Raganorck

[gwendelin]

'' nee doe niet gek!'' lacht ze''het is koud buiten!''
''ik heb genoeg privacy zo.''
ze verdwijnde al naar binnen, hopend dat hij ook naar binnen kwam.
het zou te zielig zijn als hij helemaal alleen buiten moest slapen.

[Gashyr]

Naar binnen? Durft hij dat?
Besluiteloos drenteld hij een tijdje rond, totdat zijn vermoeide lijf de tweestrijd uiteindelijk wint van de verwarrende gevoelens die hij voor haar heeft. Handig werkt hij zichzelf naar binnen, trekt het laddertje op en zet een houten raam waar een dunne lap katoen over is gespannen voor de ingang.
Het "landhuis" is bijna helemaal opgetrokken uit hout, maar het schuinaflopende dak is van aan elkaar genaaide lappen tentdoek in allerlei kleuren. Om het gebrek van een matras te compenseren ligt over de hele vloer een dikke laag wollen dekens, wat het overnachten hier toch wat comfortabeller maakt dan buiten op de harde en koude grond.
Het is maar goed dat het binnen vrijwel compleet donker is, want als iemand het gezicht van de Zwaardmeester had kunnen zien had hij spontaan de brandwacht geroepen. Hij kruipt zo ver mogelijk bij Gwendelin vandaan, en ontdoet zich snel van zijn kleren alvorens hij zich in een deken wikkelt en de slaap probeert te vatten. Met weinig succes, hoewel hij vermpoeid is kan hij maar niet in slaap komen, en ligt maar een beetje in het donker voor zich uit te staren.

[gwendelin]

na een tijdje liggen te woelen staat ze recht en klimt ze de hut uit. met rustige passen wandelt ze naar het water. daar gaat ze onder een boom zitten te genieten. haar ogen zijn gesloten en haar mondhoeken lichtjes omhoog. genietend luistert ze naar de geluiden van het bos.

[Gashyr]

De Zwaardmeester had zijn ogen nog niet dichtgedaan of ze stonden alweer wijd open. Hij had zijn hoofd naar buiten gestoken, en keek naar de mooie Elfin die bij het water ging zitten. Hoofdschuddend ging hij weer op zijn plek liggen. Elfen zijn gek, mooi, maar knettergek. Nietemin bleef hij aandachtig liggen luisteren of ze weer terug zou komen.

~ met z'n blauwe badeendje

[gwendelin]

na een tijdje genieten staat ze recht en wandelt ze weg van de hut voor een wandeling. maar wat ze vergeet is haar wapen. slaapdronken wandelt ze door het donkere bs op haar gevoel.

[Gashyr]

Alweer half sluimerend dringen de geluiden van buiten maar heel vaag tot hem door, alsof de lucht van samenstelling is verandert waardoor het volume en de snelheid van het geluid vele malen lager zijn geworden. In hem vechten de slaap en het vage bessef van wat er buiten gaande is met elkaar, maar uiteindelijk word hij toch wakker. Gwendelin! schiet er door hem heen. Metteen grijpt hij zijn zwaard. Op de open plek is het ook 's nachts redelijk veilig, maar in het woud kan hij zich niet voorstellen wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Of eigenlijk wel, maar hij wil er niet aan denken. Vlug gaat hij gekleed in slechts een lendedoek naar beneden, en grist ook Gwendelin's maanzwaard mee. Barrevoets holt hij achter haar aan, niet merkend hoe takken en scherpe stenen zijn voetzolen snijden en lage struiken zijn enkels striemen.
"Gwendelin! Wacht! Kom terug!"

~ met z'n blauwe badeendje

[gwendelin]

ze wandelt slaapdronken verder. en hoort dat achter haar iemand loopt maar ze reageerd er niet op. plotseling springt er iets uit het duister en duwt gwendelin op de grond. ze kan niet zien wat het is. met een schok word ze wakker en voelt ze een warme adem op haar gezicht. ze ziet een poot of arm naar boven gaan en snel op haar gezicht afkomen. nagels gaan door haar huid. ze worstelt wild om los te komen. onwetend waar ze was riep ze de zwaardmeester. opeens voelde ze weer nagels in haar huid dringen.

[Gashyr]

"Gwendelin!"
Gele katachtige ogen reflecteerden het weinige maanlicht dat door de takken door kwam, en keken recht in die van de Zwaardmeester die haar aandacht op zich had gevestigd door te roepen. Met een hoge grauw sprong het beest op hem af, maar de Zwaardmeester wist net op tijd onder het gevaarte door te duiken, waardoor hij een paar seconden respijt kreeg terwijl het beest zich omdraaide, zodat hij met de zwaarden onder zijn arm naar een laaghangende boomtak kon springen en die met één hand te grijpen, en zwaaide net op tijd weg voor de volgende aanval. Takken striemden zijn blote lichaam, maar door de adrenaline merkte hij er niets van. Hij wist dat het hem weinig zou baten als hij hier zou blijven zitten, waarschijnlijk kon het katachtige beest net zo snel, zo niet sneller klimmen als hijzelf. Maar hij moest het beest afleiden van de Elfin.
"Gwendelin! Sta op!"

