Raganorck

[Eduward Eyckenbladt]

Een klop op de deur kondigde Brennars binnenkomst aan. Eduward zat in zijn stoel, hij had net weer wat van zijn kruid genomen, de dromen van die nacht hoorde hij niet hier te krijgen... Hij wist er niet veel meer van, maar het feit dat hij de dromen had gehad baarde hem zorgen...

"Een goedemorgen Eduward," zei Brennar terwijl hij binnen kwam.
"Morghè Brennar," Eduward kwam langzaam omhoog uit zijn stoel en gaf Brennar de hand. "Hoe is het, alles gaat nog steeds goed met de zaak?"
"Prima, prima alles draait nog steeds naar behoren en ik kan er nog steeds een goede boterham aan verdienen." Achter Brennar kwam een jongen naar binnen hij was ongeveer zestien schatte Eduward. Brennar draaide zich even om toen de jongen binnen kwam. "Ow Eduward," sprak hij, "dit is Kras, hij helpt me vandaag met het naar boven slepen van al het gereedschap en het hout."
"Een goedenmorgen Kras," zei Eduward terwijl hij ook deze de hand gaf. Kras knikte alleen, maar zei niets. "Verontschuldig Kras, hij is een beetje verlegen." Brennar klopte de jongen op zijn schouders; "Ga jij maar alvast het gereedschap uit de wagen halen, dan kunnen Eduward en ik rustig de zaken bespreken.
Kras liep weer naar buiten en Eduward hoorde hem rommelen met het gereedschap.

"Dus Eduward, dezelfde prijs als altijd voor een dag werken?"
Eduward knikte. "Zeg Brennar... wat weet jij eigenlijk van dit hout? Er hebben zich de laatste paar dagen een aantal vreemde voorvallen voor gedaan..."
Brennar bleef een tijdje stil terwijl hij nadacht over het antwoord op deze vraag. "Hadden we dit niet al eerder besproken?" vroeg hij.
Eduward begon de gebeurtenissen van de laatste paar dagen uit te leggen aan Brennar. Deze knikte alleen maar terwijl achter hun Kras heen en weer liep met hout en gereedschap.

Toen Eduward klaar was stond hij op en begon door de kamer te ijsberen.
"Tja... Eduward," begon Brennar," ik weet ook niet wat ik hiervan moet denken. Ik ben een gewone schrijnwerker met een beetje kennis van gebouwen, met magisch hout heb ik verder nog niet eerder gewerkt. Maar je zei dat er nu een jonge vrouw bij je in de toren woont? En dat zij een aantal ervaringen heeft gehad die buitengewoon waren? Misschien moeten we vanavond maar eens met zijn allen om de tafel gaan zitten... Dan kunnen we alle informatie bij elkaar leggen."
"Dat is goed Brennar... jij kunt zo aan het werk gaan en ik ben in de bibliotheek als je me mocht zoeken." Hij liep de trap op en ging verder naar de bibliotheek, daar pakte hij een paar boeken waarvan hij wist dat deze met Solitude te maken hadden en begon een ervan door te bladeren, op zoek naar een stuk dat misschien zou kunnen verklaren wat er de laatste paar dagen gebeurd was.

Edited by: Eduward Eyckenbladt at: 1/7/04 8:09 pm

[Eduward Eyckenbladt]

Eduward zuchtte en gooide het zoveelste boek op de als maar hoger wordende stapel. Alle boeken waarvan hij had gedacht dat ze informatie over Solitude konden bevatten hadden hem alleen maar hoofdpijn bezorgd. Voor zover hij kon zien had hij nu het equivalent van een boekenplank achter de rug, vele van de boeken had hij vluchtig door gebladerd, want hij had een groot gedeelte van deze stapel al eerder gelezen. Nu kwam hij aan bij de boeken die hij minder goed kende, enkelen had hij ooit gezien in de Toren der Geschiedenis maar de meeste waren hem totaal onbekend, en van sommigen wist enkel hij dat het manuscripten waren, die waarschijnlijk alleen de schrijver had gelezen en daarna achteloos had weggegooid...

Met een kreun van vermoeidheid schoof hij de stoel waarop hij zat achteruit en stond hij op. De bibliotheek werd hem te benauwend, de boeken hadden eerder een negatief effect op zijn humeur dan het positieve waar hij eerder die ochtend op had gehoopt. "Geschiedenis..." mompelde hij en liep de bibliotheek uit maar twijfelde toen welke kant hij op zou gaan. Hij kon beneden gaan zitten en nutteloos in het niets gaan staren, iets wat zeer aantrekkelijk was na het turen in de boeken met het gekrabbel van vele eeuwen. Of hij kon naar boven gaan en kijken hoe Brennar en Kras opschoten en even buiten op de omloop staan en frisse lucht inademen.

