Raganorck

[Solitude]

Het compliment was niet besteed aan Solitude, ze keek er een beetje vreemd van op, maar bestede er verder geen aandacht aan. "Mooi zo, het kan inderdaad gevaarlijk zijn rond de toren. Er loopt hier vele dieren en de meeste zijn vriendelijk, maar sommige zijn willen nog wel eens dichterbij komen dan jullie gewend zijn."

Even leek ze in gedachten verzonken. 'Waarom had ze jullie gezegd, ze was zelf toch ook een mens?' Maar Ralvin vervolgde zijn stortvloed van woorden. "Iets aan getrokken heeft?" Ze keek hem niet begrijpend aan. "Hoe bedoelt je dat? Een vriendin van Eduward, je bedoelt Elia? Elia is er nu niet. Misschien komt ze morgen weer terug."

"Mijn naam? Ehm..." Haar gezicht kreeg een moeilijke uitdrukking. 'Waarom wist ze niet hoe ze heette? Dat was toch vreemd?' Gelukkig stelde de man zichzelf voor en liet ze de gedachte weer varen. "Een bard, wat leuk. Elia is ook een bard, kun je ook mooie liedjes spelen op een harp?" Toen Ralvin een buiging maakte keek ze alweer raar op. 'Het zal wel een gewoonte zijn,' dacht ze.

Ze rilde toen de koude avondwind weer over het lage heuveltje blies. "Ik ga naar binnen, doe de deur dicht als je binnen komt." Ze liep weer op haar tenen terug naar haar stoel, krulde zich weer er weer in op en keek naar Ralvin. Het was donker en alleen zijn silhouet stak af tegen het zwakke licht van de maan. Naast haar sliep de andere man in de andere leunstoel, voor hem op de tafel stond een halfvolle beker koude thee. Naast de man lag Eduward stil op het stromatras en een deken over hem heen, hij ademde rustig. Naast Solitude's stoel lag de deken die over haar heen had gelegen, ze was hem al compleet vergeten.

[Ralvin DelTramos]

Ralvin knikte begrijpend toen de vreemde vrouw hem uitlegde over de dieren. Als stadsmens was hij natuurlijk niet gewend aan de geluiden van onder andere huilende wolven en dergelijke - over het algemeen - bloeddorstige creaturen. Hij was het alleen niet helemaal met haar eens over de uitspraak dat de meeste dieren buiten vriendelijk waren: iets dat zulke geluiden kon produceren was naar Ralvin's mening toch wel iets gevaarlijker dan de gemiddelde veldmuis. Er ging een rilling over zijn rug en hij schudde zijn schouders. Goed. Hij was blij dat hij zo naar binnen kon.

"Iets aan getrokken heeft?"

Ralvin knipperde. Snapte ze dat nou niet? Iedere gladiool wist toch dat je gemiddeld niet je blote lichaam aan iedere toevallige gast toonde alsof het de normaalste zaak van de wereld was? Hm, blijkbaar had hij het mis. Nee hij had het niet mis! Dit was misschien wel de vreemdste - en mooiste! - vrouw die hij ooit ontmoet had! Hij schudde zijn hoofd in verwondering en vroeg zich af of ze ook gediend zou zijn van wat... minder schattige ondernemingen.

Aah! Nee, nee, nee. Hij bande de gedachte snel uit zijn hoofd - hij was hier voor serieuze zaken, was te gast, en hoe vreemd de vrouw ook mocht zijn, ze gedroeg zich niet als de eerste de beste Dame van Genot. En, voegde hij er voor zichzelf aan toe, hij was zelf ook geen Mannetje van Genot. Doller moest het niet worden. Hij schudde zijn hoofd en volgde de vrouw verder naar binnen, gedachten op nul en keer op keer het beeld van de doodzieke Gunther afspelend in zijn hoofd.

