Raganorck

[Elia Sarani]

"Ja, goed idee." Elia sprong op om haar mantel weer te pakken. Ze sloeg hem om haar schouders. "Ik heb nog maar weinig van het woud gezien eigenlijk maar als jij mee bent hoef ik niet bang te zijn dat ik verdwaal. het is vast prachtig allemaal." Elia glimlachte terwijl ze opgewekt door ratelde.

Elia stapte de toren uit en keek even rond. "Welke kant gaan we op?"

[Eduward Eyckenbladt]

Eduward pakte ook zijn mantel maar was niet zo zeker van wat Elia zei. Het woud bleef verraderlijk en hij had ook standaard een kleine fakel en tondeldoos in zijn mantel zitten. Vlug pakte hij nog een waterzak van het aanrecht en stapte toen ook naarbuiten. De achterdeur liet hij zoals gewoonlijk open en de voordeur zat nog op slot van de nacht.

Hij liep richting het stroompje en vulde de waterzak en vervolgde toen richting de voorde. Hij hielp Elia de voorde over en vervolgde toen zijn weg het stille woud in.

Onder de bomen was het donkerder dan verwacht, maar het was volle maan en er was dus genoeg licht om de weg te vinden. Het woud zag er grimmig en toch liefelijk uit, schaduwen die speelden tussen de blauw verlichte openingen, hier en daar een vage herinnering aan de kleuren die overdag de overhand hadden, de schitteringen van het licht in het dauw aan de bladeren.
Al met al een perfecte sfeer om de weg kwijt te raken, en meteen besloot hij te letten op herkenningspunten.

Eduward (& Elia?) naar Stille geluiden in het donker...(De wilde wouden.)

[Eduward Eyckenbladt]

>>Eduward & Elia>>Stille geluiden in het donker.

Eenmaal binnen in Solitude liep Eduward meteen door naar de vierde verdieping. Hij wist zelfs in het donker en na al die lange jaren de weg nog te vinden naar zijn oude experimenteer hok.
De deur ging moeizaam open maar het rook er altijd nog vertrouwd. Er hing een zwavelachtige damp, vermengd met de geuren van een groot aantal kruiden, bladeren en schorsen.
De zwavelachtige damp had er altijd al gehangen, maar alle andere geuren had hij erzelf naar toe gebracht.

Hij pakte een van de weinige zwafelstokjes die hij had achter gelaten in de kamer en stak het kleine stompje van wat eens een meter hoge kaars was aan.
De flakerende vlam verlichte een rommelige kamer. Links van de deur stond een grote pers, gemaakt voor het maken van papier. Bij het raam stond een groot droogrek, er hingen nog enkele vellen op, zij het dat ze nu vergeeld waren. Op een werkbank aan de volledige rechterzijde van de kamer stond een veelal aan inkten, kruiden, poeders en lijmen. Aan de linkerkant op de werkbank bij het raam stond ook nog een grote distileermachine. Deze was ooit gebruikt om alcoholische dranken mee te maken, maar hij deed hier ook goed zijn werk voor Eduwards experimenten. De rest van de kamer werd opgevuld door een enorme boekenkast die zwaar tegen de linkermuur leunde en een schrijftafel met een krukje ernaast.

Eduward haalde vlug het groene bloempje uit zijn kruidenbuidel en stopte het onder een glazen stolp, zo kon het niet zo snel uitdrogen en had hij morgen de tijd om het bloempje nader te bestuderen. Solitude kraakte, er kwam een kleine stofwolk vanachter de grote boekenkast, maar Eduward was te druk bezig met voorbereidingen voor morgen te treffen dat hij het niet zag.

Edited by: Eduward Eyckenbladt at: 8/22/03 3:06 pm

[Eduward Eyckenbladt]

'Het is hier!! Mijn ontwaken is nabij' De echo was tegelijkertijd met het kraken van Solitude. Eduward keek niet op of om, maar voor hem was het bericht ook niet bedoeld.