Beide hadden hun allures maar uiteindelijk koos hij voor de laatste optie en begon resoluut de wenteltrap naar boven op te lopen. Maar op de vierde verdieping drong een bekende geur zijn neus binnen, de zwavelgeur uit zijn experimenteerhok wasemde nu door de open deur de gang op. De verleiding was niet te weerstaan en Eduward onderbrak zijn koers naar zijn kamer om, weer eens in zijn experimenteerhok te rommelen. Het was iets wat hem altijd veel rust had gegeven. De inkten en de vellen papier die hij in de afgelopen jaren had geproduceerd waren van weinig waarde, maar hij haalde er zijn plezier uit en hij had het nooit echt opgegeven ondanks zijn herhaaldelijke falen in het maken van een degelijk en bewerkbaar vel papier.
Toen hij de kamer binnen liep trok de stolp op de werkbank zijn aandacht. Hij was helemaal vergeten dat hij gisternacht een uitzonderlijk bloemetje had meegenomen uit het bos. De groene bloemblaadjes waren enigszins verslapt maar waren nog vers genoeg om een uitgebreide studie op te verrichten. Met het laatste zwavelstokje dat hij had stak hij de dikke kaars stomp weer aan en met een korte beweging wuifde hij de vlam van het stokje ook weer uit, met een beetje geluk kon hij het nog een keer gebruiken. Daarna pakte hij een strootje en hield dit even in de kaars vlam, net lang genoeg om het strootje te doen ontbranden. Het strootje was niet erg lang dus snel, maar niet te snel anders ging het vlammetje weer uit, bewoog hij het brandende uiteinde naar de kleine oliebrander onder het distilleerapparaat en stak de lont ervan aan.
Al gauw brandde het brandertje op z'n hoogst, ondertussen had Eduward de inhoud van zijn veldfles in het distilleerapparaat gegooid. Voorzichtig schoof hij daarna de oliebrander onder het apparaat en liet het het water verwarmen. Eerst moest hij het laten schoon koken, daarna kon hij verder gaan.

Terwijl het water begon te koken in het apparaat zocht Eduward naar bruikbare papieren maar kon er niet een vinden. Er zat niks anders op dan een paar uit zijn tas te halen, als hij nou nog maar wist waar hij die had gelaten...
Dan maar weer de trap af en kijken of zijn schoudertas nog beneden stond. Tot zijn frustratie stond deze hier ook niet maar hij herinnerde zich wel dat hij beter een kan met water mee naar boven kon nemen voor zijn experimenten. Na wat gerommel in een van de kastjes vond hij wat hij zocht, een oude, rode, kan van keramiek met een inhoud van 2 liter. Het water was snel gehaald en hij beklom op nieuw de trappen naar de vierde verdieping, zij het deze keer met een kan vol water.

Toen hij de kan had neer gezet controleerde hij of het water in het distilleerapparaat nog steeds kookte. Naar zijn tevredenheid was dit nog steeds zo en begon het glas van het apparaat ook weer iets helderder te worden. Op dat moment herinnerde hij zich waar hij zijn tas gelaten had. Hij had hem mee genomen naar zijn kamer, en vergeten om hem naar beneden te halen de volgende morgen.

[Eduward Eyckenbladt]

Eduward rende de trap op om zijn tas te halen terwijl Brennar en Kras net op het punt stonden naar beneden te gaan om extra hout en bouten te halen. Ze stapten allebei snel aan de kant om de naar bovenkomende Eduward te laten passeren. Deze verontschuldigde zich grijnzend griste de tas die op de tafel had gelegen mee en rende weer de trap af, Brennar en Kras in verwarring achterlatend.

Eduward was ondertussen alweer op de vierde verdieping in zijn experimenteerhok druk zijn tas aan het uitladen. De inkten zette hij op de nog bijna lege plank boven het destilleerapparaat en lege vellen perkament werden netjes opgestapeld op het bureau. Enkele schrijfveren en koolstofkrijtjes legde hij ernaast.
Zijn enthousiasme nam met de seconde toe, hij wist vrijwel zeker dat hij een onbekende plant had gevonden. En dat moest goed gedocumenteerd worden, en ook moest hij het nog een naam geven iets wat geen makkelijk taak zou zijn.
Haastig pakte hij een potje zwarte inkt van boven het distilleerapparaat waardoor een ander potje met een zilverkleurige vloeistof gevaarlijk op het randje van de plank begon te balanceren. Eduward besteedde er aandacht aan, het potje zou wel blijven staan, daar zorgde het opstaande randje aan de plank wel voor.
Daarna ging hij rustig zitten en kalmeerde zichzelf, dit moest precies gebeuren en niet in een haastige chaos. Hij draaide het inktpotje open en doopte er een van zijn schrijfveren in. Vlug maar netjes begon hij het bloemetje, en dat wat hij nog wist van de struik waaraan het hat gezeten, te beschrijven.