~ met z'n blauwe badeendje

[gwendelin]

ze veegt wat bloed van haar gezicht maar het stroomt direct weer terug. opeens hoort ze een stem roepen: gwendelin! sta op!
ze springt recht, beetje wankelend en rent dan snel weg naar de boomhut. als ze niet zo wankelde had ze hem zeker geholpen. na even rennen komt ze uitgeput bij de boomhut aan. daar zakt ze ineen van de uitputting en de schrik.

[Gashyr]

Gelukkig heeft de kat het te druk met de Zwaardmeester om op te merken dat de Elfin zichzelf in veiligheid brengt. Maar het volgende probleem dient zich aan. Met grote snelheid beweegt de kat zich omhoog, terwijl de Zwaardmeester slechts moeizaam vooruit komt met twee zwaarden die in de weg zitten. Als hij omlaag trapt om het beest enigzins op afstand te houden zet het haar tanden stevig in zijn voet. Hoewel de pijn ondragelijk is geeft hij geen kik. Hij heeft maar één kans. Als hij zich bovenop de kat laat vallen kan ze zich niet draaien om op haar poten terecht te komen, en misschien doen de val en zijn gewicht genoeg schade om het dier onschadelijk te maken. Hij haalt diep adem, en laat dan los. Hij valt recht naar beneden, treft in de lucht iets harigs, en hoewel zijn val gebroken wordt perst de klap alle lucht uit zijn longen, terwijl het gekraak van bottten, zowel van hemzelf als van het beest, duidelijk hoorbaar is.
Een tijdje blijf hij versuft liggen. Onder zijn wang voelt hij de zachte pels van het beest, dat schokkerig ademt en weldra zal sterven. Dan verzamelt hij al zijn krachten en richt zich op.
Hij moet het beest meenemen, zo'n prooi krijg je geen twee keer in je leven, en de pels is heel wat waard. Moeizaam sleept hij het grote beest achter zich aan, hoewel hij er eigenlijk de kracht niet voor kan missen. Na wat een eeuwigheid lijkt berijkt hij zijn plek, waar hij vlak voor Gwendelin neervalt, wegzinkend in de pijnloze duisternis van bewusteloosheid.

~ met z'n blauwe badeendje

Edited by: Gashyr at: 3/3/03 8:28:47 am

[gwendelin]

na een lange tijd, ze zou niet weten hoelang, word ze versuft wakker. haar gezicht doet nog ondraaglijk pijn en za kan amper spreken van de pijn, maar dan ziet ze de zwaardenmeester liggen met een bebloede voet en uitgeput met de kat in zijn hand. ze rent naar hem toe en neemt hem in haar armen. met een van pijn verrokken gezicht door het spreken zegt ze de woorden: ''lasto beth nîn, tolo dan na hnganad'' daardoor zou hij wel terug wakker moeten worden. wachtend tot hij wakker word, kijkt ze even naar zijn voet, die zag er niet zo best uit. ze ging wat water halen uit de rivier en waste het bloed wat af zijn voet. niet aan haar eigen gezicht te denken.

[Gashyr]

lasto beth nÃrn, tolo dan na hnganad
Het klonk bijna fluisterrend door zijn hoofd, maar het scheen genoeg om de pijn weer tot zich door te laten dringen. Zijn hele lichaam brandde van de striemen, maar door de verschrikkelijke pijn in zijn voet en borstkas merkte hij die nauwelijks op. Hij rilde, en liet de achterpoot van het inmiddels dode roofdier die hij nog steeds vast hield los. Door zijn inspanningen en angst had hij gezweet, maar nu koelde het snel af en dat werkte niet bepaald pijn verzachtend. Zijn door zand een boomschors vuile huid glinsterde in het bleke maanlicht.
Er gebeurde iets met zijn voet. Voorzichtig richt hij zich ondanks de pijn in zijn borstkas half op. Bevend steekt hij een hand uit naar Gwendelin's gezicht.
"G..Gwendelin?"

~ met z'n blauwe badeendje

[gwendelin]

ze keek op toen de zwaardmeester zijn hand naar haar gezicht uitstak. ''ja, ik ben gwendelin'' lachtte ze lief.
ze pakte de hand van de zwaardenmeester om te voorkomen dat die haar gezicht zou raken, wat nog ongelooflijk veel zeer deed.
''gaat het een beetje?''

[Gashyr]

Langzamerhand wordt de wereld weer helder, helder genoeg om te beseffen waar hij is en wat er is gebeurt.
"Het gaat wel."
Maar een van pijn vertrokken gezich terwijl hij rechtop gaat zitten verraadt zijn leugen. Hij staart naar de donkere glanzende vacht van het katachtige en inmiddels dode roofdier. Wat bezielde hem toch om dat beest mee te slepen? Hij had het later op kunnen halen.

~ met z'n blauwe badeendje

[gwendelin]

ze zag de met pijn verokken gezicht van de zwaardenmeester.
ze drukte hem zachtjes en voorzichtig terug op de grond.
''blijf jij maar liggen.'' en geconcentreerd ging ze verder met zijn voet te verzorgen. met af en toe een blik gericht op hem ofdat ze hem geen pijn deed. ze wou wat haar uit haar gezicht strijken maar wreef net over de wonden. haar gezicht vertrok even van de pijn maar ontspande dan weer. ze ging weer verder met de voet en hij was bijna klaar.