Solitude kraakte nogmaals, nu zo erg dat Eduward ook even op keek, maar weer ging hij gewoon verder met wat hij aan het doen was. Tijdens dit kraken klonk er een ijselijke lach door de muren en even leek het of de toren van boven naar beneden in vlammen stond.....

Edited by: Eduward Eyckenbladt at: 8/17/03 7:36 pm

[Elia Sarani]

Elia liep achter Eduward aan de toren in. Ze deed haar mantel weer af. Eduward liep door. Elia haalde haar schouders op. Ze zou hem wel vragen wat hij had gedaan wanneer hij terug kwam. Ze ging in kleermakers zit in een stoel zitten en pakte haar fluit. Al gauw was ze weer helemaal opgegaan in haar spel zodat ze weinig aandacht aan haar omgeving besteede.

Het is hier!! Mijn ontwaken is nabij

Elia schrok zich een ongeluk en keek om zich heen. Ze hield haar fluit vastgeklemd in haar hand. "Wie is daar?"
Geen antwoord.
Elia stond op en liep de kamer door. Er was niemand. 'Ik wordt gek.' Dacht ze. Had ze deze stem immers al niet eerder gehoord?

Solitude kraakte en Elia schrok opnieuw. Ze hield het niet uit en rende naar buiten. Wat was Eduward in godsnaam aan het doen? Toen ze van buiten naar de toren keek schrok Elia opnieuw. Vlammen! De toren stond in brand!
Elia sloeg haar handen voor haar mond. De vlammen waren al weer verdwenen. Paniek golfde door haar heen. Wat was er aan de hand? Waar was Eduward?

Elia stormde de toren weer in. Opzoek naar Eduward. Ze gooide elke deur open tot ze uiteindelijk Eduward vond. Half snikkend rende ze de kamer binnen.
"Ik zie stemmen en ik hoor vlammen! Ik word gek! Ik vind het niet leuk meer!"

[Eduward Eyckenbladt]

Als een wervelwind kwam Elia Eduwards experimenteerhok binnen gestoven. Verschrikt keek Eduward op en zag een Elia die totaal van slag was.
"Ik zie stemmen en ik hoor vlammen! Ik word gek! Ik vind het niet leuk meer!" zei ze.
Het duurde even voordat Eduward door had waar ze het over had, maar het leek hem het verstandigst dat ze hier niet bleef. De lucht die hier hing zou haar in deze toestand zeker geen goed doen.

"Rustig maar Elia," hij duwde haar voorzichtig de kamer uit naar zijn eigen kamer. "Misschien is het beter dat je even gaat liggen," opperde hij, "en dan kun je me daarna vertellen wat er aan de hand is."

Zijn geest werkte op volle toeren, Zou ze het over Solitude hebben? Solitude had wel eens eerder met hem gesproken en ook al een keer met Elia.... Maar vlammen??? Wat hadden die te maken met Solitude? Solitude had nooit een spoortje van brand vertoond, het hout was zelfs zeer brandvast.
Al denkend wist hij haar uiteindelijk de trappen op te krijgen en naar zijn kamer.

[Elia Sarani]

Elia liet zich door Eduward de kamer uit duwen en liet zich daarna verward de trap op werken. Toen ze Eduward's kamer bereikte begon ze echter tegen te stribbelen. Ze was niet gek, ze had het echt gezien. En gehoord.

"Luister nou Eduward ik zag vlammen, echt! Ik dacht dat Solitude in brand stond. maar toen sloeg ik m’n handen voor m'n ogen. En toen ik ze weg haalde waren de vlammen weer weg." Elia vermeed het om te praten over de stem. Ze vond het nog steeds raar dat ze die gehoord had. Eerst moest ze het maar eens over de vlammen hebben.

[Eduward Eyckenbladt]

Eduward duwde Elia een stoel in en ging zelf op zijn bed zitten.
"Okee vertel me dan nu maar eerst wat er echt is gebeurd, want ik heb niks van vlammen gezien...."