Het was niet al te groot, en het had groene bloembladen, iets wat zeldzaam is bij een bloem van deze grote. De doorsnede van de bloem, inclusief de bloembladen, was ongeveer twee centimeter. Het had vijf bloembladen, elk ovaalvormig en uitlopend in een smalle punt.
Ook bevatte het bloemetje vijf meeldraden en diep onderin kon hij de stamper ontdekken. De kelkbladen waren dicht tegen de bloembladen aan gedrukt, ook hiervan waren er vijf.
De bloemen waren relatief onopvallend in verhouding tot de struik welke ook ovalen bladeren had en in de schaduw van een grote eik stond. De struik was ongeveer tachtig centimeter hoog en had een zelfde breedte.

Na deze beschrijving legde hij de veer weg en begon de bloem na te tekenen met een houtskoolstaafje. Eduward tekende het bloemetje van kanten. De eerste was recht van boven, waardoor een precies beeld ontstond van de meeldraden en de stamper, het tweede beeld was van de zijkant om de positie van bloem- en kelkbladen weer te geven, en het laatste was van onder af gezien.

Hierna kon hij eindelijk doen waarvoor hij het bloemetje eigenlijk had mee genomen, uitvinden of het geschikt was om inkt van te maken. Groene inkt was zeer moeilijk aan te komen en als dit werkte zou het hem een behoorlijke duit aan geld kunnen schelen. Misschien zou hij er zelfs aan kunnen verdienen.
Hij plukte een enkel bloemblaadje van het bloemetje en kneusde en plette het enkele malen voordat hij het in een kom met water gooide. Het water kleurde al snel groen maar, dat deed het bij de meeste groene planten. Om te testen of het werkelijk langdurig was moest hij het destilleren, zo kreeg hij hopelijk het gewenste effect.

Langzaam haalde hij de nu hete oliebrander onder het destilleerapparaat weg. Het water in het destilleerapparaat was ondertussen geheel verdampt en het glas van het apparaat was helder genoeg om bruikbaar te zijn.
Met enige voorzichtigheid goot hij de inhoud van de kom in het destilleerapparaat, wat een licht spatten en sissen opleverde aangezien de oliebrander er nog geen minuut onder weg was.
Zo snel als de veiligheid toeliet schoof Eduward de oliebrander weer terug op zijn plek en algauw begon de groene vloeistof te borrelen ten teken dat het kookte.
Nu was het een kwestie van tijd en Eduward besloot om de tekeningen van het bloemetje te perfectioneren.

[Eduward Eyckenbladt]

Solitude had alles rustig bekeken, Brennar was haar aan het repareren en Kras hielp hem erbij. Ze vond het allemaal wel goed, nog even en ze zich weer kunnen bewegen. Ze zou kunnen ademen, dansen, springen en praten. Ze zou niet langer eenzaam zijn, ze zou vrij zijn.
Brennar's werk had haar weer helderder kunnen laten nadenken, ze moest nu alleen nog op het juiste moment afwachten.
Wachten totdat Eduward klaar was met het destilleren van de groene inkt, en dan zou ze vrij zijn.

Ze wachtte en wachtte, Eduward was ondertussen al weer druk bezig met het lezen van een boek dat hij uit de bibliotheek omhoog had gehaald en het destilleren was zo goed als klaar. Nu zou het gebeuren, ze hield haar nog denkbeeldige adem in...
Enkele nachten geleden in haar droom had ze geleerd wat er moest gebeuren om vrij te komen, en nu zou het dan eindelijk gebeuren, geen steen meer maar vlees.
Maar ze wachtte nog steeds en Eduward had nog niet eens door dat het distilleren klaar was. Rustig zat hij te lezen over het bloemetje, terwijl zij nu eigenlijk bevrijd zou moeten worden. Waarom gebeurde er niks? Waarom was ze nog steeds gevangen in steen en hout, het destilleren was toch klaar??
Uit frustratie bewoog ze zich heftig, wat tot uiting kwam in een hevige beving van de toren. Op de wenteltrap greep Kras zich vast om te voorkomen dat hij naar beneden zou vallen. Op de bovenste verdieping viel Brennar van zijn ladder en kwam pijnlijk op zijn achterwerk terecht. Maar de beving was het meest te voelen op de vierde verdieping, en met name in Eduwards experimenteerhok. Door de beving viel Eduward met stoel en al achterover en hij bleef even versuft liggen. Toen merkte hij op dat er rook uit het distilleerapparaat kwam en stond hij snel weer op, iets wat hij beter niet had kunnen doen want de rook vulde al snel de hele kamer. Het laatste wat hij zag was het flesje met de zilverkleurige vloeistof dat op de kop in het distilleerapparaat stond, de vloeistof vermengde zich langzaam met de groene inkt die klaar stond.
Solitude bekeek alles met een gemeen lachend gevoel, waarom zou ze hen beschermen als niemand haar kon helpen? Waarom?

