Raganorck

[Elia Sarani]

Elia had in stilte naar het tafereel gekeken. Ze had zelfs niet opgekeken toen Eduward met wijn begon te gieten. De vlammen om het danseresje heen...zou het iets te maken hebben met wat ze had gezien, zou ze het zich niet verbeeld hebben? Het danseresje veranderde langzaam weer terug. Eerst het roet, het vuil en toen begon ze weer te bewegen. De muziek die constant door bleef spelen was de meest rare muziek die Elia ooit had gehoord. Zelfs tijdens het vuur had de muziek de kracht gehad om de aandacht van de luisteraar vast te houden.

Het masker van pijn verzachte en er rolde een traan over de wang van het danseresje. Elia hoorde opnieuw haar fluitspel. Ze had geen idee wat het allemaal betekende. Ze wist echter wel dat Eduward er nu niet beter uitzag. Zijn ogen stonden dof en de karaf wijn was leeg. Elia schudden haar hoofd. Zonder iets te zeggen stond ze op en liep naar Eduward toe. Ze pakte de karaf uit zijn hand en zette die weg. De stilte die in de kamer heerste was nu verstoord door het geluid van Elia's voetstappen. Ze hoopte dat Eduward op zou kijken.

[Eduward Eyckenbladt]

Voor het eerst had Solitude haar ware verhaal laten zien, ze had er geen spijt van. Voor het eerst in een lange tijd voelde ze niet meer de innerlijke strijd, geen woede of angst. Geen pijn of haat, ze had alles van zich af laten glijden in dat ene lied.

Ze kraakte niet, ze kreunde niet. Ze was alleen maar stil, stil van haar eigen geschiedenis, de droevenis ervan. Ze had zich het nooit gerealiseerd, maar al die tijd was ze gebleven in haar verdriet en pijn, haar haat en angst. En alles had zich samengebald tot woede.... nu voelde ze zich leeg.... erger nog alleen.
Ze was blij dat Eduward en Elia in haar waren en ze liet een zucht van opluchting.

[Eduward Eyckenbladt]

De karaf werd Eduward uit zijn hand genomen door Elia. De stilte nu verbroken door het geluid van haar voetstappen, maar de spanning was nog steeds voelbaar.

Veel emoties vochten binnen Eduward om voorang.... Verdriet om Solitude, boosheid over het feit dat hij dit niet eerder had gezien, verslagenheid omdat hij niet wist hoe hij verder moest...
Hij streek met zijn vingers over de haren van Solitude, het voelde bijna als echt aan. Nadat hij de aanraking verbroken had voelde hij een lichte tocht door de kamer gaan.
Langzaam hief hij zijn hoofd en keek hij Elia aan, verwarring stond op zijn gezicht te lezen. Hij wou dat hij zou huilen, maar de tranen kwamen niet, toen wou hij het uitschreeuwen van woede maar ook dat lukte niet. De brok met emoties zorgden ervoor dat hij zich hulpeloos voelde.

De eeuwigheid scheen voort te duren, tijd stil te staan en toch tegelijkertijd zich onbelemerd voort haastend. Buiten begon het zachtjes te regenen, haast alsof het woud met de toren meevoelde.

[Elia Sarani]

Elia ging weer in haar stoel zitten. Ze voelde zich naar. Eduward zei niets en ze had hem nog noit zo wanhopig gezien. Niet dat ze hem al er lang kende, maar toch. Ze zuchte en staarde op nieuw naar het danseresje. Een golf van medelijden ging door Elia heen. Medelijden om het verhaal wat het danseresje vertelde. Het leek alsof ze de vlammen nog om haar heen kon zien.

Onwillekeurig, bijna zonder te weten wat ze deed zette Elia de fluit weer aan haar lippen en speelde de melodie die solitude in de hare had verwerkt.

[Fana Roos]

Rygel lag verstopt onder het dikke struikgewas dat de open plek rondom de toren omringde. Het stroompje kabbelde vlak langs zijn rechterhand. Het iddylische gekabbel was op dit moment echter zeer storend. Hij was zijn best aan het doen om de toren in de gaten te houden, maar die vreselijke slaperigheid was als een strooppot voor mieren. Zeer aantrekkelijk.