"Eh.. Ja! Ja, Elia. Daar kwam ik voor... Zie je, ze is momenteel erg druk met haar nieuwe baas... En dan niet op de ehh niet nette manier zeg maar... Hij is ziek!" Oh bij de Ene, hij begon al te stotteren.

Het feit dat ze haar naam niet zei ging aan hem voorbij, bezig als hij was met roeren in zijn eigen hersenpan.
"Een bard, wat leuk. Elia is ook een bard, kun je ook mooie liedjes spelen op een harp?"

Ralvin glimlachte. "Nee, kon ik dat maar! Ik heb wel een fluit, een tamboerijn... En mijn ge-wel-dige stem natuurlijk", lachte hij. "Maar ik speel dus wel liedjes. Misschien zal ik er ooit ook een voor jou zingen als je dat leuk vindt". Ha. Muziek. Een thema waarmee hij zich op zijn gemak voelde. Hij stond weer met beide benen op de grond. Soort van in ieder geval.

Ralvin liep achter de vrouw aan naar binnen en deed de deur dicht. Hij voelde zich bijna meteen iets beter op zijn gemak. Hij keek rond om het interieur te observeren. De vrouw was gaan zitten op een stoel en krulde zich op. De manier waarop ze naar hem keek, belicht door het maanlicht, gaf hem de kriebels. Vreemd. In de buurt van de stoel stond een andere waarop een man zat te slapen, en op een stromatras lag een ander. Ralvin wachtte even tot de vrouw iets zou ondernemen, maar toen ze dit niet deed trippelde hij op zijn tenen naar voren en wees naar de mannen. "Eh.. Een van hen is Eduward? Is het erg als ik hem wakker maak?"

In zijn ooghoek zag hij naast de stoel van de vrouw een deken liggen. Hij snelde er naartoe en pakte het op, om het om haar heen te draperen. "Sta me toe, u heeft het vast koud!"

Hij nam weer wat afstand en keek haar met schuin hoofd aan, haar antwoord afwachtend. Het liefst zou hij voor de morgen weer terug zijn in de stad, weg van deze vreemde plaats waar hij zich allerminst op zijn gemak voelde. Buiten huilde nog een wolf en wederom gleed er een rilling over zijn rug.

[Solitude]

Solitude had haar blik van Ralvin afgewend terwijl ze luisterde naar wat hij vroeg. Ze keek in de richting waar Eduward moest liggen, maar ze kon hem niet zien omdat de andere stoel ervoor stond. Ze herinnerde zich nu ook weer hoe de man in de stoel heette, zijn naam was Brennar. Het was haar een tijdje gekost maar ze wist het nu zeker, hij had het haar immers vanmiddag verteld.

Toen Ralvin snel dichterbij kwam en de deken over haar heen legde schrok ze. Zijn aanwezigheid had ze al half weer vergeten. "Koud?" ze dacht even na, ze had het inderdaad wel koud ja. "Dank je," mompelde ze zachtjes. Haar gedachten waren weer naar Eduward gegaan, ze probeerde te herinneren wat er gebeurd was maar het was een zwart gat, er was enkel een leegte op de plek waar herinneringen zouden moeten zitten. Even later stond ze weer op en hurkte ze naast Eduward op de grond neer. De deken was weer van haar afgegleden en lag op bijna dezelfde plek als waar hij eerst had gelegen.

Ze bestudeerde Eduward aandachtig. Het was alsof ze hem voor het eerst werkelijk zag, alles was zo nieuw aan hem, en toch zo vertrouwd. Zijn blonde haren die uitwaaierden over het stromatras. Geschroeide haren staken uit een warrige pluk haar van wat eens een vlecht was geweest. De wenkbrouwen die ook niet onbeschadigd gebleven waren, de linker was weggeschroeid en de rechter was zwart in plaats van blond. Zijn smalle neus waarvan de neusvleugels met regelmaat bewogen op het ritme van zijn ademhaling. Een mond die zelfs nu nog gesierd werd door kuiltjes aan elke zijde ervan. Aarzelend en langzaam ging linkerhaar hand naar Eduwards linkerwang. Voorzichtig, alsof ze bang was om hem wakker te maken, raakte ze hem aan en zuchte: "Eduward..."