Toen deed een harde knal en een brandend gevoel haar opschrikken uit haar wrede gedachten. Een reeks snel opeenvolgende gebeurtenissen volgde. Ze zag Eduward nog steeds in zijn experimenteerhok liggen maar het destilleerapparaat was ontploft, en de boekenkast was van de wand afgekomen en leunde nu gevaarlijk dicht boven Eduward op de werkbank, welke nu langzaam vlam begon te vatten als gevolg van een omgevallen oliebrander. En een stapel boeken bedekte nu Eduwards lichaam. Brennar en Kras renden al naar beneden richting de nu met rook gevulde vierde verdieping.
Solitude bewoog zich nogmaals maar ditmaal niet om mensen pijn te doen, ze wou de vlammen doven en de rook naar buiten laten gaan. Het niet helemaal zoals ze verwacht had maar het lukte haar toch. Vanuit het plafond boven Eduward daalde een grote stofwolk neer op de vlammen en een grote zware balk knapte en zwaaide aan de verroeste bouten door het raam naar buiten. Het vuur wakkerde nog even aan toen er een nieuwe stroom lucht naar binnen kwam maar het had geen brandstof meer om te verorberen dus doofde het langzaam.

Met een plotseling zuigend gevoel verloor Solitude de macht over zichzelf en leek ze even in het niets te verdwijnen, al het gevoel was weg en ook haar bewustzijn hield even op met bestaan.
Toen ze wakker werd voelde ze een houten vloer en branden haar longen door de rook die zich erin had gewerkt...

[Brennar Zonnewende]

Een hevige beving had Brennar van zijn ladder doen vallen. Niet veel later was Kras naar boven komen rennen met de melding dat er brand was op de verdieping waar Eduward zich bevond. Nu spoeden ze zich beide de wenteltrap af naar de vierde verdieping. Daar aangekomen moesten ze rustiger aan doen want de helft van de verdieping hing nog vol met zwarte verstikkende rook, maar de ze begon langzaam weg te trekken. Als ze laag bij de grond bleven konden ze onder de rook door lopen naar daar waar Brennar vermoede dat Eduward was.
"Blijf hier Kras, het is te gevaarlijk voor jou om verder te gaan." Kras bleef meteen staan en wachtte tot hij verdere orders zou krijgen. "Ik ga kijken of ik het vuur kan doven en of ik Eduward kan redden."

Toen hij eenmaal in de buurt van Eduwards experimenteerhok was, kon hij al meer zien dan een paar passen terug. Het was iets wat Brennar verbaasde, hij had verwacht dat de brandhaard bij Eduward zou zijn, maar dit bleek niet zo te zijn...
Hij zou net het experimenteerhok in gaan toen hij verderop in de gang een figuur zag liggen. Met grote passen liep hij erop af, er wel voor zorgend dat hij niet rechtop liep zodat hij zijn hoofd uit de rook hield. Maar eenmaal dichterbij zag hij dat het niet Eduward was, het was een vrouw...
Ze had bloedrode haren ze had geen kleren aan en op haar gezicht stond een haast panische uitdrukking. Haar lichaam was bevuild met roet, maar ze ademde nog, al zij het moeizaam.
Even bleef Brennar staan in verbazing, toen knoopte hij zijn schort los en legde dat over haar naakte lichaam heen.
"Kras!!! Kras kom hier." De jongen kwam aangesneld terwijl de rook steeds minder dik werd. "Blijf bij haar, ik ga kijken waar Eduward is, ik ben zo terug." Met deze woorden liep hij weer terug in de richting van Eduwards experimenteerhok.[/list]

[Brennar Zonnewende]

De chaos in Eduwards experimenteerhok was niet te overzien, de rook werd door de tocht door het raam naar buiten gezogen, maar het was nog steeds moeilijk om iets te ontwaren in de kamer.
Een boekenkast met een geschroeide bovenkant leunde gevaarlijk op de zwaarverbrande werkbank boven Eduward. De boeken uit de boekenkast waren op Eduward neer gekomen en bedekten nu een gedeelte van zijn lichaam. Op het verbrande deel van de werkbank lag een dikke laag stof die afkomstig leek te zijn van het plafond.
Brennar werkte vlug en gehaast. Het plafond kon elk moment naar beneden komen dus Eduward moest hier zo snel mogelijk weg. De boeken gooide hij op een stapel en daarna sleepte hij Brennar zo voorzichtig mogelijk de gang weer op.
Daar aan gekomen legde hij Eduward voorzichtig neer en controleerde of hij niets ernstigs had. Zijn lichamelijke gesteldheid leek mee te vallen, waarschijnlijk had hij alleen teveel rook ingeademd. Een zacht gekreun van de vrouw vertelde dat deze wakker was geworden. Als ze kon lopen konden ze in ieder geval van deze verdieping af...

