bedacht hoe ze het paleis binnen zou komen, en als ze eenmaal bij de heerser of heerseres van dit gebied was moest ze uit haar woorden kunnen komen. Als Syvinna zenuwachtig was stotterde ze en klopte haar zinnen niet altijd helemaal. Ze hoopte dat ze zich daar over heen zou kunnen zetten.

De warmte van de vlammen zorgde ervoor dat Syvinna het niet koud had. De warmte maakte haar opnieuw moe. Syvinna staarde in de vlammen.... Ze rukte haar ogen weg. Als je wakker wil blijven, moet je nooit in de vlammen staren. Syvinna herinnerde zich de woorden van haar leermeester Darvon. Met een glimlach herinnerde ze zich ook de avond waarop hij dit tegen haar had gezegd. Het was een koude winteravond geweest en Syvinna had beweerd dat ze best de hele nacht wakker kon blijven toen haar moeder haar had gezegd dat het tijd was om naar bed te gaan.

Syvinna keek naar boven. Het was zachter gaan regenen en ver boven haar was een deel van het wolkendek verschoven zodat er nu kleine witte lichtjes aan de zwarte hemel te zien waren. Syvinna glimlachte naar Borgas. "Kun je tekenen in de sterren?"

[Martys Brendarion]

"Tekenen in de sterren?" Borgas keek verbaasd op uit zijn eigen overpeinzingen. "Hoe bedoel je?"

Hij keek omhoog, maar zag alleen een nu gescheurd wolkendek waar af en toe kleine lichtpuntjes doorheen piekten. Nauwelijks zichtbaar door een combinatie van het duistere wolkendek en de bladeren van de woudreuzen om hen heen. Een dikke druppel viel vanuit een boom en kletste op zijn voorhoofd. Verstrooid schudde hij zijn hoofd en veegde de druppel weg met de rug van zijn hand...

[Syvinna Amaranth]

Onddanks alle toestanden glimlachte Syvinna. "Zie je die groep sterren daar?" Vroeg ze terwijl ze naar boven wees. Er was een plek waar de wolken ver genoeg uit elkaar waren gedreven om een groep van ongeveer tien lichtpuntjes zichtbaar te maken. "Als je die met elkaar verbind lijken ze net een boom te vormen." Syvinna had dit vroeger vaak gedaan als ze niet kon slapen. Ze zocht naar een ander vorm die in de sterren te herkennen was maar de wolken waren alweer verschoven en er ware er vrij weinig te zien.

[Uriel]

"Hrrrmmmmm..." Borgas bromde zachtjes. Dit had hij nog nooit gedaan. Voor hem waren en bleven de sterren een hoopje lichtpuntjes in groot donker meer. Hij had nooit zo stilgestaan bij hun vorm of hun verbindingen.

"Weet wel dat als je die groep sterren daar doortrekt je bij de Noorderster uitkomt. Zo vind je het noorden, daarom heet hij Noorderster..." Daar hield zijn kennis van sterren ongeveer mee op, maar als hij niets zou zeggen zou ze straks nog denken met een simpele te maken te hebben.

Hij keek stiekem even opzij en zag haar naar de sterren staren. Het vuur knetterde zachtjes en de vlammen deden haar ogen net zo glinsteren als de sterren boven hen. "Hrrmmmm," bromde hij weer. Daarna rekte hij zich uit en geeuwde breeduit. Smakkend en met een suffe grijns op zijn gezicht staarde hij voor zich uit. "`k Ga tukken, maak me maar wakker als je vind dat jou wacht er op zit..."

[Syvinna Amaranth]

Syvinna zuchtte toen Borgas ging slapen. Het was echter zijn goed recht want hij had lang voor haar gezorgd en hij was wakker gebleven. "Slaap lekker." Zei ze terwijl ze zelf achterover tegen een boom leunde. Nu moest ze dus wakker blijven. Syvinna keek nog steeds naar de sterren. Ergens onder de sterrenhemel lag ook Gerondor....

Het was al later toen Syvinna opschrok. Ze was even in slaap gedommeld. het vuur was lager geworden en ze was wakker geschrokken van een geluid tussen de bomen. "Borgas? Borgas?!" Syvinna hoopte dat hij wakker werd. Toen sloop ze op haar tenen richting het geluid.

[Uriel]

Verdwaasd werd hij wakker. Zijn haar stond alle kanten op en met de knokkels van zijn vuisten veegde hij de slaap uit zijn ogen. Hij had diep en droomloos geslapen. Uitgeput was hij geweest. Had zich niet gerealiseerd dat de belevenissen van de afgelopen dagen zoveel van zijn gestel gevergd hadden. Hij was slapering rechtop gaan zitten. Het vuur gloeide alleen nog maar en bij het weinige licht daarvan zag hij Syvinna staren naar iets in het donker. Hij luisterde en hoorde geritsel, maar van een andere kant dan dat Syvinna opkeek. Vlug richtte hij zijn blik daarheen... niets... Weer geritsel en weer vanaf een andere kant. Toen hij keek zag hij twee gelige lichtpuntjes in het donker.

