Raganorck

AngelusIondor · Posted: Wed May 07, 2003 12:35 pm Post subject: Re: aan de oever

Iondor vloog naar de meermaagd toe. Langzaam uit medelijden drukte hij de meermaagd terug de zee in. Toen hielp hij ook alle ander zee wezen terug naar hun leef plek. Daarna ging hij als een zielig hoopje aan de oever zitten.

de Zwaardmeester · Duister als de Nacht Joined: 08 Mar 2003 Posts: 51

Struikelend met Gwendelin nog bij de hand holt de Zwaardmeester tot hij bij de oever van het meer aankomt. Hij kan de situatie niet overzien, zijn hoofd zit te vol, maar hij begrijpt dat de meermaagd gewond is. Hij laat Gwendelin los en loopt naar het gevleugelde wezen dat de meermaagd het water in heeft geduwd en nu neerslachtig aan de kant zat.
"Wat is er gebeurt? Hebben jullie de meermaagd aangevallen?"

gwendelin · Nachtdwaler Joined: 21 Feb 2003 Posts: 123

gwendelin zakt neer op haar knieen en rust uit. maar als ze opkijkt en ze ziet de meermaagd, ze verzamelt ze al haar krachten om daarnaartoe te lopen. ze valt neer op haar knieen aan de rand van de oever en spat wat water in haar gezicht om wat wakkerder te worden. na de vrag van de zwaardmeester wacht ze op een ntwoord van het gevleugeld wezen.

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

"Hij heeft haar geholpen... ze wilde... ik heb het gedaan!" Desey struikelde over haar woorden. ze haalde diep adem en zei: "De meermaagd heeft Iondor gevangen toen hij perongeluk in het meertje liep. Ze wilde hem vermoorden. Toen wilde ik hem helpen maar dat is niet gelukt. Toen ging Iondor vliegen en is de Meermaagd op de grond teregt gekomen. Toen ging ze bijna dood, samen met haar vissenvolk. Toen heeft Iondor haar geholpen en ik kon niets doen..."

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Ze voelde ze zachte wind die de vleugels over haar heen deed zuchten en haar reeds zonverbrande huid deed uitdrogen.

Ze voelde zijn warme handen en ongekende kracht toen hij haar terug schoof over de zwarte kiezels van de oever.

Ze voelde het koele water dat zich om haar heen sloot als de armen van haar moeder.

Het water was koel en vloeide weer langs haar kieuwen, er kwam echter geen zuurstof meer in haar blauwe bloed dat onstnapte aan de snee in haar hals. Haar lichaam was kouder nu dan het water om haar heen en langzaam zonk ze naar de ondiepte. Haar rug was gebroken, ze kon niet zwemmen, haar lange staart bewoog onwillig als haar haar dat zich om haar gezicht wikkelde als een lijkwade.

Lang zonk ze niet voordat ze de kiezelige bodem van haar meer bereikte, daar lag ze...nog steeds niet dood, nog steeds happend naar adem. Ze zag hoe het vrouwmens haar gezicht spottend waste in haar water. Ze zou sterven...in haar meer in plaats van aan de oever.

Langzaam dobberden de vissen die te laat waren teruggegooid naar het oppervlak, zo zou zij ook eindigen, op de grens van beide werelden, gevangen in de spiegel van het wateroppervlak.

de Zwaardmeester · Duister als de Nacht Joined: 08 Mar 2003 Posts: 51

"Gwen, raak dat water niet aan."
Ze hoort hem niet, en het doet er ook niet meer toe. Langzaam loopt hij naar het water, hij ziet de vissen naar boven drijven. Hij weet wat er hier leeft, hij kende het wezen niet persoonlijk, hij had haar altijd met rust gelaten, maar hij wist dat er een magisch wezen in het meertje zit. Er verschijnt een glinsterend puntje vocht in zijn oog. Dan draait hij zich met een ruk om, richting het meisje dat had uitgelegd wat er is gebeurt. Woede straalt van hem af.
"Jullie hebben haar gedood! Jullie hebben een oud, magisch wezen gedood! Jullie hebben het Wilde Woud geschonden! Moge de geesten van dit woud jullie een eeuwig leven van angst en pijn geven!"
Hij weet hoe gevaarlijk het is zulke dingen te zeggen, in dit woud, maar het kan hem niets schelen. Ze hebben het woud geschonden, een magisch wezen, een levend wezen gedood. Door deze gebeurtenissen verloor het woud een deel van haar essentie, een wonde die niet geheeld zou kunnen worden.

gwendelin · Nachtdwaler Joined: 21 Feb 2003 Posts: 123

gwen stond recht naast de zwaardmeester en legde een hand op zijn schouder. "rustig" fluisterde.