[Solitude]

Met een lichte kreun werd Solitude wakker, even wist ze niet waar ze was, maar toen voelde ze de houten vloer onder haar en de schroeiende rook in haar longen. Voorzichtig opende ze haar ogen, ook deze prikten door de rook, ze bewoog haar hand en toen haar hele arm. Toen ze haar arm bewoog voelde ze ook dat er iets op haar lag, een ruwe soort stof...
Ze kon haar hoofd net ver genoeg optillen om te zien dat het een schort was, en toen realiseerde ze zich ook dat ze verder niets aan had. De tocht die door de toren waaide deed haar rillen, ze trok het schort iets dichter tegen zich aan.

Pas toen ze iemand naast haar hoorde kuchen had ze door dat ze niet alleen was. Tot dan toe was ze nog verloren geweest in de weer nieuwe sensaties. Geschrokken ging ze rechtop zitten en keek ze naar waar het geluid vandaan kwam.
Het bleek afkomstig te zijn van een jongen, hij had ook een schort aan en stond er eigenlijk een beetje hulpeloos bij. Terwijl haar ogen langzaam wenden aan het licht begon ze steeds meer dingen te zien. Ze kon nu duidelijk zien dat er rook hing in deze hal, de jongen naast haar kon ze ook scherper zien.

"Mevrouw?" klonk het van net buiten haar zichtveld. "Mevrouw, kunt u lopen? Het is hier nogal gevaarlijk en het is verstandiger dat we hier weg gaan." Het duurde nog een tijdje voordat ze de persoon kon ontwaren die tegen haar gesproken had, maar uiteindelijk kon ze een man van middelbare leeftijd ontwaren. "Ehr..." wist ze uit te brengen voordat ze in een hoestbui losbarste. Met moeite wist ze daarna de woorden te formuleren. "Ik weet het niet, ik zal het proberen." Het verbaasde haar enigzins dat ze zoveel moeite had met spreken.
Ze verzamelde alle energie die ze in zich had en wist zichzelf op handen en voeten te werken. Toen viel ze weer terug op de grond, iets wat haar een paar schaafwonden opleverde. Maar ze gaf niet zo makkelijk op, opnieuw werkte zich langzaam omhoog om vervolgens weer hard op de vloer te vallen. "Het lukt niet echt of wel?" De man gebaarde naar de jongen. "Kras help haar, ik zal Eduward naarbeneden moeten dragen."
De jongen kwam langzaam dichterbij zijn blik dwangmatig op de muur houdend. Hij nam voorzichtig haar arm en met zijn hulp en steunend tegen de muur wist ze zich omhoog te werken.
Dit alleen was behoorlijk vermoeiend geweest, maar ze wist dat ze nog naar beneden moest, de trappen af... Het drong tot haar door dat ze elk hoekje van deze plek kende. Hoe wist ze niet, maar ze kende deze plek door en door.
Zwaar hijgend en leunend op de jongen volgde ze de man die voor hun de trappen af liep met wat voor zover ze kon ontwaren een andere man was in zijn armen. Elke stap echode na in de wenteltrap, elke ademteug werd makkelijker, om de een of andere reden voelde ze zich beter hoe lager ze kwamen in de toren. De jongen naast haar ondersteunde haar nog steeds met opmerkbare voorzichtigheid, als of ze iets besmettelijks had... Ze snapte er weining van, en nog minder van de situatie.

Na een laatste rechte houten trap af te zijn gelopen manoevreerde de jongen haar naar een grote leunstoel en liet haar daar in zitten. De stof voelde prettig aan op haar huid, zacht en warm. Ze probeerde zichzelf zover mogelijk in de stoel op te vouwen en bleef daar wachten op wat er komen zou.

[Brennar Zonnewende]

Met veel moeite wist Brennar Eduward naar beneden te dragen. De wenteltrap was duidelijk niet geschikt voor zulke situaties. Af en toe had hij achterom gekeken hoe het met de vrouw en Kras ging. Deze wist de vrouw zonder zichtbare moeite overeind te houden, maar hield wel zijn blik van de vrouw afgewend. Iets wat niet onbegrijpelijk was aangezien de vrouw alleen maar een lang leren schort droeg dat niet veel van haar vrouwlijke vormen verhulde. De vrouw scheen zich ook niet echt bewust te zijn van haar naaktheid, of het kon haar niks schelen, in elk geval gedroeg ze zich vreemd.

