Raganorck

AngelusIondor · Posted: Mon May 12, 2003 5:12 pm Post subject: Re: de meermaagd

De energie van het meer veranderde na de heling. Er miste iets... De meermaagd! Gescrokken keek Iondor naar beneden, was ze dood? Een hoofd kwam boven water. Ze probeerde om hulp te roepen, maar werd meteen weer naar beneden gerukt. Iondor ging lager vliegen en stopte zijn hand in het water. Hij voelde de arm van de meermaagd... Hij pakte hem goedvast en probeerde haar toen uit het water trekken.

Dorum Iasha · Nachtdwaler Joined: 20 Dec 2002 Posts: 143 Location: Emmen

De elf keek gespannen naar het meer. Hij wou niet dat de meermaagd het zou redden. Hij wist niet wat hij moest doen... Moest hij zijn speer pakken en naar de meermaagd gooien, of moest hij af wachten tot de engel mee het water in werd getrokken. Roerloos bleef hij kijken naar het water oppervlakte, niet wetend wat hij moest doen. Zijn geweten probeerde op hem in te praten toen hij zijn speer steviger vast pakte. Hij wou hem gooien maar... wat als hij de engel zou raken? De haat voor de maarmaagd werd met de seconde erger en hard op vervloekte hij het het meer en de meermaagd...

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

De Faun was achter het groepje wezens weer dichterbij geslopen. Hij zag hoe ze twijfelden. [i]"Ga weg!"[/i] dacht hij [i]"Ga gewoon weg en laat me alleen met mijn lief."[/i] Hij zag de lange lef zijn speer pakken en hij hoorde hem vloeken... Hij schrok, mar ogenblikkelijk verduisterde zijn blik ook. "Brennus laat de vloek die de elf uitspreekt over hem zelf neerkomen." fluisterde de Faun. Hij hield het groepje nauwlettend in de gaten en vooral de lange elf. Als hij ook maar iets deed om zijn geliefde pijn te doen dan zou hij dit woud nooit meer verlaten. Dat zwoer hij op zijn bokkepoten...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Een hand greep de hare en lucht kon onbelemmerd de weg naar haar longen vinden. Paniek ebde weg, werd vervangen door verbetenheid. Ze liet de ahdn niet los, greep met haar andere hand de arm die eraanvastzat.

Een krachtige luchtstroom duwde haar steeds weer weg bij de hand, maar ze hield vast.. af en toe streek een slagpen langs haar gezicht of schouder en steeds weer die luchtstroom. de hadn uit de lucht hield de hare vast.. maar het water leek haar staart.. eh benen niet los te willen laten.

AngelusIondor · Posted: Thu Jun 12, 2003 12:58 pm Post subject: Re: de meermaagd

Hij hard haar hand stevig vast. Hij sloeg stevig meet zijn vleugels en hij voelde het lichaam van de meermaagd langzaam uit het water komen. Hij deed zijn uiterste best als hij los liet was niet alleen haar leven verloren, maar ook dat van hem. Steeds sneller wapperde hij met zijn vleugels en de meermaagd kwam steeds een stukje verder boven water.

Hij zag iedereen rond om het meer twijfelend starend naar hem en de meermaagd. Hij keek even naar de lange elf aan de kant, maar verloor geen seconde de aandacht voor de meermaagd. Ze mocht NIET dood gaan!

de Zwaardmeester · Duister als de Nacht Joined: 08 Mar 2003 Posts: 51

Zwijgend kijkt de Zwaardmeester toe. Hij kan de gevleugelde niet helpen zonder het water aan te raken, iets waarvan hij weet dat het niet verstandig is.
Hij had het zien gebeuren, van een veilige afstand. Een reizende koopman en zijn paard, zo wonderlijk dat ze tot hier het woud waren binnengedrongen zonder kleerscheuren. Maar alleen de sterksten, de snelsten en de verstandigsten kunnen helemaal tot de stad doordringen, verder werd al het volk er uit gezeefd. Zowel het paard als de koopman hebben hier voor de laatste maal in hun leven gedronken.
Dan merkt hij op dat de vreemd uitziende Elf zijn speer beter vastpakt, alsof hij overweegt om te gooien. Langzaam beweegt de Zwaardmeester zijn hand omhoog en naar achteren, alsof hij zijn zwaard wil pakken, maar in plaats daarvan drukte hij zijn hoed steviger op zijn hoofd alvorens naar de elf toe te lopen.
"Ik zou die speer maar niet gooien als ik jou was. Het woud zal die actie onmiddelijk wreken."

Dorum Iasha · Nachtdwaler Joined: 20 Dec 2002 Posts: 143 Location: Emmen

Dorum fronste zijn wenkbrauwen bij de woorden van de zwaardmeester. Hij wist dat het niet verstandig was om te gooien, maar wat moet hij anders?