Uriel · Posted: Thu May 08, 2003 9:21 am Post subject: De Faun

Hij had machteloos vanuit de struiken toegezien. Eerst was hij blij geweest. Ze was wakker! Na al die lange jaren van wachten was ze eindelijk ontwaakt. Zijn liefde, ze was terug. Zijn liefde voor haar was onverminderd. Nu zou zij hem ook lief kunnen hebben. Hij had zijn trouw bewezen. Zelfs zo een koel wezen als zij was zou moeten erkennen dat hij trouw geweest was. Ze zou moeten toegeven dat wat ze hadden echt was en ze kon hem nu niet meer afwijzen. Niet meer afwijzen zoals ze al die lange jaren al gedaan had. Hij hupte op en neer op zijn bokkepoten. Ongedurig wachtend tot de andere wezens weg zouden gaan of door haar verslonden zouden zijn. Haar majesteit was groots toen ze de eenling aanviel die haar meer geschonden had.
Angstig bonkte zijn hart toen de strijd zich verharde en meer wezens zich in de strijd mengde. Hij zag hoe ze gewond raakte. Haar kostbare blauwe bloed vermengde zich met het water dat haar wezen was. Zijn geliefde, ze was goddelijk! De zilveren schubben van haar staart weerspiegelde het zonlicht. Hij wou dat hij haar kon helpen, maar zijn enige macht lag in zijn fluitspel en fluitspel zou haar nu niet helpen. Het zou haar afleiden.
Plots zag hij hoe ze uit het water getild werd door een wezen met vleugels; door een engel! Zijn onbeantwoorde liefde hing schaamteloos in de voor haar dodelijke zon, in de haar zo onnatuurlijke lucht. Als ze stierf, nee hij wilde er niet aan denken. Toen viel ze, hard, op de zwarte kiezels. Hij wou naar haar toerennen, haar het water in brengen, haar redden en zijn liefde voor haar bewijzend door voor haar te zorgen, maar de wezens waren er nog. Ze zouden hem bespotten, hem doden hoogstwaarschijnlijk. Hij stond in tweestrijd en dikke tranen rolden over zijn bruinbebaard gezicht. Handenwringend keek hij toe uit pure frustratie dat hij niet kon ingrijpen. Zijn geliefde was stervend, zijn hart schreeuwde het uit, maar hij hield zijn mond stijf dicht. Ze zou het alleen moeten uitzingen tot de anderen weg waren. Hij kon zich niet vertonen. Ze zouden hetzelfde reageren als de mensen van zijn dorp, lang geleden. "Ga nu weg." fluisterde hij stilletjes, maar in plaats daarvan kwamen er alleen nog maar meer wezens bij. Een van hen probeerde haar te helpen, maar de Faun zag aan de ogen van zijn geliefde dat zijn hulp niet toereikend zou zijn. Ze had liefde nodig. De liefde die gepaard gaat met zelfopoffering. Ze was te zwak om zelf prooi te vangen. Om het levensbloed te verschalken dat haar weer sterk genoeg zou maken om te genezen. Alleen ware liefde zou zo sterk zijn. ZIjn hart brak toen ze haar terug het meer in brachten. Hij die haar gehoplen had vervloekte de anderen. De engel die haar gedood had zat vol zelfmedelijden aan de kant van het meer. De Faun walgde van zijn onterechte schuldgevoel. De engel was de oorzaak van haar dood en als ze inderdaad stierf zou hij de wraak vervullen die over de engel werd afgeroepen. Hij sloop zo dicht mogelijk naar het meer toe als hij durfde. Vanaf de andere kant van het meer hoorde hij niet wat de wezens zeiden, maar hij keek de engel aan met een blik vol woede en verdriet. Het gezicht van de engel grifte hij in zijn geheugen. Als ze stierf was hij degene op wie zijn wraak zich zou richten al zou hij er zelf aan overlijden. Zijn leven was waardeloos zonder Haar. Tranen drupte op haar waterspiegel en zorgden voor kringen op het nu doodsstille wateroppervlak.