"Syvinna, blijf hier. Rakel het vuur op... Wolven." Zei hij bijna fluisterend.

Langzaam stond hij op en maakte hij zijn bijl los uit zijn gordel. Hij hoorde gegrom om hem heen en zag nu meer van de gelige lichtpuntjes. De dieren waren wellicht op zoek naar een eenvoudig maal en zij met hun bijna gedoofde vuur waren voor hun een gemakkelijke prooi geweest. Hopelijk zouden ze vluchten als het op een gevecht aankwam en het vuur weer brandde. Het was wachten op hun eerste aanval, maar aangezien ze omsingeld waren had hij geen idee waar die vandaan zou komen.

[Lunea]

(( ooc: mag ik wolven roedel spelen? ))

De geur van smeulend kool verheulde de geur van mensenvlees niet. Het was lang geleden dat Zwartstaart had mogen proeven van deze delicatesse. Orkenvlees aangevuld met konijn en wild zwijn was zelf schaars deze dagen.
Hij had zijn roedel met een grote boog langs het slagveld met spinelven geleid, zelfs de ergste honger gaf hem niet genoeg moed van het elvenvlees te eten.
De knagende honger maakte hem wel wanhopig genoeg om de vage geur van een beer voor lief te nemen en de geur van vuur en mens te volgen.

Dikpels, Anderland en oude Grijze waren als schaduwen langs de bomen geschoten en hadden de twee mensachtige figuren omsingeld. Zijn roedel was aangevuld met de onervaren pups van dit seizoen, hij hoopte dat ze deze jacht niet zouden verpesten.

Het hart van het woud had zijn roedel niet langer kunnen voedden, zijn vader had gezegd dat het door de oorlogen kwam. Zwartstaart wist niet wat een oorlog was. Zijn vader had zijn roedel lang geleid en Zwartstaart wist alleen nog maar dat hij als welp had geproefd van mensenvlees. De herinnering was gekoppeld aan de geur van smeulend vuur.

Kwijl droop langs zijn tanden, hij gromde zachtjes, het geluid smolt samen met het grommen van zijn maag. Zijn roedel was klaar voor de aanval.

[Syvinna Amaranth]

Angstig liep Syvinna terug naar de resten van het vuur. Ze begon het voorzichtig weer op te bouwen. Waarom was ze ook zo stom om in slaap te vallen? Nutteloos wezen, beet ze zichzelf toe. Syvinna leek niet ver weg grommen te horen. Of stelde ze zich het voor?
Ergens voelde Syvinna een steek van irritatie dat de wolven juist nu, bij haar in de buurt op moesten dagen. Tegelijker tijd voelde ze angst. Het rare was dat zelfs ondanks de angst ergens het gevoel bleef dat Borgas, die haar nu al zo vaak geholpen had, het wel op zou lossen. Raar. Het vuur was al weer redelijk groot. Syvinna hoopte dat het zou helpen.

[Uriel]

Borgas wendde zijn ogen af van het vuur. Het licht zou hem alleen maar hinderen als hij in het donker probeerde te zien. Het was nu gelukkig wel weer groot genoeg om als rugdekking te dienen. Met zijn ogen strak op de woudrand gericht cirkelde hij om het vuur heen totdat hij naast Syvinna stond. Zo kon hij haar het beste beschermen. Hij deed twee passen de duisternis in. Als de wolven toeschoten zouden ze hem als eerste aanvallen... en kennis maken met het staal van zijn bijl. Hij voelde hoe de spanning toenam en zijn adem versnelde. Weer een gevecht en hij wist van te voren dat het niet alleen tegen wolven zou gaan. Nu was hij echter redelijk voorbereidt op de kunsten van het beest in hem. Het hield zich koest nu, maar zodra er bloed vloeide...

[Lunea]

Het vuur gooide een oranje gloed om zich heen die echter niet kon doordingen tot in het duistere struikgewas. Als tastbare schaduwen glipten de wolven langs de bomen. In tegenstelling tot hun leider waren zij wel onder de indruk van de geur van beer en de likkende vlammen van het vuur.

Zwartstaart gromde het commando tot aanval en van drie kanten tegelijk slopen de wolven de cirkel van licht binnen. Ogen strak gericht op hun prooi, de meesten op het kleinste en zwakste wezen. Zwartstaart had grotere ambities, hoe groter de mens des te meer vlees.