[Ralvin DelTramos]

Ralvin hurkte neer naast de man die de vrouw - nu weer naakt - met haast onhoorbare stem "Eduward" noemde. Hij dacht dat hij vandaag alles wel gezien had, maar ook deze man zag er verre van goed uit.

"Bij de Ene!", mompelde hij, terwijl hij de man bestudeerde. Had ze niet door dat hij bewusteloos was? Dat hij - vooral op een fluistertoon - toch niets zou horen? Blijkbaar niet, maar daar stond Ralvin niet lang bij stil. Als dit de man was die hij moest hebben leek het erop dat hij hier wat langer zou blijven dan verwacht... Hij schudde zijn hoofd en keek de vrouw, die nog steeds naamloos was in zijn ogen, aan. "Wat is er met hem gebeurt? Hij is bewusteloos! Verbrand..."

Hij keek naar de andere man, die ook diep in slaap was. Was dat dan misschien iemand die hem kon vertellen wat er hier aan de hand was? Hij liep op de man toe en schudde zachtjes aan zijn schouder. "Wakker worden", mompelde hij.

[Brennar Zonnewende]

Brennar had al een tijdje onrustig geslapen door het geluid wat de twee mensen maakten, maar tot dan toe was hij nog niet wakker geworden. Ergens aan het randje van zijn bewust zijn voelde hij iemand aan zijn schouders trekken. Het duurde even tot dat zijn onderbewustzijn hem tot actie maande. Met een schok zat hij recht op en keek hij recht in de donkerbruine ogen van een man die niet veel ouder kon zijn dan twintig. De man had hem vast bij zijn schouders, iets wat Brennar bedreigend overkwam. Hij duwde de man met alle kracht die zijn gespierde armen bezaten van hem af in de richting van de tafel die dicht achter de man stond. In de korte adempauze die het hem verschafte keek hij om zich heen om de situatie beter te begrijpen. Al snel herinnerde hij zich dat hij in Solitude was en dat hij was blijven overnachten om voor Eduward te zorgen. Met een vluchtige blik over zijn schouder stelde hij vast dat de jonge vrouw naast Eduward gehurkt zat en met een bezorgde blik naar hem keek.

Brennar twijfelde er nu niet meer aan, de indringer moest een inbreker zijn. Hij kon zo snel geen wapen vinden dus balde hij zijn vuisten en hield deze verdedigend voor zich. Het verbaasde hem enigzins dat hij zich nog niet vergrepen had aan de vrouw, maar toen schoot het door zijn hoofd dat de man wel eens eerst hem had willen vermoorden uit voorzorg. Niet nadenkend over zijn eigen veiligheid haalde hij uit met zijn rechter vuist naar het gezicht van de man.

[Ralvin DelTramos]

Ralvin keek de man aan toen hij begon wakker te worden. Mooi, nu zou alles geregeld worden en kon hij weer naar Raganorck. hij had het wel een beetje gehad voor vandaag - hij was moe, zowel lichamelijk als mentaal.

Toen de man hem van zich weg wierp kwam Ralvin hard in aanraking met de tafel die achter hem stond. Hij zag sterretjes en wist nog net een vloek te uitten. "Verdomme!" De tafel was op zijn kant gevallen en Ralvin probeerde overeind te krabbelen voor de man, die met vuisten geheven op hem af kwam, bij hem was.

Zijn hoofd tolde van de confrontatie met de hard houten tafel, en hij hield zijn hand een beetje wapperig voor zich uit. "Nee..", mompelde hij, een beetje in de war. Ralvin was geen vechter - verre van. Hij had een gemiddelde bouw en zou best een rake klap kunnen uitdelen, maar had er negen van de tien keer geen zin in en zijn oog-hand coordinatie was ook niet zodanig dat de kans groot was dat hij iemand bewusteloos kon slaan.