De witte, met klimop begroeide toren lag er vredig bij, verstopt tussen de bomen, met alleen het bovenste topje boven de boomkruinen uit. Zo vredig... zo anders als thuis.
Hij sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd, niet aan zijn 'thuis' willen denken.

Toen hij zijn ogen opende waren de bomen verdwenen, en was er alleen een zwartgeblakerde vlakte. de toren was niet langer wit, maar een angstaanjagend zwart gevaarte. Een rotte tand, omhoogstekend uit een even rot landschap. NEE!

Hij schudde zijn hoofd, wanhopig proberend te ontsnappen uit die herrinering aan zijn 'thuis'.
"Laat me met rust...!" Hij had het willen schreeuwen, maar veel harder dan een fluistertoontje werd het niet. De toren en de omgeving waren vergeten, het enige wat er toe deed was die afschuwelijke, mokkende stem, en die plek. Die stinkende, weerzinwekkende plek!

Langzaam woven de fluittonen zich een weg door deze herrinering. De zomerbries droeg de zoete tonen weg van de toren, over het Woud. De muziek leek luider en luider te worden, lokkend, zoet, warm. Het scheen de duisternis terug naar de donkere hoeken van zijn geest te dwingen. Langzaam kwam de omgeving terug, eerst wazig, maar steeds helderder. Het gekabbel van het beekje kwam langzaam weer terug, en de witte toren leek witter dan ooit.

Hij schudde zijn hoofd nogmaals en fronste. Wat was dat?! Dit verachtelijke woud! Zijn dag scheen als maar erger te worden... Er moest iets gedaan worden! Het was al die tijd rustig geweest in de omgeving van de toren. Misschien sliepen die man en die vrouw wel... het was tenslotte al laat.

Zachtjes sloop hij naar de deur die hij al die tijd in de gaten had zitten houden. De kopenen deurknop glimde zachtjes in het schaarse licht. Zijn hand bewoog zich naar de knop en probeerde zachtjes of de deur op slot zat. Eindelijk een beetje geluk! De deur zat niet op slot, en zonder ook maar een geluid te maken zwaaide de massief eiken deur open.

De plavuizen in wat een gang leek waren glimmend schoon. Zo anders als 'thuis'... Op zijn dooie gemak liep hij de gang in, de omgeving goed in zich opnemend. Er was vast wel een keuken hier ergens... Alle scharnieren waren goed geolied, en de verscheidene deuren maakten geen lawaai wanneer hij ze opende.
Na drie deuren eindelijk prijs! De keuken! Hij rammelde! Vlug doorzocht hij de verscheidene planken, niet doorhebbend dat hij in zijn haast een grote aardewerken schaal van een plank schoof, die die stilte met een oorverdovende klap verbrook.

Als aan de vloer genageld bleef hij staan. Niets. Geen enkele aanwijzing dat er iets leefde in de toren. Geen enkel geluid. Hij haalde zijn schouders op en vervolgde zijn zoektocht naar iets dat in zijn ogen eetbaar was.


OOC: Ugh... K'hoop dat dit volstaat... Spanning en sensatie!

Edited by: Fana Roos  at: 8/25/03 10:01 pm

[Eduward Eyckenbladt]

Solitude was zo verzonken in haar eigen geschiedenis en het fluit spel dat ze de indringer pas opmerkte toen hij al lang en breed binnen was. Hij stoote een schaal om, 'onhandig' dacht ze bij zich zelf.

Maar hoe langer ze de man in de gaten hield hoe onprettiger ze zich ging voelen. Ze had al geconstateerd dat het een elf was, maar een vreemde elf.... lang niet zo gracieus en lenig als andere elfen die haar ooit hadden betreden. En deze elf was ook niet zoals hij hoorde te zijn....
Gevoelens van angst bekropen haar, zo was het ooit eens begonnen, een onbekende... een duister persoon....

Ze vocht tegen de opkomende paniek maar ze kon er weinig tegen doen.... had ze nog een lichaam gehad dan had ze misschien enige weerstand kunnen bieden. Maar nu, nu deze duistere elf haar betrad.... want duister was hij, daar was ze nu zeker van. Ze voelde haar angst haar weer overnemen, ze verdronk als het ware. Haar geest kon zichzelf niet meer in controle houden....
Even twijfelde ze of ze Elia en Eduward zou waarschuwen voor het gevaar, maar het moment daarna was ze al bezig met schreeuwen....
"Help!!!!!! Indringer, hij is beneden in de keuken!!!! Haal hem weg....." Zo gingen de kreten door totdat ze reageerden.