AngelusIondor · Posted: Fri May 09, 2003 7:54 am Post subject: De healing

Wat moest hij doen? Hij had een wezen gedood... Zijn bestaan was over hij wist het zeker. Ze zouden dit nooit accepteren. Plotseling voelde hij het. Zijn hart kreeg warmte... Hij voelde liefde... Liefde voor de meermaagd. Er was iemand die zijn leven over had voor de meermaagd. Hij kon de meermaagd niet laten sterven!

Hij stond op en spreide zijn vleugels op nieuw. Even zweefde hij levenloos boven het meertje. Een paar seconden later begon hij te stralen. Er stroomde nieuw leven in de vissen die te lang op de oever hadden gelegen en op sterven lagen. Het licht was helend en ook zijn eigen wonden werden geheeld. De meermaagd kon niet dood zijn dat kon gewoon niet! Hij moest de meermaagd redden. Doden is een ziekte van mensen... Engelen mogen niet doden!

Totaal wanhopig deed hij zijn best om elk wezen in en om het meer te helen...

Dorum Iasha · Nachtdwaler Joined: 20 Dec 2002 Posts: 143 Location: Emmen

De engel hij gloeide... Het was een rust gevend licht, Dorum voelde nieuw leven in zijn lichaam stromen. De wond die hij vanmiddag op was gelopen met het jagen verdween totaal. Hij voelde zich raar..Hij voelde zich vredelievend.........

Uriel · Posted: Sat May 10, 2003 3:22 pm Post subject: de faun

Hij zag niets van het licht dat de engel uitstraalde. Voor hem was er een duistere wolk voor de zon geschoven die pas weer wijken zou als hij zijn wraak genomen had. Maar de tijd van wraak was nu nog niet. Zijn blik werd vertroebeld door tranen terwijl hij in de diepte van het meer staarde. Daar waar zij thuis was en wat haar graf geworden was. Aarzelend stak hij een hand uit naar de waterspiegel. Hij wou de perfecte gladheid ervan niet verstoren, maar toch. Dichter bij kon hij niet komen. Als hij het water inging zou hij tezamen met haar verdrinken. Zijn vingers raakten het wateroppervlak net en hij schrok van de kringen die het opleverde. Hij wou haar, haar graf niet verstoren.

Edited by: Uriel at: 5/11/03 1:11:48 pm

de Zwaardmeester · Duister als de Nacht Joined: 08 Mar 2003 Posts: 51

Het helende licht nam niet alleen zijn woede weg, ook de uitputtende pijn in zijn borst en voet verdwenen als een stuk was dat in het vuur word geworpen. Kalmte, en een vleugje hoop, vielen over de Zwaardmeester. Zou de meermaagd het redden?

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Het licht scheen onverminderd door het water en bereikte de meermaagd op de bodem van het meer. Het water leek troebel door het licht. De meermaagd sloot haar ogen, de enige beweging die ze naast het happend naar lucht nog kon maken. Ze voelde hoe haar meer tot leven kwam door het licht en dat maakte haar sterven minder zwaar. Al het leven in en om haar meer was aanwezig in haar terwijl zij stierf. De beide elfen, de engel, een huilende faun en mensen in de wereld boven haar en de vele vissen, zelfs de oude krab onder de steen bij de waterval en de meerpaardjes tussen de planten. Ze was niet alleen. Ze voelde hoe haar lichaam ontspande en zich liet baaden in het licht... langzaam dreef ze naar boven naar het oppervlak, daar waar de lucht zo hard was dat het haar longen pijn deed, maar ze wist dat ze heel spoedig niets meer zou voelen.

Hij ijskoude lichaam werd warmer en de schubben op haar huid kleurden langzaam lichtroze. Haar transparante oogleden werden donkerder naarmate het licht dichterbij kwam. Het bloed dat uit de snee in haar hals stroomde lichtte even rood op voordat de snee dichtging. Het licht deed ook haar kieuwspleten versmelten met de huid van haar hals. Ze dreef naar het oppervlak en ineens verlangde ze naar de wereld waar de zon haar huid schroeide en de harde lucht haar longen kwetste... ze verlangde naar die harde lucht, ze had hem nodig. Ze bewoog haar armen en benen en spartelde om zichzelf naar het oppervalk te krijgen...