Normaal gesproken moest hij het hebben van zijn snelheid, maar dit keer was hij moe en verrast. De vuist die op zijn gezicht af vloog was daarom in contact gekomen met zijn neus voor hij er erg in had. Zijn arm ging nog naar boven in een slappe poging tot verdediging, maar voor hij het wist sloeg zijn hoofd naar achteren en zag hij wederom sterretjes.

"Man, hou nou eens op!", schreeuwde hij in frustratie. "Ik heb niks gedaan, ik ben hier namens Elia Sarani!"

Hij krabbelde weer overeind en deinste terug voor de man. Hij hield een hand bij zijn neus en voelde vocht. Een bloedneus. Oh geweldig! Dit was echt zijn geluksdag zeg! Verdomme! Hij gebaarde met zijn andere hand wild naar de vreemde naakte vrouw. "Vraag aan haar! Ik heb niks gedaan".

Hij hield een hand tegen zijn kloppende hoofd en mompelde nogmaals: "Ik heb niks gedaan...."

[Solitude]

Solitude keek op toen Brennar Ralvin achteruit duwde. Het ging allemaal zo snel; Ralvin kwam tegen de tafel aan met zijn hoofd, en de tafel viel om. De halfvolle mok met thee spatte uiteen op de grond, de stukken keramiek schoten alle kanten op. Ze was niet geschrokken, hoogstens verbaasd. Ze snapte niet helemaal waarom Brennar zo reageerde, maar ze snapte wel meer dingen niet. Toen de vuist van Brennar de neus van Ralvin raakte schoot het door haar heen dat dat wel een pijn kon doen.

Na Ralvins zwakke gebaar in haar richting knikte ze. Het klopte inderdaad dat hij niks had gedaan. Ze hadden wat gepraat en ze had hem binnen gelaten, dat was alles. Solitude was benieuwd wat er nu zou gaan gebeuren.

[Brennar Zonnewende]

Het duurde even voordat het bij Brennar doordrong dat de man zich niet verdedigde. Toen hij riep dat hij namens Elia Sarani kwam snauwde Brennar de man toe: "Ik ken geen Elia Sarani, dit is Eduward Eyckenbladts toren. Je hebt hier niks te zoeken!" Opnieuw hief hij zijn vuist om de man duidelijk te maken dat hij hier niet welkom was. Gelukkig riep de indringer tijdig dat hij het ook aan de vrouw kon vragen. Vluchtig wierp Brennar een blik op de vrouw, deze knikte. Brennars vuisten zakten, hij dacht hard na. Hij had wel erg haastig gehandeld, en het kon inderdaad zo zijn dat de man hier kwam om een boodschap.

Met beide handen greep Brennar de man vast en zette deze in de stoel waar zojuist Solitude had gezeten. Zelf ging hij op de tafel zitten en staarde hij de man aan. Zijn vuist had zijn werk gedaan, een dun spoor van bloed liep langs de mans gezicht naar beneden. "Goed," begon Brennar, "als je niks gedaan hebt, wat kom je hier dan doen midden in de nacht? Een weldenkend mens zou het niet eens wagen om 's nachts door de Wouden te reizen."

[Ralvin DelTramos]

Ralvin snoof en een vreemd pruttelend geluid kwam uit zijn neus. Hij stopte er snel mee en veegde zijn neus af met zijn mouw. Er bleef een donkere vlek achter. Hij fronste en bedacht zich nogmaals hoeveel ongeluk hij vandaag wel niet had gehad. Dit kon toch niet normaal meer zijn.

De man pakte hem op en sleepte hem mee om hem op de stoel van de vreemde vrouw neer te gooien. Hij liet zich vallen als een zielig hoopje en keek op, zijn woorden zorgvuldig uitkiezend. Deze man leek niet geneigd om zomaar ieder verhaal aan te nemen, en ook al sprak Ralvin de waarheid, hij wilde er wel zeker van zijn dat deze voor waar aangenomen werd.