Ergens diep in het woud roerde zich een schaduw.... vele malen gevaarlijker dan de vreemde elf die Solitude had betreden. Ze werden aangetroken door de angst.... een angst die ze nog niet eerder hadden gekend.....

Edited by: Eduward Eyckenbladt at: 8/26/03 7:48 pm

[Eduward Eyckenbladt]

Ergens ver weg hoorde Eduward iets vallen, een aardenwerken ding op de koude tegels van de keukenvloer. Maar het deed hem niets, zijn verwarde geest noteerde het niet als iets belangrijks.
Zoals zijn emoties vochten om aandacht, zo ging het ook met de nieuwe feiten die het liedverhaal had meegebracht. Hij probeerde alles op een rijtje te krijgen maar telkens als hij dacht dat hij het allemaal snapte herinnerde hij zich weer iets anders... Het klopte gewoon niet, de toren had geen brandschade... maar toch waren er nu al twee aanwijzingen dat de toren in brand had gestaan.....

"Help!!!!!! Indringer, hij is beneden in de keuken!!!! Haal hem weg....." De kreten van Solitude waren nu zo krachtig dat zelfs Eduward ze kon horen. Verward keek hij om zich heen, en herinnerde zich toen weer wie of wat hij hoorde. Zijn blik viel weer op het danseresje, hij kon nog steeds niet volledig bevatten wat hij zojuist had mee gemaakt maar Solitude vroeg nu om hun hulp en dus stond hij op.

"Kom we zullen eens kijken wat er aan de hand is," zei hij droogjes. Hij keek de kamer rond en zag de oude sabel hij pakte het ding op en trok de sabel uit de schede. Zo gewapend liep hij rustig de trap af, deels nog steeds bezig met het lied en deels ook afwezig door de nog steeds veranderende emoties.

[Elia Sarani]

Hoe kon Eduward zo rustig de trap af lopen? Elia was geschrokken van wat ze had gehoord. Het was dezelfde stem... Ze stormde met drie treden tegelijk langs Eduward de trap af terwijl ze haar fluit in haar rechter hand geklemd hield. Ze wilde de keuken instormen, maar bedacht zich.

Snel rende Elia verder en pakte haar korte zwaard. Daarna stormde ze weer richting de keuken. Bij de deur twijfelde ze even. "Eh, jij eerst?" Vroeg ze Eduward.

[Eduward Eyckenbladt]

Eduward haalde zijn schouders op bij de vraag of hij voor wou gaan. Hij liep de keuken in en zag een elf die schijnbaar ergens naar opzoek was. Op de grond zag hij hij de scherven van een schaal, dat moest het geluid van beneden zijn geweest.

Hij zette de punt van de sabel in de nek van de indringer. "Wat doe je hier zomaar in mijn toren? Als je iets te eten had willen hebben had je ook gewoon op de voordeur kunnen aankloppen inplaats van naar binnen te sluipen."

Langzaam werd zijn hoofd weer wat helderder, zijn gedachten nog steeds verward maar zijn emoties waren weer enigsinds gekalmeerd.
Het leek een eeuwigheid te duren voordat de elf reageerde, zo veel gedachten spookten door zijn hoofd.

[Eduward Eyckenbladt]

Toen de elf niet reageerde greep Eduward hem bij zijn kraag terwijl hij nog steeds de sabel op de man had gericht. "Ik zal geen bloed vergieten wanneer daar geen rede toe is en zeker niet in deze toren." Er was een kwade ondertoon in Eduwards stem gekomen. "Ik verwacht dat je hier niet weer komt..."

Met die woorden sleepte Eduward de man naar buiten. Hij was enigsinds verbaasd over zijn eigen kracht, hij had de elf hardhandig naar buiten gewerkt en zag nu hoe deze door de kracht van de actie over de langzaam aflopende grond naar beneden rolde.