Dorum greep zijn speer nog steviger vast als tevoren bracht hem omhoog om te gooien. Echter voordat hij wierp zakte hij inelkaar. Het was wel alsof iemand een vloek over hem uitsprak...

Totaal verlamt van pijn lag Dorum als op de grond genageld. Zijn pijn deed hem gaan ijlen en had een rare droom. HIj rende ergens voor weg...of uit weg misschien. HIj renden midden in het woud waar hij steeds achter na gezeten werd door de engel. "Laat me met rust" :schreeuwde hij "Laat me met rust!!!!!!!!!!!!!!!"

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

De bewoog in de struiken, er gebeurde iets met de Elf. Had Brennus zijn vloek gehoord? De elf zonk ineen in en ijldroom. Nieuwsgierig sloop hij dichter bij. De bladeren ritselden. Hij was nog maar een paar meter vewijderd van het groepje en kon nu duidelijk hun stemmen horen. Ondertussen was de engel nog steeds bezig zijn geliefde uit het water te tillen. Hij hoopte dat het goed ging komen... maar de elf... de elf ijlde en dat was zijn gerechtvaardigde straf... Zijn meester was rechtvaardig... wreed, maar rechtvaardig.

Dorum Iasha · Nachtdwaler Joined: 20 Dec 2002 Posts: 143 Location: Emmen

In zijn droom kwam het woud tot leven honderden takken vormden een grote muur en versperde de weg voor Dorum. De engel kwam dichterbij Dorum's hart begon steeds harder te kloppen, wanhopig probeerde hij over de muur door te klimmen.

De muur leek oneindig lang en de engel blijf hem inhalen. Dorum's hart klopte nu zo hart dat hij het gevoel had dat zijn hart er uit zou springen. Plotseling voelde hij de rand van de muur. Haastig en angstig klom hij er over en sprong aan de andere kant naar beneden. De engel kwam hem niet meer achterna. Voor hem stond een man die hij helemaal vergeten was. Een man bevend van woede...Lucer Vincero.

Ondertussen lach Dorum nog steeds schreeuwend van pijn naast het meer van de meermaagd.

AngelusIondor · Posted: Sat Jun 14, 2003 7:38 am Post subject: Re: de meermaagd

Iondor probeerde steeds harder om de meermaagd het water uit te krijgen. Hij schonk nu helemaal geen aandacht meer aan zijn omgeving. Hoewel hij het moeilijk vond om de lef zo te lijden.

Plotseling schoten de voeten van de meermaagd uit het water. Vermoeid hing Iondor boven het meer met de meermaagd in zijn handen. Hij voelde de meermaagd uit zijn handen glijden dus hij vloog zo snel hij kon naar de kant van de oever. Net boven de oever storte hij in op de grond.

Hij lag daar bewusteloos op de grond, maar zin spirituele eenheid was niet meer op aarde. De hemel was te omschrijven in worden want het had geen vorm. Iondor voelde negatieve energie om zich heen.

Plotseling sprak een duidelijk harde stem tot hem. "IONDOR! Je hebt gefaald net zoals een mens zou falen. Ik verbied je ooit nog in deze plek te komen. De enige manier dat je van deze menselijke fout leert is door de rest van je leven op de aarde te wonen tussen de mensen!"

Zijn spirituele eenheid keerde terug naar zijn lichaam. Echter lach hij nog steeds bewusteloos op de grond.

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

"Ion!" Desey schoot op Iondor af. "Wat is er?" Ze luisterde of zijn hart nog klopte, want zijn hand was koud. Het klopte, gelukkig.
"Wat moet ik nu doen?" vroeg ze, meer in haar hoofd dan hardop.
"Dat zal je wel zien, Iondor heeft gefaald, jammer voor hem..." Een kakelende lach ging door haar hoofd. Ze barstte opeens van de hoofdpijn. Paniekerig drukte ze haar handen op haar oren. "Ik wil het neit, ik wil het niet, ik wil het niet!!!"