"Als dit Eduward Eyckenbladt's toren is zit ik hier goed", zei hij zacht, zijn lichaamshouding ook zorgvuldig kiezend zodat deze niet als dreigend zou overkomen. "Ik kwam een boodschap brengen van een vriendin van hem, Elia Sarani. Zoals ik net dus al zei..."

Hij kreunde en veegde nog maar eens zijn nog steeds lopende bloedneus af. Hij trok een vies gezicht na het zien van wat eruit kwam.

"De reden dat ik hier nu ben is omdat zij me dat gevraagd heeft.. Ze wilde niet dat Eduward zich zorgen om haar zou maken - hij zou haar vanavond terug verwacht hebben... Zo heb ik het tenminste begrepen".

Hij bestudeerde het gezicht van de man tegenover hem om te zien hoe dit ontvangen werd. "Ze werd opgehouden in de stad omdat haar nieuwe baas ernstig ziek is - op sterven na dood zou ik bijna zeggen. Zij zorgt voor hem, en kon daarom niet zelf terug keren naar de toren".

Ralvin zakte wat verder onderuit in de stoel. Oh, wat was hij moe... Het was vandaag wel genoeg geweest. Als deze man hem nu verder in elkaar wou slaan dan moest hij dat weten, dan zou Ralvin als de wiedeweerga de deur uitrennen, Haver bij de teugels pakken en terugrijden naar Raganorck. Hij had wel genoeg moeite gedaan.
_________________
Gediplomeerd Pechvogel

[Brennar Zonnewende]

Brennar volgde de mans bewegingen nauwlettend. De man scheen daadwerkelijk bang voor hem te zijn, maar de donkere kleren die hij droeg waren niet in zijn voordeel. Ze waren natuurlijk moeilijk te zien in het donker en dat was wat een inbreker wou berijken. Maar het gebrek aan verzet en het feit dat de vrouw had geknikt bij Ralvins woorden maakten dat Brennar nu ook weer enigzins kon ontspannen.

Nogmaals liet hij zijn ogen over de kleding van de man gaan en in het zwakke maanlicht zag hij iets glinsteren. In een reflex spanden al Brennars spieren weer aan en trok hij de mantel die het voorwerp bedekte weg. Tot zijn opluchting was het geen wapen maar een tamboerijn. Hij plaatse zich weer op het tafeltje. "Mijn verontschuldigingen voor mijn acties, maar ik neem aan dat u mijn reactie wel kunt voorstellen. Denkt u zich eens in in mijn situatie..." Brennars stem was zacht, eigenlijk schaamde hij zich wel voor wat hij had aangericht, het liefst ging hij geweld uit de weg. "Ik zie dat u een tamboerijn bij u draagt, dat betekend waarschijnlijk dat u een bard bent. Om terug te komen op het onderwerp waarvoor u hier bent gekomen, u zegt dat Elia Sarani u heeft gestuurd, helaas ken ik haar niet. Haar baas was ziek zij u, weet u wellicht hoe hij heet? Ik weet dat Raganorck groot is, maar de kans is er altijd dat ik hem ken."

Na een kort tijdje vervolgde Brennar: "Ik denk dat je nog meer pech hebt vanavond, zoals je wellicht al door had is de man die daar op het stromatras ligt Eduward. Hij is momenteel n iet aanspreekbaar zoals u ziet."

[Ralvin DelTramos]

Ralvin merkte een verandering in de houding van de oudere man - hij leek te ontspannen. Zelf nam hij een iets gemakkelijkere houding aan en pufte uit. Zo... Eindelijk leek er iets positiefs te gebeuren.