Toen ze beneden kwamen zette Kras de vrouw in een leunstoel neer en legde Brennar Eduward voorzichtig op de stenen vloer. "Kras, kun jij van boven een matras halen en een paar dekens? Eduward zal voorlopig hier moeten slapen." Kras vluchtte bijna naar boven toen Brennar hem dit vroeg en Brennar schudde medelevend zijn hoofd. De jongen had het al moeilijk genoeg met de pubertijd zonder dat er een halfnaakte vrouw zwaar op zijn schouder leunde...
Terwijl Kras weg was postitioneerde Brennar Eduward in een zo comfortabel mogelijke postitie. Hij had geen idee hoe lang Eduward bewusteloos zou blijven dus moest hij al het mogelijke voor de man doen, ze waren tenslote al een behoorlijke tijd vrienden. Kras kwam even later weer beneden met een klein stromatras en twee dekens die hij achter zich aan naar beneden sleepte. "Dank je Kras. Als je wilt zou je nu wat water op kunnen zetten voor wat thee, als ik het me goed herinner staat er een ketel in het kastje naast het fornuis."
Kras was al snel weer weg uit de kamer en Brennar tilde Eduward langzaam op het matras en bedekte hem met de dekens. Zo zou hij het in ieder geval niet koud krijgen. Daarna ging hij zelf in een stoel zitten en liet een zucht van vermoeidheid. Het was een verwarrende dag geworden en het zou mogelijk nog allemaal verwarrender kunnen worden. Hij staarde even naar de vrouw maar wende toen vlug zijn blik weer af. Eigenlijk zou hij wel willen weten wie ze was en waarom ze hier naakt rond liep maar hij wist niet goed waar hij moest beginnen en hij was ook te moe om daar op het moment over na te denken.
Zijn blik dwaalde door de kamer tot hij op het raam bleef rusten, buiten was de schemering al aan het inzetten het zou spoedig tijd zjin om te gaan eten en daarna zou hij of in iedergeval Kras naar de werkplaats terug moeten om de gezellen mee te delen wat er gebeurd was.

[Brennar Zonnewende]

Na een tijd naar buiten te hebben gekeken door het raam, besloot hij dat Kras er wel erg lang over deed met de thee. Het was al behoorlijk rustig geworden nadat Kras uiteindelijk de theepot had gevonden en hem met water had gevuld. Brennar besloot om Kras maar eens te roepen, hij moest toch zo terug naar de werkplaats om de knechten te vertellen wat er moest gebeuren en waarom Brennar vannacht niet terug zou komen. "Kras! Hoe zit dat met die thee, hij zou toch ondertussen wel klaar moeten zijn."

Even later kwam Kras binnen met de pot thee die dampte en een paar bekers. "Alsjeblief," mompelde hij terwijl hij zich alweer omdraaide om terug te gaan naar de keuken. "Kras wacht even, je moet terug gaan naar de werkplaats en Stigge vertellen dat hij morgen rond het middag uur naar Shakti's huis moet gaan. Hij moet mijn verontschuldigingen aanbieden aan Shakti en vertellen dat ik helaas niet langs kan komen maar dat Stigge net zo goed werk kan leveren en dat hij het voorlopig zal moeten overnemen. Kun je dat onthouden Kras?" Kras knikte; de jongen had altijd al een goed geheugen gehad, hij was alleen wat onhandig. "Goed, ik verwacht je hier morgen weer terug, we zullen het hier in ieder geval moeten verstevigen, je kunt de kar meenemen dat is veiliger in de Wouden." Kras knikte nogmaals en zuchtte, waarna hij naar de deur liep en naar buiten ging.

Brennar hoorde zijn paard hinniken en de wagen wegrattelen, daarna was het stil. Naast zich hoorde hij Eduward rustig ademen en aan de andere kant van de tafel de vrouw in eenzelfde ritme ademen. Ze was in slaap gevallen en lag nu half opgekruld in de stoel. Brennar stond op en pakte een deken van Eduward af en legde die voorzichtig over de vrouw heen. Vermoeit liet hij zich weer terug vallen in zijn eigen stoel en begon van zijn thee te drinken, maar hij kwam niet verder dan een halve beker voor hij zelf ook wegzonk in de nachtelijke eenzaamheid, geheten slaap.

[Solitude]

Solitude volgde geanimeerd de man terwijl deze de jongen opdrachten geeft en hem uiteindelijk weg stuurde de grote wouden in. Solitude rilde, de wouden bevreesden haar, maar ze wist niet precies waarom. Ze keek nogmaals naar de man, Brennar heette hij wist ze nu. Hij kwam haar ongewoon bekend voor, alsof hij haar een lange tijd verzorgd had. Toch wist ze dat ze hem niet eerder had gezien dan sinds ze wakker geworden was hier. Daarna wende ze haar blik naar de man op de grond, zijn naam was haar net weer te binnen geschoten; hij heette Eduward en hij woonde hier, ze wist nu ook dat hij haar erg dierbaar was.

Een gaap onderbrak haar gedachtengang. Het voelde goed, langzaam voelde ze hoe de slaap haar weg voerde. Ze krulde zich nog beter op in haar stoel en viel daarna in een diepe slaap. Vermoeid, verward, maar tevreden.