de Zwaardmeester · Duister als de Nacht Joined: 08 Mar 2003 Posts: 51

Zwijgend neemt de Zwaardmeester de chaos die zich voor zijn ogen ontpopt op. Het woud heeft gewroken, het woud zal altijd wraak nemen op haar schenders. Waarom blijven die stedelingen en buitenstaanders zich dan altijd met het woud bemoeien zonder eerst na te denken en de regels van het woud te leren?
Kalm loopt hij naar de gevleugelde en de meermaagd, en wenkt Gwendelin om met hem mee te lopen. Zowel de meermaagd als haar redder liggen roerloos aan de oever, terwijl het er op lijkt dat zowel de elf als het meisje gek geworden zijn, hoewel de elf er een stuk erger aan toe is. Krachtig pakt de Zwaardmeester Desy bij haar schouder en geeft haar een klap in het gezicht.
"Doe kalm! Er is later genoeg tijd om te schreeuwen, we moeten eerst deze mensen helpen. Gwendelin, jij probeert die elf weer overeind te krijgen."
De zwaardmeester laat de schouder van het meisje weer los. "Probeer je gevleugelde vriend wakker te maken."
Terwijl hij dit zei trok hij zelf zijn vest uit om de meermaagd een beetje mee te bedekken. Veel zou het tegen het afkoelen niet helpen, maar zo zag ze er niet meer zo... naakt uit.
Maar nu, hoe moest hij haar helpen, hij wist niets van meermaagden dan dat ze in het water leven. Ze ziet er heel anders uit dan hij gedacht had, alsof ze gewoon een mens is. Aandachtig bestudeerd hij haar gezicht en hals. Geen kieuwen, hoe kan ze dan onder water leven? En ze ademt nog wel, zachtjes, maar toch ademt ze. Moet hij haar terug het water in zien te krijgen? Of moest hij haar met rust laten, niet proberen goed te maken wat anderen fout hebben gedaan. Voorzichtig schudt hij aan haar schouders, hopend dat ze vanzelf wakker zal worden.

Edited by: de Zwaardmeester at: 6/16/03 1:09 pm

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

De pijn bonkte tegen haar slapen. Het dreunde in haar hoofd, dat ze er duizelig van werd. De Zwaardmeester gaf haar een klap, had hij niet moeten doen...
Desey stoot een droge snik uit. Ze probeert haar hoofd erbij te houden, maar het lukt niet. Weer een kakelende lach door haar hoofd. Er dreven zwarte vlekken voor haar ogen, haar hoofd werd zwaar, maar ze wilde niet toegeven dat ze zwak was.
Voorzichtig, met hoofdpijn, probeerde ze Iondor te helpen. Ze wist niet precies hoe, maar ze deed wat haar goed leek. Ondertussen werden de vlekken voor haar ogen erger. Ze was misselijk, en met een zachte plof belandde ze op het lichaam van Iondor.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Het had een van haar dromen kunnen zijn.. de dromen die ze soms slapend onder de waterval kreeg. De droom waarin ze benen had en renden door bloembestrooide velden. Dromen die bij het wakker worden in haar koude onderwaterwereld nachtmerries hadden geleken. De Meermaagd vreesde de zon en de harde lucht van boven het koele veilige water.

Ze opende haar ogen en verwachte dat ze heen en weer werd gewiegd door een diening van het water veroorzaakt door een domme reiziger die haar meer had bevuild met zijn aanwezigheid. Een prooi, een maal. Maar ze opende haar ogen en ademde.. niet het water langs haar kieuwen, maar lcuht, pure zuurstof in haar longen. Verontwaardigd zwiepte ze met haar staart... haar benen schopten de man die haar wakker had geschud. Spartelend probeerde ze weg te zwemmen, maar haar geschaafde schenen verplaatsten slechts de kiezels op het strandje.

Uriel · Posted: Mon Jun 16, 2003 7:53 pm Post subject: Re: de meermaagd

Ze beweegt! Ze leeft nog! De faun slaakt een zucht van verlichting. Een nieuw lied klinkt in zijn hart, het is nog niet verloren... maar zal ze het zich herinneren? Al die jaren geleden... al die werelden ver? Hij kan zich niet langer inhouden. Hij wil bij haar zijn, haar weer in zijn armen houden en haar vertellen dat het allemaal goed gaat komen. Haar vertellen dat ze gered is van de Ziekte die hun dorp gesloopt had en die hem naar Brennus had doen gaan. Die God van het woud die een wreed lot voor hen in gedachten had. Nooit had hij de hoop opgegeven dat het allemaal weer goed zou komen, bijna was het in een tragedie ge-eindigd, maar toen was er de engel geweest. Brennus zij geloofd, toen was er een engel geweest.
Hij springt tevoorschijn vanuit het struikgewas en rent de paar meter over het kiezelstrandje op zijn bokkepoten. hij gliijdt uit, maar krabbelt weer overeind. Het water is eng dichtbij, maar zij is dichter bij. Hij laat zich naast haar op zijn knieën zakken en dan kijkt hij de man bij haar vragend, nee smekend aan... "Help haar." brengt hij moeizaam uit. Het is zo lang geleden dat hij gesproken heeft en de woorden klinken zacht en schor, meer als een fluistering van de wind in de woudkruinen...