Raganorck

[Uriel]

Van twee kanten zetten twee boogschutters een pas de open plek op. Van voren komen drie spinelfen, zwaarden getrokken het licht van de maan binnen stappen. Hun wapens glimmen in het maanlicht en hun lange takachtige ledematen lijken in de duisternis nog meer dan anders op tot leven gekomen kromgegroeide bomen. Ze bewaren nog hun afstand, ze staan daar alleen maar aan de rand van de open plek, beducht op iedere beweging van de vreemdeling.

Achter de drie met zwaarden staat de leidster van de groep. Ze stoot een serie klanken uit. Onverstaanbare voor Bjorn. Het is de oude scherpe taal van de woudbewoners. Haar stem klinkt commanderend, alsof ze een antwoord eist, of een bevel geeft. De andere spinelfen bewegen niet en het lijkt alsof hun voeten wortel geschoten hebben in de grond, alsof ze er altijd al geweest zijn. Zwijgende wachters, de bewakers van het woud, het enige dat beweegt zijn losgeraakte strengen haar die zachtjes heen en weer wiegen in de koele bries die onder de bomen doorstrijkt en een zacht ruisen veroorzaakt. Het doet hen des te meer op bomen lijken, maar bomen met amandelvormige ogen die een haat en een vuur weerspiegelen die niet in de verste verte lijkt op de kalmte die normaal gesproken geassocieerd wordt met de hoge woudreuzen van een normaal bos.

[Bjorn Vinglod]

Bjorn staat nog steeds onbewogen bij zijn hutje. Hij ziet er best groot, en beer achtig uit zo. Zijn ogen kijken wild van schrik omzich heen en zijn knokkels worden witter van de grip op de bijl. Zijn berenkap werpt een schaduw over zijn gezicht wat zijn gezicht verbergt. Hij gaat groter, en breder staan. Zijn malien glimt lichtjes in het zilver achtige maanlicht.

Voor Bjorn lijkt het net of de bomen levend worden, dat er takken uit de beschaduwde grond steken.. Bjorn heeft het gevoel dat hij word aan gekeken, Dan opeens komt er geluid vanuit de bomen en de figuren staan in het maanlicht wat in bundels door het bladerdak valt. Bjorn telt snel de figuren, hij telt er 4.. maar het kunnen er makkelijk meer zijn. Vaag ziet bjorn zwaarden reflecteren in het maanlicht en hij slikt. Zijn krijger in hem weet, dat hij een ding niet moet doen en dat is bewegen. Zijn ogen zijn gevormt tot spleetjes, en hij bedenkt zich hoe hij zich hier uit gaat redden. En hij besluit zijn Werpsperen los te laten.

De werpsperen laten los en ploffen zachtjes in het vochtige avond gras. Zijn bijl houd hij nog vast. Dan twijvelt hij en kijkt hij naar zijn bijl, en zijn grip begint losser te worden. Bjorn laar zijn bijl los en het handvat valt op zijn voet, daar blijft het liggen.

[Uriel]

De leidster van het groepje spinelfen grijnst. Het mensenkind geeft zich blijkbaar over, zijn wapens liggen aan zijn voeten. Ze stapt voor de drie spinelfen met zwaard en wijst in de richting van de berg van steen met de punt van haar boog. Daar aan de andere kant van de ruisende beek en een stuk of vier glooiende heuvels ligt de woonplaats van de mensen, de stad die de kinderen van de oermagister Raganorck noemen.

In een voor Bjorn onbekende taal beveelt ze hem het woud te verlaten, en wel nu. Zwijgend wacht ze om te zien of de man haar woorden begrepen heeft. De punt van haar boog wijst nog steeds in de richting van de stad.

Als de man het woud levend wou verlaten was het nu of nooit. Ze zag de geamuseerde blikken van haar soortgenoten en ze wist dat zij zich verheugden op een klopjacht op een van de mensenkinderen, maar vooralsnog bewogen ze niet. Ze was nog meester over de situatie.

[Bjorn Vinglod]

Als de ze met de pijlpunt naar een kant opwijst, en er wat "loop" bewegingen worden gemaakt, dan klikt er iets bij Bjorn. Hij draait zich om, en pakt zn spullen op, en hangt ze, duidelijk niet offensief, aan zijn riem. En loopt hij de kant van de boog op. het is duidelijk dat hij niet welkom is en zo snel mogelijk moet doorlopen, hij stapt flink door, zijn simpele wat lompe manier van lopen heeft wel iets weg van een beer, en hij loopt flink door.

---> Bjorn stadspoorten

[Uriel]

Ze volgen hem, bijna geruisloos en vanuit de schaduwen van de bomen en struiken. Ze zijn als het ruisen van de wind, als het zachtjes heen en weer zwiepen van de takken, als het zilveren maanlicht dat tussen de bladeren door priemt. Nooit zijn ze verder dan 20 meter van Bjorn verwijdert en nooit zijn ze dichterbij dan 10 meter.

Op het moment dat de beerachtige krijger het grasveld bereikt dat zich vanaf het woud naar de stad uitstrekt houden ze halt aan de woudzoom. Nog even kijken ze de man na. Een van de spinelfen legt een pijl op zijn boog en grijnst, maar de leidster heft haar hand op en beveelt hem met een kort commando af te zien van een dergelijke dwaasheid. De andere grijnzen. Nog eenmaal wordt het licht van de maan die tussen de wolken door priemt weerspiegeld op tanden en staal en dan zijn ze weer verdwenen.

[Eminescence]

Sylvia Covon sluipt tussen de bomen door. Als ze bij een open plek komt ziet ze dat de zon nog hoog staat. Ze schiet over de open plek en zoekt een plaatsje op om te rusten. Na een paar minuten vind ze een beschut plekje en ze gaat liggen. Als haar hoofd de grond raakt valt ze meteen in slaap.

Na een paar uur word Sylvia weer wakker. Ze komt overeind en gaat terug naar de open plek. Boven de open plek schijnt een volle maan. Ze loopt de open plek op en kijkt rond. Een paar minuten staart ze roerloos naar de maan. Daarna schiet ze tussen de bomen door naar het einde van het bos.

Aan de rand van het bos blijft ze weer staan om uit te rusten. Ze kijkt naar de stadswal van Raganorck.
'Dus dat is Raganorck.' fluisterd ze zacht. Ze gaat zitten en rust nog wat uit. Dan staat ze op en loopt naar de stadspoort.

Sylvia Covon ---> stadspoort