Hij ging nogmaals zijn geheugen na of er niet ergens in de geschiedenis van Solitude een brand kon zijn geweest. Maar daarvoor wist hij te weinig en Solitude had geen brandschade toen hij hier voor het eerst aankwam, alleen een vervallen toren maar geen brandschade.

[Elia Sarani]

Elia begon ongeduldig te worden. "Ik hoorde die....iets. En Solitude beefde. Ik rende naar buiten en toen zag ik vlammen. Ze stond in brand. En na even was het voorbij."
Elia probeerde het rustig te vertellen. Ho langer ze er over na dahct hoe zekerder ze wist dat ze gek geworden was. Maar ze wist tegelijkertijd ook zeker dat ze het echt had gezien. Wat was er aan de hand?

[Eduward Eyckenbladt]

"Wat hoorde je dan Elia?" zei Eduward met een zucht. Zo werd hij weinig wijzer. "Heb je Solitude horen praten? Soms praat ze ook tegen mij maar niet recent..."
Eduward begon zich nu echt zorgen te maken. Als ze Solitude gehoord had en hij niet dan hield de toren nog grotere geheimen verborgen dan hij tot nu toe had vermoed.

Opeens schoot hem iets te binnen, als er net iets belangrijks gebeurt was met Solitude dan moest het muziekdoosje met de danseres dat ook hebben vastgelegd.
"Wacht even, ik ben zo terug," zei hij terwijl hij de wenteltrap af holde.

[Elia Sarani]

Elia kuchte. Solitude horen praten? Eduward werd ook gek! Ze werden allemaal gek. Misschien kwam het door de geur van de bloem! Elia haalde de bloem uit haar haar en gooide hem op de grond aan de andere kant van de kamer. Eduward stond op om naar beneden te gaan.
"Kun je mijn fluit mee nemen?!" Riep Elia hem achterna.
Ze moest haar gedachten even door haar hoofd laten dwalen, ze allemaal op orde kunnen zetten. De enige manier die Elia kende om zo tot rust te komen dat ze hiervoor de kans kreeg was wanneer ze speelde. Ze leunde achterover en probeerde tot rust te komen. In en uit ademen door je buik. Terwijl ze rustig ademde kalmeerde Elia een beetje.

[Eduward Eyckenbladt]

"Zal ik doen," riep Eduward terug toen hij al halverwege naar beneden was.
Beneden gekomen had hij het muziekdoosje snel gevonden ook al was het nog steeds donker. Maar het duurde even voordat hij de fluit had gevonden. Toen hij alles had stoof hij weer naar boven, twee treden tegelijk nemend.

"Hier is je fluit," hijgde hij, "maar wacht alsjeblieft nog even met spelen tot ik het muziekdoosje heb gehoord... Ik zal eerst even wat licht maken."
Hij stak een olielamp aan en zette het muziekdoosje op de tafel voor hem, maar trok toen verschrikt zijn hand terug. Hij kon niets anders doen dan naar het danseresje kijken, zijn mond nog steeds open van verbazing en afschuw.

Het danseresje was bedekt roetvlekken, haar jurk had grote gaten die leken te zijn ontstaan door vlammen, ook haar haren leken te zijn geschroeid. Met het doosje zelf was verder niks aan de hand geen enkele brandschade, zelfs geen vlekje roet.

[Elia Sarani]

Elia staarde met grote ogen van verbazing naar het danseresje. Woorden schoten te kort. Brandvlekken op het danseresje. Had ze zich de vlammen wel verbeeld? Terwijl ze haar fluit in haar linker hand geklemd hield streek ze voorzichtig met haar rechter wijsvinger over het figuurtje. Een klein spoortje roet bleef op haar vinger achter.

Elia voelde zich....naar. Niet angstig, maar wel onprettig. Een deken van onaangenaam gevoel leek zich om haar heen gewikkeld te hebben. Haar vinger trilde licht terwijl ze hem bij het doosje weg haalde.
"Wat is er gebeurt?" Fluisterde ze. Ze wist niet of Eduward het antwoord wist, het maakte niet uit. Elia had de vraag net zo goed aan zichzelf gesteld.