[Ralvin DelTramos]

=(Ralvin vanuit de stadsdingest,)=

Haver sjokte op een sloom tempo door, met een verveelde Ralvin op haar rug. Ze snoof luid en zwaaide met haar staart naar vliegjes. Dit deel van het woud had ze eerder gezien, dus ze had wel een idee van waar ze naartoe gingen. Het was een vreemde plek, vond Haver. Ze ging langzamer lopen.

Ralvin knorde toen het paard tempo minderde. "Zeg, knolletje, wordt het nog wat vandaag of niet? Ik zou graag vanavond weer terug zijn in de bewoonde wereld als je het niet erg vindt.."

Hij schopte haar zachtjes in haar zij en ze begon een loom drafje. Dat was in ieder geval een vooruitgang. Na een tijdje zag hij boven de toppen van de bomen uit de top van de witte toren. Zoals beschreven, zoals hij al van een afstand had gezien. Nooit eerder had hij reden gehad er naartoe te gaan, al was hij wel altijd lichtelijk nieuwsgierig geweest naar haar verhaal en de inwoners. Nu wist hij tenminste al dat een van hen Eduward heette. Dat was de man die hij moest vinden.

Na een korte tijd van doorrijden was de toren volledig in zicht en steeg Ralvin af. Hij bestudeerde de plek even met een schuin hoofd en trok Haver zachtjes mee aan de teugel. Hij zag een deur en liep erop af waarna hij een deuntje klopte op de deur.

"Goed volk!?", riep hij, Haver over de neus aaient.

[Solitude]

Niets roerde zich in de toren, de nacht leek haar volledig in haar grip te hebben. Wit stak ze af tegen de nu reeds donkere avond lucht, kil leek ze in het maanlicht dat af en toe door de wolken heen brak. Een frisse wind waaide door de open plek waar Solitude op haar kleine heuvel stond, de bladeren van de klimop die haar omhelsten ritstelden zacht. Achter haar klaterde het beekje, maar zelfs dit geluid scheen onderdrukt te zijn. Het was alsof de hele plek op iets wachtte.

Een doodskreet van een hert scheurde de stilte aan flarden. Het geluid werd vlug gevolgd door de korte snauwende grommen van wolven die de buit aan het verdelen zijn.
Bij het horen van die geluiden trok Haver aan de teugels, ze wou terug naar haar stal, daar zou ze veilig zijn.

[Ralvin DelTramos]

Geen reactie. Helemaal niks. Niks! Ralvin kreunde luid. Zou hem overkomen. Wat nu? De bewoners van de toren sliepen blijkbaar al, wat op zich niet zo gek was voor dit uur van de dag. Leuk en aardig, maar hij stond hier niet voor zijn lol.

Hij hoorde wolven. Dat moest er nog maar eens bijkomen! Ralvin was niet bangig aangelegd, maar als het ging om hongerige wolven in een donker woud zou hij toch liever binnen zitten. Duizendmaal liever zelfs.

Dus. Wat waren nu zijn opties. Hij probeerde allereerst Haver te kalmeren door een hand op haar neus te leggen en tuttende geluidjes te maken, die hem een halve malloot deden voelen. "Tuh-tuh-tuh. Jaaa, het komt wel goed..." Hij had het verdomme tegen een paard, niet tegen zijn kleine zusje... Toch ging hij ermee door.

Hij klopte nogmaals op de deur, nu iets luider.

Nog steeds niks. Haver begon een beetje op de plaats heen en weer te trappelen en Ralvin kreeg moeite om haar vast te houden. "Hallo het huis!!?", riep hij, zijn stem ietwat vreemd hoog in zijn eigen oren. Hier had hij niet echt zin in. Hij en zijn goede daden zouden nog eens in een vroegtijdig graf belanden als hij zo door ging.

Hij bonste nu op de deur. "Vooooolk!!"

Haver hinnikte.

[Solitude]

Een dof gebons zorgde ervoor dat Solitude uit haar slaap gedreven werd. 'Er stond iemand op haar deur te bonsen, maar niemand was wakker!' Toen schrok ze volledig wakker. 'Waar was die gekke gedachte vandaan gekomen? Ze kende het hier wel goed, maar het was niet haar toren.' Ze schudde haar hoofd en was alweer vergeten waar ze net aan had gedacht. Het bonsen op de deur ging door en de man en Eduward werden niet wakker.

'Laat ik dan maar de deur open doen, want zo te zien slapen die twee nog wel even.' Ze stond op en de deken gleed van haar af, ze had niet eens door gehad dat die er had gelegen. Maar nu ze er aan terug dacht had ze het wel lekker warm gehad. Een rilling ging door haar heen toen haar voeten de koude plavuizen raakten. Solitude liep naar de deur op haar tenen, gedeeltelijk om de kou en gedeeltelijk omdat ze de man en Eduward niet wakker wou maken.