De deur gooide hij met een klap dicht, het voorval had hem geholpen bij het ordenen van zijn gedachten. Diep binnen in hem vlamde een woede, gevoed door het verdriet om Solitude en het leed dat haar was aangedaan. Onbewust was hij weer terug gelopen naar de keuken en had hij de scherven van de schaal weggegooid.
Hij wist nu wat hij moest doen. Solitude moest geholpen worden, maar hoe wist hij nog niet. Het kon niet lang meer duren voordat alle stukjes een plek zouden krijgen, de rand van de puzzle was al zichtbaar alleen het plaatje dat er binnenin zou verschijnen lag nog in stukken.

Langzaam draaide hij zich om naar Elia. Ze had dezelfde verwarde uitdrukking op haar gezicht als hij gehad zou hebben als hij in haar schoenen zou staan. "Elia, ik denk dat we beter eerst kunnen gaan slapen, Solitude in voorlopig weer veilig en ik denk dat we verder niks kunnen doen totdat de ochtend komt."
"Morgen zullen we ook verder praten over wat je allemaal gehoord en gezien hebt van Solitude, nu ben ik te vermoeid om iets met die informatie te kunnen doen."

Hij pakte de sabel die hij had weggelegd op de keukentafel en liep naar de buitendeur die hij vergrendelde. Daarna liep hij terug naar de trap waar hij wachte op Elia.

[Eduward Eyckenbladt]

Ze had een zucht van opluchting gelaten toen de elf weg was, maar het had haar angsten niet niet doen verdwijnen.
Hij was weg..... de indringer was weg. Zo probeerde Solitude zichzelf moed in te praten maar de angst bleef. Als ze benen had kon ze wegrennen, als ze armen had kon ze terug vechten, maar ze bezat geen van beide.... al heel lang niet meer.

Haar gedachten gingen terug naar haar verre verleden, naar wat nu haast een droom leek. Ergens ver terug had ze een lichaam gehad, een als Elia en Eduward hadden en zelfs als de elf. Ze herinnerde zich hoe het was om aangeraakt te worden, hoe het was om te eten of te slapen... Slapen miste ze misschien wel het meest, even alles vergeten alles laten zoals het was... dromen van betere tijden. Geen van dat alles kon ze nu nog, ze was maar een huls van ze ooit was geweest. Soms zakte ze weg in een soort droomstaat, ze was zich dan wel bewust van wat er in haar gebeurde maar niet zo erg als nu... Nu was alles als een mes, een mes dat door haar ziel sneed elke keer dat ze iets 'voelde', 'zag' of 'hoorde'.

En ergens voelde ze nu ook dat er nog een duister was dat haar bekeek. Maar voorlopig bleven ze op een veilige afstand, kijkend, wachtend totdat ze even niet oplette...
Zo waren ze ook zo dichtbij haar gekomen, de elf had haar afgeleid ze had haar verdediging laten zakken en een aanval willen inzetten op de elf. Achteraf een dom iets, want ze had allang geweten dat ze niks anders kon dan wachten en beschermen, zoals een toren behoorde te doen.

[Elia Sarani]

Elia keek slechts toe terwijl Eduward de elf naar buiten 'hielp'. Ze had ernstig gevaar verwacht (zo had ze ook gereageerd) maar het bleek allemaal mee te vallen. Ze keek op toen Eduward tegen haar praatte. "Ja ik ben moe." Zei ze toen hij zei dat ze morgen maar verder moesten praten. Toch rende haar redachten verward door haar hoofd en struikelden ze over elkaar heen.

Elia liep voor Eduward de trap op. Ze borg haar zwaard op, dat ze vandaag opnieuw niet nodig had gehad. Zolang Elia op reis was had ze het wapen met zich mee gedragen en ze had het nog nooit hoeven gebruiken. Toch had ze gemerkt dat een persoon met een wapen enig respect kreeg van vreemden. Haar fluit had ze nog steeds vast, ze legde hem naast het zwaard neer.

[Eduward Eyckenbladt]

Op enige afstand volgde Eduward Elia naar de bovenste verdieping. Even bleef hij staan toen hij op de vierde verdieping was aangekomen, de zwavelgeur was sterker dan ooit, nog iets dat hij morgen moest uitzoeken...