[Eduward Eyckenbladt]

Langzaam volgde Eduward de vinger van Elia toen die langzaam over het beeldje wreef. En met een vol ongeloof keek hij ook naar Elia's vinger, de roet die erop achter was gebleven het was allemaal zo onwerkelijk.

De rillingen liepen Eduward over zijn rug toen Elia vroeg wat er gebeurd kon zijn. Daar kon en wilde hij op dit moment niet aan het feit denken wat er zojuist had plaats gevonden.
"Ssssstt," was het enige wat hij wist uit te brengen. Langzaam en voorzichtig bewoog hij zijn hand naar het doosje, als betoverd door het moment opende hij het doosje, haast bang dat het danseresje eraf zou vallen. Maar tot zijn opluchting bleef ze staan. Het doosje begon langzaam te spelen.

Zoals gewoonlijk met de vrolijke melodie, zweverige noten, als die van vogels. Maar toen gebeurde het.... Solitude kreeg een wanhopige uitdrukking op haar gezicht, ze hief haar armen naar de lucht en lachte ijselijk..... Langzaam maar zeker begon er een geflikker van vlammen rondom het danseresje te komen. De melodie was tegelijk hard en bulderend als die van een vlammenzee, als wel koud en eenzaam met een boventoon van hopeloosheid.....
Eduwards eerste reactie op de vlammen was stomme verbazing, maar toen pakte hij de dichstbijzijnde karaf met wijn en goot deze leeg over Solitude.... Maar ze bleef doordansen en de vlammen schenen geen enkele hinder te ondervinden van de wijn. Hij pakte een volgende karaf en goot ook deze over het danseresje heen, maar net als de vorige had dit ook geen nut. Nogmaals pakte hij een karaf, maar deze zette hij aan zijn mond, vol ongeloof en afschuw bleef hij kijken naar Solitude terwijl haar kleren langzaam werden verteerd door de vlammen.

De melodie ging verder, het gebulder van vlammen en de zachte klaagzang die er doorheen gewoven leek. De bewegingen waren niet langer soepel en gracieus. Nee.... ze leken eerder op het hectische rennen van een vrouw in paniek.
Toen alle kleren van haar lijfje waren weggebrand viel ze neer, de melodie stopte, een gespannen stilte bleef achter. De ogen van het danseresje stonden dof en koud, de pijn en afschuw van aanraking van de vlammen nog gevangen op haar gezicht. Maar haar lijfje was onbeschadigd, kleuren slechts dof geworden, bedekt met roet en vuil.

Toen langzaam, na wat een eeuwigheid leek begon de melodie weer te spelen. Eerst een voor Eduward onbekende melodie, een boventoon van scherpe vlammende noten, maar de roetvlekken verdwenen, alleen het vuil en de angst bleven.
Het duurde even maar toen herkende Eduward wat hij als zijn melodie beschouwde tussen de vlammende noten door. Met deze melodie verdween ook het vuil van het lijfje en het danseresje stond langzaam op en begon weer te bewegen, haar kleuren leken ook weer terug te komen.... maar haar gezicht stond nog steeds in een masker van angst.
Pas toen de noten van Elia's fluitspel in de melodie gevangen werden verzachte deze uitdrukking..... toen het lied ten einde liep rolde er een enkele traan over de wang van Solitude.

Het werd stil toen de muziek was gestopt, geen geluid leek de stilte te verstoren zelfs niet de wind die anders zo graag door de toppen van de bomen mocht spelen.

Eduward zuchte en staarde nog altijd naar het beeldje, de karaf in zijn hand was leeg en zijn ogen stonden dof....

[Eduward Eyckenbladt]

((OOC: Volgens mij is dit mijn langste post ooit, maar hopelijk niet mijn beste ))