Haar gezicht brak door de gladde spiegel van het water en ze zoog haar longen vol met lucht, ze opende haar ogen en zag even de engel boven haar. Toen zakte ze weer onder de waterspiegel. Ze spartelde weer, haar lijf was veranderd en haar water was een vijand geworden. Ze voelde de vissen niet meer. Weer kwam ze even boven... lang genoeg om te roepen... ' Helpbulpup!' Ze kreeg een hap water binnen en proeste voordat ze weer onder het oppervlak verdween.

De vissen die zich om haar heen hadden verzameld vluchtten voor het geweld dat de meermaagd veroorzaakte, ze vluchtten zoor een wezen dat geen vissestaart had en vreemd was in hun wereld. De benen hakten door het water en de kiezelige bodem. Om haar vormde zich een draaikolk van water en zand en rood bloed. De scherpe steentjes en schelpen op de bodem haalden de dunne zachte huid van haar benen en armen open.

Weer wist ze zich van het water te bevrijden en een hap lucht in haar longen te zuigen, maar nog steeds kon ze niet ontsnappen aan de wereld waar ze eens koningin was geweest en die haar nu probeerde te doden.....

Edited by: red at: 5/11/03 4:53:24 pm

Uriel · Posted: Mon May 12, 2003 8:11 am Post subject: Re: de meermaagd

De Faun schrok toen iets hard plonzend Haar serene waterspiegel doorbrak. Hij zag een hoofd dat leek op het Hare boven komen gevolgd door een lichaam met benen. Benen! Ze had benen, zou het dan tijd zijn? Zou de vloek die eeuwen geleden opgelegd was ten einde zijn? Zijn hart ging sneller kloppen en hij keek naar zijn eigen lijf. Zijn blik verduisterde toen hij zag dat zijn benen nog steeds bokkepoten waren. Hij veranderde niet. Voor hem was het nog steeds niet afgelopen. Zou zij nog weten wie hij was? Na al die lange jaren? Zou ze hem herkennen? Hij wist het niet en hij vreesde voor wat er zou gebeuren als zij hem zou zien. Als ze schrok zou hij haar voorgoed verliezen. Hij was een Faun, een woudwezen en zij, zij was onbereikbaar. Zuchtend trok hij zich verder terug het bos in, maar bleef het water van het meer zien. Hij kon haar niet verlaten, toen niet en nu ook niet.

Leana Terived · Nachtdwaler Joined: 16 Jan 2003 Posts: 333

De woorden van de Zwaardmeester kerfden als een dolk door Desey's lichaam. Tranen kwamen in haar ogen en ze boog haar hoofd. Wat moest ze doen? Ze voelde zich zo schuldig, ze wilde wegzinken in de aarde en tegen niemand meer praten. Haar hart bloedde, ze was getroffen.
Iets dwong haar om terug te komen, om weer te leven. Haar hart stopte met bloeden maar ze was ongelukkig en schuldig. Ze had iets unieks gedood, het zou niet terug komen. Niet hier, in ieder geval.
Een traan viel op het glinsterende oppervlak en maakte kringen. een warm licht verspreidde zich over het wateroppervlak. Iondor vloog weer! Hij was het licht! Met een ruk stond Desey weer recht op en keek naar boven. Toen besefte ze dat ze naast de Zwaardmeester stond, probeerde ze direct zijn blik te vermijden. Haar ogen gleden over het water, een aantal vissen waren gered, dat zag ze. Maar de anderen? Ze keek naar de elf, en zag dat hij geen wond meer had, zoals voorheen. Ze keek naar Iondor, hij zag er uitgeput maar tevreden uit. Alleen zijzelf was schuldig. Zij kon niets doen, zij had geen krachten om iemand te helpen...
"Kop op, Desey!" klonk een stem in haaar hoofd. "Je weet best dat jij het niet hebt gedaan. Maar er is nog iemand, iemand met hoop..."
"Wie dan?" vroeg Desey perongeluk hardop.
"Kijk om je heen!"
"Ik zie niemand!" Ze keek nog eens goed. "Echt niet!"
"Sorry, hij is al weg..."