In zijn kamer aangekomen liep hij naar de deur die naar de omloop leide. "Ik ben nog even buiten..." De deur zwaaide zachtjes open en hij sloot haar met het zelfde gemak. Elia zou zelf wel weten hoe ze de haard aan moest krijgen dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken.

De koude buitenlucht voelde prettig aan op zijn gezicht. Vermoeid leunde hij op de balustrade, zijn blik gericht op de duisternis. Een diepe zucht verliet hem en hij voelde tranen opwellen in de hoeken van zijn ogen. Langzaam vielen de stukjes van de puzzle die Solitude heette weer op hun plaats. Tranen rolden over zijn wangen nu hij de geschiedenis van zijn toren begon te begrijpen. Hij maakte geen geluid, de stilte paste beter bij zijn stemming. De wind speelde met zijn haren en het bos beneden hem. Ze droeg ook zijn tranen naar de grond ver beneden hem, waar ze uiteen spatten als glazen, voor altijd gebroken nooit meer een.

[Elia Sarani]

Nog verdwaasd van alle gebeurtenissen knikte Elia alleen maar toen Eduward weg liep. Ze hield er geen rekening mee dat hij het niet zag. Afwezig begon ze met de haard te knoeien. Toen deze uiteindelijk brande besloot Elia dat het voor haar geen zin meer had om wakker te blijven. Het was koud in de torenkamer. Of misschien leek het alleen zo. Het maakte haar niet uit. Ze schopte enkel haar laarzen uit en verborg zich onder haar deken. Ze dacht nog lang an voor ze uiteindelijk in slaap viel.

---

"Verdomme!" Mompelde Elia terwijl ze de volgende ochtend half wakker naar beneden stompelde. Ze probeerde tijdens het lopen haar laarzen aan te trekken en verloor bijna haar evenwicht. "Ik ben altijd optijd wakker hoor, bij zonsopgang. Jaja." Het was ondertussen al na zonsopgang. Elia gokte dat het ongeveer een uur later was. Ze moest op tijd in Raganorck zijn.
Beneden aangekomen gunde Elia zichzelf net genoeg tijd om haar cape om te slaan en haar harp en fluit op hun normale plaats te bevestigen. Ze pakte een stuk brood uit de keuken. Ze zou het onderweg op eten. Voor ze de deur uit liep schreef ze snel een briefje.

Eduward,

Ik was te laat wakker vanochten. Moest naar werk. Zie je vanavond.

Elia

Daarna rende ze naar de stal, zadelde Haver, sprong op de rug van het dier en reed weg.

[Eduward Eyckenbladt]

Eduward zuchte en hoorde Elia binnen met de haard prutsen. Het scheen haar uiteindelijk toch gelukt te zijn want het gerommel hield op en een lichte brandlucht drong zijn neusgaten binnen.
Een tijd bleef hij nog staan te staren in de duisternis. Het was langzaam begonnen te regenen maar het deerde hem niet. Toch besloot hij om naar binnen te gaan, morgen zou een drukke dag worden en hij kon maar beter goed uitgerust zijn.

Hij ging weer naar binnen en veegde de regen en de tranen van zijn gezicht, gooide zijn natte kleren op een hoopje naast zijn bed en keek nog even naar Elia die aan de andere kant van de tafel lag te slapen. We hebben nog veel te bespreken als we dit raadsel ooit helemaal willen oplossen.
Nog een zucht verliet zijn lichaam en hij kroop tussen de lakens van zijn eigen bed. De slaap wou moeilijk komen maar omarmde hem tenslotte toch om hem alleen maar onder te dompelen in een nachtmerrie.

---

Het was al halverwege de ochtend voordat Eduward wakker werd. Toen hij zich vlug aanklede realiseerde hij dat Elia al niet meer in de torenkamer was. Met grote passen liep hij de trappen weer af om beneden in de keuken een briefje aan te treffen waarin Elia vermelde dat ze al weg was en vanavond pas weer terug zou komen.
Enigsinds teleurgesteld begon Eduward zijn ontbijt te maken, hij had gehoopt vanochtend een antwoord te vinden op de vragen die in zijn hoofd spookten. Nu zou hij helaas tot vanavond moeten wachten voordat hij iets zou kunnen doen.
Brennar zou wel langskomen om verder te gaan met de restauratie, misschien kon hij hem iets vertellen over magisch hout...