De deur zat niet op slot en ging geruiseloos open. Solitude keek recht in de bruine ogen van de man die voor haar stond. Hij was gekleed in donkere kleren en was vrij moeilijk te zien tegen de donkere nacht. "Ow hallo, wat kan ik voor je doen?" vroeg Solitude, maar toen ze Haver zag duwde ze hem opzij. "Wat aardig van je, je hebt Haver terug gebracht." Ze omhelsde liefdevol de kop van het paard. "Rustig maar Haver, je mag terug naar je stal." Solitude trok de leidsels uit de handen van de man en liet de pony lopen. Deze liep natuurlijk rechtsreeks naar de achterkant van de toren waar haar stal stond.

Solitude had zich ondertussen weer omgedraaid naar de man. "Toe maar, loop maar naar binnen, of wou je de hele nacht buiten blijven staan?"

[Ralvin DelTramos]

Net toen Ralvin een rondje om de toren wou lopen om een andere ingang te vinden, ging de deur open. Ralvin wou net een charmante grijns tevoorschijn toveren en zich gracieus voorstellen, om daarna zich te verontschuldigen voor het late uur van zijn verschijnen, toen hij de vrouw in de deuropening zag staan. Wat hij zag benam hem de adem.

Ze was wonderschoon, en spiernaakt. En wat bijna nog schokkender was - het kon haar schijnbaar niks schelen. Ze deed geen enkele moeite om haar vormen - die naar Ralvin's mening welzeer apetijtelijk waren - te verhullen, en stond als een soort schone nimf in de deuropening van de witte toren. Ralvin voelde zich alsof hij verzeild was in een sprookje.

"Eh... eh... ik...", stamelde hij, zijn blik vastgelijmd op de vrouw. Hij knipperde even met zijn ogen - hij staarde, en dat getuigde niet van goede manieren. Je kon zeggen van Ralvin wat je wilde, maar hij had respect voor vrouwen. Ook al toonde deze hem haar naaktheid zonder blozen.

Toen ze hem opzij duwde om naar het paard te lopen draaide Ralvin met haar mee. Het contrast tussen het paard en de vrouw was verbazingwekkend - lompe knol tegenover rank figuurtje. Hij schudde even zijn hoofd. Als hij niet beter wist zou hij denken dat hij droomde. Het sprookjes-idee werd sterker toen hij haar in het maanlicht zag staan met het paard. Als Haver een hoorn bij haar bles had gehad was het plaatje compleet geweest.

"Ik... ", weer kwam hij niet volledig uit zijn woorden, nog steeds met stomheid geslagen vanwege de vreemde situatie. Hij kneep zijn ogen even dicht. Okeeeeee, niks aan de hand, naakte vrouw, mooie vrouw, heb je eerder gezien, niet zo zaniken en het klusje afhandelen....

"Toe maar, loop maar naar binnen, of wou je de hele nacht buiten blijven staan?"

Ralvin schudde even zijn hoofd en produceerde eindelijk een glimlachje. "Nee, duizendmaal liever binnen dan buiten, schone dame!" Voor een van de weinige keren was de titel geen lege vleierij. Hij stapte naar binnen en maakte een soort van halve buiging alsof hij haar welkom heette in haar eigen huis.

"Als u zich niet op uw gemak voelt kan ik hier wachten tot u... iets aangetrokken heeft?" zei hij, en het voelde alsof hij de zin afratelde in een onnatuurlijk tempo. "Ik bedoel... Ik snap dat ik niet geheel en al op een orthodox tijdstip verschijn maar ik ben hier namens een vriendin van de heer Eduward, ziet u..."

Ralvin maakte een zacht knorrend geluidje. Normaal kon hij goed met woorden overweg, maar hij had het idee dat de woorden nu zijn tong afstruikelden om van zijn lippen te pletter te vallen. De vrouw leek de verpersoonlijking van de vrouwen waarover hij zong in wat hij zijn "Slijmerige Kwijlrepertoire" noemde en hij wist dat als hij er de tijd voor zou hebben, hij een lied voor haar zou schrijven.

Hij grijnste naar haar, terwijl hij probeerde zijn gewone manier van doen te tonen zonder teveel te letten op haar naaktheid. "Maar wat ik nu graag zou willen weten; wat is uw naam, Vrouwe van de Toren?"

En toen bedacht hij zich dat hij zo onbeschoft was om gewoon binnen te lopen zonder zich voor te stellen. Het was een vreemde gang van zaken - normaal zou zij hem dat gevraagd moeten hebben, hem moeten vragen waarvoor hij was gekomen zodat hij als het ware een 'akte van verblijf' voor de toren zou kunnen krijgen als zijn reden goed genoeg was. Blijkbaar waren alle protocol en de algemene normen en waarden deze vrouwe vreemd.

Hij besloot dan maar het heft in eigen hand te nemen. "Mijn naam is trouwens Ralvin DelTramos, vrouwe, bard van beroep en geheel en al tot uw dienst". Hij maakte een buiging.