Hij schrok zich het apelazerus toen de man ineens zijn hand uitstak en zijn mantel aan de kant trok en zijn tamboerijn tevoorschijn kwam. "Hee!", riep hij ietwat verontwaardigd, zijn geliefde tamboerijn met een hand afschermend. Snel pastte hij zijn stem aan, om geen dreiging te lijken. "Dat instrument is mij dierbaar", mompelde hij en trok zijn mantel weer goed.

De man verontschuldigde zich. Ralvin knikte vermoeid. "Ach, de Ene heeft het op me voorzien vandaag lijkt het... Misschien heb ik iets goed te maken..." Hij bedacht zich dat hij, in zijn donkere kledij, in de kracht van zijn leven inderdaad misschien wel dreigend had kunnen overkomen. Vooral op dit uur. Met een naakte vrouw in de buurt... Wat had die man wel niet moeten denken. Ralvin was niet de meest welopgevoede knaap van Raganorck, maar zulke ondegelijke dingen zou hij toch nooit ondernemen.

"Ja uw reactie is op zich logisch... "mompelde hij. "Al haat ik het dat toe te geven", voegde hij er met een scheve grijns aan toe.

Ralvin verschoof zijn ietwat pijnlijke kadetten op de stoel en kuchtte zachtjes. "Elia Sarani is een bard, net als ik. Zij heeft Eduward enkele dagen geleden ontmoet als ik het goed heb... In ieder geval kort geleden. Het kan dus denk ik goed dat u haar niet kent."

"Ze werkt in een kledingwinkel op het Gannon, haar baas is de oude Gunther. Naar mijn weten heeft hij de winkel al jaren dus het kan dat u hem kent."

Ralvin uitte een gnuivende lach. Nog meer pech, natuurlijk. Dat was alleen maar logisch. Als het vandaag zou gaan onweren zou de bliksem niemand anders kunnen raken dan hem. Hij vroeg zich in stilte af wat hij had gedaan dat hij vandaag zo'n pech moest hebben. Hij draaide zich langzaam om naar de man die blijkbaar Eduward was en zag meteen dat zijn eerdere aanvaller gelijk had. Die zag er niet uit alsof hij een twee drie wakker zou worden. Geweldig.

"Ja... Nee dat gaat niet lukken nee.. En ik wou vandaag nog graag terug naar de stad... Zou u anders de boodschap aan hem door kunnen geven? Of heeft u een papier en wat schrijfgerei voor me zodat ik een briefje kan achterlaten?"

Toen bedacht hij zich dat Elia misschien wel zou willen weten hoe het met haar vriend daar ging. "Zeg... Uit pure nieuwsgierigheid - wat is er met hem gebeurt dat hij in zo'n toestand verkeerd? En hoe erg is het?"
_________________
Gediplomeerd Pechvogel

[Brennar Zonnewende]

Toen Ralvin vertelde dat Elia een bard was herinnerde Brennar zich weer wat Eduward hem die ochtend had verteld. Door alle gebeurtenissen was het hem ontschoten, maar het kwam nu bij hem terug. Hij had er niet veel aandacht aan besteed dat Eduward iemand onderdak bood, de dingen die waren gebeurd hadden Brennar veel meer bezig gehouden. De voorvallen rond Solitude, die nu werden aangesterkt door wat er vanmiddag was gebeurd. Hij keek vluchtig naar de vrouw die nog altijd gebiologeerd naar Eduward zat te kijken, maar wende zijn blik al snel weer naar Ralvin die verder ging met zijn verhaal.

"Oh ik ken Gunther wel, gaat het zo slecht met hem dan? De laatste keer dat ik hem gesproken heb was hij juist aan de beterende hand, maar dat is ook al weer een paar weken geleden." Het beeld van Gunther kwam even in zijn gedachten voorbij, hij had de man zowel erg ziek als zo fit als een hoentje mee gemaakt en hij wist niet beter of zijn gezondheid wisselde met de dag. Als de man kwam te sterven zou Brennar hem in ieder geval nog een laatste groet komen brengen. "En nu u zegt dat Elia een bard is herinner ik me inderdaad dat Eduward vanmorgen iets over haar heeft gezegd. Nogmaals mijn verontschuldigingen voor mijn acties."