Zijn grote brede harige poten slopen dichterbij, zijn tanden ontbloot en zijn zachte gegrom haalde brullend uit naarmate hij de man naderde. Het vuur maakte de man tot een silhouet een silhouet dat leek te dansen in het vuurlicht. Even dacht Zwartstaart dat zijn prooi in een beer was veranderd, maar de geur van zwetend mens was overtuigender. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe zijn roedel de prooien had omsingeld. Een welp zette af om de vrouw te bespringen.
Zijn eigen krachtige achterpoten drukten de grond onder hem weg, zijn kaken opengesperd vlogen richting keel....

[Uriel]

Borgas hoorde wolvenpoten en zag de jonge wolf die naar Syvinna sprong. De grotere zwarte schaduw die het op hemzelf gemunt had mistte hij volledig. Hij zag enkel het gevaar voor haar. Hij stapte naar rechts en sloeg met kracht het scherp van zijn bijl tegen de kaak van de toespringende welp.

Een zwarte schaduw hapte naar zijn keel, maar omdat Borgas zich verplaatst had misten de kaken doel. Wel werd de woudvester tegen de grond geworpen. De bijl viel net buiten zijn bereik en de wolf was vlak boven hem. De klauwen groeven zich in Borgas` vel en hij had alle kracht in zijn armen en handen nodig om de muil van het beest op afstand te houden.

Binnenin hem raasde de adrenaline. Bloed werd als een razende rondgepompt en een oerkracht roerde zich in zijn ziel, maar hij zou niet toegeven. Het was te gevaarlijk nu met Syvinna in de buurt; te gevaarlijk...

[Syvinna Amaranth]

Syvinna sloeg een kreet toen Borgas de wolvenwelp sloeg. Ze gilde nu pas omdat ze het niet aan had zien of horen komen. Ze stapte dichter naar het vuur. Toen werd Borgas zelf aangevallen de bijl viel buiten zijn bereik. Ze moest iets doen. Nu hij ingevaar was kon Syvinna hem niet aan zijn lot over later. Voor haar voeten lag een stevige tak. Syvinna pakte hem op. Misschien kon ze hem als knuppel gebruiken? Ze deed een stap in Borgas' richting. Toen bedacht ze zich. Snel hield ze de tak in het vuur tot dat deze vlam vatte. Toen draaide ze zich weer naar de wolf en sloeg met al haar kracht de brandende tak tegen het beest aan.

[Lunea]

Met al zijn kracht zette hij zijn tanden in wat er ook maar dicht genoeg in de buurt was. Deze mens was verbazingwekkend sterk en hoewel de honger Zwartstaarts wilskracht aanwakkerde was zijn fysieke toestand er niet op vooruitgegaan.

Een luide doffe klap en een scherpe Yelp, de geur van geschroeide vacht. Hij had de mantel nog tussen zijn kaken maar lag op zijn zij naast de man. Getekend tegen het vuur stond de vrouw met brandende fakkel. Achter haar zag hij hoe de rest van zijn roedel angstig buiten het beriek van het vuur bleven. Hij grauwde naar ze en commandeerde ze aan te vallen. Alleen Dikpels toonde de moed en besprong het vrouwwezen van achter.

Zwartstaart richtte zijn aandacht weer op de man....

[Uriel]

Borgas rook de stinkende adem van de zwarte wolf vlak boven hem. De hongerige ogen keken hem aan. Zo dichtbij. De wolf hapte en de tanden beten in zijn schouder toen de kop van het dier te vlug omlaag kwam voor Borgas om weg te draaien. Toen kwam er een brandende tak vlak bij. De geur van verbrande pels drong in zijn neus, de wolf liet los en rolde van hem af. Borgas haalde diep adem nu het gewicht van hem af was, graaide met zijn rechterhand naar zijn bijl en zonder overeind te komen liet hij deze links weer neer komen. Hij gebruikte de kracht van de slag om zich om te draaien en hoopte maar dat hij de wolf had kunnen raken. Hij voelde hoe de adrenaline raasde en zijn hart bonkte, maar hij zou niet toegeven, nu niet!

[Lunea]

Het suizen van geslepne metaal dat de lucht doorkliefde kende zwartstaart niet, maar de bijtende pijn van een verwonding wel. Vaak had hij gevochten met mannetjes die zijn roedel wilden overnemen, hij had zijn wonden vaak schoon gelikt, maar altijd gewonnen. Een schrille 'kai' vulde de wouden toen Borgas bijl Zwartstaart van zijn naamgever ontdeed. Bloed stroomde uit het stompje dat de wolf tussen zijn benen hield. De wolf wist niet waar hij het moest zoeken en vergat de mensen en het vuur en de honger terwijl hij rondjes draaiende probeerde zijn kop bij zijn staart te brengen.

De andere wolven glipten als schaduwen weg tussen de bomen, geruisloos verdwenen ze zoals ze waren gekomen... hun leider achterlatend.