Raganorck

[gwendelin]

toen de zon achter de wolken kroop, vond gwendelin dat ze wel genoeg had geoefend.ze gleed af de steen en baande zich een wag naar de oever. daar zette ze zich naast de zwaardmeester. "en? beter?"

[de Zwaardmeester]

Hij knikte.
"Goed genoeg, voorlopig."
Hij knipoogde even en liet zich achgterover in het gras vallen, dromend over een land op de wolken boven hem, waar onbekende wezens woonden die naar beneden keken, en zich afvroegen waar dat nietige mensje de aanwezigheid van zo'n mooi elfenmeisje aan verdiende. Maar plotseling ontwaakte hij weer uit zijn sluimer, en stelde een vraag die hij al lang had willen stellen.
"Zijn Elfen echt onsterfelijk?"

[gwendelin]

*gwendelin lag op het gras naast de zwaardenmeester. ze draaide haar hoofd toen hij its vroeg.*
"ja en nee..." *gwendelin dacht ff na.*
"ze kunnen blijven leven, maar kunnen ook sterven door zware wonden, ziektes of door zwaar verdriet."
*ze bleef naar de zwaardmeester kijken, naar zijn ogen.*

[de Zwaardmeester]

Het antwoord was naar tevredenheid, maar riep tegelijkertijd nieuwe vragen op. Vergeleken bij mensen zijn elfen zo anders, zoveel beter en mooier, alsof ze goden zijn. De Zwaardmeester vroeg zich af wat een van de mooisten onder hen in zijn omgeving zocht.

De wolken dreven langzaam voorbij, lieten af en toe zachte, frisse regendruppels op de wereld onder hen vallen. De Zwaardmeester opende zijn ogen, naast hem lag het Elfenmeisje met gesloten ogen, maar hij wist niet zeker of ze sliep. Hij had wel geslapen, maar iets had hem gewekt, een onprettig gevoel, alsof iets hem bespiede. Hij stond op en bewoog zich richting zijn boomhut, waar zijn zwaard lag, maar halverwege bleef hij staan, doodstil.
Ritselde er daar iets in die bosjes?

Een zwarte veeg door de vochtige doch heldere lucht, een zwarte veeg met twee rode streepjes, dwars door de mens die zojuist was opgestaan. Dan staat het plotseling weer stil, een zwarte schim met twee rode vlekken, ogen, met vage menselijke vormen. De mens die hij zojuist heeft aangevallen valt op handen en knieën en schreeuwt. Opnieuw vliegt het wezen door zijn slachtoffer, en voed zich met de beelden in zijn hoofd. De prooi waant zichzelf onder water, waar onzichtbare handen hem wurgen. Een volgende aanval, een verzengend vuur omsluit de prooi, hem verstikkend en langzaam verterend. De prooi schreeuwt het uit, maar verzwakt nauwelijks. Opnieuw valt het wezen aan, feller dan voorheen. De prooi omhelst een elfenmeisje, zij glimlacht. Maar dan stijgt ze op, en hij zinkt weg, het meisje blijft glimlachen, maar verdriet kleurt zijn gezicht. Ze stijgt steeds hoger, de prooi moet haar loslaten, en hulpeloos toezien hoe ze gescheiden worden.

[gwendelin]

eldarwen hoort vaag geschreeuw niet ver weg van haar. traag opent ze haar ogen en kijkt om zich heen. ze ziet de zwaardmeester op handen en knieen schreeuwen, de angst was af zijn gezicht te lezen. niet ver van de zwaardmeester zag ze een zwarte schim, met twee lichtpuntjes erin. gwendelin sprong recht en liep naar de zwaardmeester toe, viel op haar knieen naast hem en legde een arm over zijn schouder. de angst op zijn gezicht was nauwelijks verdraagbaar. "wat is er?"
ze wou zijn naam roepen maar herinnerde dat ze die niet wist. ze keek naar de schim, die had er vast iets mee te maken. wat het was, of wat het deed had ze geen flauw benul van. ze voelde de angst van de zwaardmeester zelf bijna intens.

[de Zwaardmeester]

((ooc: ik dacht dat ze gwendelin heette en niet eldarwen? :P))

Een arm om zijn schouder, het trekt hem terug naar de werkelijkheid. Door de vlagen van angstbeelden heen ziet en voelt hij het natte gras onder zich. Naast hem voelt hij de aanwezigheid van Gwendelin. Gwendelin! Hij moe thaar beschermen.
Nog half verblind rolt hij opzij, zijn handen graaien totdat ze iets hards vinden, een steen. De angstbeelden verdwijnen, de wereld word weer helder, en hij gooit, dwars door de zwarte vlek die een hoofd zou kunnen voorstellen, precies tussen de twee rode punten, maar het lijkt geen effect te hebben.

De angst voelt de steen niet eens, maar hij voelt wel hoe zijn prooi zich heeft hersteld. Maar er is nog een prooi. Krijsend stort hij zich op het elfenmeisje en voed zich met de angstbeelden in haar hoofd.

[gwendelin]

((ooc: oeps, ja ze noemt gwendelin ))

een ijselijke gil kwam uit gwendelins keel, ze beefde van angst. ze had voor de schim haar aanviel de arm van de zwaardmeester vastgepakt. haar greep versterkte en ze kromp ineen. beelden van de zwaardmeester vlogen door haar hoofd. geen aangename, maar afschuwelijke. ze wou telkens naar de zwaardmeester, maar kon niet. tranen liepen over haar gezicht.

[de Zwaardmeester]

"Gwendelin! Het is niet echt! Kijk naar me, ik ben bij je."
Hij probeert haar aandacht te krijgen, zonder veel succes. Hij had al snel door dat het weinig zin had de schim aan te vallen, dus moest hij Gwendelin steunen, maar hij wist niet tot haar door te dringen, ze zou zelf het angstbeeld moeten breken.

[de Zwaardmeester]

Als vechten niet werkt, vlucht dan. Het leven is meer waard dan eer.

Vlak na de dood van zijn ouders gaf Charles hem een brief, een brief van zijn vader. En het was een lange brief, alles wat hij zijn zoon had willen vertellen stond er in, dingen die hij hem graag persoonlijk had verteld, maar waar hij niet to e ins taat was. Zijn vader schreef dat hij moest leren zichzelf te verweren, en dat hij er op een dag zou achter komen waarom. Het was een mysterieuze brief die veel vragen opriep. Maar deze zin was volkomen duidelijk, en in een situatie als deze niet on-wijs.
"REN!"
Gwendelin met zich mee trekkend rende hij het bos in.

De prooi vlucht. De jager zet een achtervolging in, maar geeft het al snel op, ze komen wel terug.

((De Zwaardmeester (en Gwendelin?) => Ergens Tussen de Bomen))