"Weet u zeker dat u terug wilt naar de stad, deze nacht nog? Ik weet niet of u goed bekend bent met de Wouden, maar ondanks het feit dat de wegen hier niet veranderen kunt u nog net zo goed verdwalen. Daarnaast zijn er nog altijd de woudbewoners en dan heb ik het niet alleen over de dieren..."

Toen Ralvin vroeg naar wat er gebeurd was met Eduward stond Brennar op en liep hij naar het kabinet. Hij pakte de aangebroken fles brandewijn en twee bekers. "Als u nog even de tijd heeft zal ik u het verhaal vertellen, maar ik denk dat we geriefelijker zitten in de keuken. Daar kunnen we de haard ook aansteken zodat we niet alleen op de brandewijn hoeven te vertrouwen voor warmte." Zorgvuldig stapte Brennar over de plas thee met de scherven erin en liep hij naar de keuken. De vrouw scheen zich wel te redden en Brennar had behoefte aan een stevige stoel.

[Ralvin DelTramos]

Ralvin keek de man voor hem met een serieuze blik aan. "Met Gunther gaat het inderdaad erg slecht. Ook ik heb wel eens gehoord van zijn wisselende gezondheid, maar zoals hij er nu bij ligt... Op sterven na dood zou ik zeggen".

Hij schudde zijn hoofd langzaam, een ietwat trieste uitdrukking op zijn gezicht. "Het was geen mooi plaatje, dat kan ik je verzekeren".

Toen Brennar nogmaals zijn excuses aanbood hief Ralvin een hand op en wuifde hem een beetje duffig heen en weer. "Ach, dat zit wel goed... Zal niet de eerste keer zijn dat ik een goeie rechtse tegen mijn snufferd krijg... En zekersteweten ook niet de laatste." Hij keek door een raampje naar buiten en zag de bomen van het woud woest heen en weer zwaaien - de takken vormden lugubere schaduwen op de muren die naar elkaar leken te klauwen met lange benige vingers. Ralvin kreeg een onwillekeurige rilling tussen zijn schouderbladen. Het was inderdaad geen beste nacht.

"Ik ben niet zozeer bekend met de wouden, maar ben bang dat ik het wel met u eens moet zijn... Dit lijkt me geen goede nacht om door het woud te rijden... Dus als ik een nachtje van uw gastvrijheid gebruik zou kunnen maken zou ik zeer dankbaar zijn."

Hij grijnste. "Al ben ik bang dat ik morgen volledig relaas moet doen bij mijn muziekcompanen - helaas zal ik enkele afspraken even in de wind moeten slaan".

Hij zag de fles brandewijn in Brennar's hand en trok een wenkbrauw op. Dat maakte je niet iedere dag mee, dat je een dronk kreeg van dezelfde man die je neus tot pulp had geslagen enkele minuten eerder. Hij grijnsde om de tegenstrijdigheid. Toen Brennar het over de haard had merkte Ralvin ineens dat hij het best koud had. Hij rilde al, hij had het alleen nog niet gemerkt omdat hij met zijn hoofd bij totaal andere zaken was. Hij knikte. "Warmte is welkom... En drank ook wel. Bij de Ene, ik kan wel wat gebruiken na deze vreemde dag... Blah".

Hij volgde Brennar uit de kamer, na nog een laatste blik op de vreemde naakte vrouw die nog steeds naar Eduward aan het staren was. Hij schudde zijn hoofd in stilte. Rare dag. Hij plofte in de keuken neer op een houten stoel en keek Brennar verwachtingsvol aan. "Ik ben benieuwd - blijkbaar was ik niet de enige die flink wat heeft meegemaakt vandaag".
_________________
Gediplomeerd Pechvogel